...δεν είχε... πολλά φράγκα είχε εξ απο ανέκαθε η Βιολέττα. Αυτό που λέμε γόνος εύπορης οικογένειας... Ο μπαμπάς της στρατιωτικός αλλά μόνο στο κλινόν άστυ υπηρέτησε... είχαν τα μέσα, προσωπικές φιλίες με τον υπουργό, παίζανε χαρτάκι τα σαββατόβραδα συχνά-πυκνά, όχι πολλά, ψιλοπράγματα... Όχι μόνο δεν είχε δεί μάχη ο μπαμπάς, ούτε στρατόπεδο καλά-καλά δεν είχε δει, όλο στο γραφείο ήταν, είχε και τους εκάστοτε πιτσιρικάδες φαντάρους να του πηγαίνουν τα ψώνια σπίτι και να του παίρνουν τη στολή απο το καθαριστήριο εν ώρα υπηρεσίας (κι αυτοί βίσματα ήταν κανονικά για να έχουν τέτοιο πόστο, βέβαια, να μην παραπονιούνται...) και μια χαρά κοτσάνι την περνούσε.
Η μαμά, κόρη μεγαλομπακάλη, οι κακές γλώσσες έλεγαν οτι μαυραγορίτης ήταν ο παππούς στην κατοχή και έτσι τα κονόμισε πουλώντας ένα ποτηράκι λάδι για τον αρραβώνα με το μονόπετρο της καθεμιανής που είχε να τον δώσει... τεσπά, εγώ μπροστά δεν ήμουν και δεν έχω αποδείξεις γι'αυτό αλλά έτσι λένε... Όταν όμως πιάστηκε για καλά ο μπακάλης, μετά τον πόλεμο βέβαια, μετακομίσανε σε περιοχή σικ, πλησίον της Βουλής και του λόφου και δεν πατιώσαντε (όπως λένε και κάτου απο τ'αυλάκι.. κι όπως καταλάβει, κατάλαβε...). Έμαθε και πιάνο έμαθε και γαλλικά η μαμά, πήγαινε και σε βεγγέρες και γενικά πολύ καθώς πρέπει και πλούσια τα ελέη. Όλα καλά και τέλεια μα οταν τον ηράσθει τον καραβανά η δεσποινίς μαμά, ο γέρος πρασίνισε και μετά κοκκίνησε και μετά έκανε σκηνή μεγάλη, τί "θα σε σκοτώσω" της είπε (ναι, σιγά...) τί "θα σε αποκληρώσω" (ε, αυτό έτσουξε λιγάκι...) αλλά τελικά δεν έκανε τίποτα απο αυτά, την προίκησε κανονικότατα και την παρέδωσε στην εκκλησία όπου δόξη και τιμή παντρεύτηκε η μαμά τον μπαμπά της Βιολέττας.
Σπίτι πήρανε πιο... κέντρο απόκεντρο... προς βορράν... αλλά, δέκα λεπτά μακριά, τίποτα... Και η Βιολέττα ήρθε πολύ γρήγορα στην οικογένειά τους... αδερφάκι δεν ήρθε ποτέ... η μαμά αποφάσισε οτι πονάει πολύ το γεννητούρι και χαλάει και τη σιλουέτα και παρόλο που ο στρατιωτικός ήθελε γιό, του είπε "ζαμέ" και το θέμα έκλεισε εκεί... άλλωστε ο μπαμπάς, παρόλο που ήξερε πάρα πολύ καλά ποιός φοράει τα παντελόνια στην οικογένεια, ήξερε επίσης και ποιός έχει τις τσέπες... έτσι, δεν την εξερέθιζε τη μαμά... που είχε και την καρδιά της... μμμμ...
Γεννήθηκε λοιπόν η Βιολέττα κι απο μωρό φάνηκε οτι... έ, δεν είναι σπίρτο... Κοντά δυό χρονών τη βαφτίσανε, ακόμα ούτε "μα" δεν είχε πει... γελούσε, χαρωπό παιδάκι το έλεγες, αλλά με ένα ύφος κομμάτι βλαμμένο... Τρόμαξε να βγάλει λογάκια απο το στόμα της, τρόμαξε να περπατήσει, τρόμαξε να πάει στην τουαλέτα μόνη της, γενικά τρόμαξε να κάνει οτιδήποτε τα άλλα παιδάκια της ηλικίας της κάνουν... Στο σχολείο όταν πήγε, τρόμαξε περισσότερο... Τρόμαξαν μαζί και οι δάσκαλοι, αλλά μια και το σχολείο ήταν ιδωτικό και πρωτοκλασσάτο, ε, δε θα πήγαινε και σε δευτεράντζα η Βιολέττα, έκαναν τουμπεκί ψιλοκομμένο και... την αρίστευσαν τη Βιολέττα! Όχι δηλαδή που να πάει και στο Πανεπιστήμιο, αλλά δε βαριέσαι, λεφτά υπήρχαν άφθονα, πήγε στο Κολλέγιο και πήρε και το χαρτί και μια χαρά τη βόλεψε. Η χαζομάρα όμως, χαζομάρα!
Μετά γνώρισε το Θανάση! Μηχανικός σπούδασε ο Θανάσης κι αντιγραφέας σαν αυτόν δεν είχε ξαναπεράσει απο τα έδρανα! Ούτε ένα μάθημα δεν πέρασε χωρίς σκονάκια ο ερίφης κι όταν δεν είχε σκονάκια κατάλληλα, αντέγραφε απο όποιον καθόταν στη γειτονιά! Τόσο πολύ που στις εξεταστικές στο αμφιθέτρο δεν ήθελε κανείς να κάθεται κοντά του, σαν να είχε ψώρα προσπαθούσαν να τον αποφεύγουν τα άλλα παιδιά... Αλλά, τί τα θες, μια χαρά το πήρε το δίπλωμα και επειδή είχε και τα πολιτικά μέσα, τότε, γιατί μετά άλλαξαν κι αργήσαν κομμάτι να ξαναλλάξουν τα πράγματα, μια χαρά βολεύτηκε και απο δουλειά ο Θανάσης. Τότε γνωρίστηκαν. Ξετρελάθηκε ο Θανάσης με... τα λεφτά της Βιολέττας! Βεβαια, εδώ που τα λέμε, άσχημη δεν είναι η Βιολέττα, μόνο οι φτωχοί είναι άσχημοι στην εποχή μας (και ο Θανάσης, που μπορεί να μην είναι φτωχός αλλά δεν βλέπεται ρε παιδάκι μου!!!) και επιπλέον είναι και βούρλο που πολύ το εχτιμά ο μέσος Θανασης αυτού του κόσμου... Τα 'φτιάξαν λοιπόν και μια ομορφιά περνούσαν μέχρι που βρήκε άλλη δουλειά ο Θανάσης στα εξωτερικά... Καλή δουλειά, σταθερή, με καλά λεφτά και καλή σύνταξη. Και της είπε να πάει μαζί της Βιολέττας του! Αλλά εκείνη, επειδή μπορεί η χαζομάρα να μην την εγκατέλειψε ποτέ αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να είναι πονηρή και να τον φροντίζει μια χαρά τον εαυτούλη της, του δήλωσε οτι ως γκόμενα δεν τον ακολουθούσε στα ξένα! Όλα κι όλα! Να μπει η κουλούρα και μετά και ως την άκρη του κόσμου, Θανάση μου. Μπήκε λοιπόν η κουλούρα, την περπάτησε στην εκκλησία ο μπαμπάς με τη μεγάλη στολή, η μαμά είχε βάλει και καπέλο με βέλο κι όλος ο καλός ο κόσμος ήταν καλεσμένος στη δεξίωση που ακολούθησε. Τι σαμπάνιες, τί χαβιάρια, του Αβραάμ και του Ισαάκ τα καλά είχανε να κεράσουνε!
Παντρεύτηκαν κι εκπατρίστηκαν το λοιπόν το ζεύγος Μπισμπιρίκου, βολεύτηκαν στην ξενητειά, καλά λεφτά έβγαζαν και φυσικά ο μπαμπάς και η μαμά (κυρίως...) της Βιολέττας όλο και τα... βοηθούσαν τα παιδιά, κάτι με το σπίτι, κάτι με τα έπιπλα, κάτι που να τους πάρουν αυτοκίνητο, τέτοια ψιλοπράγματα... κάναν και παιδάκια, τρία, η Βιολέττα δε τσιγκουνεύτηκε σα τη μαμά της, βλέπεις είχε εφευρεθεί και το επισκληρίδιο στο μεταξύ και η λιποαναρόφηση, χαμπάρι δε πήρε απο τις γέννες... Κι άμα ξεπετάχτηκαν λίγο και τα μικρά, βρήκε κι η Βιολέττα δουλειά από κοντά απο τον άνδρα της! Πώς στην ευχή τα κατάφερε με το κουκούτσι το μυαλό της, κανείς δεν μπόρεσε να καταλάβει... Κι όχι οτι αυτό αποδεικνύει οτι είχε παραπάνω απο κουκούτσι μυαλό, όοοοχι... Το μόνο που αποδεικνύει είναι πως σ'αυτή τη ζωή οι φελλοί επιπλέουν! Κι έτσι τώρα είναι δυό χαρές (και τρεις μισές χαρές τα παιδιά, τρείς και ήμισυ το σύνολο...) το Μπισμπιρικέικο κι η Βιολέττα πιά δεν πιάνεται με τίποτα! Με τη δουλειά της, με τα λέφτά της (που πιά απο τα μπατζάκια της τρέχουν...), με τα Dior της και τους φιόγκους της, μέχρι που συνδικαλίστηκε κιόλας! Κι όσο για έρωτα... τρελός παραμένει ο έρωτας με τον Θανάση!! Τόσο που τις προάλλες που τρώγαν μαζί όλοι παρέα οι συνάδερφοι και φίλοι γκαρδιακοί, τους εδήλωσε η Βιολέττα ότι απο τότε που παντρεύτηκε, τέσσερις οργασμούς έχει!!! Κόκκαλο έμεινε η ομήγυρης!!! Εμένα μου τα μετέφεραν, πάλι μπροστά δεν ήμουν (όλα τα καλά τα χάνω ρε γαμώτο...) αλλά μόλις το άκουσα δύο απορίες μου γεννήθηκαν: Πρώτον, τέσσερις όταν λέει, εννοεί απο τότε που τά'φτιαξαν;;; Όλα τα χρόνια σούμα;;; Και δεύτερον, αν εννοεί και καλά τέσσερις "τη φορά", με το Θανάση τους παθαίνει;;;; Μη χειρότερα...
11.8.10
περί Ελπίδος...
Δε το πιστεύω... πού να το πώ και ποιός να με νιώσει που είναι 2 το ξημέρωμα και κάθομαι και καθαρίζω τον καναπέ από τις σκυλότριχες!!! Καλή μου, όταν κάποιος ΔΕΝ έχει κατοικίδιο, και δή τριχωτό, για κάποιο λόγο δεν το έχει!!! Και τις πιό πολλές φορές, μιλάμε τώρα για συντριπτική πλειοψηφία, είναι επειδή δεν το θέλει!!! Δεκτόν, υπάρχουν και περιπτώσεις αλλεργικών συνανθρώπων μας που πολύ θα την ήθελαν τη Λάση ή τον Γκάρφιλντ αλλά δεν μπορούν... τί φτάρνισμα τους πιάνει, τί πετάλες βγάζουν, ένα χάλι!! Αλλά όπως και να έχει, και με ιδιαίτερα άσχημα αποτελέσματα σε περιπτώσεις αλλεργίας, άμα ο άλλος δεν έχει ζώο, και δεν είναι η γκόμενα σου που σου έχει φάει τ'αυτιά με το πόοοοοοοσο πολύυυυυυ θέλει ένα γατάκι (ο άλλος), δε του το πας πεσκέσι!!! Δε το έχεις δεί το σπιτάκι μου που φέγγει, όλα στην σειρά τους τακτοποιημένα και η γυναίκα να έρχεται μια φορά την εβδομάδα να το καθαρίζει απο πάνω μέχρι κάτω, και μου κουβαλάς το τετράποδο... και χωρίς να με ρωτήσει καν, μη χειρότερα, την κάλεσα να την τραπεζώσω και μου έφερε και το ζωντανό... αν τουλάχιστον είχε ρωτήσει, έστω από ευγένεια, κάποια δικαιολογία θα είχα βρει να της πω να μη τη φέρει τη σκύλα... και λέει δεν αφήνει τρίχα καθόλου... Ναι, πώς, εμένα μου λες;;!! Και όλες αυτές που έχω μαζέψει με το αυτοκόλλητο το ρολό, τί διάολο είναι, έ;; Εγώ μάδησα κοντές και κατσαρές λευκές τρίχες;; Ίσια είναι τα μαλλιά μου, μακριά, και τα βάφω κιόλας!!! Τί σε καναπέ, τί σε πολυθρόνα, τί στο πουφ, παντού χοροπήδησε κι άφησε τα σημάδια της η Τζίλι... μόνο που δεν μου κατούρησε, συγκοπή θα είχα πάθει και θα με είχαν τώρα στα επείγοντα... γαμώ την ατυχία μου... άμα την ξανακαλέσω εγώ να μου τρυπήσει τη μύτη... κι όπως έκοψα και το να πηγαίνω σπίτι της... ε, δε τη βλέπω και να ζει πολύ η "φιλία" μας...
Πήγαινα σπίτι της... μια φορά κι έναν καιρό όταν πρωτογνωριστήκαμε... Μου είχε κάνει και διαφήμιση ο Στάθης ότι και καλά θα έρθει μια φίλη φίλου του στη γειτονιά και θα την συμπαθήσω πολύ και "θα δείς μωρό μου που θα έχεις μια φίλη καινούρια" και τέτοια.. Ε, το έφαγα κι εγώ... και είπα ναι καμπόσες φορές στις προσκλήσεις τις... αλλά, πάω τη μια φορά είχε κάνει κακά της η Τζίλι στο λίβινγκ ρουμ, σιχάθηκα... Την άλλη έκανε τσισάκια η Τζίλι στο χωλ, το χρυσό μου, φέρνει μια σφουγγαρίστρα κατάστεγνη κι αναμαλλιασμένη κι όπως ήταν σκουπάει και καλά το κάτουρο... διπλοσιχάθηκα! Την τρίτη φορά, έχει τη Τζίλι αγκαλιά καθισμένη στο τραπέζι ενώ τρώμε, τη φιλάει, την ταίζει, γεμίζει το χέρι της σάλια απο το σκυλί και το χώνει, το χέρι όχι το σκυλί, όπως ήταν μέσα στο βάζο με τις ελιές!!!! Τρελάθηκα!!! Μου ήρθε να ξεράσω αλλά το ανέβαλα διότι σκέφτηκα ότι με την ίδια βρωμερή σφουγγαρίστρα θα τα μάζευε κι αυτά... Δεν ξαναπήγα σπίτι της απο τότε, κι ας είναι και γειτόνισσα... Μου γάνωσε τον εγκέφαλο απο τότε, νά'ρθεις και νά'ρθεις και το έχω κάνει κουκλίστικο το διαμέρισμα και να μου πεις πού να βάλω τα κάδρα (στο τσακ ήμουν να της πω πού να τα βάλει τα κάδρα....), αλλά δεν το άντεχα! Να πάω απο κει μετά τη δουλειά, με τα καλά μου τα ρουχαλάκια και να μου τα κάνει πατσαβούρια η Τζίλι; Πάει πολύ το καθαριστήριο... Ούτε και να το σκεφτώ να φάω σπίτι της πάλι, άσε που και η Τζίλι από τα πιάτα που τρώνε κι οι άθρωποι τρώει... εντάξει, πλένονται στο πλυντήριο πιάτων αλλά και πάλι, δεν την παλεύω να σκέφτομαι ότι εκεί που τρώω έχει φάει και το σκυλί! Κι αν λιμπιστώ καμιά ελιά και ξεχαστώ και πάρω, έ;; Μπλιάχχχχ...
Και το έχει πιά αυτό το σκυλί, όχι σαν παιδί, χειρότερα!! Τι μπουφάν του πήρε για το κρύο, τί να δείχνει φωτογραφίες του στον κόσμο όπως κάνουν οι χαζομαμάδες, τί να πιάνει κουβέντα με άλλους ιδιοκτήτες παρομοίων τετράποδων και να συγκρίνουν τα βλαστάρια τους... "το δικό μου δε γαυγίζει καθόλου" και τέτοια σαχλά... και το άκρον άωτον έιναι που μας τα είχε πρήξει ολονών με το πόσο ευτυχισμένη είναι με το σκυλί της και πόσο δεν έχει ανάγκη να βρει γκόμενο!!
Έχω βρεθεί να κρατάω το κινητό μισή ώρα, αν είναι δυνατό, και να ακούω το πόσο πλήρης και ευδαίμων είναι παρέα με τη σκύλα της και για το πόσο την "ενοχλεί" που οι φίλοι της, λέει, προσπαθούν διακαώς να της βρούν ταίρι δίποδο!!! Πρώτον, κατά την ταπεινή μου γνώμη, κανείς μα κανείς δεν προσπαθεί να της βρεί άντρα!! Διότι έχει τα δικά του προβλήματα ο κόσμος, χέστηκε για το αν έχει γκόμενο η Ελπίδα... Και δεύτερον, είναι γνωστό ότι ο χαρούμενος ο άνθρωπος απλά είναι χαρούμενος δεν γυρνάει γύρω γύρω να φωνάζει πόσο χαρούμενος είναι... εκτός κι αν είναι βλαμμένος ή... δεν είναι χαρούμενος και θέλει να πείσει, το εαυτό του πρώτα και τους άλλους μετά, πως είναι! Σε κάθε περίπτωση κάτι δεν παέι καλά... λέω εγώ.
Πήγαμε και για περπάτημα μαζί μια μέρα, Κυριακή, για να σφίξουν λίγο τα κρεατώματα, είναι κι αυτή τροφαντούλα, έφαγα κι εγώ τα κέρατά μου το χειμώνα και με το που έπιασε καλοκαιράκι σκέφτηκα "μαγιώ" και αγχώθηκα... Ε, στο λόγο της τιμής μου, δεν σταμάτησε να μιλάει επί τρείς ώρες συνεχόμενες!! Πώς διάλο τα κατάφερνε να περπατάει και να μιλάει με αυτό το ρυθμό, δεν θα το μάθω ποτέ... Και φυσικά, το θέμα μας (επειδή εγώ σχεδόν κουβέντα δεν έβγαλα αφ'ενός διότι δεν προλαβαίνεις να πάρεις σειρά όταν μιλάει η Ελπίδα, αφ'ετέρου διότι λαχανιάζω άμα περπατάω γρήγορα και μιλάω ταυτόχρονα...) ήταν το πόσο ευτυχισμένη είναι με τη ζωή της η Ελπίδα!!! Ε, μετά απο τρείς ώρες, το εμπέδωσα!!! Είναι πανευτυχής!! Και δεν κατάφερα να την αποφύγω, είμαι κι εγώ χάπατο και δεν ξέρω να αποφεύγω τις κακοτοπιές, και πήγαμε και δεύτερη φορά για περπάτημα... όχι, άλλο κύριο θέμα συζήτησης δεν είχαμε, πάλι για το πόσο ευτυχισμένη είναι η Ελπίδα μιλούσαμε... ε, λέμε τώρα "μιλούσαμε", νομίζω ότι είναι προφανές πως μόνη της μιλούσε πάλι... αυτή τη φορά το διάνθησε το θέμα και με 45' ανάλυσης του πρώην... κι όχι, δεν θα μπώ σε λεπτομέρειες διότι... δεν έχω! Απο ένα σημείο, πολύ στην αρχή, και μετά σταμάτησα να ακούω τί έλεγε και αποφάσισα να τραγουδάω Sting μέσα στο κεφάλι μου... απο τα παλιά, τα πρώτα προσωπικά άλμπουμ... εξαιρετικά πέρασα!!! Πέταξα και μερικά "ε, βέβαια..." και καθάρισα...
Και φυσικά, επειδή και πιο μεγάλη είμαι και έχω περάσει και δια πυρός και σιδήρου όσον αφορά τα γκομενικά, μην επεκταθώ τώρα, δεν έχω ούτε μια αμφιβολία για τα εξής: Έξαλλη είναι που δεν έχει γκόμενο και έτοιμη να φλιπάρει, αν δεν έχει φλιπάρει και ήδη... Επίσης έξαλλη είναι που δεν προσπαθούμε να της βρούμε γκόμενο και δια τούτο μας τα πρήζει με την ανάποδη διατύπωση του θέματος. Και τέλος, άμα βρει γκόμενο (που δεν το αποκλείω αν και το βρίσκω δύσκολο με την υστερία που κουβαλάει...) θα μας τα πρήξει πάλι για το πόσο ευτυχισμένη είναι τώρα που έχει γκόμενο! Κι ας μας πήρε τ'αυτιά τόσους μήνες οτι δεν θέλει και δεν τον χρειάζεται και δεν την ενδιαφέρει ο γάμος και τα παιδιά και δεν είναι το στυλ της όλα τα σχετικά... Κι ανάθεμα αν θα μάθω ποτέ να μη σηκώνω το τηλέφωνο όταν παίρνει, αφού το ξέρω οτι για καλό δεν θα είναι...
Πήγαινα σπίτι της... μια φορά κι έναν καιρό όταν πρωτογνωριστήκαμε... Μου είχε κάνει και διαφήμιση ο Στάθης ότι και καλά θα έρθει μια φίλη φίλου του στη γειτονιά και θα την συμπαθήσω πολύ και "θα δείς μωρό μου που θα έχεις μια φίλη καινούρια" και τέτοια.. Ε, το έφαγα κι εγώ... και είπα ναι καμπόσες φορές στις προσκλήσεις τις... αλλά, πάω τη μια φορά είχε κάνει κακά της η Τζίλι στο λίβινγκ ρουμ, σιχάθηκα... Την άλλη έκανε τσισάκια η Τζίλι στο χωλ, το χρυσό μου, φέρνει μια σφουγγαρίστρα κατάστεγνη κι αναμαλλιασμένη κι όπως ήταν σκουπάει και καλά το κάτουρο... διπλοσιχάθηκα! Την τρίτη φορά, έχει τη Τζίλι αγκαλιά καθισμένη στο τραπέζι ενώ τρώμε, τη φιλάει, την ταίζει, γεμίζει το χέρι της σάλια απο το σκυλί και το χώνει, το χέρι όχι το σκυλί, όπως ήταν μέσα στο βάζο με τις ελιές!!!! Τρελάθηκα!!! Μου ήρθε να ξεράσω αλλά το ανέβαλα διότι σκέφτηκα ότι με την ίδια βρωμερή σφουγγαρίστρα θα τα μάζευε κι αυτά... Δεν ξαναπήγα σπίτι της απο τότε, κι ας είναι και γειτόνισσα... Μου γάνωσε τον εγκέφαλο απο τότε, νά'ρθεις και νά'ρθεις και το έχω κάνει κουκλίστικο το διαμέρισμα και να μου πεις πού να βάλω τα κάδρα (στο τσακ ήμουν να της πω πού να τα βάλει τα κάδρα....), αλλά δεν το άντεχα! Να πάω απο κει μετά τη δουλειά, με τα καλά μου τα ρουχαλάκια και να μου τα κάνει πατσαβούρια η Τζίλι; Πάει πολύ το καθαριστήριο... Ούτε και να το σκεφτώ να φάω σπίτι της πάλι, άσε που και η Τζίλι από τα πιάτα που τρώνε κι οι άθρωποι τρώει... εντάξει, πλένονται στο πλυντήριο πιάτων αλλά και πάλι, δεν την παλεύω να σκέφτομαι ότι εκεί που τρώω έχει φάει και το σκυλί! Κι αν λιμπιστώ καμιά ελιά και ξεχαστώ και πάρω, έ;; Μπλιάχχχχ...
Και το έχει πιά αυτό το σκυλί, όχι σαν παιδί, χειρότερα!! Τι μπουφάν του πήρε για το κρύο, τί να δείχνει φωτογραφίες του στον κόσμο όπως κάνουν οι χαζομαμάδες, τί να πιάνει κουβέντα με άλλους ιδιοκτήτες παρομοίων τετράποδων και να συγκρίνουν τα βλαστάρια τους... "το δικό μου δε γαυγίζει καθόλου" και τέτοια σαχλά... και το άκρον άωτον έιναι που μας τα είχε πρήξει ολονών με το πόσο ευτυχισμένη είναι με το σκυλί της και πόσο δεν έχει ανάγκη να βρει γκόμενο!!
Έχω βρεθεί να κρατάω το κινητό μισή ώρα, αν είναι δυνατό, και να ακούω το πόσο πλήρης και ευδαίμων είναι παρέα με τη σκύλα της και για το πόσο την "ενοχλεί" που οι φίλοι της, λέει, προσπαθούν διακαώς να της βρούν ταίρι δίποδο!!! Πρώτον, κατά την ταπεινή μου γνώμη, κανείς μα κανείς δεν προσπαθεί να της βρεί άντρα!! Διότι έχει τα δικά του προβλήματα ο κόσμος, χέστηκε για το αν έχει γκόμενο η Ελπίδα... Και δεύτερον, είναι γνωστό ότι ο χαρούμενος ο άνθρωπος απλά είναι χαρούμενος δεν γυρνάει γύρω γύρω να φωνάζει πόσο χαρούμενος είναι... εκτός κι αν είναι βλαμμένος ή... δεν είναι χαρούμενος και θέλει να πείσει, το εαυτό του πρώτα και τους άλλους μετά, πως είναι! Σε κάθε περίπτωση κάτι δεν παέι καλά... λέω εγώ.
Πήγαμε και για περπάτημα μαζί μια μέρα, Κυριακή, για να σφίξουν λίγο τα κρεατώματα, είναι κι αυτή τροφαντούλα, έφαγα κι εγώ τα κέρατά μου το χειμώνα και με το που έπιασε καλοκαιράκι σκέφτηκα "μαγιώ" και αγχώθηκα... Ε, στο λόγο της τιμής μου, δεν σταμάτησε να μιλάει επί τρείς ώρες συνεχόμενες!! Πώς διάλο τα κατάφερνε να περπατάει και να μιλάει με αυτό το ρυθμό, δεν θα το μάθω ποτέ... Και φυσικά, το θέμα μας (επειδή εγώ σχεδόν κουβέντα δεν έβγαλα αφ'ενός διότι δεν προλαβαίνεις να πάρεις σειρά όταν μιλάει η Ελπίδα, αφ'ετέρου διότι λαχανιάζω άμα περπατάω γρήγορα και μιλάω ταυτόχρονα...) ήταν το πόσο ευτυχισμένη είναι με τη ζωή της η Ελπίδα!!! Ε, μετά απο τρείς ώρες, το εμπέδωσα!!! Είναι πανευτυχής!! Και δεν κατάφερα να την αποφύγω, είμαι κι εγώ χάπατο και δεν ξέρω να αποφεύγω τις κακοτοπιές, και πήγαμε και δεύτερη φορά για περπάτημα... όχι, άλλο κύριο θέμα συζήτησης δεν είχαμε, πάλι για το πόσο ευτυχισμένη είναι η Ελπίδα μιλούσαμε... ε, λέμε τώρα "μιλούσαμε", νομίζω ότι είναι προφανές πως μόνη της μιλούσε πάλι... αυτή τη φορά το διάνθησε το θέμα και με 45' ανάλυσης του πρώην... κι όχι, δεν θα μπώ σε λεπτομέρειες διότι... δεν έχω! Απο ένα σημείο, πολύ στην αρχή, και μετά σταμάτησα να ακούω τί έλεγε και αποφάσισα να τραγουδάω Sting μέσα στο κεφάλι μου... απο τα παλιά, τα πρώτα προσωπικά άλμπουμ... εξαιρετικά πέρασα!!! Πέταξα και μερικά "ε, βέβαια..." και καθάρισα...
Και φυσικά, επειδή και πιο μεγάλη είμαι και έχω περάσει και δια πυρός και σιδήρου όσον αφορά τα γκομενικά, μην επεκταθώ τώρα, δεν έχω ούτε μια αμφιβολία για τα εξής: Έξαλλη είναι που δεν έχει γκόμενο και έτοιμη να φλιπάρει, αν δεν έχει φλιπάρει και ήδη... Επίσης έξαλλη είναι που δεν προσπαθούμε να της βρούμε γκόμενο και δια τούτο μας τα πρήζει με την ανάποδη διατύπωση του θέματος. Και τέλος, άμα βρει γκόμενο (που δεν το αποκλείω αν και το βρίσκω δύσκολο με την υστερία που κουβαλάει...) θα μας τα πρήξει πάλι για το πόσο ευτυχισμένη είναι τώρα που έχει γκόμενο! Κι ας μας πήρε τ'αυτιά τόσους μήνες οτι δεν θέλει και δεν τον χρειάζεται και δεν την ενδιαφέρει ο γάμος και τα παιδιά και δεν είναι το στυλ της όλα τα σχετικά... Κι ανάθεμα αν θα μάθω ποτέ να μη σηκώνω το τηλέφωνο όταν παίρνει, αφού το ξέρω οτι για καλό δεν θα είναι...
5.7.10
για τα πανηγύρια...
Εγώ μπορεί να είμαι για τα πανηγύρια συχνά-πυκνά, κατά γενική ομολογία και χωρίς να με πειράζει κιόλας, αλλά σε αληθινά πανηγύρια έχω παρεβρεθεί πολύ λίγες φορές... σαν την κουτσομούρα εκτός θαλάσσης είμαι στας ιεράς πανήγυρεις (και μάλλον αυτό ανορθόγραφο είναι αλλά δε βαριέσαι...) και το έχω αποδείξει επανειλλημένα... Όχι ότι δεν περνάω καλά, τελικά, αλλά να, δεν ξέρω ποτέ πώς ακριβώς να φερθώ...Όπως τότε που πήγα στο πανηγύρι στην Κορακίτσα... όχι, το όνομα δεν είναι αληθινό, το αληθινό είναι πολύ πιο αστείο αλλά ντρέπομαι να το γράψω για να μην φωτογραφίσω την περιοχή... και τους κατοίκους της!!!
Πήγα λοιπόν στο πανηγύρι στην Κορακίτσα... Ιούλιος μήνας, ο τζίτζικας είχε ήδη σκάσει απο τη ζέστη και τον είχαν με θερμοπληξία στα επείγοντα, σε ράντζο, αλλά εμείς ακόμα ζωντανοί... περίπου... Τώρα θα μου πείτε, αφού δεν το σηκώνεις το άθλημα, γιατί βρε πουλάκι μου πήγες; Και θα απαντήσω "καλή ερώτηση" αλλά άλλη απάντηση δεν θα δώσω... διότι αφ'ενός θα κάνω δέκα ώρες να εξηγώ το γιατί και το πώς, και βαριέμαι, αφ'ετέρου στην ιστορία μας δεν κάνει καμιά διαφορά. Πήρα λοιπόν ένα ταξί και μια πρώην φιλενάδα παραμάσχαλα -επίσης δεν θα κάτσω να εξηγήσω τώρα γιατί και πώς η φιλενάδα έγινε "πρώην"- και πήγα... Φυσικά με το που φτάσαμε άρχισα να έχω τα συμπτώματα της άνωθεν αναφερθήσας κουτσομούρας... Διότι εγώ είχα φορέσει η καψερή ένα τζινάκι κι ένα μακουδάκι συνδυασμένα ωραιότατα με σπορτεξάκι και κακώς, πολύ κακώς, είχα πράξει!
Τί πούλιες, τι (ν)τουαλέτες, τί (ν)τακούνια, τί στολίδια στα μαλλιά κομμωτηρίου, τί βραδυνά τσαντάκια, τί (μ)πασμίνες (για την ψυχρούλα τη βραδυνή που... δεν έπιασε...) είδαν τα μάτια μου δεν περιγράφεται!!! Κι όλα αυτά τα εξαιρετικά, συνοδευόμενα απο κοστούμια!!! Λινά τα πιο πολλά!! Στο λόγο της τιμής μου, ενδυματικά, δεν έχω ξαναβρεθεί τόσο εκτός τόπου και χρόνου στη ζωή μου! Ποιός να μου το έλεγε οτι είναι τόσο επίσημο γεγονός το πανηγύρι του Αη Παντελεήμονα στην Κορακίτσα!!! Ούτε ο χορός του Προέδρου για τη Δημοκρατία να ήταν!! Κι ούτε σε κήπο προεδρικού μεγάρου ελάμβανε χώρα ούτε τίποτα... Στην κεντρική πλατεία της Κορακίτσας, μικρομεσαίου μεγέθους, είχαν βγάλει τραπέζια οι δύο ταβέρνες οι επί της εν λόγω πλατείας παρακείμενες, κι αυτό ήταν όλο... α, είχε και την εξέδρα απ'όπου θα παιάνιζαν οι οργανοπαίχται...
Πέσαν τα μούτρα μου και δεν είχα και πού να κρυφτώ... τί να έκανα, το κατάπια το ρεζιλίκι μου και την άραξα σε μια καρέκλα, είχε και τραπέζι από δίπλα, είχε και καλή θέα στην ορχήστρα (που δεν είχε αρχίσει να παίζει ακόμα...) και έπιασα να χαζεύω γύρω... Το πρώτο που παρατήρησα ήταν το αγκαζέ! Κάπου τον ένα τρίτο των παρεβρισκομένων επισήμων, ήταν πιασμένο αγκαζέ... αυτοί ήταν οι αρραβωνιασμένοι!!! Διότι έτσι είναι στην επαρχία, κι όπως θέλει ας με διαψεύσει: οι αρραβωνιασμένοι πάνε αγκαζέ και με τα καλά τους στα πανηγύρια και στην Ανάσταση! Α! και στις ονομαστικές εορτές, φίλων, (μελλοντικών) κουμπάρων και συγγενών (κι απο τα δύο σόγια)... Μια ομορφάδα!! Τέτοια περηφάνια να περιφέρουν τον μέλλοντα ή την μέλλουσα δεν είχα ξαναδεί... Οι υπόλοιποι ήταν χωρισμένοι σε δύο κατηγορίες. Οι παντρεμένοι που τους ξεχώριζες διότι κατά πλειονότητα κουβαλούσαν και τα κουτσούβελα μαζί, κι αυτά με τα καλά τους, και επιπλέον δεν μιλιούνταν και μεταξύ τους (εκτός κι αν ήταν να πούν "πιάσε μια μπύρα, Λίτσα", το "Λι" με προφορά νοτίως του αυλακιού...) και οι ελεύθεροι, που περιφέρονταν δυό-δυό (του ιδίου φύλου), κοζάροντας το πλήθος, μουρμουρίζοντας και χαζογελώντας μεταξύ τους... προφανώς σε αναζήτηση μελλοντικού αρραβωνιαστικού ή αρραβωνιαστικιάς... Παππούδες και γιαγιάδες παίζουν εκτός συναγωνισμού και δεν ασχολείται κανείς μαζί τους εκτός απο τους άλλους παππούδες και γιαγιάδες οπότε δεν θα προχωρήσω σε λεπτομέρειες...
Ε, δεν πέρασε και πολλή ώρα, εμφανίζεται γκαρσόνι έφηβο, προς το βρώμικο του και αναδύοντας μια.. ε, ευωδία δεν την έλεγες και με μια έκφραση λίγο... πώς να το πω... βλαμμένη! Στρώνει μια λαδόκολλα στο τραπέζι, απιθώνει και το αλατοπίπερο, χωρίς ούτε μια λέξη αυτά, και μετά γυρίζει και με κοιτάει σα να περιμένει κάτι... Επείδή έχω και πολύ υψηλό δείκτη νοημοσύνης, αμέσως μου έκοψε!! Παραγγελία θέλει!!! Μπορει να μη το είπε αλλά ήταν ξεκάθαρο!!! Του λέω λοιπόν όλο χάρη και ευγένεια "θα μας φέρεις δύο μπυρίτσες σε παρακαλώ και... τί έχετε για φαγητό;"...
Μια χαρά και κανονική ερώτηση μου φάινεται εμένα ακόμα και σήμερα... είμαι καθισμένη σε ταβέρνα, ρωτάω τί έχει για φαγητό! Πού είναι το περίεργο, ε;; Δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένη για την σκηνή που ακολούθησε... Γουρλώνει τις ματάρες ο παιδής, φανερά σοκαρισμένος απο την ερωτησή μου και έτοιμος να πάθει εγκεφαλικό!! Με μια μόνο λέξη, μου δείχνει, με κίνηση όμοια μ'αυτή του Κολοκοτρώνη απά στο άλογο απαθανατισμένη στον αδριάντα του στο Ναύπλιο, προς τη μεριά γυάλινης προθήκης που βρίσκεται πάνω σ' ένα πάγκο στην άκρη περίπου της πλατείας όπου είναι τα τραπέζια των συνδαιτημόνων... "Εκεί..." μου λέει... και τότε παίρνω χαμπάρι η άσχετη: γουρνοπούλα με το κιλό!!! Στον πάγκο και ουχί στην ταβέρνα!!! Ανεξάρτητος ο πωλητής του φαγητού ώστε να εξυπηρετηθούν, προφανώς, και οι δύο ταβέρνες! Τί ντροπή!!! Μα να μην ξέρω τί γίνεται στα πανηγύρια;;!! Μη χειρότερα!! Τόσο πια μαύρα τα μεσάνυχτα;;
Με αυτή την λακωνική δήλωση, αφήνοντας με κεραυνόπληκτη και ντροπιασμένη, αποχωρεί ο σερβιτόρος μας... γυρίζω στην (πρώην) φιλενάδα και της δηλώνω ότι εγώ, με το χαρακτήρα πού 'χω, δεν υπάρχει περίπτωση να πάω να ζητήσω γουρνοπούλα με το κιλό και να τη μεταφέρω με τη λαδόκολλα (όλο λαδόκολλες είναι τα πανηγύρια...) στο τραπέζι για να φάω... δεν είναι δυνατόν, ενδρέπομαι!!! Και φυσικά αναγνωρίζω πως είναι δικό μου το κόλλημα κι ο κόσμος έτσι κάνει χώρια που δεν υπάρχει κι επιλογή αν δεν θέλουμε να μείνουμε νηστικές αλλά... δεν πάω!! Σηκώνεται λοιπόν κι αυτή, τί να κάνει, και πάει και φέρνει μισό κιλό κρέας το οποίο τελικά αποδείχτηκε τουλάχιστον εξαιρετικόν και στανιάραμε κιόλας που είχαμε να φάμε απο το πρωί... βλεπεις με τη ζέστη, δε πήγαινε τίποτα κάτω εκτός απο φραπέδες, περιμέναμε να δροσίσει (λέμε τώρα... σας θυμίζω τον τζίτζικα...) για να βάλουμε κάτι στέρεο στο στομα μας...
Κι αφού φάγαμε, διότι το πρόγραμμα ήταν σε κάθε λεπτομέρεια σχεδιασμένο και προέβλεπε τα πάντα, αρχινάνε τα όργανα... Όχι, δεν υπάρχουν λόγια να περιγραφεί αυτό που ακολούθησε... ορχήστρα ήταν αλλά ακουγόταν σα να βαρούσε ο καθείς στο δικό του το σκοπό... ο κλαρινιτζής ήταν πρώτη μούρη, μεγάλο όνομα όπως έμαθα κατόπιν και πανακρίβου για να τον φέρεις σε πανηγύρι... όχι ότι παίζει και πουθενά αλλού αλλά τεσπά θέλει πολλά λεφτά για να βαρέσει το όργανο... ο τραγουδιστής επίσης διασημότατος στο χώρο (ναι, έχουν "χώρο" τα πανηγύρια, τί νομίζατε;;...) ο σκοπός ήταν ο ίδιος... για ώωωωωωωωρες... καταλάβαινες οτι άλλαζε το τραγούδι, αμυδρά, αλλά όλα το ίδιο στυλ.... γενικά απο τότε, το μόνο πράγμα που μου έχει μοιάσει λίγο με αυτή τη μουσική είναι οι βουβουζέλες στο μουντιάλ!!! Ο δε χορός που φυσικά άρχισε αμέσως αμα τη ενάρξη της μουσικής ήταν κι αυτός όλο το ίδιο και δώστου γύρο τρόγυρα κι άντε πάλι και μόνο που του έβλεπα ζαλιζόμουν... φυσικά για να σηκωθώ να πιαστώ κι εγώ, ούτε λόγος, ανέκαθεν και τα δύο μου ποδάρια γίνοντας αριστερά με το που άκουγα παραδοσιακή μουσική... και στο Λύκειο Ελληνίδων που είχα πάει ένα φεγγάρι, με έστελνε η μάνα μου για... μόρφωση, ρεζίλι είχα γίνει... άσχετη των ασχέτων!
Ώρες κράτησε το μαρτύριο... μουσικής και χορού... ταξί δεν υπήρχε ούτε για δείγμα κι εμείς κολλημένες στο πανηγύρι... Μετά όσο περνούσε οι ώρα κι όσο πιο πολύ τα πίνανε οι παρεβρισκόμενοι, αρχίσαν και οι παραγγελιές και η χαρτούρα (για όσους άσχετους δε το ξέρουν, χαρτούρα είναι που δίνουν, ή πετάνε ή κολλάνε στο κούτελο με φτύμα, λεφτά στους μουσικού για να τους παίξουν παραγγελιές...) κι εγώ, εντελώς πια ως κουτσομούρα στη στεριά, να μην ξέρω αν είναι για γέλια ή για κλάματα το θέαμα!!! Τελικά με τα πολλά βρήκαμε μέσο να φύγουμε, χάρη μας έκανε ένα παιδί απο την ορχήστρα, χεβυμεταλλάς απο φύση αλλά έπαιζε για τα φράγγα εκεί το παληκάρι, τί να κάνει, και να τον έχει ο μεγαλοδύναμος καλά διότι ακόμα εκεί θα ήμαστε... κι όχι, δεν ξαναπήγα σε πανηγύρι απο τότε διότι χώρια τα υπόλοιπα, δεν έχω και βραδυνή αμφίεση!!!....
Πήγα λοιπόν στο πανηγύρι στην Κορακίτσα... Ιούλιος μήνας, ο τζίτζικας είχε ήδη σκάσει απο τη ζέστη και τον είχαν με θερμοπληξία στα επείγοντα, σε ράντζο, αλλά εμείς ακόμα ζωντανοί... περίπου... Τώρα θα μου πείτε, αφού δεν το σηκώνεις το άθλημα, γιατί βρε πουλάκι μου πήγες; Και θα απαντήσω "καλή ερώτηση" αλλά άλλη απάντηση δεν θα δώσω... διότι αφ'ενός θα κάνω δέκα ώρες να εξηγώ το γιατί και το πώς, και βαριέμαι, αφ'ετέρου στην ιστορία μας δεν κάνει καμιά διαφορά. Πήρα λοιπόν ένα ταξί και μια πρώην φιλενάδα παραμάσχαλα -επίσης δεν θα κάτσω να εξηγήσω τώρα γιατί και πώς η φιλενάδα έγινε "πρώην"- και πήγα... Φυσικά με το που φτάσαμε άρχισα να έχω τα συμπτώματα της άνωθεν αναφερθήσας κουτσομούρας... Διότι εγώ είχα φορέσει η καψερή ένα τζινάκι κι ένα μακουδάκι συνδυασμένα ωραιότατα με σπορτεξάκι και κακώς, πολύ κακώς, είχα πράξει!
Τί πούλιες, τι (ν)τουαλέτες, τί (ν)τακούνια, τί στολίδια στα μαλλιά κομμωτηρίου, τί βραδυνά τσαντάκια, τί (μ)πασμίνες (για την ψυχρούλα τη βραδυνή που... δεν έπιασε...) είδαν τα μάτια μου δεν περιγράφεται!!! Κι όλα αυτά τα εξαιρετικά, συνοδευόμενα απο κοστούμια!!! Λινά τα πιο πολλά!! Στο λόγο της τιμής μου, ενδυματικά, δεν έχω ξαναβρεθεί τόσο εκτός τόπου και χρόνου στη ζωή μου! Ποιός να μου το έλεγε οτι είναι τόσο επίσημο γεγονός το πανηγύρι του Αη Παντελεήμονα στην Κορακίτσα!!! Ούτε ο χορός του Προέδρου για τη Δημοκρατία να ήταν!! Κι ούτε σε κήπο προεδρικού μεγάρου ελάμβανε χώρα ούτε τίποτα... Στην κεντρική πλατεία της Κορακίτσας, μικρομεσαίου μεγέθους, είχαν βγάλει τραπέζια οι δύο ταβέρνες οι επί της εν λόγω πλατείας παρακείμενες, κι αυτό ήταν όλο... α, είχε και την εξέδρα απ'όπου θα παιάνιζαν οι οργανοπαίχται...
Πέσαν τα μούτρα μου και δεν είχα και πού να κρυφτώ... τί να έκανα, το κατάπια το ρεζιλίκι μου και την άραξα σε μια καρέκλα, είχε και τραπέζι από δίπλα, είχε και καλή θέα στην ορχήστρα (που δεν είχε αρχίσει να παίζει ακόμα...) και έπιασα να χαζεύω γύρω... Το πρώτο που παρατήρησα ήταν το αγκαζέ! Κάπου τον ένα τρίτο των παρεβρισκομένων επισήμων, ήταν πιασμένο αγκαζέ... αυτοί ήταν οι αρραβωνιασμένοι!!! Διότι έτσι είναι στην επαρχία, κι όπως θέλει ας με διαψεύσει: οι αρραβωνιασμένοι πάνε αγκαζέ και με τα καλά τους στα πανηγύρια και στην Ανάσταση! Α! και στις ονομαστικές εορτές, φίλων, (μελλοντικών) κουμπάρων και συγγενών (κι απο τα δύο σόγια)... Μια ομορφάδα!! Τέτοια περηφάνια να περιφέρουν τον μέλλοντα ή την μέλλουσα δεν είχα ξαναδεί... Οι υπόλοιποι ήταν χωρισμένοι σε δύο κατηγορίες. Οι παντρεμένοι που τους ξεχώριζες διότι κατά πλειονότητα κουβαλούσαν και τα κουτσούβελα μαζί, κι αυτά με τα καλά τους, και επιπλέον δεν μιλιούνταν και μεταξύ τους (εκτός κι αν ήταν να πούν "πιάσε μια μπύρα, Λίτσα", το "Λι" με προφορά νοτίως του αυλακιού...) και οι ελεύθεροι, που περιφέρονταν δυό-δυό (του ιδίου φύλου), κοζάροντας το πλήθος, μουρμουρίζοντας και χαζογελώντας μεταξύ τους... προφανώς σε αναζήτηση μελλοντικού αρραβωνιαστικού ή αρραβωνιαστικιάς... Παππούδες και γιαγιάδες παίζουν εκτός συναγωνισμού και δεν ασχολείται κανείς μαζί τους εκτός απο τους άλλους παππούδες και γιαγιάδες οπότε δεν θα προχωρήσω σε λεπτομέρειες...
Ε, δεν πέρασε και πολλή ώρα, εμφανίζεται γκαρσόνι έφηβο, προς το βρώμικο του και αναδύοντας μια.. ε, ευωδία δεν την έλεγες και με μια έκφραση λίγο... πώς να το πω... βλαμμένη! Στρώνει μια λαδόκολλα στο τραπέζι, απιθώνει και το αλατοπίπερο, χωρίς ούτε μια λέξη αυτά, και μετά γυρίζει και με κοιτάει σα να περιμένει κάτι... Επείδή έχω και πολύ υψηλό δείκτη νοημοσύνης, αμέσως μου έκοψε!! Παραγγελία θέλει!!! Μπορει να μη το είπε αλλά ήταν ξεκάθαρο!!! Του λέω λοιπόν όλο χάρη και ευγένεια "θα μας φέρεις δύο μπυρίτσες σε παρακαλώ και... τί έχετε για φαγητό;"...
Μια χαρά και κανονική ερώτηση μου φάινεται εμένα ακόμα και σήμερα... είμαι καθισμένη σε ταβέρνα, ρωτάω τί έχει για φαγητό! Πού είναι το περίεργο, ε;; Δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένη για την σκηνή που ακολούθησε... Γουρλώνει τις ματάρες ο παιδής, φανερά σοκαρισμένος απο την ερωτησή μου και έτοιμος να πάθει εγκεφαλικό!! Με μια μόνο λέξη, μου δείχνει, με κίνηση όμοια μ'αυτή του Κολοκοτρώνη απά στο άλογο απαθανατισμένη στον αδριάντα του στο Ναύπλιο, προς τη μεριά γυάλινης προθήκης που βρίσκεται πάνω σ' ένα πάγκο στην άκρη περίπου της πλατείας όπου είναι τα τραπέζια των συνδαιτημόνων... "Εκεί..." μου λέει... και τότε παίρνω χαμπάρι η άσχετη: γουρνοπούλα με το κιλό!!! Στον πάγκο και ουχί στην ταβέρνα!!! Ανεξάρτητος ο πωλητής του φαγητού ώστε να εξυπηρετηθούν, προφανώς, και οι δύο ταβέρνες! Τί ντροπή!!! Μα να μην ξέρω τί γίνεται στα πανηγύρια;;!! Μη χειρότερα!! Τόσο πια μαύρα τα μεσάνυχτα;;
Με αυτή την λακωνική δήλωση, αφήνοντας με κεραυνόπληκτη και ντροπιασμένη, αποχωρεί ο σερβιτόρος μας... γυρίζω στην (πρώην) φιλενάδα και της δηλώνω ότι εγώ, με το χαρακτήρα πού 'χω, δεν υπάρχει περίπτωση να πάω να ζητήσω γουρνοπούλα με το κιλό και να τη μεταφέρω με τη λαδόκολλα (όλο λαδόκολλες είναι τα πανηγύρια...) στο τραπέζι για να φάω... δεν είναι δυνατόν, ενδρέπομαι!!! Και φυσικά αναγνωρίζω πως είναι δικό μου το κόλλημα κι ο κόσμος έτσι κάνει χώρια που δεν υπάρχει κι επιλογή αν δεν θέλουμε να μείνουμε νηστικές αλλά... δεν πάω!! Σηκώνεται λοιπόν κι αυτή, τί να κάνει, και πάει και φέρνει μισό κιλό κρέας το οποίο τελικά αποδείχτηκε τουλάχιστον εξαιρετικόν και στανιάραμε κιόλας που είχαμε να φάμε απο το πρωί... βλεπεις με τη ζέστη, δε πήγαινε τίποτα κάτω εκτός απο φραπέδες, περιμέναμε να δροσίσει (λέμε τώρα... σας θυμίζω τον τζίτζικα...) για να βάλουμε κάτι στέρεο στο στομα μας...
Κι αφού φάγαμε, διότι το πρόγραμμα ήταν σε κάθε λεπτομέρεια σχεδιασμένο και προέβλεπε τα πάντα, αρχινάνε τα όργανα... Όχι, δεν υπάρχουν λόγια να περιγραφεί αυτό που ακολούθησε... ορχήστρα ήταν αλλά ακουγόταν σα να βαρούσε ο καθείς στο δικό του το σκοπό... ο κλαρινιτζής ήταν πρώτη μούρη, μεγάλο όνομα όπως έμαθα κατόπιν και πανακρίβου για να τον φέρεις σε πανηγύρι... όχι ότι παίζει και πουθενά αλλού αλλά τεσπά θέλει πολλά λεφτά για να βαρέσει το όργανο... ο τραγουδιστής επίσης διασημότατος στο χώρο (ναι, έχουν "χώρο" τα πανηγύρια, τί νομίζατε;;...) ο σκοπός ήταν ο ίδιος... για ώωωωωωωωρες... καταλάβαινες οτι άλλαζε το τραγούδι, αμυδρά, αλλά όλα το ίδιο στυλ.... γενικά απο τότε, το μόνο πράγμα που μου έχει μοιάσει λίγο με αυτή τη μουσική είναι οι βουβουζέλες στο μουντιάλ!!! Ο δε χορός που φυσικά άρχισε αμέσως αμα τη ενάρξη της μουσικής ήταν κι αυτός όλο το ίδιο και δώστου γύρο τρόγυρα κι άντε πάλι και μόνο που του έβλεπα ζαλιζόμουν... φυσικά για να σηκωθώ να πιαστώ κι εγώ, ούτε λόγος, ανέκαθεν και τα δύο μου ποδάρια γίνοντας αριστερά με το που άκουγα παραδοσιακή μουσική... και στο Λύκειο Ελληνίδων που είχα πάει ένα φεγγάρι, με έστελνε η μάνα μου για... μόρφωση, ρεζίλι είχα γίνει... άσχετη των ασχέτων!
Ώρες κράτησε το μαρτύριο... μουσικής και χορού... ταξί δεν υπήρχε ούτε για δείγμα κι εμείς κολλημένες στο πανηγύρι... Μετά όσο περνούσε οι ώρα κι όσο πιο πολύ τα πίνανε οι παρεβρισκόμενοι, αρχίσαν και οι παραγγελιές και η χαρτούρα (για όσους άσχετους δε το ξέρουν, χαρτούρα είναι που δίνουν, ή πετάνε ή κολλάνε στο κούτελο με φτύμα, λεφτά στους μουσικού για να τους παίξουν παραγγελιές...) κι εγώ, εντελώς πια ως κουτσομούρα στη στεριά, να μην ξέρω αν είναι για γέλια ή για κλάματα το θέαμα!!! Τελικά με τα πολλά βρήκαμε μέσο να φύγουμε, χάρη μας έκανε ένα παιδί απο την ορχήστρα, χεβυμεταλλάς απο φύση αλλά έπαιζε για τα φράγγα εκεί το παληκάρι, τί να κάνει, και να τον έχει ο μεγαλοδύναμος καλά διότι ακόμα εκεί θα ήμαστε... κι όχι, δεν ξαναπήγα σε πανηγύρι απο τότε διότι χώρια τα υπόλοιπα, δεν έχω και βραδυνή αμφίεση!!!....
8.6.10
Η κυρία Φιφή... του Αμερικάνου...
Η κυρία Φιφή ήταν κοντή και στρουμπουλή... σαν λουκουμάς χωρίς το μέλι... βαθύτατα βλαχάρα και αμόρφωτη η καημένη... για το βλαχάρα δεν έφταιγε απόλυτα, για το αμόρφωτη έβαλε κι αυτή το χεράκι της... βλέπεις δεν κατάφερε να τελειώσει το σχολείο... τα έμπλεξε με τον Αμερικάνο, πριν ακόμα αυτός γίνει Αμερικάνος, απο το λύκειο... παντρευτήκανε και ξενητευτήκανε να καζαντήσουν... το περίεργο είναι οτι παρόλο που μαζί έφυγαν για τη γη της επαγγελίας, η ίδια δεν απέκτησε ποτέ το παρατσούκλι "η Αμερικάνα"... παρέμεινε "του Αμερικάνου"... Πήγανε λοιπόν στα ξένα πολύ πριν εγώ τη γνωρίσω... εγώ τους έμαθα, όλη την οικογένεια, απ'όταν επέστρεψαν και μετά... δεν πολυκαταλάβαινα τότε γιατί κάποιος να φύγει απο την άχρωμη, κάκοσμη και βαρετή, μικρή πόλη που μεγάλωνα, να πάει στην άλλη άκρη του κόσμου και να γυρίσει πίσω κι ούτε τώρα το καταλαβαίνω... νόστο το λένε ποιητικά... προσωπικά από τότε που έφυγα, και μάλιστα για αρκετά μακριά όπως το έφερε η τύχη, δεν σκέφτηκα ποτέ να γυρίσω εκεί... άλλοι καιροί... άλλοι άνθρωποι...
Η κυρία Φιφή όμως επέστρεψε... όχι μόνη της... έφερε την οικογένεια, αμερικάνικους καναπέδες που τους κρατούσε στα πλαστικά για να μη φθαρούν, ήταν και τα παιδιά μικρά, ένα ψυγείο απο αυτά που έτρεχε και νερό παγωμένο απο την πόρτα του απέξω (εγώ τέτοιο πράγμα δεν είχα ξαναματαδεί... μέχρι και και πάγο έβγαζε!) ένα πιάνο που κανείς δεν έμαθε ποτέ να παίζει στο σπιτικό τους (αλλά βλέπεις όλες οι καλές οικογένεις ένα πιάνο πρέπει να το έχουν) και πολλά λεφτά!!! Νέα λεφτά!!! Νεόπλουτοι!!! Με έμφαση στο "νέο" και όχι στον "πλούτο"... οι κακές γλώσσες έλεγαν ότι οι μπίζνες που τους απόφεραν τα λεφτά ήταν μάλλον ύποπτες... άλλοι έλεγαν καθαρά και ξάστερα ότι είχαν μπουρδέλα στην αλλοδαπήν... στην Αλάσκα!!.. αποδοτικότατη επιχείρηση... οι ίδιοι έλεγαν πως είχαν εστιατόριο... τώρα θα μου πείς, ο μέσος Έλλην μετανάστης εστιατόριο έχει στην ξενητειά, βλέπεις το φαί το ξέρουμε πολύ καλά, φτιάχνεις ένα "μουζάκας" και χαίρονται οι βάρβαροι... προσωπικά δεν ξέρω, δεν έμαθα ποτέ ούτε για τις μπίζνες τους, ούτε να φτιάχνω μουσακά...
Γυρίσαν λοιπόν στην μικρή μας πόλη με το καζάντι τους... το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να χτίσουν μια βίλλα! Όχι σπίτι, όχι, μη χειρότερα!! Καλέ αφού είχαν λεφτά... σπίτια χτίζουν οι πτωχοί... Η κυρία Φιφή ήθελε βίλλα!! Είχε και οικόπεδο προικόο... σε εξέχουσα θέση στην πόλη μας!!! Δίπλα απο τις γραμμές του τρένου και φάτσα κάρτα στο νεκροταφείο!! Δεν θέλω γελάκια... το εννοω, η θέση ήταν εξέχουσα! Διότι η μικρή μας πόλη έχει μόνο μια γραμμή τρένου και μόνο τρία νεκροταφεία!! Δηλαδή το οικόπεδο ήταν πλησίον σημαντικών και σπανίων οροσήμων της κωμοπόλεως!! Βέβαια πιά τρένο δεν περνάει απο τις γραμμές... παλιά όμως, την εποχή της ανέγερσης της βίλλας, περνούσε! Το νεκροταφείο παραμένει το ίδιο... εγώ πάλι πάντα ένιωθα μια απέχθεια για την γειτνίαση με τους πεθαμένους... όχι οτι θα το αποφύγουμε όλοι μας αλλά να, μη γειτονέψουμε πριν να είναι απολύτως αναγκαίο... ρωτούσα λοιπόν τη μάνα μου γιατί, που να πάρει ευχή, χτίσανε εκεί, μου έλεγε η μάνα μου, εκεί παιδί μου είχανε το προικόο... και μου έμεινε να μη τα χωνεύω τα προικόα διότι μου φαινόταν πως σε υποχρεώνουν να χτίζεις τη ζωή σου δίπλα στους πεθαμένους και δε μπορείς να κάνεις κι αλλιώς... Τεσπά, ξέφυγα... Βάλανε λοιπόν μπροστά και τη χτίσανε τη βίλλα, είχανε και αρχιτέκτονα (άλλος Αμερικάνος αυτός...)!!! Τώρα, πώς τα κατάφερε επιστήμων μηχανικός άνθρωπος και την έβγαλε σα στραβοφτιαγμένο μελομακάρονο τη βίλλα, εγώ ποτέ δεν το κατάλαβα... είχε μια πόρτα απο δώ, ένα μπαλκόνι απο κει, ένα κλιμακοστάσιο λίγο παραπέρα σα καμπαναριό σε εκκλησιά, είχε και φεγγίτες, είχε και κεραμίδια... σουλούπι καθορισμένο δεν είχε!!! Σα να μη μπορούσαν να αποφασίσουν πώς διάολο το θέλουν το σπίτι (συγγνώμην... τη βίλλα ήθελα να πω...) και κατέληξε να είναι λίγο από τη γνώμη όλων... η κυρία Φιφή όμως... έ, δε πιανόταν πια!!!
Διότι τα λεφτά δεν κρύβονται... και δεν κρύβονται διότι αυτοί που τα έχουν δεν θέλουν να τα κρύψουν!! Εκτός αν είναι πολιτικά πρόσωπα... τότε θέλουν (να τα κρύψουν) και τις πιο πολλές φορές το καταφέρνουν κιόλας... Η κυρία Φιφή δεν ήθελε να το κρύψει το νέο της το χρήμα... τη συναντούσες, πες, στο δρόμο, γεια σου, τί κανέις και τα λοιπά, ωραίο το μπλουζάκι σου Φιφή μου και σου απαντούσε "στου Δημόπουλου το πήρα, 12 χιλιάδες" (χιλιάδες κοστίζαν τότε τα μπλουζάκια... πρό νομισματικής ενώσεως...) κι έμενες κάγκελο εσύ διότι πρώτον δεν ρώτησες, δεύτερον ποσώς σε ενδιαφέρει πόσο το χρέωσε το μπλουζάκι ο Δημόπουλος και τρίτον... δεν σου άρεσε καν το μπλουζάκι, έτσι τό είπες διότι δεν είχες τί άλλο να πεις!!!
Όχι, δεν ήθελε να τα κρύβει τα λεφτά της η κυρία Φιφή... ήρθανε μια φορά στο σπίτι μας, οικογενειακώς, για το ρεβεγιόν... Τρεις μέρες μαγείρευε η μάνα μου για τους μουσαφιρέους!!! Το τί είχε φτιάξει δε λέγεται!! Τί ορεκτικά, τί κύρια, τί σαλάτες, τί γλυκά... χώρια που και όλοι όσοι μας τίμησαν, φέραν και το κατιτίς τους... είναι δα γνωστό οτι μετά από τραπεζώματα του είδους, σου μένουν φαγητά και γλυκά να τρώει η οικογένεια του νοικοκύρη για μια βδομάδα... μέχρι που να σιχαθείς το παστίτσιο και το κρέας με τις πατάτες στο φούρνο και τα μπουρεκάκια... αν είναι ποτέ δυνατόν να σιχαθεί κανείς αυτά τα πράγματα!
Η κυρία Φιφή μας έφερε πουτίγκα!! Σε μεγάλο στρογγυλό κουτί που ήθελε και ψυγείο... η πουτίγκα, όχι το κουτί... και πάθαμε και έναν πανικό διότι αυτό που είχαμε ήταν τίγκα στο φαγώσιμο και δεν προλαβαίναμε να πάμε να αγοράσουμε, βραδιάτικα και χρονιάρα μέρα, καινούριο στου Κωτσόβολου!!! Και δεν είχε και Κωτσόβολο τότε στα πέριξ!! Με τα πολλά, διότι η κυρία Φιφή μας ενημέρωσε τουλάχιστον εφτά φορές οτι πουτίγκα περιείχε το κουτί και ήθελε ψυγείο, το χώσαμε στον πάγο και απέφυγε και η μάνα μου το εγκεφαλικό... Πόσο έκανε η πουτίγκα που μας έφερε δε μας είπε... αλλά το έβλεπες οτι την έτρωγε... μάλλον ήλπιζε οτι η σπανιότητα του γλυκού, συνδυασμένη με το εξωτικό του όνομα, θα ήταν αρκετή απόδειξη της υψηλής τιμής του... χώρια το κουτί του ζαχαροπλαστείου που ήταν απο τα πιο ακριβά της περιοχής!
Στα καρφιά φαινόταν να κάθεται η κυρία Φιφή όση ώρα απολαμβάναμε τα απεριτίφ και μετά τα ορεκτικά και μετά τα κύρια που είχε ετοιμάσει η κυρία του σπιτιού... τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί και να την ενοχλούσαν τα κομπλιμέντα των καλεσμένων για τις μαγειρικές ικανότητες της μάνας μου, χώρια απο το μυστικό της τιμής της πουτίγκας... ή μπορεί και να την πίγκωνε το σπίτι μας, μια και ήταν μαθημένη να μένει σε βίλλα... τριάρι ήταν το διαμέρισμα μας και με καλεσμένους είμασταν λίγο ο ένας απά στον άλλον... δεν ξέρω... πάντως είχε μια ανησυχία, αυτό το θυμάμαι... Και έσωσε και μετά από όλο το φαγοπότι, άλλαξε κι ο χρόνος, σβήσαμε και τα φώτα από το γενικό (αυτό το ανέλαβε ο πατέρας μου... ήταν η αρμοδιότητα του... για τα υπόλοιπα φρόντιζε η γυνή...), είπαμε και χρόνια πολλά και του χρόνου και φιληθήκαμε όλοι με όλους και μετά, επιτέλους, είπε η μάνα μου να φέρει "γλυκάκι"... Έλαμψε ολόκληρη η κυρία Φιφή του Αμερικάνου!!! "Την πουτίγκα να φέρεις!!" αναφώνησε περιχαρής να την ακούσουν όλοι και δε μπορούσε να κρύψει την ευτυχία της!!! Η μάνα μου κόντεψε να κρεπάρει απο τη φούρκα της... "ακούς εκεί, λες και εμείς στο σπίτι μας δεν έχουμε γλυκά, μας έφερε εκεί μια παλιοπουτίγκα και κάτι έγινε..." εγώ πάλι είχα σκάσει να μάθω τί είναι η πουτίγκα που δεν είχα ξαναφάει! Ήρθε λοιπόν το μυθικό γλυκό στο τραπέζι και περιμένοντας ευγενικά (διότι ήμουν και παιδί με εξαιρετική ανατροφή... τώρα έχω γίνει μια άξεστη που λέει αυτό ότι περνάει απο το κεφάλι της...) τελικά έχωσα το πηρούνι μου σε ένα κομμάτι πουτίγκα... μπλιάχ!!!! Χάλια ήταν!!! Ένα κέικ της κακιάς ώρας, μισοξεραμένο, και μια κρέμα άνευ προσωπικότητας, ήταν σαντιγύ, ήταν άνθος αραβοσίτου, ήταν μαρέγκα;;;... κανείς δεν ξέρει... αυτό που ξέρω εγώ είναι οτι καθόλου μα καθόλου δε μου άρεσε η πουτίγκα... και το χειρότερο είναι οτι το δικό μου το κομμάτι ήταν το μοναδικό που αποχωρίστηκε απο το γλυκό... για να μείνει αφάγωτο στο πιατάκι... που το έσπρωξα διακριτικά προς τη μεριά της θειάς μου, ελπίζοντας οτι θα το καταβροχθήσει κι αυτό όπως και ό,τι περνούσε από μπροστά της... ε, αυτό πρέπει να ήταν το μόνο πράγμα που η παμφάγα η θειά μου αρνήθηκε να μασαμπουκιάσει!!! Τέτοια χάλια η πουτίγκα της κυρίας Φιφής!! Που, είμαι βέβαιη, όταν γύρισαν στη βίλλα, δεν μπορούσε να χωνέψει πώς όλοι αυτοί οι χωριάτες δεν τίμησαν το γλυκό της... και μόνο αυτή ήξερε πόσο το είχε πληρώσει!
Η κυρία Φιφή όμως επέστρεψε... όχι μόνη της... έφερε την οικογένεια, αμερικάνικους καναπέδες που τους κρατούσε στα πλαστικά για να μη φθαρούν, ήταν και τα παιδιά μικρά, ένα ψυγείο απο αυτά που έτρεχε και νερό παγωμένο απο την πόρτα του απέξω (εγώ τέτοιο πράγμα δεν είχα ξαναματαδεί... μέχρι και και πάγο έβγαζε!) ένα πιάνο που κανείς δεν έμαθε ποτέ να παίζει στο σπιτικό τους (αλλά βλέπεις όλες οι καλές οικογένεις ένα πιάνο πρέπει να το έχουν) και πολλά λεφτά!!! Νέα λεφτά!!! Νεόπλουτοι!!! Με έμφαση στο "νέο" και όχι στον "πλούτο"... οι κακές γλώσσες έλεγαν ότι οι μπίζνες που τους απόφεραν τα λεφτά ήταν μάλλον ύποπτες... άλλοι έλεγαν καθαρά και ξάστερα ότι είχαν μπουρδέλα στην αλλοδαπήν... στην Αλάσκα!!.. αποδοτικότατη επιχείρηση... οι ίδιοι έλεγαν πως είχαν εστιατόριο... τώρα θα μου πείς, ο μέσος Έλλην μετανάστης εστιατόριο έχει στην ξενητειά, βλέπεις το φαί το ξέρουμε πολύ καλά, φτιάχνεις ένα "μουζάκας" και χαίρονται οι βάρβαροι... προσωπικά δεν ξέρω, δεν έμαθα ποτέ ούτε για τις μπίζνες τους, ούτε να φτιάχνω μουσακά...
Γυρίσαν λοιπόν στην μικρή μας πόλη με το καζάντι τους... το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να χτίσουν μια βίλλα! Όχι σπίτι, όχι, μη χειρότερα!! Καλέ αφού είχαν λεφτά... σπίτια χτίζουν οι πτωχοί... Η κυρία Φιφή ήθελε βίλλα!! Είχε και οικόπεδο προικόο... σε εξέχουσα θέση στην πόλη μας!!! Δίπλα απο τις γραμμές του τρένου και φάτσα κάρτα στο νεκροταφείο!! Δεν θέλω γελάκια... το εννοω, η θέση ήταν εξέχουσα! Διότι η μικρή μας πόλη έχει μόνο μια γραμμή τρένου και μόνο τρία νεκροταφεία!! Δηλαδή το οικόπεδο ήταν πλησίον σημαντικών και σπανίων οροσήμων της κωμοπόλεως!! Βέβαια πιά τρένο δεν περνάει απο τις γραμμές... παλιά όμως, την εποχή της ανέγερσης της βίλλας, περνούσε! Το νεκροταφείο παραμένει το ίδιο... εγώ πάλι πάντα ένιωθα μια απέχθεια για την γειτνίαση με τους πεθαμένους... όχι οτι θα το αποφύγουμε όλοι μας αλλά να, μη γειτονέψουμε πριν να είναι απολύτως αναγκαίο... ρωτούσα λοιπόν τη μάνα μου γιατί, που να πάρει ευχή, χτίσανε εκεί, μου έλεγε η μάνα μου, εκεί παιδί μου είχανε το προικόο... και μου έμεινε να μη τα χωνεύω τα προικόα διότι μου φαινόταν πως σε υποχρεώνουν να χτίζεις τη ζωή σου δίπλα στους πεθαμένους και δε μπορείς να κάνεις κι αλλιώς... Τεσπά, ξέφυγα... Βάλανε λοιπόν μπροστά και τη χτίσανε τη βίλλα, είχανε και αρχιτέκτονα (άλλος Αμερικάνος αυτός...)!!! Τώρα, πώς τα κατάφερε επιστήμων μηχανικός άνθρωπος και την έβγαλε σα στραβοφτιαγμένο μελομακάρονο τη βίλλα, εγώ ποτέ δεν το κατάλαβα... είχε μια πόρτα απο δώ, ένα μπαλκόνι απο κει, ένα κλιμακοστάσιο λίγο παραπέρα σα καμπαναριό σε εκκλησιά, είχε και φεγγίτες, είχε και κεραμίδια... σουλούπι καθορισμένο δεν είχε!!! Σα να μη μπορούσαν να αποφασίσουν πώς διάολο το θέλουν το σπίτι (συγγνώμην... τη βίλλα ήθελα να πω...) και κατέληξε να είναι λίγο από τη γνώμη όλων... η κυρία Φιφή όμως... έ, δε πιανόταν πια!!!
Διότι τα λεφτά δεν κρύβονται... και δεν κρύβονται διότι αυτοί που τα έχουν δεν θέλουν να τα κρύψουν!! Εκτός αν είναι πολιτικά πρόσωπα... τότε θέλουν (να τα κρύψουν) και τις πιο πολλές φορές το καταφέρνουν κιόλας... Η κυρία Φιφή δεν ήθελε να το κρύψει το νέο της το χρήμα... τη συναντούσες, πες, στο δρόμο, γεια σου, τί κανέις και τα λοιπά, ωραίο το μπλουζάκι σου Φιφή μου και σου απαντούσε "στου Δημόπουλου το πήρα, 12 χιλιάδες" (χιλιάδες κοστίζαν τότε τα μπλουζάκια... πρό νομισματικής ενώσεως...) κι έμενες κάγκελο εσύ διότι πρώτον δεν ρώτησες, δεύτερον ποσώς σε ενδιαφέρει πόσο το χρέωσε το μπλουζάκι ο Δημόπουλος και τρίτον... δεν σου άρεσε καν το μπλουζάκι, έτσι τό είπες διότι δεν είχες τί άλλο να πεις!!!
Όχι, δεν ήθελε να τα κρύβει τα λεφτά της η κυρία Φιφή... ήρθανε μια φορά στο σπίτι μας, οικογενειακώς, για το ρεβεγιόν... Τρεις μέρες μαγείρευε η μάνα μου για τους μουσαφιρέους!!! Το τί είχε φτιάξει δε λέγεται!! Τί ορεκτικά, τί κύρια, τί σαλάτες, τί γλυκά... χώρια που και όλοι όσοι μας τίμησαν, φέραν και το κατιτίς τους... είναι δα γνωστό οτι μετά από τραπεζώματα του είδους, σου μένουν φαγητά και γλυκά να τρώει η οικογένεια του νοικοκύρη για μια βδομάδα... μέχρι που να σιχαθείς το παστίτσιο και το κρέας με τις πατάτες στο φούρνο και τα μπουρεκάκια... αν είναι ποτέ δυνατόν να σιχαθεί κανείς αυτά τα πράγματα!
Η κυρία Φιφή μας έφερε πουτίγκα!! Σε μεγάλο στρογγυλό κουτί που ήθελε και ψυγείο... η πουτίγκα, όχι το κουτί... και πάθαμε και έναν πανικό διότι αυτό που είχαμε ήταν τίγκα στο φαγώσιμο και δεν προλαβαίναμε να πάμε να αγοράσουμε, βραδιάτικα και χρονιάρα μέρα, καινούριο στου Κωτσόβολου!!! Και δεν είχε και Κωτσόβολο τότε στα πέριξ!! Με τα πολλά, διότι η κυρία Φιφή μας ενημέρωσε τουλάχιστον εφτά φορές οτι πουτίγκα περιείχε το κουτί και ήθελε ψυγείο, το χώσαμε στον πάγο και απέφυγε και η μάνα μου το εγκεφαλικό... Πόσο έκανε η πουτίγκα που μας έφερε δε μας είπε... αλλά το έβλεπες οτι την έτρωγε... μάλλον ήλπιζε οτι η σπανιότητα του γλυκού, συνδυασμένη με το εξωτικό του όνομα, θα ήταν αρκετή απόδειξη της υψηλής τιμής του... χώρια το κουτί του ζαχαροπλαστείου που ήταν απο τα πιο ακριβά της περιοχής!
Στα καρφιά φαινόταν να κάθεται η κυρία Φιφή όση ώρα απολαμβάναμε τα απεριτίφ και μετά τα ορεκτικά και μετά τα κύρια που είχε ετοιμάσει η κυρία του σπιτιού... τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί και να την ενοχλούσαν τα κομπλιμέντα των καλεσμένων για τις μαγειρικές ικανότητες της μάνας μου, χώρια απο το μυστικό της τιμής της πουτίγκας... ή μπορεί και να την πίγκωνε το σπίτι μας, μια και ήταν μαθημένη να μένει σε βίλλα... τριάρι ήταν το διαμέρισμα μας και με καλεσμένους είμασταν λίγο ο ένας απά στον άλλον... δεν ξέρω... πάντως είχε μια ανησυχία, αυτό το θυμάμαι... Και έσωσε και μετά από όλο το φαγοπότι, άλλαξε κι ο χρόνος, σβήσαμε και τα φώτα από το γενικό (αυτό το ανέλαβε ο πατέρας μου... ήταν η αρμοδιότητα του... για τα υπόλοιπα φρόντιζε η γυνή...), είπαμε και χρόνια πολλά και του χρόνου και φιληθήκαμε όλοι με όλους και μετά, επιτέλους, είπε η μάνα μου να φέρει "γλυκάκι"... Έλαμψε ολόκληρη η κυρία Φιφή του Αμερικάνου!!! "Την πουτίγκα να φέρεις!!" αναφώνησε περιχαρής να την ακούσουν όλοι και δε μπορούσε να κρύψει την ευτυχία της!!! Η μάνα μου κόντεψε να κρεπάρει απο τη φούρκα της... "ακούς εκεί, λες και εμείς στο σπίτι μας δεν έχουμε γλυκά, μας έφερε εκεί μια παλιοπουτίγκα και κάτι έγινε..." εγώ πάλι είχα σκάσει να μάθω τί είναι η πουτίγκα που δεν είχα ξαναφάει! Ήρθε λοιπόν το μυθικό γλυκό στο τραπέζι και περιμένοντας ευγενικά (διότι ήμουν και παιδί με εξαιρετική ανατροφή... τώρα έχω γίνει μια άξεστη που λέει αυτό ότι περνάει απο το κεφάλι της...) τελικά έχωσα το πηρούνι μου σε ένα κομμάτι πουτίγκα... μπλιάχ!!!! Χάλια ήταν!!! Ένα κέικ της κακιάς ώρας, μισοξεραμένο, και μια κρέμα άνευ προσωπικότητας, ήταν σαντιγύ, ήταν άνθος αραβοσίτου, ήταν μαρέγκα;;;... κανείς δεν ξέρει... αυτό που ξέρω εγώ είναι οτι καθόλου μα καθόλου δε μου άρεσε η πουτίγκα... και το χειρότερο είναι οτι το δικό μου το κομμάτι ήταν το μοναδικό που αποχωρίστηκε απο το γλυκό... για να μείνει αφάγωτο στο πιατάκι... που το έσπρωξα διακριτικά προς τη μεριά της θειάς μου, ελπίζοντας οτι θα το καταβροχθήσει κι αυτό όπως και ό,τι περνούσε από μπροστά της... ε, αυτό πρέπει να ήταν το μόνο πράγμα που η παμφάγα η θειά μου αρνήθηκε να μασαμπουκιάσει!!! Τέτοια χάλια η πουτίγκα της κυρίας Φιφής!! Που, είμαι βέβαιη, όταν γύρισαν στη βίλλα, δεν μπορούσε να χωνέψει πώς όλοι αυτοί οι χωριάτες δεν τίμησαν το γλυκό της... και μόνο αυτή ήξερε πόσο το είχε πληρώσει!
30.5.10
Αλβανικό Gospel...
Όνειρο ήταν η Eurovision χθες, όνειρο!!! Τόσα χρόνια, που δεν έχω χάσει διαγωνισμό από παιδάκι (και όχι, δεν έχω ούτε εξήγηση ούτε δικαιολογία γι'αυτό...), τέτοια ομορφιά δεν είχα ξαναματαδεί!! Τί τραγούδια, τί παρουσίες, τί φτερά και πεταλούδες, τί φωτιές, τί κλόουν, απ'ολα τα καλά! Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω...
Ε, ας το πιάσω απο την αρχή... Βγήκε λοιπόν πρώτη πρώτη η κοπελίτσα απο το Αζερμπαϊτζάν... εγώ, για να λέω και την αλήθεια, γεωγραφία έμαθα τη δεκαετία του 80' (ναι, μια χαρά μπορείτε να υπολογίσετε την ηλικία μου έτσι...) κι απο τότε πολλά έχουν αλλάξει και κάθε χρόνο που βλέπω το διαγωνισμό τα χάνω η άσχετη με το πόσο έχει απλώσει η Ευρώπη... όσο για ονόματα χωρών και τοποθεσίες, μαύρα μεσάνυχτα έχω... το 80', μόνο η συμμετοχή του Ισραήλ μας παραξένευε... τεσπά, ξέφυγα...
Ωραιότατη ήταν η κοπελίτσα με τα μπλέ, είπε και μια μπαλάντα σχεδόν τα κλάματα έβαλα... Βέβαια, αυτή είχε το πλεονέκτημα να πει την πρώτη μπαλάντα της βραδιάς... και πού να το φανταζόταν οτι θα ξεκινούσε τέτοιο ρεύμα μπαλάντας, ούτε λίγο ούτε πολύ άλλες 11 ακούσαμε!!! Κάπου οι μισοί διαγωνιζόμενοι έκλαιγαν για την αγάπη τους φέτος!!! Κι εγώ που νόμιζα οτι οι καιροί είναι δύσκολοι οικονομικά, μπααααα.... αισθηματικά είναι καλέ τα προβλήματα της Ευρώπης!!!
Μετά βγήκε η Ισπανία κι εμένα πολύ μου άρεσε διότι και βαλσάκι ήταν και κλόουν είχε και μολυβένιο στρατιωτάκι είχε και δεν τα έχασε και το παληκάρι όταν του πετάχτηκε μπροστά θεατής φανατικός που προφανώς ήθελε να έχει φωτογραφία με την μπάντα για σουβενίρ... Μια χαρά, τίποτα δεν έχω να τους προσάψω... όλα για τους επόμενους 20 (και βάλε...) τα έχω μαζεμένα... Διότι δεν έφτανε που είχαμε μπαλάντα κάθε δεύτερο τραγούδι, είχαμε κι αυτές που ήταν κάτι μεταξύ κάλαντων (άααααγια νύχτα και τέτοια....) και εθνικών ύμνων, βλέπε Νορβηγία! Είχαμε "πυρετό στο Σαββατόβραδο" με την κακή έννοια (αν και αυτό απο μόνο του είναι οξύμωρο...) και αναβίωση της ντίσκο των 80', βλέπε Μολδαβία... με ξαναγύρισαν στη ντισκοτεκ La Luna που πήγαινα ως παιδίον στις διακοπές, μόνο το Rosso Antico με πορτοκαλάδα έλειπε... και φυσικά δε με χαλάει που κοπιάρουν τα τραγούδια απο το 80', στο κάτω κάτω μέσα σε 3 λεπτά που πρέπει υποχρεωτικά να είναι τα τραγούδια, δεν περιμένω να ακούσω τίποτα το εξaιρετικό ή πρωτότυπο, κόπιες περιμένω... αλλά με χαλάει που πήραν και κόπιαραν τα κακά του 80'!!! Και είχε η δεκαετία και καλά, δεν ακούω κουβέντα! Κοπιάραν κακό ροκ, βλέπε Βοσνία-Ερζεγοβίνη, κοπιάραν τον Boy George και τον ανακάτεψαν με λίγο απο Goran Bregovic για χαριτωμενιά και φολκλόρ, βλέπε Σερβία (κι είμαστε και γειτόνοι... κρίμα) και μετά βγήκαν οι πεταλούδες... Στο μεταξύ, είχα πάρει και τη μάνα μου τηλέφωνο και σχολιάζαμε στέρεο και σε κάποια στιγμή μου λέει "νά τα τα φτερά" κι επειδή η δική μου τηλέοραση είχε μια καθυστέρηση, δεν κατάλαβα τί εννοούσε μέχρι που τα είδα κι εγώ! Πεταλούδες γίναν οι κοπέλες, χάλια ήταν πριν, πιο χάλια ως λεπιδόπτερα!!! Άφωνη έμεινα (και δε μου συμβαίνει συχνά...)
Μετά είχαμε κι άλλες μπαλάντες, βαριέμαι να γράφω πόσο βαρετές ήταν, και καπάκι και "το δικό μας"... όχι, δεν ήταν καλό... βάζω τον εθνικισμό μου στην άκρη και λέω χωρίς φόβο και πάθος, χάλια ήταν κι αυτό... παρόλα τα χορευτικά και τα λευκά κολλητά μπλουζάκια (που, όχι, με κοιλίτσα ΔΕΝ συνδυάζονται....) και τα τύμπανα και τις φωτιές... χάλια ήταν... Μετά βγήκε και η Τουρκία με ρομπότ-σιδηρουργό επι σκηνής που μετά αποκάλυψε οτι ήταν γένους θηλυκού χωρίς όμως αυτό να βοηθήσει το τραγούδι που ήταν, τι άλλο, χάλια κι αυτό....
Και μ'αυτά και μ'αυτά φτάσαμε στην συμμετοχή της Αλβανίας... κι αναρωτιέμαι η γυναίκα "έχει καλέ Gospel η Αλβανία;;!!"... ναι, αυτά τα θρησκευτικά που τραγουδούν οι Αφρικανο-Αμερικανοί (για να χρησιμοποιήσω και τον πολιτικά ορθό όρο...) στις εκκλησίες;!... Γιατί, είχε σκλάβους οι Αλβανία;!... και μάλιστα απο την Αφρική;! Δηλαδή εκτός απο γεωγραφία που είμαι σκράπας, δεν έχω ιδέα και απο ιστορία;;; Καταντράπηκα!!! Μου πέσαν τα μούτρα... τόοοοση ασχετοσύνη πια... Το θετικό είναι οτι τώρα τουλάχιστον ξέρω... μη βρεθώ ποτέ στην Αλβανία για διακοπές ή τουρισμό (δε θέλω γελάκια...), τουλάχιστον να κανονίσω να πάω ν'ακούσω ένα Gospel βρε παιδί μου...
Τα υπόλοιπα ήταν πάλι μια απο τα ίδια... Μπαλάντες, κι άλλες μπαλάντες, ένα καλούτσικο και χορευτικό απο τη Γαλλία (που το καημένο τελικά άπατο πήγε... όπως και της Ισπανίας που όπως είπα πιο πάνω μου άρεσε... βρε μήπως τα γρουσούζεψα εγώ τα τραγουδάκια;;...), η Ουκρανέζα με κάτι κουρέλια που έμοιαζε σα να βούτηξε στον Ατλαντικό και να βγήκε με φύκια κολλημένα πάνω της (πράγμα που μου γέννησε κι άλλες γεωγραφικές απορίες... έχει πρόσβαση στον Ατλαντικό η Ουκρανία;;... γαμώ την άγνοιά μου...), δύο πιάνα κολλημένα για τους Ρουμάνους και η Cat Woman να τραγουδάει κάτι κορώνες (μη χειρότερα...) και τέλος, επιτέλους, βγήκε και μια γυναικάρα!! Χωρίς υπερβολή!! 2 μέτρα μπόι και ξυπόλητη διότι πού να βάλει και τακούνι η έρημη... κούκλα, δεν έχω να βρώ κακό να πω για το κορίτσι... το τραγούδι φυσικά δεν άξιζε μία αλλά τουλάχιστον μας αποζημίωσε η κοπέλα με τα κάλλη της!
Και μετά βγήκε ένα κοριτσάκι σα κακόμοιρο απο τη Γερμανία κι είπε ένα τραγουδάκι συμπαθέστατο (και κέρδισε κιόλας σας πληροφορώ... πράγμα που εμένα με βρήκε απολύτως σύμφωνη για δύο λόγους: πρώτον διότι το κομμάτι ήταν συμπαθητικό και δεύτερον διότι, αντί να διοργανώνουν διαγωνισμούς οι άλλες χώρες και μετά να φτωχαίνουν και να ζητάνε δανεικά απο τη Γερμανία, ας τον διοργανώσει καλέ απ'ευθείας η Γερμανία, που έχει και λεφτά, να μη μας τρώει κι η γκρίνια τους... αν και για να λέμε του στραβού το δίκιο, μπορεί να το γεμίσαν πόντους το τραγουδάκι απο φόβο οι υπόλοιπες οι χώρες... σου λέει, μη πέσουμε στην ανάγκη τους, τουλάχιστον να έχουμε να τους θυμίσουμε τα 12άρια που τους χώσαμε στη Eurovision!!!) και μετά κάτι μπαλάντες ακόμα απο Πορτογαλία και Ισραήλ (αυτός ειδικά ο Ισραηλινός, κλάααααμα... πολύ πονούσε ο φουκαράς...) και μια ακόμα με χρώμα απο, τι άλλο, δεκαετία 80', απο την Δανία κι έναν τύπο που το μαλλί του ήταν ίδια περούκα και μετά τον φύσηξε ο αέρας και αποδείχτηκε οτι δεν ήταν (περούκα)... αλλά τί τα θες, χειρότερο κατά τη γνώμη μου είναι να δείχνει το φυσικό σου το μαλλί καούκα παρά να είσαι μπίτι φαλακρός...
Και έτσι τελείωσε αυτό το κομμάτι του διαγωνισμού... αλλάξαν οι τηλεπαρουσιάστριες φορέματα (προς το χειρότερο ως συνήθως...) κι άρχισε η βαθμολογία... απ'όλα είχε ο μπαξές... κάτι χαζές που κάναν δέκα ώρες να απαντήσουν, μια χοντρή που έμοιαζε με πορνοστάρ (και μπορεί και να ήταν, δεν το αποκλείω...) όλο τον κόσμο να προσπαθεί να μιλήσει νορβηγικά (απλούστατο...) και καμία μα καμία έκπληξη... εμείς δώσαμε το 12άρι μας εκεί που το δίνουμε απο τότε που γεννήθηκα και το πήραμε πίσω λίγο μετά ακριβώς απο εκεί που το δώσαμε (ααααααχ κύριε Αλέξη μου, σαν να ντρεπόσουν να το πεις φέτος μου φάνηκε... βέβαια μπορεί να ήταν κι η ιδέα μου...) και γενικά όλα κύλησαν αρμονικότατα... και το μόνο μαράζι που θα μου μείνει είναι που ένα παπούτσι της προκοπής δεν είδα, έτσι για να ζηλέψω κι εγώ η αγράμματη λίγο...
Ε, ας το πιάσω απο την αρχή... Βγήκε λοιπόν πρώτη πρώτη η κοπελίτσα απο το Αζερμπαϊτζάν... εγώ, για να λέω και την αλήθεια, γεωγραφία έμαθα τη δεκαετία του 80' (ναι, μια χαρά μπορείτε να υπολογίσετε την ηλικία μου έτσι...) κι απο τότε πολλά έχουν αλλάξει και κάθε χρόνο που βλέπω το διαγωνισμό τα χάνω η άσχετη με το πόσο έχει απλώσει η Ευρώπη... όσο για ονόματα χωρών και τοποθεσίες, μαύρα μεσάνυχτα έχω... το 80', μόνο η συμμετοχή του Ισραήλ μας παραξένευε... τεσπά, ξέφυγα...
Ωραιότατη ήταν η κοπελίτσα με τα μπλέ, είπε και μια μπαλάντα σχεδόν τα κλάματα έβαλα... Βέβαια, αυτή είχε το πλεονέκτημα να πει την πρώτη μπαλάντα της βραδιάς... και πού να το φανταζόταν οτι θα ξεκινούσε τέτοιο ρεύμα μπαλάντας, ούτε λίγο ούτε πολύ άλλες 11 ακούσαμε!!! Κάπου οι μισοί διαγωνιζόμενοι έκλαιγαν για την αγάπη τους φέτος!!! Κι εγώ που νόμιζα οτι οι καιροί είναι δύσκολοι οικονομικά, μπααααα.... αισθηματικά είναι καλέ τα προβλήματα της Ευρώπης!!!
Μετά βγήκε η Ισπανία κι εμένα πολύ μου άρεσε διότι και βαλσάκι ήταν και κλόουν είχε και μολυβένιο στρατιωτάκι είχε και δεν τα έχασε και το παληκάρι όταν του πετάχτηκε μπροστά θεατής φανατικός που προφανώς ήθελε να έχει φωτογραφία με την μπάντα για σουβενίρ... Μια χαρά, τίποτα δεν έχω να τους προσάψω... όλα για τους επόμενους 20 (και βάλε...) τα έχω μαζεμένα... Διότι δεν έφτανε που είχαμε μπαλάντα κάθε δεύτερο τραγούδι, είχαμε κι αυτές που ήταν κάτι μεταξύ κάλαντων (άααααγια νύχτα και τέτοια....) και εθνικών ύμνων, βλέπε Νορβηγία! Είχαμε "πυρετό στο Σαββατόβραδο" με την κακή έννοια (αν και αυτό απο μόνο του είναι οξύμωρο...) και αναβίωση της ντίσκο των 80', βλέπε Μολδαβία... με ξαναγύρισαν στη ντισκοτεκ La Luna που πήγαινα ως παιδίον στις διακοπές, μόνο το Rosso Antico με πορτοκαλάδα έλειπε... και φυσικά δε με χαλάει που κοπιάρουν τα τραγούδια απο το 80', στο κάτω κάτω μέσα σε 3 λεπτά που πρέπει υποχρεωτικά να είναι τα τραγούδια, δεν περιμένω να ακούσω τίποτα το εξaιρετικό ή πρωτότυπο, κόπιες περιμένω... αλλά με χαλάει που πήραν και κόπιαραν τα κακά του 80'!!! Και είχε η δεκαετία και καλά, δεν ακούω κουβέντα! Κοπιάραν κακό ροκ, βλέπε Βοσνία-Ερζεγοβίνη, κοπιάραν τον Boy George και τον ανακάτεψαν με λίγο απο Goran Bregovic για χαριτωμενιά και φολκλόρ, βλέπε Σερβία (κι είμαστε και γειτόνοι... κρίμα) και μετά βγήκαν οι πεταλούδες... Στο μεταξύ, είχα πάρει και τη μάνα μου τηλέφωνο και σχολιάζαμε στέρεο και σε κάποια στιγμή μου λέει "νά τα τα φτερά" κι επειδή η δική μου τηλέοραση είχε μια καθυστέρηση, δεν κατάλαβα τί εννοούσε μέχρι που τα είδα κι εγώ! Πεταλούδες γίναν οι κοπέλες, χάλια ήταν πριν, πιο χάλια ως λεπιδόπτερα!!! Άφωνη έμεινα (και δε μου συμβαίνει συχνά...)
Μετά είχαμε κι άλλες μπαλάντες, βαριέμαι να γράφω πόσο βαρετές ήταν, και καπάκι και "το δικό μας"... όχι, δεν ήταν καλό... βάζω τον εθνικισμό μου στην άκρη και λέω χωρίς φόβο και πάθος, χάλια ήταν κι αυτό... παρόλα τα χορευτικά και τα λευκά κολλητά μπλουζάκια (που, όχι, με κοιλίτσα ΔΕΝ συνδυάζονται....) και τα τύμπανα και τις φωτιές... χάλια ήταν... Μετά βγήκε και η Τουρκία με ρομπότ-σιδηρουργό επι σκηνής που μετά αποκάλυψε οτι ήταν γένους θηλυκού χωρίς όμως αυτό να βοηθήσει το τραγούδι που ήταν, τι άλλο, χάλια κι αυτό....
Και μ'αυτά και μ'αυτά φτάσαμε στην συμμετοχή της Αλβανίας... κι αναρωτιέμαι η γυναίκα "έχει καλέ Gospel η Αλβανία;;!!"... ναι, αυτά τα θρησκευτικά που τραγουδούν οι Αφρικανο-Αμερικανοί (για να χρησιμοποιήσω και τον πολιτικά ορθό όρο...) στις εκκλησίες;!... Γιατί, είχε σκλάβους οι Αλβανία;!... και μάλιστα απο την Αφρική;! Δηλαδή εκτός απο γεωγραφία που είμαι σκράπας, δεν έχω ιδέα και απο ιστορία;;; Καταντράπηκα!!! Μου πέσαν τα μούτρα... τόοοοση ασχετοσύνη πια... Το θετικό είναι οτι τώρα τουλάχιστον ξέρω... μη βρεθώ ποτέ στην Αλβανία για διακοπές ή τουρισμό (δε θέλω γελάκια...), τουλάχιστον να κανονίσω να πάω ν'ακούσω ένα Gospel βρε παιδί μου...
Τα υπόλοιπα ήταν πάλι μια απο τα ίδια... Μπαλάντες, κι άλλες μπαλάντες, ένα καλούτσικο και χορευτικό απο τη Γαλλία (που το καημένο τελικά άπατο πήγε... όπως και της Ισπανίας που όπως είπα πιο πάνω μου άρεσε... βρε μήπως τα γρουσούζεψα εγώ τα τραγουδάκια;;...), η Ουκρανέζα με κάτι κουρέλια που έμοιαζε σα να βούτηξε στον Ατλαντικό και να βγήκε με φύκια κολλημένα πάνω της (πράγμα που μου γέννησε κι άλλες γεωγραφικές απορίες... έχει πρόσβαση στον Ατλαντικό η Ουκρανία;;... γαμώ την άγνοιά μου...), δύο πιάνα κολλημένα για τους Ρουμάνους και η Cat Woman να τραγουδάει κάτι κορώνες (μη χειρότερα...) και τέλος, επιτέλους, βγήκε και μια γυναικάρα!! Χωρίς υπερβολή!! 2 μέτρα μπόι και ξυπόλητη διότι πού να βάλει και τακούνι η έρημη... κούκλα, δεν έχω να βρώ κακό να πω για το κορίτσι... το τραγούδι φυσικά δεν άξιζε μία αλλά τουλάχιστον μας αποζημίωσε η κοπέλα με τα κάλλη της!
Και μετά βγήκε ένα κοριτσάκι σα κακόμοιρο απο τη Γερμανία κι είπε ένα τραγουδάκι συμπαθέστατο (και κέρδισε κιόλας σας πληροφορώ... πράγμα που εμένα με βρήκε απολύτως σύμφωνη για δύο λόγους: πρώτον διότι το κομμάτι ήταν συμπαθητικό και δεύτερον διότι, αντί να διοργανώνουν διαγωνισμούς οι άλλες χώρες και μετά να φτωχαίνουν και να ζητάνε δανεικά απο τη Γερμανία, ας τον διοργανώσει καλέ απ'ευθείας η Γερμανία, που έχει και λεφτά, να μη μας τρώει κι η γκρίνια τους... αν και για να λέμε του στραβού το δίκιο, μπορεί να το γεμίσαν πόντους το τραγουδάκι απο φόβο οι υπόλοιπες οι χώρες... σου λέει, μη πέσουμε στην ανάγκη τους, τουλάχιστον να έχουμε να τους θυμίσουμε τα 12άρια που τους χώσαμε στη Eurovision!!!) και μετά κάτι μπαλάντες ακόμα απο Πορτογαλία και Ισραήλ (αυτός ειδικά ο Ισραηλινός, κλάααααμα... πολύ πονούσε ο φουκαράς...) και μια ακόμα με χρώμα απο, τι άλλο, δεκαετία 80', απο την Δανία κι έναν τύπο που το μαλλί του ήταν ίδια περούκα και μετά τον φύσηξε ο αέρας και αποδείχτηκε οτι δεν ήταν (περούκα)... αλλά τί τα θες, χειρότερο κατά τη γνώμη μου είναι να δείχνει το φυσικό σου το μαλλί καούκα παρά να είσαι μπίτι φαλακρός...
Και έτσι τελείωσε αυτό το κομμάτι του διαγωνισμού... αλλάξαν οι τηλεπαρουσιάστριες φορέματα (προς το χειρότερο ως συνήθως...) κι άρχισε η βαθμολογία... απ'όλα είχε ο μπαξές... κάτι χαζές που κάναν δέκα ώρες να απαντήσουν, μια χοντρή που έμοιαζε με πορνοστάρ (και μπορεί και να ήταν, δεν το αποκλείω...) όλο τον κόσμο να προσπαθεί να μιλήσει νορβηγικά (απλούστατο...) και καμία μα καμία έκπληξη... εμείς δώσαμε το 12άρι μας εκεί που το δίνουμε απο τότε που γεννήθηκα και το πήραμε πίσω λίγο μετά ακριβώς απο εκεί που το δώσαμε (ααααααχ κύριε Αλέξη μου, σαν να ντρεπόσουν να το πεις φέτος μου φάνηκε... βέβαια μπορεί να ήταν κι η ιδέα μου...) και γενικά όλα κύλησαν αρμονικότατα... και το μόνο μαράζι που θα μου μείνει είναι που ένα παπούτσι της προκοπής δεν είδα, έτσι για να ζηλέψω κι εγώ η αγράμματη λίγο...
25.5.10
"καβάλα στο καλάμι, τον κόσμο γύρισε..."
... για να παραφράσω γνωστό άσμα φίλτατου αϊδού με φαβορίτες ο οποίος όμως, τουλάχιστον στο τραγουδάκι, σε δελφίνι καβάλα ήταν... Όχι, η Μάγδα πάνω στο καλάμι πορεύεται και ενίοτε και πάνω στο... άντε, ας μην το πώ, είναι και σόκιν... Το ζήτημα είναι πως ποτέ μου δεν την χώνεψα.... Κι άμα δε χωνέψω άνθρωπο, πάει, αυτό είναι, δεν τον χωνεύω με τίποτε βρε παιδί μου που ο κόσμος να έρθει τα πάνω κάτω... σαν τη γιαγιά μου την Πολίτισσα, που μπορεί σε μεγάλη υπόληψη να μην την είχα ποτέ (ένεκα που και μεγάλη σκύλα ήταν και με παιδιά, και με εγγόνια και με τον άνδρα της τον ίδιο που ήταν και άγιος άνθρωπος, θεός σ'χωρεσ'τον...) αλλά τί να κάνεις, γονίδια είναι αυτά και η φίλη μου η Αγάπη που είναι και βιολόγα εμένα μου έχει πει οτι να γλυτώσεις απο δαύτα δεν γίνεται!!! Έτσι κι εκείνη, άμα δεν χώνευε άνθρωπο, δε της άλλαζες τα μυαλά με τίποτα...
Δεν τη χώνεψα αυτή τη γυναίκα (τη Μάγδα ντε...) με τίποτα... θες που απο την πρώτη μέρα που βρεθήκαμε στα Γαλλικά είχε ένα ύφος σαν να της φαινόταν οτι του λόγου της δεν έπρεπε καν να βρίσκεται στο μάθημα μια και τα γαλλικά της ήταν τουλάχιστον σαν της Αρβελέρ, σαν να την υποχρέωσαν να έρθει... εγώ πάλι για υποχρεωτικά γαλλικά μετά το σχολείο δεν έχω ακούσει εξ ου και μου φαινόταν περίεργο που είχε τέτοια βαριεστημάρα στη μούρη... και κράτησε δε και τέτοια απόσταση απο τους υπολοίπους λες και είχαμε ψείρες!! Δεν είχαμε, μη χειρότερα, μια χαρά καθαρά και μοσχοβολιστά παιδιά ήμαστε όλοι και καλή παρέα κάναμε και με δαύτη ήταν σαν το όλοι αντάμα κι ο ψωριάρης χώρια με τη διαφορά οτι μας κοιτούσε σαν να είμαστε όλοι εμείς οι ψωριάρηδες και αυτή η μόνη υγιής και με το φόβο να μην κολλήσει!!
Τεσπά, απο την αρχή λοιπόν δεν μου έκατσε καλά και δεν έκανα και καμιά μεγάλη προσπάθεια για να γίνουμε φίλες διότι στο κάτω κάτω, δεν έχω και καμιά όρεξη να πηγαίνω γυρεύοντας γι'απόρριψη... αρκετή τρώω στα μούτρα απο γκόμενους που δεν τη γύρεψα κιόλας...
Μετά, πήγε και έπαθε μεταμόρφωση!!! Ναι, η Μάγδα, ποιά άλλη... Απο κεί που ήταν μια κοπέλα που ε, δεν έλεγες οτι είχε και κανένα στυλ ιδιαίτερο, πουκάμισο με παντελόνι ήταν τις πιο πολλές φορές ο συνδυασμός, κι είχε κι έναν κώλο αρκετά απλωτό, εξαφανίστηκε για κάμποσο καιρό και όταν γύρισε ήταν αγνωρίστου!!! Έχασε βάρος και παρόλο που ο κώλος παρέμενε απλωτός, οπωσδήποτε (όσο κι αν με πονάει να το παραδέχομαι μια και σε θέματα κώλου έχω μια ευαισθησία...) το εκτόπισμα ήταν μικρότερο, έκοψε τα μαλλιά της, έκανε τατουάζ στη κοιλιά, ηλιοψήθηκε κι άρχισε να φορά λουλούδια στο κεφάλι μέρα μεσημέρι στο γραφείο! Καρνάβαλος και δεν ήταν και Φλεβάρης!! Τί δαντελωτά καλσόν, τί τακούνια που να είναι έτοιμη να πέσει, τι ντεκολτέ, τί μίνι, και όχι, δεν είναι επειδή δεν την χωνεύω αλλά όλο αυτό το σύνολο ΔΕΝ ήταν κομψό!! Ήταν ιδιαίτερο και σε καμιά περίπτωση δεν περνούσε πια απαρατήρητο αλλά κομψό δεν ήταν με τίποτα!! Σα λατέρνα ήταν! Κι όσο για την συμπεριφορά, αυτή πια απογειώθηκε!! Εκεί που περιφερόταν σαν να ήταν το αυγό της μεγαλύτερης κότας πριν τη μεταμόρφωση, μετά πια ήταν επιπλέον ΚΑΙ το μεγαλύτερο αυγό, είδε κι έπαθε η κότα να το ξεγεννήσει!!!
Περιττό φυσικά να πω οτι δεν τη χώνευα που δεν τη χώνευα, με τόσα λιλιά απάνω της και με τη μύτη στο ρετιρέ (χώρια τον κώλο που μίκρυνε...) δεν την άντεχα πια ούτε να τη βλέπω...
Και μετά έπεσε στον έρωτα της ο Αριστείδης... που όχι μόνο είναι φίλος μου εδώ και χρόνια αλλά είναι και παιδί μάλαμα... Ε, το τί του έκανε του παιδιού η κάργια δεν λέγεται!! Τι να της κάνει τον ταρίφα όπου ήθελε να πάει, τί να της γράφει cd με όλα τα τραγούδια που ήθελε (βλέπεις, να μη ξοδευτεί σε τέτοια πράγματα η κοπέλα, είχε ν'αγοράσει λουλούδια για την κεφάλα της, δεν έβγαινε...) τί να την πηγαίνει Σαββατοκύριακο στην Αράχωβα, όλα πληρωμένα, τί εστιατόρια, τί, τί, τί... Κι αυτή η σκρόφα να του λέει οτι είναι μπερδεμένη και δεν ξέρει αν είναι έτοιμη για σχέση και οτι και καλά σκέφτεται τον πρώην της... Άι μωρή ξελόντζα!! Να κάτσεις στο σπίτι σου να τον σκεφτείς τον πρώην, όχι στη Αράχωβα, ξεβράκωτη μπροστά στον καλό τον άνθρωπο στο ίδιο δωμάτιο που του έχουν πεταχτεί τα μάτια έξω και μόνο και μόνο επειδή είναι καλό παιδί δεν σου τη φόρεσε!!! Ναι, καιρό τον είχε και τον παίδευε τον έρμο τον Αριστείδη, του τα είχα πει ένα σωρό φορές οτι η γκόμενα δεν είναι της προκοπής και μόνο για να τρέχει απο πίσω της τον θέλει αλλά δεν άκουγε ο καψερός... δε τον αδικώ και δεν το παίρνω προσωπικά, άμα ερωτεύεται ο άνθρωπο μάτια και αυτιά και εγκέφαλος παύουν να λειτουργούν σωστά... άλλα βλέπεις, άλλα είναι, άλλα ακούς, άλλα καταλαβαίνεις, δεν είναι να σε παρεξηγεί κανείς... Κι έτσι τράβηξε το βιολί κανά χρόνο με τον Αριστείδη-σκυλάκι να περιμένει πότε θα είναι η Μάγδα έτοιμη να του κάνει την τιμή να "γίνει δική του"... τον έφαγε το περίμενε κι η Μάγδα δεν ετοιμάστηκε... Κι ευτυχώς που τελικά γνώρισε (ο Αριστείδης) την Όλγα, μια χαρά κοπέλα και κούκλα και καλό παιδί και ξεκόλλησε ο φίλος μου απο τα μάγεια της μεταμορφωμένης! Που για να λέμε την ιστορία ολόκληρη, μόλις είδε οτι το παληκάρι είχε αλλού το μυαλό του, του την έπεσε!!! Κι ευτυχώς που ο Αριστείδης δεν τσίμπησε και την έφτυσε!!!
Αλλά, όπως λέει η μάνα μου, μη κοιτάς την καμπούρα μου τη στραβή, κοίτα την τύχη μου την ίσια... και εξηγούμαι... μπορεί να είναι τέτοιος παλιοχαρακτήρας της που να δίνει κακό όνομα σε όλες εμάς τις υπόλοιπες, μπορεί να είναι ο λόγος που λένε οι άνδρες "όλες οι γυναίκες είναι π...", μπορεί να είναι σαν τον κακό της τον καιρό μέ ή χωρίς τα λουλούδια στην κεφαλή και το δαντελωτό καλσόν αλλά... τελευταία φορά που έμαθα νέα της ήταν στην Ιαπωνία παρακαλώ με έξοδα ημι-πληρωμένα απο το γραφείο για ένα χρόνο!! Για να κάνει κονέ!!! Και να μάθει τη γλώσσα και τα λοιπά και τα λοιπά και λεπτομέρειες δεν ξέρω (και καλύτερα δηλαδή διότι όσα πιο πολλά ξέρω τόσο περισσότερο συγχίζομαι...) αλλά και μόνο που πήγε στην Ιαπωνία η ακατανόμαστη, έξαλη γίνομαι!!! Τί άκρες βρήκε, τι γνωριμίες, από πού κι ως πού βρέθηκε η Μάδγα στην Ιαπωνία να τρώει σούσι για ένα χρόνο κι αλί απο μας που δεν βάζουμε λουλούδι στο μαλλί και δικτυωτό καλσόν στο πόδι παρά καθόμαστε και βγάζουμε τη δουλειά για να κάθονται και να ξήνονται οι μάγδες αυτού του κόσμου!! Κι όχι, δεν την χωνεύω με τίποτα και δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξω γνώμη, σαν τη γιαγιά μου την Πολίτισσα κι εγώ!!!
Δεν τη χώνεψα αυτή τη γυναίκα (τη Μάγδα ντε...) με τίποτα... θες που απο την πρώτη μέρα που βρεθήκαμε στα Γαλλικά είχε ένα ύφος σαν να της φαινόταν οτι του λόγου της δεν έπρεπε καν να βρίσκεται στο μάθημα μια και τα γαλλικά της ήταν τουλάχιστον σαν της Αρβελέρ, σαν να την υποχρέωσαν να έρθει... εγώ πάλι για υποχρεωτικά γαλλικά μετά το σχολείο δεν έχω ακούσει εξ ου και μου φαινόταν περίεργο που είχε τέτοια βαριεστημάρα στη μούρη... και κράτησε δε και τέτοια απόσταση απο τους υπολοίπους λες και είχαμε ψείρες!! Δεν είχαμε, μη χειρότερα, μια χαρά καθαρά και μοσχοβολιστά παιδιά ήμαστε όλοι και καλή παρέα κάναμε και με δαύτη ήταν σαν το όλοι αντάμα κι ο ψωριάρης χώρια με τη διαφορά οτι μας κοιτούσε σαν να είμαστε όλοι εμείς οι ψωριάρηδες και αυτή η μόνη υγιής και με το φόβο να μην κολλήσει!!
Τεσπά, απο την αρχή λοιπόν δεν μου έκατσε καλά και δεν έκανα και καμιά μεγάλη προσπάθεια για να γίνουμε φίλες διότι στο κάτω κάτω, δεν έχω και καμιά όρεξη να πηγαίνω γυρεύοντας γι'απόρριψη... αρκετή τρώω στα μούτρα απο γκόμενους που δεν τη γύρεψα κιόλας...
Μετά, πήγε και έπαθε μεταμόρφωση!!! Ναι, η Μάγδα, ποιά άλλη... Απο κεί που ήταν μια κοπέλα που ε, δεν έλεγες οτι είχε και κανένα στυλ ιδιαίτερο, πουκάμισο με παντελόνι ήταν τις πιο πολλές φορές ο συνδυασμός, κι είχε κι έναν κώλο αρκετά απλωτό, εξαφανίστηκε για κάμποσο καιρό και όταν γύρισε ήταν αγνωρίστου!!! Έχασε βάρος και παρόλο που ο κώλος παρέμενε απλωτός, οπωσδήποτε (όσο κι αν με πονάει να το παραδέχομαι μια και σε θέματα κώλου έχω μια ευαισθησία...) το εκτόπισμα ήταν μικρότερο, έκοψε τα μαλλιά της, έκανε τατουάζ στη κοιλιά, ηλιοψήθηκε κι άρχισε να φορά λουλούδια στο κεφάλι μέρα μεσημέρι στο γραφείο! Καρνάβαλος και δεν ήταν και Φλεβάρης!! Τί δαντελωτά καλσόν, τί τακούνια που να είναι έτοιμη να πέσει, τι ντεκολτέ, τί μίνι, και όχι, δεν είναι επειδή δεν την χωνεύω αλλά όλο αυτό το σύνολο ΔΕΝ ήταν κομψό!! Ήταν ιδιαίτερο και σε καμιά περίπτωση δεν περνούσε πια απαρατήρητο αλλά κομψό δεν ήταν με τίποτα!! Σα λατέρνα ήταν! Κι όσο για την συμπεριφορά, αυτή πια απογειώθηκε!! Εκεί που περιφερόταν σαν να ήταν το αυγό της μεγαλύτερης κότας πριν τη μεταμόρφωση, μετά πια ήταν επιπλέον ΚΑΙ το μεγαλύτερο αυγό, είδε κι έπαθε η κότα να το ξεγεννήσει!!!
Περιττό φυσικά να πω οτι δεν τη χώνευα που δεν τη χώνευα, με τόσα λιλιά απάνω της και με τη μύτη στο ρετιρέ (χώρια τον κώλο που μίκρυνε...) δεν την άντεχα πια ούτε να τη βλέπω...
Και μετά έπεσε στον έρωτα της ο Αριστείδης... που όχι μόνο είναι φίλος μου εδώ και χρόνια αλλά είναι και παιδί μάλαμα... Ε, το τί του έκανε του παιδιού η κάργια δεν λέγεται!! Τι να της κάνει τον ταρίφα όπου ήθελε να πάει, τί να της γράφει cd με όλα τα τραγούδια που ήθελε (βλέπεις, να μη ξοδευτεί σε τέτοια πράγματα η κοπέλα, είχε ν'αγοράσει λουλούδια για την κεφάλα της, δεν έβγαινε...) τί να την πηγαίνει Σαββατοκύριακο στην Αράχωβα, όλα πληρωμένα, τί εστιατόρια, τί, τί, τί... Κι αυτή η σκρόφα να του λέει οτι είναι μπερδεμένη και δεν ξέρει αν είναι έτοιμη για σχέση και οτι και καλά σκέφτεται τον πρώην της... Άι μωρή ξελόντζα!! Να κάτσεις στο σπίτι σου να τον σκεφτείς τον πρώην, όχι στη Αράχωβα, ξεβράκωτη μπροστά στον καλό τον άνθρωπο στο ίδιο δωμάτιο που του έχουν πεταχτεί τα μάτια έξω και μόνο και μόνο επειδή είναι καλό παιδί δεν σου τη φόρεσε!!! Ναι, καιρό τον είχε και τον παίδευε τον έρμο τον Αριστείδη, του τα είχα πει ένα σωρό φορές οτι η γκόμενα δεν είναι της προκοπής και μόνο για να τρέχει απο πίσω της τον θέλει αλλά δεν άκουγε ο καψερός... δε τον αδικώ και δεν το παίρνω προσωπικά, άμα ερωτεύεται ο άνθρωπο μάτια και αυτιά και εγκέφαλος παύουν να λειτουργούν σωστά... άλλα βλέπεις, άλλα είναι, άλλα ακούς, άλλα καταλαβαίνεις, δεν είναι να σε παρεξηγεί κανείς... Κι έτσι τράβηξε το βιολί κανά χρόνο με τον Αριστείδη-σκυλάκι να περιμένει πότε θα είναι η Μάγδα έτοιμη να του κάνει την τιμή να "γίνει δική του"... τον έφαγε το περίμενε κι η Μάγδα δεν ετοιμάστηκε... Κι ευτυχώς που τελικά γνώρισε (ο Αριστείδης) την Όλγα, μια χαρά κοπέλα και κούκλα και καλό παιδί και ξεκόλλησε ο φίλος μου απο τα μάγεια της μεταμορφωμένης! Που για να λέμε την ιστορία ολόκληρη, μόλις είδε οτι το παληκάρι είχε αλλού το μυαλό του, του την έπεσε!!! Κι ευτυχώς που ο Αριστείδης δεν τσίμπησε και την έφτυσε!!!
Αλλά, όπως λέει η μάνα μου, μη κοιτάς την καμπούρα μου τη στραβή, κοίτα την τύχη μου την ίσια... και εξηγούμαι... μπορεί να είναι τέτοιος παλιοχαρακτήρας της που να δίνει κακό όνομα σε όλες εμάς τις υπόλοιπες, μπορεί να είναι ο λόγος που λένε οι άνδρες "όλες οι γυναίκες είναι π...", μπορεί να είναι σαν τον κακό της τον καιρό μέ ή χωρίς τα λουλούδια στην κεφαλή και το δαντελωτό καλσόν αλλά... τελευταία φορά που έμαθα νέα της ήταν στην Ιαπωνία παρακαλώ με έξοδα ημι-πληρωμένα απο το γραφείο για ένα χρόνο!! Για να κάνει κονέ!!! Και να μάθει τη γλώσσα και τα λοιπά και τα λοιπά και λεπτομέρειες δεν ξέρω (και καλύτερα δηλαδή διότι όσα πιο πολλά ξέρω τόσο περισσότερο συγχίζομαι...) αλλά και μόνο που πήγε στην Ιαπωνία η ακατανόμαστη, έξαλη γίνομαι!!! Τί άκρες βρήκε, τι γνωριμίες, από πού κι ως πού βρέθηκε η Μάδγα στην Ιαπωνία να τρώει σούσι για ένα χρόνο κι αλί απο μας που δεν βάζουμε λουλούδι στο μαλλί και δικτυωτό καλσόν στο πόδι παρά καθόμαστε και βγάζουμε τη δουλειά για να κάθονται και να ξήνονται οι μάγδες αυτού του κόσμου!! Κι όχι, δεν την χωνεύω με τίποτα και δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξω γνώμη, σαν τη γιαγιά μου την Πολίτισσα κι εγώ!!!
18.5.10
Χαίρε πάθος... αμέτρητο!!!
Ακόμα γελάω!!! Και το ξέρω πως ό,τι κοροϊδεύει κανείς στο τέλος (ή και πιο μπροστά, αυτό παίζει...) το λούζεται... χώρια που το κάρμα μου, με όλο αυτό το χάχανο, το έχω μαυρίσει ανεπανόρθωτα και σα σκατόμυγα θα γυρίσω στην επόμενη ζωή... διότι πώς να το κάνουμε, δεν είναι να γελάει κανείς με το χάλι του άλλου... όχι, δεν είναι σωστό... Αλλά, είπα να αλλάξω λίγο διότι με το δικό μου το χάλι γελάω μια ζωή... όπως και τις προάλες που κατέβαινα συνάμενη κουνάμενη τη σκάλα και χάζευα σα βλαμένο έξω, και τί ωραία λιακάδα που έχει βρε παιδί μου, κι όπως είμαι στο χάζεμα και στο θαυμασμό της λιακάδας, μου φεύγει η παντόφλα (ή το σκαλοπάτι κάτω απο την παντόφλα, δεν το έχω εξακριβώσει...), γλυστράω, απογειώνομαι (εν αντιθέση με τα αεροπλάνα της Ευρώπης που κολλημένα στο έδαφος παραμένουν συχνότατα τελευταίως λόγω που η Μητέρα Γή αποφάσισε να πορδίσει κατά Ισλανδία μεριά... και ποιός να τους το έλεγε των Ισλανδών, και της Μπγιόρκ προσωπικά, ότι στην επικράτεια τους εντοπίζεται η κωλοτρυπίδα της Μαμάς...) και σκάω 7 και μισό σκαλοπάτια πιο κάτω στο πάτωμα του καθιστικού!!! Κι όπως σκάω με τον πωπό, σκάω και στα γέλια!!! Τέτοιο γέλιο είχα πολύ καιρό να κάνω!!! (βέβαια, μετά που είδα την μελανιά στα πισινά μου, δεν γελούσα και τόσο... αλλά αρχικά ξεκαρδίστηκα!!)
Από πάντα μου, έχω ρίξει τρομερά χάχανα με την πάρτη μου... ειδικά απο πεσίματα, που εχω και μια τάση... ναι, έχω φάει σαβούρδες που μείναν ιστορικες... από γλύστρημα-απογείωση-προσγείωση στο πιο διάσημο πάρτυ της τρίτης Λυκείου (ναι, και ο αντικείμενο του πόθου μου, του ανανταπόδωτου, εκεί ήταν, το ρεζιλίκι μου ήταν ολοκληρωμένο...), σε γλύστρημα-γονάτισμα-στραβοπόδιασμα στο καλωσόρισμα των Πρωτοετών στη Σχολή, σε κουτρουβάλιασμα από την κορυφή σχεδόν του μεγάλου αμφιθέτρου στη Σχολή και μάλιστα με τον καθηγητή-Θεό μέσα που δεν σταμάτησε να παραδίσει όσο εγώ κατρακυλούσα (σα κίτρινη σημαδούρα μια και φορούσα ένα κατακίτρινο μπουφάν πουπουλένιο... πολύ της μόδας ήταν τότε...) κι όλο το έτος γελούσε... κι εγώ πρώτη και καλύτερη... Τεσπά, έχω πέσει πολλές φορές κι άλλες τόσες έχω σκάσει στα γέλια... κι όχι μόνο δηλαδή, γενικά με τα μεγάλα χάλια μου κατά καιρούς (αισθηματικά, τί άλλο...) έχω γελάσει πολύ... οκ, ίσως όχι αμέσως...
Αυτή τη φορά όμως, με αλλονών τα χάλια γελάω και δε μπορώ να σταματήσω... δίοτι σου λέει, το ταμπλό δεν είναι διπλό στην περίπτωση αυτή, είναι... τριπλό!! Κι εξηγούμαι... Είναι λέει μια νεαρά ύπανδρη η οποία ηράσθει σφόδρα έναν νεαρό ύπανδρο... Όχι, να τα πιάσω αλλιώς.. είναι μια παντρεμένη μεσήληξ (και πιο περασμένα... κοντά στη σύνταξη πες και θα είσαι μέσα) η οποία ηράσθει σφόδρα ένα μεσήλικα, υπάλληλο τραπέζης, επίσης ύπανδρο... Και ζούσανε λέει το παράνομο το πάθος τους, τί να σου κάνει και το πάθος, γνωρίζει νόμους;! Εδώ δεν γνωρίζουν νόμους οι βουλευτές του κράτους που τους φτιάχνουν κιόλας και έχουν κλέψει ό,τι μπορούσε να κλεφτεί (κι όσα δεν τα κατάφεραν να τα βουτήξουν οι ίδιοι τα βούτηξαν οι σύζυγοι, οι μπαντζανάκηδες και οι κουνιάδες τους...) και το πάθος τώρα... Βλέπονταν κρυφά, στα σκοτεινά, στ'ανήλιαγα, με το φόβο ότι θα τους πάρει κανένα μάτι και μετά πάει περίπατο η τιμή τους κι έχουν και παιδιά σε ηλικία παντρειάς να σκεφτούν!! Κι έλεγε η μεσήληξ "είναι ο τέλειος άνδρας" με προφορά Πελοποννησιακή, βαρειά, και "τον θέλω, τον ποθώ..." σε ύφος και στόμφο Κώστα Πρέκα, και "μ'αγαπά, μου το είπε!" (ε, άμα σου το είπε, είναι σίιιγουρο....) και άλλα τέτοια που λένε οι ερωτευμένοι ανεξαρτήτου ηλικίας... Διότι, είναι γενικά παραδεκτό πως ο έρως χρόνια δεν κοιτά!!!
Έτσι είναι, ο έρως δεν κοιτά και δεν βλέπει χρόνια και τίποτα άλλο μπορώ να σου πω, όπως ακριβώς και ο ερωτευμένος!!!! Τίποτα, ντιπ κατά ντιπ στραβομάρα!!! Και μέσα στη στραβομάρα της η περι ού ο λόγος μεσήληξ, ερωτευμένη μέχρι τα μπούνια, δεν πήρε χαμπάρι οτι ο νυμφίος είχε νταραβέρι παράλληλο και με μια χήρα!!! Και μάλιστα γιαγιά!! Ναι!!! Κι είναι και ψιλοφιληνάδες μεταξύ τους οι νύφες!!!
Ποιός να το έλεγε οτι ήταν τέτοιος καζανόβας ο τραπεζιτικός, εγώ μια φορά δεν το πίστευα με τίποτα! Κι όμως! Βέβαια, να το λέμε και του στραβού το δίκιο (όχι του ερωτευμένου, άλλου στραβού...) κι η χήρα, την εκούνησε κι αυτή την ουρίτσα της... γιαγιά ξεγιαγιά, μια χαρά δουλεύει η συσπανσιόν.... όχι περί κακού, αλλά εξ απο ανέκαθεν κουνιστή ήταν κι απο τότε που ζούσε ο άνδρας της (μπορεί να του άρεσε κουνιστή, ποιός ξέρει...) κι έτσι τα μιλήσανε τα συμφωνήσανε και διάφορα άλλα ρήματα πιο... σόκιν!
Και μπορεί να μου πείτε που είναι το αστείο... οκ, τις έχει και τις κοροϊδεύει τρείς γυναίκες (γιατί μην ξεχναμε οτι είναι και παντρεμένος ο ερίφης και εκτός απο τις παράνομες έχει και μια νόμιμη γυναίκα...) ο σαρδανάπαλος και στην κόλαση να καεί! Κι εγώ μαζί σας! Να καεί! Αλλά απο την άλλη... όλο αυτό το σκηνικό είναι τρομερά αστείο!!!
Καλέ, είναι σχεδόν συνταξιούχοι επαρχειώτες άνθρωποι, δεν είναι σταρ του Χόλυγουντ!!! Ο τύπος είναι ταμείας στην τράπεζα, όχι ο Τζέιμς Μποντ!!! Δεν του φτάνει μία γυναίκα;; Τρείς θέλει;;; Και ερωτώ, αν βρε κακομοίρη σε πάρουνε χαμπάρι και σε βαράνε κι οι τρείς μαζί, που θα τρέξεις να κρυφτείς;; Μαύρο θα σε κάνουνε! Και πώς θα καλύπτεις τις μελανιές μετά, χώρια που μια σταλιά είναι ο τόπος σου, όλοι ξέρουν όλα για όλους!! Το σούπερ ρεζίλι θα γίνεις!!!
Και, έτσι για να έχουμε καλό ρώτημα, το κυριότερο, τα υδραυλικά σου δουλεύουν ακόμα;; Τρεις γυναίκες πώς διάολο τις καταφέρνεις στην ηλικία σου;;;!!! Εδώ που έχουμε και μια εικοσαετία λιγότερη απο σένα και πάλι μια κούραση μια βαρεμάρα και ένα αφήκετε με και μη με ζορίζετε μας βγαίνει, εσύ κοντά στη σύνταξη (κάτι λιγούλια ένσημα σου λείπουνε και την πήρες...) και μου θες χαρέμι;;; Κι εσείς βρε "κορίτσια", μη χειρότερα! Πώς διάολο τα καταφέρατε και τα μπερδέψατε έτσι;;; Είπαμε, ένα κρασί να το πιείτε παρεούλα που και πού αλλά να έχετε και τόοοσα κοινά πια!!! Και να μην το ξέρετε;;; Αφού και κουτσομπόλες είστε, (και μη το αρνήστε δεν έχει νόημα, ξέρω εγώ τι λέω...) και σε μια σταλιά μέρος μένετε, πώς έτσι και σας ξέφυγε τέτοια... λεπτομέρεια;;;
Ααααχ, ο έρως.... χαχαχαχαχαχα (πάει το κάρμα μου, πάει!!!)
Από πάντα μου, έχω ρίξει τρομερά χάχανα με την πάρτη μου... ειδικά απο πεσίματα, που εχω και μια τάση... ναι, έχω φάει σαβούρδες που μείναν ιστορικες... από γλύστρημα-απογείωση-προσγείωση στο πιο διάσημο πάρτυ της τρίτης Λυκείου (ναι, και ο αντικείμενο του πόθου μου, του ανανταπόδωτου, εκεί ήταν, το ρεζιλίκι μου ήταν ολοκληρωμένο...), σε γλύστρημα-γονάτισμα-στραβοπόδιασμα στο καλωσόρισμα των Πρωτοετών στη Σχολή, σε κουτρουβάλιασμα από την κορυφή σχεδόν του μεγάλου αμφιθέτρου στη Σχολή και μάλιστα με τον καθηγητή-Θεό μέσα που δεν σταμάτησε να παραδίσει όσο εγώ κατρακυλούσα (σα κίτρινη σημαδούρα μια και φορούσα ένα κατακίτρινο μπουφάν πουπουλένιο... πολύ της μόδας ήταν τότε...) κι όλο το έτος γελούσε... κι εγώ πρώτη και καλύτερη... Τεσπά, έχω πέσει πολλές φορές κι άλλες τόσες έχω σκάσει στα γέλια... κι όχι μόνο δηλαδή, γενικά με τα μεγάλα χάλια μου κατά καιρούς (αισθηματικά, τί άλλο...) έχω γελάσει πολύ... οκ, ίσως όχι αμέσως...
Αυτή τη φορά όμως, με αλλονών τα χάλια γελάω και δε μπορώ να σταματήσω... δίοτι σου λέει, το ταμπλό δεν είναι διπλό στην περίπτωση αυτή, είναι... τριπλό!! Κι εξηγούμαι... Είναι λέει μια νεαρά ύπανδρη η οποία ηράσθει σφόδρα έναν νεαρό ύπανδρο... Όχι, να τα πιάσω αλλιώς.. είναι μια παντρεμένη μεσήληξ (και πιο περασμένα... κοντά στη σύνταξη πες και θα είσαι μέσα) η οποία ηράσθει σφόδρα ένα μεσήλικα, υπάλληλο τραπέζης, επίσης ύπανδρο... Και ζούσανε λέει το παράνομο το πάθος τους, τί να σου κάνει και το πάθος, γνωρίζει νόμους;! Εδώ δεν γνωρίζουν νόμους οι βουλευτές του κράτους που τους φτιάχνουν κιόλας και έχουν κλέψει ό,τι μπορούσε να κλεφτεί (κι όσα δεν τα κατάφεραν να τα βουτήξουν οι ίδιοι τα βούτηξαν οι σύζυγοι, οι μπαντζανάκηδες και οι κουνιάδες τους...) και το πάθος τώρα... Βλέπονταν κρυφά, στα σκοτεινά, στ'ανήλιαγα, με το φόβο ότι θα τους πάρει κανένα μάτι και μετά πάει περίπατο η τιμή τους κι έχουν και παιδιά σε ηλικία παντρειάς να σκεφτούν!! Κι έλεγε η μεσήληξ "είναι ο τέλειος άνδρας" με προφορά Πελοποννησιακή, βαρειά, και "τον θέλω, τον ποθώ..." σε ύφος και στόμφο Κώστα Πρέκα, και "μ'αγαπά, μου το είπε!" (ε, άμα σου το είπε, είναι σίιιγουρο....) και άλλα τέτοια που λένε οι ερωτευμένοι ανεξαρτήτου ηλικίας... Διότι, είναι γενικά παραδεκτό πως ο έρως χρόνια δεν κοιτά!!!
Έτσι είναι, ο έρως δεν κοιτά και δεν βλέπει χρόνια και τίποτα άλλο μπορώ να σου πω, όπως ακριβώς και ο ερωτευμένος!!!! Τίποτα, ντιπ κατά ντιπ στραβομάρα!!! Και μέσα στη στραβομάρα της η περι ού ο λόγος μεσήληξ, ερωτευμένη μέχρι τα μπούνια, δεν πήρε χαμπάρι οτι ο νυμφίος είχε νταραβέρι παράλληλο και με μια χήρα!!! Και μάλιστα γιαγιά!! Ναι!!! Κι είναι και ψιλοφιληνάδες μεταξύ τους οι νύφες!!!
Ποιός να το έλεγε οτι ήταν τέτοιος καζανόβας ο τραπεζιτικός, εγώ μια φορά δεν το πίστευα με τίποτα! Κι όμως! Βέβαια, να το λέμε και του στραβού το δίκιο (όχι του ερωτευμένου, άλλου στραβού...) κι η χήρα, την εκούνησε κι αυτή την ουρίτσα της... γιαγιά ξεγιαγιά, μια χαρά δουλεύει η συσπανσιόν.... όχι περί κακού, αλλά εξ απο ανέκαθεν κουνιστή ήταν κι απο τότε που ζούσε ο άνδρας της (μπορεί να του άρεσε κουνιστή, ποιός ξέρει...) κι έτσι τα μιλήσανε τα συμφωνήσανε και διάφορα άλλα ρήματα πιο... σόκιν!
Και μπορεί να μου πείτε που είναι το αστείο... οκ, τις έχει και τις κοροϊδεύει τρείς γυναίκες (γιατί μην ξεχναμε οτι είναι και παντρεμένος ο ερίφης και εκτός απο τις παράνομες έχει και μια νόμιμη γυναίκα...) ο σαρδανάπαλος και στην κόλαση να καεί! Κι εγώ μαζί σας! Να καεί! Αλλά απο την άλλη... όλο αυτό το σκηνικό είναι τρομερά αστείο!!!
Καλέ, είναι σχεδόν συνταξιούχοι επαρχειώτες άνθρωποι, δεν είναι σταρ του Χόλυγουντ!!! Ο τύπος είναι ταμείας στην τράπεζα, όχι ο Τζέιμς Μποντ!!! Δεν του φτάνει μία γυναίκα;; Τρείς θέλει;;; Και ερωτώ, αν βρε κακομοίρη σε πάρουνε χαμπάρι και σε βαράνε κι οι τρείς μαζί, που θα τρέξεις να κρυφτείς;; Μαύρο θα σε κάνουνε! Και πώς θα καλύπτεις τις μελανιές μετά, χώρια που μια σταλιά είναι ο τόπος σου, όλοι ξέρουν όλα για όλους!! Το σούπερ ρεζίλι θα γίνεις!!!
Και, έτσι για να έχουμε καλό ρώτημα, το κυριότερο, τα υδραυλικά σου δουλεύουν ακόμα;; Τρεις γυναίκες πώς διάολο τις καταφέρνεις στην ηλικία σου;;;!!! Εδώ που έχουμε και μια εικοσαετία λιγότερη απο σένα και πάλι μια κούραση μια βαρεμάρα και ένα αφήκετε με και μη με ζορίζετε μας βγαίνει, εσύ κοντά στη σύνταξη (κάτι λιγούλια ένσημα σου λείπουνε και την πήρες...) και μου θες χαρέμι;;; Κι εσείς βρε "κορίτσια", μη χειρότερα! Πώς διάολο τα καταφέρατε και τα μπερδέψατε έτσι;;; Είπαμε, ένα κρασί να το πιείτε παρεούλα που και πού αλλά να έχετε και τόοοσα κοινά πια!!! Και να μην το ξέρετε;;; Αφού και κουτσομπόλες είστε, (και μη το αρνήστε δεν έχει νόημα, ξέρω εγώ τι λέω...) και σε μια σταλιά μέρος μένετε, πώς έτσι και σας ξέφυγε τέτοια... λεπτομέρεια;;;
Ααααχ, ο έρως.... χαχαχαχαχαχα (πάει το κάρμα μου, πάει!!!)
25.4.10
σκάσε και κολύμπα...
Βαριέμαι!!!!.... Σιγά, θα μου πεις, τί περίμενες κοπέλα; Στη δουλειά είσαι, να περνάς κοτσάνι; Αδύνατον, δεδομένου οτι όπως έλεγε κι ο πατέρας μου, η δουλειά είναι κακό πράγμα και γι'αυτό σε πληρώνουν για να την κάνεις, αν ήταν καλό το πιο πιθανό είναι οτι θα πλήρωνες εσύ... Ναι, κακό πράγμα αλλά ας όψεται που αλλιώς λεφτά δεν μπαίνουν στην τσέπη... Εγώ δηλαδή το προσπάθησα να βρώ εναλλακτικές λύσεις στη ζωή μου... Επειδή απο νωρίς το ψιλιάστηκα ότι δεν θα μου πολυαρέσει να δουλεύω... τουλάχιστον όχι μακροπρόθεσμα...
Πρώτα προσπάθησα να γίνω γόνος πλούσιας οικογένειας... αλλά αυτό δεν το πέτυχα διότι ήμουν ήδη καθυστερημένη όταν άρχισα την προσπάθεια μιας και, ε, είχα ήδη γεννηθεί σε μια οικογένεια μη πλούσια... να ξαναγεννηθώ ήταν νωρίς, άρα δεν μου έκατσε αυτό... Μετά, που μεγάλωσα λιγάκι, είπα να παντρευτώ έναν πλούσιο... Αλλά ούτε κι αυτό δεν μου έκατσε για πολλούς και διαφόρους λόγους... Πρώτα πρώτα εμφανισιακώς δεν είμαι η Τζούλια (χαζές ερωτήσεις του στυλ ποιά είναι η Τζούλια δεν θέλω, μη με συγχίζετε τώρα...) και όχι μόνο δεν είμαι αλλά κι αυτή η τρισκατάρατη μου πήρε το ποσοστό μου σε μήκος ποδιού και βρέθηκε αυτή με περίσσευμα κι εγώ με έλειμμα... έπειτα είμαι και ξεροκέφαλη κι αυτά που μου περνάν απο το μυαλό τα λέω, και καλά και κυρίως κακά... όχι, αυτό δεν είναι το πακέτο που ο μέσος πλούσιος άνδρας επιζητά στη μέλλουσα σύζυγό του, δηλαδή μετρίου αναστήματος, μεγαλούτσικου εκτοπίσματος και παράλληλα ομιλιτικότατη... ή τέλος πάντων εγώ έτσι το κατάλαβα μια και κανείς πλούσιος δε με ζήτησε σε γάμο μέχρι ώρας (ναι, όσο ζώ ελπίζω... τρομάρα μου...).. ούτε και φτωχός δηλαδή με ζήτησε τώρα που το σκέφτομαι...
Μετά προσπάθησα να γίνω εισοδηματίας επειδή είχα γνωρίσει μια φορά κάτι ξαδέρφια της μάνας μου που πήγαιναν γυμναστήριο το πρωί, τρώγαν μεσημεριανό έξω με φίλους (τις καθημερινές αυτό...), ζούσαν σε ένα ωραιότατο διαμέρισμα, ρετιρέ διαμπερές στους Αμπελοκήπους (απο την κάτω μεριά της λεωφόρου, πολύ καλή περιοχή...), κάναν ψώνια και είχαν πάει διακοπές στο Μπαλί (εγώ τότε δεν ήξερα πού είναι το Μπαλί αλλά μου φαινόταν το πιο εξωτικό μέρος του κόσμου όλου... η διαφορά με τώρα είναι που τώρα ξέρω που περίπου είναι... αλλά ακόμα μου φαίνεται σούπερ εξωτικό...) κι όλο αυτό μου φαινόταν εξαιρετικά ταιριαστό στην ιδιοσυγκρασία μου... Ρώτησα λοιπόν τη μάνα μου τί δουλειά κάνει ο Αριστείδης (ο ξάδερφος) για να κατευθυνθώ προς τα κει και μου είπε πως είναι εισοδηματίας... Το πρόβλημα ήταν οτι δεν είχα εισοδήματα... και μεταξύ μας δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να τα αποκτήσει κανείς... Τελικά, κατάλαβα πως ο εισοδηματίας είναι περίπου σαν το γόνο πλούσιας οικογένειας... με τη διαφορά ότι πληρώνει λιγότερη εφορία... περιττό να πω, ούτε αυτό μου έκατσε ώς καριέρα...
Έτσι, κι επειδή το ξεροκέφαλο μου τά' παιρνε τα γράμματα, εσπούδασα κι έγινα εργαζόμενη γυναίκα... Κι όχι, παράπονο μεγάλο δεν μου έχει μείνει, αλλά να, είναι κάτι μέρες σαν τη σημερινή που ο μυαλός μου δεν μπορεί να συγκεντωθεί σε τίποτα άλλο πέρα απο το ρήμα "βαριέμαι" το οποίο επαναλλαμβάνω ξανά και ξανά μέσα μου (κι έξω μου δύο τρείς φορές...) σαν μάντρα για διαλογισμό... και χαζεύω την οθόνη του υπολογιστή μπροστά μου περιμένοντας να ανοίξει η πόρτα του γραφείου και να μπει μέσα μια άλλη εργαζόμενη γυναίκα (ή και άνδρας βρε αδερφέ, εκεί θα κολλήσουμε τώρα;...) και να κάνει τη δουλειά που ο αφεντικός μου περιμένει να κάνω εγώ σήμερα... και να πληρώσω βρε αδερφέ!! Δεν είναι πως είμαι τεμπέλα, όχι, εργατική είμαι και συνήθως αποδοτική και πολύ καλή στη δουλειά μου (και δε τα λέω αυτά επειδή είμαι μπροστά...), αλλά σήμερα.... σήμερα τίποτα... Διότι η πνευματική η εργασία έχει αυτό το κακό, άμα ο εγκέφαλος αποφασίσει απο μυαλού του να μη συνεργαστεί, κλάφτα Χαράλαμπε... γιατί, σου λέω, πες οτι δουλεύεις σε ένα συσκευαστήριο φρούτων και η δουλειά σου είναι να βάζεις τα σταφυλάκια ωραία ωραία μέσα στα κουτάκια για να γίνουν εξαγωγή και να τα χαρεί ο μέσος Ολλανδός, ε, μπορεί μια χαρά ο μυαλός σου να χαζεύει και να φαντάζεσαι οτι είσαι στο Μπαλί και παράλληλα τα χεράκια σου να κάνουν τη δουλειά και να μην κινδυνεύεις να σε απολύσουν... ενώ άμα η δουλειά είναι να γίνει μόνο με το μυαλό, ε;... εδώ σε θέλω...
Βέβαια, να το λέμε και του στραβού το δίκιο, απο την άλλη μεριά, με δουλειά σε συσκευαστήριο φρούτων μάλλον δεν θα καταφέρεις ποτέ να πας στ'αλήθεια στο Μπαλί ενώ με τη δική μου τη δουλειά δεν είναι και τόσο απίθανο... αν δεν με απολύσουν! Διότι αν συνεχίσω έτσι όπως σήμερα, κάνοντας μια τρύπα στο νερό καθημερινώς, ε, δε μπορεί, κάποια στιγμή θα αριβάρει ο αφεντικός μου και θα μου πει βρε κοπέλα, σαν πολύ δε κωλοβαράς; Ναι, και δίκιο θα έχει... κι άντε να του εξηγήσεις οτι ο εγκέφαλος είναι σε απεργία και δεν υπάρχουν και πολλά που μπορώ να κάνω δεδομένων το συνθηκών... είναι και στουρνάρι, χαμπάρι δεν θα πάρει αλλά και να πάρει το πολύ πολύ να μου πει να την κηρύξω παράνομη και καταχρηστική την απεργία του εγκεφάλου και να στρωθώ στη δουλειά...
Ωχχχχ... και δεν περνάει η ρουφιάνα η ώρα τουλάχιστον να γίνει πέντε να φύγω... έτσι, για να μην είμαι εδώ, να μην νιώθω τόσες τύψεις... γιατί όπως και να το κάνουμε, το φέρω βαρέως που δεν παράγω σήμερις... επιπλέον αμα δεν είμαι εδώ δεν μπορεί και να με δεί κανείς να κάθομαι άπραγη όλη μέρα... αλλά είναι νωρίς ακόμα, δε με παίρνει... μήπως να πω οτι έχω οδοντίατρο και να την κοπανίσω... τι κατάπτωση... τι παρακμή... μεταξύ μας και στ'αλήθεια να είχα να πάω στον οδοντίατρο σήμερα θα προτιμούσα μέχρι και απονεύρωση απο το να δουλέψω... τι κακό κι αυτό... και δεν είναι να πεις οτι μου φταίει κάτι... καλά κοιμήθηκα, καλά ξύπνησα, ο καιρός δεν είναι πολύ χάλια (λίγο...), είναι και σχεδόν Σαββατοκύριακο (άμα περάσει το μέσο της εβδομάδας εγώ έτσι το βλέπω... αισιόδοξα!) αλλά και πάλι... τίποτα... δεν μπορώ να δουλέψω και μάλλον είναι ώρα να το πάρω απόφαση οτι σήμερα μπαρμπούτσαλα θα πάει η μέρα... Ό,τι τσάντα και ό,τι παπούτσι είχε να μου προσφέρει το διαδύκτιο τα τσεκάρησα, κι απο φωτογραφίες του Μπαλί (βρε, μπας και συμβαίνει κάτι με το σύμπαν, πολύ το μελετάω το νησί σήμερα... νησί δεν είναι;;) άλλο τίποτα, έχω εντρυφίσει... Μόνο κάνα φράγγο δουλειά δε λέω να κάνω... Μπα, αυτό είναι, θα το πάρω απόφαση, θα υποκείψω στην αλήθεια της σημερινής μέρα ότι έτσι στα χαμένα θα πάει κι αύριο θα πρέπει να σπιντάρω για να βγάλω τα σπασμένα... Αλλά είπαμε, απεργία εγκεφάλου και εγώ απεργοσπάστης δεν ήμουν ποτέ... Τί ώρα πήγε άραγε;... Μήπως να... τηλέφωνο!!! Χτυπάει!!! Τι ευτυχία είναι αυτή!! Ευλογημένος όποιος και να είναι που με βγάζει απο τη μιζέρια μου...
-"Ναι, έλα μαμά, ναι,.. όχι, δεν πρόλαβα να περάσω απο το φαρμακείο να σου πάρω τα χάπια της πίεσης... ναι, φεύγω τώρα τρέχοντας να τα πάρω, ναι, τα λέμε..."
Πρώτα προσπάθησα να γίνω γόνος πλούσιας οικογένειας... αλλά αυτό δεν το πέτυχα διότι ήμουν ήδη καθυστερημένη όταν άρχισα την προσπάθεια μιας και, ε, είχα ήδη γεννηθεί σε μια οικογένεια μη πλούσια... να ξαναγεννηθώ ήταν νωρίς, άρα δεν μου έκατσε αυτό... Μετά, που μεγάλωσα λιγάκι, είπα να παντρευτώ έναν πλούσιο... Αλλά ούτε κι αυτό δεν μου έκατσε για πολλούς και διαφόρους λόγους... Πρώτα πρώτα εμφανισιακώς δεν είμαι η Τζούλια (χαζές ερωτήσεις του στυλ ποιά είναι η Τζούλια δεν θέλω, μη με συγχίζετε τώρα...) και όχι μόνο δεν είμαι αλλά κι αυτή η τρισκατάρατη μου πήρε το ποσοστό μου σε μήκος ποδιού και βρέθηκε αυτή με περίσσευμα κι εγώ με έλειμμα... έπειτα είμαι και ξεροκέφαλη κι αυτά που μου περνάν απο το μυαλό τα λέω, και καλά και κυρίως κακά... όχι, αυτό δεν είναι το πακέτο που ο μέσος πλούσιος άνδρας επιζητά στη μέλλουσα σύζυγό του, δηλαδή μετρίου αναστήματος, μεγαλούτσικου εκτοπίσματος και παράλληλα ομιλιτικότατη... ή τέλος πάντων εγώ έτσι το κατάλαβα μια και κανείς πλούσιος δε με ζήτησε σε γάμο μέχρι ώρας (ναι, όσο ζώ ελπίζω... τρομάρα μου...).. ούτε και φτωχός δηλαδή με ζήτησε τώρα που το σκέφτομαι...
Μετά προσπάθησα να γίνω εισοδηματίας επειδή είχα γνωρίσει μια φορά κάτι ξαδέρφια της μάνας μου που πήγαιναν γυμναστήριο το πρωί, τρώγαν μεσημεριανό έξω με φίλους (τις καθημερινές αυτό...), ζούσαν σε ένα ωραιότατο διαμέρισμα, ρετιρέ διαμπερές στους Αμπελοκήπους (απο την κάτω μεριά της λεωφόρου, πολύ καλή περιοχή...), κάναν ψώνια και είχαν πάει διακοπές στο Μπαλί (εγώ τότε δεν ήξερα πού είναι το Μπαλί αλλά μου φαινόταν το πιο εξωτικό μέρος του κόσμου όλου... η διαφορά με τώρα είναι που τώρα ξέρω που περίπου είναι... αλλά ακόμα μου φαίνεται σούπερ εξωτικό...) κι όλο αυτό μου φαινόταν εξαιρετικά ταιριαστό στην ιδιοσυγκρασία μου... Ρώτησα λοιπόν τη μάνα μου τί δουλειά κάνει ο Αριστείδης (ο ξάδερφος) για να κατευθυνθώ προς τα κει και μου είπε πως είναι εισοδηματίας... Το πρόβλημα ήταν οτι δεν είχα εισοδήματα... και μεταξύ μας δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να τα αποκτήσει κανείς... Τελικά, κατάλαβα πως ο εισοδηματίας είναι περίπου σαν το γόνο πλούσιας οικογένειας... με τη διαφορά ότι πληρώνει λιγότερη εφορία... περιττό να πω, ούτε αυτό μου έκατσε ώς καριέρα...
Έτσι, κι επειδή το ξεροκέφαλο μου τά' παιρνε τα γράμματα, εσπούδασα κι έγινα εργαζόμενη γυναίκα... Κι όχι, παράπονο μεγάλο δεν μου έχει μείνει, αλλά να, είναι κάτι μέρες σαν τη σημερινή που ο μυαλός μου δεν μπορεί να συγκεντωθεί σε τίποτα άλλο πέρα απο το ρήμα "βαριέμαι" το οποίο επαναλλαμβάνω ξανά και ξανά μέσα μου (κι έξω μου δύο τρείς φορές...) σαν μάντρα για διαλογισμό... και χαζεύω την οθόνη του υπολογιστή μπροστά μου περιμένοντας να ανοίξει η πόρτα του γραφείου και να μπει μέσα μια άλλη εργαζόμενη γυναίκα (ή και άνδρας βρε αδερφέ, εκεί θα κολλήσουμε τώρα;...) και να κάνει τη δουλειά που ο αφεντικός μου περιμένει να κάνω εγώ σήμερα... και να πληρώσω βρε αδερφέ!! Δεν είναι πως είμαι τεμπέλα, όχι, εργατική είμαι και συνήθως αποδοτική και πολύ καλή στη δουλειά μου (και δε τα λέω αυτά επειδή είμαι μπροστά...), αλλά σήμερα.... σήμερα τίποτα... Διότι η πνευματική η εργασία έχει αυτό το κακό, άμα ο εγκέφαλος αποφασίσει απο μυαλού του να μη συνεργαστεί, κλάφτα Χαράλαμπε... γιατί, σου λέω, πες οτι δουλεύεις σε ένα συσκευαστήριο φρούτων και η δουλειά σου είναι να βάζεις τα σταφυλάκια ωραία ωραία μέσα στα κουτάκια για να γίνουν εξαγωγή και να τα χαρεί ο μέσος Ολλανδός, ε, μπορεί μια χαρά ο μυαλός σου να χαζεύει και να φαντάζεσαι οτι είσαι στο Μπαλί και παράλληλα τα χεράκια σου να κάνουν τη δουλειά και να μην κινδυνεύεις να σε απολύσουν... ενώ άμα η δουλειά είναι να γίνει μόνο με το μυαλό, ε;... εδώ σε θέλω...
Βέβαια, να το λέμε και του στραβού το δίκιο, απο την άλλη μεριά, με δουλειά σε συσκευαστήριο φρούτων μάλλον δεν θα καταφέρεις ποτέ να πας στ'αλήθεια στο Μπαλί ενώ με τη δική μου τη δουλειά δεν είναι και τόσο απίθανο... αν δεν με απολύσουν! Διότι αν συνεχίσω έτσι όπως σήμερα, κάνοντας μια τρύπα στο νερό καθημερινώς, ε, δε μπορεί, κάποια στιγμή θα αριβάρει ο αφεντικός μου και θα μου πει βρε κοπέλα, σαν πολύ δε κωλοβαράς; Ναι, και δίκιο θα έχει... κι άντε να του εξηγήσεις οτι ο εγκέφαλος είναι σε απεργία και δεν υπάρχουν και πολλά που μπορώ να κάνω δεδομένων το συνθηκών... είναι και στουρνάρι, χαμπάρι δεν θα πάρει αλλά και να πάρει το πολύ πολύ να μου πει να την κηρύξω παράνομη και καταχρηστική την απεργία του εγκεφάλου και να στρωθώ στη δουλειά...
Ωχχχχ... και δεν περνάει η ρουφιάνα η ώρα τουλάχιστον να γίνει πέντε να φύγω... έτσι, για να μην είμαι εδώ, να μην νιώθω τόσες τύψεις... γιατί όπως και να το κάνουμε, το φέρω βαρέως που δεν παράγω σήμερις... επιπλέον αμα δεν είμαι εδώ δεν μπορεί και να με δεί κανείς να κάθομαι άπραγη όλη μέρα... αλλά είναι νωρίς ακόμα, δε με παίρνει... μήπως να πω οτι έχω οδοντίατρο και να την κοπανίσω... τι κατάπτωση... τι παρακμή... μεταξύ μας και στ'αλήθεια να είχα να πάω στον οδοντίατρο σήμερα θα προτιμούσα μέχρι και απονεύρωση απο το να δουλέψω... τι κακό κι αυτό... και δεν είναι να πεις οτι μου φταίει κάτι... καλά κοιμήθηκα, καλά ξύπνησα, ο καιρός δεν είναι πολύ χάλια (λίγο...), είναι και σχεδόν Σαββατοκύριακο (άμα περάσει το μέσο της εβδομάδας εγώ έτσι το βλέπω... αισιόδοξα!) αλλά και πάλι... τίποτα... δεν μπορώ να δουλέψω και μάλλον είναι ώρα να το πάρω απόφαση οτι σήμερα μπαρμπούτσαλα θα πάει η μέρα... Ό,τι τσάντα και ό,τι παπούτσι είχε να μου προσφέρει το διαδύκτιο τα τσεκάρησα, κι απο φωτογραφίες του Μπαλί (βρε, μπας και συμβαίνει κάτι με το σύμπαν, πολύ το μελετάω το νησί σήμερα... νησί δεν είναι;;) άλλο τίποτα, έχω εντρυφίσει... Μόνο κάνα φράγγο δουλειά δε λέω να κάνω... Μπα, αυτό είναι, θα το πάρω απόφαση, θα υποκείψω στην αλήθεια της σημερινής μέρα ότι έτσι στα χαμένα θα πάει κι αύριο θα πρέπει να σπιντάρω για να βγάλω τα σπασμένα... Αλλά είπαμε, απεργία εγκεφάλου και εγώ απεργοσπάστης δεν ήμουν ποτέ... Τί ώρα πήγε άραγε;... Μήπως να... τηλέφωνο!!! Χτυπάει!!! Τι ευτυχία είναι αυτή!! Ευλογημένος όποιος και να είναι που με βγάζει απο τη μιζέρια μου...
-"Ναι, έλα μαμά, ναι,.. όχι, δεν πρόλαβα να περάσω απο το φαρμακείο να σου πάρω τα χάπια της πίεσης... ναι, φεύγω τώρα τρέχοντας να τα πάρω, ναι, τα λέμε..."
12.4.10
"Αγάπη μου, δεν είναι αυτό που φαντάζεσαι..."
Τί εννοείς βρε σαρδανάπαλε "δεν είναι αυτό που φαντάζομαι";;!!! Λες και έμεινε τίποτα στη φαντασία μου, κι ο δικός σου ο κώλος ξεβράκωτος είναι (και δεν μου κάνει και καμιά εντύπωση, τέσσερα χρόνια τον βλέπω καθημερνά...) κι ο δικός της επίσης!!! Δεν έμεινε τίποτα για τη φαντασία μου, όλα φόρα-παρτίδα φιγουράρουν μπρος στα έρμα τα μάτια μου!! Τι εννοείς, μήπως να φανταστώ ότι υπάρχει και τρίτος στο κρεβάτι;;; Και αυτό το "αγάπη μου" στο καπάκι που φυστικώνεις μια που δεν είναι εγώ, κάπως άκαιρο το βρίσκω το λιγότερο!!!
Αυτά έπρεπε να του πώ... για αρχή... αλλά δεν άνοιγε το ρημάδι να βγούν λογάκια απο μέσα... μούγγα στεκόμουν μπροστά στο θέαμα, όσο να πείς και με μια ντροπή, γιατί την Όλγα εγώ, όσες φορές την είδα με βρακί ήταν (οκ, δεν είμαι βέβαια γι'αυτό, αλλά για τα υπόλοιπα τα ρούχα απο πάνω απο το βρακί είμαι, τα είδα, σας ορκίζομαι...) και τώρα να τη βλέπω τσίτσιδη... και να μην μπορώ να σταματήσω να κοιτάω την κυτταρίτιδα της, διότι αφ'ενός το παίζει και σούπερ γκόμενα και πολύ το χαίρομαι που κι αυτή σαν όλες μας είναι ξερούχωτη, αφ'ετέρου αν πάρω το βλέμα μου απο την κυτταρίτιδα μπορεί να πέσει το άτιμο πουθενά αλλού... και δεν την θέλω τόση οικειότητα, βαγγελίστρα μου!!
Και σ'αυτή την κατάσταση, η Όλγα λέω, στο κρεβάτι μου!! Ούτε τραπέζι σε καφετέρια μέχρι τώρα δεν είχαμε μοιραστεί, ένα γεια κι ένα αντε γεια λέγαμε, και τώρα να μοιραζόμαστε κρεβάτι, σεντόνια ΚΑΙ άντρα!!! Όλα πακέτο... Στήλη άλατος είχα μείνει... Σαν το χάνο να κοιτάω μια τον έναν και μια την άλλη και να μη βρίσκω τί να ξεστομίσω... Σαν σκηνή απο ταινία του Αγγελόπουλου που όμως χρυσό λιοντάρι (ή φοίνικα ή κάτι τέοιο τέλος πάντων...) δεν πρόκειται να πάρει...
Άραγε το εγκεφαλικό επεισόδιο το καταλαβαίνει κανείς όταν το παθαίνει;... Θέλω να πω, όταν κάνει έτσι το αγγειάκι και διαλύεται στα εξ ων συνετέθει, νιώθει κάτι ο φουκαράς (ή η φουκαριάρα...) κάτοχος του εν λόγω αγγειακίου; Πέρα δηλαδή απο το που στραβώνει ο στόμας σου και δεν μπορείς να πεις την αλφαβήτα, αυτά έρχονται μετά και ανάλογα με το μέγεθος της αγγειακής καταστροφής... Τεσπά, αυτό που θελω να πω εγώ (που γιατρός δεν είμαι, λογίστρια είμαι...) είναι οτι αν τα μικρά εγκεφαλικά δεν έρχονται με φαμφάρες και τυμπανοκρουσίες, αν δεν καταλαβαίνουμε τίποτα απο δαύτα όταν είναι μικρούτσικα, παρά μόνο που μένουμε έτσι κάγκελο, ε, μήπως έπαθα ένα χθες και γι'αυτό στεκόμουν σαν το στρατιωτάκι αμίλητο, ακούνητο...
Κομμάτια ήμουν η γυναίκα χθες βράδυ, ξανά, και όχι, όσο και να μαθαίνουν τα βουνά απο τα χιόνια, δεν τα απολαμβάνουν καθόλου κι αυτό καρατσεκαρισμένο (κι όποιος αμφιβάλει ας φανταστεί την πάρτη του σκεπασμένη απο χιόνι και πάγο μόνιμα σαν αρακάς του μπάρμπα Στάθη στον καταψύκτη... έγινα κατανοητή τώρα νομίζω...)
Πάλι λοιπόν ένα ερείπιο της ζωής ήμουν, πάλι Ζαχαριάδη είχαμε στο γραφείο... κι όταν έχουμε Ζαχαριάδη, το λογαριασμό του δηλαδή, ο ίδιος δεν έχει πατήσει το ποδάρι του ποτέ, πολύ μεγάλης όρνιθας αβγό του λόγου του και δεν ασχολείται με τέτοια τιποτένια ζητήματα όπως αυτά που γεμίζουν τη δική μας τη ζωούλα, τότε πέφτουν τα γνωστά τηλεφωνήματα σε μανάδες, γυναίκες, γκόμενους, κομμωτές και μανικιουρίστες οτι θα τραβήξει μακριά η βαλίτσα και να μη μας περιμένουν όχι για βραδυνό φαγητό (ή κούρεμα και μανικιούρ αντίστοιχα), ούτε και για καφέ το πρωί... Διότι όταν πιάνουμε το Ζαχαριάδη, μας βρίσκει το ξημέρωμα μπροστά σε υπολογιστές και εκτυπώσεις και κομπιουτεράκια και χαρτάκια, δίπλα σε άδεια κουτιά πίτσας και μπύρας και περιτυλίγματα απο σοκολάτα ΙΟΝ αμυγδάλου (διότι χωρίς σοκολάτα δεν δουλεύει ο εγκέφαλος με τίποτα τις άγριες τούτες ώρες... και μεταξύ μας, ούτε με τη σοκολάτα δουλεύει...)
Έτσι περίπου κι εχθές... διότι εχθές, για κάποιο περίεργο λόγο που κατά πάσα πιθανότητα με λάθος υπολογισμούς συνδέεται (και που θα μας σκάσει στα μούτρα σήμερα έτσι για να ολοκληρωθεί η ομορφιά της σημερινής μέρας... και πόση άλλη ομορφιά να αντέξω η γυναίκα πιά...), εχθές λοιπόν τελειώσαμε νωρίς... σχετικά... και έτσι με το που αρχίζαν οι ειδήσεις οι βραδυνές για τον υπόλοιπο κόσμο, είπαμε κι εμείς τις καληνύχτες μας και τραβήξαμε ο καθένας για το σπιτικό του...
Και φτάνω στο σπιτικό μου και βλέπω την Όλγα ξεβράκωτη στο κρεβάτι μου... και δεν είναι λέει κι αυτό που φαντάζομαι... Κι έτσι όπως είμαι με το πιθανό εγκεφαλικό που λέγαμε, αντί να τους πετάξω έξω και τους δυό απο το κρεβάτι μου και το διαμέρισμα μου, κάνω μεταβολή και αποχωρώ σαν μεγαλειώδης βλαξ!!! Χωρίς ούτε μια λέξη!!!
Και το χειρότερο δεν είναι που ήμουν κομμάτια και αναγκάστηκα να οδηγήσω σ'αυτή την κατάσταση μέχρι της Ζωής, δεν είναι που ήπια 4 βότκες όταν έφτασα εκεί (και το ρημάδι το αλκοόλ δε το μεταβολίζω πια όπως δέκα χρόνια πριν...), δεν είναι που δεν έφτασα μόνη στης φιλενάδας μου αλλά παρέα με ένα έξτρα λαρτζ κουτί Λεωνίδες (που για να μην είναι μονάχοι τους στης Ζωής, τους συντροφέψαμε και με δύο πίτσες σπέσιαλ...) και που όλα αυτά που, προφανώς, χλαπάκιασα στον πισινό μου έχουν εγκατασταθεί ήδη και επ'αόριστον... όχι... το χειρότερο είναι που η γλώσσα μου λύθηκε όταν έφτασα στης Ζωής!!!! Με τρία τέταρτα καθυστέρηση!!! Κι όλα όσα είχα να πω, λάθος αυτιά τα άκουσαν.... Και το μόνο που κάνει λίγο να σκάσει το χειλάκι μου σήμερα, έτσι, μια σταλίτσα, είναι που και η Όλγα έχει κυτταρίτιδα!!!
Αυτά έπρεπε να του πώ... για αρχή... αλλά δεν άνοιγε το ρημάδι να βγούν λογάκια απο μέσα... μούγγα στεκόμουν μπροστά στο θέαμα, όσο να πείς και με μια ντροπή, γιατί την Όλγα εγώ, όσες φορές την είδα με βρακί ήταν (οκ, δεν είμαι βέβαια γι'αυτό, αλλά για τα υπόλοιπα τα ρούχα απο πάνω απο το βρακί είμαι, τα είδα, σας ορκίζομαι...) και τώρα να τη βλέπω τσίτσιδη... και να μην μπορώ να σταματήσω να κοιτάω την κυτταρίτιδα της, διότι αφ'ενός το παίζει και σούπερ γκόμενα και πολύ το χαίρομαι που κι αυτή σαν όλες μας είναι ξερούχωτη, αφ'ετέρου αν πάρω το βλέμα μου απο την κυτταρίτιδα μπορεί να πέσει το άτιμο πουθενά αλλού... και δεν την θέλω τόση οικειότητα, βαγγελίστρα μου!!
Και σ'αυτή την κατάσταση, η Όλγα λέω, στο κρεβάτι μου!! Ούτε τραπέζι σε καφετέρια μέχρι τώρα δεν είχαμε μοιραστεί, ένα γεια κι ένα αντε γεια λέγαμε, και τώρα να μοιραζόμαστε κρεβάτι, σεντόνια ΚΑΙ άντρα!!! Όλα πακέτο... Στήλη άλατος είχα μείνει... Σαν το χάνο να κοιτάω μια τον έναν και μια την άλλη και να μη βρίσκω τί να ξεστομίσω... Σαν σκηνή απο ταινία του Αγγελόπουλου που όμως χρυσό λιοντάρι (ή φοίνικα ή κάτι τέοιο τέλος πάντων...) δεν πρόκειται να πάρει...
Άραγε το εγκεφαλικό επεισόδιο το καταλαβαίνει κανείς όταν το παθαίνει;... Θέλω να πω, όταν κάνει έτσι το αγγειάκι και διαλύεται στα εξ ων συνετέθει, νιώθει κάτι ο φουκαράς (ή η φουκαριάρα...) κάτοχος του εν λόγω αγγειακίου; Πέρα δηλαδή απο το που στραβώνει ο στόμας σου και δεν μπορείς να πεις την αλφαβήτα, αυτά έρχονται μετά και ανάλογα με το μέγεθος της αγγειακής καταστροφής... Τεσπά, αυτό που θελω να πω εγώ (που γιατρός δεν είμαι, λογίστρια είμαι...) είναι οτι αν τα μικρά εγκεφαλικά δεν έρχονται με φαμφάρες και τυμπανοκρουσίες, αν δεν καταλαβαίνουμε τίποτα απο δαύτα όταν είναι μικρούτσικα, παρά μόνο που μένουμε έτσι κάγκελο, ε, μήπως έπαθα ένα χθες και γι'αυτό στεκόμουν σαν το στρατιωτάκι αμίλητο, ακούνητο...
Κομμάτια ήμουν η γυναίκα χθες βράδυ, ξανά, και όχι, όσο και να μαθαίνουν τα βουνά απο τα χιόνια, δεν τα απολαμβάνουν καθόλου κι αυτό καρατσεκαρισμένο (κι όποιος αμφιβάλει ας φανταστεί την πάρτη του σκεπασμένη απο χιόνι και πάγο μόνιμα σαν αρακάς του μπάρμπα Στάθη στον καταψύκτη... έγινα κατανοητή τώρα νομίζω...)
Πάλι λοιπόν ένα ερείπιο της ζωής ήμουν, πάλι Ζαχαριάδη είχαμε στο γραφείο... κι όταν έχουμε Ζαχαριάδη, το λογαριασμό του δηλαδή, ο ίδιος δεν έχει πατήσει το ποδάρι του ποτέ, πολύ μεγάλης όρνιθας αβγό του λόγου του και δεν ασχολείται με τέτοια τιποτένια ζητήματα όπως αυτά που γεμίζουν τη δική μας τη ζωούλα, τότε πέφτουν τα γνωστά τηλεφωνήματα σε μανάδες, γυναίκες, γκόμενους, κομμωτές και μανικιουρίστες οτι θα τραβήξει μακριά η βαλίτσα και να μη μας περιμένουν όχι για βραδυνό φαγητό (ή κούρεμα και μανικιούρ αντίστοιχα), ούτε και για καφέ το πρωί... Διότι όταν πιάνουμε το Ζαχαριάδη, μας βρίσκει το ξημέρωμα μπροστά σε υπολογιστές και εκτυπώσεις και κομπιουτεράκια και χαρτάκια, δίπλα σε άδεια κουτιά πίτσας και μπύρας και περιτυλίγματα απο σοκολάτα ΙΟΝ αμυγδάλου (διότι χωρίς σοκολάτα δεν δουλεύει ο εγκέφαλος με τίποτα τις άγριες τούτες ώρες... και μεταξύ μας, ούτε με τη σοκολάτα δουλεύει...)
Έτσι περίπου κι εχθές... διότι εχθές, για κάποιο περίεργο λόγο που κατά πάσα πιθανότητα με λάθος υπολογισμούς συνδέεται (και που θα μας σκάσει στα μούτρα σήμερα έτσι για να ολοκληρωθεί η ομορφιά της σημερινής μέρας... και πόση άλλη ομορφιά να αντέξω η γυναίκα πιά...), εχθές λοιπόν τελειώσαμε νωρίς... σχετικά... και έτσι με το που αρχίζαν οι ειδήσεις οι βραδυνές για τον υπόλοιπο κόσμο, είπαμε κι εμείς τις καληνύχτες μας και τραβήξαμε ο καθένας για το σπιτικό του...
Και φτάνω στο σπιτικό μου και βλέπω την Όλγα ξεβράκωτη στο κρεβάτι μου... και δεν είναι λέει κι αυτό που φαντάζομαι... Κι έτσι όπως είμαι με το πιθανό εγκεφαλικό που λέγαμε, αντί να τους πετάξω έξω και τους δυό απο το κρεβάτι μου και το διαμέρισμα μου, κάνω μεταβολή και αποχωρώ σαν μεγαλειώδης βλαξ!!! Χωρίς ούτε μια λέξη!!!
Και το χειρότερο δεν είναι που ήμουν κομμάτια και αναγκάστηκα να οδηγήσω σ'αυτή την κατάσταση μέχρι της Ζωής, δεν είναι που ήπια 4 βότκες όταν έφτασα εκεί (και το ρημάδι το αλκοόλ δε το μεταβολίζω πια όπως δέκα χρόνια πριν...), δεν είναι που δεν έφτασα μόνη στης φιλενάδας μου αλλά παρέα με ένα έξτρα λαρτζ κουτί Λεωνίδες (που για να μην είναι μονάχοι τους στης Ζωής, τους συντροφέψαμε και με δύο πίτσες σπέσιαλ...) και που όλα αυτά που, προφανώς, χλαπάκιασα στον πισινό μου έχουν εγκατασταθεί ήδη και επ'αόριστον... όχι... το χειρότερο είναι που η γλώσσα μου λύθηκε όταν έφτασα στης Ζωής!!!! Με τρία τέταρτα καθυστέρηση!!! Κι όλα όσα είχα να πω, λάθος αυτιά τα άκουσαν.... Και το μόνο που κάνει λίγο να σκάσει το χειλάκι μου σήμερα, έτσι, μια σταλίτσα, είναι που και η Όλγα έχει κυτταρίτιδα!!!
29.3.10
Το πάρτυ!!!
Το έχασα το πάρτυ της χρονιάς, το έχασα και πάει... και μέσα στη χρονιά είναι γνωστό πως μόνο ένα μπορεί να είναι "το" πάρτυ της χρονιάς και είναι αποδεδειγμένο οτι άμα το χάσεις πρέπει να περιμένεις τουλάχιστο ένα χρόνο για το επόμενο... ανώτερα μαθηματικά αυτά, καλά που πήγα στο Πολυτεχνείο και μου τα μάθανε... Κρίμα όμως τα πτυχία μου (ε, λέμε τώρα "πτυχία", ένα πηρα κι αυτό μου βγήκε το λάδι για να το καταφέρω... και είχα πάθει και ένα υπαρξιακό στο τρίτο έτος και ήθελα να τα παρατήσω γιατί με είχε πιάσει μια αηδία που θα έπρεπε να είμαι μέσα στη λάσπη και τη σκόνη και το εργοτάξιο ως "διπλωματούχος μηχανικός" και δε μου πάνε καθόλου εμένα ούτε η λάσπη, ούτε η σκόνη ούτε το εργοτάξιο... τεσπά, το ξεπέρασα το υπαρξιακό και το πήρα το ρημάδι...), κρίμα όμως γιατί και με όλα μου τα διαπιστευτήρια (έχω και Σορμπόν 1 στα γαλλικά... πιάνο δε κατάφερα να μάθω, πονεμένη ιστορία αυτή για άλλη ώρα...) δεν κατάφερα να εξασφαλίσω μια πρόσκληση στο πάρτυ... και πήγε μόνη της η Ρέα και το γέλιο της αρκούδας μόνη της το έκανε (ούτε κι η αρκούδα κατάφερε να πάρει πρόσκληση...)
Η πρόσκληση άλλο πράγμα... λουσάτο... χλιδάτο... στο εξώφυλλο του Vanity Fair λέει (κι όσοι δεν ξέρετε τι είναι αυτό, να πάτε να το γκουγκλάρετε διότι δεν πρόκειται να χάσω εγώ το χρόνο μου να σας διαφωτήσω... άσχετοι... ορίστε μας...) η εορτάζουσα (τι σου είναι οι υπολογιστές βρε παιδί μου...) με χαμόγελο αστραφτερό και ρούχο εντυπωσιακό... Εγώ τώρα για να λέμε και την αλήθεια προσωπικά δεν την ξέρω την κοπέλα... αυτό μάλλον είχε να κάνει και με το που δεν με κάλεσε... ε, όσο να πεις κανείς στα γενέθλια του θέλει να έχει ανθρώπους που τουλάχιστον τους γνωρίζει... χμμμ... ε, καλά δεν την αδικώ... είμαι ανώτερος άνθρωπος... πάντως μπορεί να μην συστηθήκαμε ποτέ μέχρι τώρα αλλά πέρυσι ήμαστε μαζί στο χριστουγεννιάτικο πάρτυ του γραφείου... ε, μαζί δηλαδή στον ίδιο χώρο, όχι μαζί παρέα...
Βέβαια απο εκείνο το πάρτυ μείναν κάτι φωτογραφίες που πολύ κολακευτικές δεν ήταν... για την περί ου ο λόγος δηλαδή, εγώ όπου φύγει φύγει άμα δω φωτογράφο (σαν τη κατσιβέλα βγαίνω όποια πόζα, ή μή πόζα, και να πάρω κι έτσι τους αποφεύγω όπως ο διάλος το θυμιατό...) Δηλαδή η κοπέλα κούκλα ήταν αλλά να, ήταν που το ρούχο της βραδυάς ήταν κομμάτι... πώς να το πώ... ε, όλα έξω... Ο Μπάμπης κι ο Μηνάς (οι συνάδελφοι ντε) "επαγγελματικό" το είπαν... τώρα βέβαια κι αυτοί, κακεντρεχείς και ζηλιάρηδες και λιγούρηδες είναι, δεν ήθελαν πολύ, της την κολλήσαν την ταμπέλα της κοπέλας... "Επαγγελματίας" ασφαλώς και δεν είναι, μη χειρότερα, κομμώτρια είναι... αν και υποθέτω κάνει επαγγελματική δουλειά η γυναίκα!
Ξέφυγα... ναι, η πρόσκληση ήταν μεγαλοπρεπέστατη και εξαιρετικά καλόγουστη! Μου την έστειλε η Ρέα σήμερα, αφού μας είπε τα καθέκαστα, σε μένα και το Μίλτο, που ούτε κι αυτός ο φουκαράς παρεβρέθηκε στο πάρτυ... αχ, μια ζωή αουτσάιντερ τα δυούλια μας... Και ποιός δεν ήταν εκεί λέει... Όλος ο καλός ο κόσμος!! Μέχρι κι αυτή, λέει, που είχε παέι στην τηλεόραση, στην εκπομπή που πάνε λέει όλα τα ταλέντα (κι ακόμα περισσότερα ατάλαντα... ) και τραγουδούν... Ναι, πήγε, αλλά δεν την προχωρήσανε λέει στο διαγωνισμό (τί ξέρουν τώρα κι αυτοί που το παίζουν κριτές, η κοπέλα ήταν φαινόμενο...) και τα πήρε στο κρανίο και τους γύρισε την πλάτη... και μετά έσκυψε και κατέβασε το παντελόνι της (και το βρακί πακέτο...) κι έτσι δεν είδαν μόνο την πλάτη της οι κριτές, είδαν και πιο κάτω για να έχουν συνολική εικόνα του ταλέντου της!!! Σκάνδαλο σου λέει!! Τώρα βέβαια για να λέμε του στραβού το δίκιο, είναι κομμάτι υπερβολική η αντίδραση στην απόρριψη... ε, πώς... κι εμένα με απορρίψανε στις εξετάσεις σχεδίου για την Αρχιτεκτονική, δεν πήγα να κατεβάσω το βρακί μου στο Υπουργείο Παιδείας!!! Που είναι παρόμοια περίπτωση διότι κι εκεί το ταλέντο μου δεν εκτίμησαν... τεσπά...
Ήταν πάντως και η διάσημη στο πάρτυ, με ένα φόρεμα λέει ωραιότατο!!! Και πράσινο, και με φιόγκο, και στράπλες και μίνι και... μέγεθος 54!! Γιατί είναι και λίγο τροφαντούλα η διάσημη... Και τώρα που έπιασα τα φορέματα, άλλο πράγμα σου λέει... η Ρέα δηλαδή τα λέει... εγώ είπαμε το έχασα το θέαμα... Το τί είδαν τα μάτια της της γυναίκας δε λέγεται... και η Ρέα έχει και δύο κουσούρια, αφενός είναι κομψότατη αφετέρου... βλέπει!!!! Διότι ο τυφλός ο άνθρωπος δεν κινδυνεύει σε τέτοιες περιπτώσεις, περνάνε τα ρεντίκολα μπροστά του κι αυτός στην νιρβάνα του... αυτός που βλέπει όμως;;!! Δράμα!! Κι άμα, όπως η Ρέα, νογάει κι από μόδα, ε τότε... υποφέρει!!! Που δηλαδή, το στυλιστικό χάλι του πάρτυ ήταν τέτοιο που δεν χρειαζόταν να έχει κανείς συνδρομή στη Vogue τη γαλλική για να το δει... Τι φιόγκοι, τι ντραπέ, τι χρώματα, τι όλα έξω, μια πανδαισία...
Και ανάμεσα στο ουράνιο τόξο, γνωστή (και μη εξαιρετέα...) ενζενί, φιλενάδα γκαρδιακή της εορτάζουσας, με ονειρεμένο λευκό, με χαριτωμένα λουλουδάκια ολούθε, φόρεμα, κομμάτι μεγαλούτσικο στο μπούστο (ή κομμάτι μικρούτσικο το μπούστο, όπως προτιμάει να το δει κανείς...) και δεν καθόταν και πολύ καλά αλλά συνδυασμένο ωραιότατα με λευκές μπότες δωδεκάποντες (στο τακούνι καλέ...) Κι εκεί που χαμογελάει και χαριεντίζεται η ενζενί, με ένα ποτήρι κατακόκκινο κρασί στο ένα χέρι (και στο άλλο κουκλίστικο τσαντάκι λευκό, ασορτί με τη μπότα...) περνάει ο Τρύφωνας, τύφλα, αμολάει συνάμενος-κουνάμενος ένα χέρι ξελέφτερο προς την ενζενί (ε, ο Τρύφωνας το έχει λίιιιγο παραπάνω το κούνημα στο αίμα του... και ξεφωνημένη τον λες αν δε σε νοιάζει να βρωμίσεις το κάρμα σου...) παίρνει μπάλα το ποτήρι και στέλνει όλο το περιεχόμενο του απο τη μια στο λευκό το φουστάνι της ενζενί κι απο την άλλη στα κίτρινα κομμάτια του κοκκινοπορτοκαλοπράσινου φορέματος της διπλανής της!!! Πανικός!!!
Γυρνάει και η Ρέα και προσφέρει συμβουλή στην περιλουσμένη οτι το κόκκινο κρασί βγαίνει με λευκό εννοώντας βέβαια, μετά κοπέλα, άμα θα πας σπίτι και ξεσουρώσεις... Εμ, δε το ξεκαθάρησε (και κυρίως δεν τόνισε το "άμα ξεσουρώσεις"...) κι όπως ήταν η ενζενί λουσμένη στο κόκκινο, βουτάει κι ένα ποτήρι λευκό κρασί και το αδειάζει πάνω στον κόκκινο το λεκέ!!! Δεν τη πρόλαβε η Ρέα να τη σταματήσει... τέτοια σούρα, άλλο πράγμα... δε πρόκειται να καθαρίσει το πρώην λευκό φόρεμα με τίποτα... θα μείνει να της θυμίζει το πάρτυ της χρονιάς... κι αλί από μας που το χάσαμε!!
Η πρόσκληση άλλο πράγμα... λουσάτο... χλιδάτο... στο εξώφυλλο του Vanity Fair λέει (κι όσοι δεν ξέρετε τι είναι αυτό, να πάτε να το γκουγκλάρετε διότι δεν πρόκειται να χάσω εγώ το χρόνο μου να σας διαφωτήσω... άσχετοι... ορίστε μας...) η εορτάζουσα (τι σου είναι οι υπολογιστές βρε παιδί μου...) με χαμόγελο αστραφτερό και ρούχο εντυπωσιακό... Εγώ τώρα για να λέμε και την αλήθεια προσωπικά δεν την ξέρω την κοπέλα... αυτό μάλλον είχε να κάνει και με το που δεν με κάλεσε... ε, όσο να πεις κανείς στα γενέθλια του θέλει να έχει ανθρώπους που τουλάχιστον τους γνωρίζει... χμμμ... ε, καλά δεν την αδικώ... είμαι ανώτερος άνθρωπος... πάντως μπορεί να μην συστηθήκαμε ποτέ μέχρι τώρα αλλά πέρυσι ήμαστε μαζί στο χριστουγεννιάτικο πάρτυ του γραφείου... ε, μαζί δηλαδή στον ίδιο χώρο, όχι μαζί παρέα...
Βέβαια απο εκείνο το πάρτυ μείναν κάτι φωτογραφίες που πολύ κολακευτικές δεν ήταν... για την περί ου ο λόγος δηλαδή, εγώ όπου φύγει φύγει άμα δω φωτογράφο (σαν τη κατσιβέλα βγαίνω όποια πόζα, ή μή πόζα, και να πάρω κι έτσι τους αποφεύγω όπως ο διάλος το θυμιατό...) Δηλαδή η κοπέλα κούκλα ήταν αλλά να, ήταν που το ρούχο της βραδυάς ήταν κομμάτι... πώς να το πώ... ε, όλα έξω... Ο Μπάμπης κι ο Μηνάς (οι συνάδελφοι ντε) "επαγγελματικό" το είπαν... τώρα βέβαια κι αυτοί, κακεντρεχείς και ζηλιάρηδες και λιγούρηδες είναι, δεν ήθελαν πολύ, της την κολλήσαν την ταμπέλα της κοπέλας... "Επαγγελματίας" ασφαλώς και δεν είναι, μη χειρότερα, κομμώτρια είναι... αν και υποθέτω κάνει επαγγελματική δουλειά η γυναίκα!
Ξέφυγα... ναι, η πρόσκληση ήταν μεγαλοπρεπέστατη και εξαιρετικά καλόγουστη! Μου την έστειλε η Ρέα σήμερα, αφού μας είπε τα καθέκαστα, σε μένα και το Μίλτο, που ούτε κι αυτός ο φουκαράς παρεβρέθηκε στο πάρτυ... αχ, μια ζωή αουτσάιντερ τα δυούλια μας... Και ποιός δεν ήταν εκεί λέει... Όλος ο καλός ο κόσμος!! Μέχρι κι αυτή, λέει, που είχε παέι στην τηλεόραση, στην εκπομπή που πάνε λέει όλα τα ταλέντα (κι ακόμα περισσότερα ατάλαντα... ) και τραγουδούν... Ναι, πήγε, αλλά δεν την προχωρήσανε λέει στο διαγωνισμό (τί ξέρουν τώρα κι αυτοί που το παίζουν κριτές, η κοπέλα ήταν φαινόμενο...) και τα πήρε στο κρανίο και τους γύρισε την πλάτη... και μετά έσκυψε και κατέβασε το παντελόνι της (και το βρακί πακέτο...) κι έτσι δεν είδαν μόνο την πλάτη της οι κριτές, είδαν και πιο κάτω για να έχουν συνολική εικόνα του ταλέντου της!!! Σκάνδαλο σου λέει!! Τώρα βέβαια για να λέμε του στραβού το δίκιο, είναι κομμάτι υπερβολική η αντίδραση στην απόρριψη... ε, πώς... κι εμένα με απορρίψανε στις εξετάσεις σχεδίου για την Αρχιτεκτονική, δεν πήγα να κατεβάσω το βρακί μου στο Υπουργείο Παιδείας!!! Που είναι παρόμοια περίπτωση διότι κι εκεί το ταλέντο μου δεν εκτίμησαν... τεσπά...
Ήταν πάντως και η διάσημη στο πάρτυ, με ένα φόρεμα λέει ωραιότατο!!! Και πράσινο, και με φιόγκο, και στράπλες και μίνι και... μέγεθος 54!! Γιατί είναι και λίγο τροφαντούλα η διάσημη... Και τώρα που έπιασα τα φορέματα, άλλο πράγμα σου λέει... η Ρέα δηλαδή τα λέει... εγώ είπαμε το έχασα το θέαμα... Το τί είδαν τα μάτια της της γυναίκας δε λέγεται... και η Ρέα έχει και δύο κουσούρια, αφενός είναι κομψότατη αφετέρου... βλέπει!!!! Διότι ο τυφλός ο άνθρωπος δεν κινδυνεύει σε τέτοιες περιπτώσεις, περνάνε τα ρεντίκολα μπροστά του κι αυτός στην νιρβάνα του... αυτός που βλέπει όμως;;!! Δράμα!! Κι άμα, όπως η Ρέα, νογάει κι από μόδα, ε τότε... υποφέρει!!! Που δηλαδή, το στυλιστικό χάλι του πάρτυ ήταν τέτοιο που δεν χρειαζόταν να έχει κανείς συνδρομή στη Vogue τη γαλλική για να το δει... Τι φιόγκοι, τι ντραπέ, τι χρώματα, τι όλα έξω, μια πανδαισία...
Και ανάμεσα στο ουράνιο τόξο, γνωστή (και μη εξαιρετέα...) ενζενί, φιλενάδα γκαρδιακή της εορτάζουσας, με ονειρεμένο λευκό, με χαριτωμένα λουλουδάκια ολούθε, φόρεμα, κομμάτι μεγαλούτσικο στο μπούστο (ή κομμάτι μικρούτσικο το μπούστο, όπως προτιμάει να το δει κανείς...) και δεν καθόταν και πολύ καλά αλλά συνδυασμένο ωραιότατα με λευκές μπότες δωδεκάποντες (στο τακούνι καλέ...) Κι εκεί που χαμογελάει και χαριεντίζεται η ενζενί, με ένα ποτήρι κατακόκκινο κρασί στο ένα χέρι (και στο άλλο κουκλίστικο τσαντάκι λευκό, ασορτί με τη μπότα...) περνάει ο Τρύφωνας, τύφλα, αμολάει συνάμενος-κουνάμενος ένα χέρι ξελέφτερο προς την ενζενί (ε, ο Τρύφωνας το έχει λίιιιγο παραπάνω το κούνημα στο αίμα του... και ξεφωνημένη τον λες αν δε σε νοιάζει να βρωμίσεις το κάρμα σου...) παίρνει μπάλα το ποτήρι και στέλνει όλο το περιεχόμενο του απο τη μια στο λευκό το φουστάνι της ενζενί κι απο την άλλη στα κίτρινα κομμάτια του κοκκινοπορτοκαλοπράσινου φορέματος της διπλανής της!!! Πανικός!!!
Γυρνάει και η Ρέα και προσφέρει συμβουλή στην περιλουσμένη οτι το κόκκινο κρασί βγαίνει με λευκό εννοώντας βέβαια, μετά κοπέλα, άμα θα πας σπίτι και ξεσουρώσεις... Εμ, δε το ξεκαθάρησε (και κυρίως δεν τόνισε το "άμα ξεσουρώσεις"...) κι όπως ήταν η ενζενί λουσμένη στο κόκκινο, βουτάει κι ένα ποτήρι λευκό κρασί και το αδειάζει πάνω στον κόκκινο το λεκέ!!! Δεν τη πρόλαβε η Ρέα να τη σταματήσει... τέτοια σούρα, άλλο πράγμα... δε πρόκειται να καθαρίσει το πρώην λευκό φόρεμα με τίποτα... θα μείνει να της θυμίζει το πάρτυ της χρονιάς... κι αλί από μας που το χάσαμε!!
18.3.10
Χίλιες και μια νύχτες...
...δεν ήταν... μόνο τέσσερις ήταν... και τη Χαλιμά ούτε ζωγραφιστή δεν την είδα... ούτε και καμιά άλλη γυναίκα είδα δηλαδή... στην Αίγυπτο κατά πώς φαίνεται με καταβολάβες πολλαπλασιάζονται... δεν εξηγείται διαφορετικά... Μέχρι και η καμαριέρα στο ξενοδοχείο, ένας μουστακαλής ήταν...
Αλλα, ας τα πάρω απο την αρχή τα πράγματα, να μη χάσει η αφήγηση τον ειρμό της... Με το που έφτασε το αεροπλάνο στην αποβάθρα (λέω αποβάθρα αλλά αποβάθρα δεν ήταν, σε μια γωνιά στο αεροδρόμιο στη μέση της ερήμου παρκάρισε και εκεί ξεμπουκάραμε) βλέπω τον πρώτο Αιγύπτιο (όμοιος ο Νουμερομπίς απο το Αστερίξ και Κλεοπάτρα για όσους ξέρουν) και καταχαίρομαι! "Ένας Αιγύπτιος!!!" αναφωνώ... δεν ήταν ένας... ήταν ο πρώτος απο τους χιλιάδες που ακολούθησαν... Ανδρολίβαδο... αλλά όχι με την καλή την έννοια... Βγαίνουμε λοιπόν, μας παίρνει ο πούλμαν ούλους μαζί πατικωμένους μέσα, κάτι μωρά κλαίγανε, κάτι άλλοι ήδη παραπονιούνταν για τη ζέστη (διότι έτσι είναι ο γκρινιάρης ο άνθρωπος, φεύγει απο το κρύο και τη βρόχα και τη σκοτεινιά να πάει να χαρεί λίγο ήλιο και να γλυτώσει απο τα τέσσερα πουλόβερ και το κασκώλ και το μπουφάν και μόλις φτάσει στη ζέστα... παραπονιέται...), κάτι άλλοι βρωμούσαν (όχι Αιγύπτιοι, αυτούς τους μύρισα αργότερα...) διότι κατά πώς φαίνεται επειδή η πτήση έφευγε πρωί αξημέρωτα, ντουσάκι δεν έκαναν... ούτε κι απο βραδύς... ούτε κι από την προηγούμενη εβδομάδα...
Τεσπά, φτάνουμε στο κτήριο του αεροσταθμού (έτσι το λένε επίσημα και δεν θέλω πονηρά γελάκια) και βλέπουμε κόοοοοοοσμο... ουρές.... λαοθάλασσα... κι είναι ένας τύπος εκεί με ένα πλακάτ με το όνομα του ταξιδιωτικού γραφείου να μας περιμένει και μας προωθεί να βγάλουμε τη βίζα... 16 ευρώ το κεφάλι λέει ο κυριούλης πίσω απο το γκισέ, τα δίνω, δε βαριέσαι, τώρα εδώ που φτάσαμε τσιγκουνιές θα κάνουμε να μας γυρίσουν πίσω;... δε λέει... κι όπως κάνω να σηκώσω το βλέμμα, τί να δω;... Νά μια τεράστια επιγραφή "Βίζα 15 δολλάρια"!!! Εντάξει, καλή στα μαθηματικά δεν ήμουν ποτέ και μεγαλώνοντας το αντίθετο της βελτίωσης έπαθα, χώρια που τα διεθνή οικονομικά κι οι ισοτιμίες δεν είναι το φόρτε μου αλλά... δε κολλάει ρε παιδί μου!... άλλο 15 δολλάρια, άλλο 16 ευρώ... Με το καλημέρα σας δηλαδή και τα καλωσορίσματα, χέρι στην τσέπη μου άγριο... Ε, το άφησα να πάει και το παλιάμπελο και στηθήκαμε στην ουρά για να μας ελέγξουν τη νεοαποκτηθήσα βίζα... μακριά η ουρά... πολύυυυυυ μακριά η ουρά... και τα ζώα μου αργά... και Ρώσοι, πολλοί Ρώσοι, τόσοι πολλοί που οι επιγραφές στην αίθουσα ήταν στα Αραβικά, στα Αγγλικά και στα ρώσικα!! Ούτε που το είχα φανταστεί ότι είναι τόσο αγαπητός προορισμός η Αίγυπτος για τους Ρώσους... τώρα βέβαια, πολλά δεν είχα φανταστεί για την Αίγυπτο... μόνο τις Πυραμίδες είχα φανταστεί, κι αυτό διότι τις έχω ειδωμένες και σε ένα σωρό ταινιές και στο Νάσιοναλ Τζεογκράφικ...
Ώρα πολλή πέρασε, γκρίνια με έπιασε, η μέση μου επόνεσε (ε, ου γαρ έρχεται μόνον...) και με τα πολλά καμιά φορά φτάνουμε στον άλλον κυριούλη που τσέκαρε τη βίζα και το διαβατήριο... κρίμα στο χαμόγελο που του έσκασα, μια μουράκλα μέχρι τα γόνατα είχε, με κοίταξε καλά καλά αλλά όχι στη φάτσα, πιο νότια (αν και η φωτογραφία στο διαβατήριο δεν είναι ολόσωμη...) και μετά μου τα έδωσε πίσω χωρίς λέξη... Πικράθηκα μια στάλα, εγώ να τον πλησιάσω όλο ευγένεια και χαμόγελο κι αυτός μόνο για το περιεχόμενο της μπλούζας μου να νοιαστεί... χωρίς λέξη... κρίμας... Μετά απο τέσσερις μέρες παραμονής όμως κατάλαβα ότι έτσι το έχουν εκεί, νότια τις κοιτάνε τις γυναίκες (τους άνδρες δεν ξέρω πού τους κοιτάνε...), είναι πολιτισμικό το θέμα... όσο για το βλέμμα το φορτωμένο λαγνεία, πάθος αλλά και αποδοκιμασία της αμαρτωλής μου φύσης (ένα μίγμα δηλαδή απο "να σε βάλω κάτω να σου αλλάξω λάδια" και "να καείς στην κόλαση αφορισμένη αμαρτωλή ξεκουκούλωτη")... κι αυτό πολιτισμικό το είδα... ή θρησκευτικό... ή και τα δυό μαζί... καλό δεν ήταν πάντως...
Και σώνει πια και βγαίνουμε, βαλίτσες και χαρτιά εντάξει, στον ήλιο της Αιγύπτου... και στο εργοτάξιο που ήταν ακριβώς έξω απο το αεροδρόμιο!!! Χώμα και κακό, ανάκατο με την άμμο της ερήμου που κουβαλούσε το αεράκι, ο καλός ο άνθρωπος να σκάβει δίπλα, ο άλλος ο καλός ο άνθρωπος να ανακατεύει το μπετό κατάχαμα πιο δίπλα, μια ομορφιά... κι εμείς μες στη μέση μπάστακες... γιατί ο τρίτος (ή τέταρτος ή πέμπτος, δε θυμάμαι πια...) κυριούλης που μας ανάμενε να μας πάει στο λεωφορείο για το ξενοδοχείο είπε να σταθούμε και να περιμένουμε τους υποδέλοιπους του γκρουπ... εκεί, μες στα πόδια των εργατών... και ποιά είμαι εγώ να τον αμφισβητήσω τον ντόπιο;;; Εκεί είπε, εκεί κι εγώ. Με τα πολλά μαζεύτηκε το γκρούπ και φτάνουμε και στο λεωφορειάκι κι εκεί έρχομαι αντιμέτωπη με το πρώτο απλωμένο χέρι... όχι, όχι για να με συγχαρεί για την επιλογή μου να επισκεφτώ την αρχαία γη της Αιγύπτου και να με καλωσορίσει, όχι... είχε και κέρματα μέσα το χέρι... μπαχτσίσι ήθελε... και ήταν μόνο το πρώτο... Στις τέσσερις μέρες που ακολούθησαν το ξαναέζησα το σκηνικό πολλάκις... είπα καμιά φορά να κάνω έτσι και να τα πάρω τα κέρματα με ένα πλατύ χαμόγελο και ευχαριστίες (τί καταπληκτική χώρα βρε παιδί μου, λεφτά σου προσφέρουν με το που πατάς το πόδι σου στα χώματά τους... άλλος πολιτισμός..) αλλά το απέφυγα... είπα, σφαγμένη θα με βρούνε μετά απο χρόνια στην έρημο καθώς θα έσκαβαν για το 560ο ξενοδοχειακό συγκρότημα της περιοχής...
Στο λεωφορειάκι το ερκοντίσιον ήταν χαλασμένο και δεν έκλεινε πάνω απο το κεφάλι μου... πάγωσα η γυναίκα... φόρεσα το φούτερ, έβαλα και τη κουκούλα, μετά έβαλα και το μπουφάν κι όλη αυτή την ώρα (μία και βάλε...) παρακαλούσα απο μέσα μου να μην πάθω ψύξη όχι για την ταλαιπωρία αλλά πιο πολύ επειδή αντε να βρείς γιατρό!!! Κι άντε και τον βρήκες, θά'ναι καθαρός ή κανας βρωμιάρης και θα σιχαθώ που θα με πιάσει;! Πιάσαν τόπο τα παρακάλια μου όμως τελικά και σώα έφτασα στο ξενοδοχείο, μια χαρά βολευτήκαμε, φάγαμε, πληθήκαμε, ξεκουραστήκαμε...
Μετά το βραδυνό, κι αφού καλοφάγαμε κάτι σις κεμπάπ και κάτι χούμους και μια χαρά χορτάσαμε, άντε λέμε να πάμε να δούμε και το χωριό, που έχει και ωραία μαρίνα και είναι όλο χλιδή (ο Σταύρος δηλαδή μου τα είχε πει έτσι, που είχε πάει εκεί πριν χρόνια, εγώ σάματι είχα ξαναπάει;... αλλά λέει, ο Σταύρος, είναι πολύ ωραία και να πάτε... λόγο να τον αμφισβητήσω τον άνθρωπο δεν είχα...) Βγαίνουμε λοιπόν να περιμένουμε το λεωφορειάκι (όλο λεωφορειάκια ήταν εκεί... ) να μας πάει απο το ξενοδοχείο στη μαρίνα... Κι εμφανίζεται ένα πράγμα... δεν ξέρω και πως να το πω... ένα και μοναδικό όχημα να αψηφά όλους (μα όλους) τους κανόνες ασφαλείας που διέπουν τα αυτοκινούμενα οχήματα εδώ και 50 χρόνια... μηχανή είχε και κουνιόταν σαν αυτοκίνητο αλλά ήταν όλο γύρω τρόγυρα ανοιχτό, σαν ναός περίπτερος, μπάτε σκύλοι αλέστε κι αλεστικά μη δώσετε, τα καθίσματα ήταν παγκάκια ξύλινα (στο λόγο της τιμής μου, σαν να τα είχαν βουτήξει απο πάρκο), μέρος δεν είχε να πιαστείς και να κρατηθείς απο πουθενά (φυσικά για ζώνες ασφαλείας ούτε λόγος...) και λέει ο οδηγός "μαρίνα"... ε, καβαλάμε κι εμείς, στην πρώτη στροφή γλυστράω στο παγκάκι, κάνω να απογειωθώ εκτός οχήματος, με πιάνει ευτυχώς ο διπλανός (καλή του ώρα του ανθρώπου...), είδα το χάρο με τα μάτια μου... κίτρινη σαν το λεμόνι έφτασα στη μαρίνα... που οφείλω να πω, χλιδή ήταν! Τόσα λεφτά πλεούμενα δεν είχα δει ποτέ στη ζωή μου! Χώρια που ήμουν και πανευτυχής που γλύτωσα την εκτόξευση απο το "όχημα"...
Είχε όμως και καλά το ταξίδι, α, όλα κι όλα, να τα λέμε κι αυτά... Το πιο καλό, ο ναργιλές!! Άλλο πράγμα φίλε μου ο λουλάς... κάτι ξέραν μάγκα μου οι πασάδες που την αράζαν πάνω στους σοφάδες ολημερίς παρέα του, με τις χανούμισες να τους χορεύουν και τα γιουσουφάκια να τους τραγουδούν (αν και ομολογουμένως η απόλαυση δεν ήταν η ίδια αν κανείς είχε την ατυχία να γεννηθεί χανούμισα ή γιουσουφάκι...) Είδος δε πολύ συνηθισμένο σε κείνα τα μέρη και σήμερα, πας στην καφετέρια την παραλιακή (σαν να λέμε στην πασαρέλα στο Ναύπλιο) παραγγέλνεις το ποτάκι σου και αντάμα έναν ναργιλέ, ό,τι γεύση θέλεις. Στο φέρνει ο άνθρωπος έτοιμο, αναμένο, μαρκούτσι πλαστικό μιας χρήσεως απολυμασμένο, κι απολαμβάνεις... φυσικά χωρίς να μιλάς.... όταν καπνίζει ο λουλάς...
Μ' άρεσε τα μάλλα το ομολογώ... κι είπα να πάρω κι έναν για το σπίτι... ε, τί καλύτερο σουβενίρ, και όμορφο δικοσμητικό κι απολαυστικό κι απο πάνω. Μια και δυό λοιπόν στο μαγαζί, καθίστε,θα πάρετε κάτι, ναι, έναν ναργιλέ σας παρακαλώ, όχι εννοούσα ένα τσάι ή κάτι άλλο, όχι ευχαριστώ. Μου έκανε και σεμινάριο ο Αιγύπτιος να μάθω, μου έκανε και διαφήμιση, μου έκανε και καλύτερη τιμή (μειώνοντας το κέρδος του σε ένα μίζερο 800 %) τον πήρα το ναργιλέ. Και φτάνω την άλλη μέρα ξανά στο αεροδρόμιο προς αναχώρηση, περήφανη για το απόκτημά μου, κουβαλώντας το στην πλάτη για να το έχω το νού μου να μη σπάσει το γυαλί (και το άτιμο, επειδή πήρα και τον καλό, με το μεταλλικό το στέλεχος, ζυγίζει ένα τόνο... ακόμα πονάει η πλάτη μου δέκα μέρες μετά...)
Κι όπως είμαι στον έλεγχο, έχω βγάλει τη ζώνη μου, τα κέρματα, το κινητό, τα πάντα να περάσουν απο τις ακτίνες, λέει ο αρχηγός "Μανδάμ, έχετε μεταλλικό ναργιλέ μαζί", ερώτηση δεν ήταν αλλά παρόλα αυτά απαντώ καταφατικά και με χαμόγελο κολγκέιτ, περήφανη που διαπίστωσε ότι αγόρασα καλό πράγμα... "Δε μπαίνει αυτό στο αεροπλάνο" με κατακεραυνώνει και μένω κάγκελο... Παρδόν;; Τι εννοείτε;;; Τί τα γλυκά μάτια του έκανα, τι τον παρακάλεσα, τι του εξήγησα οτι στα δικά μου τα χεράκια (που έχω και τενοντίτιδα) δεν αποτελεί φονικό όπλο το μεταλλικό το σώμα του ναργιλέ και μια και τρομοκράτης δεν είμαι (δημόσιος υπάλληλος είμαι...) δεν έχει φόβο ο πιλότος... τίποτα αυτός.... ανένδοτος... να το πάτε λέει να το δώσετε να μπει στις αποσκευές... Τί να έκανα; Γύρισε πίσω και δόθηκε να μπει με τις βαλίτσες το σώμα του ναργιλέ... Μετά βέβαια όπως το σκεφτόμουν, αν είχα κάνει κίνηση να του δώσω το κατιτίς του, μπορεί και να είχε αλλάξει γνώμη για τους κανόνες ασφαλείας ο αρχηγός... αλλά δεν έκανα... δε μου έκοψε... κι έτσι πέρασα όλη την πτήση μέσα στην αγωνία ότι ταξιδεύω με μισό ναργιλέ κι ο υπόλοιπος έχει μείνει πίσω στην Αίγυπτο (διότι καμιά εμπιστοσύνη δεν τους είχα οτι δεν θα το βούταγε κάποιος απο όλους τους παρατρεχάμενους στο αεροδρόμιο έτσι μοναχούλι του που ταξίδευε το σώμα του λουλά μου... που ήταν κι απο τα καλά τα μεταλλικά).
Λάθος όμως αποδείχτηκα, μαζί ερχόταν και το παρέλαβα στο αεροδρόμιο. Και το περασμένο Σάββατο, είχαν έρθει και τα παιδιά απο το σπίτι (έφτιαξα κι ένα μοσχαράκι κοκκινιστό όνειρο, να'ναι καλά η Χαρά που μου έδωσε τη συνταγή) και τον ανάψαμε και φουμάραμε ξάπλα στον καναπέ, πέντε νομά σ'ένα δωμά... κι αργότερα που με πήρε ο ύπνος την είδα τη Χαλιμά στον ύπνο μου... μόνο που φορούσε καπέλο τελωνειακού, κάπνιζε ναργιλέ κι είχε και μουστάκι...
Αλλα, ας τα πάρω απο την αρχή τα πράγματα, να μη χάσει η αφήγηση τον ειρμό της... Με το που έφτασε το αεροπλάνο στην αποβάθρα (λέω αποβάθρα αλλά αποβάθρα δεν ήταν, σε μια γωνιά στο αεροδρόμιο στη μέση της ερήμου παρκάρισε και εκεί ξεμπουκάραμε) βλέπω τον πρώτο Αιγύπτιο (όμοιος ο Νουμερομπίς απο το Αστερίξ και Κλεοπάτρα για όσους ξέρουν) και καταχαίρομαι! "Ένας Αιγύπτιος!!!" αναφωνώ... δεν ήταν ένας... ήταν ο πρώτος απο τους χιλιάδες που ακολούθησαν... Ανδρολίβαδο... αλλά όχι με την καλή την έννοια... Βγαίνουμε λοιπόν, μας παίρνει ο πούλμαν ούλους μαζί πατικωμένους μέσα, κάτι μωρά κλαίγανε, κάτι άλλοι ήδη παραπονιούνταν για τη ζέστη (διότι έτσι είναι ο γκρινιάρης ο άνθρωπος, φεύγει απο το κρύο και τη βρόχα και τη σκοτεινιά να πάει να χαρεί λίγο ήλιο και να γλυτώσει απο τα τέσσερα πουλόβερ και το κασκώλ και το μπουφάν και μόλις φτάσει στη ζέστα... παραπονιέται...), κάτι άλλοι βρωμούσαν (όχι Αιγύπτιοι, αυτούς τους μύρισα αργότερα...) διότι κατά πώς φαίνεται επειδή η πτήση έφευγε πρωί αξημέρωτα, ντουσάκι δεν έκαναν... ούτε κι απο βραδύς... ούτε κι από την προηγούμενη εβδομάδα...
Τεσπά, φτάνουμε στο κτήριο του αεροσταθμού (έτσι το λένε επίσημα και δεν θέλω πονηρά γελάκια) και βλέπουμε κόοοοοοοσμο... ουρές.... λαοθάλασσα... κι είναι ένας τύπος εκεί με ένα πλακάτ με το όνομα του ταξιδιωτικού γραφείου να μας περιμένει και μας προωθεί να βγάλουμε τη βίζα... 16 ευρώ το κεφάλι λέει ο κυριούλης πίσω απο το γκισέ, τα δίνω, δε βαριέσαι, τώρα εδώ που φτάσαμε τσιγκουνιές θα κάνουμε να μας γυρίσουν πίσω;... δε λέει... κι όπως κάνω να σηκώσω το βλέμμα, τί να δω;... Νά μια τεράστια επιγραφή "Βίζα 15 δολλάρια"!!! Εντάξει, καλή στα μαθηματικά δεν ήμουν ποτέ και μεγαλώνοντας το αντίθετο της βελτίωσης έπαθα, χώρια που τα διεθνή οικονομικά κι οι ισοτιμίες δεν είναι το φόρτε μου αλλά... δε κολλάει ρε παιδί μου!... άλλο 15 δολλάρια, άλλο 16 ευρώ... Με το καλημέρα σας δηλαδή και τα καλωσορίσματα, χέρι στην τσέπη μου άγριο... Ε, το άφησα να πάει και το παλιάμπελο και στηθήκαμε στην ουρά για να μας ελέγξουν τη νεοαποκτηθήσα βίζα... μακριά η ουρά... πολύυυυυυ μακριά η ουρά... και τα ζώα μου αργά... και Ρώσοι, πολλοί Ρώσοι, τόσοι πολλοί που οι επιγραφές στην αίθουσα ήταν στα Αραβικά, στα Αγγλικά και στα ρώσικα!! Ούτε που το είχα φανταστεί ότι είναι τόσο αγαπητός προορισμός η Αίγυπτος για τους Ρώσους... τώρα βέβαια, πολλά δεν είχα φανταστεί για την Αίγυπτο... μόνο τις Πυραμίδες είχα φανταστεί, κι αυτό διότι τις έχω ειδωμένες και σε ένα σωρό ταινιές και στο Νάσιοναλ Τζεογκράφικ...
Ώρα πολλή πέρασε, γκρίνια με έπιασε, η μέση μου επόνεσε (ε, ου γαρ έρχεται μόνον...) και με τα πολλά καμιά φορά φτάνουμε στον άλλον κυριούλη που τσέκαρε τη βίζα και το διαβατήριο... κρίμα στο χαμόγελο που του έσκασα, μια μουράκλα μέχρι τα γόνατα είχε, με κοίταξε καλά καλά αλλά όχι στη φάτσα, πιο νότια (αν και η φωτογραφία στο διαβατήριο δεν είναι ολόσωμη...) και μετά μου τα έδωσε πίσω χωρίς λέξη... Πικράθηκα μια στάλα, εγώ να τον πλησιάσω όλο ευγένεια και χαμόγελο κι αυτός μόνο για το περιεχόμενο της μπλούζας μου να νοιαστεί... χωρίς λέξη... κρίμας... Μετά απο τέσσερις μέρες παραμονής όμως κατάλαβα ότι έτσι το έχουν εκεί, νότια τις κοιτάνε τις γυναίκες (τους άνδρες δεν ξέρω πού τους κοιτάνε...), είναι πολιτισμικό το θέμα... όσο για το βλέμμα το φορτωμένο λαγνεία, πάθος αλλά και αποδοκιμασία της αμαρτωλής μου φύσης (ένα μίγμα δηλαδή απο "να σε βάλω κάτω να σου αλλάξω λάδια" και "να καείς στην κόλαση αφορισμένη αμαρτωλή ξεκουκούλωτη")... κι αυτό πολιτισμικό το είδα... ή θρησκευτικό... ή και τα δυό μαζί... καλό δεν ήταν πάντως...
Και σώνει πια και βγαίνουμε, βαλίτσες και χαρτιά εντάξει, στον ήλιο της Αιγύπτου... και στο εργοτάξιο που ήταν ακριβώς έξω απο το αεροδρόμιο!!! Χώμα και κακό, ανάκατο με την άμμο της ερήμου που κουβαλούσε το αεράκι, ο καλός ο άνθρωπος να σκάβει δίπλα, ο άλλος ο καλός ο άνθρωπος να ανακατεύει το μπετό κατάχαμα πιο δίπλα, μια ομορφιά... κι εμείς μες στη μέση μπάστακες... γιατί ο τρίτος (ή τέταρτος ή πέμπτος, δε θυμάμαι πια...) κυριούλης που μας ανάμενε να μας πάει στο λεωφορείο για το ξενοδοχείο είπε να σταθούμε και να περιμένουμε τους υποδέλοιπους του γκρουπ... εκεί, μες στα πόδια των εργατών... και ποιά είμαι εγώ να τον αμφισβητήσω τον ντόπιο;;; Εκεί είπε, εκεί κι εγώ. Με τα πολλά μαζεύτηκε το γκρούπ και φτάνουμε και στο λεωφορειάκι κι εκεί έρχομαι αντιμέτωπη με το πρώτο απλωμένο χέρι... όχι, όχι για να με συγχαρεί για την επιλογή μου να επισκεφτώ την αρχαία γη της Αιγύπτου και να με καλωσορίσει, όχι... είχε και κέρματα μέσα το χέρι... μπαχτσίσι ήθελε... και ήταν μόνο το πρώτο... Στις τέσσερις μέρες που ακολούθησαν το ξαναέζησα το σκηνικό πολλάκις... είπα καμιά φορά να κάνω έτσι και να τα πάρω τα κέρματα με ένα πλατύ χαμόγελο και ευχαριστίες (τί καταπληκτική χώρα βρε παιδί μου, λεφτά σου προσφέρουν με το που πατάς το πόδι σου στα χώματά τους... άλλος πολιτισμός..) αλλά το απέφυγα... είπα, σφαγμένη θα με βρούνε μετά απο χρόνια στην έρημο καθώς θα έσκαβαν για το 560ο ξενοδοχειακό συγκρότημα της περιοχής...
Στο λεωφορειάκι το ερκοντίσιον ήταν χαλασμένο και δεν έκλεινε πάνω απο το κεφάλι μου... πάγωσα η γυναίκα... φόρεσα το φούτερ, έβαλα και τη κουκούλα, μετά έβαλα και το μπουφάν κι όλη αυτή την ώρα (μία και βάλε...) παρακαλούσα απο μέσα μου να μην πάθω ψύξη όχι για την ταλαιπωρία αλλά πιο πολύ επειδή αντε να βρείς γιατρό!!! Κι άντε και τον βρήκες, θά'ναι καθαρός ή κανας βρωμιάρης και θα σιχαθώ που θα με πιάσει;! Πιάσαν τόπο τα παρακάλια μου όμως τελικά και σώα έφτασα στο ξενοδοχείο, μια χαρά βολευτήκαμε, φάγαμε, πληθήκαμε, ξεκουραστήκαμε...
Μετά το βραδυνό, κι αφού καλοφάγαμε κάτι σις κεμπάπ και κάτι χούμους και μια χαρά χορτάσαμε, άντε λέμε να πάμε να δούμε και το χωριό, που έχει και ωραία μαρίνα και είναι όλο χλιδή (ο Σταύρος δηλαδή μου τα είχε πει έτσι, που είχε πάει εκεί πριν χρόνια, εγώ σάματι είχα ξαναπάει;... αλλά λέει, ο Σταύρος, είναι πολύ ωραία και να πάτε... λόγο να τον αμφισβητήσω τον άνθρωπο δεν είχα...) Βγαίνουμε λοιπόν να περιμένουμε το λεωφορειάκι (όλο λεωφορειάκια ήταν εκεί... ) να μας πάει απο το ξενοδοχείο στη μαρίνα... Κι εμφανίζεται ένα πράγμα... δεν ξέρω και πως να το πω... ένα και μοναδικό όχημα να αψηφά όλους (μα όλους) τους κανόνες ασφαλείας που διέπουν τα αυτοκινούμενα οχήματα εδώ και 50 χρόνια... μηχανή είχε και κουνιόταν σαν αυτοκίνητο αλλά ήταν όλο γύρω τρόγυρα ανοιχτό, σαν ναός περίπτερος, μπάτε σκύλοι αλέστε κι αλεστικά μη δώσετε, τα καθίσματα ήταν παγκάκια ξύλινα (στο λόγο της τιμής μου, σαν να τα είχαν βουτήξει απο πάρκο), μέρος δεν είχε να πιαστείς και να κρατηθείς απο πουθενά (φυσικά για ζώνες ασφαλείας ούτε λόγος...) και λέει ο οδηγός "μαρίνα"... ε, καβαλάμε κι εμείς, στην πρώτη στροφή γλυστράω στο παγκάκι, κάνω να απογειωθώ εκτός οχήματος, με πιάνει ευτυχώς ο διπλανός (καλή του ώρα του ανθρώπου...), είδα το χάρο με τα μάτια μου... κίτρινη σαν το λεμόνι έφτασα στη μαρίνα... που οφείλω να πω, χλιδή ήταν! Τόσα λεφτά πλεούμενα δεν είχα δει ποτέ στη ζωή μου! Χώρια που ήμουν και πανευτυχής που γλύτωσα την εκτόξευση απο το "όχημα"...
Είχε όμως και καλά το ταξίδι, α, όλα κι όλα, να τα λέμε κι αυτά... Το πιο καλό, ο ναργιλές!! Άλλο πράγμα φίλε μου ο λουλάς... κάτι ξέραν μάγκα μου οι πασάδες που την αράζαν πάνω στους σοφάδες ολημερίς παρέα του, με τις χανούμισες να τους χορεύουν και τα γιουσουφάκια να τους τραγουδούν (αν και ομολογουμένως η απόλαυση δεν ήταν η ίδια αν κανείς είχε την ατυχία να γεννηθεί χανούμισα ή γιουσουφάκι...) Είδος δε πολύ συνηθισμένο σε κείνα τα μέρη και σήμερα, πας στην καφετέρια την παραλιακή (σαν να λέμε στην πασαρέλα στο Ναύπλιο) παραγγέλνεις το ποτάκι σου και αντάμα έναν ναργιλέ, ό,τι γεύση θέλεις. Στο φέρνει ο άνθρωπος έτοιμο, αναμένο, μαρκούτσι πλαστικό μιας χρήσεως απολυμασμένο, κι απολαμβάνεις... φυσικά χωρίς να μιλάς.... όταν καπνίζει ο λουλάς...
Μ' άρεσε τα μάλλα το ομολογώ... κι είπα να πάρω κι έναν για το σπίτι... ε, τί καλύτερο σουβενίρ, και όμορφο δικοσμητικό κι απολαυστικό κι απο πάνω. Μια και δυό λοιπόν στο μαγαζί, καθίστε,θα πάρετε κάτι, ναι, έναν ναργιλέ σας παρακαλώ, όχι εννοούσα ένα τσάι ή κάτι άλλο, όχι ευχαριστώ. Μου έκανε και σεμινάριο ο Αιγύπτιος να μάθω, μου έκανε και διαφήμιση, μου έκανε και καλύτερη τιμή (μειώνοντας το κέρδος του σε ένα μίζερο 800 %) τον πήρα το ναργιλέ. Και φτάνω την άλλη μέρα ξανά στο αεροδρόμιο προς αναχώρηση, περήφανη για το απόκτημά μου, κουβαλώντας το στην πλάτη για να το έχω το νού μου να μη σπάσει το γυαλί (και το άτιμο, επειδή πήρα και τον καλό, με το μεταλλικό το στέλεχος, ζυγίζει ένα τόνο... ακόμα πονάει η πλάτη μου δέκα μέρες μετά...)
Κι όπως είμαι στον έλεγχο, έχω βγάλει τη ζώνη μου, τα κέρματα, το κινητό, τα πάντα να περάσουν απο τις ακτίνες, λέει ο αρχηγός "Μανδάμ, έχετε μεταλλικό ναργιλέ μαζί", ερώτηση δεν ήταν αλλά παρόλα αυτά απαντώ καταφατικά και με χαμόγελο κολγκέιτ, περήφανη που διαπίστωσε ότι αγόρασα καλό πράγμα... "Δε μπαίνει αυτό στο αεροπλάνο" με κατακεραυνώνει και μένω κάγκελο... Παρδόν;; Τι εννοείτε;;; Τί τα γλυκά μάτια του έκανα, τι τον παρακάλεσα, τι του εξήγησα οτι στα δικά μου τα χεράκια (που έχω και τενοντίτιδα) δεν αποτελεί φονικό όπλο το μεταλλικό το σώμα του ναργιλέ και μια και τρομοκράτης δεν είμαι (δημόσιος υπάλληλος είμαι...) δεν έχει φόβο ο πιλότος... τίποτα αυτός.... ανένδοτος... να το πάτε λέει να το δώσετε να μπει στις αποσκευές... Τί να έκανα; Γύρισε πίσω και δόθηκε να μπει με τις βαλίτσες το σώμα του ναργιλέ... Μετά βέβαια όπως το σκεφτόμουν, αν είχα κάνει κίνηση να του δώσω το κατιτίς του, μπορεί και να είχε αλλάξει γνώμη για τους κανόνες ασφαλείας ο αρχηγός... αλλά δεν έκανα... δε μου έκοψε... κι έτσι πέρασα όλη την πτήση μέσα στην αγωνία ότι ταξιδεύω με μισό ναργιλέ κι ο υπόλοιπος έχει μείνει πίσω στην Αίγυπτο (διότι καμιά εμπιστοσύνη δεν τους είχα οτι δεν θα το βούταγε κάποιος απο όλους τους παρατρεχάμενους στο αεροδρόμιο έτσι μοναχούλι του που ταξίδευε το σώμα του λουλά μου... που ήταν κι απο τα καλά τα μεταλλικά).
Λάθος όμως αποδείχτηκα, μαζί ερχόταν και το παρέλαβα στο αεροδρόμιο. Και το περασμένο Σάββατο, είχαν έρθει και τα παιδιά απο το σπίτι (έφτιαξα κι ένα μοσχαράκι κοκκινιστό όνειρο, να'ναι καλά η Χαρά που μου έδωσε τη συνταγή) και τον ανάψαμε και φουμάραμε ξάπλα στον καναπέ, πέντε νομά σ'ένα δωμά... κι αργότερα που με πήρε ο ύπνος την είδα τη Χαλιμά στον ύπνο μου... μόνο που φορούσε καπέλο τελωνειακού, κάπνιζε ναργιλέ κι είχε και μουστάκι...
22.2.10
Ντουμ-πά(ε)ι στο διάολο...
Πέθανα απο τη ζήλεια μου, πέθανα! Πράσινη σαν το σπανακόρυζο χώρια το ρύζι... Δεν το χωράει το μυαλό μου! Ακούς εκεί... Που εμένα ούτε μέχρι τα Καμμένα Βούρλα δε με πάει ο άχρηστος... όχι στο Ντουμπάι!! Κι η Λούλα της κυρά Καλιρρόης πήγε... με το Σαράντο, τον αρραβωνιαστικό της... αρραβωνιαστικό δηλαδή τον λέει η κυρά Καλιρρόη, η Λούλα η ίδια λέει "ο Σαράντος" για να αποφεύγει την ειρωνία του κακού του κόσμου... βλέπεις είναι μαζί 7 χρόνια και η Λούλα τα έχει πατήσει τα 39 (33 λέει...) κι όσο να πεις όλο και κάποιο φρύδι θα σηκωθεί άμα τη ακροάση του όρου "αρραβωνιαστικός" απο το στόμα της... βέβαια η ίδια δεν έχει εγκαταλείψει την ιδέα του νυφικού και των στεφάνων και του κυκλικού χορού εν τω μέσω ριζόπτωσης, αλλά στον κόσμο δε τα λέει πια... παλιά τα έλεγε, τώρα όχι... στο Σαράντο δεν ξέρω τί λέει, δε με ενημερώσανε...
Βασιλική τη βαφτίσανε τη Λούλα... αλλά ψεύδιζε το σίγμα μέχρι τα 7 της (...στ'αλήθεια, και μέχρι σήμερα, στα ψέματα, επειδή νομίζει ότι είναι χαριτωμένο... δεν είναι... 39 χρονών και με παιδικό ψεύδισμα, μια αηδία είναι...) κι έτσι της έμεινε το υποκοριστικό... εμένα το Λούλα δε μ'αρέσει όπως και όλα τα εις -ούλα αλλά αφ'ενός εμένα κανένας δε με ρώτησε ποτέ σχετικά με το όνομα της γυναίκας, αφ'ετέρου ένα σωρό πράγματα δε μ'αρέσουν στον κόσμο και ο κόσμος τα κάνει έτσι κι αλλιώς...
Για παράδειγμα το σπρώξιμο στις ουρές.. καθόλου μα καθόλου δε μ'αρέσει να μου πιάνουν τυχαία τον πωπό (αν είναι να μου τον πιάσουν επι τούτου να το καταλάβω και να το ευχαριστηθώ κιόλας!) και να μου λένε και μετά απο πάνω ότι "οι πίσω φταίνε"... ναι ρε, αυτό λέω κι εγώ, οι πίσω, κι εσύ πίσω (μου) είσαι!!!
Τεσπά, πήγανε λοιπόν με το Σαράντο στο Ντουμπάι... Αύγουστο μήνα... διότι ο Σαράντος μόνο τότε μπορεί να πάρει άδεια απο το βουλκανιζατέρ (μια και ο μέσος άνθρωπος δεν περιμένει τον Αύγουστο να πάει να αλλάξει λάστιχα... άσε που δεν έχει και λεφτά τοτε δηλαδή, τον Αύγουστο πάει διακοπές ο κόσμος...) Η Λούλα μπορεί να πάρει άδεια όποτε και να είναι γιατί στο εμπορικό της κυρά Καλλιρόης δουλεύει, και να λείψει θα τα κόψει μόνη της τα υφάσματα η μάνα... μια χαρά βαστιέται ακόμα, κοτσωνάτη!
Πήγανε λοιπόν... 52 βαθμούς Κελσίου είχε στο Ντουμπάι τον Αύγουστο... και μόλις φτάσαν εκεί καταλάβαν και γιατί ήταν τόσο φτηνό (σχετικά...) το πακέτο των διακοπών... εμ, βέβαια, ποιός πάει καλή μου στα Εμιράτα Αύγουστο μήνα;; Στη έρημο;; Το Λώρενς της Αραβίας δεν τον έχεις δεί που κουκουλώθηκε με το λευκό το ντιβανόπανο απο πάνω μέχρι κάτω για να αντέχει τη ζέστη;; Ε, ένα ίδιο πράγμα είναι κι εκεί... Που και να σου πέσει το αυγό στο πεζοδρόμιο δεν λερώνει, κάνεις μια και μαζεύεις τηγανητό! Στο μονόλεπτο!
Τί να έκαναν όμως μια που είχαν ήδη πάει, να σηκωθούν και να φύγουν; Αδύνατο! Έμειναν και δεν κοτάγανε να βγούνε έξω απο κτήριο... απο το αυτοκίνητο στο ξενοδοχείο, στο εμπορικό κέντρο και απο κει στο εστιατόριο, δε ξεμυτίσανε πέντε μέρες, απο φόβο μη λιώσουνε έξω στον ήλιο σα παγωτά χωνάκια...
Αλλά, παρά τη ζέστη της κολάσεως, όνειρο λέει περάσανε... η Λούλα τα λέει κι όσο μου τα έλεγε στο σούπερ μάρκετ που την απάντησα, τόσο εγώ έσκαζα απο μέσα μου... Πήγανε και στο πώς το λένε αυτό το ξενοδοχείο που είναι σα κατάρτι με το πανί μαζί, η Λούλα κι ο Σαράντος, ναι, πολυτέλειες, σου λέει άλλο πράγμα... για μεσημεριανό πήγαν, εξαιρετικά... τί ορεκτικά, τι αρνάκια του γαλάκτου, τί 17 διαφορετικά τυριά, τι αστακοί... πήγαιναν κι έρχονταν σου λέει οι αστακοί σαν να είχαν πόδια απο μόνοι τους... μπουφέ... όσο θέλεις φάε... κι ένα σωρό γλυκά και σερμπέτια για επιδόρπιο...
Έκατσε λοιπόν κι η Λούλα και του έδωσε και κατάλαβε! Σου λέει, αφού μπορούμε να φάμε όσο θέλουμε, νηστικοί θα μείνουμε;! Στο κάτω-κάτω το ίδιο θα πληρώσουμε φάμε δε φάμε! Έφαγε, έφαγε, το καταπέτασμα και το ναό μαζι... 5 αστακούς μόνη της, χώρια τις σαλάτες και τα ορεκτικά και στο καπάκι και το αρνάκι με τις πατάτες... μετά τον τρίτο αστακό δε, ξεκούμπωσε και το κουμπί του παντελονιού να μη τη σφίγγει, και συνέχισε... σε κάποιο σημείο της είπε ο Σαράντος "μη τρως άλλο, Λούλα μου, θα γκώσεις..." αλλά τον κατακεραύνωσε με ένα και μόνο βλέμμα η Λούλα και το βούλωσε κι ο Σαράντος, τι να κάνει... και συνέχισε (η Λούλα) με τους μπακλαβάδες και τις κρέμες και τα σιροπιαστά και βέβαια έγκωσε τελικά!...
Και με το που σηκωθήκανε να φύγουνε, της ήρθε μια ζαλούρα, μια σκοτοδύνη, και ξαναέκαστε μισολιπόθυμη... ήρθε και το γκαρσόνι, ευγενέστατο αληθινά και ανήσυχο στα ψέματα, να ρωτήσει τί έπαθε η μανδάμ και άν χρειάζονται καμιά βοήθεια αλλά τα είπε αγγλικά... κακώς... διότι η Λούλα ήταν τέζα (που είναι πολύγλωσση...) κι ο Σαράντος, ε, δε τα έμαθε ποτέ τα ρημάδια τα εγγλέζικα, τον έστελνε η μάνα του στην κυρία Φούλη -Φροντιστήριο Ξένων Γλωσσών- να πάρει το λόουερ αλλά αυτός όλο κοπάνα την έκανε και πήγαινε στα ποδοσφαιράκια... τέσπα, μιλούσε λοιπόν το γκαρσόνι αγγλικά, μιλούσε ο Σαράντος ελληνικά στη Λούλα, δε μιλούσε σε κανένα η Λούλα διότι της είχε κοπεί η λαλιά (για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή της... πόσες φορές δεν το νοστάλγησε ο Σαράντος απο τότε...) και το όλο σκηνικό ήταν μια ομορφάδα... για χρόνια θα το λένε μεταξύ τους τα γκαρσόνια στο Μπουρζ αλ Αράμπ (νά το καλέ, μου ήρθε το όνομα!) και θα σκάνε στα γέλια! Που ήρθε μια και έφαγε τόσο που της ήρθε ντουβρουτζάς στο τέλος!
Είδανε και πάθανε να τη συνεφέρουνε τη Λούλα, τί αέρα τις κάναν, τί νερά κρύα της έφεραν, ένα τέταρτο έκανε να συνέλθει... τρόμαξε αληθινά ο Σαράντος διότι σκεφτόταν οτι έτσι που δε μιλάει παρά Πειραιώτικα, άμα του πάθαινε τίποτα η Λούλα, εκεί θα έμενε! Δεν θα τα κατάφερνε ούτε στο αεροδρόμιο να φτάσει χώρια που κι εκεί χαμένος στη μετάφραση θα ήταν ο καψερός! Για την υπόλοιπη ζωή του άνευ Λούλας δεν έκανε κουβέντα...
Και βέβαια αυτά τα περί λυποθυμίας η Λούλα λησμόνησε να μου τα πει... αλλά ο Σαράντος βρέθηκε να πίνει ούζα το περασμένο Σάββατο με τον δικό μου τον προκομένο και τα μιλήσανε... άνοιξε κι αυτός την καρδιά του... κι έτσι τουλάχιστο η ιδέα της Λούλας ξερής μέσα στο Μπουρζ αλ Αράμπ, γλύκανε λίγο τον πόνο μου...
Βασιλική τη βαφτίσανε τη Λούλα... αλλά ψεύδιζε το σίγμα μέχρι τα 7 της (...στ'αλήθεια, και μέχρι σήμερα, στα ψέματα, επειδή νομίζει ότι είναι χαριτωμένο... δεν είναι... 39 χρονών και με παιδικό ψεύδισμα, μια αηδία είναι...) κι έτσι της έμεινε το υποκοριστικό... εμένα το Λούλα δε μ'αρέσει όπως και όλα τα εις -ούλα αλλά αφ'ενός εμένα κανένας δε με ρώτησε ποτέ σχετικά με το όνομα της γυναίκας, αφ'ετέρου ένα σωρό πράγματα δε μ'αρέσουν στον κόσμο και ο κόσμος τα κάνει έτσι κι αλλιώς...
Για παράδειγμα το σπρώξιμο στις ουρές.. καθόλου μα καθόλου δε μ'αρέσει να μου πιάνουν τυχαία τον πωπό (αν είναι να μου τον πιάσουν επι τούτου να το καταλάβω και να το ευχαριστηθώ κιόλας!) και να μου λένε και μετά απο πάνω ότι "οι πίσω φταίνε"... ναι ρε, αυτό λέω κι εγώ, οι πίσω, κι εσύ πίσω (μου) είσαι!!!
Τεσπά, πήγανε λοιπόν με το Σαράντο στο Ντουμπάι... Αύγουστο μήνα... διότι ο Σαράντος μόνο τότε μπορεί να πάρει άδεια απο το βουλκανιζατέρ (μια και ο μέσος άνθρωπος δεν περιμένει τον Αύγουστο να πάει να αλλάξει λάστιχα... άσε που δεν έχει και λεφτά τοτε δηλαδή, τον Αύγουστο πάει διακοπές ο κόσμος...) Η Λούλα μπορεί να πάρει άδεια όποτε και να είναι γιατί στο εμπορικό της κυρά Καλλιρόης δουλεύει, και να λείψει θα τα κόψει μόνη της τα υφάσματα η μάνα... μια χαρά βαστιέται ακόμα, κοτσωνάτη!
Πήγανε λοιπόν... 52 βαθμούς Κελσίου είχε στο Ντουμπάι τον Αύγουστο... και μόλις φτάσαν εκεί καταλάβαν και γιατί ήταν τόσο φτηνό (σχετικά...) το πακέτο των διακοπών... εμ, βέβαια, ποιός πάει καλή μου στα Εμιράτα Αύγουστο μήνα;; Στη έρημο;; Το Λώρενς της Αραβίας δεν τον έχεις δεί που κουκουλώθηκε με το λευκό το ντιβανόπανο απο πάνω μέχρι κάτω για να αντέχει τη ζέστη;; Ε, ένα ίδιο πράγμα είναι κι εκεί... Που και να σου πέσει το αυγό στο πεζοδρόμιο δεν λερώνει, κάνεις μια και μαζεύεις τηγανητό! Στο μονόλεπτο!
Τί να έκαναν όμως μια που είχαν ήδη πάει, να σηκωθούν και να φύγουν; Αδύνατο! Έμειναν και δεν κοτάγανε να βγούνε έξω απο κτήριο... απο το αυτοκίνητο στο ξενοδοχείο, στο εμπορικό κέντρο και απο κει στο εστιατόριο, δε ξεμυτίσανε πέντε μέρες, απο φόβο μη λιώσουνε έξω στον ήλιο σα παγωτά χωνάκια...
Αλλά, παρά τη ζέστη της κολάσεως, όνειρο λέει περάσανε... η Λούλα τα λέει κι όσο μου τα έλεγε στο σούπερ μάρκετ που την απάντησα, τόσο εγώ έσκαζα απο μέσα μου... Πήγανε και στο πώς το λένε αυτό το ξενοδοχείο που είναι σα κατάρτι με το πανί μαζί, η Λούλα κι ο Σαράντος, ναι, πολυτέλειες, σου λέει άλλο πράγμα... για μεσημεριανό πήγαν, εξαιρετικά... τί ορεκτικά, τι αρνάκια του γαλάκτου, τί 17 διαφορετικά τυριά, τι αστακοί... πήγαιναν κι έρχονταν σου λέει οι αστακοί σαν να είχαν πόδια απο μόνοι τους... μπουφέ... όσο θέλεις φάε... κι ένα σωρό γλυκά και σερμπέτια για επιδόρπιο...
Έκατσε λοιπόν κι η Λούλα και του έδωσε και κατάλαβε! Σου λέει, αφού μπορούμε να φάμε όσο θέλουμε, νηστικοί θα μείνουμε;! Στο κάτω-κάτω το ίδιο θα πληρώσουμε φάμε δε φάμε! Έφαγε, έφαγε, το καταπέτασμα και το ναό μαζι... 5 αστακούς μόνη της, χώρια τις σαλάτες και τα ορεκτικά και στο καπάκι και το αρνάκι με τις πατάτες... μετά τον τρίτο αστακό δε, ξεκούμπωσε και το κουμπί του παντελονιού να μη τη σφίγγει, και συνέχισε... σε κάποιο σημείο της είπε ο Σαράντος "μη τρως άλλο, Λούλα μου, θα γκώσεις..." αλλά τον κατακεραύνωσε με ένα και μόνο βλέμμα η Λούλα και το βούλωσε κι ο Σαράντος, τι να κάνει... και συνέχισε (η Λούλα) με τους μπακλαβάδες και τις κρέμες και τα σιροπιαστά και βέβαια έγκωσε τελικά!...
Και με το που σηκωθήκανε να φύγουνε, της ήρθε μια ζαλούρα, μια σκοτοδύνη, και ξαναέκαστε μισολιπόθυμη... ήρθε και το γκαρσόνι, ευγενέστατο αληθινά και ανήσυχο στα ψέματα, να ρωτήσει τί έπαθε η μανδάμ και άν χρειάζονται καμιά βοήθεια αλλά τα είπε αγγλικά... κακώς... διότι η Λούλα ήταν τέζα (που είναι πολύγλωσση...) κι ο Σαράντος, ε, δε τα έμαθε ποτέ τα ρημάδια τα εγγλέζικα, τον έστελνε η μάνα του στην κυρία Φούλη -Φροντιστήριο Ξένων Γλωσσών- να πάρει το λόουερ αλλά αυτός όλο κοπάνα την έκανε και πήγαινε στα ποδοσφαιράκια... τέσπα, μιλούσε λοιπόν το γκαρσόνι αγγλικά, μιλούσε ο Σαράντος ελληνικά στη Λούλα, δε μιλούσε σε κανένα η Λούλα διότι της είχε κοπεί η λαλιά (για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή της... πόσες φορές δεν το νοστάλγησε ο Σαράντος απο τότε...) και το όλο σκηνικό ήταν μια ομορφάδα... για χρόνια θα το λένε μεταξύ τους τα γκαρσόνια στο Μπουρζ αλ Αράμπ (νά το καλέ, μου ήρθε το όνομα!) και θα σκάνε στα γέλια! Που ήρθε μια και έφαγε τόσο που της ήρθε ντουβρουτζάς στο τέλος!
Είδανε και πάθανε να τη συνεφέρουνε τη Λούλα, τί αέρα τις κάναν, τί νερά κρύα της έφεραν, ένα τέταρτο έκανε να συνέλθει... τρόμαξε αληθινά ο Σαράντος διότι σκεφτόταν οτι έτσι που δε μιλάει παρά Πειραιώτικα, άμα του πάθαινε τίποτα η Λούλα, εκεί θα έμενε! Δεν θα τα κατάφερνε ούτε στο αεροδρόμιο να φτάσει χώρια που κι εκεί χαμένος στη μετάφραση θα ήταν ο καψερός! Για την υπόλοιπη ζωή του άνευ Λούλας δεν έκανε κουβέντα...
Και βέβαια αυτά τα περί λυποθυμίας η Λούλα λησμόνησε να μου τα πει... αλλά ο Σαράντος βρέθηκε να πίνει ούζα το περασμένο Σάββατο με τον δικό μου τον προκομένο και τα μιλήσανε... άνοιξε κι αυτός την καρδιά του... κι έτσι τουλάχιστο η ιδέα της Λούλας ξερής μέσα στο Μπουρζ αλ Αράμπ, γλύκανε λίγο τον πόνο μου...
17.2.10
στασιμότητα...
Άντε... άντε... κουνηθείτε λιγάκι... ψείρες θα πιάσουμε έτσι που είμαστε εφτά νομά σ'ένα δωμά και δεκαεφτά χιλιάδες αυτοκίνητα σε ένα και μόνο δρόμο 4 χιλιομέτρων (το πολύ...) και δύο λωρίδων... άντε να χαρείτε, κουνηθείτε μια στάλα, ίσα για αν πω οτι τουλάχιστον τη βενζίνη που καίω και τη ζημιά που κάνω στο δόλιο το περιβάλλον, την κάνω πηγαίνοντας κάπου, με ένα προορισμό, ένα σκοπό... όχι στάσιμη...
Ένα τέταρτο κολλημένοι εδώ, σε λίγο θα κατεβάσουμε τα τζάμια στα παράθυρα και θα πιάσουμε ψιλοκουβέντα με το διπλανό του μπλέ, θα πούμε τα νέα μας, ναι, καλά είναι η μαμά μου, προχτές πήγα απο το σπίτι, είχε φτιάξει σπανακόπιτα με σπιτικό φύλλο, την είχε πονέσει και το χέρι απο το ζύμωμα... πάλι οτι είναι χάλια τα μαλλιά μου μου είπε, δε βαριέσαι, 35 χρονών πια είμαι, τα έχω γραμμένα τα σχόλια της... αλλά μετά μου πέταξε και το θεϊκό "εσύ είσαι Δίδυμος, σα τη Ζωζώκα τη Σαπουντζάκη, δε θα γεράσεις ποτέ" (μη χειρότερα βαγγελίστρα μου, με τα φτερά και τα πίπουλα, με μπροκάρ σχιστό μακρόταλο φουστάνι και μαλλί κατράμι ξέπλεκο θα βγαίνω στα 70 μου;;; αυτό εννοεί ο ποιητής;;;).... ναι, ψώνισα, πήρα ένα μαύρο παντελόνι, καλό είναι, λίγο μικρό αλλά είναι που θα τα χάσω αυτά τα 4μιση (ΔΕΝ είναι πέντε!!!) κιλά απο βδομάδα και θα στρώνει... ναι, απο πέρσυ τα κουβαλάω, απο τις διακοπές στην Πορτογαλία, καλά, τέλεια περάσαμε, και του Αντωνάκη του άρεσε... τις Πορτογαλίδες μόνο τις βρήκε λίγο χαμηλοκώλες (όλο εκεί θα τον πηγαίνω τον Αντωνάκη, τι, χαζά λέμε τώρα; πού θα τον πάω, στη Σουηδία;... δεν ταιριάζουμε πολιτισμικά...) εσείς τί νέα, καλά; η σύζυγος... πώς; στα μποντυλάιν;... ναι, καλά, ούτε λόγος, έχουν τρομερά αποτελέσματα... και η αδελφή σας εκεί πήγε, λέτε... α, κι εσείς ο ίδιος;... εξαιρετικά... δε σας φαίνεται καθόλου... οτι ήσαστε παχουλός εννοώ...
Τί μάρκα είναι άραγε το όχημα της αδελφής εν τη ταλαιπωρία ψυχής δεν έχω ιδέα... το μπλε εννοώ... τί σημασία έχει όμως;;; στο κάτω-κάτω και το μπλέ και το κόκκινο και το κίτρινο και το μαύρο και το "χρώμα-του-γαϊδάρου-που-τρέχει" με τον χοντρό που δεν έχει σταματήσει να μιλάει στο κινητό όση ώρα κάνουμε παρέα (και μεταξύ μας, αυτός κι αν πρέπει να πάει στα μποντυλάιν, μήπως να τον κάνω σύνδεση με τον πρώην χοντρό του μπλέ να πάρει πληροφορίες;;;), όλοι, στο ίδιο καζάνι βράζουμε και στο ίδιο φανάρι περιμένουμε.. τί στα κομμάτια, πράσινο δεν έχει αυτό το ρημάδι για μας; Μόνο για τους άλλους;;;
Και γιατί ήρθαμε εμείς απο δώ αφού δε μας δίνει πράσινο, γιατί δεν πήγαμε απο κεί που περνάνε οι άλλοι παρά ήρθαμε απο δώ που δεν κουνιέται τίποτα; ε;... Δε βαριέσαι... υποψιάζομαι ότι σαν την ουρά στο ταμείο του σουπερ μάρκετ είναι κι αυτό, όποια και να διαλέξεις, η κουτσή θα είναι... ακόμα κι αν πας στη μόνη με έναν άνθρωπο να πληρώνει κι άλλον ένα να περιμένει, ενώ όλες οι υπόλοιπες έχουν απο 7 νοματέους και πάνω, κάτι θα γίνει πάντα και η δική σου η ουρά θα κολλήσει... κι όσο εσύ περιμένεις σαν φουκαράς πίσω απο τον ένα και μοναδικό (συνήθως παππού που μετράει τα κερματάκια για να πληρώσει ακριβώς... και να μην ταλαιπωρεί την ταμεία να του δίνει ρέστα...), ΚΑΙ οι 7 του διπλανού ταμείου έχουν πληρώσει και φύγει!!! Κι εσύ εκεί...
Ή όπως όταν σου πετυχαίνει η τρελή του Σαββάτου μπροστά σου (τέσσερις φορές την έχω πατήσει μέχρι τώρα με την πάρτη της...) που φτάνει στο ταμείο με ένα καρότσι φορτωμένο πράγματα μέχρι πάνω, η κοπέλα αγκομαχάει μπιπ και μπιπ να τα περάσει όλα το ένα με τα το άλλο, η τρελή τα αφήνει να συσσωρευθούν στο τέρμα του κυλιόμενου (κάπως το λένε αυτό το μέρος αλλά δεν ξέρω, είναι εκεί μετά την ταμεία...) χαζεύοντας έξω απο τη τζαμαρία κι όταν όλα έχως περάσει το μπιπ, πληρώνει, παίρνει στα χέρια την απόδειξη και τσεκάρει ένα προς ένα να δεί αν είναι σωστή!!!!
Και τα κακομαθημένα τα πράγματα της δεν μπαίνουν μόνα τους στις σακούλες να τη βοηθήσουν λίγο! Ενώ είμαι βέβαιη οτι τους έχει εξηγήσει επανειλημένα να μπαίνουν στη σακούλα αμα τη αφίξη στο τέρμα του κυλιόμενου για να μην καθυστερεί η ουρά... αυτά τα αφιλότιμα, τίποτα... εκεί...
Πόσα πέρασαν αυτή τη φορά με το πράσινο, δύο, τρία, πέντε; Σταγόνα στον ωκεανό... Εγώ ούτε που χρειάστηκε να βάλω πρώτη... ούτε ρούπι δεν κούνησα... Ήθελα να προλάβω να πάρω και τα ρούχα απο το καθαριστήριο... ναι, μη φας, ούτε καθαριστήριο θα προλάβω και το σούπερ μάρκετ παίζεται... τί να κάνουν οι άνθρωποι, να εφαρμόσουν ειδικό ωράριο για μένα, ανοιχτά μέχρι τα μεσάνυχτα που σπάει η κίνηση για να προλάβω να περάσω; μη χειρότερα... Αλλά τί να σου κάνω κι εγώ, ένα έκτο της μέρας στο αυτοκίνητο κολλημένη στην κίνηση το περνάω... κι εγώ κι όλοι οι διπλανοί ταλαίπωροι υποψιάζομαι... που έτσι και κουνηθούν πριν απο μένα θα τους πάρει ο διάολος απο τις κατάρες μου, μπορεί να είμαστε στο ίδιο καζάνι αλλά το καλό που τους θέλω να μη μου χωθόυν μπροστά για να περάσουν πρώτοι γιατί φρένο δε θα πατήσω κι όποιον πάρει ο χάρος!
Καλέ, ο ταρίφας που παέι;; Νά'τον, το περίμενα παιδί μου ότι τελικά να στρίψει ήθελε κι ας πήγε απο τη λωρίδα για ευθεία... ναι ρε, είσαι εσύ ο μοναδικός έξυπνος κι όλοι οι υποδέλοιποι εδώ βλαμένοι! Αν νομίζεις οτι θα σε αφήσω να περάσεις είσαι μακριά νυχτωμένος... κάνε οτι με ακουμπάς κιόλας και θα σε βάλω να πληρώσεις για την επισκευή όλης της αριστερής μεριάς που μου την περιποιηθήκανε με κλειδί το πρώτο σαββατοκύριακο που το πήρα... Κάνε μόνο οτι έρχεσαι και θα σου κοστίσει μπροστινό φτερό, πόρτα και πισινό φτερό... Άι σιχτίρ πια, ό,τι του φανεί του λωλοστεφανή...
Τί ώρα πήγε;... μη χειρότερα... σε λίγο ώρα για πρωινό θα είναι όχι για βραδυνό... και θα με φάει κι η μουρμούρα του Αντωνάκη που δεν νογάει ούτε να ζεστάνει τα γιουβαρλάκια τα χθεσινά στα μικροκύμματα... πεινασμένο και μουτρωμένο θα με περιμένει το μαναράκι μου... κι έχω να βάλω και πλυντήριο και...
-Μπιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιπ...
Προχώρα καλέ, πράσινο!!!!!!!!!!!!
Ένα τέταρτο κολλημένοι εδώ, σε λίγο θα κατεβάσουμε τα τζάμια στα παράθυρα και θα πιάσουμε ψιλοκουβέντα με το διπλανό του μπλέ, θα πούμε τα νέα μας, ναι, καλά είναι η μαμά μου, προχτές πήγα απο το σπίτι, είχε φτιάξει σπανακόπιτα με σπιτικό φύλλο, την είχε πονέσει και το χέρι απο το ζύμωμα... πάλι οτι είναι χάλια τα μαλλιά μου μου είπε, δε βαριέσαι, 35 χρονών πια είμαι, τα έχω γραμμένα τα σχόλια της... αλλά μετά μου πέταξε και το θεϊκό "εσύ είσαι Δίδυμος, σα τη Ζωζώκα τη Σαπουντζάκη, δε θα γεράσεις ποτέ" (μη χειρότερα βαγγελίστρα μου, με τα φτερά και τα πίπουλα, με μπροκάρ σχιστό μακρόταλο φουστάνι και μαλλί κατράμι ξέπλεκο θα βγαίνω στα 70 μου;;; αυτό εννοεί ο ποιητής;;;).... ναι, ψώνισα, πήρα ένα μαύρο παντελόνι, καλό είναι, λίγο μικρό αλλά είναι που θα τα χάσω αυτά τα 4μιση (ΔΕΝ είναι πέντε!!!) κιλά απο βδομάδα και θα στρώνει... ναι, απο πέρσυ τα κουβαλάω, απο τις διακοπές στην Πορτογαλία, καλά, τέλεια περάσαμε, και του Αντωνάκη του άρεσε... τις Πορτογαλίδες μόνο τις βρήκε λίγο χαμηλοκώλες (όλο εκεί θα τον πηγαίνω τον Αντωνάκη, τι, χαζά λέμε τώρα; πού θα τον πάω, στη Σουηδία;... δεν ταιριάζουμε πολιτισμικά...) εσείς τί νέα, καλά; η σύζυγος... πώς; στα μποντυλάιν;... ναι, καλά, ούτε λόγος, έχουν τρομερά αποτελέσματα... και η αδελφή σας εκεί πήγε, λέτε... α, κι εσείς ο ίδιος;... εξαιρετικά... δε σας φαίνεται καθόλου... οτι ήσαστε παχουλός εννοώ...
Τί μάρκα είναι άραγε το όχημα της αδελφής εν τη ταλαιπωρία ψυχής δεν έχω ιδέα... το μπλε εννοώ... τί σημασία έχει όμως;;; στο κάτω-κάτω και το μπλέ και το κόκκινο και το κίτρινο και το μαύρο και το "χρώμα-του-γαϊδάρου-που-τρέχει" με τον χοντρό που δεν έχει σταματήσει να μιλάει στο κινητό όση ώρα κάνουμε παρέα (και μεταξύ μας, αυτός κι αν πρέπει να πάει στα μποντυλάιν, μήπως να τον κάνω σύνδεση με τον πρώην χοντρό του μπλέ να πάρει πληροφορίες;;;), όλοι, στο ίδιο καζάνι βράζουμε και στο ίδιο φανάρι περιμένουμε.. τί στα κομμάτια, πράσινο δεν έχει αυτό το ρημάδι για μας; Μόνο για τους άλλους;;;
Και γιατί ήρθαμε εμείς απο δώ αφού δε μας δίνει πράσινο, γιατί δεν πήγαμε απο κεί που περνάνε οι άλλοι παρά ήρθαμε απο δώ που δεν κουνιέται τίποτα; ε;... Δε βαριέσαι... υποψιάζομαι ότι σαν την ουρά στο ταμείο του σουπερ μάρκετ είναι κι αυτό, όποια και να διαλέξεις, η κουτσή θα είναι... ακόμα κι αν πας στη μόνη με έναν άνθρωπο να πληρώνει κι άλλον ένα να περιμένει, ενώ όλες οι υπόλοιπες έχουν απο 7 νοματέους και πάνω, κάτι θα γίνει πάντα και η δική σου η ουρά θα κολλήσει... κι όσο εσύ περιμένεις σαν φουκαράς πίσω απο τον ένα και μοναδικό (συνήθως παππού που μετράει τα κερματάκια για να πληρώσει ακριβώς... και να μην ταλαιπωρεί την ταμεία να του δίνει ρέστα...), ΚΑΙ οι 7 του διπλανού ταμείου έχουν πληρώσει και φύγει!!! Κι εσύ εκεί...
Ή όπως όταν σου πετυχαίνει η τρελή του Σαββάτου μπροστά σου (τέσσερις φορές την έχω πατήσει μέχρι τώρα με την πάρτη της...) που φτάνει στο ταμείο με ένα καρότσι φορτωμένο πράγματα μέχρι πάνω, η κοπέλα αγκομαχάει μπιπ και μπιπ να τα περάσει όλα το ένα με τα το άλλο, η τρελή τα αφήνει να συσσωρευθούν στο τέρμα του κυλιόμενου (κάπως το λένε αυτό το μέρος αλλά δεν ξέρω, είναι εκεί μετά την ταμεία...) χαζεύοντας έξω απο τη τζαμαρία κι όταν όλα έχως περάσει το μπιπ, πληρώνει, παίρνει στα χέρια την απόδειξη και τσεκάρει ένα προς ένα να δεί αν είναι σωστή!!!!
Και τα κακομαθημένα τα πράγματα της δεν μπαίνουν μόνα τους στις σακούλες να τη βοηθήσουν λίγο! Ενώ είμαι βέβαιη οτι τους έχει εξηγήσει επανειλημένα να μπαίνουν στη σακούλα αμα τη αφίξη στο τέρμα του κυλιόμενου για να μην καθυστερεί η ουρά... αυτά τα αφιλότιμα, τίποτα... εκεί...
Πόσα πέρασαν αυτή τη φορά με το πράσινο, δύο, τρία, πέντε; Σταγόνα στον ωκεανό... Εγώ ούτε που χρειάστηκε να βάλω πρώτη... ούτε ρούπι δεν κούνησα... Ήθελα να προλάβω να πάρω και τα ρούχα απο το καθαριστήριο... ναι, μη φας, ούτε καθαριστήριο θα προλάβω και το σούπερ μάρκετ παίζεται... τί να κάνουν οι άνθρωποι, να εφαρμόσουν ειδικό ωράριο για μένα, ανοιχτά μέχρι τα μεσάνυχτα που σπάει η κίνηση για να προλάβω να περάσω; μη χειρότερα... Αλλά τί να σου κάνω κι εγώ, ένα έκτο της μέρας στο αυτοκίνητο κολλημένη στην κίνηση το περνάω... κι εγώ κι όλοι οι διπλανοί ταλαίπωροι υποψιάζομαι... που έτσι και κουνηθούν πριν απο μένα θα τους πάρει ο διάολος απο τις κατάρες μου, μπορεί να είμαστε στο ίδιο καζάνι αλλά το καλό που τους θέλω να μη μου χωθόυν μπροστά για να περάσουν πρώτοι γιατί φρένο δε θα πατήσω κι όποιον πάρει ο χάρος!
Καλέ, ο ταρίφας που παέι;; Νά'τον, το περίμενα παιδί μου ότι τελικά να στρίψει ήθελε κι ας πήγε απο τη λωρίδα για ευθεία... ναι ρε, είσαι εσύ ο μοναδικός έξυπνος κι όλοι οι υποδέλοιποι εδώ βλαμένοι! Αν νομίζεις οτι θα σε αφήσω να περάσεις είσαι μακριά νυχτωμένος... κάνε οτι με ακουμπάς κιόλας και θα σε βάλω να πληρώσεις για την επισκευή όλης της αριστερής μεριάς που μου την περιποιηθήκανε με κλειδί το πρώτο σαββατοκύριακο που το πήρα... Κάνε μόνο οτι έρχεσαι και θα σου κοστίσει μπροστινό φτερό, πόρτα και πισινό φτερό... Άι σιχτίρ πια, ό,τι του φανεί του λωλοστεφανή...
Τί ώρα πήγε;... μη χειρότερα... σε λίγο ώρα για πρωινό θα είναι όχι για βραδυνό... και θα με φάει κι η μουρμούρα του Αντωνάκη που δεν νογάει ούτε να ζεστάνει τα γιουβαρλάκια τα χθεσινά στα μικροκύμματα... πεινασμένο και μουτρωμένο θα με περιμένει το μαναράκι μου... κι έχω να βάλω και πλυντήριο και...
-Μπιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιπ...
Προχώρα καλέ, πράσινο!!!!!!!!!!!!
1.2.10
Ορθοπεταλιές...
Άντε... άντε λιγάκι ακόμα... έλα καρδούλα μου, έλα κι έφαγες σουτζουκάκια με πατάτες τηγανητές την Παρασκευή το βράδυ (που είχαν έρθει και τα παιδιά απο δώ και μια χαρά περάσαμε και πολύ το καμάρωσα που είχαν πετύχει τα σουτζουκάκια και που θα ήταν κι ο παππούς μου ο Σμυρνιός ο συγχωρεμένος περήφανος... που τα πέτυχα, όχι που έφαγα δυόμιση μερίδες...) κι έχουν ήδη αποθηκευτεί εκει που αποθηκεύονται πάντα... και μη νομίζεις οτι επειδή είναι απο πίσω και δε τα βλέπεις, δεν είναι εκει... εκεί είναι τα κιλά, μια χαρά βολεμένα τακτικά-τακτικά στον πωπό σου, μάτια μου, και αν δεν κάνεις κάτι γι' αυτό σε λίγο θα μεγαλώσει ο πωπός τόοοοσο πολύ που θα τον βλέπεις και στο ανφάς... Άντε λιγάκι ακόμα, κάνε κουράγιο, το ξέρω πως τα σκουριασμένα σου τα κοκκαλάκι διαμαρτύρονται εδώ και..., ε, απο την ώρα που άρχισες και απειλούν πια να κάνουν απεργεία κινητικότητας... Κάνε όμως λίγο κουράγιο ακόμα, άντε κι είχες φτιάξει και ντάκο κρητικό για ορεκτικό την Παρασκευή και όχι μόνο σου άνοιξε την όρεξη, ακόμα δεν μπορούμε να την κλείσουμε...
Όχι, η αλήθεια να λέγεται, πολύ πετυχημένο ήταν το σουαρέ της Παρασκευής, κι η Όλγα μαζεμένα συμπεριφέρθηκε (που συνήθως πατάει με τα παπούτσια στον καναπέ πάνω και τα νεύρα μου κρόσια γίνονται και γαμώ την ανατροφή μου -πόσα λάθη ακόμα να χρεώσω στη μάνα μου, πόσα- δεν της λέω τίποτα παρα το βλέπω και έξαλη γίνομαι απο μέσα μου αλλά απέξω Γκάντι... τουλάχιστον προχθές τα είχε βγάλει τα παπούτσια...) κι ο Μηνάς μίλησε ΜΟΝΟ για 48 λεπτά με το ρολόι (ναι, το κοιτούσα, στο φούρνο της κουζίνας απέναντί μου) για τη Μερσεντές του (συνήθως δε τη γλυτώνουμε με λιγότερο απο μιάμιση ώρα... παλιά, πριν να την αγοράσει το περιόριζε στο μισάωρο αλλά απο τότε που έδωσε το παλιό το Όπελ με απόσυρση και ένας θεός ξέρει τί σόι διακανονισμό έκανε και την πήρε, ε, από τότε, λιγότερο απο ποδοσφαιρικό αγώνα δεν κρατάει η διάλεξη επί του τετράτροχου του...) κι ο δικός μου ο προκομένος βόηθησε και λίγο στο μάζεμα της κουζίνας μετά... πριν να πει καληνύχτα δηλαδή και να την κάνει μη τύχει και δεν ξημερώσει στο σπίτι του... λες και τα δικά μου τα σεντόνια έχουν κορέους... τεσπά... μη το πιάσω αυτό το θέμα τώρα γιατί δεν θα το αφήνω με τίποτα, καημό μεγάλο το έχω...
Άντε μια στάλα ακόμα... πές οτι είσαι στο ύπαιθρο και πεταλιάζεις και πιάνει βροχή και πρέπει να γυρίσεις σπίτι πριν γίνεις εντελώς μουσκίδι... καλά, εντάξει, δεν έχει ύπαιθρο κοντά στο σπίτι, πολυκατοικίες έχει, θέσεις για παρκάρισμα δεν έχει και δένδρα λιγοστά και κακόμοιρα... αλλά, να, με τη φαντασία έτσι λίγο να βοηθήσω για να μην εγκαταλείψω την προσπάθεια... άντε κοριτσάκι μου, άντε κι είχε φέρει και μιλφέιγ η Όλγα προχτές, επίτυδες το κάνει μου φαίνεται, βλέπεις αυτή ζυγίζει 44 κιλά κι όσο και να σαβουρώνει -και σαβουρώνει- δε παίρνει γραμάριο πάνω της, η κοιλιά της πάει προς τα μέσα (μη χειρότερα) κι άμα μιλήσει κανείς για δίαιτα μπροστά της κάνει πως για πρώτη φορά το ακούει οτι παχαίνουν οι άνθρωποι!!! Και ήταν και καλό το μιλφέιγ (όχι οτι και κακό να ήταν δεν θα το είχα φάει το κομμάτι μου... το πρώτο... αλλά επειδή ήταν καλό έφαγα και δεύτερο το Σάββατο και άλλο μισό σήμερα... μη πάει χαμένο.... κρίμα να το πετάξω...) και όπως το κατέβαζα σκεφτόμουν τον ιδρώτα που θα έπρεπε να χύσω στο ποδήλατο για να κάψω, αν όχι τις θερμίδες, τουλάχιστον τις τύψεις!
Τώρα που είπα θερμίδες, πόσες έχουν εξολοθρευτεί μέχρι τώρα άραγε;... κάτσε να πατήσω το κουμπί.... 37;;;;;!!!!!!! Δεν είναι δυνατόν!!!!! Χαλασμένο είναι να δεις το καταραμένο και το πλήρωσα και τοις μετρητοίς... και την τιμή που μου ζητήσανε, ούτε παζάρια ούτε τίποτα... κι ήρθε και μέσα σε κουτί και μου βγήκε η ψυχή να το συναρμολογίσω (και στο τέλος το τιμόνι δε μπορούσα να το βάλω γιατί ήθελε τρία χέρια και μόνο δύο μου έδωσε η μάνα φύση και με πήραν τα κλάματα από τα νεύρα και πήρα τον άνδρα τηλέφωνο και με τα μούτρα κατεβασμένα ζήτησα βοήθεια ταπεινωμένη... μαύρη ώρα...) και τώρα χτυπιέμαι εδώ και τρία τέταρτα πεταλιάζοντας ασταμάτητα κι έχει το θράσσος το κακιασμένο και μου λέει οτι έκαψα μόνο 37 πενιχρές, μίζερες και τιποτένιες θερμιδούλες!!!
Αίσχος!!! Θά 'πρεπε να ντρέπεται... να ντρέπεται τον ιδρώτα μου που τρέχει ποτάμι και είμαι σαν να με βρήκε τροπική καταιγίδα στο δρόμο (τροπική, ναι, γιατί έχω σκάσει απο τη ζέστη εδω μέσα...) και μούλιασα... και θα πρέπει να λούσω και το μαλλί αμα τη αφίξη στο τέρμα της διαδρομής (αν και ούτε πού πάω ξέρω, ούτε και πότε θα φτάσω η άμοιρη... ακούνητο μένει το ρημάδι και πουθενά δεν πάει μόνο γράφει τα χιλιόμετρα αλλά κι αυτά καμιά εμπιστοσύνη δεν έχω πως είναι σωστά, μπορεί κι αυτά σαν τις θερμίδες να είναι ένα ψέμα...) γιατί χάλια θα είναι αύριο που πρέπει να πάω γραφείο... Να ντρέπεται, μάλιστα, τα 35 μου χρόνια και τον αγώνα που κάνω, που κανονικά μεγαλύτερη προσπάθεια απο ολυμπιονίκη καταβάλω διότι στο κάτω-κάτω αυτοί είναι επαγγελματίες, το κάνουν μια ζωή το άθλημά τους, εγώ η δόλια η ερασιτέχνης απο ανάγκη και πάχος σκοτώνομαι... Και πώς δηλαδή περιμένει το άτιμο να έχω κίνητρο την επόμη φορά και να ξανανέβω όταν μου έχει δείξει μόλις 37 θερμιδούλες καμένες σήμερα, ε; Πώς να παραμείνει πιστή η καημένη η παχουλή όταν ο ιδρώτας της κι ο πόνος της γράφει 37 θερμιδίτσες μόνο;... Κρίμα... πολύ κρίμα και πολύ άδικο... όχι, η αλήθεια να λέγεται, είναι απαράδεκτο τουλάχιστον... και φυσικά κάτω απο αυτές τις συνθήκες δεν θα είναι δικό μου το λάθος που την επόμενη φορά θα το θεωρήσω απολύτως μάταιο να ρισκάρω την θλάση χιαστού και τη ρίξη μηνίσκου (ή κάπως έτσι τελος πάντων... για να μιλήσω μόνο για ζημιές στα πόδια αν και ξεκάθαρα δεν είναι μόνο τα πόδια που καταπονούνται... η μέση;... τα χέρια;....) για 37 θερμίδες μόνο... καθόλου δικό μου το λάθος...
Όχι, η αλήθεια να λέγεται, πολύ πετυχημένο ήταν το σουαρέ της Παρασκευής, κι η Όλγα μαζεμένα συμπεριφέρθηκε (που συνήθως πατάει με τα παπούτσια στον καναπέ πάνω και τα νεύρα μου κρόσια γίνονται και γαμώ την ανατροφή μου -πόσα λάθη ακόμα να χρεώσω στη μάνα μου, πόσα- δεν της λέω τίποτα παρα το βλέπω και έξαλη γίνομαι απο μέσα μου αλλά απέξω Γκάντι... τουλάχιστον προχθές τα είχε βγάλει τα παπούτσια...) κι ο Μηνάς μίλησε ΜΟΝΟ για 48 λεπτά με το ρολόι (ναι, το κοιτούσα, στο φούρνο της κουζίνας απέναντί μου) για τη Μερσεντές του (συνήθως δε τη γλυτώνουμε με λιγότερο απο μιάμιση ώρα... παλιά, πριν να την αγοράσει το περιόριζε στο μισάωρο αλλά απο τότε που έδωσε το παλιό το Όπελ με απόσυρση και ένας θεός ξέρει τί σόι διακανονισμό έκανε και την πήρε, ε, από τότε, λιγότερο απο ποδοσφαιρικό αγώνα δεν κρατάει η διάλεξη επί του τετράτροχου του...) κι ο δικός μου ο προκομένος βόηθησε και λίγο στο μάζεμα της κουζίνας μετά... πριν να πει καληνύχτα δηλαδή και να την κάνει μη τύχει και δεν ξημερώσει στο σπίτι του... λες και τα δικά μου τα σεντόνια έχουν κορέους... τεσπά... μη το πιάσω αυτό το θέμα τώρα γιατί δεν θα το αφήνω με τίποτα, καημό μεγάλο το έχω...
Άντε μια στάλα ακόμα... πές οτι είσαι στο ύπαιθρο και πεταλιάζεις και πιάνει βροχή και πρέπει να γυρίσεις σπίτι πριν γίνεις εντελώς μουσκίδι... καλά, εντάξει, δεν έχει ύπαιθρο κοντά στο σπίτι, πολυκατοικίες έχει, θέσεις για παρκάρισμα δεν έχει και δένδρα λιγοστά και κακόμοιρα... αλλά, να, με τη φαντασία έτσι λίγο να βοηθήσω για να μην εγκαταλείψω την προσπάθεια... άντε κοριτσάκι μου, άντε κι είχε φέρει και μιλφέιγ η Όλγα προχτές, επίτυδες το κάνει μου φαίνεται, βλέπεις αυτή ζυγίζει 44 κιλά κι όσο και να σαβουρώνει -και σαβουρώνει- δε παίρνει γραμάριο πάνω της, η κοιλιά της πάει προς τα μέσα (μη χειρότερα) κι άμα μιλήσει κανείς για δίαιτα μπροστά της κάνει πως για πρώτη φορά το ακούει οτι παχαίνουν οι άνθρωποι!!! Και ήταν και καλό το μιλφέιγ (όχι οτι και κακό να ήταν δεν θα το είχα φάει το κομμάτι μου... το πρώτο... αλλά επειδή ήταν καλό έφαγα και δεύτερο το Σάββατο και άλλο μισό σήμερα... μη πάει χαμένο.... κρίμα να το πετάξω...) και όπως το κατέβαζα σκεφτόμουν τον ιδρώτα που θα έπρεπε να χύσω στο ποδήλατο για να κάψω, αν όχι τις θερμίδες, τουλάχιστον τις τύψεις!
Τώρα που είπα θερμίδες, πόσες έχουν εξολοθρευτεί μέχρι τώρα άραγε;... κάτσε να πατήσω το κουμπί.... 37;;;;;!!!!!!! Δεν είναι δυνατόν!!!!! Χαλασμένο είναι να δεις το καταραμένο και το πλήρωσα και τοις μετρητοίς... και την τιμή που μου ζητήσανε, ούτε παζάρια ούτε τίποτα... κι ήρθε και μέσα σε κουτί και μου βγήκε η ψυχή να το συναρμολογίσω (και στο τέλος το τιμόνι δε μπορούσα να το βάλω γιατί ήθελε τρία χέρια και μόνο δύο μου έδωσε η μάνα φύση και με πήραν τα κλάματα από τα νεύρα και πήρα τον άνδρα τηλέφωνο και με τα μούτρα κατεβασμένα ζήτησα βοήθεια ταπεινωμένη... μαύρη ώρα...) και τώρα χτυπιέμαι εδώ και τρία τέταρτα πεταλιάζοντας ασταμάτητα κι έχει το θράσσος το κακιασμένο και μου λέει οτι έκαψα μόνο 37 πενιχρές, μίζερες και τιποτένιες θερμιδούλες!!!
Αίσχος!!! Θά 'πρεπε να ντρέπεται... να ντρέπεται τον ιδρώτα μου που τρέχει ποτάμι και είμαι σαν να με βρήκε τροπική καταιγίδα στο δρόμο (τροπική, ναι, γιατί έχω σκάσει απο τη ζέστη εδω μέσα...) και μούλιασα... και θα πρέπει να λούσω και το μαλλί αμα τη αφίξη στο τέρμα της διαδρομής (αν και ούτε πού πάω ξέρω, ούτε και πότε θα φτάσω η άμοιρη... ακούνητο μένει το ρημάδι και πουθενά δεν πάει μόνο γράφει τα χιλιόμετρα αλλά κι αυτά καμιά εμπιστοσύνη δεν έχω πως είναι σωστά, μπορεί κι αυτά σαν τις θερμίδες να είναι ένα ψέμα...) γιατί χάλια θα είναι αύριο που πρέπει να πάω γραφείο... Να ντρέπεται, μάλιστα, τα 35 μου χρόνια και τον αγώνα που κάνω, που κανονικά μεγαλύτερη προσπάθεια απο ολυμπιονίκη καταβάλω διότι στο κάτω-κάτω αυτοί είναι επαγγελματίες, το κάνουν μια ζωή το άθλημά τους, εγώ η δόλια η ερασιτέχνης απο ανάγκη και πάχος σκοτώνομαι... Και πώς δηλαδή περιμένει το άτιμο να έχω κίνητρο την επόμη φορά και να ξανανέβω όταν μου έχει δείξει μόλις 37 θερμιδούλες καμένες σήμερα, ε; Πώς να παραμείνει πιστή η καημένη η παχουλή όταν ο ιδρώτας της κι ο πόνος της γράφει 37 θερμιδίτσες μόνο;... Κρίμα... πολύ κρίμα και πολύ άδικο... όχι, η αλήθεια να λέγεται, είναι απαράδεκτο τουλάχιστον... και φυσικά κάτω απο αυτές τις συνθήκες δεν θα είναι δικό μου το λάθος που την επόμενη φορά θα το θεωρήσω απολύτως μάταιο να ρισκάρω την θλάση χιαστού και τη ρίξη μηνίσκου (ή κάπως έτσι τελος πάντων... για να μιλήσω μόνο για ζημιές στα πόδια αν και ξεκάθαρα δεν είναι μόνο τα πόδια που καταπονούνται... η μέση;... τα χέρια;....) για 37 θερμίδες μόνο... καθόλου δικό μου το λάθος...
12.1.10
Αλτσχάιμερ...
Τί ήταν αυτό το σημερινό... να πάει και να μη γυρίσει... μα, τόσο πολύ πήγα και γέρασα πια;;; και δε μου είπε και κανείς τίποτα;;; Μη χειρότερα.... και γυμναστική κάνω (εντάξει, δε σκοτώνομαι κιόλας... στατικό ποδήλατο δύο φορές τη βδομάδα αλλά κάτι είναι κι αυτό), και καλά τρώω με καλά λιπαρά (επειδή χτυπάω σούσι όπου το βρω και τρελαίνομαι για σολωμό δηλαδή...) και σοκολάτα με μέτρο (μόνο την καλή σοκολάτα τρώω... τις mars τι έκοψα), αλκοόλ επίσης με το σταγονόμετρο γιατί παχαίνει το άτιμο, και sudoku έχω λύσει μια φορά που βαριόμουν στον οδοντίατρο, δεν είμαι και σε μαύρα χάλια...
Ή έτσι τουλάχιστον νόμιζα... διότι 17 λεπτά με το ρολόι στο πεζοδρόμιο (όχι ντε, δεν το κοιτούσα στο χέρι μου καθώς μιλούσα με τον άνθρωπο, απέναντι, στο φαστφουντάδικο είχανε ένα ηλεκτρονικό απέξω και έπαιρνα μάτι τα λεπτά που κυλούσαν βασανιστικά...) κράτησε η συνομιλία με τον πάλαι ποτέ συμμαθητή και ΔΕΝ κατάφερα να θυμηθώ πώς στα κομμάτια τον λένε...
Και φυσικά μετά απο 17 λεπτά ξερω τα πάντα γι' αυτόν, εκτός φυσικά απο αυτή την τόση δα μικρούλα λεπτομερειούλα... το όνομά του... Τί για τις σπουδές μου είπε που δεν πέρασε στις Πανελλαδικές με την πρώτη και τον έστειλε ο πατέρας του με το ζόρι στο Λίντς (που στο διάολο είναι το Λίντς δε ξέρω, κάπου στην Αγγλετέρα αλλά δεν είναι και ο πιο τουριστικός προορισμός... μακράν...) για να μάθει διοίκηση επιχειρήσεων και να αναλάβει το εργοστάσιο με τα παγάκια (εγώ κάθε φορά που το σκεφτόμουν αυτό το εργοστάσιο ως παιδίον γελούσα επειδή μου φαινόταν, και μη σου πω ακόμα μου φαίνεται, πολύ αστείο να έχεις κοτζάμ εργοστάσιο για να φτιάχνεις παγάκια...) παρόλο που αυτός από μυαλού του πυρηνικός φυσικός ήθελε να γίνει και πολύ του κόστισε που εγκατέλειψε το όνειρο (ε, δε μπορούσα να μην του πώ στο σημείο αυτό "ποτέ δεν είναι αργά" αν και για να λέω την αλήθεια, κατά τη γνώμη μου αργάμιση είναι, όχι απλώς αργά... σιγά τώρα, στα 35 μας, μη πάρει φόρα για να ξεπεράσει τον Αϊνστάιν... αλλά όχι, αυτό δε το ξεστόμισα...).
Τι για την φιλενάδα του απο το Λύκειο, τη Μαργαρίτα, ("τη θυμάσαι τη Μαργαρίτα, ε;"... ναι καλέ, πωωωως... εσένα είναι που δε θυμάμαι...) που τον παράτησε με το που έφυγε για το Λίντς και δεν του το είπε κιόλας και νόμιζε αυτός χαρούμενος ότι τον περιμένει πίσω πιστή αλλά αυτή τα έχει φτιάξει με τον κολλητό του τον Μιχάλη (βλέπεις του κολλητού το όνομα μου το είπε, το δικό του δεν το θεώρησε απαραίτητο....) και τους είδε μαζί τα Χριστούγεννα που κατέβηκε για τις γιορτές κι απο την πίκρα του ήταν μεθυσμένος δύο εβδομάδες και με πονοκέφαλο άλλες δύο στο Λίντς όταν επέστρεψε...
Τί για την επόμενη φιλενάδα, Εγγλέζα αυτή αλλά πολύ καλή κοπέλα (έτσι ακριβώς μου το είπε, στο λόγο της τιμής μου!!!), που σμίξανε το επόμενο καλοκαίρι και περάσανε και τις διακοπές στην Αστυπάλαια και εκεί που σμίγανε για 24η φορά στν Αστυπάλαια ξεχάσαν να... προστατευθούν και έτσι φτιάξαν το μεγάλο του το γιό τον Νώντα, που πήρε το όνομα του παππού (πόσα άχρηστα ονόματα ακόμα θα μου πεί, σκεφτόμουν...) που έπαθε το πρώτο έμφραγμα μόλις έμαθε τα χαρμόσυνα νέα για τον εγγονό... αλλά μετά έγειανε και έστελνε λεφτά στο Λίντς και συντηρούσε όλη την νεαρή οικογένεια μέχρι να πάρει το πτυχίο του ο κανακάρης του και να γυρίσει να αναλάβει το παγάδικο... αλλά μετά έπαθε και δεύτερο έμφραγμα και τον χάσανε (εδώ είχα πάρει το θλιμμένο μου το ύφος αν και εμένα καθόλου δε μου κόστισε ο χαμός του παππού του Νώντα... ε, κι είναι και 10 χρόνια μετά... δεν είναι και δικός μου παππούς...)
Και έτσι γύρισε ο γιός (και πατέρας πια) και ανάλαβε και μια χαρά πάνε οι δουλειές μέχρι και σήμερα γιατί "ο Έλληνας όσο χάλια και να πάνε τα πράγματα το ποτάκι του θα το πιεί, μη σου πω και ειδικά όταν πάνε χάλια τα πράγματα θα πιεί και δεύτερο και τρίτο, Μίρκα μου, και το παγάκι πάντα χρειάζεται"... ναι βρε, το ξέρω ότι εσύ το δικό μου το όνομα το θυμάσαι, εγώ είμαι με το μυαλό το κλούβιο, δεν είναι απαραίτητο να μου το πετάς στα μούτρα... Και για τον Έλληνα και το ποτάκι του με το παγάκι ξέρω αλλά συνεχίζει να μου φάινεται αστείο το εργοστάσιο... (αυτό όμως, και το προηγούμενο δε τα είπα...). Και όχι, δεν βλέπω κανέναν απο τους παλιούς του συμμαθητές εκτός απο τη Μάρθα, ναι, είμαστε ακόμα κολλητές (η κοπέλα δεν μου έφαγε κανένα γκόμενο όπως ο δικός σου ο κολλητός ο Μιχάλης...) και ναι βρε, χαθήκαμε (εμένα μου λές, εδώ βασικές πληροφορίες, όπως π.χ ονόματα, κι έχουν σβηστεί απο τη μνήμη...) και ναι, να κανονίζαμε να βρεθούμε με τα παιδιά απο τα παλιά, βέβαια εγώ δουλεύω πολύ και ζώ και 3400 χλμ μακριά, ναι, είναι κομμάτι δύσκολο αλλά να δούμε και...
Και τίποτα!!! Αδύνατον να το θυμηθώ το όνομα... Στεκόμουν εκεί σα το χάνο και επαναλάμβανα ό,τι έλεγε (γιατί στο κάτω-κάτω δεν το θεωρώ πρέπον να του δώσω προσωπικές πληροφορίες τη στιγμή που ούτε το όνομα του δεν ξέρω...) μέχρι και για τη συνεύρεση με τους συμμαθητές συμφώνησα σχεδόν αλλά το όνομα δεν ήρθε... και προσπάθησα και το κόλπο με την αλφαβήτα που πιάνεις όλα τα γράμματα από την αρχή και υποτίθεται πως όταν φτάσεις στο σωστό το αρχικό του ονόματος, σου έρχεται η φώτιση... σκατά φώτιση... στο σκοτάδι είμαι ακόμα κι ούτε φακό δεν έχω... Αποχαιρετιστήκαμε, φιληθήκαμε σταυρωτά κατά το πρωτόκολο αυτών των περιπτώσεων και όλο "βρε" τον έλεγα άνθρωπο... αίσχος... ντροπή... θα πάει σπίτι του στην σύζυγο την Εγγλέζα (που είναι και πολύ καλή κοπέλα...) και θα της πει πως συνάντησε μια παλιά συμμαθήτρια (τη Μίρκα, αυτός δεν έχει ξεκουτιάνει...) κι εγώ θα πάρω τη Μάρθα τηλέφωνο και θα παλεύω η έρημη να της εξηγήσω (για άλλα 17 λεπτά.. τουλάχιστον...) ποιόν συνάντησα σήμερα... και το χειρότερο είναι οτι καμιά απο τις νεοαποκτηθήσες λεπτομέρειες απο τη ζωή του δεν θα βοηθήσει...
Ή έτσι τουλάχιστον νόμιζα... διότι 17 λεπτά με το ρολόι στο πεζοδρόμιο (όχι ντε, δεν το κοιτούσα στο χέρι μου καθώς μιλούσα με τον άνθρωπο, απέναντι, στο φαστφουντάδικο είχανε ένα ηλεκτρονικό απέξω και έπαιρνα μάτι τα λεπτά που κυλούσαν βασανιστικά...) κράτησε η συνομιλία με τον πάλαι ποτέ συμμαθητή και ΔΕΝ κατάφερα να θυμηθώ πώς στα κομμάτια τον λένε...
Και φυσικά μετά απο 17 λεπτά ξερω τα πάντα γι' αυτόν, εκτός φυσικά απο αυτή την τόση δα μικρούλα λεπτομερειούλα... το όνομά του... Τί για τις σπουδές μου είπε που δεν πέρασε στις Πανελλαδικές με την πρώτη και τον έστειλε ο πατέρας του με το ζόρι στο Λίντς (που στο διάολο είναι το Λίντς δε ξέρω, κάπου στην Αγγλετέρα αλλά δεν είναι και ο πιο τουριστικός προορισμός... μακράν...) για να μάθει διοίκηση επιχειρήσεων και να αναλάβει το εργοστάσιο με τα παγάκια (εγώ κάθε φορά που το σκεφτόμουν αυτό το εργοστάσιο ως παιδίον γελούσα επειδή μου φαινόταν, και μη σου πω ακόμα μου φαίνεται, πολύ αστείο να έχεις κοτζάμ εργοστάσιο για να φτιάχνεις παγάκια...) παρόλο που αυτός από μυαλού του πυρηνικός φυσικός ήθελε να γίνει και πολύ του κόστισε που εγκατέλειψε το όνειρο (ε, δε μπορούσα να μην του πώ στο σημείο αυτό "ποτέ δεν είναι αργά" αν και για να λέω την αλήθεια, κατά τη γνώμη μου αργάμιση είναι, όχι απλώς αργά... σιγά τώρα, στα 35 μας, μη πάρει φόρα για να ξεπεράσει τον Αϊνστάιν... αλλά όχι, αυτό δε το ξεστόμισα...).
Τι για την φιλενάδα του απο το Λύκειο, τη Μαργαρίτα, ("τη θυμάσαι τη Μαργαρίτα, ε;"... ναι καλέ, πωωωως... εσένα είναι που δε θυμάμαι...) που τον παράτησε με το που έφυγε για το Λίντς και δεν του το είπε κιόλας και νόμιζε αυτός χαρούμενος ότι τον περιμένει πίσω πιστή αλλά αυτή τα έχει φτιάξει με τον κολλητό του τον Μιχάλη (βλέπεις του κολλητού το όνομα μου το είπε, το δικό του δεν το θεώρησε απαραίτητο....) και τους είδε μαζί τα Χριστούγεννα που κατέβηκε για τις γιορτές κι απο την πίκρα του ήταν μεθυσμένος δύο εβδομάδες και με πονοκέφαλο άλλες δύο στο Λίντς όταν επέστρεψε...
Τί για την επόμενη φιλενάδα, Εγγλέζα αυτή αλλά πολύ καλή κοπέλα (έτσι ακριβώς μου το είπε, στο λόγο της τιμής μου!!!), που σμίξανε το επόμενο καλοκαίρι και περάσανε και τις διακοπές στην Αστυπάλαια και εκεί που σμίγανε για 24η φορά στν Αστυπάλαια ξεχάσαν να... προστατευθούν και έτσι φτιάξαν το μεγάλο του το γιό τον Νώντα, που πήρε το όνομα του παππού (πόσα άχρηστα ονόματα ακόμα θα μου πεί, σκεφτόμουν...) που έπαθε το πρώτο έμφραγμα μόλις έμαθε τα χαρμόσυνα νέα για τον εγγονό... αλλά μετά έγειανε και έστελνε λεφτά στο Λίντς και συντηρούσε όλη την νεαρή οικογένεια μέχρι να πάρει το πτυχίο του ο κανακάρης του και να γυρίσει να αναλάβει το παγάδικο... αλλά μετά έπαθε και δεύτερο έμφραγμα και τον χάσανε (εδώ είχα πάρει το θλιμμένο μου το ύφος αν και εμένα καθόλου δε μου κόστισε ο χαμός του παππού του Νώντα... ε, κι είναι και 10 χρόνια μετά... δεν είναι και δικός μου παππούς...)
Και έτσι γύρισε ο γιός (και πατέρας πια) και ανάλαβε και μια χαρά πάνε οι δουλειές μέχρι και σήμερα γιατί "ο Έλληνας όσο χάλια και να πάνε τα πράγματα το ποτάκι του θα το πιεί, μη σου πω και ειδικά όταν πάνε χάλια τα πράγματα θα πιεί και δεύτερο και τρίτο, Μίρκα μου, και το παγάκι πάντα χρειάζεται"... ναι βρε, το ξέρω ότι εσύ το δικό μου το όνομα το θυμάσαι, εγώ είμαι με το μυαλό το κλούβιο, δεν είναι απαραίτητο να μου το πετάς στα μούτρα... Και για τον Έλληνα και το ποτάκι του με το παγάκι ξέρω αλλά συνεχίζει να μου φάινεται αστείο το εργοστάσιο... (αυτό όμως, και το προηγούμενο δε τα είπα...). Και όχι, δεν βλέπω κανέναν απο τους παλιούς του συμμαθητές εκτός απο τη Μάρθα, ναι, είμαστε ακόμα κολλητές (η κοπέλα δεν μου έφαγε κανένα γκόμενο όπως ο δικός σου ο κολλητός ο Μιχάλης...) και ναι βρε, χαθήκαμε (εμένα μου λές, εδώ βασικές πληροφορίες, όπως π.χ ονόματα, κι έχουν σβηστεί απο τη μνήμη...) και ναι, να κανονίζαμε να βρεθούμε με τα παιδιά απο τα παλιά, βέβαια εγώ δουλεύω πολύ και ζώ και 3400 χλμ μακριά, ναι, είναι κομμάτι δύσκολο αλλά να δούμε και...
Και τίποτα!!! Αδύνατον να το θυμηθώ το όνομα... Στεκόμουν εκεί σα το χάνο και επαναλάμβανα ό,τι έλεγε (γιατί στο κάτω-κάτω δεν το θεωρώ πρέπον να του δώσω προσωπικές πληροφορίες τη στιγμή που ούτε το όνομα του δεν ξέρω...) μέχρι και για τη συνεύρεση με τους συμμαθητές συμφώνησα σχεδόν αλλά το όνομα δεν ήρθε... και προσπάθησα και το κόλπο με την αλφαβήτα που πιάνεις όλα τα γράμματα από την αρχή και υποτίθεται πως όταν φτάσεις στο σωστό το αρχικό του ονόματος, σου έρχεται η φώτιση... σκατά φώτιση... στο σκοτάδι είμαι ακόμα κι ούτε φακό δεν έχω... Αποχαιρετιστήκαμε, φιληθήκαμε σταυρωτά κατά το πρωτόκολο αυτών των περιπτώσεων και όλο "βρε" τον έλεγα άνθρωπο... αίσχος... ντροπή... θα πάει σπίτι του στην σύζυγο την Εγγλέζα (που είναι και πολύ καλή κοπέλα...) και θα της πει πως συνάντησε μια παλιά συμμαθήτρια (τη Μίρκα, αυτός δεν έχει ξεκουτιάνει...) κι εγώ θα πάρω τη Μάρθα τηλέφωνο και θα παλεύω η έρημη να της εξηγήσω (για άλλα 17 λεπτά.. τουλάχιστον...) ποιόν συνάντησα σήμερα... και το χειρότερο είναι οτι καμιά απο τις νεοαποκτηθήσες λεπτομέρειες απο τη ζωή του δεν θα βοηθήσει...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)