tag:blogger.com,1999:blog-68504411055241675262024-03-14T03:22:50.542+01:00ΕΠΙ ΤΟΥ ΚΑΝΑΠΕΩΣ...ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΥ ΓΕΛΙΟΥ... ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ Η ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΜΕΤΑ ΤΕΪΟΥ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑΣNinahttp://www.blogger.com/profile/15413486108262783664noreply@blogger.comBlogger48125tag:blogger.com,1999:blog-6850441105524167526.post-89314967046870212712012-08-10T16:58:00.000+02:002012-08-10T21:24:07.824+02:00Νιου Γιορκ, Νιου Γιοοοορκ...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Όνειρο το είχα να πάω απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου! Έβλεπα τις ταινίες και τις σειρές τις Αμερικάνικες και σε άλλο μέρος δεν ήθελα να πάω, μόνο εκεί! Τί εγκλήματα, τί δολοφόνους, τί μανιακούς, τί χαζοκομωδίες, τί σαχλαμάρες ρομαντικές έχω δεί μόνο και μόνο επειδή διαδραματιζόταν η ιστορία τους στη Νέα Υόρκη, δε λέγεται... απο τόση δα και να φαντάζομαι οτι ζω εκεί, χωρίς να έχω πατήσει το πόδι μου ποτέ... Χρόνια το μελετούσα να πάρω ένα εισιτήριο και να πάω... αλλά για χρόνια πολλά δεν είχα φράγκα ούτε για ταξιδιωτικό οδηγό, μετά είχα φράγκα αλλά μου την έδωσε όλη η ιστορία με τα μέτρα ασφαλείας τους, ε, πέσαν και τα αερόπλανα στους πύργους κι έγινε χειροτερότερο το πράγμα, σιχαίνομαι να βγάζω τα παπούτσια μου στ'αεροδρόμια, θέλανε και βίζα και μου την έδινε η γραφειοκρατεία, σου λέει γιατί να μπορούνε οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι να πάνε έτσι λίμπεροι και μπέλοι κι εμείς, στο πηγάδι κατουρήσαμε και πρέπει να περάσουμε των παθών μας τον τάραχο για να μας επιτραπεί η είσοδος στις Ενωμένες τις Πολιτείες, γιατί; ...κρίμα κι άδικο... <br />
<br />
Τεσπά, αυτά σκεπτόμουν τόσο καιρό και δεν το έκανα το βήμα... Κι έστρεξε η ώρα, άλλαξαν και τα γραφειοκρατικά τους κι έτσι αγόρασα το εισητήριο φέτος! Είπα, θα πάω να γίνω 38 χρονών στο Μεγάλο Μήλο, τουτέστιν να περάσω την ημέρα των γενεθλίων μου εις Νέαν Υόρκην, όχι που θα είχε και μεγάλη σημασία για τα γενέθλια αυτά καθ'αυτά, εγώ 38 θα γινόμουν σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη, δεν είναι να πεις οτι θα πήγαινα εκεί και ξάφνου θα μου κοβόταν μια δεκαετία να γίνω 28, όχι, αυτό το είχα τσεκαρισμένο... Αλλά να, μου βγήκε όλη μου η ρομαντική φύση μαζεμένη κι είπα "έτσι θα το θυμάμαι για πάντα, θα είναι σπέσιαλ" και το κανόνισα. Στα ξεβγάλματα της άνοιξης τα γενέθλιά μου, Γενάρη μήνα αγόρασα τα εισιτήρια πουρνό πουρνό και έκλεισα και ξενοδοχείο να είναι σίγουρο, μπας και εξαντληθούν αεροπλάνα και κρεβάτια... έτσι είμαι εγώ, κανονίζω νωρίς να έχω να περιμένω μετά... Άρχισα και την έρευνά μου, πού να πάω, τί να δω, τί να αγοράσω, πού είναι το τάδε μαγαζί, πού είναι το δείνα θέατρο, τί καλό θα παίζουνε εκείνες τις μέρες, πού να πάω να φάω να φχαριστηθώ... για μήνες κάθε φορά που με έπιανε κατάθλιψη στη δουλειά, έμπαινα στον γκούγκουλα κι έψαχνα πράματα στη Νέα Υόρκη... κι όλο αυτό το πράγμα το χαιρόμουν απίστευτα αλλά, όπως είναι και το λογικό, πήρε και το όλο ταξίδι τεράστιες διαστάσεις, έγινε το γεγονός του 2012, το φούσκωσα τόσο πολύ μέσα στο κεφάλι μου που δεν υπήρχε άλλο ενδεχόμενο παρά να μου σκάσει στα μούτρα... ώπερ και εγένετω... σχεδόν...<br />
<br />
Από το πρωί φάνηκη η κακή μέρα... 8 ώρες ταξίδεψα καθισμένη σε κατουρημένη θέση για να πάω! Όχι, δεν υπερβάλλω καθόλου, έζεχνε το τσίσο, και προσπαθούσα να πείσω τον ευατό μου ε, παιδάκι θα καθόταν πριν και έπαθε ατύχημα... δεν τα κατάφερα ούτε μέχρι τώρα να το πιστέψω, ακόμα φαντάζομαι τον παπού που του φύγανε στο κάθισμα πριν να κάτσω εγώ... ανάθεμα την Δέλτα, δε ξαναπετάω ποτέ μαζί τους! Ήρθε κι η τύπα εκεί με τη στολή, το μύρισε και του λόγου της, ναι λέει, μυρίζει... με δουλεύεις χριστιανή μου, τί, επιβεβαίωση θέλω, λύση θέλω... άντε λέει να κάτσεις απο κει, μέχρι να το πάρω απόφαση (είμαι κι εγώ αργή...) πήγε έκατσε ο μαντράχαλος στην άλλη τη θέση, κάτσε εσύ χαζή ξανθιά στο κάτουρα 8 ώρες να μάθεις να είσαι πιο σβέλτη! Όλο τον Ατλαντικό τον πέρασα σ'αυτά τα χάλια, μισοζαλισμένη απο τις αναθυμιάσεις... άλλη φορά δεν έχω χαρεί τόσο να βγω απο αεροπλάνο όσο αυτή! Μόνο που δεν φίλησα το χώμα σαν φτάσαμε... κι είχα ώρα για να το κάνω... κάπου μία και μισή όσο δηλαδή περίμεναμε το κανονισμένο (και πληρωμένο) το αυτόκίνητο να έρθει να μας πάρει απο το αεροδρόμιο! Δε βαριέσαι, είπα, ε, αυτά τα ευτράπελα είναι που κάνουν το ταξίδι πιό όμορφο, πήρα ένα χάπι για την ημικρανία που είχε κατσικωθεί στην κεφάλα μου και ξεκίνησα την περιήγηση... Όχι, δεν μπορώ να πω, όνειρο ήταν, και στην Πλατεία των Καιρών πήγα, και στα μουσεία, και στα θέατρα, και στα εστιατόρια, και στα μαγαζιά, για μέρες όλα τέλεια (ε, κι αν δεν ήταν και τέλεια, εγώ διαλέγω να τα θυμάμαι τέλεια και καθαρίζω, πιό καλά απο να κάθομαι να μιζεριάζω, ναι;...) και δε θα κάτσω να σας τα πω τώρα με λεπτομέρειες, ντρέπομαι, αλλά με δυό κουβέντες όλα μαγικά!<br />
<br />
Μέχρι που πήγα στο Πάρκο το Κεντρικό... άραξα, ήπια ένα κρύο τσάι φρέσκο και δροσιστικό, απόλαυσα το θέαμα που σχεδόν ξεβράκωτοι τρέχουν οι Νεοϋορκέζοι στο πάρκο τις Κυριακές, θού Κύριε, και μετά έκανα και τη βολτίτσα μου και πήγα θέατρο λαϊκή απογευματινή να δω τους ροκάδες! Τέλεια η παράσταση, τραγούδησα και χειροκρότησα, χαμπάρι δεν πήρα οτι κάτι δεν πήγαινε καλά... αλλά μετά σαν φτάσαμε στο ξενοδοχείο, κάνω έτσι να βγάλω το τζιν, τί να δω, απο τον πισινό και κάτω ξεμάτη σπιθούρια κατακόκκινα! Το δεξί το πόδι χειρότερα αλλά κι η άλλη μεριά τα χάλια της... τεσπά λέω, ε, μπορεί κανας ψιλοερεθισμός, δεν θα είναι τίποτις, ζέστη έκανε, ιδρώτας, τα γνωστά, ας μην ανησυχήσω... Μέχρι το βράδυ είχα γίνει απο την μέση και κάτω σαν σαύρα με λέπια, Μισόσαυρος ο Χριστίνιος, και το δεξί το πόδι δεν άντεχε μέσα σε παπούτσι... Είπα, δε βαριέσαι, θα βάλω λίγη αλόη που έχω πάντα μαζί, απο τότε που είδε η μαμά μου τη Γωγώ Αντζολετάκη στην τηλεόραση και έπινε νερό στο όνομα της (της αλόης, όχι της μαμάς μου...) και θα περάσει... μπαρμπούτσαλα πέρασε! Καιγόμουν όλη νύχτα, θέση δεν έβρισκα να κοιμηθώ, και το πρωί που ξύπνησα ήμουν Ολόσαυρος ο Χριστίνιος (είχε επεκταθεί ολούθε το σπιθούρι...) και το δεξί μου πόδι ήταν σα το πόδι του ελέφαντα! Ολόσαυρος ο Χριστίνιος ο Ελεφαντόπους!!! Ε, δεν έπαιρνε άλλο, πανικοβλήθηκα! Είπα δε γίνεται, πρέπει να πάω σε γιατρό, τούτο δω δεν είναι καλό σημάδι... Μια και δυό στο γιατρό, στο μετρό τραγουδούσα το "δε χωράς πουθενά, δε χωράς πουθενά" του ποδιού, ε, άμα δε γνωρίσεις το ιατρικό σύστημα ενός τόπου, δε γνώρισες τον τόπο, πάει και τελείωσε... Όχι δηλαδή, οι άνθρωποι ευγενέστατοι, αμέσως να με δουν, επείγον το περιστατικό και ιδιωτικό το ιατρικό κέντρο, σιγά μην ήταν το ίδιο στο δημόσιο, σαν το σκυλί στ'αμπέλι θα είχα πάει, δεν έχουν ΕΣΥ εκεί... Με βάζουν στο ιατρείο, έρχεται ο βοηθός, κάνω να βγάλω το σπορτέξ (που ευτυχώς ήταν το μόνο πατούμενο που χωρούσε μέσα το ελεφαντόποδο...), πισωπατάει ο πιτσιρής αφήνοντας παράλληλα να του ξεφύγει ένα εξαιρετικά εύγλωττο "ουόοοοου"... καλό δεν το λές αυτό σκέφτηκα αλλά διατήρησα την ψυχραιμία μου, είπα μέσα μου, χαλαρά Χριστινάκι, τούτος δω είναι 12 χρονών, δε νογάει τίποτα, άσε να το δει ο γιατρός για να σου πει καλά... Η αισιοδοξία μου διαλύθηκε πολύ γρήγορα... το επιφώνημα του γιατρού ήταν "ίιιου"... επιστήμων άνθρωπος και να κάνει έτσι μπροστά σ'ένα ελεφαντόποδο, μη χειρότερα... "θα γίνει χειρότερα" ήταν οι πρώτες του λέξεις... στις οποίες εγώ συμπλήρωσα "πριν να γίνει καλύτερα γιατρέ μου, ναι;" αλλά δεν φάνηκε να συμμερίζεται τον ενθουσιασμό μου... αλλεργία λέει... εξ'επαφής λέει... πού πήγα, τί έκανα, τί έφαγα, αν είμαι αλλεργική... η απάντηση δε στο τελευταίο μάλλον προφανής νομίζω... Πήγα στο πάρκο... Έβγαλες τα παπούτσια σου; Όχι... Δεν έχει σημασία, στο πάρκο την άρπαξες... Και τώρα; Στεροειδή! Εγώ τα στεροειδή τα ξέρω απο τους Ολυμπιακούς που τα παίρνουν οι... τέλος πάντων όλοι, και απο τον "Χάους" στην τηλεόραση που τα δίνει άμα έχουν αυτοάνοσα! Χέστηκα απάνω μου με το συμπάθειο... Και αντιϊσταμινικά λέει για τη φαγούρα (α, ναι, με φαγούριαζε κιόλας, ξέχασα να σας πω... μια ομορφιά...) και όχι αλκοόλ λέει και ε, άμα δε περάσει σε 5 μέρες ξαναέλα... εεεεε... ξέρετε φεύγω μεθαύριο... Δε πειράζει, πάνε σε άλλο γιατρό, δε με μέλει... Μια και δυό στο φαρμακείο, αναμονή, φάρμακα, το πονεμένο το βλέμμα της φαρμακοποιού που αντικρύζει τον άρρωστο τουρίστα... <br />
<br />
Έτσι ξημέρωσαν την επομένη τα 38α γενέθλιά μου... ο πόδης ο δεξής ελεφάντινος, να μη χωράει σε παπούτσι (είχα πάρει και τα καλά μου τα πέδηλα μαζί, πού να τα φορέσω...), να παίρνω χάπια ανά τακτά χρονικά διαστήματα, να μην μπορώ να πιώ και... να βρέχει! Με το τουλούμι! Όλη μέρα! Και το περίεργο, μα και απολύτως μα απολύτως ειλικρινές, είναι οτι ακόμα κι αν μου έλεγες οτι με πόδι πρησμένο και χάπια και βροχή θα ήταν πάλι, εγώ θα ξαναπήγαινα και του χρόνου στα 39 μου στη Νέα Υόρκη!!!! Τρεχάλα!!! Νιού Γιόρκ, Νιού Γιόοοοοορκ.... νταμ, νταμ, νταραραμ...<br />
<br />
ΥΓ. Το μπουκαλάκι απο τα χάπια το κράτησα για σουβενίρ... ε, αν δεν είναι αυτό σπέσιαλ, δε ξερω τί είναι!<br />
<br />
<br /></div>Ninahttp://www.blogger.com/profile/15413486108262783664noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6850441105524167526.post-43233303173688865122012-03-30T19:17:00.000+02:002012-03-30T19:17:49.921+02:00ερωτική αρμονία...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Εγώ την επιστημονική πλευρά του έρωτα την έμαθα απο πολύ μικρή... ρώτησα τη μαμά μου απο πού έρχονται τα παιδιά κι έκατσε και μου τα εξήγησε χαρτί και καλαμάρι, είχα δεν είχα τρία χρόνια ζωής... όχι χαζομάρες για τα πουλιά και τα ζουζούνια, όχι, για τους ανθρώπους μου είπε η μαμά, τί για το ωάριο μου είπε, τί για τα μύρια τα σπερματοζωάρια που τρέχουν να το φτάσουν κι άμα τα καταφέρει ένα απο δαύτα τα κούτσικα τα πραγματάκια γίνονται ένα απο κει που ήσανε δύο, αβγό και σποράκι, κι αυτό το ένα μεγαλώνει και γίνεται παιδάκι μέσα στην κοιλιά, πράγματα θαυμαστά το δίχως άλλο! Και ρώτησα και γιατί η θειά μου η Βιβή δεν είχε παιδιά και πάλι επιστημονική απάντηση πήρα λίγο αργότερα, έμαθα για τα σωληνάκια στην κοιλιά των γυναικών κι ότι μπορεί να βουλώσουν και να μη κατεβαίνει το αβγό και γι'αυτό να μην μπορούν να κάνουν παιδιά, όλα ωραία και καλά. Τόσο μαγικά μου φαίνονταν δε όλα αυτά που πήγα και τα εξήγησα και στη θεία τη Βιβή, για να κάνω φιγούρα, δεν χάρηκε και πολύ που τα άκουσε, δεν κατάλαβα τότε γιατί, εμένα η εξήγησή μου μου είχε φανεί πληρέστατη και τρομερά ενδιαφέρουσα!<br />
Ναι, στο επιστημονικό το κομμάτι εντρύφησα απο μια σταλίτσα... το πρακτικό όμως μου πήρε ποοοοοοοολύ καιρό για να το καταλάβω!!<br />
<br />
Θυμάμαι ακόμα σαν να ήταν χθες, κι ας πάνε πάνω απο 25 χρόνια, που με διαφώτησε η Μυρτώ στα γαλλικά, φίλη αδερφική απο τότε και για πάντα, επειδή εκείνη πήγαινε σε πιό προχωρημένο δημοτικό κι ήταν στο μαθητικό συμβούλιο κι έκαναν λέει συνεδρίαση αλλά αντί να μιλάνε για κιμωλίες χρωματιστές (που πάντα λειψές ήταν) και το δάσκαλο που δεν τους καταλάβαινε, έπιασαν κουβέντα για... ξέρεις... Ναι, ναι, έτσι ακριβώς, ντρεπόνταν κι εκείνη να το πει, σεξ, ντρεπόμουν κι εγώ να το ακούσω! Αλλά η περιέργεια νίκησε και θυμάμαι που μου εξήγησε κι αυτή, όπως το είχε μάθει κι αυτή από τους άλλους που ... ξέρανε, ότι πάει λέει ο άνδρας κι έχει λέει κάτι μακρύ και το βάζει στη γυναίκα που έχει κάτι σαν τρύπα κι έτσι γίνονται τα παιδιά! Βέβαια το ανέκδοτο με τον τύπο που πήγε κι έχωσε το πόδι του στη λεκάνη της τουαλέτας ακολουθώντας παρόμοια περιγραφή της ερωτικής πράξης δεν το ήξερα τότε... μπορεί και να μην είχε κυκλοφορήσει...<br />
Τότε εμένα αυτή η εξήγηση ήρθε κι απάντησε με μεγάλη πειστικότητα τα ερωτηματικά που ήδη είχαν αρχίσει να μου γενιούνται διότι, καλά όλα τα επιστημονικά, αλλά τα ρημάδια τα σπερματοζωάρια πώς πάνε και χώνονται στην κοιλιά που περιμένει το ωάριο, έ;;!! Και δε κοτούσα να ρωτήσω και τη μαμά, είχα απο τότε μια υποψία ότι δε τα ξέρει κι εκείνη καλά τα πράγματα, στο επιστημονικό καλά τα πήγαινε αλλά, όπως αποδείχτηκε και χρόνια αργότερα, στο πρακτικό κι αυτή σκράπα... Ναι, αυτό είναι, μπαίνει το μακρύ, δεν χρειαζόταν καν διευκρίνηση σ'αυτό διότι το είχα δει στο αδερφάκι μου το μακρύ (ε, μακρύ, λέμε τώρα, μια σταλιά μπέμπης ήταν...) που μέχρι πάνα του είχα αλλάξει παλιότερα, στο... κοντό, που δε μπορεί, θα το είχα κι εγώ και δε το είχα προσέξει, είπα να το ξαναψάξω, άρα όλα πια ήταν ξεκάθαρα! Μοιράστηκα δε και τα επιστημονικά μου που τα ήξερα νεράκι με τη Μυρτώ, να μη μένει κι αυτή πίσω και να κάνει και φιγούρα στους συμμαθητές αν κι ερχόταν πάλι η κουβέντα, και τελείωσα το δημοτικό πανευτυχής που όλα τα ήξερα πια σ'αυτή τη ζωή... <br />
Μμμμμ.... όχι ακριβώς... <br />
Διότι στην πράξη, κουμπούρα παρέμενα... Και μάλιστα για πολλά χρόνια... Βλέπεις εκείνη την εποχή, τα κορίτσια που έκαναν πρακτική εξάσκηση στον έρωτα στην εφηβεία τα κακοχαρακτήριζε ο κόσμος κι εγώ ήμουν καλό κορίτσι... Χμμμ... όχι, καλό "καλό" δεν ήμουν αλλά ήμουν στραβόξυλο και πήγαινα κι ερωτευόμουν μη διαθέσιμους άντρες (κάτι που ακόμα δεν έχω καταφέρει να αλλάξω στις συνήθειες μου... μεγάλο κεφάλαιο αυτό, το αφήνω...) κι έτσι δε μου έκατσε και περίπτωση για να εξασκηθώ πρακτικά... Εκείνα λοιπόν τα χρόνια της εφηβείας, άσχετη παρέμεινα και με πολλά κενά στη μόρφωση μου τα οποία με ρυθμούς σαλίγκαρου κινούμενου σε πεζοδρόμιο μετά απο καλοκαιρινή βροχούλα τα γέμισα.<br />
<br />
Πρώτα ανακάλυψα τα περιοδικά... τσόντες... τώρα πού και πώς τα ανακάλυψα δεν έχει μεγάλη σημασία, τα παιδιά είναι περίεργα κι εγώ ήμουν παιδί κανονικό. Το οπτικό υλικό ομολογουμένως μου ξεδιάλυνε πολλές απορίες. Και μου δημιούργησε άλλες τόσες! Πρώτα πρώτα ενώ όλοι οι παρεβρισκόμενοι δήλωναν (στα γραμματάκια απο κάτω απο τις φωτογραφίες) ότι πολύ του άρεσε ό,τι τελος πάντως γινόταν, στις φάτσες τους εγώ άλλα διάβαζα... σαν να τους σφράγιζαν δόντι χωρίς αναισθητικό μου μοιάζαν! Επίσης, στη μια φωτό του έβλεπες με τα ρούχα να περπατάνε σ'ένα πάρκο, στην άλλη ξεβράκωτους διότι στο μεταξύ αποφάσισαν να πάνε να το κάνουνε! Δηλαδή, έτσι δούλευε αυτό; Έτσι στα ξεκούδουνα; Κι όλα αυτά που εγώ είχα διαβάσει στα ρομαντικά τα βιβλία της μαμάς για θεληματικό πηγούνι και έρωτα βαθύ και πρόταση γάμου πριν το γεγονός, όλα αυτά σαχλαμάρες ήταν; Μπερδεύτηκα και δεν ήξερα πως να ξεμπερδευτώ! Άσε που οι εικόνες μπορεί να είναι πολύ διεγερτικές, δεν αμφιβάλλω, άμα και ξέρεις τί γίνεται και στο... βίντεο, εγώ που δεν το είχα δει, δεν μπορούσα να καταλάβω τί στο κομμάτια καλό είχε όλη αυτή η ιστορία... Χάος... <br />
Βέβαια τα κείμενα στα εν λόγω περιοδικά ήταν λιγάκι πιο κατατοπιστικά, ε, άμα το διαβάσεις πρόζα το τελετουργικό του έρωτα όσο να πεις σου δίνει λίγο περισσότερη πληροφορία... αλλά κι αυτά ελλειπή τα έβρισκα διότι είχα και μυαλό μηχανικού απο τότε κι ήθελα λεπτομέρειες, εξήγηση πλήρη, αποδείξεις. Ευτυχώς, απάνω που είχα σχεδόν απελπιστεί οτι μετεξεταστέα θα έμενα στο μάθημα, αγοράσαμε βίντεο!!! Όχι, αυτό απο μόνο του δεν ήταν ικανό να μου λύσει εμένα τις απορίες αλλά, με το που αγοράσαμε βίντεο, έπεσε στα χέρια μου, με τον ίδιο τρόπο που είχαν πέσει στα χέρια μου και τα περοδικά (δηλαδή δεν έπεσε, το σκάλισα και το βρήκα, μη ρωτάτε λεπτομέρειες...) και μια βιντεοκασέττα! (το κασέττα γράφεται με δύο τ ή με δύο σ;;;... τεσπά)<br />
Αυτό ήταν! Τώρα πια θα τα μάθαινα όλα! Δε κρατιόμουν! Αλλά, δεν ήταν και τόσο εύκολο... ένα βίντεο είχαμε, στο σαλόνι, και μία τηλεόραση, στο σαλόνι επίσης, ως όλα τα κανονικά σπίτι στη δεκαετία του '80. Και για να ολοκληρώσω εγώ τη μόρφωσή μου, έπρεπε να φύγουν όλοι απο το σπίτι, όχι μόνο οι γονείς αλλά κι ο μπόμπιρας ο αδερφός μου, πράγμα δύσκολο... πράγμα που πήρε χρόνο... πράγμα που τελικά έγινε! Κι όχι μόνο έγινε αλλά έγινε και με τις καλύτερες προοπτικές. Διότι αφενός θα έφευγαν Σαββάτο βράδυ και θα με άφηναν ελεύθερο πουλί κι αφετέρου είχα και άδεια να καλέσω τη Μυρτώ κι άλλη μια φιλενάδα τη Στέλλα να δούμε ταινία μαζί για παρέα!!! Ουρανοί! Αυτό ήταν. Όχι μόνο θα μαθαινα επιτέλους πώς παίζεται το παιχνίδι αλλά θα το έδειχνα και στη Μυρτώ να μάθει κι αυτή, που στο ίδιο καζάνι άγνοιας έβραζε! Και θα πουλούσα μούρη και στη Στέλλα, να δεί τί κουλ που είμαι.<br />
<br />
Έτσι κι έγινε. Ήρθαν τα κορίτσια, φύγαν οι μεγάλοι κι ο μικρός, παραγγέιλαμε και πίτσα κερασμένη απο τον μπαμπά μου και μετά, αφού φάγαμε κι είδαμε και το Dirty Dancing, τους το σκάω το παραμύθι: έχω τσόντα! Αληθινή, οπτικοακουστική και σένια! Φυσικά, ούτε λόγος, η περιέργεια έφτασε στο ζενίθ! Να τη βάλουμε να τη δούμε, Αλεκάκι, λέει η Μυρτώ, μαζί με μια δόση ντροπής αλλά και ανυπομονησίας η χαρά στη φωνή της και φυσικά λέω και βέβαια να τη δούμε! Πάω, τη φέρνω, και τη χώνουμε στο βίντεο. Στην αρχή μας ξενέρωσε λίγο, ήταν λέει ένας που ήρθε να φτιάξει την τηλεόραση, μη χειρότερα, αλλά η κοπέλα είχε ανοίξει την πόρτα με το βρακί κι αυτό μας καθησύχασε για το μέλλον του σεναρίου. Κι όντως, δεν απογοητευθήκαμε! Βρε τί ακροβατικά ήταν αυτά, τί επιτέλους η παλινδρομική κίνηση (μυστήριο μέχρι τότε για τη χρησιμότητας της) αποκωδικοποιήθηκε, τί το ζήτημα του σφραγίσματος ξεκαθαρίστηκε, τόσα πολλά ούτε απο την εκπαιδευτική τηλεόραση δεν είχαμε μάθει και σε τόσο λίγο χρόνο! Κατακόκκινες σαν τα παντζάρια και οι τρείς ρουφούσαμε τη γνώση αχόρταγα! Κι εκεί απάνω που τη ρουφούσαμε, κόπηκε το ρεύμα!!!!<br />
<br />
Εγώ πολλά για τα ηλεκτρονικά δεν ξέρω ούτε και τώρα αλλά οτι άμα δεν έχει ρεύμα δεν μπορείς να βγάλεις την κασέττα απο το βίντεο το ξέρω καλά και το έμαθα με το σκληρό τον τρόπο... Η χαρά της μάθησης αντικαταστάθηκε απο τον πανικό της κολλημένης μέσα στο βίντεο τσόντας σε χρόνο ρεκόρ... κι η ώρα περνούσε... και το ρεύμα δεν ερχόταν... και το κατσαβίδι που έχωσα στο μηχάνημα δεν βοήθησε να βγάλω την κασέττα... Τα υπόλοιπα είναι θολά στη μνήμη μου... θυμάμαι ότι το ρεύμα ήρθε κάποια στιγμή και θυμάμαι κι ότι αυτό έγινε σχεδόν ταυτόχρονα με το άκουσμα του κλειδιού των γονέων να γυρνάει στην κλειδαριά...<br />
Πότε έβγαλα την κασέττα απο το βίντεο, πότε την πήγα στη θέση της, πότε επέστρεψα, όλα αυτά δεν τα θυμάμαι... Χαλάλι όμως... Διότι παρόλη την τρομάρα που πήραμε, ξεστραβωθήκαμε κιόλας μια στάλα... Ευτυχώς, στα χρόνια που ακολούθησαν, έκανα και πρακτική εξάσκηση μπόλικη και έμαθα κι ένα σωρό άλλα πράγματα αλλά τουλάχιστον η πρώτη φορά δε με βρήκε μπίτι σκράπα...<br />
<br />
<br /></div>Ninahttp://www.blogger.com/profile/15413486108262783664noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6850441105524167526.post-23866910404532127392012-02-02T15:53:00.003+01:002012-02-02T15:53:25.902+01:00πάει, λέει, μια ξανθιά να αγοράσει λάστιχα...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
"Γειά σας... Εεεμ... Ναι... εεε... Για χειμερινά λάστιχα ενδιαφέρομαι, θα μπορούσατε να με εξυπηρετήσετε;...."<br />
<br />
Έτσι ακριβώς τα είπα... Απέναντι μου, πίσω απο τον πάγκο, ο Νώντας (όχι, δεν έλεγε έτσι το πλαστικό ταμπελάκι στη φόρμα του, αλλά επειδή το βόρειοευρωπαϊκό το όνομα που έγραφε είναι δύσκολο στην προφορά, ας τον πούμε Νώντα μεταξύ μας να ξεμπερδεύουμε), μεσόκοπος αλλά σε άρνηση για την ηλικία του, ηλιοψημένος τεχνητά, το μαλλί βαμένο σε αποχρώσεις του ξανθού διάφορες και διάσπαρτες, βαριεστημένος το δίχως άλλο, στο τσακ είχε προλάβει να κλείσει το ίντερνετ που χάζευε μια ξεβράκωτη με το που μπήκα στο βουλκανιζατέρ (όχι όμως τόσο γρήγορα που να μην το δω...) να με κοιτάει λες και βλέπει τουλάχιστον τον Ε.Τ τον εξωγήινο... τόσο πολλή η έκπληξή του που κοιτάχτηκα κι εγώ να δω μπας κι είχα καμιά λίγδα, καμιά μύξα, κανένα μπάμπουρα να ξεκουράζεται πάνω στο πέτο μου, κανένα κουμπί ανοιχτό στο πουκάμισο... όχι... μια χαρά ήμουν (παρόλο που για τη μύξα δε παίρνω όρκο...), χάρμα οφθαλμών, με το μαύρο το κουστουμάκι μου, το μπλέ το πουκαμισάκι, τακουνάκι σεμνό και διακριτικό, τσάντα σε κόντρα χρώμα πορτοκαλί για να κάνει αντίθεση, ωραιοτάτη... Επαναλαμβάνω: "Ναι, για λάστιχα χειμερινά έλεγα..."<br />
<br />
Να το πιάσω όμως απο την αρχή το πράγμα. Εμένα η σχέση μου με τα λάστιχα ήταν πάντα περιορισμένη... ok, δεν είναι οτι είμαι ανίδεη, ξέρω να ξεχωρίζω τα καλής ποιότητας που είναι κόκκινα στο γραφείο και να τα σουφρώνω επίσης (με μέτρο πάντα...) για να κλείνω τα σακουλάκια των πατατακίων για περίπου 45΄πριν να ανοίξω και πάλι το σακούλι και να αποτελειώσω τα εναπομείναντα (λιγοστά...) πατατάκια... επίσης ξέρω και ότι τα καλά τα λαστιχάκια για τα μαλλιά είναι αυτά που δεν έχουν το σιδεράκι στην ένωση αλλά είναι κολλημένα με θερμοκόλληση για να μην πιάνονται οι τρίχες... ξέρω επίσης οτι το λαστιχένιο το ποδάκι του τρίφτη για το τυρί δε το βάζουμε στο πλυντήριο πιάτων για να μη χαλάσει αλλά το βγάζουμε και το βάζουμε κάθε φορά που πλένουμε τον τρίφτη με αποτέλεσμα να μας σπάει τα νεύρα τελείως και να θέλουμε να το πετάξουμε, μαζί με το τρίφτη, απο το παράθυρο στο πεζοδρόμιο ανεξαρτήτως κινδύνου δια τους ανυποψίαστους περαστικους... <br />
Ε, σε γενικές γραμμές, αυτά απο λάστιχα... Α, ναι... κι ότι τα βάζουμε και στα αυτοκίνητα... απαραιτήτως... Αλλά επειδή γενικά τα αυτοκίνητα όταν τα αγοράζουμε έρχονται πακετάκι με τα λάστιχα μαζί, κι επειδή δεν μου έχει τύχει ακόμα να πρέπει να αλλάξω λάστιχα χωρίς να αλλάξω αυτοκίνητο (ε, όχι οτι έχω αλλάξει αυτοκίνητο και πολλές φορές, μία μόνο και μαζί με τα λάστιχα το πούλησα το παλιό και μαζί με τα λάστιχά του αγόρασα το καινούριο...) η εμπειρία μου σ'αυτόν τον τομέα είναι μάλλλον περιορισμένη... Έλα μου όμως πολλά χιόνια πέσαν πέρυσι και πρόπερσι και το καημένο το μικράκι μου τρόμαξε να τσουλήσει, είπα να πάω να του βάνω χειμερινά λάστιχα, να το κάνω τσίλικο και στη βαρυχειμωνιά. Ρώτησα απο δω, ρώτησα απο κει, οι πληροφορίες που μάζεψα ήταν και λίγες και αντικρουόμενες... "όχι" να λέει ο ένας, δε τα χρειάζεσαι, σιγά να μη χιονίσει πάλι φέτος τόσο, "ναι" να λέει ο άλλος γιατί η ασφάλεια δε θα σε πληρώνει αμα και στουκάρεις κι είχε πάγο και δεν είχες κατάλληλα ελαστικά και ούτω καθεξίς, οι αρσενικοί που ερώτηξα δεν φαίνονταν να συμφωνούν μεταξύ τους... Κι άσε το κυρίως ερώτημα, να βάλω ή να μη βάλω, μετά είχα κι ένα σωρό δευτερεύοντα, σχετικά με το άν βάλω, ποιά να βάλω και πού να τα βάλω... σε ποιό βουλκανιζατέρ, όχι πού να τα βάλω στο αυτόκίνητο, δεν είμαι και τόοοοσο ξανθιά!!<br />
<br />
Απελπίστηκα... Είπα, Φαίδρα δάρλινγκ, εσύ απο παπούτσια ξέρεις, απο λάστιχα έχεις μαύρα μεσάνυχτα, κάτι πρέπει να κάνουμε γι'αυτό... Κι επειδή είμαι μια γυναίκα ανεξάρτητη και δεν θέλω να έχω και κανέναν ανάγκη, έβαλα μπροστά τα μεγάλα μέσα: τον γκούγκουλα!! (αχ, δε θέλω χαζά τώρα τύπου ποιός είναι ο γκούγκουλας... ναι, το google εννοώ...)<br />
Μπήκα λοιπόν στο ίντερνετ με φούρια κι άρχισα να ψάχω... αλλά φως δεν είδα... διότι φαίνεται ότι και οι ηλεκτρονικές πληροφορίες απο άνδρες για άνδρες ήταν μαζεμένες και όσο αντικρουόμενες ήταν οι προφορικές που ήδη είχα, άλλο τόσο ήταν κι οι ηλεκτρονικές... να διαβάζω στο ένα μέρος οτι είναι λέει εξαιρετικά τα τάδε, τρομερές επιδόσεις και δε ξερω γω τί, να διαβάζω απο το άλλο μέρος ότι χάλια είναι λέει κι ένας που τα έβαλε πήγε και τα έβγαλε σε δύο μέρες γιατί το αμάξι δεν τραβούσε με τίποτα λέμε, τέτοια σχιζοφρενικά! Αναστέναξα... Είπα πάλι, Φαίδρα δάρλινγκ, πρέπει να πας σε ειδικό... πρώτα για τα νεύρα σου, να σου δώσει ένα βάλιουμ ο άνθρωπος να καλμάρεις και μετά για τα λάστιχα. Κι έτσι βρέθηκα στου Νώντα... (πρώτα δηλαδή στου Παπαθεοδώρου δόκτορος για τα χάπια και μετά στου Νώντα...)<br />
<br />
"Ναι, τα λάστιχα λέμε..." Σα να τον χτύπησε ρεύμα, αντινάχτηκε ο Νώντας και σταμάτησε επιτέλους να με κοιτάζει κάπου 30 πόντους πιό κάτω απο τα μάτια μου, ναι, εκεί που πήγε το μυαλό σας είχε καρφωθεί τόση ώρα εντελώς ξεδιάντροπα... Αλήθεια, οι άνδρες είναι χαζοί και νομίζουν οτι δε το βλέπουμε ότι μας κοιτάνε στα βυζιά κι όχι στα μάτια όταν μας μιλάνε ή το ξέρουν οτι το ξέρουμε κι απλώς δεν τους νοιάζει; Πάντα την είχα αυτή την απορία αλλά δεν έχω ρωτήσει και ποτέ κανέναν που το κάνει, εκεί απάνω που το κάνει, να δούμε τί θα μου πει... Τεσπά, ξέφυγα... Επανέρχομαι στο Νώντα. Φόρεσε λοιπόν το καλό του χαμόγελο κι άρχισε την πώληση ο βουλκανιζατέρ... χαμπάρι δεν πήρα... τον έβλεπα που μιλούσε, καταλάβαινα ότι κάτι λέει αλλά πέραν τούτου ουδεμία πληροφορία δεν αποτυπωνόταν... εως που είπε το νούμερο: 1700 ευρώ!!! Κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό!! Κάτι λέει τα λάστιχα, κάτι οι ρόδες που πρέπει κι αυτές να αλλαχτούν, τρεις το λάδι τρεις το ξύδι, 1700 η σούμα κι εγώ με το στόμα να έχει ήδη στραβώσει! Είναι δυνατόν;; Άκουσα καλά;; Για παπούτσια του αυτοκινήτου;! Κράτησα την ψυχραιμία μου αλλά απο μέσα μου έβραζα, με τόσα λεφτά την κάνω για τις Μπαχάμες εκείνη τη συγκεκριμένη βδομάδα που θα χιονίσει και χέστηκα και για το αμάξι και για τα λάστιχα και το Νώντα (που τον παίρνει κι αυτόν η μπάλα μια κι αυτός μου πάσαρε το λογαριασμό)! Καλά, δεν υπάρχει άλλη λύση πιο οικονομική; ...το σκέφτηκα και το είπα...<br />
"'Οχι, μανδάμ, διότι και το αμαξάκι είναι υψηλών επιδόσεων και δεν δύναμαι να του κόψω τη φόρα με λάστιχα δευτέρας κατηγορίας, αντιλαβού;" Και καλά τα λάστιχα, λέω, αλλά και ρόδες;;!! Μα γιατί;; Την εξήγηση που μου έδωσε δεν την πολυκατάλαβα, είναι λέει απο αυτά που πανε και σκασμένα και άμα βγουν απο τη ρόδα δεν ξαναμπαίνουν (τώρα εννοούσε δεν μπαίνουν καθόλου ή αυτός βαριέται να τα ξαναβάλει, δεν κατάλαβα η δόλια) δια τούτο και πρέπει να πάρει και ρόδες πακέτο η μανδάμ... Η μανδάμ ήταν έτοιμη να σωριαστεί κατάχαμα αλλά είδε τα γράσα και το ανέβαλε να μη λερώσει το κουστούμι... Και τώρα;! Τι κάνουν τώρα;! "Χμμμ... ναι... ωραία (τί ωραία δηλαδή, σκατά κι απόσκατα) αλλά πρέπει να το σκεφτώ λίγο, ε, είναι μεγάλο και το ποσό, θα σας πάρω τηλέφωνο μέσα στην εβδομάδα" ψέλλισα κι όπου φύγει φύγει!<br />
<br />
Άπαπα, δεν είμαι εγώ για τέτοια, τόσα λεφτά, μη χειρότερα,ίδρωνα και ξείδρωνα επί μία εβδομάδα όταν το σκεφτόμουν. Αλλά είχα και το φόβο της κακοκαιρίας, είχα και την εμπειρία την περσινή που όλα παγώσαν και δεν κουνιώταν τίποτα και ούτε στη δουλειά δεν πήγα μια μέρα (όχι οτι αυτό με χάλασε και πολύ, έκατσα στα ζεστά με ταινία και τσάι, μούρλια...) αλλά δεν μπορείς να το κάνεις και κάθε τόσο αυτό, Φαίδρα δάρλινγκ, σκέφτηκα... Κι έτσι πήγα και τα έβαλα τα λάστιχα. Όοοοοοχι, όχι στου Νώντα, αυτόν τον είχα καταραστεί ήδη και δε ματαγυρνούσα στον τόπο του εγκλήματος, όχι. Πήγα σε άλλο γκαραζ, ε, μου έκαναν και καλύτερη τιμή, γλύτωσα τελικά 130 ευρώ ολόκληρα, και τα έβαλα... τα λάστιχα.... Πόνεσε... δεν μπορώ να σας το περιγράψω πόσο πόνεσε... σαν απονεύρωση και βάλε... Κι όπως ήταν αναμενόμενο μια κι ο Μέρφυ το έχει πει στους νόμους του ξεκάθαρα, απο τη στιγμή που τα έβαλα κι έπειτα, ήρθε άνοιξη!! Χωρίς υπερβολή, η θερμοκρασία να μην κατεβαίνει απο τους 10 βαθμούς, χωρίς μπουφάν έβγαινα! Επι τρεις μήνες σχεδόν αυτή η δουλειά, και να βρίζω και να ξαναματαβρίζω διότι το ήξερα: αφού έκανα εγώ όλο το έξοδο, αυτό ήταν, εγγύηση οτι θα ήταν άχρηστο!<br />
Μέχρι που επιτέλους, αυτή τη βδομάδα ήρθε κρύο!!! Πολύ κρύο!!! Και περιμένουμε και χιόνι!!! Κι ενώ όλος ο κόσμος έχει παγώσει και γκρινιάζει και δε ξεμυτάει με το ψοφόκρυο, εγώ είμαι μέσ'την τρελή χαρά και κόβω βόλτες με τ'αμάξι ασταμάτητα! Διότι, αγάπη μου, αφού τα έβαλα που τα έβαλα τα ρημάδια, τουλάχιστον τώρα πιάνουνε τόπο! Ok, μπορεί να μην έχω μία να πάω στις Μπαχάμες (ή οπουδήποτε αλλού για τα επόμενα τρία χρόνια...) αλλά δε βαριέσαι, τροπικό το κλίμα εκεί, θα βρέχει! Ενώ εδώ, με -6 βαθμούς κι εγώ μέσα στο γέλιο και το τραγούδι κάθε πρωί! Αλήθεια! Καλέ, μπορεί και να με είδατε κιόλας... ;)</div>Ninahttp://www.blogger.com/profile/15413486108262783664noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6850441105524167526.post-20511665561572906452012-01-17T23:43:00.000+01:002012-09-25T16:43:39.639+02:00ο Φραγκίσκος και το ποδήλατο...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ο Φραγκίσκος είναι κοινώς αποδεκτά ο πιο ωραίος άνδρας του γραφείου!<br />
<br />
ΟΚ, να το αναλύσω αυτό λιγάκι... το κεφάλι του, όπως πολύ σωστά πρώτος ο Κίμωνας παρατήρησε, είναι μεγάλο για τους ώμους του... μπορεί κι οι ώμοι του να είναι μικροί για το κεφάλι του, δεν έχει πολύ μεγάλη σημασία... και παρόλου που ο Κίμωνας το είδε πρώτος, όταν γενήθηκε ο Μιχαλάκης ο γιός του, του Φραγκίσκου ντε, ε, τότε το είδαμε κι όλοι οι υπόλοιποι οτι υπάρχει ένα ιστορικό μεγαλοκεφαλίας στην οικογένεια... πώς στο διάλο το έβγαλε αυτό το κεφάλι απο μέσα της η πρώην γυναίκα του (μη με χάνετε, του Φραγκίσκου η πρώην γυναίκα...) κανείς δε κατάλαβε... θαύμα θαύμα είπαμε και το αφήσαμε εκεί... Πλατιάζω... ναι... Λοιπόν ο Φραγκίσκος, με εξαίρεση το κεφάλι που προανέφερα είναι ποοοοοοολύ ωραίος άνδρας και για να μη μας παίρνουν χαμπάρι στη δουλειά όταν τον κουβεντιάζουμε με τον Κίμωνα τον έχουμε βγάλει Κλούνεϊ μια και του φέρνει κιόλας αρκετά... μαύρα μαλλιά, γκριζαρισμένα, μάτια τσίλικα, κορμοστασιά, δέρμα σταρένιο... ναι... ωραίος... πολύ ωραίος... αλλά τα θετικά σταματούν ακριβώς εκεί!<br />
<br />
Διότι έτσι και το κάνεις το λάθος και τον μιλήσεις λίγο τον άνδρα αυτό, την επάτησες! Πάει η φαντασίωση όλη, σα τσιχλόφουσκα ροζ σκάει και σου κολλάει στα μούτρα ολούθε! Και θα εξηγηθώ...<br />
<br />
Πρώτα πρώτα τον έχει πάρει κατά τα ενεργειακο/διαλογισμο/πνευματιστικά και με το που θα σου ανοίξει κουβέντα όπου σε πετύχει σε αρχίζει στα ωωωωωωωωωμ και στην ανάλυση της ύπαρξης σου (θε μου συχώρα με) παρέα με κατοίχηση προς τας Ανατολικάς θρησκείας ακόμα κι αν εσύ ήθελες μόνο να του ζητήσεις να σου περάσει την μπουκάλα με την Κόκα Κόλα που δε την έφτανες... όοοοοχι, εκείειειει, θα σε βάνει κάτω και θα σε αρχίσει με το σύμπαν και με την ενέργεια και το Βούδα κι όχι οτι εγώ έχω κανένα πρόβλημα μ'αυτά τα πράγματα, μη χειρότερα, εμένα ο Βούδας δε με πείραξε ποτέ και όλο γελάει κι έχει και μεγάλη κοιλιά που μου αρέσει στους άνδρες. Αλλά... μόνο τη ρημάδα την Κόκα Κόλα ήθελες, εγώ δηλαδή, άσε με ανθρωπέ μου να πιώ μια γουλιά και να αποτελειώσω τη μπριζόλα μου κι άμα κρυώσει το χοιρινό μια αηδία είναι! Κι όχι μόνο αυτό, άμα σε βρει και λίγο μπόσικο και δε του κόψεις την κουβέντα με τη μία, δε τα σώνει με τίποτα! Εκεί, θα ξημερώσει και ακόμα για την ενέργειά σου θ'ακούς, που δε θα σου έχει μείνει μια στάλα απο δαύτη μέρχι τότε!<br />
Έπειτα, έχει και μια περίεργη άποψη για το τί, απο την προσωπική του ζωή, την πολύ προσωπική λέμε τώρα, πρέπει να μοιράζεται κανείς με τον φιλικό περίγυρο... δηλαδή να, εκεί που σου μιλάει στην παρέα και μάλιστα στο τραπέζι, και σου κάνει και μια ανάλυση, λέμε τώρα, μα πολιτική, μα κοινωνική, μα δε ξέρω κι εγώ τί, σου πετάει στα ξεκούδουνα: "Ναι, λοιπόν εγώ τώρα πρέπει να φύγω και να σας αφήσω διότι έχω μεγάλη όρεξη να χέσω" και μένεις άφωνος!!! Με το φαγητό στο στόμα... Το λιγότερο δηλαδή... ή το άλλο, σε ρωτάει τί κάνεις, του λές, ε, καλά είμαι, έχω λίγο πονοκέφαλο σήμερα και σου απαντά, καλό σημάδι αυτό, θα πει ότι έχεις κεφάλι!! Άκου τώρα! Λες και χρειάζομαι απόδειξη ότι έχω κεφάλι! Δε το βλέπω κάθε μέρα όταν χτενίζομαι;;; Μη χειρότερα...<br />
<br />
Ναι... αυτός είναι ο Φραγκίσκος... και, θα την πω την κακία μου, τί να το κάνεις αγάπη μου να μοιάζεις με τον Κλούνεϊ άμα το ανοίγεις το ρημάδι και πετάς τις κοτσάνες που πετάς, νομίζω;;! Πιο καλά να φαντασιώνομαι με τον αληθινό! Στο κάτω κάτω ο αστέρας δε πρόκειται να μου τη χαλάσει ποτέ τη φαντασίωση, πού θα τον βρω εγώ τον Κλούνεϊ τον αληθινό να του πιάσω κουβέντα, ε;!!<br />
<br />
Τεσπά, πήγε πριν απο μερικά χρόνια ο Φραγκισκος στην Κίνα. Λογικό, έτσι που του την έχει δώσει με το Βουδισμό και τα σχετικά, πήγε λέει να περάσει ένα μήνα σε ένα μοναστήρι, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων κοινόβιο, με νηστεία και προσευχή, στα περίχωρα του Πεκίνου (ή Μπεϊτζίνγκ ή όπως στο διάολο το λένε τώρα, σκασίλα μου, εγώ Γεωγραφία έμαθα στη δεκαετία του '80). Πήγε το λοιπόν αλλά είχε κι ένα διάλειμμα στη νηστεία και την προσευχή για δυό τρεις μέρες κι είπε να κάνει και λίγο τουρισμό (και να φάει και τίποτα, μια πάπια για παράδειγμα που την κάνουν καλά, μια και τον είχε θερίσει κι η πείνα τόσες μέρες...) να δει και την πρωτεύουσα. Και σπάει ο διάλος το ποδάρι του και το ίδιο ακριβώς διάστημα είναι κι ο Σταμάτης στο Πεκίνο για δουλειά. Τηλεφωνιούνται, συνάδελφοι ντε, και του λέει ο Σταμάτης, έλα βρε αδερφέ να μείνεις δύο μέρες μαζί μου στο ξενοδοχείο στο κέντρο να είσαι πιο βολικά... είπε να τον εξυπηρετήσει αλλά δε δάγκανε καλύτερα τη γλώσσα του;!!<br />
<br />
Πρώτα πρώτα, ο Σταμάτης (η αλήθεια να λέγεται) είναι πολύ καθώς πρέπει και της πολυτέλειας και του τυπικού. Ήτανε και για δουλειά επίσημη στην Κίνα, τί με οδηγό τον είχανε εκεί, τι με επίσημα γεύματα, τί με διερμηνέα, άσε που τον είχανε και στο καλύτερο ξενοδοχείο στο κέντρο, το "Χερσόνησος" με το όνομα (κι όσοι δε το ξέρετε, να πάτε να το γκουγκλάρετε βρε άσχετοι...) μέσα στα λούσα! Μέχρι μπάτλερ του είχανε, μέχρι που όταν ήθελε να δει τον Ολυμπιακό που έπαιζε τσάμπιονς λιγκ γυρίσανε τη δορυφορική κατά τα μέρη μας για να πιάσει νόβα! Τέτοιες πολυτέλειες λέμε! Αφού εγώ όταν πήγα στο Πεκίνο, χρόνια αργότερα, και είχα ακούσει τα όσα απο το Σταμάτη, πήγα απο το ξενοδοχείο να το δω ντε και καλά, ίσα για να πιώ ένα νερό δηλαδή, πού να πιείς και τίποτα πιο ακριβό, να ξαποστάσω λίγο και να κάνω κι ένα τσίσο (που ζέχνανε γενικά στο κέντρο οι τουαλέτες έξω και άμα γυρνάς όλη μέρα τουρίστας, δε ξέρεις πού να κάνεις την ανάγκη σου) κι εκεί ντρεπόμουν να πατήσω! Τέτοια χλιδή δεν είχα ματαδεί! Ναι... Πλατιάζω πάλι...<br />
Φτάνει λοιπόν ο Φραγκίσκος στο ξενοδοχείο που τον περίμενε ο Σαμάτης (κι είχε κάνει κι ένα σωρό διαβουλέψεις να τον αλλάξουνε σε δωμάτιο με δυό κρεβάτια απο κει που είχε το διπλό για να μη μπερδεύουνε τις πατούσες τη νύχτα, μέχρι ο μπάτλερ του είχε μαζέψει και τα πράγματα για τη μετακόμιση...) και φτάνει καβάλα ο αθεόφοβος σε ένα ποδήλατο κατασάπιο, σκουριασμένο, λερό και τρισάθλιο, ποιός ξέρει πού στα κομμάτια το είχε κονομίσει, τουλάχιστον 3 ντουζίνες χρόνια παλιό και κουβαλώντας τα υπάρχοντα του σε μια πλαστική τσαντούλα! Σακουλίτσα (το "λι" Αργείτικο για όσους ξέρουν...)!! Απο αυτές του μπακάλη! Ξεκαβαλάει, αφήνει το ποδήλατο απ'έξω, μπαίνει μέσα αξούριστος και βρωμιάρης (ελαφρώς) το γκρούβαλο, με κάτι ρούχα πυτζαμοειδή κι αφού κανονίζουνε τα του δωματίου, ξαναβγαίνει έξω, τα συμπράγκαλα μαζί στο πλαστικό σακούλι, φέρνει το σαράβαλο το δίτροχο μέσα στο ξενοδοχείο (ναι, με τις λασπωμένες ρόδες πάνω στα χαλιά...) και ρωτάει τον ρεσεψιονίστα όλο φυσικότητα: "Έχετε παρακαλώ αποθήκη να βάλετε το ποδήλατο μου;"!!!!! Τί να του πει κι ο καψερός, ναι, πώς, βεβαίως, αφήστε το πάνω μου του είπε, και φώναξε τον... πώς τους λένε αυτούς που σε βοηθάνε με τα μπαγκάζια, αυτόν, και του ανέθεσε το έργο! Της αποθήκευσης του οχήματος του Φραγκίσκου!! Μαζί με όλη τη μούχλα και τη σκουριά και τις ενδεχόμενες ψείρες που κουβαλούσε!! Η φάτσα δε του κινέζου, κινέζος άνθρωπος ο φτωχός τώρα, δε περιγράφεται λέει! Στο τσακ ήταν να του πει, βρε παναθεμά σε, να σε δώκω εγώ δυο ένα ευρώ να το αγοράσω το θεοσαράβαλο σου ίσα ίσα για να πά να το πετάξω στα σκουπίδια μην έχω την έννοια του!!<br />
Ο δε Σταμάτης ήθελε να ανοίξει η γη να τον καταπιεί!!! Τέτοια ντροπή, ποτέ!! Άσε και που ήταν βέβαιος ότι στο ξενοδοχείο όλοι θα είχαν βγάλει το συμπέρασμα ότι... ο ομορφάντρας με το όχημα ήταν ο καλός του!!!<br />
<br /></div>
Ninahttp://www.blogger.com/profile/15413486108262783664noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6850441105524167526.post-76662405256611911182011-07-10T22:15:00.000+02:002011-07-10T22:15:51.542+02:00κι εκ πρώτης όψεος, βλέπω το τέρας....<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Όχι, αγάπη μου, όχι, δεν αντέχω να γίνω και δεύτερη μέρα ρεζίλι με τα ματάκια μου να κλείνουν γλυκά γλυκά μπροστά σε όλους διότι έχει πάει η ώρα τρεις το πρωί κι εσύ κάθεσαι ακόμα και παίζεις μπιλιάρδο με τους υποδέλοιπους αρσενικούς... και γύρω τρόγυρα, σαν τις αρραβωνιάρες του παλιού καιρού καθισμένες "οι γυναίκες", μισοκοιμισμένες όλες, αλλά με μια υπομονή αμέτρητη... όχι...ντροπή δεν είναι, θα πάω στο δωμάτιο και θα τα κλείσω τα ματάκια μου κατά πως πρέπει και χωρίς τύψεις, άσε που θα είμαι και ξάπλα να ξεκουραστούν και τα ποδάκια μου, έξτρα μπόνους, και πολύ πιο καλό το βλεπω το όλο σκηνικό... Ναι... Ή τέλος πάντων κάπως έτσι τα είπα, εντάξει, όχι ακριβώς, ε, ίσως να έβαλα και λίγο παραπάνω σάλτσα απ' ότι χρειαζόταν, ίσως να το έκανα και κομμάτι πιο δραματικό, αλλά το νόημα είναι το ίδιο: ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε, εσύ να φχαριστηθείς το μπιλιάρδο σου (που παίζεις και πολύ καλά και νικάς και καμαρώνω κιόλας... ε, καμαρώνω κι αύριο, δε χάθηκε ο κόσμος) κι εγώ να πάω να ταβλιαστώ που είμαι κομμάτια η γυναίκα. Και εντάξει, το δέχομαι, δεν τα είπα ακριβώς έτσι κι έχει δίκιο μεταξύ μας ο Λάμπης που μέ λέει τραγωδό αλλά τεσπά, μεγάλη κουβέντα αυτή και δεν θα την κάνουμε τώρα τέτοια ώρα...<br />
Ναι, ακριβώς... Κάτσε μια στιγμή, πού στα κομμάτια είναι η κλειδαρότρυπα, δε βλέπω ούτε τη μύτη μου μέσα στα σκοτάδια... εδώ είμαστε... να ανάψω και το φως να μη φάω και καμιά σαβούρδα στη σκάλα, είναι κι απότομη, μη χειρότερα, μια σκάλα της προκοπής δεν μπορούσαν να φτιάξουν, ένα σκασμό λεφτά τους δίνουμε τη βραδιά, αρχοντικό σου λέει μετά... Ουφ, να'μαστε και στο δωμάτιο... να κάνω κι ένα τσίσο που το κρατάω απο τ' απόγευμα... Καλέ!!! Βαγγελίστρα μου!!!! Τί είναι τουτο το πλάσμα που τρέχει, με 5 ντουζίνες ποδάρια, απά στο πλακάκι;;!! Μη χειρότερα... μέγεθος μεγαλομεσαίο, σα κατσαρίδα (το μη χειρότερο...) σώμα φτενούλι σα σκουληκάκι και γύρω γύρω ποδάρια μακρουλά και κοκκαλιάρικα!!! Σα χτενάκι για τα μαλλιά, με δύο όψεις όμως, είναι, αλλά στο σιχαμένο του!!! Βοήθεια... δεχόμεθα επίθεση... Να μη το χάσεις από τα μάτια σου, αυτό είναι το πρωταρχικό, Χαρούλα, διότι άμα κι εξαφανιστεί, χεστήκαμε κι η βάρκα γέρνει, δεν υπάρχει περίπτωση να κοιμηθείς απόψε, όλο θα νομίζεις οτι είναι πάνω σου!!! Ωχ, ωχωχωχ, βούδα μου, κατά δω έρχεται, τι στο δαίμονα, κατά τη λεκάνη πήγαινε, γιατί άλλαξε γνώμη το κακιασμένο και τώρα έρχεται κατά πάνω μου;;!! Υποχώρηση!!! Πρόσω ολοταχώς κατά πίσω!!!! Κατά την πόρτα και γρήγορα... Ναι, ναι, το ξέρω οτι είμαι μεγάλη γυναίκα και οχτακόσιες φορές μεγαλύτερη απο δαύτο και έχω και δίπλωμα απο το Πολυτεχνείο και κατά πάσα πιθανότητα το ζούδι με φοβάται πιο πολύ απ'ότι εγώ κι όλα τα σχετικά, αλλά εδώ μιλάμε για τέρας!! Δε χωράνε παληκαρισμοί!!!... Κι είμαι κι άοπλη!! Ένα ΤΕΖΑ, μια σκούπα, τίποτα δεν έχω, άλλη φορά θα το χώνω το εντομοκτόνο στη βαλίτσα, στο λόγο μου!!! Πάλι γύρισε το καταραμένο, τώρα πάει κατά το παράθυρο, φτού, είναι και χρώμα πετρί σκούρο, μη το χάσω στον πέτρινο το τοίχο... όχι, το παρακολουθώ... σταμάτησε... μωρέ, να επιτεθώ; Να του πετάξω το παπούτσι; Ναι, θα επιτεθώ, ή ταν ή επι τας!!!<br />
<br />
(...) Φτού!!!! Σκατά με ρίγανη... αφού δεν ξέρω σημάδι, τί το παλεύω... και τωρα είμαι με ένα παπούτσι στο (ένα...) ποδάρι και το άλλο πολύ, τρομακτικά πολύ, κοντά στο τέρας... ωχ, πού πάει πάλι... σταμάτησε... μη κοιτάξω πουθενά αλλού και το χάσω... Δε το πιστεύω!!!! Και δεύτερο!!!! Απά στο τοίχο δίπλα στο παράθυρο!!! Αυτό είναι, ξεψυχάω, έχε γειά καημένε κόσμε, έχε γειά γλυκιά ζωή... Κι είναι και μεγαλύτερο τούτο δω το καινούριο, ξαπλαρωμένο βασιλικά στο ντουβάρι, αυτό δε φαίνεται να έχει διάθεση να τρέξει, σαν να έχει στείλει το άλλο να κάνει όλη τη βρωμοδουλειά... Λοιπόν, Χαρά, ψυχραιμία... λέμε τώρα... πρέπει να καταστρώσω σχέδιο... Πρώτα να βγάλω και το άλλο παπούτσι και να βάλω παντούφλες... α, εντάξει, σα να πάει καλά το σχέδιο... αν σκεφτείς κι ότι δε βλέπω τί κάνω, καρφωμένο στα σιχαμερά πλάσματα το βλέμμα... Ε, όχι, δεν είναι δυνατό... κάποιος μου κάνει πλάκα... Τρίτο;;!!! Τώρα εντάξει, τώρα δέσαμε... Τώρα μπορώ να πεθάνω ήσυχη, τρία κτήνη μια χαρά το φέρνουν βόλτα το κουφάρι μου, θα το λιανίσουν με το που θα βγεί η ψυχή μου, δεν θα χάσουν λεπτό...<br />
Αναθεώρηση της κατάστασης και του σχεδίου... είμαι περικυκλωμένη... ε, λέμε τώρα διότι και τα τρία τέρατα σ'ένα τοίχο είναι... τεσπά, άσχετο, προχωρώ στην αναθεώρηση... Έχουμε και λεμε: κάνει κρύο, γαμώ την τσιγγουνιά τους για ξενώνας, μας έχει σπάσει η υγρασία τα κόκκαλα και δεν έχει θέρμανση! Είμαι ολομόναχη, ως ανθρώπινο ον, με τρία τέρατα που συνολικά πρέπει να έχουν 134 ποδάρια... και θελω και τσίσα μου! Βέβαια για να πάω να κατουρήσω πρέπει να αφήσω τη θέση μου και το καραούλι στα πολύποδα και να ρισκάρω να συναντήσω και κανένα ακόμα στον καμπινέ! Που θα είμαι και με τα βρακιά κατεβασμένα!! Απο την άλλη, αν δεν πάω να κάνω τσίσα στο μέρος, σε πολύ λίγο θα τα κάνω πάνω μου... πόσο πιο τραγική θα μπορούσε να γίνει η κατάσταση... και τα έκανα και σκατά με τον Λάμπη, πού τώρα να γυρίσω κάτω και να ζητήσω βοήθεια, δε με παίρνει... κάρμα, κύριοι... δε μπορεί, κάποια πολύ βαρειά αμαρτία πληρώνω σήμερα... ιερά εξέταση, φοροδιαφυγή, έβλεπα "Καλημέρα ζωή", κάτι σοβαρό... Δε γίνεται, πάω προς νερού μου... γρήγορα και προσεχτικά... κι άμα τεντώσω το λαιμό μου όοοοσο γίνεται, μπορώ να τα παρακολουθώ τα τέρατα ακόμα κι απ'το μπάνιο... ουφ... τί ανακούφιση ήταν αυτή... μμμ... Ωχ!!! Συφορά μου!!! Πού πήγανε;; Δε μπορεί να εξαφανίστηκαν και τα τρία ταυτόχρονα... ένα δευτερόλεπτο κοίταξα αλλου, ίσα για να φτάσω το χαρτί υγείας... μή και χώθηκαν στο παπούτσι;! Το ήξερα οτι έπρεπε να το έχω τραβήξει μακριά απο την περιοχή τους... τώρα; Τί κάνω τώρα; Να χαλαρώσω και να κοιμηθώ, ούτε λόγος... να τα ξετρυπώσω, επίσης δύσκολο το βλέπω... Και το χειρότερο, άμα έρθει ο Λάμπης και του πως τρία τέρατα μας κάνουν παρέα στο δωμάτιο, δε θα με πιστεύει με τίποτα αν δε τα δεί με τα μάτια του!!! Και πάλι τραγωδό θα με πεί!!! Αλλά άμα ξαναπάω εγώ στη φύση να κατσω να με φτύσετε, έχουμε φάει όλη τη βρόχα στο κεφάλι, έχουμε ψοφήσει απο το κρύο κι απο πάνω μας την πέσανε και τα σιχαμερά ζωήφια με τα πολλά ποδάρια!!! Και κρυφτήκανε και τώρα κι άντε βρες τα!!! Τέρμα, να το ξερει ο προκομένος μου, εγώ σε αγροτουρισμό δεν ξαναματαπάω, ο κόσμος να χαλάσει και δε πα να γκρινιάζει όσο θέλει οτι είμαι παιδί του ασανσέρ... και μη με ζορίσει και πολύ γιατί παίρνω τα μπογαλάκια μου και αποχωρώ!! Ορίστε μας!! Άι σιχτίρ πια, κι ο Λάμπης και η άγρια φύση... <br />
Αχ!! Η πόρτα!!!<br />
<br />
-"Χαρά;!.."<br />
-"Λάμπη, μωρό μου, αγάπη μου, εσύ είσαι;;!!"...</div>Ninahttp://www.blogger.com/profile/15413486108262783664noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6850441105524167526.post-50836633315740836032011-06-11T21:22:00.002+02:002011-06-11T22:48:49.111+02:00ο Ντον Τζόνσον και τα κιμαδοπιτάκια...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Τώρα, πού στο δαίμονα τους ήρθε η ιδέα τώρα να κάνουν πάρτυ με θέμα τη δεκαετία του '80, μόνο αυτοί το ξέρουν! Δηλαδή για να το πιάσουμε απο την αρχή το ζήτημα, πού τους ήρθε η ιδέα να κάνουν πάρτυ μέ "θέμα" είναι ένα μυστήριο... δηλαδή ένα πάρτυ απλό, με πατατάκια και μπύρες δεν έφτανε; Άντε και σου λέω εγώ δεν έφτανε, ας παίρνανε και βότκες! Και γαριδάκια! Να είναι πολυτελείας... Έπρεπε ντε και καλά να έχει και έξτρα θέμα το πάρτυ, διότι ένα θέμα ήδη το έχει... αυτό του πάρτυ!! Βέβαια η Βαρβάρα είναι πολύ της τηλεόρασης, να βλεπει δηλαδή, όχι να παίζει η ίδια (μη χειρότερα, ούτε ο Παπακαλιάτης δεν θα την έβαζε να παίξει σε σειρά του αυτήν που κι αν έχει διαλέξει ατάλαντους...) και φαίνεται σε κανένα απο αυτά τα μεσημεριανά ποικίλης ύλης και αμερίστου βλακείας που βλέπει θα της τη βάνανε την ιδέα στο κεφάλι... Δε ξέρω, δε με ενημέρωσε... εμένα μου ήρθε η πρόσκληση ηλεκτρονικά, αυτό το κομμάτι είναι μάλλον ποιόν του Βαγγέλη που είναι πολύ της τεχνολογίας, έχει και πλέι στέισον... Ήρθε το λοιπόν η πρόσκληση, είχε και φωτογραφία το Μαικλ Τζάκσον, πριν να πεθάνει, απο τις παλιές καλές εποχές που γλυστρούσε τα ποδάκια του στο πάτωμα, ήταν κι υπογεγραμμένη με ένα κομψότατατο ΒουΒου σε εξωτική γραμματοσειρά γραμμένο, κι έλεγε οτι οι οικοδεσπότες θα χαρούν τα μάλλα να μας υποδεχτούν στην οικία του σπιτιού τους το Σάββατο τάδε και τάδε στις τάδε η ώρα και η είσοδος θα είναι ανοιχτή μόνο σε όσους ακολουθήσουν το θέμα του πάρτυ και παρουσιαστούν ντυμένοι με είκοσι και βάλε χρόνια διαφορά φάσης... α, κι επίσης θα φέρουν και το κατιτίς φαγώσιμό τους διότι η Βαρβάρα δουλεύει (λες κι εμείς οι υπόλοιποι είμαστε συνταξιούχοι...) και δε προλαβαίνει να μαγειρέψει ΚΑΙ να φροντίσει το πάρτυ...<br />
Εγώ τώρα για τέτοια δεν είμαι... όχι οτι δε μου αρέσει η μόδα, όχι, αν και συνήθως μ'ένα τζινάκι κι ένα μπλουζάκι κυκλοφορώ και τακούνια μόνο σε γάμους βάζω (που παίρνω και τα ίσια τα παπουτσάκια μου μαζί σε τσαντούλα για μετά το τρίωρο που με έχουν ήδη πεθάνει τα νυχοποδαράκια μου...), τα μασκαριλίκια δε μου αρέσουν και ακόμα και ως παιδίον οι απόκριες δε με γεμίζαν χαρά και αγαλίαση... έχω και κάτι φωτογραφίες ντυμένη αμαζόνα 5χρονη με μια καπελαδούρα κι ένα μαστίγιο κι ένα ύφος μίζερο, άστα... Και με τη συγκεκριμένη δεκαετία έχω κι ένα πρόβλημα, δε τη θυμάμαι κι απο τις καλύτερες της ζωής μου, βέβαια απο μουσική καλή ήταν, ήμαστε κι ευαισθητοποιημένοι με τα κοινά τότε, είχαμε και συναυλίες για να σταματήσει η πείνα κι η καταπίεση (ναι, πολύ που σταμάτησαν θα μου πεις όσο κι αν βράχνιασε ο Στινγκ να τραγουδάει...) αλλά, κάτι πίκρες αισθηματικού χαρακτήρα, κάτι που είχε πεθάνει κι η γιαγιά μου, ε, δεν είναι και η αγαπημένη μου... Αλλά τους είχα κι υποχρέωση τους ΒουΒου απο τότε που βάλαμε μέσο τον θείο της Βαρβάρας το βουλευτή για να βρούμε κρεβάτι στην εντατική για τον παπουδοθείο τον Ηλία και όσο να πεις μετράει... βέβαια τον παπού τον χάσαμε αλλά, όλα κι όλα, απά στο κρεβάτι που είχε κανονίσει ο θείος ο βουλευτής πήγε! Όχι σε κανά ράντζο σα παρακατιανός! Είπα λοιπόν, δε με παίρνει, πρέπει να πάω... Ε, μετά ευτυχώς πήρα και τον Βλάσση τηλέφωνο, τον είχανε καλέσει κι εκείνον, κι είπαμε να πάμε ντουέτο...<br />
<br />
Κι έτσι ξεκίνησε η πορεία προς το Γολγοθά που λέγεται αλλιώς "τί να φορέσει κανείς σε πάρτυ με θέμα τη δεκαετία του '80"... Ο Βλάσσης την είχε εύκολη τη λύση: Ντον Τζόνσον! Λινό κουστούμι ανοιχτόχρωμο και φαρδουλό, εύκολο διότι έχει χάσει και ένα σωρό κιλά τελευταία κι όλα του τα ρούχα πλέουν πάνω του, με σηκωμένα τα μανίκια σους αγκώνες (υποχρεωτικόν), μακό μπλουζάκι σε ροζουλί απόχρωση και πάνινο παπουτσάκι. Χρυσή ταυτότητα στον καρπό προαιρετική... και πού να πάς να τη βρείς κιόλας μεταξύ μας... Έτοιμος! Και λίγο τζελ στο μαλλί για να συμπληρώσει, και να τελειοποιήσει, την εικόνα κι έξω απο την πόρτα. Εγώ όμως;;!! Απο πού να εμπνευστώ;; Άρχισα να σκέφτομαι κλασσικά... Δυναστεία! Αλλά λαμέ ντουαλέτα αλά Κρύσταλ δεν είχα, και που να τρέχω να αγοράζω κιόλας είναι και δύσκολοι καιροί, ούτε λεφτά για περούκα αλά Αλέξις μου έβγανε ο προϋπολογισμός... χώρια που εδώ που τα λέμε εγώ με το ανωτέρω στυλ Δυναστεία, μια αηδία θα ήμουν χωρίς αμφιβολία καμιά, δε μου πάει παιδί μου με τίποτα το γκλάμουρ! Αδιέξοδο... Μετά μου ήρθε η ιδέα: βάτες! Ναι, αυτό οπωσδήποτε, ξεκάθαρη ενδυματολογική δήλωση της δεκαετίας αλλά που να βρεις βάτες αγάπη μου εν έτη 2011;; Έκλεισε κι ο Φούρλας που πηγαίναμε μια φορά κι ένα καιρό και πέρναμε ντεμισέδες και φερμουάρ... και βάτες...Τώρα; Να βάλω κολάν και γκέτες και να τη δώ "Πυρετός της δόξας" επίσης δε μου πάει, κάτι τα "ψωμάκια", κάτι η ηλικία που μόνο για δασκάλα στη σχολη με δικαιολογεί, δεν κόλλαγε ούτε αυτό... <br />
<br />
Μέρες με κράτησε άυπνη το πρόβλημα καθώς και το πάρτυ πλησίαζε... βλέπεις με έπιασε και η περφάνια και δεν ήθελα να πάω και σαν τη κατσιβέλα, αφού το αποφάσισαν να γίνουμε όλοι ρεντίκολο με τις βλακείες τους, τουλάχιστον να γίνω σωστό ρεντίκολο ήθελα... όχι μισοβέζικα πράματα... κι επάνω που ήμουν να απελπιστώ τελείως, πάιρνει η μάνα μου τηλέφωνο: "Έλα Μίρκα μου, ναι, άκου, σου μάζεψα ένα σωρό ρούχα παλιά που είχες αφημένα εδώ στο σπίτι, ναι,εγώ σου λέω χρόνια να περάσεις να ξεδιαλέξεις τί θέλεις για να δώσω τα υπόλοιπα, δεν πέρασες, τα μάζεψα λοπόν όλα και θα τα στείλω στο ψυχιατρείο που τα χρειάζονται οι άνθρωποι, να μη μου πιάνουν κι εμένα τόπο πια εδώ, δε χωράω πού να γείρω και...." στοπ!!! Αυτό είναι! Τα παλιά τα ρούχα! Δε μπορεί, κάτι θα μου κάνει απο όλα αυτά και σίγουρα θα έχει και δεκαετία του '80 μέσα το τσούρμο! Για πότε έκλεισα το τηλέφωνο, για πότε έφτασα στης μάνας μου, ούτε που κατάλαβα! Χώθηκα μέσα στη σκουπιδοσακούλα με τις υφασματένιες αναμνήσεις κι αναδύθηκα νικήτρια! Ωραιότατο ριγέ άσπρο μπλέ μακό μπλουζάκι, ΜΕ βάτες μεγαλομεσαίου μεγέθους, εξαιρετικό λευκό παντελόνι σε γραμμή καρότο (ή μπάγκυ, ανάλογα το πού τα αγόραζες αυτά, αν ήταν σε μαγαζί της σειράς ήταν ζαρζαβατικό η γραμμή, στα ψωνισμένα τα μαγαζιά της πρωτεύουσας ήταν ξενικός ο χαρακτηρισμός...) και γόβες πλατ(α)φόρμα κόκκινες! Τέλεια! Άμα δε, τα έβαλα κιόλας κι είδα ότι μου χωρούσαν ακόμα (είχα κι ένα φόβο, παιδί ήμουν όταν τα είχα αγοράσει αυτά... όχι που πάχυνα, μη χειρότερα αλλά που έχει αλλάξει το σώμα μου με το... πιλάτες) λες και κέρδισα το λαχείο έκανα! Μέχρι κι η μάνα μου σταμάτησε να μιλάει (που υποψίάζομαι δεν είχε σταματήσει απο την ώρα που μου τηλεφώνησε...) και με κοιτούσε χωρίς να πολυκαταλαβαίνει...<br />
<br />
Τεσπά, το δύσκολο πρόβλημα είχε λυθεί και ήμουν έτοιμη να παρουσιαστώ στης Βαρβάρας, εντός θέματος και χωρίς πολλά πολλά ρεζιλίκια... μόνο τόσο όσο... Και ξημερώνει ο θεός το Σάββατο του πάρτεως, απο νωρίς είχα μια αναστάτωση ένα κατιτίς... για να προλάβω να ετοιμαστώ με την ησυχία μου, που συνήθως παίρνει 32 λεπτά με το ρολόι ενώ συνήθως έχω υπολογίσει 2μιση ώρες και βάλε και μετά κάθομαι και βαριέμαι έτοιμη (αυτές τις παραξενιές να μην είχα...), πήγα και απο νωρίς στο σουπερμάρκετ να πάρω και υλικά για κιμαδοπιτάκια... διότι τί να πας στο πάρτυ, εγώ καλά φτιάχνω δύο πράματα: χοιρινό ψαρονέφρι λεμονάτο και... κιμαδοπιτάκια τρίγωνα! Η επιλογή ήταν τουλάχιστον προφανής... Αλλά κάτι που έπιασα την πάρλα με το Βλάσση για να αποφασίσουμε αν θα βάλει σωμόν ή ροζ μπλουζάκι (διότι όλοι ξέρουμε οτι η διαφορά είναι όχι μόνο τεράστια αλλά και υψίστης σημασίας...), κάτι που χαζολόγησα και στην τηλεόραση, πέρασε η ώρα και μετά αγχώθηκα! Έπιασα με φούρια να κάνω τα πιτίδια και πάνω στην εν λόγω φούρια, ζέστανα το φούρνο/μικρόκυμμα αλλά όταν έβαλα τα πιτάκια μεσα, αντί να τα βάλω να ψηθούνε για 20 λεπτά, τα έβαλα στο μικρόκυμμα για το σύνολο του χρόνου!!!! ... κι άμα και βγήκαν, σαν σκούρα να φαίνονταν... κάνω έτσι, ήταν και κομμάτι πέτρα... λέω να δοκιμάσω ένα, το σπάω και τί να δώ: κάρβουνοπιτάκια είχα φτιάξει τρομάρα μου!!! Το φύλλο απλώς έδειχνε να έχει πάρει χρώμα αλλά το μέσα κάρκανο! Κατράμι!!!<br />
Και πάλι καλά που, λέμε τώρα, αγχώθηκα αλλά είχα και μια ώρα περίσσεμα (εγώ και οι παραξενιές μου...) για να προλάβω τώρα να πεταχτώ να πάρω ένα κουτί Τζοκόντες για να μη πάω με άδεια χέρια... ε, ευτυχώς κι αυτές μέσα στο θέμα του πάρτυ είναι! <br />
<br />
</div>Ninahttp://www.blogger.com/profile/15413486108262783664noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6850441105524167526.post-3540880602968564942011-04-19T15:35:00.000+02:002012-09-25T16:48:23.916+02:00"ειναι κεφάτη, γυρίζει απ'του Βερόπουλου..."<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
"Κεφάτη";;!! Εχω περάσει τα πρόθυρα της νευρική κρίσης, έχω μπεί για τα καλά μέσα και με έχουν ήδη τρατάρει και καφέ με γλυκό νερατζάκι συνοδεία!! ...τώρα βέβαια, γεγονός είναι οτι δεν πήγα στου Βερόπουλου... και πώς να πάω δηλαδή; Με ταξί στο 1983;;!! <br />
<br />
Δε το ξανακάνω, δε το ξανακάνω που να μου κοπεί το δεξί το χέρι και να μου βάλουνε γάντζο σαν τους πειρατές! Ξανά στο σούπερ μάρκετ Μεγάλο Σαββάτο μεσημέρι, με τίποτα! Η ψυχοθεραπεία κοστίζει μια περιούσια και εγώ χωρίς βοήθεια ειδικού δεν την παλεύω μετά απο τέτοια εμπειρία!! Ή τουλάχιστον χωρίς χάπια!! Και τί δεν πέρασα σήμερα... από που ν'αρχίσω... Ένα τέταρτο με το ρολόι μου πήρε ίσα για να βγώ στο δρόμο! Στο θεό σου, τέτοια κίνηση πάνω-κάτω και να μη βρίσκεται ένας χριστιανός να με αφήσει να μπω κι εγώ στην ουρά! Τις άγιες τούτες μέρες, σου λέει, και να μη φιλοτιμιέται κανείς! Ένα τέταρτο στημένη με τη μισή μουσούδα του αμαξιού στο δρόμο, με ένα χαμόγελο που είχε πιά παγώσει, εκληπαρώντας σιωπηλά να κόψει ένας ταχύτητα για να κάνω μια έτσι και να μπώ κι εγώ στην παρέα των, με ρυθμό χελώνας σε διακοπές ομολογουμένως, κινούμενων... ένα τέταρτο... Κι άλλα τρία μέχρι να φτάσω στο σούπερ μάρκετ! Πάνω απο χιλιόμετρο δεν είναι η απόσταση, με τα πόδια θα είχα φτάσει τρείς φορές! Αλλά είπα να πάω με τ'αυτοκίνητο επειδή είχα να κουβαλήσω πολλά και με έχει πονέσει κι η μέση απο τα καθαρίσματα τα πασχαλινά, μέχρι παντζούρια έκανα... Λάθος μέγα! Τρείς φορές θα είχα πάει και θα τα είχα κουβαλήσει σε δόσεις, μη σου πω θα τα είχα φέρει και με το καρότσι απ'ευθεία και θα το είχα γυρίσει και πίσω, τόσες ώρες που μου πήρε να φτάσω! Και σάμπως τελειώσαν τα βάσανα μου σαν έφτασα;! Όοοοοοχι.... 17 λεπτά να γυρνάω μέσα στο πάρκινγκ ελπίζοντας να πετύχω κάποιον να φεύγει για να χωθώ στη θέση του! Πάρκινγκ δωρεάν σου λέει... τί δωρεάν αγάπη μου, έχω κάψει 10 ευρώ βενζίνα να γυρνάω γύρω-γύρω;;!!<br />
<br />
Κοντά μιάμιση ώρα μετά την αποφράδα εκείνη στιγμή που τ'αποφάσισα, μπαίνω στο σούπερ μάρκετ... εγώ και άλλες 12μιση χιλιάδες νοματέοι! Καλά, επιτρέπεται αυτό απο την πυροσβεστική;;!! Θέλω να πω, άμα κούφια η ώρα και πιάσει μια τόση δα φωτίτσα, δε σου λέω τίποτα μεγάλα πράγματα, που θα γύρουμε όλοι; Πώς θα βγούμε απο δω μέσα; Και, εντάξει, ας μη σπέρνω την καταστροφή, πες ότι όλα μια χαρά πάνε και ούτε φωτιά ούτε τίποτα, πού θα χωρέσουμε όλοι να κάνουμε τα ψώνια της Λαμπρής, άνθρωποι και καρότσια;;!! Αυτά σκεφτόμουν καθώς εμπούκαρα στο μαγαζί αλλά δε κιότεψα, πήρα το καρότσι μου και μπήκα, ξανά, στη ουρά που κινούταν αργά αργά στούς διαδρόμους... εκεί χαλάρωσα... το πήρα απόφαση ότι εκεί μέσα θα έκανα Ανάσταση, δίπλα στα είδη καθαρισμού, κι ακολούθησα σιωπηλή... με μια φάτσα οσιομάρτυρος, γνωρίζοντας οτι αλλού νταλλού θα πάγαινα, διότι με τόσο κόσμο, δεν έχει καμιά μα καμιά σημασία αν εγώ δεν χρειάζομαι πάνες-βρακάκι με διπλό απορροφητικό κάλυμμα, θα περάσω μπροστά τους έτσι κι αλλιώς, με πάει το ρεύμα!<br />
Και τί δεν είδα στις περιηγήσεις μου... ως άλλος Οδυσσέας, του Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας... Μαμάδες και μπαμπάδες να τσακώνονται για το αν 7 κιλά πατάτες είναι αρκετά για το ψητό στο φούρνο διότι "μαζεύει η πατάτα άμα ψήνεται, Θόδωρε, η μισή μένει, εμένα θα μου πεις τώρα..." Παιδάκια να στριγγλίζουν χαριτωμένα διότι το αβγό, εκτός απο σοκολατένιο που όπως και να το πεις είναι στάνταρ, πρέπει να έχει και μια μπάρμπι επάνω καθισμένη κι άμα δεν έχει μπάρμπι είναι χάλια, χάλια, χάλια και πρέπει και η μπάρμπι να μην είναι μοτοσυκλετιστής διότι τέτοια είναι αυτή που ήρθε καβάλα στη λαμπάδα απο τη νονά, πρέπει να είναι γοργόνα... Γιαγιάδες να επιμένουν οτι χωρίς κρεμμυδάκι φρέσκο δεν τρώγεται το σαρμαδάκι, αγάπη μου, δεν τρώγεται, και τώρα πού θα πάνε να βρούνε κρεμμυδάκι φρέσκο που εδώ δεν έχει, χρονιάρα μέρα... Νεαρές, αιθέριες υπάρξεις καβάλα πάνω σε 12ποντα πέδηλα, βοηθειά τους, να σπρώχνουν το καρότσι με χάρη καταφέρνοντας την ίδια ώρα να γέρνουν, με χάρη επίσης, και στο μπράτσο του αρραβωνιαστικού που δηλώνει "εγώ προσωπικά, Φανίτσα, το αρνί το θεωρώ κραιπάλη" ενώ στο εν λόγω καρότσι αναπαύεται ένα... αρνί!!!<br />
Κι άλλα πολλά και θαυμαστά είδαν τα μάτια μου κι άκουσαν τ'αυτιά μου αλλά, πες απο το σοκ, πες απο την ντράλα του μεσημεριού, πες που πήγα και γέρασα, πες που ήθελα να βρώ και τα δικά μου τα ψώνια καθώς περιπλανιώμουν, ε, τα ξέχασα... και ξέχασα μαζί και τί ήθελα να πάρω, ό,τι βρήκα μπρος μου βούτηξα και μόνο να φύγω απο κει μέσα ήθελα...<br />
<br />
Να φύγω, ναι, αλλά εύκολο δεν ήταν... γιατί μπροστά μου ορθωνόταν, σαν άλλος Γολγοθάς, η ουρά για το ταμείο... το γεγονός οτι εγώ δεν το σκέφτηκα δεν αναιρεί το άλλο γεγονός οτι όλες αυτές οι χιλιάδες των σύντροφων καταναλωτών, μετά από το φόρτωμα του καροτσιού, πρέπει να επιδοθούν στο ξεφόρτωμα του, την πληρωμή του λογαριασμού (μαύρη ώρα της λυπητερής...) και το χώσιμο των ζαρζαβατικοκρεατικοχαρτικών στις σακούλες! Αργά και βασανιστικά να προχωρά η ουρά, που πάντα είναι η λάθος επιλογή μια και η διπλανή πάντα -μα πάντα- πάει πιο γρήγορα, να μου έρχεται να λιγοθυμήσω απο τις αναθυμιάσεις το μπροστινού που κατά πως φαίνεται απο των Θεοφανείων είχε να κάνει ένα μπάνιο, να με σπρώχνει και το βλαμένο της απο πίσω που το έχει βρεί παιχνίδι να κουνάει το καρότσι τους κατά μπρός μέχρι να το φρενάρει το πόδι μου, να έχει πέσει και το κινητό απο μπαταρία και να μη μπορώ να πάρω τον Θωμά τηλέφωνο να μοιραστεί λίγο κι αυτός τον πόνο μου (τί, μόνο τα θροφήματα θα μοιραστεί;;... ανάθεμα βέβαια κι αν θυμάμαι και τί πήρα για φαγητό για να μοιραστεί κι αυτός...) να μου έχει πέσει και η πίεση, το ζάχαρο και ο αιματοκρίτης... Μια ομορφιά... Ούτε και που ξέρω πόση ώρα πήρε μέχρι να φτάσω και ν'αραδιάσω και τα δικά μου τα πράγματα προς πληρωμή... ούτε και που θέλω να θυμάμαι... να φύγω ήθελα, να φύγω... ούτε και που το πρόσεξα ότι τελικά αρνάκι δεν πήρα για το έθιμο και ότι 4 πακέτα τρίχρωμα ζυμαρικά και 6 πακέτα μπισκότα γεμιστά Παπαδοπούλου μάλλον πολλά έιναι... Τα έχωσα στις σακούλες, πλήρωσα χωρίς καν να σοκαριστώ απο το ποσό (το σοκ αυτό θα μου έρθει όπου να'ναι...) και τράβηξα εξαντλημένη για την έξοδο...<br />
Ο δρόμος του γυρισμού μακρύς αλλά πια δεν είχα καν κουράγιο να παραπονεθώ... έφτασα σπίτι, ερείπιο, μέχρι κι ο Θωμάς τρόμαξε που με είδε έτσι ("κάτσε βρε Μαριάνθη να πάρεις ανάσα, τί έγινε βρε μάτια μου;!"... και τί να του πρωτοπώ και τί να του εξιστορήσω....) κι έβαλε να φτιάξει και καφέ, να'ναι καλά! Με τα πολλά σα να συνήλθα η γυναίκα... ήπια και μια γουλιά καφέ και λίγο νερό, συνέφερα... άντε, να κάτσω και δέκα λεπτά ακόμα και μετά να πάω μέχρι το χασάπη και το μανάβη γιατί αλλιώτικα τρίχρωμα ζυμαρικά με γεμιστά Παπαδοπούλου θα φάμε τη Λαμπρή!!<br />
<br />
ΥΓ. Kαλό Πάσχα σε όλους και με το μαλακό με τη μαγειρίτσα ;)</div>
Ninahttp://www.blogger.com/profile/15413486108262783664noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6850441105524167526.post-45807668470199009182011-03-24T15:20:00.001+01:002011-03-24T15:21:29.703+01:00Ο μεταβολισμός του αλκοόλ (και οι επιπτώσεις του στον άνθρωπο...)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
μμμμμ......<br />
<br />
όχι, δεν ήταν της απόλαυσης αυτό το μουγκάνισμα... όχι, σίγουρα όχι... μμμμμ.... πόνος; ναι... αυτό οπωσδήποτε... κατά κεφάλι μεριά... στην ευρύτερη περιοχή... και κατά στομάχι μεριά... όχι, εκεί δεν είναι πόνος αλλά μια σιχασιά, ένα ανακάτεμα, ένα τα χάλια μου τα έρμα να το πω... τί ώρα να είναι άραγε... αργάμιση το κόβω... αλλά σαν να έχω μια βεβαιότητα οτι δεν έπρεπε να είμαι κάπου αλλού τούτη ακριβώς τη στιγμή, μια χαλαρότητα... όχι πως είμαι και ιδιαίτερα αξιόπιστη επι του παρόντος αλλά να, σαν να έχω την εντύπωση οτι Παρασκευή ήταν χθες... άρα, κι επειδή καιρό πολύ έχει να μην είναι έτσι, σήμερα θα είναι Σάββατο... άρα (ξανά..) δουλειά δεν έχω να πάω... όλοι αυτοί οι λογικοί συνειρμοί με έκαναν περήφανη για το εαυτό μου...<br />
Παρόλη την ημερολογιακή τοποθέτηση, καλό θα ήταν, λέω, να δω και τί ώρα είναι... κάπου εδώ γύρω θα είναι το κινητό, να πατήσω κουμπί να δείξει ώρα... αριστερά στο κομοδίνο... ναι, έτσι, το χέρι να στείλω να ψάξει... τι στο διάολο... ποιός πήρε το κομοδίνο!!;; Εδώ ήταν απο το 2007 που τ'αγόρασα, δε το έχω κουνήσει ούτε για να καθαρίσω απο πίσω (πράγμα που, δυστυχέστατα, δικαιολογεί τη μάνα μου που πάντα μου έλεγε οτι σκουλήκια θα πιάσω άμα ποτέ μείνω μόνη μου... μάλλον πιασμένα τα έχω και κατοικίδια...). Μη χειρότερα! Πού πήγε το κομοδίνο;; Πρέπει να σηκωθώ να δω, α, να ανοίξω και το άλλο το μάτι που το έχω στην αχρηστία τόση ώρα και το παλεύω μόνο με το ένα... ναι, εντάξει, βλέπω... με δυσκολία όμως, μια θολούρα βρε παιδί μου... κάτσε να γυρίσω μια... καλέ, δεν είναι εδώ το κομοδίνο!!! Ούτε το κεφαλάρι του κρεβατιού είναι στη θέση του!!! Κύριε των δυνάμεων, κατουκέφαλα είμαι!!!!<br />
<br />
Πώς στα κομμάτια το κατάφερα αυτό;! Νά τα τα ποδάρια μου, να και το κομοδίνο δίπλα νά και το κεφαλάρι του κρεβατιού! Στη λάθος θέση!!... ε, για τούτο δεν θα επιμείνω, αυτά στη θέση τους είναι, εγώ λάθεψα... καλά, στραβομάρα χθες όταν έπεσα, δεν είδα πούθε έπεφτε η καλή μεριά του κρεβατιού κι έπεσα απο την ανάποδη... και πρέπει τώρα να σηκωθώ για τα καλά για να φτάσω το κινητό... καλά να πάθω, άντε, κουράγιο κι ανασηκώθηκα.... βρε, είδες που κάνει κι απόσβεση τώρα και το Πιλάτες, έχουν γίνει μια πέτρα και μια δύναμη οι κοιλιακοί μου και σαν τίποτα μου φαίνεται το ανασήκωμα.... ωωωωωωχ.... όχι, το κεφάλι διαματύρεται εντόνως, προφανώς έχει σοβαρές αντιρήσεις για τη μετακούνηση, παρόλο που ήταν τόοοοοσο εύκολη με τους κοιλιακούς/πέτρα μου... κάτσε να το πάρω με το καλό και αργά-αργά μπας και τα καταφέρω... έεεετσι... ναι, με το πάσο μου... έτσι, βιασύνη καμιά... ναι, νά το το κομοδίνο το ακούμπησα... το κινητό δεν πιάνω... κατάρα!!! τόσος κόπος, τόσος πόνος και το ρουφιάνικο το κινητό δεν είναι εδώ!! Γαμώ την ατυχία μου! Κι άντε και δεν είναι εδώ, πούθε να είναι τώρα;; Δηλαδή σαν να λέμε, πρέπει να σηκωθώ απο το κρεβάτι και να πάω να το ψάξω στο υπόλοιπο σπίτι;; Και κάτω;;; Τί την ήθελα τη μαιζονέτα... ένα σκασμό λεφτά μου πάει το δάνειο κάθε μήνα... χώρια που τη σκάλα σ'αυτή την κατάσταση δεν τηνε καταφέρνω, μάρτυς μου ο θεός... θα σωροβολιαστώ κάτω και θα με βρούν, όχι ζωντανή, απο Δευτέρα που δεν θα πάω στο γραφείο... όχι που θα τους λείψω, όοοοοχι, ο Δημητριάδης πάλι θα ψάχνει για θύμα να βγάλει απάνω του (μου...) όλη τη συσσωρευμένη επιθετικότητα του, πές το και ζοχάδα ανυπέρβλητη... Όχι, πρέπει να το ζυγίσω καλά το πράγμα, αν δηλαδή δεν υπάρχει εναλακτική και πρέπει οπωσδήποτε να πάω κάτω, να το πάρω πολύ αργά και προσεχτικά... επίσης, πρέπει να αγοράσω ένα ρολόι για το κομοδίνο... για να ιδούμε... καλά έκατσα, καλά έβαλα και το ποδάκι μου στο πάτωμα, κάτσε να βάλω και το άλλο... μη χειρότερα, τζιν είναι αυτό που βλέπω;;; καλέ με το παντελόνι κοιμήθηκα! Και με το μπλουζί επίσης... τουλάχιστον χωρίς κάλτσες, φαίνεται θα ζεστάθηκα... Τώρα αυτό το θέμα που έχω ένα κενό μνήμης απο χθές το βράδυ, να το πιάσω άραγε;... Ή να το αφήσω για αφού έχω κατεβεί τη σκάλα, μη μου πέσει βαρύ τώρα κι αφαιρεθώ... Χμμμ... θα το αφήσω... έτσι, να'μαι και που σηκώθηκα στα πόδια μου! Καλά, τέτοια περηφάνια ούτε το πρώτο χόμο ερέκτους δεν ένιωσε!!! Για πάμε σιγά σιγά... Δωμάτιο, πόρτα, διάδρομος, καλά μέχρι εδώ... σκάλα... στράαααατα, στρατούοουουουλα... Χα! Ψιλοπράγματα!!! Νά'μαι στο κάτω πάτωμα... σα κατσικάκι τα κατέβηκα τα σκαλιά που έλεγε κι ο συχωρεμένος ο Χορν... Καλέ, τι έγινε εδώ;... παπούτσια, δύο, ατάκτως ερημένα... παλτό ένα, μανίκι ένα (το άλλο πού πήγε;;...) επίσης στο πάτωμα, τσάντα κρεμασμένη στο φωτιστικό το Λότεκ, ένα σκασμό λεφτά έκανε και τόσο καιρό δεν το είχα σκεφτεί ότι κάνει και για καλόγηρος!!! Νά κι οι κάλτσες μου, τακτικά-τακτικά βαλμένες η μια πάνω στο καναπέ κι άλλη στο μπουφέ... Νά το και το κινητό στην κρεμασμένη τσάντα.... νά το και το κουμπί... 12 και 24 πρώτα λεπτά... μεσημέρι.... μάαααααλιστα... Εγώ τώρα έχω την σχεδόν βεβαιότητα οτι αργά γύρισα... και ότι καλά πέρασα... αλλά απόδειξη δεν έχω καμία ούτε για το ένα ούτε για το άλλο...<br />
<br />
Λοιπόν, ή τώρα ή ποτέ, πρέπει να ζορίσω το μυαλό μου να θυμηθεί... Η Ρένα!! Ναι, η Ρένα είπε να πάμε για μπυρίτσα μετά τη δουλειά, ναι το θυμάμαι καλά τώρα! Είχαμε μόλις τελειώσει τον τρίτο έλεγχο και μου είπε "Ολγάκι, πάμε για μπυρίτσα μετά;" Κι είπε κι η Φανή θα έρθει, κι ο Θάνος και πετάχτηκε κι ο Λουκάς (που κανένας δεν θα τον καλούσε διαφορετικά αλλά ας όψεται...) κι είπε κι αυτός να'ρθεί... Ναι αλλά τί στα κομμάτια, με μια μπύρα έτσι έγινα, δε μπορεί... Πήγαμε... Καλέ ναι, και μετά η Φανή είπε να πάμε για τσίπουρα και μεζέδες και... ναι, θυμάμαι πολύ καλά και το ντάκο που φάγαμε και τα αυγά στη στάκα και τη μυζηθρόπιτα... και τσίπουρο ήπιαμε, ναι, πολύ τσίπουρο κατά πως φαίνεται... αλλά και πάλι βρε παιδί μου, δεν εξηγείται να είμαι εδώ σαν τον Μπόρν στις ταινίες του (χωρίς τελεσίγραφο αλλά οπωσδήποτε με άπειρα ερωτηματικά...) και να μη θυμάμαι τίποτα απο χθες... μπύρα, τσίπουρα... ααααααααααααα, ναι..... μετά ο Θάνος είπε να πάμε "για ποτάκι"... μμμμ.... ναι, μάλλον αυτό θα είναι... σαν να μου έρχεται τώρα μια εικόνα της αφεντομουτσουνάρας μου να παραγγέλνει μια βότκα με τόνικ... και σαν να μου ξαναέρχεται η ίδια εικόνα... τώρα βέβαια μιλάμε για την ίδια βότκα ή άλλη;... και σαν να τριτώνει το όραμα... κατά πως φαίνεται θα τρίτωσαν και οι βότκες... άτιμο πράγμα το Σουηδικό το αλκοόλ... και σαν να μη κάνει χωριό με το Κρητικό... ειδικά άμα είχε προηγηθεί και Γερμανικό... δε σμίγει παιδί μου ο Βορράς με το Νότο, είναι γνωστά αυτά, είναι πολιτικοοικονομικό το πρόβλημα... μπαααα... ηλικιακό είναι το πρόβλημα Ολγάκι... που περνάν τα χρόνια και δεν το μεταβολίζεις το άτιμο το πιοτί όπως παλιά... κειν'τα χρόνια, φοιτητές λέμε τώρα, πίναμε τα κέρατα μας και την άλλη μέρα τσουτσουρούμ κι η βρούβα μια και δυό στο Πολυτεχνείο για μάθημα και τώρα νιώθω σαν να θέλω να πάρω τηλέφωνο να έρθει το ασθενοφόρο να με μαζέψει... θα σπάσει το κεφάλι μου, θα σπάσει... θα γίνει χίλια κομμάτια και μετά δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι ποτέ δεν θα θυμηθώ τί έγινε ακριβώς εχθές το βράδυ.... και σαν έχω μια υποψία ότι κάποιον εφίλησα εγώ εχθές... και καλά να ήταν η Ρένα ή ο Θάνος... άντε κι η Φανή, είχε πάει στην αισθητικό για το μουστάκι πρόσφατα... βάρδα μην ήταν ο Λουκάς, βαγγελίστρα μου!!!!</div>Ninahttp://www.blogger.com/profile/15413486108262783664noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6850441105524167526.post-70984707962296896342011-02-04T15:05:00.001+01:002011-02-04T15:41:44.701+01:00έρως ανίκατε μάχαν....<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Τέσσερα χρόνια ολόκληρα ήμουν ερωτευμένη με τον Πέτρο... και κάτι ψιλά δηλαδή μετά, που έλεγα οτι μου πέρασε αλλά μπαρμπούτσαλα μου είχε περάσει... κι όταν με ρώτησε η Λένα αν ακόμα "ενδιαφέρομαι" για κείνον, τον αρνήθηκα ωσάν άλλη Πέτρος απο τας γραφάς (εκτός κι αν ήτουνε κανας άλλος που τον αρνήθηκε τον μελλοθάνατο και τα μπερδεύω...) αλλά μετά η καρδούλα μου το ξέρει πόσο υπόφερα που τους έβλεπα μαζί όταν αυτή η σκρόφα πήγε και του τα ζήτησε κι αυτός της... τα'δωσε... Ναι, ακόμα τους θυμάμαι να μπαινουν μαζί στο μπαρ (τί ποιό μπαρ, "το" μπαρ που πηγαίναμε, στην υπόγα, σάματι είχε και πολλά;;...) και να μου έρχεται η συμφόρηση... και η μέθη, κατόπιν, μια και κατέβασα τη μπύρα μονορούφι... Ναι, ακόμα τα θυμάμαι αν και θα μου πεις, έχουν περάσει κι 20 χρόνια απο τότε... απο την πρώτη γυμνασίου μέχρι την πρώτη λυκείου κράτησε ο έρως... τα πιο τρυφερά μου χρόνια... ναι... Τι γλυκό παιδί που ήταν όμως... απο την πρώτη φορά που τον είχα δεί με άρεσε... φυσικά δεν του το είπα ποτέ, μη χειρότερα! Ήταν άλλα τα χρόνια εκείνα...δεν ήταν πρέπον να ανακοινώνει κανείς τα συναισθήματα του... κρυφά τα κρατούσαμε, τα λέγαμε σε καμιά φιλενάδα (αν τολμούσαμε δηλαδή, διότι οι ίδιες μας οι μανάδες μας μαθαίναν ότι μόνο προδοσία πρέπει να περιμένουμε απο δαύτες... τις φιλενάδες...) που κι αυτή τον ίδιο Γολγοθά ανέβαινε, ε, και πορευόμαστε... Άλλα χρόνια εκείνα... όλα κρυφά... στο σπίτι μας κρύβαμε μέχρι και τις σερβιέτες τότε διότι κατά πώς φαίνεται, η δυνατότητα αναπαραγωγής και η φυσιολογία των γυναικών ήταν μεγάλη ντροπή... ναι, τις κρύβαμε... η δε μάνα μου ήταν τόσο διεστραμένη που της παραέχωνε, στην κρεβατοκάμαρα της, ανάμεσα στην ντουλάπα και στο κομοδίνο απο την μεριά που κοιμόταν ο πατέρας μου όμως! Κι έτσι κάθε μήνα τραβούσα το ίδιο μαρτύριο, να μπω στο δωμάτιο, να ψαχουλέψω στις σακούλες, να τον ξυπνήσω άμα τύχαινε και κοιμόταν με το χρούτσου-χρούτσου, να χώσω το ακατανόμαστο αντικείμενο-όνειδος κάτω απο τη μπλούζα μου και να τρέξω στο μπάνιο... ευτυχώς, κανείς δεν έπαιρνε χαμπάρι τίποτα!!!<br />
Ναι... άλλα χρόνια εκείνα... όλα μυστικά... έτσι κι ο έρωτας μου... ποτέ δε του το είπα του Πέτρου ότι έλιωνα για χάρη του... και για να πω και την αλήθεια, τώρα, τόσα χρόνια μετά, που το σκέφτομαι, καμιά φορά έχω την εντύπωση οτι μπορεί κι εκείνος να... τεσπά... ποτέ τίποτα δεν είπε κι αυτός... Βλέπεις ήταν και το άλλο... ο Θάνος... διότι ο Θάνος με ηράσθει σφόδρα με το που με είδε στην πρώτη γυμνασίου... (τί ίντριγκα, θε μου... τι μοιραία γυναίκα που υπήρξα...) και φώναξε "τούκα πρό" στους υπολοίπους αρσενικούς της τάξης... "η Στέλλα είναι δική μου" κι έτσι, και να με ήθελε και κανείς άλλος, πού να έλεγε τίποτα, προδοσία σε φίλο δεν κάνει... προφανώς ήταν αλλιώς με τ'αγόρια... Έτσι τα περάσαμε κείνα τα χρόνια... στα κρυφά... διότι εγώ δεν είπα τίποτα στον Πέτρο, ο Θάνος κατάφερε να ψελίσει πως μ'αγαπά στη δευτέρα λυκείου ίσα ίσα για να του ραγίσω την καρδιά η κακούργα (δε το έκανα επίτηδες, αλήθεια!!) και να μείνουμε όλοι με ένα σωρό απωθημένα... και με την παρανόηση ότι ζούσαμε έρωτα χωρίς ανταπόκριση... κολοκύθια! Διότι, αφού είχε μαύρα μεσάνυχτα ο άλλος ο άνθρωπος για τον έρωτα, πώς να ανταποκριθεί, ε;;!!<br />
<br />
Έτσι πέρασαν τα χρόνια... αλλά όπως και να το κάνεις, η πρώτη φορά που χτυπάει η καρδούλα πάντα μένει στη μνήμη... Πριν κάμποσο καιρό, είμαι για διακοπές (διακοπές... λέμε τώρα...) στα πάτρια εδάφη... Και όπως έχουμε βγεί με τη Χαρά να πιούμε ένα ποτό, πέφτουμε πάνω σ'όλη την παλιοπαρέα που έχουν βγει για να τα πιούνε επειδή... ο Πέτρος παντρεύεται την επομένη! Κι όπως είμαστε όλοι και χαιρόμαστε κι άντε κι άλλο ένα ποτό, κι άντε και στην υγειά του γαμπρού, με παίρνει παράμερα ο Πέτρος και με ρωτάει το κορυφαίο "βρε Στέλλα, κάνω καλά που παντρεύομαι;!"<br />
Άντε τώρα και πες μου εσύ τί να του πείς... Όχι δηλαδή οτι ακόμα ένιωθα το ίδιο, κύλλησε πολύ νερό στ'αυλάκι απο τότε αλλά να, ήταν και που έπαιρνε τη Σοφία τη χαζή... δαγκώθηκα... μια χαρά παιδί... καλόκαρδος κι έξυπνος και χιουμορίστας... κι εκείνη με ένα νευρώνα και μοναδικό στον εγκέφαλο, που δουλεύει μόνο τα καλοκαίρια διότι το χειμώνα πέφτει σε χειμερία νάρκη για να... ξαποστάσει... (δική μου άποψη αυτή και μπορεί να είμαι και λιιιγάκι προκατειλημένη...) Τί να του πω; Τον κοίταξα στα μάτια και του είπα, χωρίς ίχνος ειλικρίνιας "φυσικά, Πέτρο μου, πήρες τη σωστή απόφαση!"<br />
Τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια... διότι άντε και του έλεγα, όχι, είσαι ένα ούφο και μισό που παίρνεις το άλλο ούφο και που πετάς τη ζωή σου κι άμα ήσουν σίγουρος, δε θα με ρωτούσες τώρα εμένα που έχεις να με δεις μια ντουζίνα χρόνια... τί θα άλλαζε; Ίσα ίσα που θα έφτανε όχι μόνο μεθυσμένος στην εκκλησία αλλά και πικραμένος... αν δηλαδή το θυμόταν μέσα στη σούρα του... Τώρα βέβαια, για το ότι δεν του είπα ποτέ οτι ήταν ο έρωτας των παιδικών μου χρόνων, ε, γι'αυτό δεν έχω βρει εξήγηση... Κάτι φορές λέω στο εαυτό μου ότι, δεν μπορεί, κάτι θα είχε καταλάβει και απλώς επειδή εκείνος δεν ενδιαφερόταν για μένα, το άφηνε να περνάει απαρατήρητο... Απο την άλλη, το πόσο τυφλός μπορεί να είναι κανείς ηθελημένα, δεν έχει όριο... όπως στην περίπτωση του Θωμά...<br />
<br />
Φίλος αδερφικός ο Θωμάς και κοντοσυνομήλικος, κάπου δέκα χρόνια πριν στη δουλειά κάναμε γνωριμιά και αχώριστοι γίναμε... Ευτυχώς που είναι κι αυτός, λέω κάτι φορές, και λέμε καμιά σαχλαμάρα, κάνα σοβαρό, κάνα ασόβαρο στο διάλειμμα το μεσημεριανό και περνάει (ζμπρώχνοντας...) η εβδομάδα... γκέι ο Θωμάς, σε αγαπησιάρα σχέση και με ταλέντο και στη μαγειρική και στην διακόσμηση και, όπως αποδείχτηκε επανειλημένα βλέποντας "Sex and the city" στα κοκταίηλ κοσμοπόλιταν... άνθρωπος του νοιαξίματος και της συμπαράστασης της ουσιαστικής... Είμαστε λοιπόν τις προάλες και πίνουμε καφέ και πιάνουμε κουβεντούλα για τις πρώτες μας αγάπες... του λέω εγώ για τον Πέτρο, μου λέει κι αυτός για την... Δροσούλα!!<br />
Του ζήτησε, λέει, στο γυμνάσιο, να τα φτιάξουνε και αυτός είπε ναι... παλιά λέμε, προ διερευνήσεως σεξουαλικού προσανατολισμού και φυσικά σε άλλα χρόνια... Και περάσαν, λέει, τρεις μήνες να στέλνουν ο ένας στον άλλον γράμματα ερωτικά, σε χαρτί επιστολογραφίας αρωματισμένο... έπαιρνε λέει ο Θωμάς το χαρτί, απο πακέτο σε παρακαλώ, αλληλογραφίας και το αρωμάτιζε με δειγματάκια απο αρώματα του Dior, ποιός ξέρει πού πήγε και τα βρήκε, ήταν και κομμάτι πολυκαιρισμένα και σάμπως ληγμένα αυτά, κοντολογίς χάλια αλλά μια φορά η δουλειά γινόταν... Και καλά, του λέω, βρε Θωμά μου, τόσα αρωματισμένα γράμματα έστειλες, ΔΕΝ της πέρασε καν απο το μυαλό της Δροσούλας πως, τέλος πάντων, άλλο ήταν το... target group σου;; Έλα ντε, μου απαντάει, γιατί, μήπως μου πέρασε εμένα απο το μυαλό;;!!<br />
Έτσι ήταν εκείνα τα χρόνια, όλα κρυφά, όλα ακατανόμαστα... τί θέλαμε, τι σκεφτόμαστε, τι νιώθαμε... αν κοτούσα να μιλήσω εγώ στη μάνα μου εισέπρατα το "μή μου αντιμιλάς" και τη σφαλιάρα (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά...) και ποτέ δεν κατάλαβα πώς απο τη μιά μου μαθαίναν στο σχολείο και στο σπίτι την σημασία του διαλόγου κι από την άλλη κάθε φορά που προσπαθούσα να εφαρμόσω τις διδαχές και να κάνω διάλογο.... έπεφτε παντόφλα!! Έτσι, όλα κρυφά κι αμίλητα και κουκουλωμένα...<br />
Και τώρα είμαστε όλοι αντάμα στην ψυχοθεραπεία για να μάθουμε να... ανοιγόμαστε!!! Να μάθουμε να μοιραζόμαστε τα συναισθήματα μας, τις σκέψεις μας, να μη φοβόμαστε, να μη κρυβόμαστε, να εξηγούμε αντί να παρεξηγούμε... κι ένας χριστιανός δε βρέθηκε να μας το πει τότε, κειν'τα χρόνια, να το μάθουμε καλά και με το μέσα μυαλό για να μη το ξεχνάμε όπως κι όλα όσα μάθαμε τότε (διότι, τώρα πια... δε μαθαίνει ο εγκέφαλος τίποτις...) και να γλυτώσουμε και τις πίκρες τις τότε και τα λεφτά της ψυχοθεραπείας τα τωρινά!!!</div>Ninahttp://www.blogger.com/profile/15413486108262783664noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6850441105524167526.post-67652369529424438822011-02-01T15:06:00.000+01:002011-02-01T15:06:52.057+01:00μάνα... του δειλινού καμπάνα...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Κάτσε, να βάλω έναν καφέ, να ανάψω κι ένα τσιγάρο και να σε τα πω... διότι δεν είναι για να τα κρατά κανείς μέσα του μονάχος όλα τούτα, άνθρωπος είσαι και σκας... και φυσικά αυτά είναι μόνο τα τελευταία τα καμώματα της κυρά Ευδοξίας... για να σε τα πω όλα δεν μας φτάνει μια καφετιέρα ολάκερη και ένα πακέτο τσιγάρα... ναι... εδώ είμαστε... παίρνει που λες τις προάλες τηλέφωνο πανικόβλητη αλλά ξέρεις και μ'αυτό το υφάκι της συγκρατημένης αισιοδοξίας, αυτό το "δεν-θέλω-να-φανεί-οτι-θέλω-να-πανικοβληθείτε-κι-εσεις-αλλά-θέλω" και με φωνή ξεψυχισμένη αναγγέλει οτι βρήκε την πίεση της στο 27 και όχι πως χρειάζεται κάτι, θα πάει λέει και στο φαρμακείο να της πάρει η Αγγελική την πίεση ξανά με το ηλεκτρονικό το πιεσόμετρο κι έτσι απλώς πληροφοριακά πήρε να το πει... Κόντεψε να μου έρθει εμένα εγκεφαλικό... τώρα βέβαια θα μου πεις κι εγώ χάζεψα και δε μου πέρασε απο το νού οτι με 27 πίεση δε σε παίρνει ο ίδιος ο παθός σχεδόν ποτέ τηλέφωνο, καθότι ανάσκελα και με τον ντουβρουτζά ήδη παθημένο πού να σκεφτεί να τηλεφωνήσει ο καψερός (ή η καψερή στην συγκεκριμένη περίπτωση...) και συνήθως μα απο το νοσοκομείο θα σε πάρουν, μα κανας γείτονας που τον βρήκε, μα απο το ασθενοφόρο.... τεσπά, δεν το σκέφτηκα κι εγώ, βάνω τις φωνές, τι λες χριστιανή μου και τέτοια, ρωτάω μετά "πώς αισθάνεσαι;" και μου απαντά το κορυφαίο "μια χαρά.."!!!!<br />
Ε όχι, αγάπη μου, με πίεση στο ρετιρέ του 27ου ορόφου, δεν δύνασαι να είσαι μια χαρά, ένα κακό μια συμφορά δύνασαι να νιώθεις κι ένα που κοντά στον άλλο κόσμο είσαι, δεν θα αλλάξουμε τώρα και την ιατρική επιστήμη, κάτι άλλο συμβαίνει... Απο την άλλη, με αυτό το "μια χαρά" που με τροφοδότησε, καλμάρησα... άρχισα να σκέφτομαι λογικά η γυναίκα, δεν μπορεί, λάθος την πήρε την πίεση... Άντε, της λέω, πάνε στο φαρμακείο αφού μια χαρά είσαι και κάτι άλλο συμβαίνει, δεν έχεις πίεση... Πήγε... δυό βήματα είναι, μη φανταστείς οτι πήγε και μακριά, κάθεται, λέει στα παιδιά εκεί να τη μετρήσουν, 14 της την βρήκαν την πίεση!!!! <br />
<br />
Το πιεσόμετρο λέει θα φταίει... ε, είναι και παλιό... η γιαγιά το είχε... μη χειρότερα!! Η γιαγιά πέθανε όταν πήγαινα στην τρίτη του δημοτικού, κοντά σαραντάρησα! Ε, είναι πιο παλιό απο σένα, μου απαντά, δεν είχες γεννηθεί όταν το αγόρασε... Μήπως, λέω εγώ τώρα, να το πετάξουμε να πάει στο διάολο, έκανε πιά απόσβεση το πιεσόμετρο και για αντίκα να το κρατήσουμε δεν μου φαίνεται να πιάσει και πολλά στο γιουσουρούμ... Θα μου πεις απο την άλλη, μπορεί και να μη φταίει και το εργαλείο, μη το κακολογώ και άδικα... μπορεί να φταίει και που σαν να είχε ξεμείνει απο δικαιολογίες για να τηλεφωνήσει για τρίτη φορά μέσα στην ίδια μέρα και να το πασπάτεψε λίγο το νούμερο που έδειξε... τί 14 τί 27... το 27 κάνει πιο λουσάτο!! Διότι το πρώτο τηλέφωνο είχε να μου πεί τί λέει ο Αυτιάς στο πρωινό, που χέστηκα και δεν τον πάω και καθόλου, στο δεύτερο ήταν κάτι για τη θειά μου που είχε ξεχάσει να μου το πει εχθές, τρίτο δεν έβγαινε... Δεν ξέρω... και δεν ήξερα και ποτέ με τη μάνα μου... τί είναι αλήθεια, τί είναι φτιαχτό, τί μετρά, τί δεν μετρά... άγνοια... Σαν την άλλη φορά που έπεσε και ήταν σοβαρό, είχε σπάσει τον τένοντα, αλλά στο γιατρό δεν ήθελε να πάει γιατί δεν ήταν τίποτα, λέει... Πήγε τελικά, δύο μήνες μετά, και τη βάλανε στο χειρουργίο... Δεν μπορείς να ξέρεις παιδί μου, όλα είναι τόσο σοβαρά και τόσο ασήμαντα όσο εκείνη θέλει να είναι... Για παράδειγμα... Το οτι έχω πιάσει τα μαλλιά μου ψηλά με ένα μανταλάκι, Ιούλιο μήνα με καύσωνα, και δεν δείχνουν καλά, είναι αρκετά σοβαρό για να αναφερθεί... Το οτι έχασα 5 κιλά και μια χαρά δείχνω με δύο νούμερα μικρότερο τζιν που μάζεψε επιτέλους ο κώλος μου μια στάλα, αυτό είναι ασήμαντο και δεν λέει κουβέντα... Το οτι ο φίλος μου ο Θωμάς έχει φτιάξει το σπίτι του πολύ όμορφο και έχει διαλέξει και μια τέλεια ταπετσαρία και έχει πολύ ωραίο γούστο, αυτό είναι σημαντικότατο και τον παίνεσε τα μάλλα... Το οτι εγώ επίσης έφτιαξα το σπιτάκι μου και διάλεξα και τα νέα έπιπλα και όλοι, μα όλοι, μου κάνουν κομπλιμέντα για το πόσο ζεστό και όμορφο είναι... αυτό δεν είναι αρκετά σημαντικό για να αναφερθεί... ή, μπορεί και απλώς να μην της άρεσε, παίζει κι αυτό... Άλλο παράδειγμα, για την κόρη της κυρίας Πόπης που έχει πάρει τα δένδρα και τα φύλλα και είναι μια ανεπρόκοπη κι άχρηστη μάνα, όλες της λεπτομέρειες τις μαθαίνω γιατί είναι σημαντικό... Για μένα να ρωτήσει τί κάνω, μπορεί και να το ξεχάσει μετά απο μισή ώρα τηλεφώνημα... ναι, έτσι, άλλα είναι σημαντικά, άλλα ασήμαντα...<br />
<br />
Το τελευταίο νέο είναι που της πήραμε, με τον αδερφό μου, και στατικό ποδήλατο για να κάνει γυμναστική στην άνεση του σπιτιού της και να χάσει και βάρος... Το είχε βρει εξαιρετική ιδέα όταν το πρότεινα, βάλαμε κι εμείς τα ωραία μας τα λεφτά και της το πήραμε ως Αγιοι Βασίληδες. Αν και, όπως λέει κι η ίδια, δεν χρειάζεται να χάσει βάρος διότι έχουν συνηθήσει τα πόδια της να την κουβαλάνε... τα ίδια πόδια που την πονούν είναι αυτά... Τεσπά, εγώ απορώ δηλαδή, στην ηλικία της και με 30 κιλά υπέρβαρο, πώς δεν έχει ουρλιάξει κανένας γιατρός ακόμα ότι πρέπει να αδυνατήσει! Ναι... όσο ανέβηκες εσύ απάνω στο ποδήλατο, τόσο ανέβηκε κι αυτή! Δηλαδή, να λέω την αλήθεια, ανέβηκε, έκανε μια φορά, μετά την πόνεσε ο γοφός ή δεν ξέρω τί άλλο και το παράτησε... Της λέω τις προάλες, καλά, ποδήλατο δεν κάνεις (όχι, θα κάνω αλλά να μου περάσει ο γοφός πρώτα γιατί με πονάει πολύ και πάω με τη μαγκούρα... του παπού... που πέθανε όταν ήμουν στα προνήπια...) η δίαιτα πώς πάει; Που μου είχε υποσχεθεί τον Αύγουστο ότι θα κάνει... Απάντηση "ε, τώρα τις γιορτές έφαγα, λύσαξα, δεν θα μετράω τί τρώω χριστουγενιάτικα, είχα πάρει και σοκολατάκια"... Προφανώς, θα είχε μπεί κανείς κουκουλοφόρος με καλάσνικωφ στο σουπερμάρκετ και θα υποχρέωνε τον κόσμο να αγοράσει σοκολατάκια τζοκόντα... διότι αφ'εαυτού της δεν θα το έκανε ποτέ... και μετά θα τους ακολουθούσε και στο σπίτι για να βεβαιωθεί οτι τα έφαγαν, ο κουκουλοφόρος, δεν εξηγείται αλλιώς!!! Ε, καλά, πριν τις γιορτές πώς τα πήγες μάνα με τη δίαιτα; Ε, και να είχα χάσει τα ξαναπήρα... βλέπεις τώρα, μετά την κλιμακτήριο, δεν χάνεται το βάρος εύκολα... Ναι, μάνα, σε ήξερα και πρίν την κλιμακτήριο πόσο έχανες!!! Και εκεί μου πετάει και το κερασάκι στην τούρτα (η οποία θα είχε εξαφανιστεί αν την είχε μπροστά της)... φταίει λέει ο θυροειδής της!!! Μη χειρότερα και αλοίμονο σε όλους αυτούς που έχουν αληθινά πρόβλημα με το θυροειδή τους!!! Καλέ αφού φτιάχνει δύο κιλά περγαμόντο γλυκό και το καθαρίζει μονάχη της, ποιος θυροειδής και κουραφέξαλα;;!! Και κάθε φορά που την παίρνω τηλέφωνο και την πετυχαίνω στο μαγείρεμα, μανέστρα λαδερή με ντομάτα φτιάχνει και την τρώει όλη την κατσαρόλα μόνη της!! Και δεν φταίει κανείς άλλος δηλαδή, έγώ φταίω που κάθομαι και σκάω... Και μου τα λέει ο Κοσμάς, ο αδερφός μου, μη σκας Ριτάκι, δεν αλλάζει ο άνθρωπος, αλλά εγώ εκεί... να σκάω... και πάλι καλά δηλαδή που μάνα υπάρχει μόνο μία... γιατί δεύτερη, δεν νταγιαντάω!!!</div>Ninahttp://www.blogger.com/profile/15413486108262783664noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6850441105524167526.post-75182611534500256482011-01-10T17:27:00.002+01:002011-01-10T18:36:10.215+01:00στο σύρμα...Εγώ τύπος της περιπέτειας δεν ήμουν ποτέ... δηλαδή η φίλη μου η Μυρτώ ατρόμητη κι άφοβη με έλεγε πάντα αλλά μόνο στα γκομενικά... δηλαδή, να τον πλησιασω εγώ τον άνδρα και να του πιάσω και κουβέντα και να του κάνω και τα γλυκά ματάκια, ποτέ μου δεν κόλλωσα... αλλά μη με βάλεις σε βάρκα, μη με βάλεις ψηλά να κρέμομαι, με τα υπογλώσσια κρατιέμαι!! Τέτοιο πανικό δεν μπορώ να τον περιγράψω. Σαν να μου κόβεται η ανάσα και μετά να μου ξαναέρχεται με πολλές μαζί και μετά βουτάω ό,τι βρίσκεται δίπλα μου και το σφίγγω σαν να θέλω να το σπάσω (μαζί και το χέρι μου) μα χέρι είναι, μα χερούλι είναι, μα κουπί μα κουπαστή... ένα χάλι μαύρο.... για λούνα παρκ και τοιαύτες αθλοπαιδιές ούτε λόγος φυσικά, να χάσουμε και τον έλεγχο των σωματικών λειτουργειών μας (κοινώς να μας φύγει το τσίσο...) να μας φάει το ρεζιλίκι, απαπά... <br />
Βρε τί το ανέλυσα το πράγμα με την ψυχολόγο μου, τί να πάμε λέει πίσω να εντοπίσουμε την αιτία του κακού και πότε ήταν λέει που πρωτοφοβήθηκα τα καράβια και τα λούνα παρκ... τί να το κάνω αγάπη μου, ε;; Μια χαρά και ξέρω που κόντεψα να πνιγώ με το σαπιοκάραβο, τη "Βαρβάρα" με τ'όνομα, στον πηγαιμό για τις Σπέτσες... και μια χαρά το ξέρω πως το χεσμεντέν το μεγάλο με τα ύψη το έπαθα όταν ο πειραγμένος ο θείος μου με πήγε στο λούνα παρκ και με έβαλε μόνη μου, στο θεό σου, 5 χρονών παιδί στην κυρία με τη μεγάλη φούστα που όλο στριφογύριζε και απάν και κάτω πήγαινε, και τα είδα όλα το φουκαριάρικο, μέχρι το παπούτσι μου έφυγε και έλιωσα στο κλάμα και τη φωνή... εντάξει, τα ξέρω όλα αυτά μια χαρά, τώρα τί κανουμε;; Ούτε η θεραπεία και η ανάλυση βοήθησε, ούτε η ύπνωση (ναι όλα τα έκανα και θα σας το πω και το γιατί...) ούτε τίποτα... στα ίδια χάλια είμαι και τα γεράματα κοντεύουν και δεν το βλέπω και να διορθώνεται το πράγμα...<br />
<br />
Κι εγώ δηλαδή μια χαρά τον έπαθα το συμβιβασμό με την κατάσταση μου, είπα, δε βαριέσαι βρε Αλικάκι, άλλοι φοβούνται να βγούν απο το σπίτι τους, άλλοι τρέμουν το σκοτάδι, εσύ έχεις το δικό σου το ίρτζι... εντάξει, δεν σε βλέπω για μπάντζι τζάμπινγκ αλλά εσύ να είσαι καλά, έχει ένα σωρό άλλα να σου προσφέρει η ζωή... Τί κι αν δεν διασχίσεις τον Ατλαντικό με ιστιοπλοϊκό, πας με αεροπλάνο που είναι και πιο γρήγορο και που δεν το φοβάσαι καθόλου (όπως ένα σωρό άλλος κόσμος που το τρέμει, να τα λέμε κι αυτά...). Έτσι το είδα το πράγμα και ησύχασα... και ζούσα την ήσυχη τη ζωούλα μου μέχρι που ήρθε ο Σάββας... Τώρα να πω οτι το περίμενα οτι θα μου βγει τέτοιος περιπετειώδης ο Σάββας, ψέματα θα πω. Ένα ήσυχο, γλυκό (ολόγλυκο...) παιδί, κομπιουτεράς στο επάγγελμα, είπα και γω τί πιο ριψοκίνδυνο να κάνει απο το να μου στήσει το δίκτυο στο σπίτι που μαντάρα τα είχα κάνει και του βγήκε η ψυχή να το συμμορφώσει... Αμ δε! Την επάτησα κανονικότητα... αφ'ενός με τον Σάββα, που όπως είπαμε είναι ολόγλυκος, κι αφετέρου με την κρυμμένη του προσωπικότητα, τον άλλο του εαυτό... αυτόν που τρελαίνεται για βάρκες και τελεφερίκ και τόμπογκαν (τί είναι το τόμπογκαν;... τσουλίθρα είναι πάνω σε ένα πράμα σα λάστιχο αυτοκινήτου και πάει με οχτακόσια χιλιόμετρα την ώρα μέχρι να τα κάνεις απάνω σου, απο την κορφή του βουνού στον πάτο, νά τι είναι το τόμπογκαν...) και λούνα παρκ και Ντίσνεϋλαντ κι όλα όσα εγώ τρέμω... καλά, όχι όλα, αυτό είναι υπερβολή αλλά με νιώθετε τι θέλω να πω... λόγω Σάββα δηλαδή και όλες οι απόπειρες να το ξεπεράσω όλο αυτό το βάσανο με τις φοβίες... αλλά μάταια...<br />
<br />
Πήγαμε στην Κίνα με το Σάββα... και πήγαμε και στο Τείχος, τι διάολο, πας στην Κίνα και να μην πας να ανεβείς το Τείχος το Σινικό... μέχρι κι απο το διάστημα φαίνεται... Ναι, πήγαμε, αλλά όχι στο εύκολο το κομμάτι που πάει όλος ο κόσμος και φχαριστιέται, όχι, είχε πάει εκεί ο Σάββας.... εμείς πήγαμε στο άλλο, το απόκεντρο... Και φτάνουμε εκεί, να πάρουμε λέει το τελεφερίκ, δεν έχει άλλο τρόπο να ανεβείς... χεσμένη στα βρακιά μου ήμουν αλλά είπα, έ, κλειστό πράγμα είναι, ασφαλές, θα τα καταφέρω... Αμ δε!!! Φώναζε ο κινέζος, φώναζε ο Σάββας, με βάνανε σπρώχνοντας σε ένα σιδερένιο πράγμα σαν κι αυτά που πάνε στα χιόνια στο σκι, ανοιχτό απο παντού, σα κούνια που κουνιότανε με τον αέρα και με ξαμολάνε πάνω απο κάτι χαράδρες, κάτι γκρεμούς, σα μπουγάδα απλωμένη να κρέμομαι και να προσεύχομαι, μάλιστα, εγώ να προσεύχομαι που δε το είχα κάνει ποτέ στη ζωή μου! Και ν'αναρωτιέμαι, πιάνουν καλέ οι προσευχές άμα τις κάνεις για πρώτη φορά στα 34;;!! Μάλλον ναι διότι το σύρμα δεν κόπηκε και φτάσαμε πά στο Τείχος, ένα τέταρτο κάναμε να φτάσουμε, μισή ώρα μου πήρε μέχρι να σταματήσουν να τρέμουν τα γόνατά μου! Και πάνω που συνήρθα η γυναίκα, καβαλήσαμε το τόμπογκαν για να κατεβούμε (εγώ πάλι απο το σύρμα δεν πήγαινα, πάτησα πόδι!)... Έκατσα και λίγο κατά πίσω, είμαι και τροφαντούλα, δεν πάγενε το τομπογκαν γρήγορα, πίσω μου ο Σάββας να φωνάζει τρέχα, πιο πίσω οι υποδέλοιποι τουρίστες να συνοστίζονται, κάτι κινεζοι επίσης φώναζαν, εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα και πάλι απο μέσα μου σταυροκοπιώμουν, μια ομορφιά.... με τις καλύτερες αναμνήσεις έφυγα από την Κίνα...<br />
Μετά πήγαμε ρομαντικές διακοπές στη Μαδέρα... με το που πάτησα το ποδάρι μου το είδα.... ένα τελεφερίκ, απάνω σε κάτι κολώνες καμιά δεκαριά μέτρα ψηλά, να ανεβοκατεβαίνει απο την πιο ψηλή κορφή του βουνού στο λιμάνι... απάνω απο χαράδρες και γκρεμούς... ξανά... Πρώτη μέρα που φτάσαμε άρχισε να με ψήνει ο Σάββας να τη ζήσουμε την εμπειρία, που είναι μαγευτική η θέα, τρείς μέρες αντιστάθηκα και μετά είπα το ναι... δεν ξέρω αν ήταν τα πιο εφιαλτικά 15 λεπτά της ζωής μου, υπάρχει και το προηγούμενο της Κίνας (αυτή τη φορά τουλάχιστον ήταν κλειστή η καμπίνα...) αλλά τον πανικό που έζησα, να μην το ζαναζήσω βαγγελίστρα μου! Είχα βουτήξει τη μπάρα δίπλα μου, είχα κλείσει τα ματάκια μου (τη θέα τη μαγευτική δεν την είδα... την ονειρεύτηκα το βράδυ... και το επόμενο και το μεθεπόμενο... σε εφιάλτη...), έτρεμα ολόκληρη και δεν ανέπνεα μη κουνηθεί η καμπίνα! Φυσικά, προσευχόμουν πάλι...<br />
<br />
Το τελευταίο ήταν στο Μεξικό... πήγα η γυναίκα να απολαύσω την παραλία, τα ποτά με τις ομπρελίτσες και την ξάπλα... και τί να δω;! Ατραξιόν του ξενοδοχείο μια σκάφη που κρεμόταν απο ένα αλεξίπτωτο! Κι όχι μόνο αυτό αλλά για να απολαύσει κανείς αυτό το μεγαλείο έπρεπε να πάρει μια μικρή βαρκούλα, να πάει σε μια πιο μεγάλη βαρκούλα όπου ήταν η σκάφη και απο κει να βρεθεί σταδιακά στη θάλασσα, απά στη σκάφη, και μετά ψηλά στον αέρα καθώς τραβούσε η βάρκα τη σκάφη!!! Περιττό να πω με το που το είδε ο Σάββας ενθουσιάστηκε! Εγώ... δεν ενθουσιάστηκα... χέστηκα στα βρακιά μου... ξανά!! Και τον νιώθω τον καψερό, και θέλω να του κάνω και το χατήρι αλλά δεν μπορώ που να πάρει ο διάολος.... Δηλαδή όλο ετούτο ήταν όλοι μου οι εφιάλτες μαζεμένοι, τί βάρκες, τι σκοινιά να κρέμεσαι, όλα μαζί πακέτο... δηλαδή αυτό για να γίνει χειρότερο έπρεπε να είναι κι η σκάφη γεμάτη φίδια!! Δεν είπα ναι... ούτε που καβγαδίσαμε με πτόησε, ούτε και που μου είπε οτι είμαι βαρετή και γριά με κούνησε απο την θέση μου ούτε και που μου έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου (τι έκφραση... καλέ αλλού είναι οι κίνδυνοι, μη χειρότερα...) οτι θα χάσει το ενδιαφέρον του αν δεν αρχίσω να κάνω τέτοια σπορ... Τον αγαπάω, τον λατρεύω, αλλά τούτο το τελευταίο δεν το πάλευα... Και το ξέρω οτι το επόμενο θα είναι κάτι παρόμοιο και ότι στο επόμενο ταξίδι μα βάρκα θα μας βρεθεί στο δρόμο μα σύρμα για κρέμασμα και πάλι μες στο φόβο και στις προσευχές θα είμαι... και μακάρι να μην ήμουν έτσι, με όλη μου την ψυχή το εύχομαι... αλλά είμαι... άσε που επιπλέον φοβάμαι ότι με όλα αυτά θα καταντήσω και... θρήσκα!!!<br />
<br />
Υ.Γ Καλή χρονιά σε όλους.... και μακριά απο κακοτοπιές ;)Ninahttp://www.blogger.com/profile/15413486108262783664noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6850441105524167526.post-80081086947189239132010-08-15T10:55:00.001+02:002010-08-16T08:35:56.464+02:00ένα φράγκο η βιολέττα......δεν είχε... πολλά φράγκα είχε εξ απο ανέκαθε η Βιολέττα. Αυτό που λέμε γόνος εύπορης οικογένειας... Ο μπαμπάς της στρατιωτικός αλλά μόνο στο κλινόν άστυ υπηρέτησε... είχαν τα μέσα, προσωπικές φιλίες με τον υπουργό, παίζανε χαρτάκι τα σαββατόβραδα συχνά-πυκνά, όχι πολλά, ψιλοπράγματα... Όχι μόνο δεν είχε δεί μάχη ο μπαμπάς, ούτε στρατόπεδο καλά-καλά δεν είχε δει, όλο στο γραφείο ήταν, είχε και τους εκάστοτε πιτσιρικάδες φαντάρους να του πηγαίνουν τα ψώνια σπίτι και να του παίρνουν τη στολή απο το καθαριστήριο εν ώρα υπηρεσίας (κι αυτοί βίσματα ήταν κανονικά για να έχουν τέτοιο πόστο, βέβαια, να μην παραπονιούνται...) και μια χαρά κοτσάνι την περνούσε.<br />
Η μαμά, κόρη μεγαλομπακάλη, οι κακές γλώσσες έλεγαν οτι μαυραγορίτης ήταν ο παππούς στην κατοχή και έτσι τα κονόμισε πουλώντας ένα ποτηράκι λάδι για τον αρραβώνα με το μονόπετρο της καθεμιανής που είχε να τον δώσει... τεσπά, εγώ μπροστά δεν ήμουν και δεν έχω αποδείξεις γι'αυτό αλλά έτσι λένε... Όταν όμως πιάστηκε για καλά ο μπακάλης, μετά τον πόλεμο βέβαια, μετακομίσανε σε περιοχή σικ, πλησίον της Βουλής και του λόφου και δεν πατιώσαντε (όπως λένε και κάτου απο τ'αυλάκι.. κι όπως καταλάβει, κατάλαβε...). Έμαθε και πιάνο έμαθε και γαλλικά η μαμά, πήγαινε και σε βεγγέρες και γενικά πολύ καθώς πρέπει και πλούσια τα ελέη. Όλα καλά και τέλεια μα οταν τον ηράσθει τον καραβανά η δεσποινίς μαμά, ο γέρος πρασίνισε και μετά κοκκίνησε και μετά έκανε σκηνή μεγάλη, τί "θα σε σκοτώσω" της είπε (ναι, σιγά...) τί "θα σε αποκληρώσω" (ε, αυτό έτσουξε λιγάκι...) αλλά τελικά δεν έκανε τίποτα απο αυτά, την προίκησε κανονικότατα και την παρέδωσε στην εκκλησία όπου δόξη και τιμή παντρεύτηκε η μαμά τον μπαμπά της Βιολέττας.<br />
<br />
Σπίτι πήρανε πιο... κέντρο απόκεντρο... προς βορράν... αλλά, δέκα λεπτά μακριά, τίποτα... Και η Βιολέττα ήρθε πολύ γρήγορα στην οικογένειά τους... αδερφάκι δεν ήρθε ποτέ... η μαμά αποφάσισε οτι πονάει πολύ το γεννητούρι και χαλάει και τη σιλουέτα και παρόλο που ο στρατιωτικός ήθελε γιό, του είπε "ζαμέ" και το θέμα έκλεισε εκεί... άλλωστε ο μπαμπάς, παρόλο που ήξερε πάρα πολύ καλά ποιός φοράει τα παντελόνια στην οικογένεια, ήξερε επίσης και ποιός έχει τις τσέπες... έτσι, δεν την εξερέθιζε τη μαμά... που είχε και την καρδιά της... μμμμ...<br />
Γεννήθηκε λοιπόν η Βιολέττα κι απο μωρό φάνηκε οτι... έ, δεν είναι σπίρτο... Κοντά δυό χρονών τη βαφτίσανε, ακόμα ούτε "μα" δεν είχε πει... γελούσε, χαρωπό παιδάκι το έλεγες, αλλά με ένα ύφος κομμάτι βλαμμένο... Τρόμαξε να βγάλει λογάκια απο το στόμα της, τρόμαξε να περπατήσει, τρόμαξε να πάει στην τουαλέτα μόνη της, γενικά τρόμαξε να κάνει οτιδήποτε τα άλλα παιδάκια της ηλικίας της κάνουν... Στο σχολείο όταν πήγε, τρόμαξε περισσότερο... Τρόμαξαν μαζί και οι δάσκαλοι, αλλά μια και το σχολείο ήταν ιδωτικό και πρωτοκλασσάτο, ε, δε θα πήγαινε και σε δευτεράντζα η Βιολέττα, έκαναν τουμπεκί ψιλοκομμένο και... την αρίστευσαν τη Βιολέττα! Όχι δηλαδή που να πάει και στο Πανεπιστήμιο, αλλά δε βαριέσαι, λεφτά υπήρχαν άφθονα, πήγε στο Κολλέγιο και πήρε και το χαρτί και μια χαρά τη βόλεψε. Η χαζομάρα όμως, χαζομάρα!<br />
<br />
Μετά γνώρισε το Θανάση! Μηχανικός σπούδασε ο Θανάσης κι αντιγραφέας σαν αυτόν δεν είχε ξαναπεράσει απο τα έδρανα! Ούτε ένα μάθημα δεν πέρασε χωρίς σκονάκια ο ερίφης κι όταν δεν είχε σκονάκια κατάλληλα, αντέγραφε απο όποιον καθόταν στη γειτονιά! Τόσο πολύ που στις εξεταστικές στο αμφιθέτρο δεν ήθελε κανείς να κάθεται κοντά του, σαν να είχε ψώρα προσπαθούσαν να τον αποφεύγουν τα άλλα παιδιά... Αλλά, τί τα θες, μια χαρά το πήρε το δίπλωμα και επειδή είχε και τα πολιτικά μέσα, τότε, γιατί μετά άλλαξαν κι αργήσαν κομμάτι να ξαναλλάξουν τα πράγματα, μια χαρά βολεύτηκε και απο δουλειά ο Θανάσης. Τότε γνωρίστηκαν. Ξετρελάθηκε ο Θανάσης με... τα λεφτά της Βιολέττας! Βεβαια, εδώ που τα λέμε, άσχημη δεν είναι η Βιολέττα, μόνο οι φτωχοί είναι άσχημοι στην εποχή μας (και ο Θανάσης, που μπορεί να μην είναι φτωχός αλλά δεν βλέπεται ρε παιδάκι μου!!!) και επιπλέον είναι και βούρλο που πολύ το εχτιμά ο μέσος Θανασης αυτού του κόσμου... Τα 'φτιάξαν λοιπόν και μια ομορφιά περνούσαν μέχρι που βρήκε άλλη δουλειά ο Θανάσης στα εξωτερικά... Καλή δουλειά, σταθερή, με καλά λεφτά και καλή σύνταξη. Και της είπε να πάει μαζί της Βιολέττας του! Αλλά εκείνη, επειδή μπορεί η χαζομάρα να μην την εγκατέλειψε ποτέ αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να είναι πονηρή και να τον φροντίζει μια χαρά τον εαυτούλη της, του δήλωσε οτι ως γκόμενα δεν τον ακολουθούσε στα ξένα! Όλα κι όλα! Να μπει η κουλούρα και μετά και ως την άκρη του κόσμου, Θανάση μου. Μπήκε λοιπόν η κουλούρα, την περπάτησε στην εκκλησία ο μπαμπάς με τη μεγάλη στολή, η μαμά είχε βάλει και καπέλο με βέλο κι όλος ο καλός ο κόσμος ήταν καλεσμένος στη δεξίωση που ακολούθησε. Τι σαμπάνιες, τί χαβιάρια, του Αβραάμ και του Ισαάκ τα καλά είχανε να κεράσουνε!<br />
<br />
Παντρεύτηκαν κι εκπατρίστηκαν το λοιπόν το ζεύγος Μπισμπιρίκου, βολεύτηκαν στην ξενητειά, καλά λεφτά έβγαζαν και φυσικά ο μπαμπάς και η μαμά (κυρίως...) της Βιολέττας όλο και τα... βοηθούσαν τα παιδιά, κάτι με το σπίτι, κάτι με τα έπιπλα, κάτι που να τους πάρουν αυτοκίνητο, τέτοια ψιλοπράγματα... κάναν και παιδάκια, τρία, η Βιολέττα δε τσιγκουνεύτηκε σα τη μαμά της, βλέπεις είχε εφευρεθεί και το επισκληρίδιο στο μεταξύ και η λιποαναρόφηση, χαμπάρι δε πήρε απο τις γέννες... Κι άμα ξεπετάχτηκαν λίγο και τα μικρά, βρήκε κι η Βιολέττα δουλειά από κοντά απο τον άνδρα της! Πώς στην ευχή τα κατάφερε με το κουκούτσι το μυαλό της, κανείς δεν μπόρεσε να καταλάβει... Κι όχι οτι αυτό αποδεικνύει οτι είχε παραπάνω απο κουκούτσι μυαλό, όοοοχι... Το μόνο που αποδεικνύει είναι πως σ'αυτή τη ζωή οι φελλοί επιπλέουν! Κι έτσι τώρα είναι δυό χαρές (και τρεις μισές χαρές τα παιδιά, τρείς και ήμισυ το σύνολο...) το Μπισμπιρικέικο κι η Βιολέττα πιά δεν πιάνεται με τίποτα! Με τη δουλειά της, με τα λέφτά της (που πιά απο τα μπατζάκια της τρέχουν...), με τα Dior της και τους φιόγκους της, μέχρι που συνδικαλίστηκε κιόλας! Κι όσο για έρωτα... τρελός παραμένει ο έρωτας με τον Θανάση!! Τόσο που τις προάλλες που τρώγαν μαζί όλοι παρέα οι συνάδερφοι και φίλοι γκαρδιακοί, τους εδήλωσε η Βιολέττα ότι απο τότε που παντρεύτηκε, τέσσερις οργασμούς έχει!!! Κόκκαλο έμεινε η ομήγυρης!!! Εμένα μου τα μετέφεραν, πάλι μπροστά δεν ήμουν (όλα τα καλά τα χάνω ρε γαμώτο...) αλλά μόλις το άκουσα δύο απορίες μου γεννήθηκαν: Πρώτον, τέσσερις όταν λέει, εννοεί απο τότε που τά'φτιαξαν;;; Όλα τα χρόνια σούμα;;; Και δεύτερον, αν εννοεί και καλά τέσσερις "τη φορά", με το Θανάση τους παθαίνει;;;; Μη χειρότερα...Ninahttp://www.blogger.com/profile/15413486108262783664noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6850441105524167526.post-20174503554036621322010-08-11T20:27:00.001+02:002010-08-15T11:00:37.673+02:00περί Ελπίδος...Δε το πιστεύω... πού να το πώ και ποιός να με νιώσει που είναι 2 το ξημέρωμα και κάθομαι και καθαρίζω τον καναπέ από τις σκυλότριχες!!! Καλή μου, όταν κάποιος ΔΕΝ έχει κατοικίδιο, και δή τριχωτό, για κάποιο λόγο δεν το έχει!!! Και τις πιό πολλές φορές, μιλάμε τώρα για συντριπτική πλειοψηφία, είναι επειδή δεν το θέλει!!! Δεκτόν, υπάρχουν και περιπτώσεις αλλεργικών συνανθρώπων μας που πολύ θα την ήθελαν τη Λάση ή τον Γκάρφιλντ αλλά δεν μπορούν... τί φτάρνισμα τους πιάνει, τί πετάλες βγάζουν, ένα χάλι!! Αλλά όπως και να έχει, και με ιδιαίτερα άσχημα αποτελέσματα σε περιπτώσεις αλλεργίας, άμα ο άλλος δεν έχει ζώο, και δεν είναι η γκόμενα σου που σου έχει φάει τ'αυτιά με το πόοοοοοοσο πολύυυυυυ θέλει ένα γατάκι (ο άλλος), δε του το πας πεσκέσι!!! Δε το έχεις δεί το σπιτάκι μου που φέγγει, όλα στην σειρά τους τακτοποιημένα και η γυναίκα να έρχεται μια φορά την εβδομάδα να το καθαρίζει απο πάνω μέχρι κάτω, και μου κουβαλάς το τετράποδο... και χωρίς να με ρωτήσει καν, μη χειρότερα, την κάλεσα να την τραπεζώσω και μου έφερε και το ζωντανό... αν τουλάχιστον είχε ρωτήσει, έστω από ευγένεια, κάποια δικαιολογία θα είχα βρει να της πω να μη τη φέρει τη σκύλα... και λέει δεν αφήνει τρίχα καθόλου... Ναι, πώς, εμένα μου λες;;!! Και όλες αυτές που έχω μαζέψει με το αυτοκόλλητο το ρολό, τί διάολο είναι, έ;; Εγώ μάδησα κοντές και κατσαρές λευκές τρίχες;; Ίσια είναι τα μαλλιά μου, μακριά, και τα βάφω κιόλας!!! Τί σε καναπέ, τί σε πολυθρόνα, τί στο πουφ, παντού χοροπήδησε κι άφησε τα σημάδια της η Τζίλι... μόνο που δεν μου κατούρησε, συγκοπή θα είχα πάθει και θα με είχαν τώρα στα επείγοντα... γαμώ την ατυχία μου... άμα την ξανακαλέσω εγώ να μου τρυπήσει τη μύτη... κι όπως έκοψα και το να πηγαίνω σπίτι της... ε, δε τη βλέπω και να ζει πολύ η "φιλία" μας...<br />
Πήγαινα σπίτι της... μια φορά κι έναν καιρό όταν πρωτογνωριστήκαμε... Μου είχε κάνει και διαφήμιση ο Στάθης ότι και καλά θα έρθει μια φίλη φίλου του στη γειτονιά και θα την συμπαθήσω πολύ και "θα δείς μωρό μου που θα έχεις μια φίλη καινούρια" και τέτοια.. Ε, το έφαγα κι εγώ... και είπα ναι καμπόσες φορές στις προσκλήσεις τις... αλλά, πάω τη μια φορά είχε κάνει κακά της η Τζίλι στο λίβινγκ ρουμ, σιχάθηκα... Την άλλη έκανε τσισάκια η Τζίλι στο χωλ, το χρυσό μου, φέρνει μια σφουγγαρίστρα κατάστεγνη κι αναμαλλιασμένη κι όπως ήταν σκουπάει και καλά το κάτουρο... διπλοσιχάθηκα! Την τρίτη φορά, έχει τη Τζίλι αγκαλιά καθισμένη στο τραπέζι ενώ τρώμε, τη φιλάει, την ταίζει, γεμίζει το χέρι της σάλια απο το σκυλί και το χώνει, το χέρι όχι το σκυλί, όπως ήταν μέσα στο βάζο με τις ελιές!!!! Τρελάθηκα!!! Μου ήρθε να ξεράσω αλλά το ανέβαλα διότι σκέφτηκα ότι με την ίδια βρωμερή σφουγγαρίστρα θα τα μάζευε κι αυτά... Δεν ξαναπήγα σπίτι της απο τότε, κι ας είναι και γειτόνισσα... Μου γάνωσε τον εγκέφαλο απο τότε, νά'ρθεις και νά'ρθεις και το έχω κάνει κουκλίστικο το διαμέρισμα και να μου πεις πού να βάλω τα κάδρα (στο τσακ ήμουν να της πω πού να τα βάλει τα κάδρα....), αλλά δεν το άντεχα! Να πάω απο κει μετά τη δουλειά, με τα καλά μου τα ρουχαλάκια και να μου τα κάνει πατσαβούρια η Τζίλι; Πάει πολύ το καθαριστήριο... Ούτε και να το σκεφτώ να φάω σπίτι της πάλι, άσε που και η Τζίλι από τα πιάτα που τρώνε κι οι άθρωποι τρώει... εντάξει, πλένονται στο πλυντήριο πιάτων αλλά και πάλι, δεν την παλεύω να σκέφτομαι ότι εκεί που τρώω έχει φάει και το σκυλί! Κι αν λιμπιστώ καμιά ελιά και ξεχαστώ και πάρω, έ;; Μπλιάχχχχ... <br />
<br />
Και το έχει πιά αυτό το σκυλί, όχι σαν παιδί, χειρότερα!! Τι μπουφάν του πήρε για το κρύο, τί να δείχνει φωτογραφίες του στον κόσμο όπως κάνουν οι χαζομαμάδες, τί να πιάνει κουβέντα με άλλους ιδιοκτήτες παρομοίων τετράποδων και να συγκρίνουν τα βλαστάρια τους... "το δικό μου δε γαυγίζει καθόλου" και τέτοια σαχλά... και το άκρον άωτον έιναι που μας τα είχε πρήξει ολονών με το πόσο ευτυχισμένη είναι με το σκυλί της και πόσο δεν έχει ανάγκη να βρει γκόμενο!!<br />
Έχω βρεθεί να κρατάω το κινητό μισή ώρα, αν είναι δυνατό, και να ακούω το πόσο πλήρης και ευδαίμων είναι παρέα με τη σκύλα της και για το πόσο την "ενοχλεί" που οι φίλοι της, λέει, προσπαθούν διακαώς να της βρούν ταίρι δίποδο!!! Πρώτον, κατά την ταπεινή μου γνώμη, κανείς μα κανείς δεν προσπαθεί να της βρεί άντρα!! Διότι έχει τα δικά του προβλήματα ο κόσμος, χέστηκε για το αν έχει γκόμενο η Ελπίδα... Και δεύτερον, είναι γνωστό ότι ο χαρούμενος ο άνθρωπος απλά είναι χαρούμενος δεν γυρνάει γύρω γύρω να φωνάζει πόσο χαρούμενος είναι... εκτός κι αν είναι βλαμμένος ή... δεν είναι χαρούμενος και θέλει να πείσει, το εαυτό του πρώτα και τους άλλους μετά, πως είναι! Σε κάθε περίπτωση κάτι δεν παέι καλά... λέω εγώ.<br />
Πήγαμε και για περπάτημα μαζί μια μέρα, Κυριακή, για να σφίξουν λίγο τα κρεατώματα, είναι κι αυτή τροφαντούλα, έφαγα κι εγώ τα κέρατά μου το χειμώνα και με το που έπιασε καλοκαιράκι σκέφτηκα "μαγιώ" και αγχώθηκα... Ε, στο λόγο της τιμής μου, δεν σταμάτησε να μιλάει επί τρείς ώρες συνεχόμενες!! Πώς διάλο τα κατάφερνε να περπατάει και να μιλάει με αυτό το ρυθμό, δεν θα το μάθω ποτέ... Και φυσικά, το θέμα μας (επειδή εγώ σχεδόν κουβέντα δεν έβγαλα αφ'ενός διότι δεν προλαβαίνεις να πάρεις σειρά όταν μιλάει η Ελπίδα, αφ'ετέρου διότι λαχανιάζω άμα περπατάω γρήγορα και μιλάω ταυτόχρονα...) ήταν το πόσο ευτυχισμένη είναι με τη ζωή της η Ελπίδα!!! Ε, μετά απο τρείς ώρες, το εμπέδωσα!!! Είναι πανευτυχής!! Και δεν κατάφερα να την αποφύγω, είμαι κι εγώ χάπατο και δεν ξέρω να αποφεύγω τις κακοτοπιές, και πήγαμε και δεύτερη φορά για περπάτημα... όχι, άλλο κύριο θέμα συζήτησης δεν είχαμε, πάλι για το πόσο ευτυχισμένη είναι η Ελπίδα μιλούσαμε... ε, λέμε τώρα "μιλούσαμε", νομίζω ότι είναι προφανές πως μόνη της μιλούσε πάλι... αυτή τη φορά το διάνθησε το θέμα και με 45' ανάλυσης του πρώην... κι όχι, δεν θα μπώ σε λεπτομέρειες διότι... δεν έχω! Απο ένα σημείο, πολύ στην αρχή, και μετά σταμάτησα να ακούω τί έλεγε και αποφάσισα να τραγουδάω Sting μέσα στο κεφάλι μου... απο τα παλιά, τα πρώτα προσωπικά άλμπουμ... εξαιρετικά πέρασα!!! Πέταξα και μερικά "ε, βέβαια..." και καθάρισα... <br />
<br />
Και φυσικά, επειδή και πιο μεγάλη είμαι και έχω περάσει και δια πυρός και σιδήρου όσον αφορά τα γκομενικά, μην επεκταθώ τώρα, δεν έχω ούτε μια αμφιβολία για τα εξής: Έξαλλη είναι που δεν έχει γκόμενο και έτοιμη να φλιπάρει, αν δεν έχει φλιπάρει και ήδη... Επίσης έξαλλη είναι που δεν προσπαθούμε να της βρούμε γκόμενο και δια τούτο μας τα πρήζει με την ανάποδη διατύπωση του θέματος. Και τέλος, άμα βρει γκόμενο (που δεν το αποκλείω αν και το βρίσκω δύσκολο με την υστερία που κουβαλάει...) θα μας τα πρήξει πάλι για το πόσο ευτυχισμένη είναι τώρα που έχει γκόμενο! Κι ας μας πήρε τ'αυτιά τόσους μήνες οτι δεν θέλει και δεν τον χρειάζεται και δεν την ενδιαφέρει ο γάμος και τα παιδιά και δεν είναι το στυλ της όλα τα σχετικά... Κι ανάθεμα αν θα μάθω ποτέ να μη σηκώνω το τηλέφωνο όταν παίρνει, αφού το ξέρω οτι για καλό δεν θα είναι...Ninahttp://www.blogger.com/profile/15413486108262783664noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6850441105524167526.post-27840945449965713272010-07-05T18:13:00.000+02:002010-07-05T18:13:28.490+02:00για τα πανηγύρια...Εγώ μπορεί να είμαι για τα πανηγύρια συχνά-πυκνά, κατά γενική ομολογία και χωρίς να με πειράζει κιόλας, αλλά σε αληθινά πανηγύρια έχω παρεβρεθεί πολύ λίγες φορές... σαν την κουτσομούρα εκτός θαλάσσης είμαι στας ιεράς πανήγυρεις (και μάλλον αυτό ανορθόγραφο είναι αλλά δε βαριέσαι...) και το έχω αποδείξει επανειλλημένα... Όχι ότι δεν περνάω καλά, τελικά, αλλά να, δεν ξέρω ποτέ πώς ακριβώς να φερθώ...Όπως τότε που πήγα στο πανηγύρι στην Κορακίτσα... όχι, το όνομα δεν είναι αληθινό, το αληθινό είναι πολύ πιο αστείο αλλά ντρέπομαι να το γράψω για να μην φωτογραφίσω την περιοχή... και τους κατοίκους της!!!<br />
Πήγα λοιπόν στο πανηγύρι στην Κορακίτσα... Ιούλιος μήνας, ο τζίτζικας είχε ήδη σκάσει απο τη ζέστη και τον είχαν με θερμοπληξία στα επείγοντα, σε ράντζο, αλλά εμείς ακόμα ζωντανοί... περίπου... Τώρα θα μου πείτε, αφού δεν το σηκώνεις το άθλημα, γιατί βρε πουλάκι μου πήγες; Και θα απαντήσω "καλή ερώτηση" αλλά άλλη απάντηση δεν θα δώσω... διότι αφ'ενός θα κάνω δέκα ώρες να εξηγώ το γιατί και το πώς, και βαριέμαι, αφ'ετέρου στην ιστορία μας δεν κάνει καμιά διαφορά. Πήρα λοιπόν ένα ταξί και μια πρώην φιλενάδα παραμάσχαλα -επίσης δεν θα κάτσω να εξηγήσω τώρα γιατί και πώς η φιλενάδα έγινε "πρώην"- και πήγα... Φυσικά με το που φτάσαμε άρχισα να έχω τα συμπτώματα της άνωθεν αναφερθήσας κουτσομούρας... Διότι εγώ είχα φορέσει η καψερή ένα τζινάκι κι ένα μακουδάκι συνδυασμένα ωραιότατα με σπορτεξάκι και κακώς, πολύ κακώς, είχα πράξει!<br />
Τί πούλιες, τι (ν)τουαλέτες, τί (ν)τακούνια, τί στολίδια στα μαλλιά κομμωτηρίου, τί βραδυνά τσαντάκια, τί (μ)πασμίνες (για την ψυχρούλα τη βραδυνή που... δεν έπιασε...) είδαν τα μάτια μου δεν περιγράφεται!!! Κι όλα αυτά τα εξαιρετικά, συνοδευόμενα απο κοστούμια!!! Λινά τα πιο πολλά!! Στο λόγο της τιμής μου, ενδυματικά, δεν έχω ξαναβρεθεί τόσο εκτός τόπου και χρόνου στη ζωή μου! Ποιός να μου το έλεγε οτι είναι τόσο επίσημο γεγονός το πανηγύρι του Αη Παντελεήμονα στην Κορακίτσα!!! Ούτε ο χορός του Προέδρου για τη Δημοκρατία να ήταν!! Κι ούτε σε κήπο προεδρικού μεγάρου ελάμβανε χώρα ούτε τίποτα... Στην κεντρική πλατεία της Κορακίτσας, μικρομεσαίου μεγέθους, είχαν βγάλει τραπέζια οι δύο ταβέρνες οι επί της εν λόγω πλατείας παρακείμενες, κι αυτό ήταν όλο... α, είχε και την εξέδρα απ'όπου θα παιάνιζαν οι οργανοπαίχται...<br />
Πέσαν τα μούτρα μου και δεν είχα και πού να κρυφτώ... τί να έκανα, το κατάπια το ρεζιλίκι μου και την άραξα σε μια καρέκλα, είχε και τραπέζι από δίπλα, είχε και καλή θέα στην ορχήστρα (που δεν είχε αρχίσει να παίζει ακόμα...) και έπιασα να χαζεύω γύρω... Το πρώτο που παρατήρησα ήταν το αγκαζέ! Κάπου τον ένα τρίτο των παρεβρισκομένων επισήμων, ήταν πιασμένο αγκαζέ... αυτοί ήταν οι αρραβωνιασμένοι!!! Διότι έτσι είναι στην επαρχία, κι όπως θέλει ας με διαψεύσει: οι αρραβωνιασμένοι πάνε αγκαζέ και με τα καλά τους στα πανηγύρια και στην Ανάσταση! Α! και στις ονομαστικές εορτές, φίλων, (μελλοντικών) κουμπάρων και συγγενών (κι απο τα δύο σόγια)... Μια ομορφάδα!! Τέτοια περηφάνια να περιφέρουν τον μέλλοντα ή την μέλλουσα δεν είχα ξαναδεί... Οι υπόλοιποι ήταν χωρισμένοι σε δύο κατηγορίες. Οι παντρεμένοι που τους ξεχώριζες διότι κατά πλειονότητα κουβαλούσαν και τα κουτσούβελα μαζί, κι αυτά με τα καλά τους, και επιπλέον δεν μιλιούνταν και μεταξύ τους (εκτός κι αν ήταν να πούν "πιάσε μια μπύρα, Λίτσα", το "Λι" με προφορά νοτίως του αυλακιού...) και οι ελεύθεροι, που περιφέρονταν δυό-δυό (του ιδίου φύλου), κοζάροντας το πλήθος, μουρμουρίζοντας και χαζογελώντας μεταξύ τους... προφανώς σε αναζήτηση μελλοντικού αρραβωνιαστικού ή αρραβωνιαστικιάς... Παππούδες και γιαγιάδες παίζουν εκτός συναγωνισμού και δεν ασχολείται κανείς μαζί τους εκτός απο τους άλλους παππούδες και γιαγιάδες οπότε δεν θα προχωρήσω σε λεπτομέρειες...<br />
<br />
Ε, δεν πέρασε και πολλή ώρα, εμφανίζεται γκαρσόνι έφηβο, προς το βρώμικο του και αναδύοντας μια.. ε, ευωδία δεν την έλεγες και με μια έκφραση λίγο... πώς να το πω... βλαμμένη! Στρώνει μια λαδόκολλα στο τραπέζι, απιθώνει και το αλατοπίπερο, χωρίς ούτε μια λέξη αυτά, και μετά γυρίζει και με κοιτάει σα να περιμένει κάτι... Επείδή έχω και πολύ υψηλό δείκτη νοημοσύνης, αμέσως μου έκοψε!! Παραγγελία θέλει!!! Μπορει να μη το είπε αλλά ήταν ξεκάθαρο!!! Του λέω λοιπόν όλο χάρη και ευγένεια "θα μας φέρεις δύο μπυρίτσες σε παρακαλώ και... τί έχετε για φαγητό;"...<br />
Μια χαρά και κανονική ερώτηση μου φάινεται εμένα ακόμα και σήμερα... είμαι καθισμένη σε ταβέρνα, ρωτάω τί έχει για φαγητό! Πού είναι το περίεργο, ε;; Δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένη για την σκηνή που ακολούθησε... Γουρλώνει τις ματάρες ο παιδής, φανερά σοκαρισμένος απο την ερωτησή μου και έτοιμος να πάθει εγκεφαλικό!! Με μια μόνο λέξη, μου δείχνει, με κίνηση όμοια μ'αυτή του Κολοκοτρώνη απά στο άλογο απαθανατισμένη στον αδριάντα του στο Ναύπλιο, προς τη μεριά γυάλινης προθήκης που βρίσκεται πάνω σ' ένα πάγκο στην άκρη περίπου της πλατείας όπου είναι τα τραπέζια των συνδαιτημόνων... "Εκεί..." μου λέει... και τότε παίρνω χαμπάρι η άσχετη: γουρνοπούλα με το κιλό!!! Στον πάγκο και ουχί στην ταβέρνα!!! Ανεξάρτητος ο πωλητής του φαγητού ώστε να εξυπηρετηθούν, προφανώς, και οι δύο ταβέρνες! Τί ντροπή!!! Μα να μην ξέρω τί γίνεται στα πανηγύρια;;!! Μη χειρότερα!! Τόσο πια μαύρα τα μεσάνυχτα;;<br />
Με αυτή την λακωνική δήλωση, αφήνοντας με κεραυνόπληκτη και ντροπιασμένη, αποχωρεί ο σερβιτόρος μας... γυρίζω στην (πρώην) φιλενάδα και της δηλώνω ότι εγώ, με το χαρακτήρα πού 'χω, δεν υπάρχει περίπτωση να πάω να ζητήσω γουρνοπούλα με το κιλό και να τη μεταφέρω με τη λαδόκολλα (όλο λαδόκολλες είναι τα πανηγύρια...) στο τραπέζι για να φάω... δεν είναι δυνατόν, ενδρέπομαι!!! Και φυσικά αναγνωρίζω πως είναι δικό μου το κόλλημα κι ο κόσμος έτσι κάνει χώρια που δεν υπάρχει κι επιλογή αν δεν θέλουμε να μείνουμε νηστικές αλλά... δεν πάω!! Σηκώνεται λοιπόν κι αυτή, τί να κάνει, και πάει και φέρνει μισό κιλό κρέας το οποίο τελικά αποδείχτηκε τουλάχιστον εξαιρετικόν και στανιάραμε κιόλας που είχαμε να φάμε απο το πρωί... βλεπεις με τη ζέστη, δε πήγαινε τίποτα κάτω εκτός απο φραπέδες, περιμέναμε να δροσίσει (λέμε τώρα... σας θυμίζω τον τζίτζικα...) για να βάλουμε κάτι στέρεο στο στομα μας...<br />
<br />
Κι αφού φάγαμε, διότι το πρόγραμμα ήταν σε κάθε λεπτομέρεια σχεδιασμένο και προέβλεπε τα πάντα, αρχινάνε τα όργανα... Όχι, δεν υπάρχουν λόγια να περιγραφεί αυτό που ακολούθησε... ορχήστρα ήταν αλλά ακουγόταν σα να βαρούσε ο καθείς στο δικό του το σκοπό... ο κλαρινιτζής ήταν πρώτη μούρη, μεγάλο όνομα όπως έμαθα κατόπιν και πανακρίβου για να τον φέρεις σε πανηγύρι... όχι ότι παίζει και πουθενά αλλού αλλά τεσπά θέλει πολλά λεφτά για να βαρέσει το όργανο... ο τραγουδιστής επίσης διασημότατος στο χώρο (ναι, έχουν "χώρο" τα πανηγύρια, τί νομίζατε;;...) ο σκοπός ήταν ο ίδιος... για ώωωωωωωωρες... καταλάβαινες οτι άλλαζε το τραγούδι, αμυδρά, αλλά όλα το ίδιο στυλ.... γενικά απο τότε, το μόνο πράγμα που μου έχει μοιάσει λίγο με αυτή τη μουσική είναι οι βουβουζέλες στο μουντιάλ!!! Ο δε χορός που φυσικά άρχισε αμέσως αμα τη ενάρξη της μουσικής ήταν κι αυτός όλο το ίδιο και δώστου γύρο τρόγυρα κι άντε πάλι και μόνο που του έβλεπα ζαλιζόμουν... φυσικά για να σηκωθώ να πιαστώ κι εγώ, ούτε λόγος, ανέκαθεν και τα δύο μου ποδάρια γίνοντας αριστερά με το που άκουγα παραδοσιακή μουσική... και στο Λύκειο Ελληνίδων που είχα πάει ένα φεγγάρι, με έστελνε η μάνα μου για... μόρφωση, ρεζίλι είχα γίνει... άσχετη των ασχέτων!<br />
Ώρες κράτησε το μαρτύριο... μουσικής και χορού... ταξί δεν υπήρχε ούτε για δείγμα κι εμείς κολλημένες στο πανηγύρι... Μετά όσο περνούσε οι ώρα κι όσο πιο πολύ τα πίνανε οι παρεβρισκόμενοι, αρχίσαν και οι παραγγελιές και η χαρτούρα (για όσους άσχετους δε το ξέρουν, χαρτούρα είναι που δίνουν, ή πετάνε ή κολλάνε στο κούτελο με φτύμα, λεφτά στους μουσικού για να τους παίξουν παραγγελιές...) κι εγώ, εντελώς πια ως κουτσομούρα στη στεριά, να μην ξέρω αν είναι για γέλια ή για κλάματα το θέαμα!!! Τελικά με τα πολλά βρήκαμε μέσο να φύγουμε, χάρη μας έκανε ένα παιδί απο την ορχήστρα, χεβυμεταλλάς απο φύση αλλά έπαιζε για τα φράγγα εκεί το παληκάρι, τί να κάνει, και να τον έχει ο μεγαλοδύναμος καλά διότι ακόμα εκεί θα ήμαστε... κι όχι, δεν ξαναπήγα σε πανηγύρι απο τότε διότι χώρια τα υπόλοιπα, δεν έχω και βραδυνή αμφίεση!!!....Ninahttp://www.blogger.com/profile/15413486108262783664noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6850441105524167526.post-72461509274420200522010-06-08T23:17:00.001+02:002010-06-08T23:23:09.642+02:00Η κυρία Φιφή... του Αμερικάνου...Η κυρία Φιφή ήταν κοντή και στρουμπουλή... σαν λουκουμάς χωρίς το μέλι... βαθύτατα βλαχάρα και αμόρφωτη η καημένη... για το βλαχάρα δεν έφταιγε απόλυτα, για το αμόρφωτη έβαλε κι αυτή το χεράκι της... βλέπεις δεν κατάφερε να τελειώσει το σχολείο... τα έμπλεξε με τον Αμερικάνο, πριν ακόμα αυτός γίνει Αμερικάνος, απο το λύκειο... παντρευτήκανε και ξενητευτήκανε να καζαντήσουν... το περίεργο είναι οτι παρόλο που μαζί έφυγαν για τη γη της επαγγελίας, η ίδια δεν απέκτησε ποτέ το παρατσούκλι "η Αμερικάνα"... παρέμεινε "του Αμερικάνου"... Πήγανε λοιπόν στα ξένα πολύ πριν εγώ τη γνωρίσω... εγώ τους έμαθα, όλη την οικογένεια, απ'όταν επέστρεψαν και μετά... δεν πολυκαταλάβαινα τότε γιατί κάποιος να φύγει απο την άχρωμη, κάκοσμη και βαρετή, μικρή πόλη που μεγάλωνα, να πάει στην άλλη άκρη του κόσμου και να γυρίσει πίσω κι ούτε τώρα το καταλαβαίνω... νόστο το λένε ποιητικά... προσωπικά από τότε που έφυγα, και μάλιστα για αρκετά μακριά όπως το έφερε η τύχη, δεν σκέφτηκα ποτέ να γυρίσω εκεί... άλλοι καιροί... άλλοι άνθρωποι...<br />
Η κυρία Φιφή όμως επέστρεψε... όχι μόνη της... έφερε την οικογένεια, αμερικάνικους καναπέδες που τους κρατούσε στα πλαστικά για να μη φθαρούν, ήταν και τα παιδιά μικρά, ένα ψυγείο απο αυτά που έτρεχε και νερό παγωμένο απο την πόρτα του απέξω (εγώ τέτοιο πράγμα δεν είχα ξαναματαδεί... μέχρι και και πάγο έβγαζε!) ένα πιάνο που κανείς δεν έμαθε ποτέ να παίζει στο σπιτικό τους (αλλά βλέπεις όλες οι καλές οικογένεις ένα πιάνο πρέπει να το έχουν) και πολλά λεφτά!!! Νέα λεφτά!!! Νεόπλουτοι!!! Με έμφαση στο "νέο" και όχι στον "πλούτο"... οι κακές γλώσσες έλεγαν ότι οι μπίζνες που τους απόφεραν τα λεφτά ήταν μάλλον ύποπτες... άλλοι έλεγαν καθαρά και ξάστερα ότι είχαν μπουρδέλα στην αλλοδαπήν... στην Αλάσκα!!.. αποδοτικότατη επιχείρηση... οι ίδιοι έλεγαν πως είχαν εστιατόριο... τώρα θα μου πείς, ο μέσος Έλλην μετανάστης εστιατόριο έχει στην ξενητειά, βλέπεις το φαί το ξέρουμε πολύ καλά, φτιάχνεις ένα "μουζάκας" και χαίρονται οι βάρβαροι... προσωπικά δεν ξέρω, δεν έμαθα ποτέ ούτε για τις μπίζνες τους, ούτε να φτιάχνω μουσακά...<br />
<br />
Γυρίσαν λοιπόν στην μικρή μας πόλη με το καζάντι τους... το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να χτίσουν μια βίλλα! Όχι σπίτι, όχι, μη χειρότερα!! Καλέ αφού είχαν λεφτά... σπίτια χτίζουν οι πτωχοί... Η κυρία Φιφή ήθελε βίλλα!! Είχε και οικόπεδο προικόο... σε εξέχουσα θέση στην πόλη μας!!! Δίπλα απο τις γραμμές του τρένου και φάτσα κάρτα στο νεκροταφείο!! Δεν θέλω γελάκια... το εννοω, η θέση ήταν εξέχουσα! Διότι η μικρή μας πόλη έχει μόνο μια γραμμή τρένου και μόνο τρία νεκροταφεία!! Δηλαδή το οικόπεδο ήταν πλησίον σημαντικών και σπανίων οροσήμων της κωμοπόλεως!! Βέβαια πιά τρένο δεν περνάει απο τις γραμμές... παλιά όμως, την εποχή της ανέγερσης της βίλλας, περνούσε! Το νεκροταφείο παραμένει το ίδιο... εγώ πάλι πάντα ένιωθα μια απέχθεια για την γειτνίαση με τους πεθαμένους... όχι οτι θα το αποφύγουμε όλοι μας αλλά να, μη γειτονέψουμε πριν να είναι απολύτως αναγκαίο... ρωτούσα λοιπόν τη μάνα μου γιατί, που να πάρει ευχή, χτίσανε εκεί, μου έλεγε η μάνα μου, εκεί παιδί μου είχανε το προικόο... και μου έμεινε να μη τα χωνεύω τα προικόα διότι μου φαινόταν πως σε υποχρεώνουν να χτίζεις τη ζωή σου δίπλα στους πεθαμένους και δε μπορείς να κάνεις κι αλλιώς... Τεσπά, ξέφυγα... Βάλανε λοιπόν μπροστά και τη χτίσανε τη βίλλα, είχανε και αρχιτέκτονα (άλλος Αμερικάνος αυτός...)!!! Τώρα, πώς τα κατάφερε επιστήμων μηχανικός άνθρωπος και την έβγαλε σα στραβοφτιαγμένο μελομακάρονο τη βίλλα, εγώ ποτέ δεν το κατάλαβα... είχε μια πόρτα απο δώ, ένα μπαλκόνι απο κει, ένα κλιμακοστάσιο λίγο παραπέρα σα καμπαναριό σε εκκλησιά, είχε και φεγγίτες, είχε και κεραμίδια... σουλούπι καθορισμένο δεν είχε!!! Σα να μη μπορούσαν να αποφασίσουν πώς διάολο το θέλουν το σπίτι (συγγνώμην... τη βίλλα ήθελα να πω...) και κατέληξε να είναι λίγο από τη γνώμη όλων... η κυρία Φιφή όμως... έ, δε πιανόταν πια!!!<br />
<br />
Διότι τα λεφτά δεν κρύβονται... και δεν κρύβονται διότι αυτοί που τα έχουν δεν θέλουν να τα κρύψουν!! Εκτός αν είναι πολιτικά πρόσωπα... τότε θέλουν (να τα κρύψουν) και τις πιο πολλές φορές το καταφέρνουν κιόλας... Η κυρία Φιφή δεν ήθελε να το κρύψει το νέο της το χρήμα... τη συναντούσες, πες, στο δρόμο, γεια σου, τί κανέις και τα λοιπά, ωραίο το μπλουζάκι σου Φιφή μου και σου απαντούσε "στου Δημόπουλου το πήρα, 12 χιλιάδες" (χιλιάδες κοστίζαν τότε τα μπλουζάκια... πρό νομισματικής ενώσεως...) κι έμενες κάγκελο εσύ διότι πρώτον δεν ρώτησες, δεύτερον ποσώς σε ενδιαφέρει πόσο το χρέωσε το μπλουζάκι ο Δημόπουλος και τρίτον... δεν σου άρεσε καν το μπλουζάκι, έτσι τό είπες διότι δεν είχες τί άλλο να πεις!!!<br />
Όχι, δεν ήθελε να τα κρύβει τα λεφτά της η κυρία Φιφή... ήρθανε μια φορά στο σπίτι μας, οικογενειακώς, για το ρεβεγιόν... Τρεις μέρες μαγείρευε η μάνα μου για τους μουσαφιρέους!!! Το τί είχε φτιάξει δε λέγεται!! Τί ορεκτικά, τί κύρια, τί σαλάτες, τί γλυκά... χώρια που και όλοι όσοι μας τίμησαν, φέραν και το κατιτίς τους... είναι δα γνωστό οτι μετά από τραπεζώματα του είδους, σου μένουν φαγητά και γλυκά να τρώει η οικογένεια του νοικοκύρη για μια βδομάδα... μέχρι που να σιχαθείς το παστίτσιο και το κρέας με τις πατάτες στο φούρνο και τα μπουρεκάκια... αν είναι ποτέ δυνατόν να σιχαθεί κανείς αυτά τα πράγματα!<br />
Η κυρία Φιφή μας έφερε πουτίγκα!! Σε μεγάλο στρογγυλό κουτί που ήθελε και ψυγείο... η πουτίγκα, όχι το κουτί... και πάθαμε και έναν πανικό διότι αυτό που είχαμε ήταν τίγκα στο φαγώσιμο και δεν προλαβαίναμε να πάμε να αγοράσουμε, βραδιάτικα και χρονιάρα μέρα, καινούριο στου Κωτσόβολου!!! Και δεν είχε και Κωτσόβολο τότε στα πέριξ!! Με τα πολλά, διότι η κυρία Φιφή μας ενημέρωσε τουλάχιστον εφτά φορές οτι πουτίγκα περιείχε το κουτί και ήθελε ψυγείο, το χώσαμε στον πάγο και απέφυγε και η μάνα μου το εγκεφαλικό... Πόσο έκανε η πουτίγκα που μας έφερε δε μας είπε... αλλά το έβλεπες οτι την έτρωγε... μάλλον ήλπιζε οτι η σπανιότητα του γλυκού, συνδυασμένη με το εξωτικό του όνομα, θα ήταν αρκετή απόδειξη της υψηλής τιμής του... χώρια το κουτί του ζαχαροπλαστείου που ήταν απο τα πιο ακριβά της περιοχής!<br />
Στα καρφιά φαινόταν να κάθεται η κυρία Φιφή όση ώρα απολαμβάναμε τα απεριτίφ και μετά τα ορεκτικά και μετά τα κύρια που είχε ετοιμάσει η κυρία του σπιτιού... τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί και να την ενοχλούσαν τα κομπλιμέντα των καλεσμένων για τις μαγειρικές ικανότητες της μάνας μου, χώρια απο το μυστικό της τιμής της πουτίγκας... ή μπορεί και να την πίγκωνε το σπίτι μας, μια και ήταν μαθημένη να μένει σε βίλλα... τριάρι ήταν το διαμέρισμα μας και με καλεσμένους είμασταν λίγο ο ένας απά στον άλλον... δεν ξέρω... πάντως είχε μια ανησυχία, αυτό το θυμάμαι... Και έσωσε και μετά από όλο το φαγοπότι, άλλαξε κι ο χρόνος, σβήσαμε και τα φώτα από το γενικό (αυτό το ανέλαβε ο πατέρας μου... ήταν η αρμοδιότητα του... για τα υπόλοιπα φρόντιζε η γυνή...), είπαμε και χρόνια πολλά και του χρόνου και φιληθήκαμε όλοι με όλους και μετά, επιτέλους, είπε η μάνα μου να φέρει "γλυκάκι"... Έλαμψε ολόκληρη η κυρία Φιφή του Αμερικάνου!!! "Την πουτίγκα να φέρεις!!" αναφώνησε περιχαρής να την ακούσουν όλοι και δε μπορούσε να κρύψει την ευτυχία της!!! Η μάνα μου κόντεψε να κρεπάρει απο τη φούρκα της... "ακούς εκεί, λες και εμείς στο σπίτι μας δεν έχουμε γλυκά, μας έφερε εκεί μια παλιοπουτίγκα και κάτι έγινε..." εγώ πάλι είχα σκάσει να μάθω τί είναι η πουτίγκα που δεν είχα ξαναφάει! Ήρθε λοιπόν το μυθικό γλυκό στο τραπέζι και περιμένοντας ευγενικά (διότι ήμουν και παιδί με εξαιρετική ανατροφή... τώρα έχω γίνει μια άξεστη που λέει αυτό ότι περνάει απο το κεφάλι της...) τελικά έχωσα το πηρούνι μου σε ένα κομμάτι πουτίγκα... μπλιάχ!!!! Χάλια ήταν!!! Ένα κέικ της κακιάς ώρας, μισοξεραμένο, και μια κρέμα άνευ προσωπικότητας, ήταν σαντιγύ, ήταν άνθος αραβοσίτου, ήταν μαρέγκα;;;... κανείς δεν ξέρει... αυτό που ξέρω εγώ είναι οτι καθόλου μα καθόλου δε μου άρεσε η πουτίγκα... και το χειρότερο είναι οτι το δικό μου το κομμάτι ήταν το μοναδικό που αποχωρίστηκε απο το γλυκό... για να μείνει αφάγωτο στο πιατάκι... που το έσπρωξα διακριτικά προς τη μεριά της θειάς μου, ελπίζοντας οτι θα το καταβροχθήσει κι αυτό όπως και ό,τι περνούσε από μπροστά της... ε, αυτό πρέπει να ήταν το μόνο πράγμα που η παμφάγα η θειά μου αρνήθηκε να μασαμπουκιάσει!!! Τέτοια χάλια η πουτίγκα της κυρίας Φιφής!! Που, είμαι βέβαιη, όταν γύρισαν στη βίλλα, δεν μπορούσε να χωνέψει πώς όλοι αυτοί οι χωριάτες δεν τίμησαν το γλυκό της... και μόνο αυτή ήξερε πόσο το είχε πληρώσει!Ninahttp://www.blogger.com/profile/15413486108262783664noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6850441105524167526.post-77771147575392006272010-05-30T14:57:00.001+02:002010-08-29T23:25:08.656+02:00Αλβανικό Gospel...Όνειρο ήταν η Eurovision χθες, όνειρο!!! Τόσα χρόνια, που δεν έχω χάσει διαγωνισμό από παιδάκι (και όχι, δεν έχω ούτε εξήγηση ούτε δικαιολογία γι'αυτό...), τέτοια ομορφιά δεν είχα ξαναματαδεί!! Τί τραγούδια, τί παρουσίες, τί φτερά και πεταλούδες, τί φωτιές, τί κλόουν, απ'ολα τα καλά! Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω...<br />
Ε, ας το πιάσω απο την αρχή... Βγήκε λοιπόν πρώτη πρώτη η κοπελίτσα απο το Αζερμπαϊτζάν... εγώ, για να λέω και την αλήθεια, γεωγραφία έμαθα τη δεκαετία του 80' (ναι, μια χαρά μπορείτε να υπολογίσετε την ηλικία μου έτσι...) κι απο τότε πολλά έχουν αλλάξει και κάθε χρόνο που βλέπω το διαγωνισμό τα χάνω η άσχετη με το πόσο έχει απλώσει η Ευρώπη... όσο για ονόματα χωρών και τοποθεσίες, μαύρα μεσάνυχτα έχω... το 80', μόνο η συμμετοχή του Ισραήλ μας παραξένευε... τεσπά, ξέφυγα...<br />
Ωραιότατη ήταν η κοπελίτσα με τα μπλέ, είπε και μια μπαλάντα σχεδόν τα κλάματα έβαλα... Βέβαια, αυτή είχε το πλεονέκτημα να πει την πρώτη μπαλάντα της βραδιάς... και πού να το φανταζόταν οτι θα ξεκινούσε τέτοιο ρεύμα μπαλάντας, ούτε λίγο ούτε πολύ άλλες 11 ακούσαμε!!! Κάπου οι μισοί διαγωνιζόμενοι έκλαιγαν για την αγάπη τους φέτος!!! Κι εγώ που νόμιζα οτι οι καιροί είναι δύσκολοι οικονομικά, μπααααα.... αισθηματικά είναι καλέ τα προβλήματα της Ευρώπης!!!<br />
Μετά βγήκε η Ισπανία κι εμένα πολύ μου άρεσε διότι και βαλσάκι ήταν και κλόουν είχε και μολυβένιο στρατιωτάκι είχε και δεν τα έχασε και το παληκάρι όταν του πετάχτηκε μπροστά θεατής φανατικός που προφανώς ήθελε να έχει φωτογραφία με την μπάντα για σουβενίρ... Μια χαρά, τίποτα δεν έχω να τους προσάψω... όλα για τους επόμενους 20 (και βάλε...) τα έχω μαζεμένα... Διότι δεν έφτανε που είχαμε μπαλάντα κάθε δεύτερο τραγούδι, είχαμε κι αυτές που ήταν κάτι μεταξύ κάλαντων (άααααγια νύχτα και τέτοια....) και εθνικών ύμνων, βλέπε Νορβηγία! Είχαμε "πυρετό στο Σαββατόβραδο" με την κακή έννοια (αν και αυτό απο μόνο του είναι οξύμωρο...) και αναβίωση της ντίσκο των 80', βλέπε Μολδαβία... με ξαναγύρισαν στη ντισκοτεκ La Luna που πήγαινα ως παιδίον στις διακοπές, μόνο το Rosso Antico με πορτοκαλάδα έλειπε... και φυσικά δε με χαλάει που κοπιάρουν τα τραγούδια απο το 80', στο κάτω κάτω μέσα σε 3 λεπτά που πρέπει υποχρεωτικά να είναι τα τραγούδια, δεν περιμένω να ακούσω τίποτα το εξaιρετικό ή πρωτότυπο, κόπιες περιμένω... αλλά με χαλάει που πήραν και κόπιαραν τα κακά του 80'!!! Και είχε η δεκαετία και καλά, δεν ακούω κουβέντα! Κοπιάραν κακό ροκ, βλέπε Βοσνία-Ερζεγοβίνη, κοπιάραν τον Boy George και τον ανακάτεψαν με λίγο απο Goran Bregovic για χαριτωμενιά και φολκλόρ, βλέπε Σερβία (κι είμαστε και γειτόνοι... κρίμα) και μετά βγήκαν οι πεταλούδες... Στο μεταξύ, είχα πάρει και τη μάνα μου τηλέφωνο και σχολιάζαμε στέρεο και σε κάποια στιγμή μου λέει "νά τα τα φτερά" κι επειδή η δική μου τηλέοραση είχε μια καθυστέρηση, δεν κατάλαβα τί εννοούσε μέχρι που τα είδα κι εγώ! Πεταλούδες γίναν οι κοπέλες, χάλια ήταν πριν, πιο χάλια ως λεπιδόπτερα!!! Άφωνη έμεινα (και δε μου συμβαίνει συχνά...)<br />
Μετά είχαμε κι άλλες μπαλάντες, βαριέμαι να γράφω πόσο βαρετές ήταν, και καπάκι και "το δικό μας"... όχι, δεν ήταν καλό... βάζω τον εθνικισμό μου στην άκρη και λέω χωρίς φόβο και πάθος, χάλια ήταν κι αυτό... παρόλα τα χορευτικά και τα λευκά κολλητά μπλουζάκια (που, όχι, με κοιλίτσα ΔΕΝ συνδυάζονται....) και τα τύμπανα και τις φωτιές... χάλια ήταν... Μετά βγήκε και η Τουρκία με ρομπότ-σιδηρουργό επι σκηνής που μετά αποκάλυψε οτι ήταν γένους θηλυκού χωρίς όμως αυτό να βοηθήσει το τραγούδι που ήταν, τι άλλο, χάλια κι αυτό....<br />
<br />
Και μ'αυτά και μ'αυτά φτάσαμε στην συμμετοχή της Αλβανίας... κι αναρωτιέμαι η γυναίκα "έχει καλέ Gospel η Αλβανία;;!!"... ναι, αυτά τα θρησκευτικά που τραγουδούν οι Αφρικανο-Αμερικανοί (για να χρησιμοποιήσω και τον πολιτικά ορθό όρο...) στις εκκλησίες;!... Γιατί, είχε σκλάβους οι Αλβανία;!... και μάλιστα απο την Αφρική;! Δηλαδή εκτός απο γεωγραφία που είμαι σκράπας, δεν έχω ιδέα και απο ιστορία;;; Καταντράπηκα!!! Μου πέσαν τα μούτρα... τόοοοση ασχετοσύνη πια... Το θετικό είναι οτι τώρα τουλάχιστον ξέρω... μη βρεθώ ποτέ στην Αλβανία για διακοπές ή τουρισμό (δε θέλω γελάκια...), τουλάχιστον να κανονίσω να πάω ν'ακούσω ένα Gospel βρε παιδί μου... <br />
Τα υπόλοιπα ήταν πάλι μια απο τα ίδια... Μπαλάντες, κι άλλες μπαλάντες, ένα καλούτσικο και χορευτικό απο τη Γαλλία (που το καημένο τελικά άπατο πήγε... όπως και της Ισπανίας που όπως είπα πιο πάνω μου άρεσε... βρε μήπως τα γρουσούζεψα εγώ τα τραγουδάκια;;...), η Ουκρανέζα με κάτι κουρέλια που έμοιαζε σα να βούτηξε στον Ατλαντικό και να βγήκε με φύκια κολλημένα πάνω της (πράγμα που μου γέννησε κι άλλες γεωγραφικές απορίες... έχει πρόσβαση στον Ατλαντικό η Ουκρανία;;... γαμώ την άγνοιά μου...), δύο πιάνα κολλημένα για τους Ρουμάνους και η Cat Woman να τραγουδάει κάτι κορώνες (μη χειρότερα...) και τέλος, επιτέλους, βγήκε και μια γυναικάρα!! Χωρίς υπερβολή!! 2 μέτρα μπόι και ξυπόλητη διότι πού να βάλει και τακούνι η έρημη... κούκλα, δεν έχω να βρώ κακό να πω για το κορίτσι... το τραγούδι φυσικά δεν άξιζε μία αλλά τουλάχιστον μας αποζημίωσε η κοπέλα με τα κάλλη της!<br />
Και μετά βγήκε ένα κοριτσάκι σα κακόμοιρο απο τη Γερμανία κι είπε ένα τραγουδάκι συμπαθέστατο (και κέρδισε κιόλας σας πληροφορώ... πράγμα που εμένα με βρήκε απολύτως σύμφωνη για δύο λόγους: πρώτον διότι το κομμάτι ήταν συμπαθητικό και δεύτερον διότι, αντί να διοργανώνουν διαγωνισμούς οι άλλες χώρες και μετά να φτωχαίνουν και να ζητάνε δανεικά απο τη Γερμανία, ας τον διοργανώσει καλέ απ'ευθείας η Γερμανία, που έχει και λεφτά, να μη μας τρώει κι η γκρίνια τους... αν και για να λέμε του στραβού το δίκιο, μπορεί να το γεμίσαν πόντους το τραγουδάκι απο φόβο οι υπόλοιπες οι χώρες... σου λέει, μη πέσουμε στην ανάγκη τους, τουλάχιστον να έχουμε να τους θυμίσουμε τα 12άρια που τους χώσαμε στη Eurovision!!!) και μετά κάτι μπαλάντες ακόμα απο Πορτογαλία και Ισραήλ (αυτός ειδικά ο Ισραηλινός, κλάααααμα... πολύ πονούσε ο φουκαράς...) και μια ακόμα με χρώμα απο, τι άλλο, δεκαετία 80', απο την Δανία κι έναν τύπο που το μαλλί του ήταν ίδια περούκα και μετά τον φύσηξε ο αέρας και αποδείχτηκε οτι δεν ήταν (περούκα)... αλλά τί τα θες, χειρότερο κατά τη γνώμη μου είναι να δείχνει το φυσικό σου το μαλλί καούκα παρά να είσαι μπίτι φαλακρός...<br />
Και έτσι τελείωσε αυτό το κομμάτι του διαγωνισμού... αλλάξαν οι τηλεπαρουσιάστριες φορέματα (προς το χειρότερο ως συνήθως...) κι άρχισε η βαθμολογία... απ'όλα είχε ο μπαξές... κάτι χαζές που κάναν δέκα ώρες να απαντήσουν, μια χοντρή που έμοιαζε με πορνοστάρ (και μπορεί και να ήταν, δεν το αποκλείω...) όλο τον κόσμο να προσπαθεί να μιλήσει νορβηγικά (απλούστατο...) και καμία μα καμία έκπληξη... εμείς δώσαμε το 12άρι μας εκεί που το δίνουμε απο τότε που γεννήθηκα και το πήραμε πίσω λίγο μετά ακριβώς απο εκεί που το δώσαμε (ααααααχ κύριε Αλέξη μου, σαν να ντρεπόσουν να το πεις φέτος μου φάνηκε... βέβαια μπορεί να ήταν κι η ιδέα μου...) και γενικά όλα κύλησαν αρμονικότατα... και το μόνο μαράζι που θα μου μείνει είναι που ένα παπούτσι της προκοπής δεν είδα, έτσι για να ζηλέψω κι εγώ η αγράμματη λίγο...Ninahttp://www.blogger.com/profile/15413486108262783664noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6850441105524167526.post-63912386217916046052010-05-25T18:29:00.000+02:002010-05-25T18:29:35.854+02:00"καβάλα στο καλάμι, τον κόσμο γύρισε..."... για να παραφράσω γνωστό άσμα φίλτατου αϊδού με φαβορίτες ο οποίος όμως, τουλάχιστον στο τραγουδάκι, σε δελφίνι καβάλα ήταν... Όχι, η Μάγδα πάνω στο καλάμι πορεύεται και ενίοτε και πάνω στο... άντε, ας μην το πώ, είναι και σόκιν... Το ζήτημα είναι πως ποτέ μου δεν την χώνεψα.... Κι άμα δε χωνέψω άνθρωπο, πάει, αυτό είναι, δεν τον χωνεύω με τίποτε βρε παιδί μου που ο κόσμος να έρθει τα πάνω κάτω... σαν τη γιαγιά μου την Πολίτισσα, που μπορεί σε μεγάλη υπόληψη να μην την είχα ποτέ (ένεκα που και μεγάλη σκύλα ήταν και με παιδιά, και με εγγόνια και με τον άνδρα της τον ίδιο που ήταν και άγιος άνθρωπος, θεός σ'χωρεσ'τον...) αλλά τί να κάνεις, γονίδια είναι αυτά και η φίλη μου η Αγάπη που είναι και βιολόγα εμένα μου έχει πει οτι να γλυτώσεις απο δαύτα δεν γίνεται!!! Έτσι κι εκείνη, άμα δεν χώνευε άνθρωπο, δε της άλλαζες τα μυαλά με τίποτα...<br />
Δεν τη χώνεψα αυτή τη γυναίκα (τη Μάγδα ντε...) με τίποτα... θες που απο την πρώτη μέρα που βρεθήκαμε στα Γαλλικά είχε ένα ύφος σαν να της φαινόταν οτι του λόγου της δεν έπρεπε καν να βρίσκεται στο μάθημα μια και τα γαλλικά της ήταν τουλάχιστον σαν της Αρβελέρ, σαν να την υποχρέωσαν να έρθει... εγώ πάλι για υποχρεωτικά γαλλικά μετά το σχολείο δεν έχω ακούσει εξ ου και μου φαινόταν περίεργο που είχε τέτοια βαριεστημάρα στη μούρη... και κράτησε δε και τέτοια απόσταση απο τους υπολοίπους λες και είχαμε ψείρες!! Δεν είχαμε, μη χειρότερα, μια χαρά καθαρά και μοσχοβολιστά παιδιά ήμαστε όλοι και καλή παρέα κάναμε και με δαύτη ήταν σαν το όλοι αντάμα κι ο ψωριάρης χώρια με τη διαφορά οτι μας κοιτούσε σαν να είμαστε όλοι εμείς οι ψωριάρηδες και αυτή η μόνη υγιής και με το φόβο να μην κολλήσει!!<br />
Τεσπά, απο την αρχή λοιπόν δεν μου έκατσε καλά και δεν έκανα και καμιά μεγάλη προσπάθεια για να γίνουμε φίλες διότι στο κάτω κάτω, δεν έχω και καμιά όρεξη να πηγαίνω γυρεύοντας γι'απόρριψη... αρκετή τρώω στα μούτρα απο γκόμενους που δεν τη γύρεψα κιόλας...<br />
<br />
Μετά, πήγε και έπαθε μεταμόρφωση!!! Ναι, η Μάγδα, ποιά άλλη... Απο κεί που ήταν μια κοπέλα που ε, δεν έλεγες οτι είχε και κανένα στυλ ιδιαίτερο, πουκάμισο με παντελόνι ήταν τις πιο πολλές φορές ο συνδυασμός, κι είχε κι έναν κώλο αρκετά απλωτό, εξαφανίστηκε για κάμποσο καιρό και όταν γύρισε ήταν αγνωρίστου!!! Έχασε βάρος και παρόλο που ο κώλος παρέμενε απλωτός, οπωσδήποτε (όσο κι αν με πονάει να το παραδέχομαι μια και σε θέματα κώλου έχω μια ευαισθησία...) το εκτόπισμα ήταν μικρότερο, έκοψε τα μαλλιά της, έκανε τατουάζ στη κοιλιά, ηλιοψήθηκε κι άρχισε να φορά λουλούδια στο κεφάλι μέρα μεσημέρι στο γραφείο! Καρνάβαλος και δεν ήταν και Φλεβάρης!! Τί δαντελωτά καλσόν, τί τακούνια που να είναι έτοιμη να πέσει, τι ντεκολτέ, τί μίνι, και όχι, δεν είναι επειδή δεν την χωνεύω αλλά όλο αυτό το σύνολο ΔΕΝ ήταν κομψό!! Ήταν ιδιαίτερο και σε καμιά περίπτωση δεν περνούσε πια απαρατήρητο αλλά κομψό δεν ήταν με τίποτα!! Σα λατέρνα ήταν! Κι όσο για την συμπεριφορά, αυτή πια απογειώθηκε!! Εκεί που περιφερόταν σαν να ήταν το αυγό της μεγαλύτερης κότας πριν τη μεταμόρφωση, μετά πια ήταν επιπλέον ΚΑΙ το μεγαλύτερο αυγό, είδε κι έπαθε η κότα να το ξεγεννήσει!!!<br />
Περιττό φυσικά να πω οτι δεν τη χώνευα που δεν τη χώνευα, με τόσα λιλιά απάνω της και με τη μύτη στο ρετιρέ (χώρια τον κώλο που μίκρυνε...) δεν την άντεχα πια ούτε να τη βλέπω...<br />
<br />
Και μετά έπεσε στον έρωτα της ο Αριστείδης... που όχι μόνο είναι φίλος μου εδώ και χρόνια αλλά είναι και παιδί μάλαμα... Ε, το τί του έκανε του παιδιού η κάργια δεν λέγεται!! Τι να της κάνει τον ταρίφα όπου ήθελε να πάει, τί να της γράφει cd με όλα τα τραγούδια που ήθελε (βλέπεις, να μη ξοδευτεί σε τέτοια πράγματα η κοπέλα, είχε ν'αγοράσει λουλούδια για την κεφάλα της, δεν έβγαινε...) τί να την πηγαίνει Σαββατοκύριακο στην Αράχωβα, όλα πληρωμένα, τί εστιατόρια, τί, τί, τί... Κι αυτή η σκρόφα να του λέει οτι είναι μπερδεμένη και δεν ξέρει αν είναι έτοιμη για σχέση και οτι και καλά σκέφτεται τον πρώην της... Άι μωρή ξελόντζα!! Να κάτσεις στο σπίτι σου να τον σκεφτείς τον πρώην, όχι στη Αράχωβα, ξεβράκωτη μπροστά στον καλό τον άνθρωπο στο ίδιο δωμάτιο που του έχουν πεταχτεί τα μάτια έξω και μόνο και μόνο επειδή είναι καλό παιδί δεν σου τη φόρεσε!!! Ναι, καιρό τον είχε και τον παίδευε τον έρμο τον Αριστείδη, του τα είχα πει ένα σωρό φορές οτι η γκόμενα δεν είναι της προκοπής και μόνο για να τρέχει απο πίσω της τον θέλει αλλά δεν άκουγε ο καψερός... δε τον αδικώ και δεν το παίρνω προσωπικά, άμα ερωτεύεται ο άνθρωπο μάτια και αυτιά και εγκέφαλος παύουν να λειτουργούν σωστά... άλλα βλέπεις, άλλα είναι, άλλα ακούς, άλλα καταλαβαίνεις, δεν είναι να σε παρεξηγεί κανείς... Κι έτσι τράβηξε το βιολί κανά χρόνο με τον Αριστείδη-σκυλάκι να περιμένει πότε θα είναι η Μάγδα έτοιμη να του κάνει την τιμή να "γίνει δική του"... τον έφαγε το περίμενε κι η Μάγδα δεν ετοιμάστηκε... Κι ευτυχώς που τελικά γνώρισε (ο Αριστείδης) την Όλγα, μια χαρά κοπέλα και κούκλα και καλό παιδί και ξεκόλλησε ο φίλος μου απο τα μάγεια της μεταμορφωμένης! Που για να λέμε την ιστορία ολόκληρη, μόλις είδε οτι το παληκάρι είχε αλλού το μυαλό του, του την έπεσε!!! Κι ευτυχώς που ο Αριστείδης δεν τσίμπησε και την έφτυσε!!!<br />
<br />
Αλλά, όπως λέει η μάνα μου, μη κοιτάς την καμπούρα μου τη στραβή, κοίτα την τύχη μου την ίσια... και εξηγούμαι... μπορεί να είναι τέτοιος παλιοχαρακτήρας της που να δίνει κακό όνομα σε όλες εμάς τις υπόλοιπες, μπορεί να είναι ο λόγος που λένε οι άνδρες "όλες οι γυναίκες είναι π...", μπορεί να είναι σαν τον κακό της τον καιρό μέ ή χωρίς τα λουλούδια στην κεφαλή και το δαντελωτό καλσόν αλλά... τελευταία φορά που έμαθα νέα της ήταν στην Ιαπωνία παρακαλώ με έξοδα ημι-πληρωμένα απο το γραφείο για ένα χρόνο!! Για να κάνει κονέ!!! Και να μάθει τη γλώσσα και τα λοιπά και τα λοιπά και λεπτομέρειες δεν ξέρω (και καλύτερα δηλαδή διότι όσα πιο πολλά ξέρω τόσο περισσότερο συγχίζομαι...) αλλά και μόνο που πήγε στην Ιαπωνία η ακατανόμαστη, έξαλη γίνομαι!!! Τί άκρες βρήκε, τι γνωριμίες, από πού κι ως πού βρέθηκε η Μάδγα στην Ιαπωνία να τρώει σούσι για ένα χρόνο κι αλί απο μας που δεν βάζουμε λουλούδι στο μαλλί και δικτυωτό καλσόν στο πόδι παρά καθόμαστε και βγάζουμε τη δουλειά για να κάθονται και να ξήνονται οι μάγδες αυτού του κόσμου!! Κι όχι, δεν την χωνεύω με τίποτα και δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξω γνώμη, σαν τη γιαγιά μου την Πολίτισσα κι εγώ!!!Ninahttp://www.blogger.com/profile/15413486108262783664noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6850441105524167526.post-25232735848959375332010-05-18T20:35:00.000+02:002010-05-18T20:35:09.096+02:00Χαίρε πάθος... αμέτρητο!!!Ακόμα γελάω!!! Και το ξέρω πως ό,τι κοροϊδεύει κανείς στο τέλος (ή και πιο μπροστά, αυτό παίζει...) το λούζεται... χώρια που το κάρμα μου, με όλο αυτό το χάχανο, το έχω μαυρίσει ανεπανόρθωτα και σα σκατόμυγα θα γυρίσω στην επόμενη ζωή... διότι πώς να το κάνουμε, δεν είναι να γελάει κανείς με το χάλι του άλλου... όχι, δεν είναι σωστό... Αλλά, είπα να αλλάξω λίγο διότι με το δικό μου το χάλι γελάω μια ζωή... όπως και τις προάλες που κατέβαινα συνάμενη κουνάμενη τη σκάλα και χάζευα σα βλαμένο έξω, και τί ωραία λιακάδα που έχει βρε παιδί μου, κι όπως είμαι στο χάζεμα και στο θαυμασμό της λιακάδας, μου φεύγει η παντόφλα (ή το σκαλοπάτι κάτω απο την παντόφλα, δεν το έχω εξακριβώσει...), γλυστράω, απογειώνομαι (εν αντιθέση με τα αεροπλάνα της Ευρώπης που κολλημένα στο έδαφος παραμένουν συχνότατα τελευταίως λόγω που η Μητέρα Γή αποφάσισε να πορδίσει κατά Ισλανδία μεριά... και ποιός να τους το έλεγε των Ισλανδών, και της Μπγιόρκ προσωπικά, ότι στην επικράτεια τους εντοπίζεται η κωλοτρυπίδα της Μαμάς...) και σκάω 7 και μισό σκαλοπάτια πιο κάτω στο πάτωμα του καθιστικού!!! Κι όπως σκάω με τον πωπό, σκάω και στα γέλια!!! Τέτοιο γέλιο είχα πολύ καιρό να κάνω!!! (βέβαια, μετά που είδα την μελανιά στα πισινά μου, δεν γελούσα και τόσο... αλλά αρχικά ξεκαρδίστηκα!!)<br />
Από πάντα μου, έχω ρίξει τρομερά χάχανα με την πάρτη μου... ειδικά απο πεσίματα, που εχω και μια τάση... ναι, έχω φάει σαβούρδες που μείναν ιστορικες... από γλύστρημα-απογείωση-προσγείωση στο πιο διάσημο πάρτυ της τρίτης Λυκείου (ναι, και ο αντικείμενο του πόθου μου, του ανανταπόδωτου, εκεί ήταν, το ρεζιλίκι μου ήταν ολοκληρωμένο...), σε γλύστρημα-γονάτισμα-στραβοπόδιασμα στο καλωσόρισμα των Πρωτοετών στη Σχολή, σε κουτρουβάλιασμα από την κορυφή σχεδόν του μεγάλου αμφιθέτρου στη Σχολή και μάλιστα με τον καθηγητή-Θεό μέσα που δεν σταμάτησε να παραδίσει όσο εγώ κατρακυλούσα (σα κίτρινη σημαδούρα μια και φορούσα ένα κατακίτρινο μπουφάν πουπουλένιο... πολύ της μόδας ήταν τότε...) κι όλο το έτος γελούσε... κι εγώ πρώτη και καλύτερη... Τεσπά, έχω πέσει πολλές φορές κι άλλες τόσες έχω σκάσει στα γέλια... κι όχι μόνο δηλαδή, γενικά με τα μεγάλα χάλια μου κατά καιρούς (αισθηματικά, τί άλλο...) έχω γελάσει πολύ... οκ, ίσως όχι αμέσως...<br />
<br />
Αυτή τη φορά όμως, με αλλονών τα χάλια γελάω και δε μπορώ να σταματήσω... δίοτι σου λέει, το ταμπλό δεν είναι διπλό στην περίπτωση αυτή, είναι... τριπλό!! Κι εξηγούμαι... Είναι λέει μια νεαρά ύπανδρη η οποία ηράσθει σφόδρα έναν νεαρό ύπανδρο... Όχι, να τα πιάσω αλλιώς.. είναι μια παντρεμένη μεσήληξ (και πιο περασμένα... κοντά στη σύνταξη πες και θα είσαι μέσα) η οποία ηράσθει σφόδρα ένα μεσήλικα, υπάλληλο τραπέζης, επίσης ύπανδρο... Και ζούσανε λέει το παράνομο το πάθος τους, τί να σου κάνει και το πάθος, γνωρίζει νόμους;! Εδώ δεν γνωρίζουν νόμους οι βουλευτές του κράτους που τους φτιάχνουν κιόλας και έχουν κλέψει ό,τι μπορούσε να κλεφτεί (κι όσα δεν τα κατάφεραν να τα βουτήξουν οι ίδιοι τα βούτηξαν οι σύζυγοι, οι μπαντζανάκηδες και οι κουνιάδες τους...) και το πάθος τώρα... Βλέπονταν κρυφά, στα σκοτεινά, στ'ανήλιαγα, με το φόβο ότι θα τους πάρει κανένα μάτι και μετά πάει περίπατο η τιμή τους κι έχουν και παιδιά σε ηλικία παντρειάς να σκεφτούν!! Κι έλεγε η μεσήληξ "είναι ο τέλειος άνδρας" με προφορά Πελοποννησιακή, βαρειά, και "τον θέλω, τον ποθώ..." σε ύφος και στόμφο Κώστα Πρέκα, και "μ'αγαπά, μου το είπε!" (ε, άμα σου το είπε, είναι σίιιγουρο....) και άλλα τέτοια που λένε οι ερωτευμένοι ανεξαρτήτου ηλικίας... Διότι, είναι γενικά παραδεκτό πως ο έρως χρόνια δεν κοιτά!!!<br />
Έτσι είναι, ο έρως δεν κοιτά και δεν βλέπει χρόνια και τίποτα άλλο μπορώ να σου πω, όπως ακριβώς και ο ερωτευμένος!!!! Τίποτα, ντιπ κατά ντιπ στραβομάρα!!! Και μέσα στη στραβομάρα της η περι ού ο λόγος μεσήληξ, ερωτευμένη μέχρι τα μπούνια, δεν πήρε χαμπάρι οτι ο νυμφίος είχε νταραβέρι παράλληλο και με μια χήρα!!! Και μάλιστα γιαγιά!! Ναι!!! Κι είναι και ψιλοφιληνάδες μεταξύ τους οι νύφες!!!<br />
Ποιός να το έλεγε οτι ήταν τέτοιος καζανόβας ο τραπεζιτικός, εγώ μια φορά δεν το πίστευα με τίποτα! Κι όμως! Βέβαια, να το λέμε και του στραβού το δίκιο (όχι του ερωτευμένου, άλλου στραβού...) κι η χήρα, την εκούνησε κι αυτή την ουρίτσα της... γιαγιά ξεγιαγιά, μια χαρά δουλεύει η συσπανσιόν.... όχι περί κακού, αλλά εξ απο ανέκαθεν κουνιστή ήταν κι απο τότε που ζούσε ο άνδρας της (μπορεί να του άρεσε κουνιστή, ποιός ξέρει...) κι έτσι τα μιλήσανε τα συμφωνήσανε και διάφορα άλλα ρήματα πιο... σόκιν!<br />
<br />
Και μπορεί να μου πείτε που είναι το αστείο... οκ, τις έχει και τις κοροϊδεύει τρείς γυναίκες (γιατί μην ξεχναμε οτι είναι και παντρεμένος ο ερίφης και εκτός απο τις παράνομες έχει και μια νόμιμη γυναίκα...) ο σαρδανάπαλος και στην κόλαση να καεί! Κι εγώ μαζί σας! Να καεί! Αλλά απο την άλλη... όλο αυτό το σκηνικό είναι τρομερά αστείο!!!<br />
Καλέ, είναι σχεδόν συνταξιούχοι επαρχειώτες άνθρωποι, δεν είναι σταρ του Χόλυγουντ!!! Ο τύπος είναι ταμείας στην τράπεζα, όχι ο Τζέιμς Μποντ!!! Δεν του φτάνει μία γυναίκα;; Τρείς θέλει;;; Και ερωτώ, αν βρε κακομοίρη σε πάρουνε χαμπάρι και σε βαράνε κι οι τρείς μαζί, που θα τρέξεις να κρυφτείς;; Μαύρο θα σε κάνουνε! Και πώς θα καλύπτεις τις μελανιές μετά, χώρια που μια σταλιά είναι ο τόπος σου, όλοι ξέρουν όλα για όλους!! Το σούπερ ρεζίλι θα γίνεις!!!<br />
Και, έτσι για να έχουμε καλό ρώτημα, το κυριότερο, τα υδραυλικά σου δουλεύουν ακόμα;; Τρεις γυναίκες πώς διάολο τις καταφέρνεις στην ηλικία σου;;;!!! Εδώ που έχουμε και μια εικοσαετία λιγότερη απο σένα και πάλι μια κούραση μια βαρεμάρα και ένα αφήκετε με και μη με ζορίζετε μας βγαίνει, εσύ κοντά στη σύνταξη (κάτι λιγούλια ένσημα σου λείπουνε και την πήρες...) και μου θες χαρέμι;;; Κι εσείς βρε "κορίτσια", μη χειρότερα! Πώς διάολο τα καταφέρατε και τα μπερδέψατε έτσι;;; Είπαμε, ένα κρασί να το πιείτε παρεούλα που και πού αλλά να έχετε και τόοοσα κοινά πια!!! Και να μην το ξέρετε;;; Αφού και κουτσομπόλες είστε, (και μη το αρνήστε δεν έχει νόημα, ξέρω εγώ τι λέω...) και σε μια σταλιά μέρος μένετε, πώς έτσι και σας ξέφυγε τέτοια... λεπτομέρεια;;;<br />
Ααααχ, ο έρως.... χαχαχαχαχαχα (πάει το κάρμα μου, πάει!!!)Ninahttp://www.blogger.com/profile/15413486108262783664noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6850441105524167526.post-4481946544024896532010-04-25T20:43:00.001+02:002010-04-25T20:47:04.705+02:00σκάσε και κολύμπα...Βαριέμαι!!!!.... Σιγά, θα μου πεις, τί περίμενες κοπέλα; Στη δουλειά είσαι, να περνάς κοτσάνι; Αδύνατον, δεδομένου οτι όπως έλεγε κι ο πατέρας μου, η δουλειά είναι κακό πράγμα και γι'αυτό σε πληρώνουν για να την κάνεις, αν ήταν καλό το πιο πιθανό είναι οτι θα πλήρωνες εσύ... Ναι, κακό πράγμα αλλά ας όψεται που αλλιώς λεφτά δεν μπαίνουν στην τσέπη... Εγώ δηλαδή το προσπάθησα να βρώ εναλλακτικές λύσεις στη ζωή μου... Επειδή απο νωρίς το ψιλιάστηκα ότι δεν θα μου πολυαρέσει να δουλεύω... τουλάχιστον όχι μακροπρόθεσμα...<br />
<br />
Πρώτα προσπάθησα να γίνω γόνος πλούσιας οικογένειας... αλλά αυτό δεν το πέτυχα διότι ήμουν ήδη καθυστερημένη όταν άρχισα την προσπάθεια μιας και, ε, είχα ήδη γεννηθεί σε μια οικογένεια μη πλούσια... να ξαναγεννηθώ ήταν νωρίς, άρα δεν μου έκατσε αυτό... Μετά, που μεγάλωσα λιγάκι, είπα να παντρευτώ έναν πλούσιο... Αλλά ούτε κι αυτό δεν μου έκατσε για πολλούς και διαφόρους λόγους... Πρώτα πρώτα εμφανισιακώς δεν είμαι η Τζούλια (χαζές ερωτήσεις του στυλ ποιά είναι η Τζούλια δεν θέλω, μη με συγχίζετε τώρα...) και όχι μόνο δεν είμαι αλλά κι αυτή η τρισκατάρατη μου πήρε το ποσοστό μου σε μήκος ποδιού και βρέθηκε αυτή με περίσσευμα κι εγώ με έλειμμα... έπειτα είμαι και ξεροκέφαλη κι αυτά που μου περνάν απο το μυαλό τα λέω, και καλά και κυρίως κακά... όχι, αυτό δεν είναι το πακέτο που ο μέσος πλούσιος άνδρας επιζητά στη μέλλουσα σύζυγό του, δηλαδή μετρίου αναστήματος, μεγαλούτσικου εκτοπίσματος και παράλληλα ομιλιτικότατη... ή τέλος πάντων εγώ έτσι το κατάλαβα μια και κανείς πλούσιος δε με ζήτησε σε γάμο μέχρι ώρας (ναι, όσο ζώ ελπίζω... τρομάρα μου...).. ούτε και φτωχός δηλαδή με ζήτησε τώρα που το σκέφτομαι...<br />
Μετά προσπάθησα να γίνω εισοδηματίας επειδή είχα γνωρίσει μια φορά κάτι ξαδέρφια της μάνας μου που πήγαιναν γυμναστήριο το πρωί, τρώγαν μεσημεριανό έξω με φίλους (τις καθημερινές αυτό...), ζούσαν σε ένα ωραιότατο διαμέρισμα, ρετιρέ διαμπερές στους Αμπελοκήπους (απο την κάτω μεριά της λεωφόρου, πολύ καλή περιοχή...), κάναν ψώνια και είχαν πάει διακοπές στο Μπαλί (εγώ τότε δεν ήξερα πού είναι το Μπαλί αλλά μου φαινόταν το πιο εξωτικό μέρος του κόσμου όλου... η διαφορά με τώρα είναι που τώρα ξέρω που περίπου είναι... αλλά ακόμα μου φαίνεται σούπερ εξωτικό...) κι όλο αυτό μου φαινόταν εξαιρετικά ταιριαστό στην ιδιοσυγκρασία μου... Ρώτησα λοιπόν τη μάνα μου τί δουλειά κάνει ο Αριστείδης (ο ξάδερφος) για να κατευθυνθώ προς τα κει και μου είπε πως είναι εισοδηματίας... Το πρόβλημα ήταν οτι δεν είχα εισοδήματα... και μεταξύ μας δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να τα αποκτήσει κανείς... Τελικά, κατάλαβα πως ο εισοδηματίας είναι περίπου σαν το γόνο πλούσιας οικογένειας... με τη διαφορά ότι πληρώνει λιγότερη εφορία... περιττό να πω, ούτε αυτό μου έκατσε ώς καριέρα...<br />
<br />
Έτσι, κι επειδή το ξεροκέφαλο μου τά' παιρνε τα γράμματα, εσπούδασα κι έγινα εργαζόμενη γυναίκα... Κι όχι, παράπονο μεγάλο δεν μου έχει μείνει, αλλά να, είναι κάτι μέρες σαν τη σημερινή που ο μυαλός μου δεν μπορεί να συγκεντωθεί σε τίποτα άλλο πέρα απο το ρήμα "βαριέμαι" το οποίο επαναλλαμβάνω ξανά και ξανά μέσα μου (κι έξω μου δύο τρείς φορές...) σαν μάντρα για διαλογισμό... και χαζεύω την οθόνη του υπολογιστή μπροστά μου περιμένοντας να ανοίξει η πόρτα του γραφείου και να μπει μέσα μια άλλη εργαζόμενη γυναίκα (ή και άνδρας βρε αδερφέ, εκεί θα κολλήσουμε τώρα;...) και να κάνει τη δουλειά που ο αφεντικός μου περιμένει να κάνω εγώ σήμερα... και να πληρώσω βρε αδερφέ!! Δεν είναι πως είμαι τεμπέλα, όχι, εργατική είμαι και συνήθως αποδοτική και πολύ καλή στη δουλειά μου (και δε τα λέω αυτά επειδή είμαι μπροστά...), αλλά σήμερα.... σήμερα τίποτα... Διότι η πνευματική η εργασία έχει αυτό το κακό, άμα ο εγκέφαλος αποφασίσει απο μυαλού του να μη συνεργαστεί, κλάφτα Χαράλαμπε... γιατί, σου λέω, πες οτι δουλεύεις σε ένα συσκευαστήριο φρούτων και η δουλειά σου είναι να βάζεις τα σταφυλάκια ωραία ωραία μέσα στα κουτάκια για να γίνουν εξαγωγή και να τα χαρεί ο μέσος Ολλανδός, ε, μπορεί μια χαρά ο μυαλός σου να χαζεύει και να φαντάζεσαι οτι είσαι στο Μπαλί και παράλληλα τα χεράκια σου να κάνουν τη δουλειά και να μην κινδυνεύεις να σε απολύσουν... ενώ άμα η δουλειά είναι να γίνει μόνο με το μυαλό, ε;... εδώ σε θέλω...<br />
Βέβαια, να το λέμε και του στραβού το δίκιο, απο την άλλη μεριά, με δουλειά σε συσκευαστήριο φρούτων μάλλον δεν θα καταφέρεις ποτέ να πας στ'αλήθεια στο Μπαλί ενώ με τη δική μου τη δουλειά δεν είναι και τόσο απίθανο... αν δεν με απολύσουν! Διότι αν συνεχίσω έτσι όπως σήμερα, κάνοντας μια τρύπα στο νερό καθημερινώς, ε, δε μπορεί, κάποια στιγμή θα αριβάρει ο αφεντικός μου και θα μου πει βρε κοπέλα, σαν πολύ δε κωλοβαράς; Ναι, και δίκιο θα έχει... κι άντε να του εξηγήσεις οτι ο εγκέφαλος είναι σε απεργία και δεν υπάρχουν και πολλά που μπορώ να κάνω δεδομένων το συνθηκών... είναι και στουρνάρι, χαμπάρι δεν θα πάρει αλλά και να πάρει το πολύ πολύ να μου πει να την κηρύξω παράνομη και καταχρηστική την απεργία του εγκεφάλου και να στρωθώ στη δουλειά...<br />
<br />
Ωχχχχ... και δεν περνάει η ρουφιάνα η ώρα τουλάχιστον να γίνει πέντε να φύγω... έτσι, για να μην είμαι εδώ, να μην νιώθω τόσες τύψεις... γιατί όπως και να το κάνουμε, το φέρω βαρέως που δεν παράγω σήμερις... επιπλέον αμα δεν είμαι εδώ δεν μπορεί και να με δεί κανείς να κάθομαι άπραγη όλη μέρα... αλλά είναι νωρίς ακόμα, δε με παίρνει... μήπως να πω οτι έχω οδοντίατρο και να την κοπανίσω... τι κατάπτωση... τι παρακμή... μεταξύ μας και στ'αλήθεια να είχα να πάω στον οδοντίατρο σήμερα θα προτιμούσα μέχρι και απονεύρωση απο το να δουλέψω... τι κακό κι αυτό... και δεν είναι να πεις οτι μου φταίει κάτι... καλά κοιμήθηκα, καλά ξύπνησα, ο καιρός δεν είναι πολύ χάλια (λίγο...), είναι και σχεδόν Σαββατοκύριακο (άμα περάσει το μέσο της εβδομάδας εγώ έτσι το βλέπω... αισιόδοξα!) αλλά και πάλι... τίποτα... δεν μπορώ να δουλέψω και μάλλον είναι ώρα να το πάρω απόφαση οτι σήμερα μπαρμπούτσαλα θα πάει η μέρα... Ό,τι τσάντα και ό,τι παπούτσι είχε να μου προσφέρει το διαδύκτιο τα τσεκάρησα, κι απο φωτογραφίες του Μπαλί (βρε, μπας και συμβαίνει κάτι με το σύμπαν, πολύ το μελετάω το νησί σήμερα... νησί δεν είναι;;) άλλο τίποτα, έχω εντρυφίσει... Μόνο κάνα φράγγο δουλειά δε λέω να κάνω... Μπα, αυτό είναι, θα το πάρω απόφαση, θα υποκείψω στην αλήθεια της σημερινής μέρα ότι έτσι στα χαμένα θα πάει κι αύριο θα πρέπει να σπιντάρω για να βγάλω τα σπασμένα... Αλλά είπαμε, απεργία εγκεφάλου και εγώ απεργοσπάστης δεν ήμουν ποτέ... Τί ώρα πήγε άραγε;... Μήπως να... τηλέφωνο!!! Χτυπάει!!! Τι ευτυχία είναι αυτή!! Ευλογημένος όποιος και να είναι που με βγάζει απο τη μιζέρια μου...<br />
<br />
-"Ναι, έλα μαμά, ναι,.. όχι, δεν πρόλαβα να περάσω απο το φαρμακείο να σου πάρω τα χάπια της πίεσης... ναι, φεύγω τώρα τρέχοντας να τα πάρω, ναι, τα λέμε..."Ninahttp://www.blogger.com/profile/15413486108262783664noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6850441105524167526.post-2022594115313588692010-04-12T21:45:00.000+02:002010-04-12T21:45:50.702+02:00"Αγάπη μου, δεν είναι αυτό που φαντάζεσαι..."Τί εννοείς βρε σαρδανάπαλε "δεν είναι αυτό που φαντάζομαι";;!!! Λες και έμεινε τίποτα στη φαντασία μου, κι ο δικός σου ο κώλος ξεβράκωτος είναι (και δεν μου κάνει και καμιά εντύπωση, τέσσερα χρόνια τον βλέπω καθημερνά...) κι ο δικός της επίσης!!! Δεν έμεινε τίποτα για τη φαντασία μου, όλα φόρα-παρτίδα φιγουράρουν μπρος στα έρμα τα μάτια μου!! Τι εννοείς, μήπως να φανταστώ ότι υπάρχει και τρίτος στο κρεβάτι;;; Και αυτό το "αγάπη μου" στο καπάκι που φυστικώνεις μια που δεν είναι εγώ, κάπως άκαιρο το βρίσκω το λιγότερο!!!<br />
<br />
Αυτά έπρεπε να του πώ... για αρχή... αλλά δεν άνοιγε το ρημάδι να βγούν λογάκια απο μέσα... μούγγα στεκόμουν μπροστά στο θέαμα, όσο να πείς και με μια ντροπή, γιατί την Όλγα εγώ, όσες φορές την είδα με βρακί ήταν (οκ, δεν είμαι βέβαια γι'αυτό, αλλά για τα υπόλοιπα τα ρούχα απο πάνω απο το βρακί είμαι, τα είδα, σας ορκίζομαι...) και τώρα να τη βλέπω τσίτσιδη... και να μην μπορώ να σταματήσω να κοιτάω την κυτταρίτιδα της, διότι αφ'ενός το παίζει και σούπερ γκόμενα και πολύ το χαίρομαι που κι αυτή σαν όλες μας είναι ξερούχωτη, αφ'ετέρου αν πάρω το βλέμα μου απο την κυτταρίτιδα μπορεί να πέσει το άτιμο πουθενά αλλού... και δεν την θέλω τόση οικειότητα, βαγγελίστρα μου!!<br />
Και σ'αυτή την κατάσταση, η Όλγα λέω, στο κρεβάτι μου!! Ούτε τραπέζι σε καφετέρια μέχρι τώρα δεν είχαμε μοιραστεί, ένα γεια κι ένα αντε γεια λέγαμε, και τώρα να μοιραζόμαστε κρεβάτι, σεντόνια ΚΑΙ άντρα!!! Όλα πακέτο... Στήλη άλατος είχα μείνει... Σαν το χάνο να κοιτάω μια τον έναν και μια την άλλη και να μη βρίσκω τί να ξεστομίσω... Σαν σκηνή απο ταινία του Αγγελόπουλου που όμως χρυσό λιοντάρι (ή φοίνικα ή κάτι τέοιο τέλος πάντων...) δεν πρόκειται να πάρει...<br />
Άραγε το εγκεφαλικό επεισόδιο το καταλαβαίνει κανείς όταν το παθαίνει;... Θέλω να πω, όταν κάνει έτσι το αγγειάκι και διαλύεται στα εξ ων συνετέθει, νιώθει κάτι ο φουκαράς (ή η φουκαριάρα...) κάτοχος του εν λόγω αγγειακίου; Πέρα δηλαδή απο το που στραβώνει ο στόμας σου και δεν μπορείς να πεις την αλφαβήτα, αυτά έρχονται μετά και ανάλογα με το μέγεθος της αγγειακής καταστροφής... Τεσπά, αυτό που θελω να πω εγώ (που γιατρός δεν είμαι, λογίστρια είμαι...) είναι οτι αν τα μικρά εγκεφαλικά δεν έρχονται με φαμφάρες και τυμπανοκρουσίες, αν δεν καταλαβαίνουμε τίποτα απο δαύτα όταν είναι μικρούτσικα, παρά μόνο που μένουμε έτσι κάγκελο, ε, μήπως έπαθα ένα χθες και γι'αυτό στεκόμουν σαν το στρατιωτάκι αμίλητο, ακούνητο...<br />
<br />
Κομμάτια ήμουν η γυναίκα χθες βράδυ, ξανά, και όχι, όσο και να μαθαίνουν τα βουνά απο τα χιόνια, δεν τα απολαμβάνουν καθόλου κι αυτό καρατσεκαρισμένο (κι όποιος αμφιβάλει ας φανταστεί την πάρτη του σκεπασμένη απο χιόνι και πάγο μόνιμα σαν αρακάς του μπάρμπα Στάθη στον καταψύκτη... έγινα κατανοητή τώρα νομίζω...)<br />
Πάλι λοιπόν ένα ερείπιο της ζωής ήμουν, πάλι Ζαχαριάδη είχαμε στο γραφείο... κι όταν έχουμε Ζαχαριάδη, το λογαριασμό του δηλαδή, ο ίδιος δεν έχει πατήσει το ποδάρι του ποτέ, πολύ μεγάλης όρνιθας αβγό του λόγου του και δεν ασχολείται με τέτοια τιποτένια ζητήματα όπως αυτά που γεμίζουν τη δική μας τη ζωούλα, τότε πέφτουν τα γνωστά τηλεφωνήματα σε μανάδες, γυναίκες, γκόμενους, κομμωτές και μανικιουρίστες οτι θα τραβήξει μακριά η βαλίτσα και να μη μας περιμένουν όχι για βραδυνό φαγητό (ή κούρεμα και μανικιούρ αντίστοιχα), ούτε και για καφέ το πρωί... Διότι όταν πιάνουμε το Ζαχαριάδη, μας βρίσκει το ξημέρωμα μπροστά σε υπολογιστές και εκτυπώσεις και κομπιουτεράκια και χαρτάκια, δίπλα σε άδεια κουτιά πίτσας και μπύρας και περιτυλίγματα απο σοκολάτα ΙΟΝ αμυγδάλου (διότι χωρίς σοκολάτα δεν δουλεύει ο εγκέφαλος με τίποτα τις άγριες τούτες ώρες... και μεταξύ μας, ούτε με τη σοκολάτα δουλεύει...)<br />
Έτσι περίπου κι εχθές... διότι εχθές, για κάποιο περίεργο λόγο που κατά πάσα πιθανότητα με λάθος υπολογισμούς συνδέεται (και που θα μας σκάσει στα μούτρα σήμερα έτσι για να ολοκληρωθεί η ομορφιά της σημερινής μέρας... και πόση άλλη ομορφιά να αντέξω η γυναίκα πιά...), εχθές λοιπόν τελειώσαμε νωρίς... σχετικά... και έτσι με το που αρχίζαν οι ειδήσεις οι βραδυνές για τον υπόλοιπο κόσμο, είπαμε κι εμείς τις καληνύχτες μας και τραβήξαμε ο καθένας για το σπιτικό του...<br />
<br />
Και φτάνω στο σπιτικό μου και βλέπω την Όλγα ξεβράκωτη στο κρεβάτι μου... και δεν είναι λέει κι αυτό που φαντάζομαι... Κι έτσι όπως είμαι με το πιθανό εγκεφαλικό που λέγαμε, αντί να τους πετάξω έξω και τους δυό απο το κρεβάτι μου και το διαμέρισμα μου, κάνω μεταβολή και αποχωρώ σαν μεγαλειώδης βλαξ!!! Χωρίς ούτε μια λέξη!!!<br />
Και το χειρότερο δεν είναι που ήμουν κομμάτια και αναγκάστηκα να οδηγήσω σ'αυτή την κατάσταση μέχρι της Ζωής, δεν είναι που ήπια 4 βότκες όταν έφτασα εκεί (και το ρημάδι το αλκοόλ δε το μεταβολίζω πια όπως δέκα χρόνια πριν...), δεν είναι που δεν έφτασα μόνη στης φιλενάδας μου αλλά παρέα με ένα έξτρα λαρτζ κουτί Λεωνίδες (που για να μην είναι μονάχοι τους στης Ζωής, τους συντροφέψαμε και με δύο πίτσες σπέσιαλ...) και που όλα αυτά που, προφανώς, χλαπάκιασα στον πισινό μου έχουν εγκατασταθεί ήδη και επ'αόριστον... όχι... το χειρότερο είναι που η γλώσσα μου λύθηκε όταν έφτασα στης Ζωής!!!! Με τρία τέταρτα καθυστέρηση!!! Κι όλα όσα είχα να πω, λάθος αυτιά τα άκουσαν.... Και το μόνο που κάνει λίγο να σκάσει το χειλάκι μου σήμερα, έτσι, μια σταλίτσα, είναι που και η Όλγα έχει κυτταρίτιδα!!!Ninahttp://www.blogger.com/profile/15413486108262783664noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6850441105524167526.post-31248740599281851302010-03-29T20:28:00.000+02:002010-03-29T20:28:16.560+02:00Το πάρτυ!!!Το έχασα το πάρτυ της χρονιάς, το έχασα και πάει... και μέσα στη χρονιά είναι γνωστό πως μόνο ένα μπορεί να είναι "το" πάρτυ της χρονιάς και είναι αποδεδειγμένο οτι άμα το χάσεις πρέπει να περιμένεις τουλάχιστο ένα χρόνο για το επόμενο... ανώτερα μαθηματικά αυτά, καλά που πήγα στο Πολυτεχνείο και μου τα μάθανε... Κρίμα όμως τα πτυχία μου (ε, λέμε τώρα "πτυχία", ένα πηρα κι αυτό μου βγήκε το λάδι για να το καταφέρω... και είχα πάθει και ένα υπαρξιακό στο τρίτο έτος και ήθελα να τα παρατήσω γιατί με είχε πιάσει μια αηδία που θα έπρεπε να είμαι μέσα στη λάσπη και τη σκόνη και το εργοτάξιο ως "διπλωματούχος μηχανικός" και δε μου πάνε καθόλου εμένα ούτε η λάσπη, ούτε η σκόνη ούτε το εργοτάξιο... τεσπά, το ξεπέρασα το υπαρξιακό και το πήρα το ρημάδι...), κρίμα όμως γιατί και με όλα μου τα διαπιστευτήρια (έχω και Σορμπόν 1 στα γαλλικά... πιάνο δε κατάφερα να μάθω, πονεμένη ιστορία αυτή για άλλη ώρα...) δεν κατάφερα να εξασφαλίσω μια πρόσκληση στο πάρτυ... και πήγε μόνη της η Ρέα και το γέλιο της αρκούδας μόνη της το έκανε (ούτε κι η αρκούδα κατάφερε να πάρει πρόσκληση...)<br />
<br />
Η πρόσκληση άλλο πράγμα... λουσάτο... χλιδάτο... στο εξώφυλλο του Vanity Fair λέει (κι όσοι δεν ξέρετε τι είναι αυτό, να πάτε να το γκουγκλάρετε διότι δεν πρόκειται να χάσω εγώ το χρόνο μου να σας διαφωτήσω... άσχετοι... ορίστε μας...) η εορτάζουσα (τι σου είναι οι υπολογιστές βρε παιδί μου...) με χαμόγελο αστραφτερό και ρούχο εντυπωσιακό... Εγώ τώρα για να λέμε και την αλήθεια προσωπικά δεν την ξέρω την κοπέλα... αυτό μάλλον είχε να κάνει και με το που δεν με κάλεσε... ε, όσο να πεις κανείς στα γενέθλια του θέλει να έχει ανθρώπους που τουλάχιστον τους γνωρίζει... χμμμ... ε, καλά δεν την αδικώ... είμαι ανώτερος άνθρωπος... πάντως μπορεί να μην συστηθήκαμε ποτέ μέχρι τώρα αλλά πέρυσι ήμαστε μαζί στο χριστουγεννιάτικο πάρτυ του γραφείου... ε, μαζί δηλαδή στον ίδιο χώρο, όχι μαζί παρέα...<br />
Βέβαια απο εκείνο το πάρτυ μείναν κάτι φωτογραφίες που πολύ κολακευτικές δεν ήταν... για την περί ου ο λόγος δηλαδή, εγώ όπου φύγει φύγει άμα δω φωτογράφο (σαν τη κατσιβέλα βγαίνω όποια πόζα, ή μή πόζα, και να πάρω κι έτσι τους αποφεύγω όπως ο διάλος το θυμιατό...) Δηλαδή η κοπέλα κούκλα ήταν αλλά να, ήταν που το ρούχο της βραδυάς ήταν κομμάτι... πώς να το πώ... ε, όλα έξω... Ο Μπάμπης κι ο Μηνάς (οι συνάδελφοι ντε) "επαγγελματικό" το είπαν... τώρα βέβαια κι αυτοί, κακεντρεχείς και ζηλιάρηδες και λιγούρηδες είναι, δεν ήθελαν πολύ, της την κολλήσαν την ταμπέλα της κοπέλας... "Επαγγελματίας" ασφαλώς και δεν είναι, μη χειρότερα, κομμώτρια είναι... αν και υποθέτω κάνει επαγγελματική δουλειά η γυναίκα!<br />
<br />
Ξέφυγα... ναι, η πρόσκληση ήταν μεγαλοπρεπέστατη και εξαιρετικά καλόγουστη! Μου την έστειλε η Ρέα σήμερα, αφού μας είπε τα καθέκαστα, σε μένα και το Μίλτο, που ούτε κι αυτός ο φουκαράς παρεβρέθηκε στο πάρτυ... αχ, μια ζωή αουτσάιντερ τα δυούλια μας... Και ποιός δεν ήταν εκεί λέει... Όλος ο καλός ο κόσμος!! Μέχρι κι αυτή, λέει, που είχε παέι στην τηλεόραση, στην εκπομπή που πάνε λέει όλα τα ταλέντα (κι ακόμα περισσότερα ατάλαντα... ) και τραγουδούν... Ναι, πήγε, αλλά δεν την προχωρήσανε λέει στο διαγωνισμό (τί ξέρουν τώρα κι αυτοί που το παίζουν κριτές, η κοπέλα ήταν φαινόμενο...) και τα πήρε στο κρανίο και τους γύρισε την πλάτη... και μετά έσκυψε και κατέβασε το παντελόνι της (και το βρακί πακέτο...) κι έτσι δεν είδαν μόνο την πλάτη της οι κριτές, είδαν και πιο κάτω για να έχουν συνολική εικόνα του ταλέντου της!!! Σκάνδαλο σου λέει!! Τώρα βέβαια για να λέμε του στραβού το δίκιο, είναι κομμάτι υπερβολική η αντίδραση στην απόρριψη... ε, πώς... κι εμένα με απορρίψανε στις εξετάσεις σχεδίου για την Αρχιτεκτονική, δεν πήγα να κατεβάσω το βρακί μου στο Υπουργείο Παιδείας!!! Που είναι παρόμοια περίπτωση διότι κι εκεί το ταλέντο μου δεν εκτίμησαν... τεσπά...<br />
Ήταν πάντως και η διάσημη στο πάρτυ, με ένα φόρεμα λέει ωραιότατο!!! Και πράσινο, και με φιόγκο, και στράπλες και μίνι και... μέγεθος 54!! Γιατί είναι και λίγο τροφαντούλα η διάσημη... Και τώρα που έπιασα τα φορέματα, άλλο πράγμα σου λέει... η Ρέα δηλαδή τα λέει... εγώ είπαμε το έχασα το θέαμα... Το τί είδαν τα μάτια της της γυναίκας δε λέγεται... και η Ρέα έχει και δύο κουσούρια, αφενός είναι κομψότατη αφετέρου... βλέπει!!!! Διότι ο τυφλός ο άνθρωπος δεν κινδυνεύει σε τέτοιες περιπτώσεις, περνάνε τα ρεντίκολα μπροστά του κι αυτός στην νιρβάνα του... αυτός που βλέπει όμως;;!! Δράμα!! Κι άμα, όπως η Ρέα, νογάει κι από μόδα, ε τότε... υποφέρει!!! Που δηλαδή, το στυλιστικό χάλι του πάρτυ ήταν τέτοιο που δεν χρειαζόταν να έχει κανείς συνδρομή στη Vogue τη γαλλική για να το δει... Τι φιόγκοι, τι ντραπέ, τι χρώματα, τι όλα έξω, μια πανδαισία...<br />
<br />
Και ανάμεσα στο ουράνιο τόξο, γνωστή (και μη εξαιρετέα...) ενζενί, φιλενάδα γκαρδιακή της εορτάζουσας, με ονειρεμένο λευκό, με χαριτωμένα λουλουδάκια ολούθε, φόρεμα, κομμάτι μεγαλούτσικο στο μπούστο (ή κομμάτι μικρούτσικο το μπούστο, όπως προτιμάει να το δει κανείς...) και δεν καθόταν και πολύ καλά αλλά συνδυασμένο ωραιότατα με λευκές μπότες δωδεκάποντες (στο τακούνι καλέ...) Κι εκεί που χαμογελάει και χαριεντίζεται η ενζενί, με ένα ποτήρι κατακόκκινο κρασί στο ένα χέρι (και στο άλλο κουκλίστικο τσαντάκι λευκό, ασορτί με τη μπότα...) περνάει ο Τρύφωνας, τύφλα, αμολάει συνάμενος-κουνάμενος ένα χέρι ξελέφτερο προς την ενζενί (ε, ο Τρύφωνας το έχει λίιιιγο παραπάνω το κούνημα στο αίμα του... και ξεφωνημένη τον λες αν δε σε νοιάζει να βρωμίσεις το κάρμα σου...) παίρνει μπάλα το ποτήρι και στέλνει όλο το περιεχόμενο του απο τη μια στο λευκό το φουστάνι της ενζενί κι απο την άλλη στα κίτρινα κομμάτια του κοκκινοπορτοκαλοπράσινου φορέματος της διπλανής της!!! Πανικός!!! <br />
Γυρνάει και η Ρέα και προσφέρει συμβουλή στην περιλουσμένη οτι το κόκκινο κρασί βγαίνει με λευκό εννοώντας βέβαια, μετά κοπέλα, άμα θα πας σπίτι και ξεσουρώσεις... Εμ, δε το ξεκαθάρησε (και κυρίως δεν τόνισε το "άμα ξεσουρώσεις"...) κι όπως ήταν η ενζενί λουσμένη στο κόκκινο, βουτάει κι ένα ποτήρι λευκό κρασί και το αδειάζει πάνω στον κόκκινο το λεκέ!!! Δεν τη πρόλαβε η Ρέα να τη σταματήσει... τέτοια σούρα, άλλο πράγμα... δε πρόκειται να καθαρίσει το πρώην λευκό φόρεμα με τίποτα... θα μείνει να της θυμίζει το πάρτυ της χρονιάς... κι αλί από μας που το χάσαμε!!Ninahttp://www.blogger.com/profile/15413486108262783664noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6850441105524167526.post-91750799181868274582010-03-18T17:21:00.002+01:002010-03-20T09:07:04.694+01:00Χίλιες και μια νύχτες......δεν ήταν... μόνο τέσσερις ήταν... και τη Χαλιμά ούτε ζωγραφιστή δεν την είδα... ούτε και καμιά άλλη γυναίκα είδα δηλαδή... στην Αίγυπτο κατά πώς φαίνεται με καταβολάβες πολλαπλασιάζονται... δεν εξηγείται διαφορετικά... Μέχρι και η καμαριέρα στο ξενοδοχείο, ένας μουστακαλής ήταν...<br />
Αλλα, ας τα πάρω απο την αρχή τα πράγματα, να μη χάσει η αφήγηση τον ειρμό της... Με το που έφτασε το αεροπλάνο στην αποβάθρα (λέω αποβάθρα αλλά αποβάθρα δεν ήταν, σε μια γωνιά στο αεροδρόμιο στη μέση της ερήμου παρκάρισε και εκεί ξεμπουκάραμε) βλέπω τον πρώτο Αιγύπτιο (όμοιος ο Νουμερομπίς απο το Αστερίξ και Κλεοπάτρα για όσους ξέρουν) και καταχαίρομαι! "Ένας Αιγύπτιος!!!" αναφωνώ... δεν ήταν ένας... ήταν ο πρώτος απο τους χιλιάδες που ακολούθησαν... Ανδρολίβαδο... αλλά όχι με την καλή την έννοια... Βγαίνουμε λοιπόν, μας παίρνει ο πούλμαν ούλους μαζί πατικωμένους μέσα, κάτι μωρά κλαίγανε, κάτι άλλοι ήδη παραπονιούνταν για τη ζέστη (διότι έτσι είναι ο γκρινιάρης ο άνθρωπος, φεύγει απο το κρύο και τη βρόχα και τη σκοτεινιά να πάει να χαρεί λίγο ήλιο και να γλυτώσει απο τα τέσσερα πουλόβερ και το κασκώλ και το μπουφάν και μόλις φτάσει στη ζέστα... παραπονιέται...), κάτι άλλοι βρωμούσαν (όχι Αιγύπτιοι, αυτούς τους μύρισα αργότερα...) διότι κατά πώς φαίνεται επειδή η πτήση έφευγε πρωί αξημέρωτα, ντουσάκι δεν έκαναν... ούτε κι απο βραδύς... ούτε κι από την προηγούμενη εβδομάδα...<br />
Τεσπά, φτάνουμε στο κτήριο του αεροσταθμού (έτσι το λένε επίσημα και δεν θέλω πονηρά γελάκια) και βλέπουμε κόοοοοοοσμο... ουρές.... λαοθάλασσα... κι είναι ένας τύπος εκεί με ένα πλακάτ με το όνομα του ταξιδιωτικού γραφείου να μας περιμένει και μας προωθεί να βγάλουμε τη βίζα... 16 ευρώ το κεφάλι λέει ο κυριούλης πίσω απο το γκισέ, τα δίνω, δε βαριέσαι, τώρα εδώ που φτάσαμε τσιγκουνιές θα κάνουμε να μας γυρίσουν πίσω;... δε λέει... κι όπως κάνω να σηκώσω το βλέμμα, τί να δω;... Νά μια τεράστια επιγραφή "Βίζα 15 δολλάρια"!!! Εντάξει, καλή στα μαθηματικά δεν ήμουν ποτέ και μεγαλώνοντας το αντίθετο της βελτίωσης έπαθα, χώρια που τα διεθνή οικονομικά κι οι ισοτιμίες δεν είναι το φόρτε μου αλλά... δε κολλάει ρε παιδί μου!... άλλο 15 δολλάρια, άλλο 16 ευρώ... Με το καλημέρα σας δηλαδή και τα καλωσορίσματα, χέρι στην τσέπη μου άγριο... Ε, το άφησα να πάει και το παλιάμπελο και στηθήκαμε στην ουρά για να μας ελέγξουν τη νεοαποκτηθήσα βίζα... μακριά η ουρά... πολύυυυυυ μακριά η ουρά... και τα ζώα μου αργά... και Ρώσοι, πολλοί Ρώσοι, τόσοι πολλοί που οι επιγραφές στην αίθουσα ήταν στα Αραβικά, στα Αγγλικά και στα ρώσικα!! Ούτε που το είχα φανταστεί ότι είναι τόσο αγαπητός προορισμός η Αίγυπτος για τους Ρώσους... τώρα βέβαια, πολλά δεν είχα φανταστεί για την Αίγυπτο... μόνο τις Πυραμίδες είχα φανταστεί, κι αυτό διότι τις έχω ειδωμένες και σε ένα σωρό ταινιές και στο Νάσιοναλ Τζεογκράφικ...<br />
Ώρα πολλή πέρασε, γκρίνια με έπιασε, η μέση μου επόνεσε (ε, ου γαρ έρχεται μόνον...) και με τα πολλά καμιά φορά φτάνουμε στον άλλον κυριούλη που τσέκαρε τη βίζα και το διαβατήριο... κρίμα στο χαμόγελο που του έσκασα, μια μουράκλα μέχρι τα γόνατα είχε, με κοίταξε καλά καλά αλλά όχι στη φάτσα, πιο νότια (αν και η φωτογραφία στο διαβατήριο δεν είναι ολόσωμη...) και μετά μου τα έδωσε πίσω χωρίς λέξη... Πικράθηκα μια στάλα, εγώ να τον πλησιάσω όλο ευγένεια και χαμόγελο κι αυτός μόνο για το περιεχόμενο της μπλούζας μου να νοιαστεί... χωρίς λέξη... κρίμας... Μετά απο τέσσερις μέρες παραμονής όμως κατάλαβα ότι έτσι το έχουν εκεί, νότια τις κοιτάνε τις γυναίκες (τους άνδρες δεν ξέρω πού τους κοιτάνε...), είναι πολιτισμικό το θέμα... όσο για το βλέμμα το φορτωμένο λαγνεία, πάθος αλλά και αποδοκιμασία της αμαρτωλής μου φύσης (ένα μίγμα δηλαδή απο "να σε βάλω κάτω να σου αλλάξω λάδια" και "να καείς στην κόλαση αφορισμένη αμαρτωλή ξεκουκούλωτη")... κι αυτό πολιτισμικό το είδα... ή θρησκευτικό... ή και τα δυό μαζί... καλό δεν ήταν πάντως...<br />
<br />
Και σώνει πια και βγαίνουμε, βαλίτσες και χαρτιά εντάξει, στον ήλιο της Αιγύπτου... και στο εργοτάξιο που ήταν ακριβώς έξω απο το αεροδρόμιο!!! Χώμα και κακό, ανάκατο με την άμμο της ερήμου που κουβαλούσε το αεράκι, ο καλός ο άνθρωπος να σκάβει δίπλα, ο άλλος ο καλός ο άνθρωπος να ανακατεύει το μπετό κατάχαμα πιο δίπλα, μια ομορφιά... κι εμείς μες στη μέση μπάστακες... γιατί ο τρίτος (ή τέταρτος ή πέμπτος, δε θυμάμαι πια...) κυριούλης που μας ανάμενε να μας πάει στο λεωφορείο για το ξενοδοχείο είπε να σταθούμε και να περιμένουμε τους υποδέλοιπους του γκρουπ... εκεί, μες στα πόδια των εργατών... και ποιά είμαι εγώ να τον αμφισβητήσω τον ντόπιο;;; Εκεί είπε, εκεί κι εγώ. Με τα πολλά μαζεύτηκε το γκρούπ και φτάνουμε και στο λεωφορειάκι κι εκεί έρχομαι αντιμέτωπη με το πρώτο απλωμένο χέρι... όχι, όχι για να με συγχαρεί για την επιλογή μου να επισκεφτώ την αρχαία γη της Αιγύπτου και να με καλωσορίσει, όχι... είχε και κέρματα μέσα το χέρι... μπαχτσίσι ήθελε... και ήταν μόνο το πρώτο... Στις τέσσερις μέρες που ακολούθησαν το ξαναέζησα το σκηνικό πολλάκις... είπα καμιά φορά να κάνω έτσι και να τα πάρω τα κέρματα με ένα πλατύ χαμόγελο και ευχαριστίες (τί καταπληκτική χώρα βρε παιδί μου, λεφτά σου προσφέρουν με το που πατάς το πόδι σου στα χώματά τους... άλλος πολιτισμός..) αλλά το απέφυγα... είπα, σφαγμένη θα με βρούνε μετά απο χρόνια στην έρημο καθώς θα έσκαβαν για το 560ο ξενοδοχειακό συγκρότημα της περιοχής... <br />
Στο λεωφορειάκι το ερκοντίσιον ήταν χαλασμένο και δεν έκλεινε πάνω απο το κεφάλι μου... πάγωσα η γυναίκα... φόρεσα το φούτερ, έβαλα και τη κουκούλα, μετά έβαλα και το μπουφάν κι όλη αυτή την ώρα (μία και βάλε...) παρακαλούσα απο μέσα μου να μην πάθω ψύξη όχι για την ταλαιπωρία αλλά πιο πολύ επειδή αντε να βρείς γιατρό!!! Κι άντε και τον βρήκες, θά'ναι καθαρός ή κανας βρωμιάρης και θα σιχαθώ που θα με πιάσει;! Πιάσαν τόπο τα παρακάλια μου όμως τελικά και σώα έφτασα στο ξενοδοχείο, μια χαρά βολευτήκαμε, φάγαμε, πληθήκαμε, ξεκουραστήκαμε...<br />
Μετά το βραδυνό, κι αφού καλοφάγαμε κάτι σις κεμπάπ και κάτι χούμους και μια χαρά χορτάσαμε, άντε λέμε να πάμε να δούμε και το χωριό, που έχει και ωραία μαρίνα και είναι όλο χλιδή (ο Σταύρος δηλαδή μου τα είχε πει έτσι, που είχε πάει εκεί πριν χρόνια, εγώ σάματι είχα ξαναπάει;... αλλά λέει, ο Σταύρος, είναι πολύ ωραία και να πάτε... λόγο να τον αμφισβητήσω τον άνθρωπο δεν είχα...) Βγαίνουμε λοιπόν να περιμένουμε το λεωφορειάκι (όλο λεωφορειάκια ήταν εκεί... ) να μας πάει απο το ξενοδοχείο στη μαρίνα... Κι εμφανίζεται ένα πράγμα... δεν ξέρω και πως να το πω... ένα και μοναδικό όχημα να αψηφά όλους (μα όλους) τους κανόνες ασφαλείας που διέπουν τα αυτοκινούμενα οχήματα εδώ και 50 χρόνια... μηχανή είχε και κουνιόταν σαν αυτοκίνητο αλλά ήταν όλο γύρω τρόγυρα ανοιχτό, σαν ναός περίπτερος, μπάτε σκύλοι αλέστε κι αλεστικά μη δώσετε, τα καθίσματα ήταν παγκάκια ξύλινα (στο λόγο της τιμής μου, σαν να τα είχαν βουτήξει απο πάρκο), μέρος δεν είχε να πιαστείς και να κρατηθείς απο πουθενά (φυσικά για ζώνες ασφαλείας ούτε λόγος...) και λέει ο οδηγός "μαρίνα"... ε, καβαλάμε κι εμείς, στην πρώτη στροφή γλυστράω στο παγκάκι, κάνω να απογειωθώ εκτός οχήματος, με πιάνει ευτυχώς ο διπλανός (καλή του ώρα του ανθρώπου...), είδα το χάρο με τα μάτια μου... κίτρινη σαν το λεμόνι έφτασα στη μαρίνα... που οφείλω να πω, χλιδή ήταν! Τόσα λεφτά πλεούμενα δεν είχα δει ποτέ στη ζωή μου! Χώρια που ήμουν και πανευτυχής που γλύτωσα την εκτόξευση απο το "όχημα"...<br />
<br />
Είχε όμως και καλά το ταξίδι, α, όλα κι όλα, να τα λέμε κι αυτά... Το πιο καλό, ο ναργιλές!! Άλλο πράγμα φίλε μου ο λουλάς... κάτι ξέραν μάγκα μου οι πασάδες που την αράζαν πάνω στους σοφάδες ολημερίς παρέα του, με τις χανούμισες να τους χορεύουν και τα γιουσουφάκια να τους τραγουδούν (αν και ομολογουμένως η απόλαυση δεν ήταν η ίδια αν κανείς είχε την ατυχία να γεννηθεί χανούμισα ή γιουσουφάκι...) Είδος δε πολύ συνηθισμένο σε κείνα τα μέρη και σήμερα, πας στην καφετέρια την παραλιακή (σαν να λέμε στην πασαρέλα στο Ναύπλιο) παραγγέλνεις το ποτάκι σου και αντάμα έναν ναργιλέ, ό,τι γεύση θέλεις. Στο φέρνει ο άνθρωπος έτοιμο, αναμένο, μαρκούτσι πλαστικό μιας χρήσεως απολυμασμένο, κι απολαμβάνεις... φυσικά χωρίς να μιλάς.... όταν καπνίζει ο λουλάς...<br />
Μ' άρεσε τα μάλλα το ομολογώ... κι είπα να πάρω κι έναν για το σπίτι... ε, τί καλύτερο σουβενίρ, και όμορφο δικοσμητικό κι απολαυστικό κι απο πάνω. Μια και δυό λοιπόν στο μαγαζί, καθίστε,θα πάρετε κάτι, ναι, έναν ναργιλέ σας παρακαλώ, όχι εννοούσα ένα τσάι ή κάτι άλλο, όχι ευχαριστώ. Μου έκανε και σεμινάριο ο Αιγύπτιος να μάθω, μου έκανε και διαφήμιση, μου έκανε και καλύτερη τιμή (μειώνοντας το κέρδος του σε ένα μίζερο 800 %) τον πήρα το ναργιλέ. Και φτάνω την άλλη μέρα ξανά στο αεροδρόμιο προς αναχώρηση, περήφανη για το απόκτημά μου, κουβαλώντας το στην πλάτη για να το έχω το νού μου να μη σπάσει το γυαλί (και το άτιμο, επειδή πήρα και τον καλό, με το μεταλλικό το στέλεχος, ζυγίζει ένα τόνο... ακόμα πονάει η πλάτη μου δέκα μέρες μετά...)<br />
Κι όπως είμαι στον έλεγχο, έχω βγάλει τη ζώνη μου, τα κέρματα, το κινητό, τα πάντα να περάσουν απο τις ακτίνες, λέει ο αρχηγός "Μανδάμ, έχετε μεταλλικό ναργιλέ μαζί", ερώτηση δεν ήταν αλλά παρόλα αυτά απαντώ καταφατικά και με χαμόγελο κολγκέιτ, περήφανη που διαπίστωσε ότι αγόρασα καλό πράγμα... "Δε μπαίνει αυτό στο αεροπλάνο" με κατακεραυνώνει και μένω κάγκελο... Παρδόν;; Τι εννοείτε;;; Τί τα γλυκά μάτια του έκανα, τι τον παρακάλεσα, τι του εξήγησα οτι στα δικά μου τα χεράκια (που έχω και τενοντίτιδα) δεν αποτελεί φονικό όπλο το μεταλλικό το σώμα του ναργιλέ και μια και τρομοκράτης δεν είμαι (δημόσιος υπάλληλος είμαι...) δεν έχει φόβο ο πιλότος... τίποτα αυτός.... ανένδοτος... να το πάτε λέει να το δώσετε να μπει στις αποσκευές... Τί να έκανα; Γύρισε πίσω και δόθηκε να μπει με τις βαλίτσες το σώμα του ναργιλέ... Μετά βέβαια όπως το σκεφτόμουν, αν είχα κάνει κίνηση να του δώσω το κατιτίς του, μπορεί και να είχε αλλάξει γνώμη για τους κανόνες ασφαλείας ο αρχηγός... αλλά δεν έκανα... δε μου έκοψε... κι έτσι πέρασα όλη την πτήση μέσα στην αγωνία ότι ταξιδεύω με μισό ναργιλέ κι ο υπόλοιπος έχει μείνει πίσω στην Αίγυπτο (διότι καμιά εμπιστοσύνη δεν τους είχα οτι δεν θα το βούταγε κάποιος απο όλους τους παρατρεχάμενους στο αεροδρόμιο έτσι μοναχούλι του που ταξίδευε το σώμα του λουλά μου... που ήταν κι απο τα καλά τα μεταλλικά).<br />
Λάθος όμως αποδείχτηκα, μαζί ερχόταν και το παρέλαβα στο αεροδρόμιο. Και το περασμένο Σάββατο, είχαν έρθει και τα παιδιά απο το σπίτι (έφτιαξα κι ένα μοσχαράκι κοκκινιστό όνειρο, να'ναι καλά η Χαρά που μου έδωσε τη συνταγή) και τον ανάψαμε και φουμάραμε ξάπλα στον καναπέ, πέντε νομά σ'ένα δωμά... κι αργότερα που με πήρε ο ύπνος την είδα τη Χαλιμά στον ύπνο μου... μόνο που φορούσε καπέλο τελωνειακού, κάπνιζε ναργιλέ κι είχε και μουστάκι...Ninahttp://www.blogger.com/profile/15413486108262783664noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6850441105524167526.post-90223427290036495552010-02-22T19:20:00.000+01:002010-02-22T19:20:40.963+01:00Ντουμ-πά(ε)ι στο διάολο...Πέθανα απο τη ζήλεια μου, πέθανα! Πράσινη σαν το σπανακόρυζο χώρια το ρύζι... Δεν το χωράει το μυαλό μου! Ακούς εκεί... Που εμένα ούτε μέχρι τα Καμμένα Βούρλα δε με πάει ο άχρηστος... όχι στο Ντουμπάι!! Κι η Λούλα της κυρά Καλιρρόης πήγε... με το Σαράντο, τον αρραβωνιαστικό της... αρραβωνιαστικό δηλαδή τον λέει η κυρά Καλιρρόη, η Λούλα η ίδια λέει "ο Σαράντος" για να αποφεύγει την ειρωνία του κακού του κόσμου... βλέπεις είναι μαζί 7 χρόνια και η Λούλα τα έχει πατήσει τα 39 (33 λέει...) κι όσο να πεις όλο και κάποιο φρύδι θα σηκωθεί άμα τη ακροάση του όρου "αρραβωνιαστικός" απο το στόμα της... βέβαια η ίδια δεν έχει εγκαταλείψει την ιδέα του νυφικού και των στεφάνων και του κυκλικού χορού εν τω μέσω ριζόπτωσης, αλλά στον κόσμο δε τα λέει πια... παλιά τα έλεγε, τώρα όχι... στο Σαράντο δεν ξέρω τί λέει, δε με ενημερώσανε...<br />
<br />
Βασιλική τη βαφτίσανε τη Λούλα... αλλά ψεύδιζε το σίγμα μέχρι τα 7 της (...στ'αλήθεια, και μέχρι σήμερα, στα ψέματα, επειδή νομίζει ότι είναι χαριτωμένο... δεν είναι... 39 χρονών και με παιδικό ψεύδισμα, μια αηδία είναι...) κι έτσι της έμεινε το υποκοριστικό... εμένα το Λούλα δε μ'αρέσει όπως και όλα τα εις -ούλα αλλά αφ'ενός εμένα κανένας δε με ρώτησε ποτέ σχετικά με το όνομα της γυναίκας, αφ'ετέρου ένα σωρό πράγματα δε μ'αρέσουν στον κόσμο και ο κόσμος τα κάνει έτσι κι αλλιώς...<br />
Για παράδειγμα το σπρώξιμο στις ουρές.. καθόλου μα καθόλου δε μ'αρέσει να μου πιάνουν τυχαία τον πωπό (αν είναι να μου τον πιάσουν επι τούτου να το καταλάβω και να το ευχαριστηθώ κιόλας!) και να μου λένε και μετά απο πάνω ότι "οι πίσω φταίνε"... ναι ρε, αυτό λέω κι εγώ, οι πίσω, κι εσύ πίσω (μου) είσαι!!!<br />
<br />
Τεσπά, πήγανε λοιπόν με το Σαράντο στο Ντουμπάι... Αύγουστο μήνα... διότι ο Σαράντος μόνο τότε μπορεί να πάρει άδεια απο το βουλκανιζατέρ (μια και ο μέσος άνθρωπος δεν περιμένει τον Αύγουστο να πάει να αλλάξει λάστιχα... άσε που δεν έχει και λεφτά τοτε δηλαδή, τον Αύγουστο πάει διακοπές ο κόσμος...) Η Λούλα μπορεί να πάρει άδεια όποτε και να είναι γιατί στο εμπορικό της κυρά Καλλιρόης δουλεύει, και να λείψει θα τα κόψει μόνη της τα υφάσματα η μάνα... μια χαρά βαστιέται ακόμα, κοτσωνάτη!<br />
Πήγανε λοιπόν... 52 βαθμούς Κελσίου είχε στο Ντουμπάι τον Αύγουστο... και μόλις φτάσαν εκεί καταλάβαν και γιατί ήταν τόσο φτηνό (σχετικά...) το πακέτο των διακοπών... εμ, βέβαια, ποιός πάει καλή μου στα Εμιράτα Αύγουστο μήνα;; Στη έρημο;; Το Λώρενς της Αραβίας δεν τον έχεις δεί που κουκουλώθηκε με το λευκό το ντιβανόπανο απο πάνω μέχρι κάτω για να αντέχει τη ζέστη;; Ε, ένα ίδιο πράγμα είναι κι εκεί... Που και να σου πέσει το αυγό στο πεζοδρόμιο δεν λερώνει, κάνεις μια και μαζεύεις τηγανητό! Στο μονόλεπτο!<br />
Τί να έκαναν όμως μια που είχαν ήδη πάει, να σηκωθούν και να φύγουν; Αδύνατο! Έμειναν και δεν κοτάγανε να βγούνε έξω απο κτήριο... απο το αυτοκίνητο στο ξενοδοχείο, στο εμπορικό κέντρο και απο κει στο εστιατόριο, δε ξεμυτίσανε πέντε μέρες, απο φόβο μη λιώσουνε έξω στον ήλιο σα παγωτά χωνάκια...<br />
<br />
Αλλά, παρά τη ζέστη της κολάσεως, όνειρο λέει περάσανε... η Λούλα τα λέει κι όσο μου τα έλεγε στο σούπερ μάρκετ που την απάντησα, τόσο εγώ έσκαζα απο μέσα μου... Πήγανε και στο πώς το λένε αυτό το ξενοδοχείο που είναι σα κατάρτι με το πανί μαζί, η Λούλα κι ο Σαράντος, ναι, πολυτέλειες, σου λέει άλλο πράγμα... για μεσημεριανό πήγαν, εξαιρετικά... τί ορεκτικά, τι αρνάκια του γαλάκτου, τί 17 διαφορετικά τυριά, τι αστακοί... πήγαιναν κι έρχονταν σου λέει οι αστακοί σαν να είχαν πόδια απο μόνοι τους... μπουφέ... όσο θέλεις φάε... κι ένα σωρό γλυκά και σερμπέτια για επιδόρπιο...<br />
Έκατσε λοιπόν κι η Λούλα και του έδωσε και κατάλαβε! Σου λέει, αφού μπορούμε να φάμε όσο θέλουμε, νηστικοί θα μείνουμε;! Στο κάτω-κάτω το ίδιο θα πληρώσουμε φάμε δε φάμε! Έφαγε, έφαγε, το καταπέτασμα και το ναό μαζι... 5 αστακούς μόνη της, χώρια τις σαλάτες και τα ορεκτικά και στο καπάκι και το αρνάκι με τις πατάτες... μετά τον τρίτο αστακό δε, ξεκούμπωσε και το κουμπί του παντελονιού να μη τη σφίγγει, και συνέχισε... σε κάποιο σημείο της είπε ο Σαράντος "μη τρως άλλο, Λούλα μου, θα γκώσεις..." αλλά τον κατακεραύνωσε με ένα και μόνο βλέμμα η Λούλα και το βούλωσε κι ο Σαράντος, τι να κάνει... και συνέχισε (η Λούλα) με τους μπακλαβάδες και τις κρέμες και τα σιροπιαστά και βέβαια έγκωσε τελικά!...<br />
<br />
Και με το που σηκωθήκανε να φύγουνε, της ήρθε μια ζαλούρα, μια σκοτοδύνη, και ξαναέκαστε μισολιπόθυμη... ήρθε και το γκαρσόνι, ευγενέστατο αληθινά και ανήσυχο στα ψέματα, να ρωτήσει τί έπαθε η μανδάμ και άν χρειάζονται καμιά βοήθεια αλλά τα είπε αγγλικά... κακώς... διότι η Λούλα ήταν τέζα (που είναι πολύγλωσση...) κι ο Σαράντος, ε, δε τα έμαθε ποτέ τα ρημάδια τα εγγλέζικα, τον έστελνε η μάνα του στην κυρία Φούλη -Φροντιστήριο Ξένων Γλωσσών- να πάρει το λόουερ αλλά αυτός όλο κοπάνα την έκανε και πήγαινε στα ποδοσφαιράκια... τέσπα, μιλούσε λοιπόν το γκαρσόνι αγγλικά, μιλούσε ο Σαράντος ελληνικά στη Λούλα, δε μιλούσε σε κανένα η Λούλα διότι της είχε κοπεί η λαλιά (για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή της... πόσες φορές δεν το νοστάλγησε ο Σαράντος απο τότε...) και το όλο σκηνικό ήταν μια ομορφάδα... για χρόνια θα το λένε μεταξύ τους τα γκαρσόνια στο Μπουρζ αλ Αράμπ (νά το καλέ, μου ήρθε το όνομα!) και θα σκάνε στα γέλια! Που ήρθε μια και έφαγε τόσο που της ήρθε ντουβρουτζάς στο τέλος!<br />
Είδανε και πάθανε να τη συνεφέρουνε τη Λούλα, τί αέρα τις κάναν, τί νερά κρύα της έφεραν, ένα τέταρτο έκανε να συνέλθει... τρόμαξε αληθινά ο Σαράντος διότι σκεφτόταν οτι έτσι που δε μιλάει παρά Πειραιώτικα, άμα του πάθαινε τίποτα η Λούλα, εκεί θα έμενε! Δεν θα τα κατάφερνε ούτε στο αεροδρόμιο να φτάσει χώρια που κι εκεί χαμένος στη μετάφραση θα ήταν ο καψερός! Για την υπόλοιπη ζωή του άνευ Λούλας δεν έκανε κουβέντα... <br />
<br />
Και βέβαια αυτά τα περί λυποθυμίας η Λούλα λησμόνησε να μου τα πει... αλλά ο Σαράντος βρέθηκε να πίνει ούζα το περασμένο Σάββατο με τον δικό μου τον προκομένο και τα μιλήσανε... άνοιξε κι αυτός την καρδιά του... κι έτσι τουλάχιστο η ιδέα της Λούλας ξερής μέσα στο Μπουρζ αλ Αράμπ, γλύκανε λίγο τον πόνο μου...Ninahttp://www.blogger.com/profile/15413486108262783664noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6850441105524167526.post-33494281451873729242010-02-17T20:26:00.001+01:002010-02-17T20:28:07.191+01:00στασιμότητα...Άντε... άντε... κουνηθείτε λιγάκι... ψείρες θα πιάσουμε έτσι που είμαστε εφτά νομά σ'ένα δωμά και δεκαεφτά χιλιάδες αυτοκίνητα σε ένα και μόνο δρόμο 4 χιλιομέτρων (το πολύ...) και δύο λωρίδων... άντε να χαρείτε, κουνηθείτε μια στάλα, ίσα για αν πω οτι τουλάχιστον τη βενζίνη που καίω και τη ζημιά που κάνω στο δόλιο το περιβάλλον, την κάνω πηγαίνοντας κάπου, με ένα προορισμό, ένα σκοπό... όχι στάσιμη...<br />
Ένα τέταρτο κολλημένοι εδώ, σε λίγο θα κατεβάσουμε τα τζάμια στα παράθυρα και θα πιάσουμε ψιλοκουβέντα με το διπλανό του μπλέ, θα πούμε τα νέα μας, ναι, καλά είναι η μαμά μου, προχτές πήγα απο το σπίτι, είχε φτιάξει σπανακόπιτα με σπιτικό φύλλο, την είχε πονέσει και το χέρι απο το ζύμωμα... πάλι οτι είναι χάλια τα μαλλιά μου μου είπε, δε βαριέσαι, 35 χρονών πια είμαι, τα έχω γραμμένα τα σχόλια της... αλλά μετά μου πέταξε και το θεϊκό "εσύ είσαι Δίδυμος, σα τη Ζωζώκα τη Σαπουντζάκη, δε θα γεράσεις ποτέ" (μη χειρότερα βαγγελίστρα μου, με τα φτερά και τα πίπουλα, με μπροκάρ σχιστό μακρόταλο φουστάνι και μαλλί κατράμι ξέπλεκο θα βγαίνω στα 70 μου;;; αυτό εννοεί ο ποιητής;;;).... ναι, ψώνισα, πήρα ένα μαύρο παντελόνι, καλό είναι, λίγο μικρό αλλά είναι που θα τα χάσω αυτά τα 4μιση (ΔΕΝ είναι πέντε!!!) κιλά απο βδομάδα και θα στρώνει... ναι, απο πέρσυ τα κουβαλάω, απο τις διακοπές στην Πορτογαλία, καλά, τέλεια περάσαμε, και του Αντωνάκη του άρεσε... τις Πορτογαλίδες μόνο τις βρήκε λίγο χαμηλοκώλες (όλο εκεί θα τον πηγαίνω τον Αντωνάκη, τι, χαζά λέμε τώρα; πού θα τον πάω, στη Σουηδία;... δεν ταιριάζουμε πολιτισμικά...) εσείς τί νέα, καλά; η σύζυγος... πώς; στα μποντυλάιν;... ναι, καλά, ούτε λόγος, έχουν τρομερά αποτελέσματα... και η αδελφή σας εκεί πήγε, λέτε... α, κι εσείς ο ίδιος;... εξαιρετικά... δε σας φαίνεται καθόλου... οτι ήσαστε παχουλός εννοώ...<br />
<br />
Τί μάρκα είναι άραγε το όχημα της αδελφής εν τη ταλαιπωρία ψυχής δεν έχω ιδέα... το μπλε εννοώ... τί σημασία έχει όμως;;; στο κάτω-κάτω και το μπλέ και το κόκκινο και το κίτρινο και το μαύρο και το "χρώμα-του-γαϊδάρου-που-τρέχει" με τον χοντρό που δεν έχει σταματήσει να μιλάει στο κινητό όση ώρα κάνουμε παρέα (και μεταξύ μας, αυτός κι αν πρέπει να πάει στα μποντυλάιν, μήπως να τον κάνω σύνδεση με τον πρώην χοντρό του μπλέ να πάρει πληροφορίες;;;), όλοι, στο ίδιο καζάνι βράζουμε και στο ίδιο φανάρι περιμένουμε.. τί στα κομμάτια, πράσινο δεν έχει αυτό το ρημάδι για μας; Μόνο για τους άλλους;;;<br />
Και γιατί ήρθαμε εμείς απο δώ αφού δε μας δίνει πράσινο, γιατί δεν πήγαμε απο κεί που περνάνε οι άλλοι παρά ήρθαμε απο δώ που δεν κουνιέται τίποτα; ε;... Δε βαριέσαι... υποψιάζομαι ότι σαν την ουρά στο ταμείο του σουπερ μάρκετ είναι κι αυτό, όποια και να διαλέξεις, η κουτσή θα είναι... ακόμα κι αν πας στη μόνη με έναν άνθρωπο να πληρώνει κι άλλον ένα να περιμένει, ενώ όλες οι υπόλοιπες έχουν απο 7 νοματέους και πάνω, κάτι θα γίνει πάντα και η δική σου η ουρά θα κολλήσει... κι όσο εσύ περιμένεις σαν φουκαράς πίσω απο τον ένα και μοναδικό (συνήθως παππού που μετράει τα κερματάκια για να πληρώσει ακριβώς... και να μην ταλαιπωρεί την ταμεία να του δίνει ρέστα...), ΚΑΙ οι 7 του διπλανού ταμείου έχουν πληρώσει και φύγει!!! Κι εσύ εκεί...<br />
Ή όπως όταν σου πετυχαίνει η τρελή του Σαββάτου μπροστά σου (τέσσερις φορές την έχω πατήσει μέχρι τώρα με την πάρτη της...) που φτάνει στο ταμείο με ένα καρότσι φορτωμένο πράγματα μέχρι πάνω, η κοπέλα αγκομαχάει μπιπ και μπιπ να τα περάσει όλα το ένα με τα το άλλο, η τρελή τα αφήνει να συσσωρευθούν στο τέρμα του κυλιόμενου (κάπως το λένε αυτό το μέρος αλλά δεν ξέρω, είναι εκεί μετά την ταμεία...) χαζεύοντας έξω απο τη τζαμαρία κι όταν όλα έχως περάσει το μπιπ, πληρώνει, παίρνει στα χέρια την απόδειξη και τσεκάρει ένα προς ένα να δεί αν είναι σωστή!!!!<br />
Και τα κακομαθημένα τα πράγματα της δεν μπαίνουν μόνα τους στις σακούλες να τη βοηθήσουν λίγο! Ενώ είμαι βέβαιη οτι τους έχει εξηγήσει επανειλημένα να μπαίνουν στη σακούλα αμα τη αφίξη στο τέρμα του κυλιόμενου για να μην καθυστερεί η ουρά... αυτά τα αφιλότιμα, τίποτα... εκεί... <br />
<br />
Πόσα πέρασαν αυτή τη φορά με το πράσινο, δύο, τρία, πέντε; Σταγόνα στον ωκεανό... Εγώ ούτε που χρειάστηκε να βάλω πρώτη... ούτε ρούπι δεν κούνησα... Ήθελα να προλάβω να πάρω και τα ρούχα απο το καθαριστήριο... ναι, μη φας, ούτε καθαριστήριο θα προλάβω και το σούπερ μάρκετ παίζεται... τί να κάνουν οι άνθρωποι, να εφαρμόσουν ειδικό ωράριο για μένα, ανοιχτά μέχρι τα μεσάνυχτα που σπάει η κίνηση για να προλάβω να περάσω; μη χειρότερα... Αλλά τί να σου κάνω κι εγώ, ένα έκτο της μέρας στο αυτοκίνητο κολλημένη στην κίνηση το περνάω... κι εγώ κι όλοι οι διπλανοί ταλαίπωροι υποψιάζομαι... που έτσι και κουνηθούν πριν απο μένα θα τους πάρει ο διάολος απο τις κατάρες μου, μπορεί να είμαστε στο ίδιο καζάνι αλλά το καλό που τους θέλω να μη μου χωθόυν μπροστά για να περάσουν πρώτοι γιατί φρένο δε θα πατήσω κι όποιον πάρει ο χάρος!<br />
Καλέ, ο ταρίφας που παέι;; Νά'τον, το περίμενα παιδί μου ότι τελικά να στρίψει ήθελε κι ας πήγε απο τη λωρίδα για ευθεία... ναι ρε, είσαι εσύ ο μοναδικός έξυπνος κι όλοι οι υποδέλοιποι εδώ βλαμένοι! Αν νομίζεις οτι θα σε αφήσω να περάσεις είσαι μακριά νυχτωμένος... κάνε οτι με ακουμπάς κιόλας και θα σε βάλω να πληρώσεις για την επισκευή όλης της αριστερής μεριάς που μου την περιποιηθήκανε με κλειδί το πρώτο σαββατοκύριακο που το πήρα... Κάνε μόνο οτι έρχεσαι και θα σου κοστίσει μπροστινό φτερό, πόρτα και πισινό φτερό... Άι σιχτίρ πια, ό,τι του φανεί του λωλοστεφανή...<br />
Τί ώρα πήγε;... μη χειρότερα... σε λίγο ώρα για πρωινό θα είναι όχι για βραδυνό... και θα με φάει κι η μουρμούρα του Αντωνάκη που δεν νογάει ούτε να ζεστάνει τα γιουβαρλάκια τα χθεσινά στα μικροκύμματα... πεινασμένο και μουτρωμένο θα με περιμένει το μαναράκι μου... κι έχω να βάλω και πλυντήριο και...<br />
<br />
-Μπιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιπ...<br />
Προχώρα καλέ, πράσινο!!!!!!!!!!!!Ninahttp://www.blogger.com/profile/15413486108262783664noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6850441105524167526.post-51941569100464691212010-02-01T18:55:00.001+01:002010-02-01T19:01:47.637+01:00Ορθοπεταλιές...Άντε... άντε λιγάκι ακόμα... έλα καρδούλα μου, έλα κι έφαγες σουτζουκάκια με πατάτες τηγανητές την Παρασκευή το βράδυ (που είχαν έρθει και τα παιδιά απο δώ και μια χαρά περάσαμε και πολύ το καμάρωσα που είχαν πετύχει τα σουτζουκάκια και που θα ήταν κι ο παππούς μου ο Σμυρνιός ο συγχωρεμένος περήφανος... που τα πέτυχα, όχι που έφαγα δυόμιση μερίδες...) κι έχουν ήδη αποθηκευτεί εκει που αποθηκεύονται πάντα... και μη νομίζεις οτι επειδή είναι απο πίσω και δε τα βλέπεις, δεν είναι εκει... εκεί είναι τα κιλά, μια χαρά βολεμένα τακτικά-τακτικά στον πωπό σου, μάτια μου, και αν δεν κάνεις κάτι γι' αυτό σε λίγο θα μεγαλώσει ο πωπός τόοοοσο πολύ που θα τον βλέπεις και στο ανφάς... Άντε λιγάκι ακόμα, κάνε κουράγιο, το ξέρω πως τα σκουριασμένα σου τα κοκκαλάκι διαμαρτύρονται εδώ και..., ε, απο την ώρα που άρχισες και απειλούν πια να κάνουν απεργεία κινητικότητας... Κάνε όμως λίγο κουράγιο ακόμα, άντε κι είχες φτιάξει και ντάκο κρητικό για ορεκτικό την Παρασκευή και όχι μόνο σου άνοιξε την όρεξη, ακόμα δεν μπορούμε να την κλείσουμε...<br />
Όχι, η αλήθεια να λέγεται, πολύ πετυχημένο ήταν το σουαρέ της Παρασκευής, κι η Όλγα μαζεμένα συμπεριφέρθηκε (που συνήθως πατάει με τα παπούτσια στον καναπέ πάνω και τα νεύρα μου κρόσια γίνονται και γαμώ την ανατροφή μου -πόσα λάθη ακόμα να χρεώσω στη μάνα μου, πόσα- δεν της λέω τίποτα παρα το βλέπω και έξαλη γίνομαι απο μέσα μου αλλά απέξω Γκάντι... τουλάχιστον προχθές τα είχε βγάλει τα παπούτσια...) κι ο Μηνάς μίλησε ΜΟΝΟ για 48 λεπτά με το ρολόι (ναι, το κοιτούσα, στο φούρνο της κουζίνας απέναντί μου) για τη Μερσεντές του (συνήθως δε τη γλυτώνουμε με λιγότερο απο μιάμιση ώρα... παλιά, πριν να την αγοράσει το περιόριζε στο μισάωρο αλλά απο τότε που έδωσε το παλιό το Όπελ με απόσυρση και ένας θεός ξέρει τί σόι διακανονισμό έκανε και την πήρε, ε, από τότε, λιγότερο απο ποδοσφαιρικό αγώνα δεν κρατάει η διάλεξη επί του τετράτροχου του...) κι ο δικός μου ο προκομένος βόηθησε και λίγο στο μάζεμα της κουζίνας μετά... πριν να πει καληνύχτα δηλαδή και να την κάνει μη τύχει και δεν ξημερώσει στο σπίτι του... λες και τα δικά μου τα σεντόνια έχουν κορέους... τεσπά... μη το πιάσω αυτό το θέμα τώρα γιατί δεν θα το αφήνω με τίποτα, καημό μεγάλο το έχω...<br />
<br />
Άντε μια στάλα ακόμα... πές οτι είσαι στο ύπαιθρο και πεταλιάζεις και πιάνει βροχή και πρέπει να γυρίσεις σπίτι πριν γίνεις εντελώς μουσκίδι... καλά, εντάξει, δεν έχει ύπαιθρο κοντά στο σπίτι, πολυκατοικίες έχει, θέσεις για παρκάρισμα δεν έχει και δένδρα λιγοστά και κακόμοιρα... αλλά, να, με τη φαντασία έτσι λίγο να βοηθήσω για να μην εγκαταλείψω την προσπάθεια... άντε κοριτσάκι μου, άντε κι είχε φέρει και μιλφέιγ η Όλγα προχτές, επίτυδες το κάνει μου φαίνεται, βλέπεις αυτή ζυγίζει 44 κιλά κι όσο και να σαβουρώνει -και σαβουρώνει- δε παίρνει γραμάριο πάνω της, η κοιλιά της πάει προς τα μέσα (μη χειρότερα) κι άμα μιλήσει κανείς για δίαιτα μπροστά της κάνει πως για πρώτη φορά το ακούει οτι παχαίνουν οι άνθρωποι!!! Και ήταν και καλό το μιλφέιγ (όχι οτι και κακό να ήταν δεν θα το είχα φάει το κομμάτι μου... το πρώτο... αλλά επειδή ήταν καλό έφαγα και δεύτερο το Σάββατο και άλλο μισό σήμερα... μη πάει χαμένο.... κρίμα να το πετάξω...) και όπως το κατέβαζα σκεφτόμουν τον ιδρώτα που θα έπρεπε να χύσω στο ποδήλατο για να κάψω, αν όχι τις θερμίδες, τουλάχιστον τις τύψεις!<br />
<br />
Τώρα που είπα θερμίδες, πόσες έχουν εξολοθρευτεί μέχρι τώρα άραγε;... κάτσε να πατήσω το κουμπί.... 37;;;;;!!!!!!! Δεν είναι δυνατόν!!!!! Χαλασμένο είναι να δεις το καταραμένο και το πλήρωσα και τοις μετρητοίς... και την τιμή που μου ζητήσανε, ούτε παζάρια ούτε τίποτα... κι ήρθε και μέσα σε κουτί και μου βγήκε η ψυχή να το συναρμολογίσω (και στο τέλος το τιμόνι δε μπορούσα να το βάλω γιατί ήθελε τρία χέρια και μόνο δύο μου έδωσε η μάνα φύση και με πήραν τα κλάματα από τα νεύρα και πήρα τον άνδρα τηλέφωνο και με τα μούτρα κατεβασμένα ζήτησα βοήθεια ταπεινωμένη... μαύρη ώρα...) και τώρα χτυπιέμαι εδώ και τρία τέταρτα πεταλιάζοντας ασταμάτητα κι έχει το θράσσος το κακιασμένο και μου λέει οτι έκαψα μόνο 37 πενιχρές, μίζερες και τιποτένιες θερμιδούλες!!!<br />
Αίσχος!!! Θά 'πρεπε να ντρέπεται... να ντρέπεται τον ιδρώτα μου που τρέχει ποτάμι και είμαι σαν να με βρήκε τροπική καταιγίδα στο δρόμο (τροπική, ναι, γιατί έχω σκάσει απο τη ζέστη εδω μέσα...) και μούλιασα... και θα πρέπει να λούσω και το μαλλί αμα τη αφίξη στο τέρμα της διαδρομής (αν και ούτε πού πάω ξέρω, ούτε και πότε θα φτάσω η άμοιρη... ακούνητο μένει το ρημάδι και πουθενά δεν πάει μόνο γράφει τα χιλιόμετρα αλλά κι αυτά καμιά εμπιστοσύνη δεν έχω πως είναι σωστά, μπορεί κι αυτά σαν τις θερμίδες να είναι ένα ψέμα...) γιατί χάλια θα είναι αύριο που πρέπει να πάω γραφείο... Να ντρέπεται, μάλιστα, τα 35 μου χρόνια και τον αγώνα που κάνω, που κανονικά μεγαλύτερη προσπάθεια απο ολυμπιονίκη καταβάλω διότι στο κάτω-κάτω αυτοί είναι επαγγελματίες, το κάνουν μια ζωή το άθλημά τους, εγώ η δόλια η ερασιτέχνης απο ανάγκη και πάχος σκοτώνομαι... Και πώς δηλαδή περιμένει το άτιμο να έχω κίνητρο την επόμη φορά και να ξανανέβω όταν μου έχει δείξει μόλις 37 θερμιδούλες καμένες σήμερα, ε; Πώς να παραμείνει πιστή η καημένη η παχουλή όταν ο ιδρώτας της κι ο πόνος της γράφει 37 θερμιδίτσες μόνο;... Κρίμα... πολύ κρίμα και πολύ άδικο... όχι, η αλήθεια να λέγεται, είναι απαράδεκτο τουλάχιστον... και φυσικά κάτω απο αυτές τις συνθήκες δεν θα είναι δικό μου το λάθος που την επόμενη φορά θα το θεωρήσω απολύτως μάταιο να ρισκάρω την θλάση χιαστού και τη ρίξη μηνίσκου (ή κάπως έτσι τελος πάντων... για να μιλήσω μόνο για ζημιές στα πόδια αν και ξεκάθαρα δεν είναι μόνο τα πόδια που καταπονούνται... η μέση;... τα χέρια;....) για 37 θερμίδες μόνο... καθόλου δικό μου το λάθος...Ninahttp://www.blogger.com/profile/15413486108262783664noreply@blogger.com0