25.4.10

σκάσε και κολύμπα...

Βαριέμαι!!!!.... Σιγά, θα μου πεις, τί περίμενες κοπέλα; Στη δουλειά είσαι, να περνάς κοτσάνι; Αδύνατον, δεδομένου οτι όπως έλεγε κι ο πατέρας μου, η δουλειά είναι κακό πράγμα και γι'αυτό σε πληρώνουν για να την κάνεις, αν ήταν καλό το πιο πιθανό είναι οτι θα πλήρωνες εσύ... Ναι, κακό πράγμα αλλά ας όψεται που αλλιώς λεφτά δεν μπαίνουν στην τσέπη... Εγώ δηλαδή το προσπάθησα να βρώ εναλλακτικές λύσεις στη ζωή μου...  Επειδή απο νωρίς το ψιλιάστηκα ότι δεν θα μου πολυαρέσει να δουλεύω... τουλάχιστον όχι μακροπρόθεσμα...

Πρώτα προσπάθησα να γίνω γόνος πλούσιας οικογένειας... αλλά αυτό δεν το πέτυχα διότι ήμουν ήδη καθυστερημένη όταν άρχισα την προσπάθεια μιας και, ε, είχα ήδη γεννηθεί σε μια οικογένεια μη πλούσια... να ξαναγεννηθώ ήταν νωρίς, άρα δεν μου έκατσε αυτό... Μετά, που μεγάλωσα λιγάκι, είπα να παντρευτώ έναν πλούσιο... Αλλά ούτε κι αυτό δεν μου έκατσε για πολλούς και διαφόρους λόγους... Πρώτα πρώτα εμφανισιακώς δεν είμαι η Τζούλια (χαζές ερωτήσεις του στυλ ποιά είναι η Τζούλια δεν θέλω, μη με συγχίζετε τώρα...) και όχι μόνο δεν είμαι αλλά κι αυτή η τρισκατάρατη μου πήρε το ποσοστό μου σε μήκος ποδιού και βρέθηκε αυτή με περίσσευμα κι εγώ με έλειμμα... έπειτα είμαι και ξεροκέφαλη κι αυτά που μου περνάν απο το μυαλό τα λέω, και καλά και κυρίως κακά... όχι, αυτό δεν είναι το πακέτο που ο μέσος πλούσιος άνδρας επιζητά στη μέλλουσα σύζυγό του, δηλαδή μετρίου αναστήματος, μεγαλούτσικου εκτοπίσματος και παράλληλα ομιλιτικότατη... ή τέλος πάντων εγώ έτσι το κατάλαβα μια και κανείς πλούσιος δε με ζήτησε σε γάμο μέχρι ώρας (ναι, όσο ζώ ελπίζω... τρομάρα μου...).. ούτε και φτωχός δηλαδή με ζήτησε τώρα που το σκέφτομαι...
Μετά προσπάθησα να γίνω εισοδηματίας επειδή είχα γνωρίσει μια φορά κάτι ξαδέρφια της μάνας μου που πήγαιναν γυμναστήριο το πρωί, τρώγαν μεσημεριανό έξω με φίλους (τις καθημερινές αυτό...), ζούσαν σε ένα ωραιότατο διαμέρισμα, ρετιρέ διαμπερές στους Αμπελοκήπους (απο την κάτω μεριά της λεωφόρου, πολύ καλή περιοχή...), κάναν ψώνια και είχαν πάει διακοπές στο Μπαλί (εγώ τότε δεν ήξερα πού είναι το Μπαλί αλλά μου φαινόταν το πιο εξωτικό μέρος του κόσμου όλου... η διαφορά με τώρα είναι που τώρα ξέρω που περίπου είναι... αλλά ακόμα μου φαίνεται σούπερ εξωτικό...) κι όλο αυτό μου φαινόταν εξαιρετικά ταιριαστό στην ιδιοσυγκρασία μου...  Ρώτησα λοιπόν τη μάνα μου τί δουλειά κάνει ο Αριστείδης (ο ξάδερφος) για να κατευθυνθώ προς τα κει και μου είπε πως είναι εισοδηματίας... Το πρόβλημα ήταν οτι δεν είχα εισοδήματα... και μεταξύ μας δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να τα αποκτήσει  κανείς... Τελικά, κατάλαβα πως ο εισοδηματίας είναι περίπου σαν το γόνο πλούσιας οικογένειας... με τη διαφορά ότι πληρώνει λιγότερη εφορία... περιττό να πω, ούτε αυτό μου έκατσε ώς καριέρα...

Έτσι, κι επειδή το ξεροκέφαλο μου τά' παιρνε τα γράμματα, εσπούδασα κι έγινα εργαζόμενη γυναίκα...  Κι όχι, παράπονο μεγάλο δεν μου έχει μείνει, αλλά να, είναι κάτι μέρες σαν τη σημερινή που ο μυαλός μου δεν μπορεί να συγκεντωθεί σε τίποτα άλλο πέρα απο το ρήμα "βαριέμαι" το οποίο επαναλλαμβάνω ξανά και ξανά μέσα μου (κι έξω μου δύο τρείς φορές...) σαν μάντρα για διαλογισμό... και χαζεύω την οθόνη του υπολογιστή μπροστά μου περιμένοντας να ανοίξει η πόρτα του γραφείου και να μπει μέσα μια άλλη εργαζόμενη γυναίκα (ή και άνδρας βρε αδερφέ, εκεί θα κολλήσουμε τώρα;...) και να κάνει τη δουλειά που ο αφεντικός μου περιμένει να κάνω εγώ σήμερα... και να πληρώσω βρε αδερφέ!! Δεν είναι πως είμαι τεμπέλα, όχι, εργατική είμαι και συνήθως αποδοτική και πολύ καλή στη δουλειά μου (και δε τα λέω αυτά επειδή είμαι μπροστά...), αλλά σήμερα.... σήμερα τίποτα... Διότι η πνευματική η εργασία έχει αυτό το κακό, άμα ο εγκέφαλος αποφασίσει απο μυαλού του να μη συνεργαστεί, κλάφτα Χαράλαμπε... γιατί, σου λέω, πες οτι δουλεύεις σε ένα συσκευαστήριο φρούτων και η δουλειά σου είναι να βάζεις τα σταφυλάκια ωραία ωραία μέσα στα κουτάκια για να γίνουν εξαγωγή και να τα χαρεί ο μέσος Ολλανδός, ε, μπορεί μια χαρά ο μυαλός σου να χαζεύει και να φαντάζεσαι οτι είσαι στο Μπαλί και παράλληλα τα χεράκια σου να κάνουν τη δουλειά και να μην κινδυνεύεις να σε απολύσουν... ενώ άμα η δουλειά είναι να γίνει μόνο με το μυαλό, ε;... εδώ σε θέλω...
Βέβαια, να το λέμε και του στραβού το δίκιο, απο την άλλη μεριά, με δουλειά σε συσκευαστήριο φρούτων μάλλον δεν θα καταφέρεις ποτέ να πας στ'αλήθεια στο Μπαλί ενώ με τη δική μου τη δουλειά δεν είναι και τόσο απίθανο... αν δεν με απολύσουν! Διότι αν συνεχίσω έτσι όπως σήμερα, κάνοντας μια τρύπα στο νερό καθημερινώς, ε, δε μπορεί, κάποια στιγμή θα αριβάρει ο αφεντικός μου και θα μου πει βρε κοπέλα, σαν πολύ δε κωλοβαράς; Ναι, και δίκιο θα έχει... κι άντε να του εξηγήσεις οτι ο εγκέφαλος είναι σε απεργία και δεν υπάρχουν και πολλά που μπορώ να κάνω δεδομένων το συνθηκών... είναι και στουρνάρι, χαμπάρι δεν θα πάρει αλλά και να πάρει το πολύ πολύ να μου πει να την κηρύξω παράνομη και καταχρηστική την απεργία του εγκεφάλου και να στρωθώ στη δουλειά...

Ωχχχχ... και δεν περνάει η ρουφιάνα η ώρα τουλάχιστον να γίνει πέντε να φύγω... έτσι, για να μην είμαι εδώ, να μην νιώθω τόσες τύψεις... γιατί όπως και να το κάνουμε, το φέρω βαρέως που δεν παράγω σήμερις... επιπλέον αμα δεν είμαι εδώ δεν μπορεί και να με δεί κανείς να κάθομαι άπραγη όλη μέρα... αλλά είναι νωρίς ακόμα, δε με παίρνει... μήπως να πω οτι έχω οδοντίατρο και να την κοπανίσω... τι κατάπτωση... τι παρακμή... μεταξύ μας και στ'αλήθεια να είχα να πάω στον οδοντίατρο σήμερα θα προτιμούσα μέχρι και απονεύρωση απο το να δουλέψω... τι κακό κι αυτό... και δεν είναι να πεις οτι μου φταίει κάτι... καλά κοιμήθηκα, καλά ξύπνησα, ο καιρός δεν είναι πολύ χάλια (λίγο...), είναι και σχεδόν Σαββατοκύριακο (άμα περάσει το μέσο της εβδομάδας εγώ έτσι το βλέπω... αισιόδοξα!)  αλλά και πάλι... τίποτα... δεν μπορώ να δουλέψω και μάλλον είναι ώρα να το πάρω απόφαση οτι σήμερα μπαρμπούτσαλα θα πάει η μέρα... Ό,τι τσάντα και ό,τι παπούτσι είχε να μου προσφέρει το διαδύκτιο τα τσεκάρησα, κι απο φωτογραφίες του Μπαλί (βρε, μπας και συμβαίνει κάτι με το σύμπαν, πολύ το μελετάω το νησί σήμερα... νησί δεν είναι;;) άλλο τίποτα, έχω εντρυφίσει... Μόνο κάνα φράγγο δουλειά δε λέω να κάνω... Μπα, αυτό είναι, θα το πάρω απόφαση, θα υποκείψω στην αλήθεια της σημερινής μέρα ότι έτσι στα χαμένα θα πάει κι αύριο θα πρέπει να σπιντάρω για να βγάλω τα σπασμένα... Αλλά είπαμε, απεργία εγκεφάλου και εγώ απεργοσπάστης δεν ήμουν ποτέ... Τί ώρα πήγε άραγε;... Μήπως να... τηλέφωνο!!! Χτυπάει!!! Τι ευτυχία είναι αυτή!! Ευλογημένος όποιος και να είναι που με βγάζει απο τη μιζέρια μου...

-"Ναι, έλα μαμά, ναι,.. όχι, δεν πρόλαβα να περάσω απο το φαρμακείο να σου πάρω τα χάπια της πίεσης... ναι, φεύγω τώρα τρέχοντας να τα πάρω, ναι, τα λέμε..."

12.4.10

"Αγάπη μου, δεν είναι αυτό που φαντάζεσαι..."

Τί εννοείς βρε σαρδανάπαλε "δεν είναι αυτό που φαντάζομαι";;!!! Λες και έμεινε τίποτα στη φαντασία μου, κι ο δικός σου ο κώλος ξεβράκωτος είναι (και δεν μου κάνει και καμιά εντύπωση, τέσσερα χρόνια τον βλέπω καθημερνά...) κι ο δικός της επίσης!!! Δεν έμεινε τίποτα για τη φαντασία μου, όλα φόρα-παρτίδα φιγουράρουν μπρος στα έρμα τα μάτια μου!! Τι εννοείς, μήπως να φανταστώ ότι υπάρχει και τρίτος στο κρεβάτι;;; Και αυτό το "αγάπη μου" στο καπάκι που φυστικώνεις μια που δεν είναι εγώ, κάπως άκαιρο το βρίσκω το λιγότερο!!!

Αυτά έπρεπε να του πώ... για αρχή... αλλά δεν άνοιγε το ρημάδι να βγούν λογάκια απο μέσα... μούγγα στεκόμουν μπροστά στο θέαμα, όσο να πείς και με μια ντροπή, γιατί την Όλγα εγώ, όσες φορές την είδα με βρακί ήταν (οκ, δεν είμαι βέβαια γι'αυτό, αλλά για τα υπόλοιπα τα ρούχα απο πάνω απο το βρακί είμαι, τα είδα, σας ορκίζομαι...) και τώρα να τη βλέπω τσίτσιδη... και να μην μπορώ να σταματήσω να κοιτάω την κυτταρίτιδα της, διότι αφ'ενός το παίζει και σούπερ γκόμενα και πολύ το χαίρομαι που κι αυτή σαν όλες μας είναι ξερούχωτη, αφ'ετέρου αν πάρω το βλέμα μου απο την κυτταρίτιδα μπορεί να πέσει το άτιμο πουθενά αλλού... και δεν την θέλω τόση οικειότητα, βαγγελίστρα μου!!
Και σ'αυτή την κατάσταση, η Όλγα λέω, στο κρεβάτι μου!! Ούτε τραπέζι σε καφετέρια μέχρι τώρα δεν είχαμε μοιραστεί, ένα γεια κι ένα αντε γεια λέγαμε, και τώρα να μοιραζόμαστε κρεβάτι, σεντόνια ΚΑΙ άντρα!!! Όλα πακέτο... Στήλη άλατος είχα μείνει... Σαν το χάνο να κοιτάω μια τον έναν και μια την άλλη και να μη βρίσκω τί να ξεστομίσω...  Σαν σκηνή απο ταινία του Αγγελόπουλου που όμως χρυσό λιοντάρι (ή φοίνικα ή κάτι τέοιο τέλος πάντων...) δεν πρόκειται να πάρει...
Άραγε το εγκεφαλικό επεισόδιο το καταλαβαίνει κανείς όταν το παθαίνει;... Θέλω να πω, όταν κάνει έτσι το αγγειάκι και διαλύεται στα εξ ων συνετέθει, νιώθει κάτι ο φουκαράς (ή η φουκαριάρα...) κάτοχος του εν λόγω αγγειακίου; Πέρα δηλαδή απο το που στραβώνει ο στόμας σου και δεν μπορείς να πεις την αλφαβήτα, αυτά έρχονται μετά και ανάλογα με το μέγεθος της αγγειακής καταστροφής... Τεσπά, αυτό που θελω να πω εγώ (που γιατρός δεν είμαι, λογίστρια είμαι...) είναι οτι αν τα μικρά εγκεφαλικά δεν έρχονται με φαμφάρες και τυμπανοκρουσίες, αν δεν καταλαβαίνουμε τίποτα απο δαύτα όταν  είναι μικρούτσικα, παρά μόνο που μένουμε έτσι κάγκελο, ε, μήπως έπαθα ένα χθες και γι'αυτό στεκόμουν σαν το στρατιωτάκι αμίλητο, ακούνητο...

Κομμάτια ήμουν η γυναίκα χθες βράδυ, ξανά, και όχι, όσο και να μαθαίνουν τα βουνά απο τα χιόνια, δεν τα απολαμβάνουν καθόλου κι αυτό καρατσεκαρισμένο (κι όποιος αμφιβάλει ας φανταστεί την πάρτη του σκεπασμένη απο χιόνι και πάγο μόνιμα σαν αρακάς του μπάρμπα Στάθη στον καταψύκτη... έγινα κατανοητή τώρα νομίζω...)
Πάλι λοιπόν ένα ερείπιο της ζωής ήμουν, πάλι Ζαχαριάδη είχαμε στο γραφείο... κι όταν έχουμε Ζαχαριάδη, το λογαριασμό του δηλαδή, ο ίδιος δεν έχει πατήσει το ποδάρι του ποτέ, πολύ μεγάλης όρνιθας αβγό του λόγου του και δεν ασχολείται με τέτοια τιποτένια ζητήματα όπως αυτά που γεμίζουν τη δική μας τη ζωούλα, τότε πέφτουν τα γνωστά τηλεφωνήματα σε μανάδες, γυναίκες, γκόμενους, κομμωτές και μανικιουρίστες οτι θα τραβήξει μακριά η βαλίτσα και να μη μας περιμένουν όχι για βραδυνό φαγητό (ή κούρεμα και μανικιούρ αντίστοιχα), ούτε και για καφέ το πρωί... Διότι όταν πιάνουμε το Ζαχαριάδη, μας βρίσκει το ξημέρωμα μπροστά σε υπολογιστές και εκτυπώσεις και κομπιουτεράκια και χαρτάκια, δίπλα σε άδεια κουτιά πίτσας και μπύρας και περιτυλίγματα απο σοκολάτα ΙΟΝ αμυγδάλου (διότι χωρίς σοκολάτα δεν δουλεύει ο εγκέφαλος με τίποτα τις άγριες τούτες ώρες... και μεταξύ μας, ούτε με τη σοκολάτα δουλεύει...)
Έτσι περίπου κι εχθές... διότι εχθές, για κάποιο περίεργο λόγο που κατά πάσα πιθανότητα με λάθος υπολογισμούς συνδέεται (και που θα μας σκάσει στα μούτρα σήμερα έτσι για να ολοκληρωθεί η ομορφιά της σημερινής μέρας... και πόση άλλη ομορφιά να αντέξω η γυναίκα πιά...), εχθές λοιπόν τελειώσαμε νωρίς... σχετικά... και έτσι με το που αρχίζαν οι ειδήσεις οι βραδυνές για τον υπόλοιπο κόσμο, είπαμε κι εμείς τις καληνύχτες μας και τραβήξαμε ο καθένας για το σπιτικό του...

Και φτάνω στο σπιτικό μου και βλέπω την Όλγα ξεβράκωτη στο κρεβάτι μου... και δεν είναι λέει κι αυτό που φαντάζομαι...  Κι έτσι όπως είμαι με το πιθανό εγκεφαλικό που λέγαμε, αντί να τους πετάξω έξω και τους δυό απο το κρεβάτι μου και το διαμέρισμα μου, κάνω μεταβολή και αποχωρώ σαν μεγαλειώδης βλαξ!!!  Χωρίς ούτε μια λέξη!!!
Και το χειρότερο δεν είναι που ήμουν κομμάτια και αναγκάστηκα να οδηγήσω σ'αυτή την κατάσταση μέχρι της Ζωής, δεν είναι που ήπια 4 βότκες όταν έφτασα εκεί (και το ρημάδι το αλκοόλ δε το μεταβολίζω πια όπως δέκα χρόνια πριν...), δεν είναι που δεν έφτασα μόνη στης φιλενάδας μου αλλά παρέα με ένα έξτρα λαρτζ κουτί Λεωνίδες (που για να μην είναι μονάχοι τους στης Ζωής, τους συντροφέψαμε και με δύο πίτσες σπέσιαλ...) και που όλα αυτά που, προφανώς, χλαπάκιασα στον πισινό μου έχουν εγκατασταθεί ήδη και επ'αόριστον... όχι... το χειρότερο είναι που η γλώσσα μου λύθηκε όταν έφτασα στης Ζωής!!!! Με τρία τέταρτα καθυστέρηση!!! Κι όλα όσα είχα να πω, λάθος αυτιά τα άκουσαν.... Και το μόνο που κάνει λίγο να σκάσει το χειλάκι μου σήμερα, έτσι, μια σταλίτσα, είναι που και η Όλγα έχει κυτταρίτιδα!!!