Τώρα, πού στο δαίμονα τους ήρθε η ιδέα τώρα να κάνουν πάρτυ με θέμα τη δεκαετία του '80, μόνο αυτοί το ξέρουν! Δηλαδή για να το πιάσουμε απο την αρχή το ζήτημα, πού τους ήρθε η ιδέα να κάνουν πάρτυ μέ "θέμα" είναι ένα μυστήριο... δηλαδή ένα πάρτυ απλό, με πατατάκια και μπύρες δεν έφτανε; Άντε και σου λέω εγώ δεν έφτανε, ας παίρνανε και βότκες! Και γαριδάκια! Να είναι πολυτελείας... Έπρεπε ντε και καλά να έχει και έξτρα θέμα το πάρτυ, διότι ένα θέμα ήδη το έχει... αυτό του πάρτυ!! Βέβαια η Βαρβάρα είναι πολύ της τηλεόρασης, να βλεπει δηλαδή, όχι να παίζει η ίδια (μη χειρότερα, ούτε ο Παπακαλιάτης δεν θα την έβαζε να παίξει σε σειρά του αυτήν που κι αν έχει διαλέξει ατάλαντους...) και φαίνεται σε κανένα απο αυτά τα μεσημεριανά ποικίλης ύλης και αμερίστου βλακείας που βλέπει θα της τη βάνανε την ιδέα στο κεφάλι... Δε ξέρω, δε με ενημέρωσε... εμένα μου ήρθε η πρόσκληση ηλεκτρονικά, αυτό το κομμάτι είναι μάλλον ποιόν του Βαγγέλη που είναι πολύ της τεχνολογίας, έχει και πλέι στέισον... Ήρθε το λοιπόν η πρόσκληση, είχε και φωτογραφία το Μαικλ Τζάκσον, πριν να πεθάνει, απο τις παλιές καλές εποχές που γλυστρούσε τα ποδάκια του στο πάτωμα, ήταν κι υπογεγραμμένη με ένα κομψότατατο ΒουΒου σε εξωτική γραμματοσειρά γραμμένο, κι έλεγε οτι οι οικοδεσπότες θα χαρούν τα μάλλα να μας υποδεχτούν στην οικία του σπιτιού τους το Σάββατο τάδε και τάδε στις τάδε η ώρα και η είσοδος θα είναι ανοιχτή μόνο σε όσους ακολουθήσουν το θέμα του πάρτυ και παρουσιαστούν ντυμένοι με είκοσι και βάλε χρόνια διαφορά φάσης... α, κι επίσης θα φέρουν και το κατιτίς φαγώσιμό τους διότι η Βαρβάρα δουλεύει (λες κι εμείς οι υπόλοιποι είμαστε συνταξιούχοι...) και δε προλαβαίνει να μαγειρέψει ΚΑΙ να φροντίσει το πάρτυ...
Εγώ τώρα για τέτοια δεν είμαι... όχι οτι δε μου αρέσει η μόδα, όχι, αν και συνήθως μ'ένα τζινάκι κι ένα μπλουζάκι κυκλοφορώ και τακούνια μόνο σε γάμους βάζω (που παίρνω και τα ίσια τα παπουτσάκια μου μαζί σε τσαντούλα για μετά το τρίωρο που με έχουν ήδη πεθάνει τα νυχοποδαράκια μου...), τα μασκαριλίκια δε μου αρέσουν και ακόμα και ως παιδίον οι απόκριες δε με γεμίζαν χαρά και αγαλίαση... έχω και κάτι φωτογραφίες ντυμένη αμαζόνα 5χρονη με μια καπελαδούρα κι ένα μαστίγιο κι ένα ύφος μίζερο, άστα... Και με τη συγκεκριμένη δεκαετία έχω κι ένα πρόβλημα, δε τη θυμάμαι κι απο τις καλύτερες της ζωής μου, βέβαια απο μουσική καλή ήταν, ήμαστε κι ευαισθητοποιημένοι με τα κοινά τότε, είχαμε και συναυλίες για να σταματήσει η πείνα κι η καταπίεση (ναι, πολύ που σταμάτησαν θα μου πεις όσο κι αν βράχνιασε ο Στινγκ να τραγουδάει...) αλλά, κάτι πίκρες αισθηματικού χαρακτήρα, κάτι που είχε πεθάνει κι η γιαγιά μου, ε, δεν είναι και η αγαπημένη μου... Αλλά τους είχα κι υποχρέωση τους ΒουΒου απο τότε που βάλαμε μέσο τον θείο της Βαρβάρας το βουλευτή για να βρούμε κρεβάτι στην εντατική για τον παπουδοθείο τον Ηλία και όσο να πεις μετράει... βέβαια τον παπού τον χάσαμε αλλά, όλα κι όλα, απά στο κρεβάτι που είχε κανονίσει ο θείος ο βουλευτής πήγε! Όχι σε κανά ράντζο σα παρακατιανός! Είπα λοιπόν, δε με παίρνει, πρέπει να πάω... Ε, μετά ευτυχώς πήρα και τον Βλάσση τηλέφωνο, τον είχανε καλέσει κι εκείνον, κι είπαμε να πάμε ντουέτο...
Κι έτσι ξεκίνησε η πορεία προς το Γολγοθά που λέγεται αλλιώς "τί να φορέσει κανείς σε πάρτυ με θέμα τη δεκαετία του '80"... Ο Βλάσσης την είχε εύκολη τη λύση: Ντον Τζόνσον! Λινό κουστούμι ανοιχτόχρωμο και φαρδουλό, εύκολο διότι έχει χάσει και ένα σωρό κιλά τελευταία κι όλα του τα ρούχα πλέουν πάνω του, με σηκωμένα τα μανίκια σους αγκώνες (υποχρεωτικόν), μακό μπλουζάκι σε ροζουλί απόχρωση και πάνινο παπουτσάκι. Χρυσή ταυτότητα στον καρπό προαιρετική... και πού να πάς να τη βρείς κιόλας μεταξύ μας... Έτοιμος! Και λίγο τζελ στο μαλλί για να συμπληρώσει, και να τελειοποιήσει, την εικόνα κι έξω απο την πόρτα. Εγώ όμως;;!! Απο πού να εμπνευστώ;; Άρχισα να σκέφτομαι κλασσικά... Δυναστεία! Αλλά λαμέ ντουαλέτα αλά Κρύσταλ δεν είχα, και που να τρέχω να αγοράζω κιόλας είναι και δύσκολοι καιροί, ούτε λεφτά για περούκα αλά Αλέξις μου έβγανε ο προϋπολογισμός... χώρια που εδώ που τα λέμε εγώ με το ανωτέρω στυλ Δυναστεία, μια αηδία θα ήμουν χωρίς αμφιβολία καμιά, δε μου πάει παιδί μου με τίποτα το γκλάμουρ! Αδιέξοδο... Μετά μου ήρθε η ιδέα: βάτες! Ναι, αυτό οπωσδήποτε, ξεκάθαρη ενδυματολογική δήλωση της δεκαετίας αλλά που να βρεις βάτες αγάπη μου εν έτη 2011;; Έκλεισε κι ο Φούρλας που πηγαίναμε μια φορά κι ένα καιρό και πέρναμε ντεμισέδες και φερμουάρ... και βάτες...Τώρα; Να βάλω κολάν και γκέτες και να τη δώ "Πυρετός της δόξας" επίσης δε μου πάει, κάτι τα "ψωμάκια", κάτι η ηλικία που μόνο για δασκάλα στη σχολη με δικαιολογεί, δεν κόλλαγε ούτε αυτό...
Μέρες με κράτησε άυπνη το πρόβλημα καθώς και το πάρτυ πλησίαζε... βλέπεις με έπιασε και η περφάνια και δεν ήθελα να πάω και σαν τη κατσιβέλα, αφού το αποφάσισαν να γίνουμε όλοι ρεντίκολο με τις βλακείες τους, τουλάχιστον να γίνω σωστό ρεντίκολο ήθελα... όχι μισοβέζικα πράματα... κι επάνω που ήμουν να απελπιστώ τελείως, πάιρνει η μάνα μου τηλέφωνο: "Έλα Μίρκα μου, ναι, άκου, σου μάζεψα ένα σωρό ρούχα παλιά που είχες αφημένα εδώ στο σπίτι, ναι,εγώ σου λέω χρόνια να περάσεις να ξεδιαλέξεις τί θέλεις για να δώσω τα υπόλοιπα, δεν πέρασες, τα μάζεψα λοπόν όλα και θα τα στείλω στο ψυχιατρείο που τα χρειάζονται οι άνθρωποι, να μη μου πιάνουν κι εμένα τόπο πια εδώ, δε χωράω πού να γείρω και...." στοπ!!! Αυτό είναι! Τα παλιά τα ρούχα! Δε μπορεί, κάτι θα μου κάνει απο όλα αυτά και σίγουρα θα έχει και δεκαετία του '80 μέσα το τσούρμο! Για πότε έκλεισα το τηλέφωνο, για πότε έφτασα στης μάνας μου, ούτε που κατάλαβα! Χώθηκα μέσα στη σκουπιδοσακούλα με τις υφασματένιες αναμνήσεις κι αναδύθηκα νικήτρια! Ωραιότατο ριγέ άσπρο μπλέ μακό μπλουζάκι, ΜΕ βάτες μεγαλομεσαίου μεγέθους, εξαιρετικό λευκό παντελόνι σε γραμμή καρότο (ή μπάγκυ, ανάλογα το πού τα αγόραζες αυτά, αν ήταν σε μαγαζί της σειράς ήταν ζαρζαβατικό η γραμμή, στα ψωνισμένα τα μαγαζιά της πρωτεύουσας ήταν ξενικός ο χαρακτηρισμός...) και γόβες πλατ(α)φόρμα κόκκινες! Τέλεια! Άμα δε, τα έβαλα κιόλας κι είδα ότι μου χωρούσαν ακόμα (είχα κι ένα φόβο, παιδί ήμουν όταν τα είχα αγοράσει αυτά... όχι που πάχυνα, μη χειρότερα αλλά που έχει αλλάξει το σώμα μου με το... πιλάτες) λες και κέρδισα το λαχείο έκανα! Μέχρι κι η μάνα μου σταμάτησε να μιλάει (που υποψίάζομαι δεν είχε σταματήσει απο την ώρα που μου τηλεφώνησε...) και με κοιτούσε χωρίς να πολυκαταλαβαίνει...
Τεσπά, το δύσκολο πρόβλημα είχε λυθεί και ήμουν έτοιμη να παρουσιαστώ στης Βαρβάρας, εντός θέματος και χωρίς πολλά πολλά ρεζιλίκια... μόνο τόσο όσο... Και ξημερώνει ο θεός το Σάββατο του πάρτεως, απο νωρίς είχα μια αναστάτωση ένα κατιτίς... για να προλάβω να ετοιμαστώ με την ησυχία μου, που συνήθως παίρνει 32 λεπτά με το ρολόι ενώ συνήθως έχω υπολογίσει 2μιση ώρες και βάλε και μετά κάθομαι και βαριέμαι έτοιμη (αυτές τις παραξενιές να μην είχα...), πήγα και απο νωρίς στο σουπερμάρκετ να πάρω και υλικά για κιμαδοπιτάκια... διότι τί να πας στο πάρτυ, εγώ καλά φτιάχνω δύο πράματα: χοιρινό ψαρονέφρι λεμονάτο και... κιμαδοπιτάκια τρίγωνα! Η επιλογή ήταν τουλάχιστον προφανής... Αλλά κάτι που έπιασα την πάρλα με το Βλάσση για να αποφασίσουμε αν θα βάλει σωμόν ή ροζ μπλουζάκι (διότι όλοι ξέρουμε οτι η διαφορά είναι όχι μόνο τεράστια αλλά και υψίστης σημασίας...), κάτι που χαζολόγησα και στην τηλεόραση, πέρασε η ώρα και μετά αγχώθηκα! Έπιασα με φούρια να κάνω τα πιτίδια και πάνω στην εν λόγω φούρια, ζέστανα το φούρνο/μικρόκυμμα αλλά όταν έβαλα τα πιτάκια μεσα, αντί να τα βάλω να ψηθούνε για 20 λεπτά, τα έβαλα στο μικρόκυμμα για το σύνολο του χρόνου!!!! ... κι άμα και βγήκαν, σαν σκούρα να φαίνονταν... κάνω έτσι, ήταν και κομμάτι πέτρα... λέω να δοκιμάσω ένα, το σπάω και τί να δώ: κάρβουνοπιτάκια είχα φτιάξει τρομάρα μου!!! Το φύλλο απλώς έδειχνε να έχει πάρει χρώμα αλλά το μέσα κάρκανο! Κατράμι!!!
Και πάλι καλά που, λέμε τώρα, αγχώθηκα αλλά είχα και μια ώρα περίσσεμα (εγώ και οι παραξενιές μου...) για να προλάβω τώρα να πεταχτώ να πάρω ένα κουτί Τζοκόντες για να μη πάω με άδεια χέρια... ε, ευτυχώς κι αυτές μέσα στο θέμα του πάρτυ είναι!
Εγώ τώρα για τέτοια δεν είμαι... όχι οτι δε μου αρέσει η μόδα, όχι, αν και συνήθως μ'ένα τζινάκι κι ένα μπλουζάκι κυκλοφορώ και τακούνια μόνο σε γάμους βάζω (που παίρνω και τα ίσια τα παπουτσάκια μου μαζί σε τσαντούλα για μετά το τρίωρο που με έχουν ήδη πεθάνει τα νυχοποδαράκια μου...), τα μασκαριλίκια δε μου αρέσουν και ακόμα και ως παιδίον οι απόκριες δε με γεμίζαν χαρά και αγαλίαση... έχω και κάτι φωτογραφίες ντυμένη αμαζόνα 5χρονη με μια καπελαδούρα κι ένα μαστίγιο κι ένα ύφος μίζερο, άστα... Και με τη συγκεκριμένη δεκαετία έχω κι ένα πρόβλημα, δε τη θυμάμαι κι απο τις καλύτερες της ζωής μου, βέβαια απο μουσική καλή ήταν, ήμαστε κι ευαισθητοποιημένοι με τα κοινά τότε, είχαμε και συναυλίες για να σταματήσει η πείνα κι η καταπίεση (ναι, πολύ που σταμάτησαν θα μου πεις όσο κι αν βράχνιασε ο Στινγκ να τραγουδάει...) αλλά, κάτι πίκρες αισθηματικού χαρακτήρα, κάτι που είχε πεθάνει κι η γιαγιά μου, ε, δεν είναι και η αγαπημένη μου... Αλλά τους είχα κι υποχρέωση τους ΒουΒου απο τότε που βάλαμε μέσο τον θείο της Βαρβάρας το βουλευτή για να βρούμε κρεβάτι στην εντατική για τον παπουδοθείο τον Ηλία και όσο να πεις μετράει... βέβαια τον παπού τον χάσαμε αλλά, όλα κι όλα, απά στο κρεβάτι που είχε κανονίσει ο θείος ο βουλευτής πήγε! Όχι σε κανά ράντζο σα παρακατιανός! Είπα λοιπόν, δε με παίρνει, πρέπει να πάω... Ε, μετά ευτυχώς πήρα και τον Βλάσση τηλέφωνο, τον είχανε καλέσει κι εκείνον, κι είπαμε να πάμε ντουέτο...
Κι έτσι ξεκίνησε η πορεία προς το Γολγοθά που λέγεται αλλιώς "τί να φορέσει κανείς σε πάρτυ με θέμα τη δεκαετία του '80"... Ο Βλάσσης την είχε εύκολη τη λύση: Ντον Τζόνσον! Λινό κουστούμι ανοιχτόχρωμο και φαρδουλό, εύκολο διότι έχει χάσει και ένα σωρό κιλά τελευταία κι όλα του τα ρούχα πλέουν πάνω του, με σηκωμένα τα μανίκια σους αγκώνες (υποχρεωτικόν), μακό μπλουζάκι σε ροζουλί απόχρωση και πάνινο παπουτσάκι. Χρυσή ταυτότητα στον καρπό προαιρετική... και πού να πάς να τη βρείς κιόλας μεταξύ μας... Έτοιμος! Και λίγο τζελ στο μαλλί για να συμπληρώσει, και να τελειοποιήσει, την εικόνα κι έξω απο την πόρτα. Εγώ όμως;;!! Απο πού να εμπνευστώ;; Άρχισα να σκέφτομαι κλασσικά... Δυναστεία! Αλλά λαμέ ντουαλέτα αλά Κρύσταλ δεν είχα, και που να τρέχω να αγοράζω κιόλας είναι και δύσκολοι καιροί, ούτε λεφτά για περούκα αλά Αλέξις μου έβγανε ο προϋπολογισμός... χώρια που εδώ που τα λέμε εγώ με το ανωτέρω στυλ Δυναστεία, μια αηδία θα ήμουν χωρίς αμφιβολία καμιά, δε μου πάει παιδί μου με τίποτα το γκλάμουρ! Αδιέξοδο... Μετά μου ήρθε η ιδέα: βάτες! Ναι, αυτό οπωσδήποτε, ξεκάθαρη ενδυματολογική δήλωση της δεκαετίας αλλά που να βρεις βάτες αγάπη μου εν έτη 2011;; Έκλεισε κι ο Φούρλας που πηγαίναμε μια φορά κι ένα καιρό και πέρναμε ντεμισέδες και φερμουάρ... και βάτες...Τώρα; Να βάλω κολάν και γκέτες και να τη δώ "Πυρετός της δόξας" επίσης δε μου πάει, κάτι τα "ψωμάκια", κάτι η ηλικία που μόνο για δασκάλα στη σχολη με δικαιολογεί, δεν κόλλαγε ούτε αυτό...
Μέρες με κράτησε άυπνη το πρόβλημα καθώς και το πάρτυ πλησίαζε... βλέπεις με έπιασε και η περφάνια και δεν ήθελα να πάω και σαν τη κατσιβέλα, αφού το αποφάσισαν να γίνουμε όλοι ρεντίκολο με τις βλακείες τους, τουλάχιστον να γίνω σωστό ρεντίκολο ήθελα... όχι μισοβέζικα πράματα... κι επάνω που ήμουν να απελπιστώ τελείως, πάιρνει η μάνα μου τηλέφωνο: "Έλα Μίρκα μου, ναι, άκου, σου μάζεψα ένα σωρό ρούχα παλιά που είχες αφημένα εδώ στο σπίτι, ναι,εγώ σου λέω χρόνια να περάσεις να ξεδιαλέξεις τί θέλεις για να δώσω τα υπόλοιπα, δεν πέρασες, τα μάζεψα λοπόν όλα και θα τα στείλω στο ψυχιατρείο που τα χρειάζονται οι άνθρωποι, να μη μου πιάνουν κι εμένα τόπο πια εδώ, δε χωράω πού να γείρω και...." στοπ!!! Αυτό είναι! Τα παλιά τα ρούχα! Δε μπορεί, κάτι θα μου κάνει απο όλα αυτά και σίγουρα θα έχει και δεκαετία του '80 μέσα το τσούρμο! Για πότε έκλεισα το τηλέφωνο, για πότε έφτασα στης μάνας μου, ούτε που κατάλαβα! Χώθηκα μέσα στη σκουπιδοσακούλα με τις υφασματένιες αναμνήσεις κι αναδύθηκα νικήτρια! Ωραιότατο ριγέ άσπρο μπλέ μακό μπλουζάκι, ΜΕ βάτες μεγαλομεσαίου μεγέθους, εξαιρετικό λευκό παντελόνι σε γραμμή καρότο (ή μπάγκυ, ανάλογα το πού τα αγόραζες αυτά, αν ήταν σε μαγαζί της σειράς ήταν ζαρζαβατικό η γραμμή, στα ψωνισμένα τα μαγαζιά της πρωτεύουσας ήταν ξενικός ο χαρακτηρισμός...) και γόβες πλατ(α)φόρμα κόκκινες! Τέλεια! Άμα δε, τα έβαλα κιόλας κι είδα ότι μου χωρούσαν ακόμα (είχα κι ένα φόβο, παιδί ήμουν όταν τα είχα αγοράσει αυτά... όχι που πάχυνα, μη χειρότερα αλλά που έχει αλλάξει το σώμα μου με το... πιλάτες) λες και κέρδισα το λαχείο έκανα! Μέχρι κι η μάνα μου σταμάτησε να μιλάει (που υποψίάζομαι δεν είχε σταματήσει απο την ώρα που μου τηλεφώνησε...) και με κοιτούσε χωρίς να πολυκαταλαβαίνει...
Τεσπά, το δύσκολο πρόβλημα είχε λυθεί και ήμουν έτοιμη να παρουσιαστώ στης Βαρβάρας, εντός θέματος και χωρίς πολλά πολλά ρεζιλίκια... μόνο τόσο όσο... Και ξημερώνει ο θεός το Σάββατο του πάρτεως, απο νωρίς είχα μια αναστάτωση ένα κατιτίς... για να προλάβω να ετοιμαστώ με την ησυχία μου, που συνήθως παίρνει 32 λεπτά με το ρολόι ενώ συνήθως έχω υπολογίσει 2μιση ώρες και βάλε και μετά κάθομαι και βαριέμαι έτοιμη (αυτές τις παραξενιές να μην είχα...), πήγα και απο νωρίς στο σουπερμάρκετ να πάρω και υλικά για κιμαδοπιτάκια... διότι τί να πας στο πάρτυ, εγώ καλά φτιάχνω δύο πράματα: χοιρινό ψαρονέφρι λεμονάτο και... κιμαδοπιτάκια τρίγωνα! Η επιλογή ήταν τουλάχιστον προφανής... Αλλά κάτι που έπιασα την πάρλα με το Βλάσση για να αποφασίσουμε αν θα βάλει σωμόν ή ροζ μπλουζάκι (διότι όλοι ξέρουμε οτι η διαφορά είναι όχι μόνο τεράστια αλλά και υψίστης σημασίας...), κάτι που χαζολόγησα και στην τηλεόραση, πέρασε η ώρα και μετά αγχώθηκα! Έπιασα με φούρια να κάνω τα πιτίδια και πάνω στην εν λόγω φούρια, ζέστανα το φούρνο/μικρόκυμμα αλλά όταν έβαλα τα πιτάκια μεσα, αντί να τα βάλω να ψηθούνε για 20 λεπτά, τα έβαλα στο μικρόκυμμα για το σύνολο του χρόνου!!!! ... κι άμα και βγήκαν, σαν σκούρα να φαίνονταν... κάνω έτσι, ήταν και κομμάτι πέτρα... λέω να δοκιμάσω ένα, το σπάω και τί να δώ: κάρβουνοπιτάκια είχα φτιάξει τρομάρα μου!!! Το φύλλο απλώς έδειχνε να έχει πάρει χρώμα αλλά το μέσα κάρκανο! Κατράμι!!!
Και πάλι καλά που, λέμε τώρα, αγχώθηκα αλλά είχα και μια ώρα περίσσεμα (εγώ και οι παραξενιές μου...) για να προλάβω τώρα να πεταχτώ να πάρω ένα κουτί Τζοκόντες για να μη πάω με άδεια χέρια... ε, ευτυχώς κι αυτές μέσα στο θέμα του πάρτυ είναι!
