10.7.11

κι εκ πρώτης όψεος, βλέπω το τέρας....

Όχι, αγάπη μου, όχι, δεν αντέχω να γίνω και δεύτερη μέρα ρεζίλι με τα ματάκια μου να κλείνουν γλυκά γλυκά μπροστά σε όλους διότι έχει πάει η ώρα τρεις το πρωί κι εσύ κάθεσαι ακόμα και παίζεις μπιλιάρδο με τους υποδέλοιπους αρσενικούς... και γύρω τρόγυρα, σαν τις αρραβωνιάρες του παλιού καιρού καθισμένες "οι γυναίκες", μισοκοιμισμένες όλες, αλλά με μια υπομονή αμέτρητη... όχι...ντροπή δεν είναι, θα πάω στο δωμάτιο και θα τα κλείσω τα ματάκια μου κατά πως πρέπει και χωρίς τύψεις, άσε που θα είμαι και ξάπλα να ξεκουραστούν και τα ποδάκια μου, έξτρα μπόνους, και πολύ πιο καλό το βλεπω το όλο σκηνικό... Ναι... Ή τέλος πάντων κάπως έτσι τα είπα, εντάξει, όχι ακριβώς, ε, ίσως να έβαλα και λίγο παραπάνω σάλτσα απ' ότι χρειαζόταν, ίσως να το έκανα και κομμάτι πιο δραματικό, αλλά το νόημα είναι το ίδιο: ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε, εσύ να φχαριστηθείς το μπιλιάρδο σου (που παίζεις και πολύ καλά και νικάς και καμαρώνω κιόλας... ε, καμαρώνω κι αύριο, δε χάθηκε ο κόσμος) κι εγώ να πάω να ταβλιαστώ που είμαι κομμάτια η γυναίκα. Και εντάξει, το δέχομαι, δεν τα είπα ακριβώς έτσι κι έχει δίκιο μεταξύ μας ο Λάμπης που μέ λέει τραγωδό αλλά τεσπά, μεγάλη κουβέντα αυτή και δεν θα την κάνουμε τώρα τέτοια ώρα...
Ναι, ακριβώς... Κάτσε μια στιγμή, πού στα κομμάτια είναι η κλειδαρότρυπα, δε βλέπω ούτε τη μύτη μου μέσα στα σκοτάδια... εδώ είμαστε... να ανάψω και το φως να μη φάω και καμιά σαβούρδα στη σκάλα, είναι κι απότομη, μη χειρότερα, μια σκάλα της προκοπής δεν μπορούσαν να φτιάξουν, ένα σκασμό λεφτά τους δίνουμε τη βραδιά, αρχοντικό σου λέει μετά... Ουφ, να'μαστε και στο δωμάτιο... να κάνω κι ένα τσίσο που το κρατάω απο τ' απόγευμα... Καλέ!!! Βαγγελίστρα μου!!!! Τί είναι τουτο το πλάσμα που τρέχει, με 5 ντουζίνες ποδάρια, απά στο πλακάκι;;!! Μη χειρότερα... μέγεθος μεγαλομεσαίο, σα κατσαρίδα (το μη χειρότερο...) σώμα φτενούλι σα σκουληκάκι και γύρω γύρω ποδάρια μακρουλά και κοκκαλιάρικα!!! Σα χτενάκι για τα μαλλιά, με δύο όψεις όμως, είναι, αλλά στο σιχαμένο του!!! Βοήθεια... δεχόμεθα επίθεση... Να μη το χάσεις από τα μάτια σου, αυτό είναι το πρωταρχικό, Χαρούλα, διότι άμα κι εξαφανιστεί, χεστήκαμε κι η βάρκα γέρνει, δεν υπάρχει περίπτωση να κοιμηθείς απόψε, όλο θα νομίζεις οτι είναι πάνω σου!!! Ωχ, ωχωχωχ, βούδα μου, κατά δω έρχεται, τι στο δαίμονα, κατά τη λεκάνη πήγαινε, γιατί άλλαξε γνώμη το κακιασμένο και τώρα έρχεται κατά πάνω μου;;!! Υποχώρηση!!! Πρόσω ολοταχώς κατά πίσω!!!! Κατά την πόρτα και γρήγορα... Ναι, ναι, το ξέρω οτι είμαι μεγάλη γυναίκα και οχτακόσιες φορές μεγαλύτερη απο δαύτο και έχω και δίπλωμα απο το Πολυτεχνείο και κατά πάσα πιθανότητα το ζούδι με φοβάται πιο πολύ απ'ότι εγώ κι όλα τα σχετικά, αλλά εδώ μιλάμε για τέρας!! Δε χωράνε παληκαρισμοί!!!... Κι είμαι κι άοπλη!! Ένα ΤΕΖΑ, μια σκούπα, τίποτα δεν έχω, άλλη φορά θα το χώνω το εντομοκτόνο στη βαλίτσα, στο λόγο μου!!! Πάλι γύρισε το καταραμένο, τώρα πάει κατά το παράθυρο, φτού, είναι και χρώμα πετρί σκούρο, μη το χάσω στον πέτρινο το τοίχο... όχι, το παρακολουθώ... σταμάτησε... μωρέ, να επιτεθώ; Να του πετάξω το παπούτσι; Ναι, θα επιτεθώ, ή ταν ή επι τας!!!

(...) Φτού!!!! Σκατά με ρίγανη... αφού δεν ξέρω σημάδι, τί το παλεύω... και τωρα είμαι με ένα παπούτσι στο (ένα...) ποδάρι και το άλλο πολύ, τρομακτικά πολύ, κοντά στο τέρας... ωχ, πού πάει πάλι... σταμάτησε... μη κοιτάξω πουθενά αλλού και το χάσω... Δε το πιστεύω!!!! Και δεύτερο!!!! Απά στο τοίχο δίπλα στο παράθυρο!!! Αυτό είναι, ξεψυχάω, έχε γειά καημένε κόσμε, έχε γειά γλυκιά ζωή... Κι είναι και μεγαλύτερο τούτο δω το καινούριο, ξαπλαρωμένο βασιλικά στο ντουβάρι, αυτό δε φαίνεται να έχει διάθεση να τρέξει, σαν να έχει στείλει το άλλο να κάνει όλη τη βρωμοδουλειά... Λοιπόν, Χαρά, ψυχραιμία... λέμε τώρα... πρέπει να καταστρώσω σχέδιο... Πρώτα να βγάλω και το άλλο παπούτσι και να βάλω παντούφλες... α, εντάξει, σα να πάει καλά το σχέδιο... αν σκεφτείς κι ότι δε βλέπω τί κάνω, καρφωμένο στα σιχαμερά πλάσματα το βλέμμα... Ε, όχι, δεν είναι δυνατό... κάποιος μου κάνει πλάκα... Τρίτο;;!!! Τώρα εντάξει, τώρα δέσαμε... Τώρα μπορώ να πεθάνω ήσυχη, τρία κτήνη μια χαρά το φέρνουν βόλτα το κουφάρι μου, θα το λιανίσουν με το που θα βγεί η ψυχή μου, δεν θα χάσουν λεπτό...
Αναθεώρηση της κατάστασης και του σχεδίου... είμαι περικυκλωμένη... ε, λέμε τώρα διότι και τα τρία τέρατα σ'ένα τοίχο είναι... τεσπά, άσχετο, προχωρώ στην αναθεώρηση... Έχουμε και λεμε: κάνει κρύο, γαμώ την τσιγγουνιά τους για ξενώνας, μας έχει σπάσει η υγρασία τα κόκκαλα και δεν έχει θέρμανση! Είμαι ολομόναχη, ως ανθρώπινο ον, με τρία τέρατα που συνολικά πρέπει να έχουν 134 ποδάρια... και θελω και τσίσα μου! Βέβαια για να πάω να κατουρήσω πρέπει να αφήσω τη θέση μου και το καραούλι στα πολύποδα και να ρισκάρω να συναντήσω και κανένα ακόμα στον καμπινέ! Που θα είμαι και με τα βρακιά κατεβασμένα!! Απο την άλλη, αν δεν πάω να κάνω τσίσα στο μέρος, σε πολύ λίγο θα τα κάνω πάνω μου... πόσο πιο τραγική θα μπορούσε να γίνει η κατάσταση... και τα έκανα και σκατά με τον Λάμπη, πού τώρα να γυρίσω κάτω και να ζητήσω βοήθεια, δε με παίρνει... κάρμα, κύριοι... δε μπορεί, κάποια πολύ βαρειά αμαρτία πληρώνω σήμερα... ιερά εξέταση, φοροδιαφυγή, έβλεπα "Καλημέρα ζωή", κάτι σοβαρό... Δε γίνεται, πάω προς νερού μου... γρήγορα και προσεχτικά... κι άμα τεντώσω το λαιμό μου όοοοσο γίνεται, μπορώ να τα παρακολουθώ τα τέρατα ακόμα κι απ'το μπάνιο... ουφ... τί ανακούφιση ήταν αυτή... μμμ... Ωχ!!! Συφορά μου!!! Πού πήγανε;; Δε μπορεί να εξαφανίστηκαν και τα τρία ταυτόχρονα... ένα δευτερόλεπτο κοίταξα αλλου, ίσα για να φτάσω το χαρτί υγείας... μή και χώθηκαν στο παπούτσι;! Το ήξερα οτι έπρεπε να το έχω τραβήξει μακριά απο την περιοχή τους... τώρα; Τί κάνω τώρα; Να χαλαρώσω και να κοιμηθώ, ούτε λόγος... να τα ξετρυπώσω, επίσης δύσκολο το βλέπω... Και το χειρότερο, άμα έρθει ο Λάμπης και του πως τρία τέρατα μας κάνουν παρέα στο δωμάτιο, δε θα με πιστεύει με τίποτα αν δε τα δεί με τα μάτια του!!! Και πάλι τραγωδό θα με πεί!!! Αλλά άμα ξαναπάω εγώ στη φύση να  κατσω να με φτύσετε, έχουμε φάει όλη τη βρόχα στο κεφάλι, έχουμε ψοφήσει απο το κρύο κι απο πάνω μας την πέσανε και τα σιχαμερά ζωήφια με τα πολλά ποδάρια!!! Και κρυφτήκανε και τώρα κι άντε βρες τα!!! Τέρμα, να το ξερει ο προκομένος μου, εγώ σε αγροτουρισμό δεν ξαναματαπάω, ο κόσμος να χαλάσει και δε πα να γκρινιάζει όσο θέλει οτι είμαι παιδί του ασανσέρ... και μη με ζορίσει και πολύ γιατί παίρνω τα μπογαλάκια μου και αποχωρώ!! Ορίστε μας!! Άι σιχτίρ πια, κι ο Λάμπης και η άγρια φύση...
Αχ!! Η πόρτα!!!

-"Χαρά;!.."
-"Λάμπη, μωρό μου, αγάπη μου, εσύ είσαι;;!!"...