2.10.09

Μούσκεμα... (4)

Τεσπά, αυτά είναι σοβαρά ζητήματα, από τα πιο σοβαρα δηλαδή (ο έρωτας εννοώ, όχι η πετσέτα!!),  και δεν μπορώ να τα αναλύσω αυτήν ακριβώς τη στιγμή, θα τα αναβάλω ωραιότατα για αργότερα… μετά… το βράδυ ή κάποτε (μαζί με το πλυντήριο…)!! Μακάρι να κατάφερνα να κάνω το μυαλό μου να αδειάσει, να σταματήσω να σκέφτομαι διαρκώς… Τώρα είμαι βρεγμένη και αργοπορημένη και, ουουουπς σιγά μην πέσω κιόλας, κρυώνω κι απο πάνω! Καλά, δεν έχει ανάψει το καλοριφέρ σήμερα;
    Μπααα… μάλλον τα ψυχοσωματικά που λέγαμε φταίνε και που κρυώνω τώρα…  τί να σου κάνει και το σώμα του ανθρώπου, έχει πολλές αντοχές αλλά δεν μπορεί να τα βγάζει πέρα όντας επι μονίμου βάσεως στα όρια!
    Χριστός κι απόστολος!! Τί μάτια είναι αυτά;;; Αυτοί δεν είναι μαύροι κύκλοι, αυτά είναι μαύρα μάγουλα με μπορντούρα ώχρα!! Πώς έγινα έτσι ρε μάγκα μου… Τόσο νέα, πλην όμως τόσο σαράβαλο!! Κάτσε να βάλω κρέμα τουλάχιστον και για το χρώμα, θα κάνω ότι μπορώ με το σοβά… νά’ναι καλά ο Dior και τα βαφτικά του!
    Μακάρι να μπορούσα να καλύψω και τα εσωτερικά σημάδια της χθεσινής νύχτας έτσι εύκολα… ναι το ξέρω οτι γίνομαι γραφική τώρα αλλά, να πάρει ευχή, ΠΟΝΑΩ!

    Και δεν ξέρω τι να κάνω για να σταματήσω τον πόνο! Επιπλέον, δυστυχώς, δεν είμαι από τους ανθρώπους που μπορούν να κάνουν υπομονή και να αφήσουν τα πράγματα να κυλλήσουν λίγο και να περάσει ο πόνος… όοοοχι, εγω πρέπει να έχω τον έλεγχο, πρέπει να ΚΑΝΩ κάτι για να περάσει ο πόνος… μα δεν ξέρω τί… δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω αυτό, δε μπορώ…
    Ουουουφ… εντάξει και με την περιποίηση προσώπου, ντύσιμο τώρα. Καλσόν; Α, όχι, είπαμε δε το χρειάζομαι σήμερα…. Αδύνατον να μαζέψω το μυαλό μου και ειδικά σε κανα-δυό ώρες που είναι το μήτινγκ πρέπει να το έχω μαζεμένο και τακτοποιημένο και, αν γίνεται, λαμπρό!!
    Νά’ το πάλι που το γύρισα στον Λάμπρο!! Το τάιμινγκ αυτού του ανθρώπου είναι καταπληκτικό!! Ακριβώς σήμερα που έπρεπε να έχω το μυαλό μου ξεκάθαρο γι’αυτή τη ρουφιάνα την παρουσίαση, έρχεται και μου τα κάνει θάλασσα!
    Και άμα του πω, λέμε τώρα, “καλά ρε άνθρωπε, δεν άφηνες να περάσει η σημερινή τουλάχιστον!;” (όχι οτι αυτό θα έλυνε πολλά προβήματα, μόνο αυτό της παρουσίασης) θα γυρίσει και θα μου πει “αφού εσύ με ρώτησες τι συμβαίνει!!” Δηλαδή, είναι δικό μου το φταίξιμο;; Όχι, ρωτάω… αν δεν είχα δώσει σημασία στη μουράκλα που είχε κρεμάσει χθες, στο ότι σταματούσε απότομα και με έσπρωχνε σχεδόν μακριά κάθε φορά που εγώ τον φιλούσα (αν και αυτός μια χαρά μπόρεσε να με ξεβρακώσει και μετά να του βγουν οι ενδοιασμοί…) ή στο “άστο, δεν λέει να σου πώ τίποτα ακόμα” δεν θα είχαν γίνει όσα έγιναν;;!!
    Άσπρο πουκάμισο έχω σιδερωμένο;; Ουφ, ευτυχώς, νά’το! Το τελευταίο που χρειαζόμουν τώρα είναι να πρέπει να βάλω και σίδερο… Επιτέλους, κάτι πήγε καλα σήμερα! Γιούπι…

    Τι έλεγα;  Α, ναι, για μια ακόμα φορά έπαιζα το αγαπημένο μου παιχνίδι. Να γράφω διαλόγους στο μυαλό μου, εγώ θα έλεγα αυτό και εκείνος θα έλεγε το άλλο… Πού είναι άραγε η κόκκινη καρφίτσα μου; Να σπάσω λίγο το μαυρόασπρο, κάνει πιο σικ έτσι… Ναι, έτσι κάνω πάντα, μιά χάρα όλα στο μυαλό μου, έχω τον απόλυτο έλεγχο!! Και μετά όταν στην αληθινή ζωή όλα μου σκάνε στα μούτρα και τίποτα ποτέ δεν έρχεται όπως εγώ το περίμενα, εκπλήσομαι!!! (για να πω το λιγότερο…) Νά’το, πολύ καλύτερο με λιγάκι κόκκινο, μπράβο μου που το σκέφτηκα!
    Έλεγχος, ναι! Κολοκύθια! Η μεγάλη αλήθεια της ζωής αγάπη μου, είναι πως δεν έχουμε κανένα έλεγχο παρα μόνο ίσως στον εαυτό μας… κι αυτό παίζεται… Ναι, αυτό είναι η μεγάλη αλήθεια… αυτό και το ότι η γαλλική κρεμμυδόσουπα, αν και νοντιμότατη, πρέπει να αποφεύγεται στα ραντεβού!!
    Ωχ, συμφορά μου, κεραυνός ήταν αυτό!; Και έπεσε και κοντά μάλιστα… δεν πρόλαβα να μετρήσω δευτερόλεπτα αλλά σίγουρα ήταν κοντά. Αυτό μου έλειπε τώρα, με βλέπω απο τώρα στη βροχή και τους κεραυνούς, με τα λεωφορεία να μοιράζουν απλόχερα λασπόνερα στους τυχερούς πεζούς σαν και του λόγου μου και το χέρι σηκωμένο σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να τραβήξει την προσοχή του κίτρινου απο μηχανής θεού… Κι ακούω ήδη την κραυγή μου, αγωνιώδη… “ταξίιιιι”
    Κι άλλο δράμα… να δω πότε θα ηρεμήσω και θα μεγαλώσω και θα πάψω να ζω τραγωδίες… θέατρο… Και να σκεφτείς οτι τα βαρέθηκα κιόλας τα δράματα! Φαντάσου να μην τα είχα βαρεθεί!
    Ώρα;; Να φεύγω!!! Εννιά παρα είκοσι, ανάθεμα την αργοπορεία μου!! Το σακκάκι μου… όχι, να βαφτώ πρώτα… Αν και αμφιβάλλω ο σοβάς να μπορέσει να καλλύψει τους σημερινούς μαύρους κύκλους… Σχεδόν πια δεν θυμάμαι την εποχή που μπορούσα και έβγαινα έξω χωρίς μακιγιάζ… Πήγα και γέρασα και δε μου είπαν και τίποτα!! Κι ακόμα θυμάμαι τον Παύλο, καλή του ώρα, που μου έλεγε “αύριο θα ξυπνήσεις και θα είσαι 28”… και ήμουν μόνο 20 χρονών τότε και είχε δίκιο, “αύριο” ξύπνησα και ήμουν 28 και μετά πέρασε μια στιγμή και τριαντάρισα και τρέμω να σκεφτώ τι γίνεται παρα πέρα…

(έχει και λίγο ακόμα :)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου