Όσα παίρνει ο άνεμος... (5 και τέλος)

Και για να ξαναγυρίσω στο φλέγον θέμα, να τον εκδικηθώ, ναι, αλλά πώς; Σκέφτηκα φυσικά να πάω απο την δουλειά του…. Εκεί δεν θα μπορεί να με αποφύγει, πού να πάει; Να του εμφανιστώ φάντης μπαστούνι και να του τα χώσω! Ακόμα και μπροστά σε κόσμο, μη σου πω ιδιαίτερα μπροστά σε κόσμο!  Όσο απασχολημένος και να είναι, σίγουρα μπορώ να τον πετύχω… Αλλά δεν έχω το κουράγιο για κάτι τέτοιο… δεν είμαι εγώ της επίθεσης άνθρωπος… εδώ μόλις και μετά βίας λέμε να αμυνθώ όταν με χτυπάνε, δεν μπορώ να φτάσω τόσο μακρυά που να πάω εγώ να ξεκινήσω τον καβγά! Χώρια που… ξέρω πόσο αμείληκτος μπορεί να γίνει όταν απειλείται, να πει πράγματα που μπορεί να τα μετανιώσει την άλλη στιγμή αλλά που δεν θα διστάσει να τα πει έτσι κι αλλιώς… να με κάνει κομμάτια κι ας υποφέρει μετά αυτός πιο πολύ απο μένα… (λέμε τώρα διότι ασφαλώς δεν το έχω εξακριβωμένο οτι υποφέρει...).  Και, το χειρότερο, να του επιβεβαιώσω το “όλες οι γυναίκες είναι τρελές” εμφανιζόμενη σα μαινάδα μπροστά του σούρνοντας του τα εξ’αμάξης, μπροστά σε κόσμο, με αφορμή κάτι τόοοοοσο ασήμαντο (αντικειμενικά…) όσο αυτό που έγινε χθες…
    Μετά σκέφτηκα να βάλω σε εφαρμογή το κλασσικό: ζήλεια!!! Να τον χτυπήσω εκεί που πονάει, διότι, μπορεί να μην είμασταν ποτε ζευγάρι, μπορεί να μην είχαμε ποτέ δέσμευση, αλλά τις φορές που με είδε με άλλον έγινε πράσινος σαν σπανάκι και δεν μπορούσε καν να το κρύψει!!! Ναι, η ζήλεια είναι το τρωτό του και μια χαρά θα μπορούσα να το χρησιμοποιήσω εναντίον του!! Κι έτσι άρχισα να καταστρώνω το σχέδιο, να βρω ένα σούπερ γκόμενο, όμορφο και ψηλό και θεωρητικό και με καλό αμάξι και λεφτά και να του τον μοστράρω έτσι, για να τον δώ να παίρνει χρώμα απο σαλάτα ρόκα-παρμεζάνα-ξύδι μπαλσάμικο!!!  Και να περάσω και καλά εγώ με το γκόμενο!! Αλλά… ποιον;;; Αν γνώριζα εγώ τέτοιον άντρα, ελεύθερο, θα κοιτούσα να σκοράρω σ’αυτόν και δεν θα έτρωγα τα νιάτα μου να περιμένω το Χάρη πότε θα αποφασίσει να αφήσει τον καλό του εαυτό να ξεπροβάλει!!! Ούτε καμιά φίλη μου έχει τέτοιον άντρα που να μπορώ να τον δανειστώ για λίγο, όσο να εφαρμόσω το σχέδιο… Τζίφος επομένως εκτός κι αν προσλάβω κανέναν “επαγγελματία”… δυστυχώς όμως τόσο ακομπλεξάριστη δεν είμαι…

    Έτσι τί μου μένει;… Ο πειρασμός είναι μεγάλος πάλι να πάρω τα μπογαλάκια μου και να φύγω, να γλυτώσω το περαιτέρω πάτημα… να επιδοθώ στο γνωστό σπορ του γλείφειν τας πληγάς και να λουφάξω στη γωνιά μου…  Και να προσπαθήσω τουλάχιστον την επόμενη φορά που θα με αναζητήσει, γιατί θα το κάνει σίγουρα, να μην ενδώσω! Να μην απαντήσω στα sms του, να μην σηκώσω το τηλέφωνο όταν είναι αυτός, να μη πάω κατά τα μέρη που συχνάζει, “τυχαία”, ούτε μια φορά ξανα… και όταν συναντώ τους φίλους του να χαμογελάω σαν να μην τρέχει τίποτα, να ρωτάω για τα νέα τους και όχι τα δικά του και να πορεύομαι έτσι… Ναι, αλλά αυτό δεν μου φτάνει!!!
    Δεν είναι αρκετό αυτό, δεν μου είναι αρκετό αυτή τη φορά! Αυτή η λαχτάρα για εκδίκηση που μου έχει προκείψει απο χθές είναι τόσο δυνατή που δεν μπορώ να της αντισταθώ ούτε να την αγνοήσω μπορώ. Κι αυτή η λαχτάρα είναι που με κάνει και αντιστέκομαι στον πειρασμό να ακολουθήσω τη γνωστή τεχνική του λαγού που έχω, με τόση επιτυχία, εφαρμόσει στο παρελθόν... Δυσυχώς όμως, επειδή είμαι εντελώς ερασιτέχνης σε κάτι τέτοια, δεν μπορώ να σκεφτώ τί να κάνω για να τη χορτάσω τη λαχτάρα μου αυτή…
    Να του βάλω βόμβα να τον ανατινάξω;! Δύσκολο…. Διότι κάτι που δεν ξέρω τίποτα απο βόμβες, κάτι που πολλή φυλακή με περιμένει έτσι και με πιάσουν (που μάλλον είναι αναμενόμενο μια και δεν ξέρω τίποτα απο βόμβες και σίγουρα θα δώσω στόχο… όλα παρακολουθούνται, τί τα θες, είναι δύσκολη εποχή για βομβιστές…) πολλά τα μείον του σχεδίου…
    Πάει αυτο, άλλο… Να του ρίξω βιτριόλι;! Παραδοσιακό, απλό, γκλαμουράτο (μια και θα με βγάλουν σε όλα τα κανάλια, μεσημέρι-βράδυ, που έτσι κι αλλιώς όλα κάτι τέτοιες υστερικές σαβούρες δείχνουν, μεσημέρι-βράδυ), καλό ακούγεται! Έχει κι αυτό την αρνητική του πλευρά βέβαια μια και θα πρέπει, ιδανικά, να τον πλησιάσω για να τον μπουγελώσω και απο αυτή την απόσταση θα δω σε γκρό πλαν όλη την αηδιαστική συνέπεια του μπουγελώματος στα μουτρα του και… σιχαίνομαι!! Άπαπα, δεν είμαι εγώ για τέτοια, θα μου έρθει εμετός!!!
    Αδιέξοδο… ή ίσως όχι….

    -“’Ελα Μίνα μου, χαθήκαμε βρε κορίτσι, τί κάνεις;… Ναι, ξέρεις τί σε ήθελα;….”

Υ.Γ Καλές γιορτές σε όλους και μη ξεχνάτε να γελάtε! (ακόμα και με τα χάλια σας ;)

Όσα παίρνει ο άνεμος... (4)

Αυτό που έπεσε τώρα πρέπει να ήταν ο φίκος… πάω στοίχημα οτι τον προσγείωσε στη βεράντα φαρδύ πλατύ ο αέρας και αν δεν πέφτω έξω, μια στιγμή να τσεκάρω..., ναι, είχα δίκιο,  γλάστρα συντρίμια και χώματα παντού… χμμμ… με ενδιαφέρει κάπως περισσότερο απο την απλώστρα αλλά όχι αρκετά για να κάνω κάτι γι’αυτόν… έχω σκοτούρες εγώ τώρα έχω….
    Αυτές τις σκοτούρες είχα και χθές όλη νύχτα που τελικά δεν βρήκα άλλη άκρη παρά αυτή που έχει επάνω της μια ταμπέλα τόοοοση που γράφει με πορτοκαλί φωσφοριζέ γράματα οτι ο Χάρης τα έκανε μπάχαλο, ξανά, αλλά… ποιός μετράει, και εγώ δεν μπορώ παρά να είμαι έξαλλη μαζί του κι αν δεν είμαι έξαλλη ούτε αυτή τη φορά κι αν δεν αντιδράσω ούτε τώρα τότε θα είμαι επισήμως και με πιστοποιητικό (με σφραγίδα, όχι ό,τι κι ό,τι...) ένα άνευ προηγουμένου κορόιδο!!!
    Μακάρι να τον έπαιρνε ο αέρας έτσι φουριόζος σαν τρένο εξπρές και να τον πήγαινε στον αγύριστο, να μη τον ξαναδώ ποτέ! Να γλυτώσει κι αυτός την οργή μου και να γλυτώσω κι εγώ τη φυλακή! Διότι αυτή θα είναι η κατάληξη έτσι και τον συναντήσω, το μαύρο χώμα τον περιμένει κι εμένα το σωφρονιστικό! Σαν να έχει ξεχειλίσει ο θυμός που κρατούσα τόσα χρόνια μέσα μου, όλη η “συσσωρευμένη επιθετικότητα” που λέει και η ψυχολόγος μου…. Και τώρα δεν ελέγχω πια τίποτα, πόσο μάλλον τα συσσωρευμένα,  ούτε και θέλω να ελέγξω… Θέλω να γίνω αέρας δυνατός σαν αυτόν που φυσσάει έξω απόψε και να τα σαρρώσω όλα στο πέρασμα μου… κυρίως αυτόν δηλαδή, όλα τα υπόλοιπα δεν μου φταίνε σε τίποτα… (αν και όλο και κάποιες ακόμα απλώστρες και φίκοι θα την πληρώσουν αναπόφευκτα!)...

    Πόσα λόγια, πόσα χρόνια χαμένα… πόσος έρωτας… όχι δεν έχει γίνει μίσος, δεν είναι ακριβώς έτσι, όχι, ακόμα έρωτας είναι αλλά και μια τεράστια λαχτάρα για εκδίκηση που είναι πιο δυνατή απο όλα τα άλλα που νιώθω… απο την αγάπη, απο τον φόβο οτι όλα τελειώνουν εδώ και δεν υπάρχει καμιά ελπίδα για μας στο μέλλον… Ακόμα κι η ανικανότητα μου να εκφράζω τα συναισθήματα μου έχει πάει περίπατο!! Μια χαρά θέλω να το εκφράσω αυτό το συναίσθημα, το θυμό, και είμαι σίγουρη οτι η ψυχολόγος μου θα είναι πάρα πολύ περήφανη για μένα την άλλη βδομάδα που θα της τα πω!!!
    Όλα όσα μου έχει κάνει μέχρι σήμερα, όλα μα όλα, κατάφερα με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο να τα δικαιολογήσω και η λογική μου, πιστή σύμμαχος η ρουφιάνα, δεν με εγκατέλειψε ούτε για μια στιγμή στο δύσκολο έργο μου. Όλα!! Εκτός από αυτό!! Όχι, γι’αυτό η μόνη εξήγηση είναι ότι έχει τεράστιο πρόβλημα συμπεριφοράς και απολαμβάνει να με ταπεινώνει κατ’αυτό τον τρόπο… οτι γουστάρει να έχει τον έλεγχο, να κάνει ό,τι θέλει, να αποδεικνύει στον εαυτό του και στους άλλους ότι μπορεί να κάνει την καρδιά του (όπως και άλλα μέρη του σώματος του, μην επεκταθώ τώρα….) φιόγκο, και να ορίζει απολύτως το πως θα μου φερθει χωρίς γελοίους συναισθηματισμούς! Οτι μπορεί μια χαρά τη μια στγμή να δείχνει οτι θέλει το ένα και την άλλη στιγμή να κάνει το άλλο, το ακριβώς αντίθετο, χωρίς φυσικά να μπαίνει καν στον κόπο να ενημερώσει κανένα!
    Και το περίεργο είναι πώς εγώ κατάπια ένα σωρό απο τα τερτίπια του και τώρα μ’αυτό το τελευταίο τρελάθηκα! Τί να πω, το γνωστό γραφικό με τη σταγόνα και το ποτήρι… το δικό μου το ποτήρι ξεχείλησε και συνεχίζει ναι ξεχειλίζει και να ξεχειλίζει κι όλα έχουν γίνει μούσκεμα και συνεχίζουν να τρέχουν νερά παντού!!! Είναι δυνατόν να ήταν έγινε όλο αυτό το μπάχαλο μέσα μου από αυτή τη σταγόνα μόνο;;; Μπάααα, ήταν το ποτήρι μου τόοοοοσο πολύ γεμάτο φαίνεται που γι’αυτό πλυμμήρισαν όλα…  Και δε με νοιάζει ακριβώς το μπάχαλο αυτό καθ’αυτό, ούτε το μουσκίδι (το πολύ πολύ να με βρεί το ξημέρωμα με τα σφουγγαρόπανα...), το μόνο που με νοιάζει είναι να του γυρίσω πίσω όλο τον πόνο που μου έδωσε όλα αυτά τα χρόνια στο δεκαπλάσιο! Να τον ταπεινώσω εγώ για μια φορά! Έλεγα οτι δεν μπορεί κανείς να τον κάνει να νιώσει χειρότερα απ’όσο ήδη νιώθει, ότι κανείς δεν μπορεί να τον χτυπήσει περοσσότερο απ’όσο χτυπάει ο ίδιος τον εαυτό του… Ε λοιπόν, αυτή είναι η προκληση!!
    Κι ας πάνε στα κομμάτια όλα όσα λέω τόσα χρόνια για το κάρμα μου κι όλη μου προσπάθεια να το κρατήσω άσπηλο κι αμόλυντο για να μην ξαναγυρίσω σαν σκατόμυγα στην επόμενη ζωή!!! Θα το βρωμίσω εδώ και τώρα το κάρμα μου, το αποφάσισα, κι ας το πληρώσω σε εφτά επόμενες ζωές, σκασίλα μου, τουλάχιστον θα το ‘φχαριστηθώ στην τωρινή!!!

    Λυσσά ο αέρας έξω, λύσσα με κυβερνάει κι εμένα… σα κύμμα, πρώτη φορά στη ζωή μου τέτοιο πράγμα… πάντα φοβόμουν τι θα γινόταν όταν ο θυμός μου έσπαγε τα φράγματα και ξεχυνόταν ελεύθερος… τώρα σαν να ξέρω… είναι αυτό που νιώθω τώρα και μόλις αυτό καταλαγιάσει τότε θα δώσει τόπο στον υπολογισμό και στο σχέδιο… Πότε άραγε εκδικήθηκα κάποιον που μου έκανε κακό;… Ποτέ!! Ποτέ δεν πήρα το αίμα μου πίσω, ποτέ δεν ύψωσα το ανάστημα μου, ποτέ δεν έδειξα σε κανέναν οτι το να με πληγώνει δεν θα μείνει ατιμώρητο… Πάντα ατιμώρητο έμενε το κρίμα όλων κι εγώ συντρίμια να τρέχω να κρυφτώ και να γλείψω τις πληγές μου μόνη μου… Κι έτσι ξανά και ξανά οι άνθρωποι με πατούσαν και εγώ στην καλύτερη περίπτωση μετά, τα μάζευα και έφευγα… Από ένστικτο επιβίωσης... για να μη με ξαναπατήσουν! Αλλά αυτή τη φορά δεν θέλω απλώς να φύγω, θέλω να μείνω εδώ και να του τα ψάλω ένα χεράκι απο την καλή! Όχι, αυτή η φορά δεν έχω πληγές να γλείψω… έχω δηλαδή, και κακοφορμισμένες μάλιστα, αλλά τις γλείφω αργότερα... Θα τον εκδικηθώ, θα του πιώ το αίμα με το μπουρί της σόμπας… εντάξει, μάλλον δεν θα πιώ ακριβώς αίμα, σιχαίνομαι κιόλας και ίσως μπουρί να μη χρησιμοποιήσω μια και δεν έχω και σόμπα, αλλά θα τον εκδικηθώ!!!
    Μόνο που δεν είναι εδώ το τέρας να κάτσει κάτω και τον εκδικηθώ! Και δεν μπορώ και να τον βρώ! Και τρέμω στην ιδέα οτι μέχρι να τον βρώ θα μου έχει περάσει ο θυμός και θα έχει μείνει μόνο η λαχτάρα μου να τον δώ, η αγάπη μου και η ανάγκη μου… Και υποψιάζομαι οτι το τέρας ξέρει ακριβώς πόσος καιρός θα χρειαστεί για να γίνει αυτό (ενώ εγώ δεν έχω ιδέα…)! Και επιπλέον μπορεί να μείνει μακριά τόσο καιρό (ενώ εγώ ποτέ δεν μπορώ να κρατιέμαι μακρυά του…)! Βλέπεις αυτός δεν με λαχταράει, δεν έχει ανάγκη να με δει… ή, έχει, αλλά είπαμε, την κάνει φιόγκο την αγάπη του και την ανάγκη του όσο χρειάζεται για να βγεί καθαρός… ή να αποδείξει οτι δεν υπάρχει το δέσιμο που εγώ τόσα χρόνια υποστηρίζω οτι υπάρχει μεταξύ μας…

(και λίγο ακόμα...)

Όσα παίρνει ο άνεμος... (3)

Ωχ, σαν να έπεσε η απλώστρα μου φάνηκε… τί να σου κάνει κι αυτή, πέντε σχοινιά και τέσσαρα ποδάρια, που να αντισταθεί στον αέρα το σημερινό… να ενδιαφερθώ άραγε;.., μήπως να βγω να τη σηκώσω;… απάντηση αρνητική και στα δύο, έχω πολύ πιο σοβαρά ζητήματα να αναλύσω τώρα απο το να μαζεύω απλώστρες!
    Πόσες φορές δεν έφυγε και ήρθε ξανα και εγώ ήμουν εκει… όχι ακριβώς οτι τον περίμενα σαν την Πηνελόπη με υφαντά και υπηρέτριες και μνηστήρες να ξερογλύφονται για την πάρτη μου και εγώ να μην ενδίδω… ενέδιδα μια χαρά!!! Και καλά τα περνούσα, μέχρι και σχέσεις, τρόπον τινά, έκανα στα διαστήματα που είμασταν χώρια… μέχρι που σχεδόν ερωτεύτηκα κιόλας… όχι ακριβώς δηλαδή αλλά ακόμα τον θυμάμαι τον Στέλιο, μια χαρά παιδί, κούκλος… εντάξει, το γεγονός οτι μου έριξε μια γλυκύτατη χυλόπιτα καθόρισε κάπως τα πράγματα, δηλαδή το παιδί ευγενέστατο, απλώς που με έβλεπε μόνο σαν φίλη… ώριμα όμως και πολιτισμένα! Ναι, στην περίπτωση του Στέλιου ήμουν πολύ κοντά στο να ερωτευθώ κάποιον άλλον (τον Στέλιο…) αλλά τί τα θες όμως, όταν πιστεύεις στο βαθός του μυαλού σου οτι αυτός, ο ένας (ο Χάρης δηλαδή) είναι το άλλο σου μισό, ε, αυτός παίζει εκτός συναγωνισμού…. Έτσι, ότι και να συνέβαινε στη ζωή μου, αρκούσε ένα του μήνυμα, ένα τηλεφώνημα και πάλι μαζί του ήμουν… και το ήξερε, μπορούσε πάντα να βασίζεται σ’αυτό… στο οτι θα είμαι εκεί όταν αυτός αποφάσιζε να περάσει!

    Διότι πάντα περαστικός ήταν, όσο κι αν φαινόταν να το χαίρεται όταν ήταν “εδώ”, πάντα ήθελε να φεύγει… συνήθως όταν έφτανε να περνάει πολύ καλά μαζί μου, ακριβώς τότε, σαν κάτι να έκανε κλικ μέσα του και ήθελε να τα χαλάει όλα και να φεύγει!! Σαν ένας αυτόματος εσωτερικός μηχανισμός προγραμματισμένος να αποτρέπει ενδεχόμενη ευτυχία!!! Τους μεγαλύτερους καβγάδες μας του κάναμε ακριβώς μετά απο ωραίες, πολύ ωραίες στιγμές!! Σαν να έπεφτε το ρελέ του και αρπαζόταν, στο κρεβάτι μετά απο υπέρ-καλό σεξ, μετά απο ημερήσια εκδρομή (στα βουνά πάλι…) που είχαμε περάσει όνειρο ή όταν με έβλεπε χαρούμενη, άρχιζε ν’αραδιάζει κακίες, να κλείνεται στη μαυρίλα του, να με πληγώνει…
    Συνεχίζοντας την ανάλυση της κατάστασης λοιπόν, και προσπαθώντας πάντα να πείσω τον εαυτό μου οτι εγώ φταίω για τα τωρινά, μετά με κατηγόρησα για την βλακεία μου, που δεν είδα το κακό να έρχεται, ακόμα κι όταν ήρθε ξανά και ξανά δεν το είδα δηλαδή… Και μου το είχε πει τόσες φορές ο ίδιος πόσο σκάρτος είναι αλλά αυτό ακριβώς είναι που κάνει η αγάπη, βλέπουμε τους άλλους πολύ καλύτερους απ’ότι πραγματικά είναι!! Περιμένουμε απο αυτούς να νικήσουν τον κακό τους εαυτό, να τον ξεπεράσουν και να γίνουν αυτοί που “δυνάμει” είναι! Τρίχες!!! Κατσαρές ενίοτε... Οι άνθρωποι είναι αυτοί που είναι και δυστυχώς η αγάπη είναι σαν τον καταράχτη στους γέρους, τυφλώνει και δεν τους βλέπουμε (αυτούς που αγαπάμε, όχι τους γέρους…)! Κι εγώ θεότυφλη δεν πίστεψα ούτε για μια στιγμή ότι είναι καθίκι… Κι ας μου το έλεγαν όλοι, όλους τρελούς τους έβγαζα και σε όλους έλεγα, τι κλισέ θεέ μου, “δεν τον ξέρετε εσείς όπως τον ξέρω εγώ”!!! Ναι, πολύ σωστά, βλέπεις όλοι οι άλλοι τον έβλεπαν, τον ήξεραν, δεν είχαν τη δική μου τη γκαβομάρα!!
    Και να πεις οτι δεν με προειδοποίησαν… ο Πέτρος έφτασε στο σημείο να μου ζητήσει να μην του λέω τίποτα πια γι’αυτή την ιστορία ακριβώς επειδή δεν άντεχε να δει αυτό που ερχόταν… Και ξέρω πόσο πολύ τον πόνεσε αυτό, πρώτη φορά που δεν μοιραζόμαστε τα πάντα… και της Μάρθας η γλώσσα μάλλιασε να μου λέει οτι “δεν τραβάει” το πράγμα χρόνια τώρα…. Τίποτα εγώ, ανένδοτη! Εγώ βλέπεις “ήξερα” καλύτερα τρομάρα μου!! Ήξερα τα καλά του, λέμε τώρα, και περίμενα οτι αυτά τα καλά θα νικήσουν τα μύρια κακά του, θα θριαμβεύσουν και θα βγουν ελεύθερα στην επιφάνεια σαν την αναδυομένη Αφροδίτη και τότε θα έβλεπαν όλοι τι καλός που ήταν ο “καλός μου” και θα ζούσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα!!
    Η Αφροδίτη όμως δεν αναδύθηκε, το πολύ πολύ να βγήκε η Κίρκη στον αφρό και ο κακός του ο χαρακτήρας που δεν έκρυβε καλά στοιχεία επειδή ακριβώς δεν είχε! Τί να κρύψεις άμα δεν έχεις;; Χειρότερος γινόταν κι εγώ πιο τυφλή κι ενώ σε κάθε ευκαιρία αυτός μου έδειχνε ποιός είναι εγώ άρπαζα ακριβώς αυτή την κάθε ευκαιρία για να ζητάω ελεημοσύνη μουρμουρίζοντας “αόοοοματος”…

    Πάντως, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες μου, δεν κατάφερα ούτε έτσι να με βρω ένοχη, ok, δεν τον είδα στ’αλήθεια, τυφλωμένη απο την αγάπη μου και τη λαχτάρα μου να πιστέψω στο καλό, αλλά στο κάτω κάτω φταίει το θύμα που δεν είδε το δολοφόνο;;; Ο δολοφόνος φταίει που το ξέκανε το έρμο το θύμα!! Δεν άκουσα ποτέ δικαστήριο να καταδικάζει τον πεθαμένο επειδή “δεν είδε το κακό να’ρχεται”!!  Δεν αρνούμαι οτι έχω κάποιο μερίδιο της ευθύνης αλλά είναι μικρό… χώρια που συχνά, σε στιγμές που σχεδόν πειθόμουν οτι είναι κάθαρμα, έκανε κάτι εξαιρετικά καλό και πάλι έχανα τη μπάλα!

(κι άλλο, κι άλλο...)

Όσα παίρνει ο άνεμος... (2)

Παρόλο λοιπόν οτι το υποψιαζόμουν εξ’αρχής οτι ο Χάρης είναι ο ένοχος, ακολουθώντας τη γνωστή κι αγαπημένη τακτική μου, πρώτα πρώτα με κατηγόρησα για τον τρόπο που τον αγαπάω… Που δεν του έπαιξα ποτέ κανένα παιχνίδι, που τον προσέγγισα με την αλήθεια μου και τη χαρά μου και δεν προσποιήθηκα… Και που με το να τα δίνω όλα, ουσιαστικά του τα ζήτησα κι όλα… και τον μπλοκάρησα!!! Του μπέρδεψα το σύστημα!! Όμως όχι, δεν φταίω γι’αυτό, δεν ξέρω πώς ν’αγαπάω αλλιώς, δεν ξέρω πώς να κρατάω “πισινές” (πόσες φορές δε με “προειδοποίησε” να το κάνω, ξέροντας καλά πως δεν θα μπορούσα αφού μια χαρά με ξέρει… αυτός όμως έτσι πάλι καλύφθηκε…)  και όλο αυτά τα χρόνια έλεγα πως δεν πρέπει κανείς να πατάει φρένο όταν αγαπάει, έλεγα πως έτσι πρέπει να είναι, απόλυτα!! Κι ούτε με ένοιαζε που μόνο εγώ έδινα, δεν τα μετρούσα ποτέ…

    Θέλει ο Χάρης μου ιμάμ μπαϊλντί; Να πάρω δυο τσελεμεντέδες (για να συγκρίνω συνταγές, μια και τη μαγειρική την προσσεγίζω ως μηχανικός...) συν τη μαμά μου σε συνεχή τηλεφωνική επικοινωνία και να χτυπιέμαι μιάμιση μέρα στην κουζίνα να το πετύχω “όπως η μαμά του” και καλύτερα! Κι ας μην έχω ιδέα απο παραδοσιακή κουζίνα και λαδερά του φούρνου και μου κάνουν και οι μελιτζάνες αλλεργία στη γλώσσα με αποτέλεσμα ούτε που να μπορώ να το 'φχαριστηθώ το αριστούργημα μου… (διότι τέτοιο ήταν, χωρίς υπερβολή!!!)
    Θέλει ο Χάρης μου διακοπές στο βουνό; Να τρέξω ν’αγοράσω ορειβατικά παπούτσια (και ειδικές κάλτσες για τα παπούτσια τα ορειβατικά...) και βιβλία να μου ανοίξουν τα μάτια στην τέχνη του σκαρφαλώματος! Κι ας σιχαίνομαι τα βουνά και τους λόγγους, κι ας είναι αυτή η βδομαδούλα οι μόνες διακοπές που μπορώ να πάρω όλο το καλοκαίρι κι ήθελα να τις περάσω στην παραλία αραχτή με τη φραπεδιά μου κι ας πονάει στην ανηφόρα και το γόνατο μου απο το παλιό το τραύμα που (απο μόνο του… παρόλο που το παρακάλεσα επανειλημένα) δεν έγειανε ποτέ…
    Θέλει ο Χάρης μου να μακρύνω τα μαλλιά μου; Να τα λούζω κάθε μέρα και να τα τραβάω κιόλας κρυφά το βράδυ για να γίνω σαν τη Ραπουνζέλ! Κι ας με κάνουν σαν χάλια τα μακρυά μαλλια και χάνω τον τύπο μου και ας περνάω κι εκείνη την άχαρη περίοδο που ούτε κοντά ούτε μακρυά είναι τα άτιμα και είμαι σαν την κατσιβέλα και ας μου βγαίνει και η πίστη δέκα ώρες στην περιποίηση (όταν τελικά μακρύνουν) κάθε φορά που λούζομαι… τενοντίτιδα έπαθα απο τη βούρτσα πια!!

     Ίσως να ήταν υπολογιστική η συμπεριφορά μου αυτή… στο βάθος πίστευα οτι το καλό που κάνεις σου επιστρέφεται διπλό και τρίδιπλο απο το σύμπαν και η αγάπη που δίνεις θα γυρίσει σε σένα… πάντως μια φορά από το Χάρη, δεν ήρθε!!  Ή που κοιμάται το σύμπαν μια πενταετία τώρα (κοιμούνται τα σύμπαντα;...) ή που εγώ, αφηρημένη, δεν παρατήρησα το καλό που μου επιστράφηκε... Ούτε καν να πεις οτι “τά’χαμε” ποτέ, όχι! Ποτέ δεν καταφέραμε να γίνουμε ζευγάρι, κανονικό, με κοινούς φίλους, κοινή ζωή… κάτι φορές φτάσαμε κοντά… κοντά, δηλαδή λέγοντας, πήγαμε διακοπές (στα όρη τ’άγρια βουνά… και στραμπούληξα και το πόδι μου διότι κατά πως φαίνεται η εκπαίδευση μου ήταν ελλειπής στο σπορ και είμαι κι ατσούμπαλη εκ του φυσικού μου η φουκαριάρα…), περάσαμε κανα τρίμηνο, όχι παραπάνω,  που στέλναμε μηνύματα με τα κινητά μέσα στη νύχτα, με σεξογλυκόλογα συνήθως (ή με παράπονα απο μεριάς του κάθε φορά που έβαζε να σηκώσει οχτακόσια κιλά στο γυμναστήριο και, τι περίεργο, σακατευόταν και μετά μου κλαιγόταν ασφαλώς μόνο και μόνο για να τονίσει τα οχτακόσια κιλά…), κρατηθήκαμε και χεράκι χεράκι ένα διήμερο… αυτά… τόοοοσο πολύ δεθήκαμε… α, έφαγε και το ιμάμ μπαϊλντί και είπε "καααααλό είναι"!!!
    Και παρόλο που είχαμε μόνο αυτή την κουτσή, στραβή κι ανάποδη σχέση, εγώ ένιωθα πως σε αυτή τη φάση της ζωής μας εγώ ήμουν η δυνατή, εγώ είχα να δωσω και άρα θα το έκανα κι εκείνος θα μου στεκόταν κάπου παρακάτω… κατά προτίμηση, όταν θα είχαμε επιτέλους κανονική σχέση! Γιατί το πίστευα, όλα αυτά τα χρόνια δεν έπαψα να το πιστεύω πως είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον… Αλλά όχι! Ούτε σχέση κάναμε, ούτε αυτός έχει, ή θέλει, να μου δώσει τίποτα απολύτως!!! Κι αν είμαι εγώ φτιαγμένη γι’αυτόν, μη τον πιάσω στα χέρια μου αυτόν που μ’έφτιαξε, τέσσερις θα τον πάρουν απο τα χέρια μου σε κουτί!!! Ούτε να μου πει οτι οι μελιτζάνες μου ήταν καλές δεν κατάφερε!!! Που μακάρι να έχει κολλήσει την αλλεργία μου και να του γίνει η γλώσσα χάλια την επόμενη φορά που θα του τις φτιάξει η μανούλα του!!!
    Όπως και να’χει όμως, επανερχόμενη στην ουσία, ακόμα κι αν μπορεί κανείς να κάνει μια επικοδομητική κριτική στη μέχρι τώρα στάση μου, τελικά δεν “φταίω” για τη συμεριφορά μου αυτή, αν δεν του άρεσε ο τρόπος που αγαπάω, είχε ένα σωρό ευκαιρίες να μου το πει, να το δείξει, να φύγει μακρυά ακόμα αν αυτό ήθελε… Δεν το έκανε όμως επειδή ακριβώς αυτό είναι που του αρέσει σε μένα, το οτι είμαι γενναιόδωρη και ανοιχτή και αισιόδοξη και ειλικρινής… και που μπορούσε πάντα να βασίζεται στο οτι απο μένα έχει να πάρει! Ο αχόρταγος!!!

(συνεχίζεται κι άλλο...)

Όσα παίρνει ο άνεμος... (1)

Θα μας πάρει και θα μας σηκώσει αυτός ο αέρας σήμερα!!! Τί κακό είναι αυτό!! Από το πρωί και δε λέει να κοπάσει… όπως και ο θυμός μου… από χθες βράδυ και δεν μπορώ να πάρω ανάσα κάτι ώρες απο τη φούρκα μου!! Και έσπασα και τα δύο βάζα που μου είχε κάνει δώρο χριστουγεννιάτικο ο… να δεις πως τον έλεγαν… πριν απο τρία χρόνια ήταν, που έκανα το ρεβεγιόν εδώ (τέλεια περάσαμε τότε, αν κι ακόμα γυρισμένο απο την ανάποδη είναι το μαξιλάρι του καναπέ εκεί που προσγειώθηκε το κόκκινο κρασί της Μάρθας… ποτέ δεν καθάρισε το κακιασμένο…) είχε ένα όνομα αυτός ο τύπος, δεν το θυμάμαι όμως με τίποτα, ούτε πώς βρέθηκε εδώ εκείνο το βράδυ θυμάμαι… κάποιας ο γκόμενος ήταν... ψηλός και ξερακιανός και κάπως ξανθός ήταν… φορούσε ένα κόκκινο πουλόβερ και ήταν και λίγο, λιγάκι μόνο, αλήθωρος... Πώς γίνεται να θυμάμαι τέτοιες λεπτομέρειες για τον άνθρωπο αλλά όχι το όνομα του;;;  Ααααχ, πήγα και γέρασα και δεν μου είπαν και τίποτα…

    Τεσπά, δεν έχει σημασία, σημασία έχει οτι τα έβαλα όμορφα όμορφα σε δύο σακούλες (ωραιότατες, άσπρες με πράσινα χερουλάκια απο αυτά που τα τραβας και κλείνουν τα σκουπίδια μέσα και φυλακίζουν τις μυρωδιές) τα βάζα, η μια θα σκιζόταν πολύ εύκολα, σκέφτηκα, πού ν’αντέξει τη μανία μου, και τα έκανα θρύψαλα με το σφυρί!!! Εκ προμελέτης η πράξη, μη τα σπάσω στο πάτωμα και γεμίσω και γυαλιά παντού, μόνη μου μετά θα τα καθάριζα και θα έβριζα χειρότερα… και θα γινόταν και το παρκέ χάλια, άντε να το ξαναπερνάς μετά… Χώρια που στο σινεμά κανείς δεν καθαρίζει μετά τα γυαλικά που έσπασε απάνω στην οργή του, δεν είναι σικ… όχι οτι και η χρήση της σακούλας με τα χεράκια (δύο σακουλών για την ακρίβεια…) στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει καθόλου σικ μέσα της, τώρα που το σκέφτομαι... και δε θυμάμαι και τέτοια σακούλα να έχει παιξει στο σινεμά…

    Ο θυμός μου όμως δε λέει να εκτονωθεί! Αν τον είχα μπροστά μου θα τον έκανα κομματάκια ακριβώς όπως τα βάζα τα κόκκινα! Αλλά βλέπεις ξέρει καλά και πότε να εμφανίζεται και πότε να εξαφανίζεται το κάθαρμα! Ξέρει ακριβώς τί να κάνει για να μην τον βρίσκω, το κινητό κλειστό (μη χέσω πια την τεχνολογία, ένα σωρό σπίτια έχει κλείσει… τις προάλες η Μίνα δεν ανακάλυψε τα μηνύματα του προκομένου της προς την “πέρσοναλ τρέινερ” απο το γυμναστήριο που κωλοχτυπιόταν απο πέρυσι ο κακούργος;;!! ναι ναι, όλο μέλι της έγραφε το κτήνος και δεν είχε καν την ευαισθησία να τα σβήνει μετά τουλάχιστον απο το κινητο του μέχρι που τα βρήκε η Μίνα και τώρα μένει με τη μαμά της -μη χειρότερα- και συλλογίζεται πώς να τον εξοντώσει και αυτόν και την τσούλα του!!!), στο γραφείο μου είπαν οτι ήταν “τρομερά απασχολημένος”  και δεν μου τον έδωσαν (μη χέσω που μου είναι και στέλεχος…) στο σπίτι του φυσικά πήρα και δεν απαντά…
     Έξαλλη με κάνει που μια χαρά ξέρει να τα παίζει αυτά τα παιχνίδια! Τον προστατεύει τον εαυτούλη του τέλεια το χρυσό μου και κρύβεται μέχρι να περάσει η μπόρα μου ως συνήθως αλλά αυτή τη φορά δεν θα του κάνω τη χάρη, αυτή τη φορά θα τον πάρει ο διάολος! Κι αν ο διάολος δεν ευκαιρεί, όπως και του λόγου του, όλο και κάποιον άλλον θα βρω να τον περιποιηθεί, το έχει ψάξει και η Μίνα το θέμα (ξέρει κάποιον που ξέρει κάποιον…)! Και θα μου βγεί κι εμένα επιτέλους το άχτι που τόσα χρόνια το κρατάω μέσα μου!!

    Ναι, τόσα χρόνια προσπαθώ να μην τον στενοχωρήσω, να μην τον πιέσω, να κατανοώ, να δικαιολογώ, να βοηθάω, να συμπαραστέκομαι, να αγαπάω και να δίνω, να περιμένω, να υποστηρίζω, να νταντεύω, να προστατεύω… και για μένα ΤΙ;;; Για μένα ΠΟΙΟΣ;;; Εγώ θα σου πω: Κανένας!! Τον πούλο μια ζωή (με το συμπάθειο…)!! Και εντάξει, τις περισσότερες φορές την αντιμετωπίζω με χιουμορ την κατάσταση… αυτό το φάσκελο που ξεκάθαρα μου έχει ρίξει ο Big Brother ή όποιος άλλος μας παρακαλουθεί και σπάει πλάκα μαζί μας απο κει ψηλά, καθώς το χιούμορ λένε είναι η καλύτερη άμυνα… στην περίπτωση αυτέ δε, είναι και η μόνη άμυνα μια και τα φάσκελα (και ενίοτε και καμιά ξανάστροφη) απο το σύμπαν, δεν έχει βρει κανείς τρόπο να τα αποφεύγει ή και να τα ανταποδίδει άλλωστε… Ναι, άμυνα είναι το χιούμορ και απολύτως απαραίτητη μάλιστα!!! Γιατί για δοκίμασε κι εσύ να σου έρχονται σβουριχτές οι ανάποδες που λέγαμε και θα δούμε αν έχεις ανάγκη απο άμυνα ή όχι!!

    Τις περισσότερες φορές λοιπόν το γελάω το πράγμα, το παλεύω… Ε, συχνά μουρμουράω, τα πρήζω της Μάρθας, λέμε καμιά βαρύγδουπη σαχλαμάρα για απόφθεγμα ζωής (όπως το “χρόνο με το χρόνο περνάν τα χρόνια” που μου πέταξε προχθές και γελούσα ενα μισάωρο…), νιώθω οτι δεν είμαι το κορόιδο συνέχεια… πως δεν είναι τόσο χάλια, πως “αύριο θα είναι καλύτερα”…. Έχω κάνει και τον αυτοσαρκασμό χόμπυ, δεν είχα και κανένα άλλο, το καλαμπουρίζω και περνάει… Όχι όμως αυτή τη φορά…. Αυτή τη φορά είναι μια πηχτή, αποφασιστική μαυρίλα γύρω μου… Μια απίστευτη μοναξιά να κάνει παρέα στο θυμό μου και ένα κενό μεγάλο τόσο που να χωράω ολόκληρη μέσα, να πέσω και να χαθώ… Και για έναν ανεξήγητο λόγο δεν πέφτω μέσα, δεν χάνομαι να ησυχάσω, μόνο είμαι ακόμα εδώ, να σκέφτομαι και να ζω και να είμαι όλο και περισσότερο θυμωμένη….
    Προσπάθησα φυσικά απο χθες να τα ρίξω πάνω μου… να πάρω ωραία ωραία το φταίξιμο, να φορτωθώ όλη την ευθύνη όπως κάνω συνήθως… Να εντοπίσω πού εγώ έκανα λάθος, να το μεγαλώσω τόσο που να καλύψει όλα τα υπόλοιπα, να επιβεβαιώσω οτι εγώ τα έκανα μαντάρα και, κατά συνέπεια, να έχω και τη δυνατότητα να τα διορθώσω μόνη μου!! Όπως ακριβώς κάνω εδώ και πέντε χρόνια δηλαδή… Αμ δε!!! Για πρώτη φορά δεν γίνεται!! Απλώς δεν γίνεται ρε παιδί μου!! Φταίει ο Χάρης!!!

(συνεχίζεται...)

περί λουμπάγκου...

- "ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑτσιούουουοου"....

Αχ... καλέ.... τι πόνος είναι αυτός; Μη χειρότερα... εγώ ίσα που φταρνίστηκα.... αχ αχ αχ... η μέση μου... άου... καλέ δε περνάει με τίποτα... Για να δώ, κουνιέμαι;... Μπά, καλύτερα να το αποφύγω... ωχ ωχ ωχ... Δε το πιστεύω αυτό που μου συμβαίνει... Είναι δυνατόν να πάθω λουμπάγκο απο φτάρνισμα στο γραφείο;;; Κι απ' όλες τις μέρες, ειδικά σήμερα;; Τι ώρα είναι; Παρά πέντε λεπτά... γαμώ την ατυχία μου, λες και δε μου έφτανε που η παρουσίαση έχει τα χάλια της και που δεν είχα χθες χρόνο να τη διορθώσω γιατί ο άχρηστος μου έφαγε το βράδυ πάλι καβγαδίζοντας (κι άμα τον πιάσω στα χέρια μου αυτόν που είπε ότι η σύγκρουση είναι καλό πράγμα και δεν πρέπει να την αποφεύγουμε και το πήρε σκοινί-κορδόνι κι ο δικός μου τώρα και μου το πετάει στα μούτρα κάθε φορά που έχει όρεξη να εκτονωθεί, τέσσερις θα τον πάρουν μετά!!!) και που το ούφο ο Νικολάου μου μου έδωσε (πάλι... ανάθεμα δηλαδή κι αν μου έχει δώσει και μια φορά αυτό που του ζήτησα...) μισά τα στοιχεία που χρειαζόμουν... άι στα κομμάτια πια, βαρέθηκα τη βλακεία του μιανού και του αλλουνού.... ωχ ωχ... αλλά βλέπει είναι κολλητός του κακούργου και τον έχωσε εδώ να μου κάνει εμένα τη ζωή δύσκολη και να το παίζει και σούπερ ντούπερ το βλήτο... άντρες...
Και τώρα ήρθα και πιάστηκα κι από πάνω, τι το ήθελα το φτάρνισμα;; Και του το έχω πει του κακούργου (του διευθυντή μου ντε...) οτι με αυτά τα κλιματιστικά όλοι θα αρωστήσουμε εδώ μέσα, σάμπως και νοιάζεται; Αυτός μόνο για να πουλάει φιγούρα με τη δουλειά που κάνω (κυρίως...) εγώ κι η Λιάνα νοιάζεται και δε μας λέει κι ένα "ευχαριστώ" ποτέ που κακόχρονο να'χει... ααααααχ.... ο κακούργος φταίει και για τούτο το χάλι το σημερινό... Τί θα κάνω;;;

Λοιπόν, πρέπει με ψυχραιμία να αξιολογήσω την κατάσταση... Το μήτινγκ είναι σε πέντε λεπτά, εγώ είμαι πιασμένη και με τρελούς πόνους στο γραφείο μου, η πόρτα είναι κλειστή, το τηλέφωνο δεν είναι σε απόσταση βολής... γενικά δηλαδή είναι και παρά είναι αλλά όχι την προκειμένη στιγμή που με το που σηκώνω το χέρι ο σφάχτης στη μέση μου μου κόβει την ανάσα σαν κατάνα γιαπωνέζικο απο το "Kill Bill"... άρα και το τηλέφωνο είναι εκτός συζήτησης... όχι οτι είναι και μεγάλη βοήθεια γενικά... υπερτιμημένη εφεύρεση... εχω ακούσει εγώ κακά νέα απο το τηλέφωνο.... τί χωρισμούς, τι πλημμύρες, τι θανάτους... άσ'τα, χάλια... αχ αχ ΑΑΑχ!!  Τί το κούνησα το ρημάδι το κεφάλι για έμφαση;;!! Η έμφαση με μάρανε, που έχω γίνει σαν τρίο καρώ...
Αναθεωρούμε την κατάσταση... πόνος δυνατός, συνεχής και καταραμένος να είναι ανάθεμα την ώρα που φταρνίστηκα... Ώρα... ένα λεπτό αργότερα απο το φτάρνισμα και τεσσερα λεπτά πρίν  απο τη παρουσίαση... Λαμπρά! και τώρα, Αγγέλα κορίτσι μου, τί κάνουμε;;; Να βάλω μια φωνή μπας και με ακούσει η Λιάνα απο δίπλα και έρθει να δώσει ένα χεράκι; Και θα μου πείς, πού να το δώσει και τί να κάνει το χεράκι της Λιάνας... διαφημήστρια είναι, δεν είναι χειροπρακτικός! Εδώ τα πράγματα είναι μαύρα κι άραχλα... αν κουνηθώ να ισιώσω λίγο άραγε;....

ΩΩΩΩΧ! Μπα.... καλά.... δε κουνιέμαι... θα μείνω εδώ να ρίξω ρίζες σα την ιτιά τη λελουδιασμένη και ας πάει στα τσακίδια και το μήτινγκ και η παρουσίαση και ο κακούργος και ο Παύλος που μου έφαγε τα καλύτερα μου χρόνια και τώρα πήγα και γέρασα και σκέβρωσα και ανύπαντρη είμαι ακόμα και έτσι που έγινα πότε θα γίνω εγώ μάνα, μου λές;;; Ωχ, ψυχή μου βασανισμένη και μέση μου πιασμένη, πώς διάολο θα βγώ απο τούτο δω το χάλι σήμερα; Που ούτε να γυρίσω το βλέμμα μου δεν μπορώ χωρίς να με ζώσει ο πόνος... μήπως να σταματήσω να αναπνέω (που με πονάει έτσι κι αλλιώς δηλαδή...) και να πεθάνω εδώ επι τόπου να γλυτώσω από τον άδικο τούτο κόσμο; Δύσκολο... πρώτα πρώτα δεν πολυθέλω και να πεθάνω... όσο είμαι αναπνέουσα, μπορεί και να τα καταφέρω να πείσω τον άχρηστο να με παντρευτεί και να κάνουμε επι τέλους κανένα παιδάκι όσο προλαβαίνουμε... πεθαμένη δε το βλέπω να τον πείθω... Απο την άλλη μου φαίνεται και κρίμα να τα κακαρώσω στο γραφείο... τόσα χρόνια εδώ μέσα, απο το πρωί μέχρι το βράδυ, τη μισή μου ζωή μου φάγανε (την άλλη μισή ο Παύλος...) και να τους αφήσω εδώ και την τελευταία μου πνοή;... παραπάει... Χώρια που τέλος πάντων η επιστήμη έχει προχωρήσει βρε αδερφέ, δε μπορεί, κάποια θεραπεία θα υπάρχει για το λουμπάγκο!!!

Αλλά πού 'ναι την τώρα που την χρειάζομαι, μου λες;; Αχ ΑΑΑΑΑΑχ... κουνήθηκα... πολύ κακώς, δεν έπρεπε και να μην επαναληφθεί... αργά ή γρήγορα κάποιος θα με βρει σ'αυτή την κατάσταση και μια συμπόνια θα δείξει... λέμε τώρα... διότι γραφείο είναι εδώ, διαφήμίσεις κάνουμε, δεν είναι και βέβαιο οτι διαθέτουμε συμπόνια... Λες να με κουβαλήσουνε σε κανένα νοσοκομέιο;;; Δεν τη γλυτώνω, αυτό είναι, θα με κουβαλήσουνε σε νοσοκομείο!! Κι άντε να τη βγάλω σε ράντζο σ'αυτή την κατάσταση! Λέμε τώρα δηλαδή, διότι έτσι που πονάω το μεγάλο ερώτημα είναι πώς θα τη βγάλω οπουδήποτε αλλού από αυτήν ακριβώς την θέση που βρίσκομαι ακίνητη εδώ και τέσσερα λεπτά... Τέσσερα;;!! Έκτακτα... όλοι πάνε στο μήτινγκ κι εγώ δεν παώ πουθενά διότι έτσι και πάω να κουνηθώ θα ουρλιάξω... τίποτα... εδώ θα μέινω... κι άμα με αναζητήσει κανείς βλέπουμε... δε μπορεί, απέξω θα με φωνάξουν;;! κάποιος θα ανοίξει τη ρημάδα την πόρτα να μου μιλήσει...

-"Αγγέεεεελα κουνήσου, αρχίζουμε..."

"Ααααααρχίζει το ματς... "

-"Τι ώρα είναι το ματς, Θάνο μου, απόψε;"...

... ναι, διότι η ώρα με μάρανε... μωρέ ό,τι ώρα και νά'ναι τί διαφορά μου κάνει εμένα;;; Το βράδυ μου κατεστραμένο είναι έτσι κι αλλιώς... ούτε κι εγώ ξέρω γιατί ρωτάω, έτσι, από συνήθεια... Σημασία καμία δεν έχει... θα γυρίσει απο το γραφείο κατά τις 6, θα παλουκωθεί μπροστά στον υπολογιστή να διαβάσει τα πρίν απο το ματς (διότι άμα δεν μάθει τί έχει πει ο αντίπαλος προαγωνιστικά δεν μπορεί να αξιολογήσει ό,τι πει ο αντίπαλος μεταγωνιστικά... κι επιπλέον πρέπει να υπάρχει πλήρης ενημερωση σχετικά με την κατάσταση της ομάδας, μη και στραμπούλιξε κάποιος μια τρίχα, μη φταρνίστηκε κανείς, μη και είναι κάποιος -θεός φυλάξοι- σε κακή ψυχολογική κατάσταση... όλα μετράνε...) και μετά να φάει τρεχάλα μπροστά στην τηλεόραση (κι ανάθεμα κι αν καταλαβαίνω γιατί βιάζεται αφού μπροστά στο ρημάδι το (επίπεδο το) κουτί είναι καθισμένος κι η φωνή της τηλεόρασης είναι τόσο δυνατά που κι οι Δημητρακόπουλοι από κάτω μια χαρά μπορούν να παρακολουθήσουν τον αγώνα ραδιοφωνικά...) πριν να αρχίσει το θέαμα...
Μούγκα στη στρούγκα φυσικά ο Θανάσης όλη αυτή την ώρα μια και το άγχος τον έχει πιάσει απο τη μύτη.... Και βάρδα μη ρωτήσω τίποτα η δόλια όπως "πώς πήγε το γραφείο σήμερα;"  διότι θα με κατακεραυνώσει με αυτό το βλέμμα το αδυσώπητο που δεν αφήνει περιθώριο κανένα για καμιά αλλή κουβέντα εκτός κι αν είναι σχετική με το ματς... και σάματι ξέρω να ρωτήσω τίποτα για το ματς; και σάματι με νοιάζει να ρωτήσω τίποτα για το ματς; Όχι και για τις δύο ερωτήσεις... τρώμε λοιπόν στα αμίλητα κι όταν τελειώσει το μαρτύριο του κοινού δείπνου σε μέρα αγώνος, θρονιάζεται στον καναπέ κι αρχίζει τα τσιγάρα... κι όχι ότι καπνίζει πολύ τον άλλο καιρό, καπνιστή οι καπνιστές δεν τον λένε, αλλά με το ποδόσφαιρο, είναι τέτοια η αγωνία, τέτοιο το στρες που δεν αντέχει να μην είναι με ένα τσιγάρο στο χέρι... άσε που άμα δεν είναι το τσιγάρο στο χέρι θα είναι το χέρι στο στόμα και θα μασουλάει τα νύχια του... το γνωστό με το γκρεμό και το ρέμα...
Και μετά το ματς πρέπει να δεί και όοοοολες τις αθλητικές εκπομπές, ζαπάροντας απο τον ένα σταθμό στον άλλο με απίστευτη ταχύτητα, μη τύχει και χάσει λέξη απο τα σχόλια για την ομάδα, χάσει-κερδίσει, ανεξαρτήτου... κι αφού τελειώσουν αυτά (γιατί κάποια στιγμή ακόμα κι αυτοί που πληρώνονται για να σχολιάζουν τα ματς σταματούν... μόνο ο δικός μου έχει τον ασταμάτητο... και τσάμπα κιόλας...) να ξαναπάει στον υπολογιστή για να διαβάσει τα υπόλοιπα σχόλια, αυτών που δεν έχουν πρόσβαση στα κανάλια και μόνο γράφουν... κι όσα δεν τα προκάμει να τα διαβάσει μέχρι τις 2 το πρωί που θα είναι κολλημένος στο διαδίκτυο (κι εγώ θα είμαι ήδη μονάχη μου στον τρίτο ύπνο γιατί πόσο να αντέξω η φουκαριάρα μεσοβδόμαδα...), θα τα δεί την επομένη στο γραφείο... που πάλι θα είναι κολλημένος στο διαδίκτυο...

Δεν την εννοώ καθόλου αυτή τη συμπεριφορά... Και δεν είναι να πεις οτι δε μου αρέσει το ποδόσφαιρο... Το αντίθετο μάλιστα. Απο μικρό κοριτσάκι καθόμουν κι έβλεπα αγώνες με τον πατέρα μου και ήμουν μέσα στη χαρά όταν έφτανε το μουντιάλ... ακόμα και τώρα δηλαδή. Όχι, δεν είναι πως δε μου αρέσει. Και τους κανονισμούς ξέρω, και να ξεχωρίζω το οφσάιντ και το πέναλτυ μπορώ, και βρισιές μια χαρά εξαποντίζω και η μούντζα πάει σύννεφο... ό,τι πρέπει δηλαδή... Αλλά ρε γαμώτο δεν την παλεύω δύο και τρείς φορές την εβδομάδα αυτό το βιολί... και μου σπάει και τα νεύρα αυτό που εξαρτάται όλο μας το πρόγραμμα απο το πρόγραμμα της Α' εθνικής και του τσάμπιονς λιγκ... και κάθε φορά που προσπαθώ να κανονίσω κάτι, μα με τους φίλους μας μα μόνο για τους δυό μας, πρέπει να τσεκάρω πρώτα μην έχει μπάλα... διότι αν δεν τσεκάρω κι έχει θα την ακούσω κι απο πάνω... και θα ξεκανονιστεί και το κανονισμένο...
Χώρια που έτσι και χάσει η ομάδα... ωωωωωωωχ, μάνα μου... τα μούτρα του στο πάτωμα ριγμένα, όπως περίπου λέει και τραγούδι, ο πόνος βαθύς, η σιωπή μακράααααα, ο θυμός να βράζει... μια ομορφιά... Μια φορά πάνω σε τέτοια ώρα , τί το ήθελα η αφιλότιμη, τον ρώτησα αν μπορεί να κοιτάξει το τηλέφωνο μου (που και ένα σκασμό λεφτά μου κόστισε και ήταν δική του συμβουλή να το πάρω και όλες τις ρυθμίσεις του λόγου του τις έκανε με αποτέλεσμα να έχω μαύρα μεσάνυχτα για τη λειτουργία του...) γιατί αναβοσβήνει ένα φωτάκι και δεν ξέρω η άμοιρη τί είναι... το τί άκουσα δε λέγεται... με φωνή μπάσα, με λέξεις προσεχτικά διαλεγμένες και με σαράντα καντάρια σαρκασμό ούτε λίγο ούτε πολύ μου είπε πως κανένα φωτάκι δεν αναβοσβήνει, πως μόνο εγώ βλεπω προβλήματα στα ηλεκτρονικά μου άρα εγώ τα δημιουργώ (;!)  και πως ούτε λίγο ούτε πολύ είμαι ένα ούφο και μισό... και να μην τολμήσω και τον ενοχλήσω ξανά για τέτοια θέματα (όταν έχει χάσει η ομάδα, λέω εγώ...) αν θέλω να τα πάμε καλά... Την επομένη βέβαια, που ο καημός είχε περάσει, και μια χαρά το κοίταξε το τηλέφωνο, και μια χαρά προβληματίστηκε και του λόγου του με το αναθεματισμένο το λαμπάκι και τελικά μια χαρά το έφτιαξε...

Τώρα βέβαια υπάρχει κι εκείνο το ιστορικό προηγούμενο όταν η ομάδα μου, σε κακό χάλι και χρεωκοπημένη, νίκησε τη δική του... και δεν κρατήθηκα η κακούργα, φώναξα "yessssssss"  με το σφύριγμα της λήξης που μας βρήκε 1-0... και δε το φώναξα μόνο επειδή νικήσαμε, το φώναξα και επειδή επιτέλους είχε τελειώσει το πιο μαρτυρικό ματς που παρακολούθησα ποτέ στη ζωή μου!! Και ασφαλώς το πλήρωσα... ποικιλοτρόπως... Αλλά αυτό ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό που αποφασίστηκε να μην αναφερθεί ξανά ποτέ όσο είμαστε μαζί, κυρίως για να συνεχίσουμε να είμαστε... ως εκ τούτου είναι σαν να μην έγινε...
Αυτό όμως που αδιαμφισβήτητα γίνεται και μάλιστα ξανά και ξανά είναι να έχει αγώνα... Και τις προάλλες που είχε μεγάλη κακοτυχιά η ομάδα, τόσο που η μάνα μου θα την ξεμάτιαζε αν ήταν παρούσα αλλά εγώ η ακαμάτρα δεν ξέρω, και δεν μπορούσαν να βάλουν το γκόλ με τίποτα μέχρι το 90' και το χώσανε (επιτέλους) στις καθυστερήσεις, από το άγχος που τον είχε διαλύσει έβαλε μια κραυγή (δηλώνοντας τα προφανή μια και το γκόλ το είχα δεί, δεν τίθεται θέμα...), μα τί κραυγή ήταν αυτή, που έμεινα αποσβολωμένη!!!  Όχι οι Δημητρακόπουλοι μας άκουσαν, αλλά κι όλο το τεράγωνο υποψιάζομαι... Και παρόλο που για το τετράγωνο δεν ξέρω με βεβαιότητα, την κυρία Ιουλία του Δημητρακόπουλου τη συνάντησα την επομένη στο ασανσερ και το ύφος της τα είπε σχεδόν όλα... κι όσα δεν είπε το ύφος της τα είπε η γλώσσα της...
- "Του αρέσει το ποδόσφαιρο του Θανάση, δεν είναι;..."¨!!!

Σκούρα τα πράγματα... (4)

Καλό έγινε το μάτι, μπράβο μου, δεδομένων τον συνθηκών… με τόσα που έχω στο μυαλό μου να πετυχαίνω το αιλάινερ δεν είναι λίγο πράγμα!  Μια κούραση που έχω… Παρόλο που δεν έκανα ουσιαστικά τίποτα σήμερα, εκτός απο το σουπερμάρκετ και το καθαριστήριο που πήγα το πρωί, όλη την υπόλοιπη μέρα σέρνομαι απο κρεβάτι σε καναπέ και τούμπαλιν… τι τα θες, άμα η ψυχή του ανθρώπου είναι κουρασμένη το σώμα δεν ξεκουράζεται… Άραγε θα μου τηλεφωνήσει τουλάχιστον αργά απόψε να δει πώς τα πέρασα; Εγώ δεν θα το κάνω, δε μου βγαίνει να πάρω να του πω τα νεα, από την άλλη όμως θέλω να πάρει αυτός… θέλω να δείξει αυτός ένα ενδιαφέρον έστω… Αλλά σπάνια, πολύ σπάνια κάνει αυτό που θέλω! Κι εγώ δεν ξέρω πώς να το διεκδικήσω αυτό που θέλω… δεν ξέρω πώς να το πάρω…    Εντάξει, από μακιγιάζ μια χαρά είμαι! Φτου σκόρδα, όλα καλά τα άπλωσα! Άντε τώρα να βρούμε και τί να φορέσουμε (πληθυντικός της μεγαλοπρέπειας ασφαλώς…) και θα έχουμε λύσει άλλο ένα πρόβλημα!
    Χμμμμ… ναι… Το είχα ξεχάσει αυτό… έχασα τις μέρες η καψερή… Για να έρθει να δέσει η σημερινή μου ευδαιμονία έχω ΚΑΙ προεμμηνορροιακό!!! Και τί θα την κάνω τώρα αυτή την κοιλιά μου λές;;; Σε τί ρούχο θα τη χώσω;;; Δεν την πιστεύω αυτή τη γκαντεμιά πια!! Λες και αν μου πήγαινε κάτι καλά σήμερα θα χαλούσε η ισορροπία του σύμπαντος!  Με ζώνη άραγε κρύβεται; Μπααα… παντελόνι αποκλείεται, το μαύρο το φόρεμα το ριχτό μοιάζει μια καλή λύση… μου φάινεται το μόνο που μπορεί να καλύψει αυτό που μοιάζει με μακρόστενο χοντρουλό άλιεν μέσα στην κοιλιά μου… Βρε τι έχω πάθει! Κι όλα αυτά επειδή η Σόφη αποφάσισε να ζήσει την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής της σήμερα ακριβώς!! Όλα αυτή τα φταίει και δεν θα της το συγχωρήσω ποτέ!!!  Βέβαια σκασίλα της αλλά εγώ θα το ξέρω! Και όχι, δεν είναι πως τη ζηλεύω που παντρεύεται, στο κάτω κάτω ποιά γυναίκα στα λογικά της θα ήθελε να παντρευτεί τον Φίλιππο! … ναι, μετατόπιση ουσίας… Τον Φίλιππο λίγες γυναίκες θα τον ήθελαν αλλά το γάμο (με έναν “Θέμη” ας πούμε…) πολλές τον θέλουμε… Το πρόβλημα είναι οι Θέμηδες αυτού του κόσμου και οι ανασφάλειες που τους δέρνουν! Διότι σε ρωτάω: Τί άλλο θέλουν;;; Είμαστε τόσα χρόνια μαζί, ξέρουμε ο ένας τον άλλον, αγαπιώμαστε, καλά περνάμε παρέα, το σεξ μας είναι καλό και τρίκαλο, τί άλλο πιά θέλουν;;;

    Δεν ξέρω… έχω πια σηκώσει τα χέρια ψηλά… και όχι μόνο για να φορέσω το φόρεμα… Για να δώ… καλό είναι και σαν να καμουφλάρει και την φουσκωμένη την κοιλιά μου… θα μπεί και το σακάκι απο πάνω, όσο να πεις κάτι θα κρύψει κι αυτό… θα προσπαθήσω να το κρατήσω και φορεμένο όσο περισσότερο μπορώ… το πολύ πολύ να σκάσω απο τη ζέστη στο τραπέζι…. Δε βαριέσαι, θα κάτσω στη γωνίτσα μου, ούτε που θα σηκωθώ και να χορέψω (δεν είμαι καμιά χορευταρού ούτε δα και τόοοοοσο χαρούμενη για την πιο ευτυχισμένη μέρα στη ζωή της Σόφης… καλά να είναι αλλά εμένα σκασίλα μου κιόλας…) και θα περάσει κι αυτό το βράδυ… 
    Τα υπόλοιπα να δούμε πώς θα περάσουνε… Μακάρι να μπορούσα να καταλάβω τί ακριβώς θέλει ο Θέμης! Δεν είναι πως δεν μ’αγαπάει, μ’αγαπάει και μου το λέει συνέχεια, πιο συχνά απ’ότι παλιά… Ούτε πως έχει βρει κάποια άλλη… σχεδόν πάντα ξέρω πού είναι και τί κάνει, με παίρνει τηλέφωνο όλη την ώρα, ειδικά αν είναι ν’αργήσει… μπααα, θα το είχα καταλάβει αν ήθελε κάποια άλλη! Άλλωστε τώρα τελευταία έχει ανάψει και στο κρεβάτι, απο κει που βαριόταν και δεν είχε κέφι, τώρα είναι μια χαρά τούρμπο!  Τί στο καλό συμβαίνει άρα;;; Αυτά τα “να δούμε” που μου πέταξε προχθές εμένα καθόλου δε μου αρέσουν αλλά και τί να κάνω, ό,τι θέλει αυτός μόνο θα μου πει… όσο κι αν εγώ ζητάω παραπάνω εξηγήσεις δεν θα μου δώσει…
    Σκουλαρίκια;… σήμερα επιβάλλονται, θα βάλω τούτα δω που είναι τεράστια και θα τραβάνε τα βλέματα μακριά από τους μαύρους κύκλους τους οποίους τελικά όσο σοβά κι αν έβαλα, όπως το βλέπω τώρα, δεν κατάφερα να τους κρύψω… Δε βαριέσαι, είπαμε, σήμερα δε σκάω και πολύ.. αρκεί να μην είμαι και τελείως χάλια για να μην δώσω λαβή για σχόλια στις φαρμακομύτες… ευτυχώς η χειρότερη απ’όλες είναι η Σόφη κι αυτή απόψε, ζώντας όπως προανέφερα την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής της, μάλλον (ελπίζω…) δεν θα έχει καιρό για πικρόχολα σχόλια…

    Άραγε να του έκανα ένα τηλέφωνο τώρα;.. Ίσα-ίσα να του πω οτι θα πάω με τα παιδιά στο γάμο και να ρωτήσω τί κάνει και να του πω άμα θέλει να περάσει απο δω αργότερα…. Έφταξα και παστίτσιο, μη το φάω όλο μόνη μου… Αξιολύπητο;.. Εντελώς!!! Δηλαδή, με παρατάει μόνη μου να τα βγάλω πέρα στην πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής της Σόφης (τόσες φορές που το έχω πει μου έδωσε κι εμένα στα νεύρα…) κι απο πάνω να του δώσω κι εκείνου λίγη… “ευτυχία” μετά!! Και να τον ταΐσω κιόλας!!! Ε, όχι!! Δεν θα του κάτσω για τουλάχιστον μια βδομάδα!!!Και τα μαγειρέματα κομμένα! Άι στο διάολο, θα κρατήσω μούτρα για μια φορά!!! Το καλό που του θέλω να βρει κάτι πολύ καλό να μου πει μετά τα σημερινά γιατί θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα!! Χρειάζομαι επειγόντως στοργή και προδέρμ και καλά θα κάνει να μου τα δωσει απλόχερα για να τον συγχωρέσω για σήμερα!
    Παπούτσια… νά’τα… το καλό που του θέλω του Κοσμά να βρει να παρκάρει κοντά στην εκκλησία διότι τούτα δω είναι παπούτσια για κάθισμα!!! Να τα βάζεις και να παλουκώνεσαι στη καρέκλα, ούτε βήμα δεν είναι να κάνεις! Θα μου πεις, τί τα θέλω και τ’αγοράζω αφου ούτε να περπατήσω μ’αυτά καλά-καλά δεν μπορώ….  Δεν έχω απάντηση σ’αυτό… μάλλον απο ένα μίγμα ματαιοδοξίας και βλακείας… ή απο υπερβολική αισοδοξία πως κάποτε τελικά θα μάθω κι εγώ να ισορροπώ πάνω στα δεκάποντα όπως τόσες και τόσες άλλες γυναίκες!
    Ορίστε, έτοιμη! Για να με δω…. Χμμμ, καλή είμαι, δεν έχω παραπονο… η κοιλιά ψιλοκρύφτηκε, η φάτσα με τόσο μέικαπ δεν φωνάζει πια “είμαι μια δυστυχισμένη που ο καλός της δεν θέλησε να τη συνοδέψει απόψε”, το παπούτσι μου έδωσε μπόι και κατά συνέπεια κάμποση αυτοπεποίθηση, ε, ό,τι μπορούσε να γίνει έγινε… Άντε να δούμε πώς θα περάσει το αποψινό… Προσωπικά το υπολογίζω λιιιιγάκι καλύτερο απο τότε που με ειχε πιάσει πονόδοντος στην αριστερή μεριά, στο πάνω και στο κάτω δόντι ταυτόχρονα… Σίγουρα θα είναι δύσκολα και άβολα και μίζερα αλλά μια βραδυά είναι θα περάσει… εξάλλου δεν έχω και επιλογή, θα πάω και θα κοιτάξω να περάσω όσο το δυνατόν καλ…. Ωωωωχ, κουδούνι!!!!
    “-Ναι, Μαιρούλα, κατεβαίνω…”…

Σκούρα τα πράγματα... (3)

Πετσέτα βρεμένη!!! Τί διάολο, πάλι χαλασμένο είναι αυτό το καλοριφέρ, κάθε φορά τα ίδια μου κάνει και η πετσέτα μου δεν στεγνώνει και σηκώνεται η πέτσα μου σαν του κοτόπουλου όταν την ακουμπάω πάνω μου!! Δεν έχω χειρότερο!!... σύμφωνοι, υπερβάλλω… έχω και χειρότερα… Όπως αυτό το φιάσκο το σημερινό… Όχι, όχι ο γάμος, για τα δικά μου λέω… Τί θα πω λοιπόν σε όσους με ρωτούν που είναι ο Θέμης; χμμμ… “έχει αγώνα απόψε”… μπααα, στο κάτω κάτω δεν έχει αλλά ακόμα κι αν είχε, είναι γελοία δικαιολογία (είναι σίγουρα τα πουρνάρια που δεν συγκρίνονται με το γάμο…) χώρια που θα έκανε όλους τους υπόλοιπους αρσενικούς να φρουμάξουν διότι αυτοί το έχασαν το ματς για να συνοδέψουν τις κυρίες τους στο γάμο (ενώ ξεκάθαρα θα προτιμούσαν τα πουρνάρια)!!
    Μήπως να πω οτι είναι άρρωστος;… και σαν τι να έχει πάθει; Πρέπει να είναι κάτι αρκετά σοβαρό για να τον κρατήσει κρεβατωμένο αλλά όχι και τόσο σοβαρό που να κινήσει ανησυχίες και να προκαλέσει τηλέφωνα ενδιαφέροντος αύριο… Κρύωμα; Δεν κυκλοφορεί κανένας ιός τελευταία… Κοιλιακά; Αηδία, είναι και γάμος, μην αρχίσουν όλοι να σκέφτονται τον Θέμη στον καμπινέ, θα χαλάσει το “μουντ” της εκδήλωσης…
    Ημικρανία;… πολύ γυναικείο ίσως… Μα τί αρρώστια να του βάλω;;;!! Αι σιχτίρ… απάνω μου ΚΑΙ αυτό το πρόβλημα… Και γιατί παρακαλώ να πρέπει εγώ να βρίσκω πάντα τη λύση σε όλα;; Να πώ άραγε οτι λείπει σε ταξίδι; Μπα, αυτός βαριέται ως και διακοπές να πηγαίνει, αν δεν τον τραβούσα εγώ ούτε μέχρι το εξοχικό των δικών μου δεν θα πηγαίναμε, τρία τέταρτα με το αυτοκίνητο… Χώρια που επαγγελματικά ταξίδια δεν έχει, έψαξε πολύ για να βρει δουλειά που να “μην τον τρέχουνε” όπως λέει… Βρε, μήπως να λέω οτι είχε να πάει σε έναν άλλο γάμο ενός άλλου φίλου και έτσι “χωριστήκαμε” γι’απόψε; Ναι, αυτό είναι καλή δικαιολογία, μπράβο μου! Αμ, το ξέρει ο μπαγάσας οτι θα βρω τη λύση γι’αυτό μου τα πετάει τα προβλήματα… Μακάρι να μπορούσα να του τα πετάξω πίσω, απλώς να μην σηκώνω πιά τις ευθύνες του, να κοιτάζω μόνο τον εαυτό μου! Και να με προστατεύω και να με νταντεύω και να μη σκάω…
    Αυτό το τσουλούφι δεν λέει να κάτσει εκεί που το βάζω τόση ώρα, τι στο διάολο, όση προσωπικότητα δεν έχω εγώ έχει το τσουλούφι!! Ωχ, ας πάει όπου θέλει… Δε με νοιάζει καθόλου… Όχι επειδή δεν θα είναι αυτός να με δει όμορφη… Απλώς νιώθω πολύ κουρασμένη σήμερα για να με νοιάζει…

    Ναι, κουρασμένη και μπαϊλντισμένη ρε παιδί μου… Και να πεις οτι δεν του το είπα οτι, “βρε αγάπη μου, έλα μαζί μου απόψε, είναι ντροπή, μπορεί η Σόφη να είναι δική μου φίλη αλλά και συ με το Φίλιππο μια χαρά παρέα έχετε κάνει τόσες φορές…” Τίποτα! Ανένδοτος! Κι αφού δεν έπιασε αυτό, έριξα μούτρα και κράτησα τη γνωστή μου σιωπή για περίπου 17 λεπτά… τίποτα ούτε και μ’αυτό! Ούτε που ρώτησε τι έχω! Και μετά άρχισα τα καυστικά αστεία, ξέρεις, σαρκασμός και τα σχετικά… ούτε αυτό έφερε αποτέλεσμα.  Όχι, δεν είπε τίποτα ούτε αυτή τη φορά… Ό,τι ήξερα να κάνω το έκανα, δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο θα μπορούσε να του αλλάξει γνώμη…
    Μουλάρι είναι ώρες ώρες! Αλλά είναι το δικό μου μουλάρι και τον αγαπάω με όλα του τα στραβά… Και τώρα θα πω και ψέματα για πάρτη του, τί με βάζει και κάνω πια!!! Δε μπορώ ακόμα να σκεφτώ ποιός άλλος, φίλος μας κιόλας, είναι αυτός που παντρεύεται σήμερα, λέμε τώρα, θα πω “κάποιος συνάδελφος” και θα καθαρίσω… Αχ βρε Θέμη, τί θα κάνω με σένα; Και τι θα κάνω και μ’ αυτό το μαλλί που έχει τις κακές του και δεν λέει να σταθεί;;; Μπορεί να λέω οτι δεν με νοιάζει πώς θα είμαι σήμερα αλλά, ε, δεν είναι κι αλήθεια.. Και ασυνόδευτη και σαν κατσιβέλα, δεν λέει!!! Κάτσε να βρω λίγο τζελ να του βάλω μπας και πάρω τον έλεγχο… του τσουλουφιού τον έλεγχο εννοώ…. Τον έλεχγο της ζωής μου δεν βλέπω να τον παίρνω…
    Μπορεί το γεγονός αυτό καθ’αυτό να μην είναι ίσως τόσο σοβαρό, το ότι ο Θέμης δεν έρχεται μαζι μου απόψε, μα είναι δυστυχώς ενδεικτικό! Ο Θέμης κάνει πάντα αυτό που θέλει, πάει όπου θέλει και μόνο με όποιον θέλει κι εγώ ακολουθώ… και όχι, τις περισσότερες φορές δεν με ενοχλεί, για να λέω και την αλήθεια περίπου τους ίδιους ανθρώπους κάνουμε κέφι και σχεδόν πάντα μου αρέσουν κι εμένα αυτά που κανονίζει εκείνος… Όχι, δεν με τραβάει μαζί, δεν υποφέρω, θέλω και πάω μαζί… Απλώς, να, έρχονται κάτι ώρες που ΕΓΩ θέλω να κάνουμε μαζί κάτι και ο Θέμης, τις πιο πολλές απο αυτές, ασκεί βέτο: εγώ δεν έρχομαι!  Και μου δηλώνει με συγκατάβαση “εσύ μωρό μου να πας, δεν έχω αντίρρηση”   λες και του ζήτησα την άδεια!! Μάταια προσπαθώ να του χώσω μέσα στο ξεροκέφαλο του οτι δεν ζητάω άδεια, συντροφιά ζητάω που στο κάτω κάτω την δικαιούμαι κιόλας μια και είμαστε ζευγάρι! Τίποτα αυτός… σαν να τα λέω σε τοίχο…

    Για το σημερινό έφερε και όλα τα υπόλοιπα στη συζήτηση… αυτά για τη ζωή του και τη σειρά της…  Και σαν να μη μου έφτανε που θα είμαι μόνη μου, θα έχω να σκέφτομαι και όλα όσα είπε και ένα όνειρο θα είναι η βραδυά για μένα! Αν ήξερε η Σόφη πόση αρνητική ενέργεια κουβαλάω σήμερα, σίγουρα θα μου απαγόρευε να πλησιάσω στα εκατό μέτρα το γάμο της! Όμως  δεν το ξέρει και θα πάω και θα προσπαθήσω να περιορίσω και την καντίφλα μου αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα. Άμα δω τα σκούρα, θα πάρω ένα ταξί και θα εξαφανιστώ… θα’ρθω να κλειστώ στο σπιτάκι μου και να γίνω κουρέλι με την ησυχία μου… Σοκολατάκια έχω άραγε;;!! Ναι, έχω, τώρα θυμάμαι… προχθές μου τα έφερε ο ίδιος ο προκομένος μου… βρε, λες να ήταν προμελετημένο το έγκλημα;; Λες να μου τα έφερε για να έχω παρηγοριά στην πίκρα που μου φύλλαγε; Ικανό τον έχω… Δε βαριέσαι,  τουλάχιστον έχω το βάλσαμο!
    Ας βαφώ κιόλας απο τώρα και μετά ντύνομαι… Ούτε που έχω αποφασίσει καλά καλά τι θα βάλω… Τουλάχιστον έτσι που θα πάω με τα παιδιά μπορώ να βάλω τακούνια… ένα πρόβλημα λιγότερο… Χμμμ, μια χαρά κρατούν κι οι μαύροι κύκλοι, όλη τη βδομάδα σαν την τρελή έτρεχα, δεν κοιμήθηκα καλά ούτε ένα βράδυ, τι περιμένεις… Ευτυχώς που η κοσμετολογία παρέχει ένα σωρό μαγικά και ματζούνια και σοβάδες για να εξαφανίζουμε τα σημάδια της ζωής μας απο το πρόσωπο μας… όσο μίζερο κι αν είναι στ’αλήθεια αυτό… Καλά, μην αρχίσω τώρα τα φιλοσοφικά τα δικά μου γιατί κάηκα, με το βρακί θα με βρουν τα παιδιά όταν έρθουν!
Λοιπόν, βαρύ μακιγιάζ μια χαρά για το βράδυ, έτσι που ήταν και η μέρα σήμερα, με έχει εμπνεύσει να μουτζουρωθώ, μια μουτζούρα ήταν κι ο ουρανός και παρόλο που τώρα νύχτωσε, ακόμα το καταλαβαίνεις οτι είναι βαρύς και γεμάτος σύννεφα… περίεργο πράγμα… Και για να λέω την αλήθεια, αντί να τρέχω στην πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής της Σόφης, μια χαρά θα καθόμουν μέσα και θα έβλεπα τηλεόραση μέχρι να γίνουν τα μάτια μου τετράγωνα ή μέχρι ν’αποκοιμηθώ στην πολυθρόνα… όποιο ερχόταν πρώτο δηλαδή, δε θα μ’ένοιαζε… Αλλά για μια ακόμα φορά στη ζωή μου θα κάνω κάτι που δεν θέλω και θα πάω στον ρημάδη το γάμο και θα χαμογελάω και θα βρω και καμιά καλή ευχή να δώσω σε νεόνυμφους και συγγενολόι (ενώ αυτοί, είμαι σίγουρη, στο πατροπαράδοτο “και στα δικά σου” θα μείνουν… αν και όπως έχουν τα πράγματα καλύτερα να μου ευχηθούν το λόττο… )

(κι ακόμα λίγο...)

Σκούρα τα πράγματα (2)

Μωρέ… μήπως γίνομαι πολύ κακιά;…. Μήπως χολιάζω και κατηγορώ ωραία γαμήλια έθιμα και το όλο σκηνικό του παντρεύεσθαι άδικα;… Όχι, καλά τα λέω! Ποιά γαμήλια έθιμα μωρέ και κολοκύθια;;… Θα ξεχάσω εγώ τότε που πάντρευα τους κουμπάρους μου και έρχεται ο βιντεάς και μου λέει “να κοιτάς κατά δω και να μου χαμογελάς την ώρα που θα αλλάζεις τα δαχτυλίδια, κουμπάρα” και φυσικά τον πήρε ο γέρο-διάολος! Διότι γύρισα κι εγώ, κυρία, και του είπα με ύφος χιλίων καρδιναλίων “ακουσε να σου πω αγαπητέ μου, εγώ θα κάνω τη δουλειά μου σωστά και θα κοιτάω εκεί που πρέπει να κοιτάω και προτείνω να κάνεις κι εσύ τη δουλειά σου σωστά και να τραβήξεις όσο καλύτερα μπορείς χωρίς να μου ζητάς να ποζάρω σαν ηλίθια την ώρα που συμμετέχω και συντελώ στο μυστήριο”!!!
    Πολλαπλά εγκεφαλικά κόντεψε να πάθει, δεν νομίζω οτι του είχε ποτέ μιλήσει κανείς άλλος έτσι! Ήταν και το ύφος μου ασφαλώς… Καλά να πάθει όμως ο χιτλερίσκος, ακούς εκεί, νομίζουν οτι είναι αρχηγοί ρε συ!! Και, λόγω παιδιών και εγγονιών που θα δούν το βίντεο (αυτά που λέγαμε πριν), κανείς δεν τους φέρνει αντίρρηση! “Ωραία γαμήλια έθιμα” σου λέει μετά…. Χα!! Ένα μάτσο βλακείες είναι και θα μπορούσα να πω κι άλλα αλλά βαριέμαι τώρα…

    Ώρα είναι ν’αρχίσω να φτιάχνομαι… ένα μπανάκι θα με ξυπνήσει κιόλας, χάλια είμαι, δεν ανοίγει το μάτι μου… ο μεσημεριανός ύπνος με χαλάει γαμώτο, αλλά είναι τέτοιος κι ο καιρός που δεν είχα κέφι να κάνω τίποτα άλλο… μαυρίλα και σκοτεινιά αλλά βροχή, ευτυχώς, δεν πέφτει… μόνο που μας έχει ρίξει τελείως όλους το σκούρο γκρί.. και η Μαίρη τα ίδια είναι (και ο Κοσμάς ασφαλώς…), μου τα’πε πριν που την πήρα τηλέφωνο… Κι ούτε φυσάει, ούτε κρύο πολύ κάνει, μόνο που όλα είναι μουντά και μίζερα και εκτός από το ευτυχές ζεύγος, δε νομίζω ότι κανείς άλλος νιώθει ιδιαίτερα ευτυχισμένος σήμερα… εγώ σίγουρα όχι…
    Μεγάλη περιέργεια έχω να δω πώς θα είναι η Σόφη απόψε… το νυφικό μας το έχει κρατήσει κρυφό, θέλει λέει να είναι έκπληξη για όσους περισσότερους γίνεται… Εγώ πάλι λέω, τι σημασία έχει; Η ζωή μας μια χαρά (έ, λέμε τώρα…) συνεχίζεται ανεξάρτητα απο το νυφικό της σχεδόν φιλενάδας μας! Έχουμε κι εμείς τις σκασίλες μας! Και στο κάτω κάτω, πολύ πιο σοβαρό είναι το να πηγαίνεις ως ασυνόδευτη τριαντάρα (και κάτι… και κάτι περισσότερο) στο γάμο της κολλητής σου, τη στιγμή που ποοοολύς κόσμος ξέρει οτι η συναισθηματική σου ζωή είναι ένα μπάχαλο και ο άντρας της ζωής σου δεν σε θελει (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων… οι έρευνες συνεχίζονται) στη ζωή του, από το να έχουν δεί το νυφικό σου πριν την “άφιξη”!!!
    Όριστε, το είπα! Μπορεί ο συνειρμός να μη βγάζει ακριβώς νόημα και να μπέρδεψα λίγο άσχετα πράγματα αλλά πολύ καλύτερα νιώθω τώρα που το έβγαλα απο μέσα μου (και το άκουσε η μπανιέρα και η κουρτίνα με τα ψαράκια…)! Ναι, χάλια είναι να πρέπει να πάω στο γάμο μόνη και να δεχτώ τουλαχιστον τρεις ντουζίνες βλέματα συμπάθειας  (ακριβώς τόσα όσα “και στα δικά σου” θ’ακούσω…) Και να σκέφτομαι όλο το βράδυ οτι η Σόφη τα κατάφερε να τα βρει τελικά με τον άχρηστο (ok, ποτέ δεν τον χώνεψα και δεν έχω σκοπό ν’αρχίσω να κρύβομαι κι απο τον εαυτό μου όπως κρύβομαι απο τη Σόφη τόσο καιρό...) και να φτάσουν και στο γάμο κι εγώ δεν καταφέρνω ούτε καν μια επικοινωνία της προκοπής να έχω με το Θέμη… παρόλου που υποτίθεται πως είμαστε μαζί! Και το ότι μιλάω μόνη μου χάλια είναι, να μην πω και ανησυχητικό, αλλά δεν θα το αναλύσω τώρα…

    Πώς γίναμε έτσι… μετά απο τόσα χρόνια… Θέλει λέει χρόνο λέει να σκεφτεί… να δει τι θέλει… να βάλει τη ζωή του σε μια σειρά… μα, σε μια χαρά σειρά είναι η ζωή του, σε τράπεζα δουλεύει, το διαμέρισμα δικό του είναι (ας είναι καλά ο πατέρας του…) αλφαρομέο καινούρια πήρε πέρυσι, περισσότερη σειρά δεν  ξέρω πώς θα μπορούσε να βάλει…  Και με όλα αυτά γυριζει και μου λέει “να δούμε”!!!
    Μα τί να δούμε αγάπη μου!!!;;; Τώρα θα δούμε;; Μετά απο μια χούντα χρόνια;;; Και δεν είναι οτι χωρίζουμε, όχι, μια χαρά με θέλει,  προχθές μάλιστα το άκουσαν και οι Μιχαλακόπουλοι απο το διπλανό διαμέρισμα οτι με θέλει, τόσο πολύ “με ήθελε”… Αλλά στο γάμο απόψε δεν ήθελε να έρθει γιατί ήταν μεγάλο βήμα γι’αυτόν, λέει, στην παρούσα φάση και δεν ήθελε να δημιουργήσει τις λάθος εντυπώσεις…. Μη χέσω!!! Και, αναρωτιέμαι, “λάθος” για ποιόν θα ήταν οι εντυπώσεις;;; Για όλους όσους πιστεύουν πως είμαστε μαζί; Για μένα; Ανάθεμα τις μισές του τις κουβέντες και ανάθεμα και τη δική μου τη βλακεία που δεν ρωτάω τί εννοεί κάθε φορά και μετά κάθομαι και σκάω μόνη μου και προσπαθώ να γεμίσω τα κενά με υποθέσεις απο μυαλού μου…
    Και φυσικά μόνο το τί θέλει αυτός φαίνεται να έχει σημασία! Το τί θέλω εγώ, πάντα, περνάει στα ψιλά γράμματα… Κι εγώ δεν έχω τρόπο να το υποστηρίξω, δεν ξέρω ακομα, τόσον χρονών που έφτασα, πώς… Κι έτσι απόψε θα πάω με τα παιδιά στο γάμο (και ευτυχώς δηλαδή…), θα ακούσω μόνη μου όλα τα “και στα δικά σου” (συν τα βλέματα συμπόνιας λόγω της μοναχικής παρουσίας μου) και θα πρέπει να βρω και δικαιολογία για την απουσία του γι’αυτούς που ξέρουν μεν οτι είμαστε μαζί αλλά δεν είναι και τόσο φίλοι που να ξέρουν τα τελευταία τερτίπια του… Λαμπρά!

(έχει κι άλλο...)

Σκούρα τα πράγματα... (1)

… βρε, μήπως να αρχίσω να ετοιμάζομαι σιγά σιγά;… έχω κι αυτή τη βαρεμάρα-ανορεξία να παραστώ στο σημερινό που σίγουρα θα αυξήσει το χρόνο προετοιμασίας μου ίσως και στο διπλάσιο… επειδη θα ετοιμάζομαι σερνόμενη!! Μπααα, δεν βαριέσαι, έχω ώρα, έχει φως ακόμα έξω αν και μ’αυτή τη σκοτεινιά σήμερα μόλις και μετά βίας το βλέπω… Ναι, έχω ακόμα κάμποση ώρα να χουζουρέψω, στο κάτω κάτω δεν είμαι εγώ η νύφη! Εγώ ούτε καν κομμωτήριο δεν πήγα, τόοοοοσο πολύ σκάω για την εμφάνιση μου σήμερα, θα λουστώ σε λίγο και θα τα φτιάξω μόνη μου τα μαλλάκια μου. Σιδέρωμα δεν έχω να κάνω, αποτρίχωση έτσι όπως το βλέπω δεν θα χρειαστώ, μια χαρά μωρέ, δεν βιάζομαι…  μόνο αυτή η συννεφιά όλη μέρα με έχει τσακίσει, σαν να μου έχει ρουφήξει την ενέργεια μου όλη! Ε, δεν είχα και πολύ, όλη η βδομάδα με ξετίναξε πάλι, ευτυχώς έχω και την αυριανή μέρα για να ξεκουραστώ μια στάλα…. Ναι, βάζοντας πλυντήρια και μαγειρεύοντας για την ερχόμενη εβδομάδα… παλιοκατάσταση!!! Ασε, άμα με πιάσει η γκρίνια και γι’αυτό τωρα, δεν θα κάνω προκοπή…
    Η Μαίρη είπε θα περάσουν από δω με τον Κοσμά να με πάρουν παρά είκοσι, δίπλα είμαστε, λέει,  (ο Κοσμάς “λέει” δηλαδή, σιγά μην “λέει” η Μαίρη τίποτα για οτιδήποτε, η έκφραση απόψεων, γενικά, είναι ο τομέας του Κοσμά... της Μαιρούλας ο τομέας είναι το μακραμέ...) και δε νομίζει (ο Κοσμάς πάντα…) να έχει και κίνηση άρα θα φτάσουμε στην ώρα μας. Ακριβώς στη ώρα μας για να μη χάσουμε και την άφιξη της βασίλισσας της βραδυάς ντε! Όλα τα λεφτά αυτό είναι! Ακριβώς εκεί που αν βγεις, ως νύφη, απο το αυτοκίνητο πολύ γρήγορα ή πολύ ατσούμπαλα ή πολύ στραβά ή, το χειροτερο, κάποιος μπει μπροστα στην κάμερα και ΔΕΝ απαθανατιστεί το γεγονός κατά πώς πρέπει, σε ξαναχώνουν με το στανιό στο αυτοκίνητο για να ξαναβγείς και να το τραβήξουν σωστά!!!!

    Την πρώτη φορά που το είδα το σκηνικό έμεινα κεραυνόπληκτη! Έκτοτε, και επειδή τελικά επιβίωσα τον κεραυνό, το είδα να επαναλαμβάνεται τουλάχιστον άλλες τρεις φορές και το κουβέντιασα και με ένα σωρό κόσμο (ακριβώς επειδή είναι εξαιρετικά εντυπωσιακό) ο οποίος, σωρός κόσμος, επιβεβαίωσε οτι πρόκειται για πάγια τακτική!!! Είναι επίσημο, όταν δεν βγεί καλά η νύφη από το νυφάμαξο, την ξαναχώνουν μέσα να ξαναβγεί και το κάνουν μέχρι να το κάνει σωστά!! Συνήθως με τη δεύτερη το πετυχαίνει η ταλαίπωρη ερασιτέχνης (που κανονικά, μια πρόβα έπρεπε να την είχε κάνει η άχρηστη, πού πας καλή μου να παντρευτείς  χωρίς να έχεις προβάρει την έξοδο από το νυφάμαξο!!!;;;)  αλλά έχουν αναφερθεί και περιστατικά όπου χρειάστηκε και τρίτη φορά μέχρι να απαθανατιστεί η (επιτέλους ) όλο χάρη και φυσικότητα (προπαντώς), έξοδος! 
    Όχι, δεν αστειεύεται κανείς με αυτά τα πράγματα! Τι είναι μια τόση δα (στιγμιαία στ’ αλήθεια…)  ξεφτίλα (γιατί πώς αλλιώς να χαρακτηριστεί τοιαύτη διαδικασία επαναχωσίματος στη μερσεντές της λευκοντυμένης…) ενώπιον 450 καλεσμένων, ΜΟΝΟ, (διότι “κάναμε κλειστό γάμο, μόνο οι κοντινοί συγγενείς”),  μπροστά στο να έχεις ένα ονειρεμένο βίντεο του γάμου σου, με την σωστή άφιξη-έξοδο απο το νυφιάτικο αμάξι!!;; Αυτό παιδί μου θα το βλέπουν τα παιδιά, μη σου πω και τα εγγόνια σου (αν βέβαια υπάρχουν βίντεα και ντιβιντιά τότε και δεν έχουν αντικατασταθεί από κι εγώ δεν ξέρω τί είδους προηγμένης τεχνολογίας συστήματα που δεν θα παίζουν αυτό που με τόσο κόπο παρήγαγες εσύ και ο βιντεάς σου την προηγούμενη εβδομάδα…), δεν είναι πράγμα τώρα να έχεις βγεί στραβά απο το νυφάμαξο!!!

    Ααααα, το νυφάμαξο… Η μοναδική ίσως ευκαιρία της καθε μιας μας (άντε, βάζω και τον εαυτό μου μέσα αν και για ποοοολλούς λόγους δεν θα έπρεπε…) να ζήσουμε την εμπειρία της Σταχτοπούτας! Πανέμορφα στολισμένο τις πιο πολλές φορές, με ελάχιστες εξαιρέσεις περιπτώσεων, αμείληκτα καταγεγραμμένων στην ιστορία των γάμων, όπου το νυφάμαξο επιτάφιο θύμιζε… με αποτέλεσμα κάποιοι (κακεντρεχείς ομολογουμένως) καλεσμένοι να σιγοψάλλουν το “αι γενεαί πάσαι” αμα τη εμφανίσει της νύφης… Ατυχείς συγκυρίες, το δίχως άλλο…
    Και, όχι, δεν πρόκειται να γίνει κολοκύθα το αμάξι αυτό, ακόμα και στις 4μισι το πρωί που θα γυρνάς μετά το γλέντι, ψιλοτύφλα από το πιώμα της “πιο χαρούμενης βραδυάς της ζωής σου”… το πολύ πολύ να ξεράσεις απο το εν λόγο πιώμα (και την ανείπωτη ευτυχία) στο πίσω κάθισμα, μα κολοκύθα δεν θα γίνει!!! Το πολύ πολύ να το κουτσουλίσει κάποιο αναιδές περαστικό πτηνό, ακριβώς πάνω στη φούξια κορδέλα που δένει χαριτωμένα τα σωμόν χρυσάνθεμα που ξαπλάρουν επάνω στο καπώ και να γίνουν όλα μαζί, χρυσάνθεμα και κορδέλα, μια σιχασιά… μα κολοκύθα δεν θα γίνει!!! Το πολύ πολύ να τρακάρει πουθενά επειδή ο καψερός που θα το οδηγεί (συνήθως μπατζανάκης του ξαδέρφου του κουμπάρου ή κάτι τέτοιο…) δεν βλέπει την τύφλα του εξαιτίας των χρυσανθέμων και της κορδέλας που λέγαμε που του είναι μεσ' στη μούρη και του κάνουν το οπτικό πεδίο ανθώνα, ΜΑ κολοκύθα δεν θα γίνει, το επαναλαμβάνω!!! Όχι, μπορείς πάντα να βασίζεσαι στο νυφάμαξο…
    Και το νυφικό…. Η συνέχεια του παραμυθιού… Αχ, το ονειρεμένο, λευκό σαν χιόνι πρίν το πατήσουν τα αυτοκίνητα, νυφικό, με την φούστα-φούσκα που όπως σου είπε η μαμά επανειλημένα στις πρόβες “πολύ σου πάει χρυσό μου” και συνεφώνησε και η κυρία Κούλα η ιδιοκτήτρια του οίκου νυφικών (που είναι και αμερόληπτη διότι είναι επαγγελματίας…) και τον κορσέ απο πάνω (που “είναι πολύ της μόδας, σε όλα τα περιοδικά χρυσό μου”) που σου κόβει λιιιιίγο την ανάσα μια και απο το άγχος τώρα τελευταία έχεις τσακίσει τα τυρογαριδάκια και “έχεις πάρει λίγο χρυσό μου”… Αχ, ναι, το νυφικό, η μοναδική ευκαιρία να ντυθείς σαν καρνάβαλος και να μην μπορεί κανείς να πει κουβέντα, να ξεχωρίζεις απο όοοοολες τις άλλες παρούσες στη βραδιά… και όχι μόνο διότι αποκλειστικά εσυ ΔΕΝ χωράς να περάσεις ανάμεσα απο τα τραπέζια στη δεξίωση λόγο της φούστας-φούσκας!! Τί κι αν χρειάζεται να σέρνεις την κουμπάρα μαζί σου στον καμπινέ κάθε φορά που θέλεις τσίσα σου μια και μονάχη σου δεν τα βγάζεις πέρα με το το νυφικό και το κατούρημα...  Χαλάλι!!!

(αναμείνατε δια τα περαιτέρω...)

Ήλιε μου, ήλιε μου... (5 και τέρμα)

Γύρισμα απαραιτήτως!! Σα μπριζόλα στο γκριλ νιώθω… μπρός τα κάλλη βέβαια… Ας όψεται που όλα μου τα ρούχα είναι ανοιχτόχρωμα και δείχνουν σαφώς καλύτερα με το μαύρισμα… και, μεταξύ μας, μαυρισμένη δείχνει και η κυτταρίτιδα λιγότερη… όχι που έχω δηλαδή, προληπτικά το κάνω το μαύρισμα….
    Τί να κάνει άραγε τώρα; Από την ημέρα που γνωριστήκαμε δεν περνάει εικοσιτετράωρο που να μην αναρωτηθώ… ανάλογα με τη διάθεση μου, φαντάζομαι και τις πιθανές απαντήσεις… Όταν είμαι σε καλή διάθεση, τον φαντάζομαι να με σκέφτεται, ίσως και να κρατάει το τηλέφωνο έτοιμος να μου τηλεφωνήσει (και να δειλιάζει ίσα ίσα την τελευταία στιγμή…), ή ακόμα και να ρωτάει το Νικολάου για μένα… αυτοί οι δύο κολλήσανε τελικά, νομίζω οτι κάνουν αρκετή παρέα… Ναι, ναι, δίοτι και τις προάλες μιλούσαν για κείνη την ταινία, πώς την είπανε δεν θυμάμαι τώρα, που πήγαν και είδαν μαζί… και στο γιαπωνέζικο μαζί μου φαίνεται είχαν πάει… Ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία, κολλητοί πρέπει να έχουν γίνει γιατί και στο φωτοτυπικό αρκετές φορές τους έχω πετύχει να σιγοκουβεντιάζουν… Τι να λένε άραγε;
    Άν όμως είμαι στις κακές μου, τότε τον φαντάζομαι να τά’χει με μια δίμετρη κουκλάρα, μορφωμένη, πανέξυπνη, απο πλούσια οικογένεια και με λουσάτο αμάξι (και χωρίς ίχνος κυτταρίτιδας… σαν εμένα δηλαδή σ’αυτό….) και να μην θυμάται καν το όνομα μου… Στατιστικά, οι κακές μου μέρες ειναι πολύ περισσότερες από της καλές μου κι έτσι πάρα πολλές φορές τον έχω “δει” με την κουκλάρα… Τί να την κάνω τέτοια φαντασίωση μου λές;!!

    Όχι, δεν μπορεί να πάει άλλο αυτή η κατάσταση! Με το που θα γυρίσω στο γραφείο πρέπει να πάρω τα πόδια μου και να κάνω τίποτα πιο ουσιαστικό από το να πω “Ωραίο σακάκι, Μάνο” (τον ερχόμενο Μάρτιο, στις 22…)!! Πρέπει να δραστηριοποιηθώ! Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να πάω γυρεύοντας για χυλόπιτα… Στο κάτω κάτω ίσως αν με απορρίψει να σταματήσω να είμαι ερωτευμένη μαζί του… όχι ότι δούλεψε αυτό στο παρελθόν…. Μια χαρά παρέμεινα ερωτευμένη ακόμα και μετά απο χωρισμό και μετά απο χυλόπιτα και μετά απο προδοσία… Η Όλγα λέει οτι ο έρωτας είναι αυτόνομος, ότι έρχεται και φεύγει μόνο όταν “εκείνος” θέλει, ότι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι αν του δείχνουμε τον απόλυτο σεβασμό μας και να ευχόμαστε να μας αποχαιρετά όταν μας αποχαιρετά και ο “περί ου ο λόγος” διότι αλλιώς πονάει βρε παιδί μου πολύ…
    Στην περίπτωση του Μάνου, βέβαια, πρέπει πρώτα, να προσπαθήσω να τον κερδίσω και να μην σκάω για τα υπόλοιπα…
    Κάηκα!!! Εντελώς!!! Άντε σιγά σιγά να μαζεύομαι, δεν πιστεύω ότι ψημένη θα είμαι ιδιαίτερα γοητευτική… και τα ρούχα μου που είναι ανοιχτόχρωμα και πάνε σε ηλιοψημένο δέρμα, σε καμμένο δέρμα δεν νομίζω οτι πάνε καθόλου!!!
    Τί να κάνει άραγε τώρα; Να είναι κι αυτός ξαπλωμένος σε καμιά παραλία; Φαντάσου λέει να είναι κι αυτός εδώ!!!    Μπορεί και να τον είχαμε δεί, μπορεί και όχι… Φαντάσου, εκεί που είμαι αραχτή στην ξαπλωτούρα ν’ακούσω τη φωνή του… “επ, γειά, τί κάνεις;”!!! Τι όμορφα που θα ήταν! Και θα μου έβαζε και λίγη αντηλιακή στην πλάτη που δεν φτάνω!! Και φυσικά, λέει, να ήταν μόνος του εδώ, το πολύ πολύ με ένα φιλικό του ζευγάρι παρέα και να μην έμεναν μακρυά απο δω και να ήθελαν να βρεθούμε το βράδυ! Ουάου! Τί θα φορούσα άραγε αν ήταν να βγούμε;;!! Το γαλάζιο το φόρεμα, οπωσδήποτε! Άραγε να του αρέσει το γαλάζιο; Σίγουρα! Το μπλέ είναι το χρώμα του! Και λέει να μετά το φαγητό να πηγαίναμε και για ποτό, ίσως να χορέψουμε και λίγο…ήρεμα πράγματα, όχι σε τίποτα σκυλάδικα, κυριλέ…  Αχ, τί ωραία! Τέλεια θα ήταν!!  Και λέει να τα φτιάχναμε ακριβώς απόψε!

    Μετά από χρόνια θα μπορούσαμε να θυμόμαστε τη βραδυά αυτή σαν την πρώτη μας μαζί! Και έχει και φεγγάρι σήμερα! Μμμμ, πόσο όμορφα και πόσο ρομαντικά θα ήταν να με φιλούσε στο φεγγαρόφωτο καθώς αυτό θα φτιάχνει το δρόμο του πάνω στη σκοτεινή θάλασσα... Τα χείλια του ζεστά και τα χέρια του να με κρατούν δυνατά σα να μη θέλει να με αφήσει ποτέ απο κοντά του… και να μου ψυθίριζε ότι ήθελε να με φιλήσει από την πρώτη στιγμή που με είδε αλλά δεν τολμούσε να με πλησιάσει… δε τολμούσε γιατί έτρεμε την απόρριψη, την ώρα που θα του έλεγα πως ανήκω σε άλλον...  Και καθώς το χέρι του θα ταξίδευε στην ηλιοψημένη (και ουχί καμμένη) πλάτη μου, όλο και πιο χαμηλά, να με φιλούσε πάλι και πάλι και… 
-“Κυρία, θα με πληρώσεις τώρα για την ομπρέλα;”…..

Ήλιε μου, ήλιε μου... (4)

Κάηκα!!! Γύρισμα πάραυτα και κρέμα… Όπως-όπως και στην πλάτη, βέβαια, τα είπαμε για τον μοναχό τον άνθρωπο… Μωρέ, κανένα φρουτάκι να είχα, έχει αρχίσει να με πιάνει μια πείνα… Είναι άλλωστε και ώρα φαγητού, μπορεί να μην ξέρω τί ώρα είναι μα είμαι σίγουρη ότι είναι ώρα φαγητού… κι αυτα τα τριάμισι κιλά τα περσινά δεν θα τα είχα πάρει αν δεν είχα τόσο απόλυτα ακριβή αντίληψη του πότε είναι ώρα φαγητού! Θα κάτσω λίγο ακόμα μέχρι να ξεροψηθώ καλά καλά κι απο τις δυο πλευρές και μετά θα πάω να φάω καμιά σαλατούλα… ε, και με λίγο ψωμάκι, καμιά μπυρίτσα… διακοπές είμαι, δεν μπορώ να μετράω θερμίδες και στις διακοπές!!!
    Ναι, ξαναγυρίζω στα σχέδια μου λοιπόν… Αν ήταν κι εκείνος ερωτευμένος μαζί μου, είμαι απολύτως βέβαιη οτι θα ταιρίαζαμε καταπληκτικά!!! Ναι, είμαι σίγουρη οτι θα κάναμε πολύ όμορφο ζευγάρι! Ok, μπορεί να μην τον ξέρω και καλά τον άνθρωπο… δηλαδή να μην τον ξέρω καθόλου εδώ που τα λέμε αλλά είναι ολοφάνερο οτι θα ταιριάζαμε! Κατ’αρχήν είμαστε στην ίδια δουλειά! Ατράνταχτο σημάδι ότι έχουμε τα ίδια ενδιαφέροντα! Τώρα θα μου πεις ότι εγώ την ψιλοσιχαίνομαι τη δουλειά, ας όψεται η ανεργεία, και αν έβρισκα καλύτερα θα έφευγα πριν προλάβεις να πεις κίμινο… χμμμμ… ε, καλά, μπορεί κι αυτός να την σιχαίνεται!! Ορίστε!!  Είναι ολοφάνερο οτι επαγγελματικά ταιριάζουμε πολύ!
    Χώρια που ταιριάζουμε και χρωματικά!! Διότι, ποιό είναι το αγαπημένο χρώμα του Μάνου; Το μπλέ! Πιο είναι το αγαπημένο μου χρώμα για το Μάνο; Το μπλε επίσης!!! Και θα το πάω και παραπέρα και θα τονίσω οτι υπάρχει μεταξύ μας απόλυτη σύμπνοια και στην αίσθηση του χρόνου! Σχεδόν κάθε μέρα, ίδια ώρα φτάνουμε στο γραφείο!!
    Όχι, όχι, ταιριάζουμε, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία περί αυτού… Το θέμα είναι να αρχίσουμε να μιλάμε λίγο παραπάνω (λίγο παραπάνο απο το καθόλου δηλαδή…) για να πειστεί κι αυτός για το πόσο πολύ ταιριάζουμε! Ναί, μια χαρά θα πάνε τα πράγματα τότε!
    Χμμμ, σαν να μου βγήκε μια αισιοδοξία ξαφνικά… Επισήμως, η σημερινή είναι μια απο τις “καλές” μου μέρες… όοοοχι, δεν είμαι κάθε μέρα έτσι, η πιο συχνή κατάσταση είναι η καντίφλα… Αλλά κατά πως φαίνεται, κάτι η θάλασσα, κάτι η ήλιος, κάτι η ξεκούραση (και που κάθε βράδυ πάω για ύπνο μισομεθυσμένη… ε, σε διακοπές είμαι…επιβάλεται!!) όλα αυτά έχουν βοηθήσει στην γενική αισιοδοξία που έχω πάθει! Όπως και να’χει, εγώ θα την απολαύσω! Μ’αρέσω έτσι αισιόδοξη!

    Και θα ανανεωθώ κιόλας μ’αυτές τις διακοπές!! Θα γυρίσω πίσω άλλος άνθρωπος! Μαυρισμένη, ξεκούραστη, μια κούκλα! Η Όλγα είχε δίκιο, το να κάνω διακοπές μαζί τους ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν! Και ο Μίλτος είναι μια χαρά παιδί!! Στο κάτω κάτω… ε, δεν τους βλέπω και πολύ… ξυπνούν αργότερα, γουστάρουν να τρέχουν σε απόμερες παραλίες (ενώ εγώ μόλις και μετά βίας σέρνομαι ως εδώ, 78 βήματα μακριά απο το δωμάτιο μου, και λιώνω στην ίδια ξαπλώστρα εδώ και τρεις μέρες…), η μέρα περνάει και δεν τους έχω δει καθόλου! Και μόνο το βραδάκι βρισκόμαστε, φαί, ποτάκι, μια χαρά!
    Ναι, βέβαια, αν ήταν και ο Μάνος εδώ, κάπου ενάμισι εκατομύριο φορές καλύτερα θα ήταν! Όχι απλώς θα είχα ποοοοολύ περισσότερους λόγους να είμαι αισιόδοξη (δεδομένου δε οτι και τα σχέδια που λέγαμε πριν θα ήταν ήδη σχεδόν όλα πραγματοποιημένα…. εκτός απο την αναπαραγωγή δηλαδή, μη μας χαλούσαν και τις πρώτες μας διακοπές τα βλαστάρια μας, κρίμα θά’ταν…) μα θα έκανα και σεξ!!
    Πολύ σεξ, εξαιρετικά πολύ σεξ! Όχι οτι αυτό είναι και μεγάλο πρόβλημα… όχι… ε, λίγο… Ευτυχώς το δωμάτιο της Όλγας και του Μίλτου είναι στην άκρη του διαδρόμου κι έτσι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να μου υπενθυμίζουν οτι εγώ δεν το κάνω… το “ό,τι θέλω”… Και τους σουηδούς που είναι δίπλα  μου, και κάνουν κι αυτοί “ό,τι θέλουν”, ευτυχώς κυρίως μιλούν πολύ και δεν τους καταλαβαίνω τι λένε για να παρακολουθώ τις λεπτομέρειες… Είναι σαν σουηδέζικη ραδιοφωνική  τσόντα!!

    Μια χαρά είμαι! Πιάστηκα λίγο έτσι όπως κοιτάω μονόπαντα τόση ώρα, θα γυρίσω να κοιτάω απο την άλλη μεριά… ωχ, όοοοοχι, γέρος με φαρδύ μαγιώ στο οπτικό μου πεδίο απο αυτή τη μεριά… δεν την ξαναπατάω, ακόμα προσπαθώ να ξεχάσω το θέαμα απο πέρυσι που, παρόμοιος γέρος με παρόμοιο φαρδύ μαγιώ, καθόταν σταυροπόδι απέναντι μου σε παραλιακό ουζερί… το απερίγραπτο θέαμα με στιγμάτισε για το υπόλοιπο της ζωής μου και ακόμα παραπέρα!!! Κεφαλή αριστερά ξανά λοιπόν και ας πιαστώ, χίλιες φορές καλύτερα!!!
    Συμπέρασμα: Απόψε θα είμαι μάλον καμμένη ΚΑΙ πιασμένη! Μια ομορφιά!!! Αλλά μωρέ δε λέει να φύγω ακόμα… στο κάτω κάτω και πού να πάω μεσημεριάτικα; Τρεις μέρες τώρα ακολουθώ το ίδιο πρόγραμμα: ξύπνημα, χυμός απο φρούτα του πάθους (που δεν λέει να τελειώσει να πάρω κανέναν άλλον), μπισκότο κανέλας και τέντωμα στο μπαλκόνι,  παραλία και φραπές, χωριάτικη σαλάτα (με ένα σκασμό ψωμί και μπύρα…), υπνάκος, μετά πάλι παραλία και φραπές, καρπούζι, μπάνιο και καλωπισμός, βραδυνή έξοδος με τα παιδιά… Όχι, δεν είναι άσχημα, για την ακρίβεια είναι αυτό ακριβώς που ήθελα να κάνω πριν έρθω εδώ… όλο το χειμώνα σχεδόν αυτό λαχταρούσα… αυτό και τον Μάνο…
    Δυστυχώς, τώρα που είμαι εδώ λαχταράω περισσότερο το Μάνο! Και δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι πόσο όμορφα θα ήταν άν ήταν κι εκείνος μαζί!  Χώρια που αν συνεχίσω να τρώω τόσο ψωμί με τη σαλάτα μου καθημερινά, θα γυρίσω με άλλα τριάμισι (όχι τέσσερα…) κιλά επιπλέον!!! Ουφ, τεσπά…

(έχει και λιγάκι ακόμα)

Ήλιε μου, ήλιε μου... (3)

Γουλίτσα καφέ…  χμμμμ, όχι, κρύος δεν είναι και ούτε δροσερό δεν τον λές πια τον καφέ μου… μπλιαχ, χάλια τον λες! Κάτσε να φάω μια καραμελίτσα να φτιάξει η γεύση μου, δεν έχω χειρότερο από χλιαρό φραπέ… που στην ευχή τις έβαλα… απο το περιεχόμενο αυτής της τσάντας λείπω μόνον εγώ η ίδια… και κάθε φορά σκαλίζω και ανακατεύω και δεν μπορώ ποτέ να βρώ αυτό που ψάχνω, αν και συχνά βρίσκω αντικείμενα που ποτέ δεν φανταζόμουν οτι διέθετα…. όπως τις προάλες που ξέθαψα φορτιστή κινητού ΝΟΚΙΑ... και κινητό ΝΟΚΙΑ  έχω να χρησιμοποιήσω απο τους Ολυμπιακούς της Αθήνας!!...  Να’τες οι καραμέλες!  Μμμμ, καλύτερα τώρα! Κάνει καλό και στο στομάχι η μαστίχα Χίου, ένα κι ένα είναι λένε…
    Ναι ναι, εγώ μια χαρά τα έχω φτιάξει μέσα στο κεφάλι μου για τα επόμενα 50-60 χρόνια… τουλάχιστον! Το γεγονός ότι ο Μάνος δεν έχει ιδέα για τα σχέδια μου είναι ασφαλώς ένα μικρό πρόβλημα… όχι για τα σχέδια αυτά καθ’αυτά, μόνο για την πραγματοποίηση τους!!
    Τί λέω… έχει αρχίσει να με βαράει ο ήλιος στο κεφάλι κι ας το'χω και κάτω από την ομπρέλα… Η  Όλγα έχει δίκιο: αν δεν τον καλέσω να βγούμε, να βρεθούμε οι δυο μας εκτός γραφείου, να κάνω μια αναγνώριση τοπίου, να δούμε τέλος πάντων και αν είναι διαθέσιμος και αν ενδιαφέρεται ο άνθρωπος, δεν κάνουμε τίποτα!! Και το πρώτο πληθυντικό είναι απολύτως δικαιολογημένο μια και η Όλγα είναι συνοδοιπόρος μου στην δύσκολη πορεία προς την καρδιά του Μάνου… βλέπεις το έχει βάλει αμέτι μου αμέτι να με αποκαταστήσει… είδε κι απόειδε η φουκαριάρα οτι μόνη μου δεν θα κάνω προκοπή και είπε να επέμβει… με το βούρδουλα με έχει!! Μα ό,τι συμβουλή και να μου δώσει, φυσικά, αν εγω δεν κάνω κανένα βηματάκι απο μόνη μου, μαύρα τα βλέπω τα πράγματα…

    Αλλά δεν είναι οτι δεν κάνω βηματάκια… Και κομπλιμέντα για το μπλε βελούδινο σακάκι που φορούσε στις 22 Μαρτίου του έκανα (δηλαδή για να λέμε την αλήθεια, για την ακρίβεια του είπα “καλημέρα Μάνο” εκείνη την ημέρα αλλά ήταν ξεκάθαρο οτι εννούσα “τί τέλεια που σου πάει αυτό το σακακι” είμαι σίγουρη οτι το κατάλαβε, το είδε στο βλέμμα μου, είναι άλλωστε εξαιρετικά οξυδερκής!!), και όλως τυχαίως άφησα να μου πέσουν περί τα δυόμισι κιλά χαρτούρα που κουβαλούσα ΑΚΡΙΒΩΣ τη στιγμή που περνούσε απο δίπλα μου για να με βοηθήσει να τα μαζέψω και να πιάσουμε κουβέντα (παράπονο δεν έχω, να πέσει φωτιά να με κάψει, στα γόνατα έπεσε το παληκάρι και μάζευε… πέραν τούτου ουδέν όμως, γαμώ την ατυχία μου!!!), και καφέ ακριβώς στις 10:33 κάθε μέρα πάω και βάζω στην κούπα μου επειδή την ίδια ώρα πλησιάζει κι αυτός την καφετιέρα… παρόλο που είναι χάλια ο καφές της καφετιέρας διότι τον φτιάχνει ο Βασιλείου κάθε μέρα (μια και φτάνει στο γραφείο πριν το χάραμα μονάχος...)  κι αυτός έχει μια πολύ ιδιαίτερη αντίληψη στο θέμα καφές και πόσες κουταλιές βάζει κανείς ώστε να έχει ρόφημα ως παράγωγο κι όχι μελάνι για τον εκτυπωτή…
    Και τις προάλες που τον πέτυχα με τα παιδιά απο τον τρίτο στο ασανσέρ και μιλούσαν για σούσι πετάχτηκα και δήλωσα, ώστε κανείς να μην έχει αμφιβολία, πόοοοσο πολύ μου αρέσει κι εμένα το σούσι… με την ελπίδα να πει “αχ, τι ωραία, να πάμε να φάμε καμιά φορά”!!! Το γεγονός οτι δεν το είπε ας το αφήσουμε ασχολίαστο όμως… και για να πω και την αλήθεια, δεν είμαι και τόσο ειδική στο σούσι διότι μια φορά που είχαμε πάει με την Όλγα να φάμε εγώ είχα πονόκοιλο και αποφάσισα οτι μόνο ρύζι έπρεπε να φάω...  με αποτέλεσμα να έχω δοκιμάσει ένα μάλλον ελάχιστο δείγμα της ιαπωνικής κουζίνας…. Τεσπά, είμαι σίγουρη οτι αν το δοκίμαζα αρκετά (και ειδικά με συντροφιά το Μάνο) θα μου άρεσε ποοοοολύ!

    Όχι, η αλήθεια να λέγεται, ό,τι μπορώ κάνω… Απο τότε που ήρθε ο Μάνος στο γραφείο δεν έχω πάει ούτε μια φορά άβαφτη ή χωρίς να βγάλω τα φρύδια μου!!! Και καλοντυμένη πάω, και επώδυνα παπούτσια φοράω για να δείχνω ψηλότερη και να σκορπάνε στο μπόι κι αυτά τα τρισήμισι (όχι, όχι, δεν είναι τέσσερα!!!) κιλά που έβαλα πέρυσι το καλοκαίρι στις διακόπές και δεν έχω καταφέρει να διώξω μέχρι σήμερα… Και όταν βρίσκω ευκαιρία πάω και στέκομαι κοντά στην μεγάλη τζαμαρία ρεμβάζοντας το μποτιλιάρισμα έξω στο δρόμο, με την ελπίδα ότι θα περάσει και θα με δει και θα έρθει να πιάσει κουβέντα… έστω για να σχολιάσει το μποτιλιάρισμα βρε αδερφέ!!
    Τζίφος όμως, τίποτα… όλες οι προσπάθειες μου άκαρπες.. Δεν έχει προτείνει ακόμα να βρεθούμε… Δυστυχώς ο γενικός κανόνας λέει οτι “όποιος θέλει, κάνει” αλλα ο κανόνας αυτός ισχύει φυσικά για τους άλλους!! Διότι κι εγώ θέλω, και παραθέλω μάλιστα, αλλά δεν κάνω και πολλά… με τα δεδομένα της Όλγας, δεν κάνω και τίποτα… Αν αντίστοιχα κι αυτός θέλει αλλά ντρέπεται; Αν φοβάται την απόρριψη κι αυτός; Αν νομίζει πως είμαι με κάποιον άλλον; Κι έτσι παρόλο που θέλει, δεν κάνει τίποτα;;; Μπούρδα κανόνας δηλαδή μια και ωραιότατα μπορεί κάποιος να θέλει και πολύ μάλιστα αλλά να μην κάνει τίποτα! Και πού καταλήγουμε; Αδιέξοδο!! Τα σχέδια μου για αιώνια συντροφικότητα και αναπαραγωγή (ένα αγόρι πρώτα και μετά ένα κοριτσάκι για να είναι ζευγάρι…) δεν φαινεται πως θα πραγματοποιηθούν ποτέ!! Δράμα!!!

(όοοοχι, δεν τελειώσαμε)

Ήλιε μου, ήλιε μου... (2)

Ναί, αυτό το “αν ήξερε ότι είμαι ερωτευμένη μαζί του”… Μεγάλη βαρύτητα στην γενική εικόνα έχει αυτό… Δεν είναι φυσικά οτι κολώνω να του το πω, όχι βέβαια, τριαντάρισα πια, δεν είμαστε στο γυμνάσιο που ντρεπόμασταν μη, θεός φυλλάξοι, μάθει το αντικείμενο του πόθου μας τον πόθο μας… όχι, όχι βέβαια… Απλώς, δεν έχει δημιουργηθεί η κατάληλη ευκαιρία ακόμα… ναι, σύμφωνοι, γνωριζόμαστε δω και εφτά μήνες, εικοσι δύο μέρες και κάτι ώρες (όχι οτι τις μετράω, ένα τυχαίο νούμερο ανέφερα…) αλλά βρε παιδί μου δεν έχει τύχει…
    Δηλαδή δεν έχει προκύψει… δεν το έχει φέρει η κουβέντα… τί να του πω του ανθρώπου, “αν δεν έχει να κάνεις τίποτα καλύτερο το σαββατοκύριακο τι θα έλεγες να με κάνεις δική σου διότι, παρεπιπτόντως, σε θέλω, σε ποθώ και δεν βλέπω την ώρα να κοιλοπονέσω τα παιδιά σου”!!!   
    Δε γίνονται αυτά αγάπη μου, μπραφ θα κάνει και θα φύγει τρεχάλα ο δόλιος!!!  Και δεν θα τον αδικούσα κιόλας, να λέμε και του στραβού το δίκιο… Κι εγώ αν με πλησίαζε ένας συνάδελφος, πες για παράδειγμα ο Βασιλείου (αν και δεν συγκρίνομαι μαζί του, είναι ατσούμπαλος, με περίεργη μυρωδιά σαν απο μπισκότα και έχει μονίμως ένα σπυράκι.. όχι το ίδιο πάντα, πάντα όμως ένα….) και μου έλεγε κάτι τέτοιο, στην καλύτερη περίπτωση θα το έβαζα στα πόδια!!! Και καλύτερος να ήταν απο το Βασιλείου αυτός που θα μου έλεγε κάτι τέτοιο, μάλλον πάλι περίπου η ίδια θα ήταν η αντίδραση μου…

     Όχι, όχι, πρέπει να βρεθεί μια ευκαιρία και θα του το πώ, δε γεννάται θέμα, ασφαλώς και θα του το πω, σιγά μη κολώσω… όχι δα… δε φοβάμαι κιόλας… όχι, καθόλου δε φοβάμαι… τί, θα με φάει ο άνθρωπος;;!! Μη χειρότερα!! Το πολύ πολύ να μου πει ότι δε με βλέπει έτσι και με συμπαθει πολύ αλλά όχι με αυτό τον τρόπο… ή ότι είναι ήδη σε μια σχέση… ή ότι δεν είναι έτοιμος να μπει σε μια σχέση διότι πρόσφατα χώρισε… ή ότι είναι ερωτευμένος μέ κάποια άλλη… Ή οτι δεν είναι ερωτευμένος με καμιά άλλη αλλά απλώς δε με γουστάρει… Το πολύ πολύ να με απορρίψει δηλαδή… ακόμα ένας… σπουδαίο πράμα…
    Ποιόν κοροιδεύω;;;!!! Και βέβαια φοβάμαι!!! Τρέμω στην ιδέα οτι εγώ θα πάω με την καρδούλα μου, σαν σπανακόπιτα φτιαχτή, στο πιάτο και αυτός θα μου πει “ευχαριστώ, δεν είμαι φίλος”!!!
    Και θα μείνω μόνη, εγώ και η σπανακόπιτα (την οποία θα φάω φυσικά), να γλύφω ξανά τις πληγές μου (και τα δάχτυλά μου...) και να επαναλαμβάνω στον εαυτό μου τις γνωστές, χιλιοειπωμένες αηδίες του στύλ “μη το παίρνεις προσωπικά” ή “αυτός χάνει” ή, το ακόμα χειρότερο,  “όλα στο παιχνίδι είναι” (ανάθεμά το αυτό το παιχνίδι κι αυτόν που το ξεκίνησε και που όλο οι ίδιοι χάνουν!!!… υποτίθεται οτι τα παιχνίδια είναι διασκεδαστικά για τους παίχτες, ε, λοιπόν, εγώ καθόλου δεν διασκεδάζω μ’αυτό!!)  προσπαθώντας μάταια να παρηγορηθώ!!
    Ναι, τρέμω… και είναι και αυτός ο πρότερος βίος μου που, αλλοίμονο, είναι γεμάτος από παρόμοιες στιγμές… και δεν μπορώ και να τις ξεχάσω κιόλας… Αυτό το “μην το παίρνεις προσωπικά” το έχω ακούσει τόσες πολλές φορές και με έχει κάνει έξαλλη άλλες τόσες που δεν έχω καμία όρεξη να το πω και η ίδια στον εαυτό μου… και να με κάνω η ίδια έξαλλη!!! Όσο για το “αυτός χάνει”, ε, δεν είναι και σίγουρο διότι αν ήταν να χάνει δεν θα προτιμούσε να κερδίσει και να μην αρνηθεί τον έρωτα μου;;!
    Όσο για την απόρριψη αυτή καθ’αυτή… θα μπορούσε να πει κανείς ότι μετά τις εκατόν εξακόσιες φορές που την βιώνει ο άνθρωπος, συνηθίζει… αμ δε!!! Κάθε φορά και χειρότερα! Μετράει προσθετικά βλέπεις και κάθε φορά που συμβαίνει ακούς αυτό το “πάαααλι ρε γαμώτο” μέσα στο κεφάλι σου που έρχεται και σε κάνει ένα με τα σφουγγαρόπανα!.. Και δεν είναι οτι είμαι του πεταματού, όχι, μια χαρά κοπέλα είμαι και αυτό μπορούν να το πιστοποιήσουν ένα σωρό μάρτυρες (τηλέφωνα και διευθύνσεις διαθέσιμα… )… Όχι δεν είναι εκεί το πρόβλημα, αλλά δεν θα κάτσω να αναλύσω τώρα το πού ακριβώς είναι το πρόβλημα μια και έχω μεγαλύτερο πρόβλημα… Το Μάνο!!!

    Κάηκε ο πωπός που, επιβάλεται να γυρίσω και να βάλω και αντηλιακό πάραυτα!! Χριστός κι απόστολος, πώς καίει έτσι ο ήλιος καλέ… Και δεν θα φτάνω να βάλω και στην πλάτη μου, ως συνήθως… ααααχ, ο μοναχός ο άνθρωπος!!! Βλέπεις άμα δεν έχεις ένα γκόμενο τέτοιες ώρες να σε πασαλείψει με αντηλιακό, δεν κάνεις τίποτα… και καίγεσαι κι απο πάνω! Κι άντε μετά να βρείς γκόμενο κόκκινη σαν αστακός.... φαύλος κύκλος...
    Ο Μάνος…  Όχι, δεν μπορώ να πω πως τον ερωτεύτηκα την πρώτη στιγμή που τον είδα… αυτό έγινε ποοοολύ άργότερα, κάπου εννιάμιση λεπτά αργότερα για την ακρίβεια… την στιγμή που μας σύστησε ο Νικολάου και με κοίταξε και μου έτεινε το χέρι και μου είπε, τι φωνή ήταν εκείνη θε μου, “χαίρομαι που σε γνωρίζω”!!! Και τι ωραία ατάκα!! Ασυνήθιστη!!   Όχι, στ’αλήθεια, δεν το λέει κανείς συχνά αυτό, οι πιο πολλοί περιοριζόμαστε σ’ενα ξερό “χάρηκα” κι έξω απ’ την πόρτα. Ενώ ο Μάνος, εδειξε  ξεκάθαρα οτι είναι πρωτότυπος ο άνθρωπος, απο την αρχή! Και μορφωμένος!
    Ναι, εκείνη ακριβώς τη στιγμή ήταν που ένιωσα να λύνονται τα γόνατα μου, η γη να γίνεται κάπως μπαμπακερή και να βυθίζομαι μέσα και να μην βλέπω τίποτα άλλο από τα μάτια του!! Πολύ ποιητικά το παρουσίασα… στην πραγματικότητα η γη δεν ήταν μπαμπακερή, ποτέ δεν είναι, δε βυθίστηκα πουθενά και, ναι, έμεινα να κοιτάζω τα μάτια του, και τίποτα άλλο, με έκφραση απόλυτης βλακείας στη φάτσα μου την οποία, φυσικά, μου περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια η Όλγα!! Σκασμένη στα γέλια φυσικά η Όλγα!!
    Και ναι, αυτό είναι ρεζιλίκι! Αλλά μπροστά στην μεγάλη εικόνα τως πραγμάτων, δηλαδή της πρώτης συνάντησης με τον έρωτα την ζωής μου, τον μελοντικό μου σύντροφο και πατέρα των παιδιών μου, τί είναι ένα τόσο δα ρεζιλίκι; Πταίσμα!!

(ναι, ναι, κι άλλο έχει...)

Ήλιε μου, ήλιε μου... (1)

...αααχ, αυτό είναι!! Αεράκι δροσιστικό και χαδιάρικο!! Τι ώρα να είναι άραγε;… Όχι πως έχει και καμιά ιδιαίτερη σημασία, απλώς για να έχω το νου μου να μην ψηθώ!  Ακόμα και κάτω από την ομπρέλα καίει ο ήλιος, να μη ξεχνιώμαστε… Τί ώρα κατέβηκα στην παραλία; Να ήταν δώδεκα περίπου; Στάσου, ήταν κάπου έντεκα όταν άνοιξα τα ματάκια μου, βάλε και που χουζούρεψα και που ήπια και χυμό απο φρούτα του πάθους και που τεντώθηκα και στο μπαλκόνι κι έφαγα και ενάμισυ κουλουράκι κανέλας και μετά έφαγα και το υπόλοιπο μισό και ‘γίναν δύο… ναι, κάπου μεσημέρι άπλωσα την αρίδα μου εδώ…
    Και τώρα είναι… εεεε... ναι, δεν έχω ρολόι (όπως και κάθε φορά που είμαι σε διακοπές, για “χρονική αποτοξίνωση”)… και είπα  να αφήσω και το κινητό στο δωμάτιο για να “κάνω διακοπές” και από τα τηλέφωνα και τα μηνύματα… Επομένως, όπως τα βλέπω,  δεν έχω τρόπο να ξέρω τί ώρα είναι εκτός κι αν το κάνω σα τους παππούδες μας και κοιτάζω τον ήλιο… μόνο που δεν έχω ιδέα τι ακριβώς θα έπρεπε να κοιτάζω! Ούτε κατά πού πέφτει η ανατολή δεν ξέρω! Ok, είναι επίσημο, αν δεν ξέρω τί ώρα είναι, δεν ξέρω πόση ώρα είμαι στον ήλιο και το πιο πιθανό είναι να είμαι πανταχώθεν γιαουρτωμένη με ΦΑΓΕ (που “παίρνει το κάψιμο”…) απόψε!!!
    Ε, δεν βαριέσαι… Άμα νιώσω ότι καίγομαι (πολύ…), θα μαζευτώ κατά το ξενοδοχείο. Μμμ, ακόμα δροσερός είναι ο καφές… Αυτό είναι κύριοι!! Η θάλασσα μπροστά, καταμπλέ, ο ήλιος από πάνω καυτός, η ξαπλωτούρα απο κάτω, απαραίτητη… διότι είμαστε και καλομαθημένοι, τί να κάνουμε! Ούτε που θυμάμαι πια πότε ξαπλωσα για τελευταία φορά στην ψάθα! Άπαπα, δε μου πάει καθόλου το κατάχαμα, με την άμμο να χώνεται παντού αδιάκριτα, τα μυρμήγκια (ακόμα πιο αδιάκριτα!!), τα πετραδάκια που σε μελανιάζουν στα πιο απίθανα σημεία (και άντε μετά να καλύπτεις τις μελιτζανί βούλες για να φορέσεις το εξώπλατο...) χώρια τα γόνατα που τρίζουν όταν πας να σηκωθείς (αμείλικτος ο χρόνος ρε παιδί μου…), δεν είναι πράμα…

    Όχι, όχι, ξαπλώστρα και πάλι ξαπλώστρα και ας τις χρεώνουν και μια περιουσία!! Έχει καταντήσει να είναι από τα βασικά έξοδα των διακοπών: εισιτήριο, ξενοδοχείο, ξαπλώστρα!! Και μη χειρότερα δηλαδή…  (όχι, όχι, προς θεού δε γκρινιάζω, έδωσα το λόγο μου ότι δεν θα γκρινιάξω ούτε μια σταλίτσα φέτος… δηλαδή, στις φετινές διακοπές εννοώ, στο υπόλοιπο του χρόνου μια χαρά μουρμούρα θα είμαι!!)  Και ο καφές παρέα, σερβιρισμένος στην παραλία, γλυκός, δυνατός και απαραίτητος!.. Σαν τον καλό μου, ίδιος!!!
    Νά’το που τον καλομελέτησα! Ok, το “μου” ήταν κάπως υπερβολικό, το παραδέχομαι… Μα στο κάτω κάτω όποιος αγαπάμε, δικός μας δεν είναι κατά κάποιο τρόπο; Είναι δυνατόν να αγαπάς κάποιον και να σου είναι ξένος; Όταν αγαπάς κάποιον, νομίζω εγώ, σου ανήκει με έναν άλλον τρόπο, μαγικό… σαν να σε δένει η αγάπη μαζί του, σαν να φτιάχνει ένα νήμα και να το κρατάς εσύ απο τη μια και ‘κείνος από την άλλη… Ακόμα κι αν δεν το ξέρει οτι το κρατάει το νήμα, ακόμα κι αν δεν ξέρει οτι τον αγαπάς… και δεν χρειάζομαι καθρέφτη τώρα για να ξέρω ότι έχω φορέσει ένα χαμόγελο λίγο βλαμμένο, έτσι γίνεται κάθε φορά που τον σκέφτομαι, μου το λένε όλοι, χαζοχαμογελάω!!
    Ναι, όταν αγαπάς κάποιον έχεις κάθε δικαίωμα σε κτητικά επίθετα… επίθετα δεν τα λένε αυτά;;; Πού να ξέρω, η γραμματική δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου… Τεσπά. Έλεγα λοιπόν ότι μπορείς μια χαρά να λες “ο καλός μου” ακόμα κι αν “τεχνικά”, που λένε και οι εγγλέζοι, δεν είναι ακριβώς “δικος σου”… με την έννοια της γενικώς εννοούμενης σχέσης δηλαδή… Δικαιολογείται λοιπόν μια χαρά το “μου” κατά τη γνώμη μου για πολλούς λόγους…
    Κατ’ αρχήν θέλεις να τον κάνεις δικός σου πάρα πολύ!! Ε, το λές απο πριν λοιπόν για να γίνει, σαν έκφραση ευσεβούς πόθου δηλαδή, σα για γούρι! Κλασσική περίπτωση “καλομελέτα κι έρχεται”!!

    Αχ, κάτσε να γυρίσω λίγο τα μπρούμητα, άρχισαν να καίγονται τα γόνατα μου… έεετσι, μια χαρούλα… λες να βάλω και αντηλιακό;… μπα, έβαλα πριν να βγω στον ήλιο, όπως ακριβώς λένε οι ειδικοί… νωρίς είναι για να ξαναβάλω. Τώρα βέβαια θα μου πεις, πού ξέρω οτι είναι νωρίς αφού δεν έχω ιδέα τί ώρα είναι;;;…. Ε, με το μάτι!!!
    Στο θέμα μας, είναι λοιπόν κάτι φάσεις που έχει ανάγκη κανείς όλο το γούρι που μπορεί να βρει… ναι, και για τον εαυτό μου λέω βέβαια… ομολογουμένως τα πράγματα με τον Μάνο θα μπορούσαν να είναι και καλύτερα… ασφαλώς, αν ήξερε πόσο ερωτευμένη είμαι μαζί του και αν ήταν κι εκείνος ερωτευμένος μαζί μου και αν ήμαστε και ζευγάρι και αν κάναμε και πολύ πολύ σεξ… ναι, ποοοολύ καλύτερα θα ήταν τα πράγματα!

(η συνέχεια στο επόμενο...)

Μούσκεμα... (5 και τέλος)

Χμμμ, ok, καλή έγινα, όσο καλύτερη κάτω από αυτές τις συνθήκες δηλαδή… Νά’ναι καλά η Μυρτώ που μ’έμαθε να βάφομαι! Ειδικά σήμερα ήθελα να είμαι τέλεια… (αφού η παρουσίαση δεν είναι, μακράν δηλαδή…) αλλά και τι να κάνω… Αμφιβάλλω αν κανείς θα έδειχνε το παραμικρό ενδιαφέρον αν τους έλεγα “ ο γκόμενος μου αποφάσισε χθες να είμαστε πια μόνο φίλοι και η ζωή μου έγινε συντρίμια εξ’ ου και δεν είχα μυαλό να τελειώσω αξιοπρεπώς την παρουσίαση μου… μια και προσπαθούσα να αποφύγω την αυτοκτονία αντικαθιστώντας την με ένα ξεγυρισμένο κλάμα, ένα μπουκάλι κρασί κι ένα κουτί “Λεωνίδες”…
    Ε, καλά, δε λέω… μπόρει και να υπερβάλλω λίγο, είναι η φύση μου τέτοια και η ψυχολόγος μου λέει να μην την αρνούμαι… Αυτή ακριβώς η άρνηση, λέει, είναι αιτία για καταπιεσμένο θυμό και απογοήτευση και κάτι άλλο που δεν το θυμάμαι διότι την ώρα που μου το έλεγε με πήραν τηλέφωνο από το γραφείο και… ε, δεν την άκουσα που το είπε… Κρίμα τα λεφτά που πληρώνω, δηλαδή, αφού τιποτα σχεδόν δεν μένει στο κεφάλι μου…

    Έτοιμη!  Φτου, σκόρδα! Το σακάκι μου, τσάντα, κινητό, ipod, όλα εδω… ok, να κατεβάσω και τα σκουπίδια καλό θα ήταν… Όλα τελευταία στιγμή τα θυμάμαι… Χμμμ… προλαβαίνω; Τέσπά, μέχρι να το σκεφώ θα χάσω χρόνο, κάτσε να τα πάρω… όπα..
    Έφυγα… Την πόρτα άραγε γιατί την κλειδώνω πάντα δυό φορές; Απορώ… Τεσπά, ασανσέρ ή σκάλα; Σκάλα, να διώξω λίγες  τύψεις απο τα χθεσινά σοκολατάκια μια δεν το βλέπω να πηγαίνω στο γυμναστήριο σήμερα, πρέπει να συνεχίσω την αυτολύπηση, πού να τα προλάβω όλα… Ούφ, αυτή η σκάλα με σκοτώνει, η φυσική μου κάτασταση είναι χειρότερη από όσο παραδέχομαι και στον εαυτό μου!
    Δεν το πιστεύω…. Ομπρέλα;;;!!!  Δεν πήρα! Άντε πάλι επάνω, δεν θα το αποφύγω το εγκεφαλικό σήμερα… Ωχ, έχω και τα σκουπίδια μαζί… πώς στο διάολο μπλέχτηκα έτσι;; Τί να τα κάνω τώρα αυτά… μάλλον καλύτερα να τα αφήσω εδώ, δε φανταζομαι να μου την πει κανένας γιά τρία λεπτάκια τώρα… αν και έτσι και τα δεί η Παπαδάκου από τον τρίτο, όλο και κάτι θα βρεί να σχολιάσει η καρακάξα… ακόμα μου το φυλλάει που δεν την είχα καλέσει στο πάρτυ μου πέρυσι…
    Ασανσέρ… όχι, δεν έχω ούτε κουράγιο ούτε χρόνο για να ανέβω με τα πόδια… Άντε, έλα επιτέλους… Και πού την έχω την ομπρέλα άραγε; Στην ντουλάπα; Από πότε άραγε έχω να την χρησιμοποιήσω… πέρυσι;;; Αχ, νά’την! Κρέμεται στην κρεμάστρα, ό,τι πιο λογικό! Μια χαρά!

    Ξανά κάτω τώρα και να φύγω επιτέλους  κανονικά… Τα σκουπιδάκια μου εδώ που τα άφησα, η Παπαδάκου δεν φαίνεται πουθενά (τι στριμένη που είναι, γι’αυτό φυσικά δεν την κάλεσα πέρυσι… ε, εντάξει, και επειδή την είχαμε συναντήσει μια μέρα με το Λάμπρο στην είσοδο και μετά ο καλός μου μου είχε πει “ωραία γυναικα αυτή για την ηλικία της”… ανεξαρτήτου ηλικίας, σε πάρτυ με αλκοολούχα ποτά δεν θες μια  δηλωμένα “ωραία γυναίκα” κοντα στον καλό σου, πώς να το κάνουμε, είναι πιθανά επικίνδυνο… έτσι την άφησα ακάλεστη… και τώρα πάει ο γκόμενος και μου μένει η Παπαδάκου και το μένος της!)
    Α, ok, δεν βρέχει και τόσο πολύ τώρα… ασφαλώς με την υγρασία το μαλλί μου θα γίνει ημι-άφρο, ό,τι πρέπει για την παρουσία μου στην παρουσίαση… Δεν μπορώ όμως να το αποφύγω… πώς το έλεγε εκείνο το βουδιστικό ρητό σχετικά με αυτά που μπορούμε να αλλάξουμε και αυτά που δεν μπορούμε και πρέπει, ούτε λίγο ούτε πολύ να βγάλουμε το σκασμό και, να τα ανεχτούμε;.. ή κάπως έτσι τέλος πάντων… Ναι, αυτά που πρέπει να υπομείνουμε… όπως το ατίθασο μαλλί μου… όπως το χωρισμό με το Λάμπρο… οριστικά.
    Κι όμως, χθες το βράδυ έψαχνα να βρω ενδείξεις, έστω, πως δεν τελειώσαμε… πως όλο αυτό ήταν ένας καβγάς… Η νύχτα πέρασε και δεν μου τηλεφώνησε.. και σε όλα τα φανταστικά μου σενάρια τηλεφωνούσε!!  Κι εγώ του έλεγα οτι με πλήγωσε πολύ με τα λόγια του και έκανα λίγο τη δύσκολη και μετά μου έλεγε οτι μ’ αγαπάει “ολότελα”, όπως συνήθιζε να κάνει πάντα κι εγώ έλιωνα που το άκουγα, και όλα γίνονταν όπως πρώτα…
    Μα όχι…. Είμαι μια χωρισμένη με φουντωμένο μαλλί, μισοτελειωμένη παρουσίαση, υπερβολικά μεγάλα ποσά αλκοόλ και σοκολάτας στο αίμα μου και πιτσιλισμένο παντελόνι…   
- “Ταξίιιι”….

Μούσκεμα... (4)

Τεσπά, αυτά είναι σοβαρά ζητήματα, από τα πιο σοβαρα δηλαδή (ο έρωτας εννοώ, όχι η πετσέτα!!),  και δεν μπορώ να τα αναλύσω αυτήν ακριβώς τη στιγμή, θα τα αναβάλω ωραιότατα για αργότερα… μετά… το βράδυ ή κάποτε (μαζί με το πλυντήριο…)!! Μακάρι να κατάφερνα να κάνω το μυαλό μου να αδειάσει, να σταματήσω να σκέφτομαι διαρκώς… Τώρα είμαι βρεγμένη και αργοπορημένη και, ουουουπς σιγά μην πέσω κιόλας, κρυώνω κι απο πάνω! Καλά, δεν έχει ανάψει το καλοριφέρ σήμερα;
    Μπααα… μάλλον τα ψυχοσωματικά που λέγαμε φταίνε και που κρυώνω τώρα…  τί να σου κάνει και το σώμα του ανθρώπου, έχει πολλές αντοχές αλλά δεν μπορεί να τα βγάζει πέρα όντας επι μονίμου βάσεως στα όρια!
    Χριστός κι απόστολος!! Τί μάτια είναι αυτά;;; Αυτοί δεν είναι μαύροι κύκλοι, αυτά είναι μαύρα μάγουλα με μπορντούρα ώχρα!! Πώς έγινα έτσι ρε μάγκα μου… Τόσο νέα, πλην όμως τόσο σαράβαλο!! Κάτσε να βάλω κρέμα τουλάχιστον και για το χρώμα, θα κάνω ότι μπορώ με το σοβά… νά’ναι καλά ο Dior και τα βαφτικά του!
    Μακάρι να μπορούσα να καλύψω και τα εσωτερικά σημάδια της χθεσινής νύχτας έτσι εύκολα… ναι το ξέρω οτι γίνομαι γραφική τώρα αλλά, να πάρει ευχή, ΠΟΝΑΩ!

    Και δεν ξέρω τι να κάνω για να σταματήσω τον πόνο! Επιπλέον, δυστυχώς, δεν είμαι από τους ανθρώπους που μπορούν να κάνουν υπομονή και να αφήσουν τα πράγματα να κυλλήσουν λίγο και να περάσει ο πόνος… όοοοχι, εγω πρέπει να έχω τον έλεγχο, πρέπει να ΚΑΝΩ κάτι για να περάσει ο πόνος… μα δεν ξέρω τί… δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω αυτό, δε μπορώ…
    Ουουουφ… εντάξει και με την περιποίηση προσώπου, ντύσιμο τώρα. Καλσόν; Α, όχι, είπαμε δε το χρειάζομαι σήμερα…. Αδύνατον να μαζέψω το μυαλό μου και ειδικά σε κανα-δυό ώρες που είναι το μήτινγκ πρέπει να το έχω μαζεμένο και τακτοποιημένο και, αν γίνεται, λαμπρό!!
    Νά’ το πάλι που το γύρισα στον Λάμπρο!! Το τάιμινγκ αυτού του ανθρώπου είναι καταπληκτικό!! Ακριβώς σήμερα που έπρεπε να έχω το μυαλό μου ξεκάθαρο γι’αυτή τη ρουφιάνα την παρουσίαση, έρχεται και μου τα κάνει θάλασσα!
    Και άμα του πω, λέμε τώρα, “καλά ρε άνθρωπε, δεν άφηνες να περάσει η σημερινή τουλάχιστον!;” (όχι οτι αυτό θα έλυνε πολλά προβήματα, μόνο αυτό της παρουσίασης) θα γυρίσει και θα μου πει “αφού εσύ με ρώτησες τι συμβαίνει!!” Δηλαδή, είναι δικό μου το φταίξιμο;; Όχι, ρωτάω… αν δεν είχα δώσει σημασία στη μουράκλα που είχε κρεμάσει χθες, στο ότι σταματούσε απότομα και με έσπρωχνε σχεδόν μακριά κάθε φορά που εγώ τον φιλούσα (αν και αυτός μια χαρά μπόρεσε να με ξεβρακώσει και μετά να του βγουν οι ενδοιασμοί…) ή στο “άστο, δεν λέει να σου πώ τίποτα ακόμα” δεν θα είχαν γίνει όσα έγιναν;;!!
    Άσπρο πουκάμισο έχω σιδερωμένο;; Ουφ, ευτυχώς, νά’το! Το τελευταίο που χρειαζόμουν τώρα είναι να πρέπει να βάλω και σίδερο… Επιτέλους, κάτι πήγε καλα σήμερα! Γιούπι…

    Τι έλεγα;  Α, ναι, για μια ακόμα φορά έπαιζα το αγαπημένο μου παιχνίδι. Να γράφω διαλόγους στο μυαλό μου, εγώ θα έλεγα αυτό και εκείνος θα έλεγε το άλλο… Πού είναι άραγε η κόκκινη καρφίτσα μου; Να σπάσω λίγο το μαυρόασπρο, κάνει πιο σικ έτσι… Ναι, έτσι κάνω πάντα, μιά χάρα όλα στο μυαλό μου, έχω τον απόλυτο έλεγχο!! Και μετά όταν στην αληθινή ζωή όλα μου σκάνε στα μούτρα και τίποτα ποτέ δεν έρχεται όπως εγώ το περίμενα, εκπλήσομαι!!! (για να πω το λιγότερο…) Νά’το, πολύ καλύτερο με λιγάκι κόκκινο, μπράβο μου που το σκέφτηκα!
    Έλεγχος, ναι! Κολοκύθια! Η μεγάλη αλήθεια της ζωής αγάπη μου, είναι πως δεν έχουμε κανένα έλεγχο παρα μόνο ίσως στον εαυτό μας… κι αυτό παίζεται… Ναι, αυτό είναι η μεγάλη αλήθεια… αυτό και το ότι η γαλλική κρεμμυδόσουπα, αν και νοντιμότατη, πρέπει να αποφεύγεται στα ραντεβού!!
    Ωχ, συμφορά μου, κεραυνός ήταν αυτό!; Και έπεσε και κοντά μάλιστα… δεν πρόλαβα να μετρήσω δευτερόλεπτα αλλά σίγουρα ήταν κοντά. Αυτό μου έλειπε τώρα, με βλέπω απο τώρα στη βροχή και τους κεραυνούς, με τα λεωφορεία να μοιράζουν απλόχερα λασπόνερα στους τυχερούς πεζούς σαν και του λόγου μου και το χέρι σηκωμένο σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να τραβήξει την προσοχή του κίτρινου απο μηχανής θεού… Κι ακούω ήδη την κραυγή μου, αγωνιώδη… “ταξίιιιι”
    Κι άλλο δράμα… να δω πότε θα ηρεμήσω και θα μεγαλώσω και θα πάψω να ζω τραγωδίες… θέατρο… Και να σκεφτείς οτι τα βαρέθηκα κιόλας τα δράματα! Φαντάσου να μην τα είχα βαρεθεί!
    Ώρα;; Να φεύγω!!! Εννιά παρα είκοσι, ανάθεμα την αργοπορεία μου!! Το σακκάκι μου… όχι, να βαφτώ πρώτα… Αν και αμφιβάλλω ο σοβάς να μπορέσει να καλλύψει τους σημερινούς μαύρους κύκλους… Σχεδόν πια δεν θυμάμαι την εποχή που μπορούσα και έβγαινα έξω χωρίς μακιγιάζ… Πήγα και γέρασα και δε μου είπαν και τίποτα!! Κι ακόμα θυμάμαι τον Παύλο, καλή του ώρα, που μου έλεγε “αύριο θα ξυπνήσεις και θα είσαι 28”… και ήμουν μόνο 20 χρονών τότε και είχε δίκιο, “αύριο” ξύπνησα και ήμουν 28 και μετά πέρασε μια στιγμή και τριαντάρισα και τρέμω να σκεφτώ τι γίνεται παρα πέρα…

(έχει και λίγο ακόμα :)

Μούσκεμα... (3)

Ετημηγορία…. Θα βάλω το μαύρο το κουστούμι, απλό, σοβαρό, επαγγελματικό και μπορώ να το βάλλω με τα αντρικά τα μποτάκια, ό, τι πρέπει για τη βρόχα! Ωραία! Πολύ χαίρομαι που μια χαρά τα βόλεψα!!
    Μακάρι να μπορούσα να βολέψω και τα υπόλοιπα τόσο εύκολα… Μακάρι να μπορούσα να βολέψω και τον Λάμπρο… αλλά αυτός μάτια μου δεν βολεύεται με τίποτα… στα ρούχα του τα ίδια δεν χωράει… Όλα παλεύονται, μόνο ο άνθρωπος που δεν ξέρει τι θέλει δεν παλεύεται!!  Ναι, αυτός και τα σπυράκια!!
    Εγώ που πάντα έλεγα οτι όλα τα προβλήματα λύνονται (όπως π.χ αυτό της σημερινής αμφίεσης… λέμε τώρα) εγώ η ίδια φτάνω πια στο σημείο να παραδίνομαι… σηκώνω τα χέρια ψηλά, πώς το λένε… Αι σιχτίρ πια, δε βγαίνει άκρη!! Άμα ο άλλος δεν ξέρει τι του γίνεται, πώς να το παλέψεις αυτό; Όταν όλα είναι τόσο ασαφή, τόσο γενικά, όταν σου μιλάει με κλισέ και γρίφους, όταν τον ρωτάς πώς νιώθει και δεν ξέρει (ή δεν θέλει) να σου απαντήσει… ε, τότε το παιχνίδι είναι χαμένο, ώρα να του δίνεις… Μόνο που είναι τόσο δύσκολο να φύγεις… σχεδόν αδύνατο κάποιες φορές, είναι τόσο μοναχικά και ξένα εκεί έξω, μοιάζουν εκατό φορές πιό άσχημα από το κουλουβάχατο που είσαι ήδη… μόνο και μόνο επειδή το γνωρίζεις αυτό το κουλουβάχατο… είναι δικό σου, ιδιοκτητο… πολύ δραματικά τα παρουσίασα μου φαίνεται!

    Δράμα, δράμα, δράμα όπως έλεγε και η άλλη στην ταινία… (αυτός ήταν άνδρας, όχι αστεία… στην ταινία λέω...) Δεν το μπορώ άλλο το δράμα, βαρέθηκα! Και σαν να… κουράστηκα κιόλας βρε παιδί μου… έχω αρχίσει να ξυπνάω κουρασμενη, αυτό δεν μπορεί να είναι καλό ε;
    Άντε, θα ζέστανε το νερό πια… Χμμμ, κάποια μέρα κάτι θα πάθω απο τα πολλά ντους, μου το λέει η μάνα μου… όχι οτι αυτό είναι επιχείρημα, πόσα απο αυτά που μου έχει πει κατά καιρούς η μάνα μου είναι σωστά;;; Αν εξαιρέσεις το “να τρως με κλειστό το στόμα” και το “μη σκύβεις όταν περπατάς” δεν μένουν και πολλά φοβάμαι…
    Αααα, επιτέλους ωραίο ζεστό νεράκι, ότι πρέπει! Και δηλαδή εγώ τώρα χώρισα;… Θέλω να πω, είμαι μια ελεύθερη γυναίκα;… Χμμμ, περίπου το ίδιο νιώθω, αν και χθες το βράδυ που έκλαιγα (αργά, πολύ αργότερα αφού ο Λάμπρος έφυγε εννοείται…)  δεν ένιωθα ακριβώς το ίδιο με πριν, τότε που είμασταν μαζί με το Λάμπρο… δηλαδή προχθές… A!... Να θυμηθώ να αλλάξω και το status στο Facebook...
    Και τί κάνουνε απο δω και πέρα;  Ένα χρόνο σχεδόν μαζί του, καλά καλά δεν θυμάμαι πώς ήταν πριν απο αυτόν… ζούσα, δεν έχω καμία αμφιβολία γι’ αυτό αλλα πώς;; Τί έκανα άραγε;;; Και μπορώ να ξαναγυρίσω σ’αυτή τη ζωή;; Και μάλιστα έτσι, με το ζόρι!! Θυμάμαι στο σχολείο που έλεγαν “μου ζήτησε να τα χαλάσουμε”… ναι, σιγά μη το “ζητάει” κανείς!! Λες και άμα πεις “όχι, μωρό μου, εγω δεν θέλω”,  θα χωρίσει ο άλλος μόνος του!!;; Ή θα το ξανασκεφτεί και θα πει “ε, καλα, αφού δεν θέλεις, ας το αφήσουμε...”!!! Δεν γίνονται αυτά μάτια μου!! Όχι, απλώς σου ανακοινώνονται αυτά και μετά κάνε ό,τι καταλαβαίνεις μόνη σου για να πορευτείς…

    Τί έλεγα;… α, ναι, ξυπνάω κουρασμένη τώρα τελευταία, λες να έχω τίποτα σοβαρό;… Δηλαδή τίποτα πιο σοβαρό από τα ψυχοσωματικά συμπτώματα μιας τριαντάρας με κακοπληρωμένη, υπεραπαιτητική δουλειά εξαντητικού ωραρίου της οποίας η προσωπική ζωή μετατράπηκε πολύ πρόσφατα σε μπάζα (αν και δεν είχε να επιδειξει και εξαιρετική αρχιτεκτονική πριν την κατεδάφιση..)…
    Όχι… η σχέση με το Λάμπρο δεν ήταν ονειρεμένη… Δεν τον ερωτεύτηκα την πρώτη στιγμή που τον είδα, ούτε καν την δεύτερη… μη σου πω και την τρίτη! Αυτός με κυνήγησε! Πολύ ρομαντικό το είχα βρει που χωρίς να του έχω δώσει το τηλέφωνό μου η ίδια, μου τηλεφώνησε δυο μέρες μετά την πρώτη μας συνάντηση για να μου ζητήσει να βρεθούμε! Όχι, δεν ήμουν τοτε ερωτευμένη… ούτε που θυμάμαι καλά καλά πότε έγινε… Έγινε όμως, ξύπνησα ένα πρωί δίπλα του και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι είμαι ερωτευμένη μαζί του!
    Μάλλον υπάρχουν δύο είδη έρωτα… αυτός που έρχεται ήρεμα, γλυκά και χωρίς καλά καλά να το καταλάβεις, όπως έγινε με το Λάμπρο και το άλλο είδος… το σε στυλ κεραυνού, αυτό που σε χτυπαέι με την πρώτη ματιά και σε αφήνει απελπιστικά ερωτευμένη! Και τα δύο όμως τελικά είναι εξίσου επικίνδυνα…
    Πετσέτα… ναι…  ωχ, έφτασα να χρησιμοποιώ την λευκή με τα μωβ λουλούδια, αυτό μπορέι να σημαίνει μόνο ένα πράγμα: δεν υπάρχει άλλη καθαρή πετσέτα και πρέπει να βάλω πλυντήριο πάραυτα!

(δεν τελειώσαμε :)