12.10.09

Ήλιε μου, ήλιε μου... (1)

...αααχ, αυτό είναι!! Αεράκι δροσιστικό και χαδιάρικο!! Τι ώρα να είναι άραγε;… Όχι πως έχει και καμιά ιδιαίτερη σημασία, απλώς για να έχω το νου μου να μην ψηθώ!  Ακόμα και κάτω από την ομπρέλα καίει ο ήλιος, να μη ξεχνιώμαστε… Τί ώρα κατέβηκα στην παραλία; Να ήταν δώδεκα περίπου; Στάσου, ήταν κάπου έντεκα όταν άνοιξα τα ματάκια μου, βάλε και που χουζούρεψα και που ήπια και χυμό απο φρούτα του πάθους και που τεντώθηκα και στο μπαλκόνι κι έφαγα και ενάμισυ κουλουράκι κανέλας και μετά έφαγα και το υπόλοιπο μισό και ‘γίναν δύο… ναι, κάπου μεσημέρι άπλωσα την αρίδα μου εδώ…
    Και τώρα είναι… εεεε... ναι, δεν έχω ρολόι (όπως και κάθε φορά που είμαι σε διακοπές, για “χρονική αποτοξίνωση”)… και είπα  να αφήσω και το κινητό στο δωμάτιο για να “κάνω διακοπές” και από τα τηλέφωνα και τα μηνύματα… Επομένως, όπως τα βλέπω,  δεν έχω τρόπο να ξέρω τί ώρα είναι εκτός κι αν το κάνω σα τους παππούδες μας και κοιτάζω τον ήλιο… μόνο που δεν έχω ιδέα τι ακριβώς θα έπρεπε να κοιτάζω! Ούτε κατά πού πέφτει η ανατολή δεν ξέρω! Ok, είναι επίσημο, αν δεν ξέρω τί ώρα είναι, δεν ξέρω πόση ώρα είμαι στον ήλιο και το πιο πιθανό είναι να είμαι πανταχώθεν γιαουρτωμένη με ΦΑΓΕ (που “παίρνει το κάψιμο”…) απόψε!!!
    Ε, δεν βαριέσαι… Άμα νιώσω ότι καίγομαι (πολύ…), θα μαζευτώ κατά το ξενοδοχείο. Μμμ, ακόμα δροσερός είναι ο καφές… Αυτό είναι κύριοι!! Η θάλασσα μπροστά, καταμπλέ, ο ήλιος από πάνω καυτός, η ξαπλωτούρα απο κάτω, απαραίτητη… διότι είμαστε και καλομαθημένοι, τί να κάνουμε! Ούτε που θυμάμαι πια πότε ξαπλωσα για τελευταία φορά στην ψάθα! Άπαπα, δε μου πάει καθόλου το κατάχαμα, με την άμμο να χώνεται παντού αδιάκριτα, τα μυρμήγκια (ακόμα πιο αδιάκριτα!!), τα πετραδάκια που σε μελανιάζουν στα πιο απίθανα σημεία (και άντε μετά να καλύπτεις τις μελιτζανί βούλες για να φορέσεις το εξώπλατο...) χώρια τα γόνατα που τρίζουν όταν πας να σηκωθείς (αμείλικτος ο χρόνος ρε παιδί μου…), δεν είναι πράμα…

    Όχι, όχι, ξαπλώστρα και πάλι ξαπλώστρα και ας τις χρεώνουν και μια περιουσία!! Έχει καταντήσει να είναι από τα βασικά έξοδα των διακοπών: εισιτήριο, ξενοδοχείο, ξαπλώστρα!! Και μη χειρότερα δηλαδή…  (όχι, όχι, προς θεού δε γκρινιάζω, έδωσα το λόγο μου ότι δεν θα γκρινιάξω ούτε μια σταλίτσα φέτος… δηλαδή, στις φετινές διακοπές εννοώ, στο υπόλοιπο του χρόνου μια χαρά μουρμούρα θα είμαι!!)  Και ο καφές παρέα, σερβιρισμένος στην παραλία, γλυκός, δυνατός και απαραίτητος!.. Σαν τον καλό μου, ίδιος!!!
    Νά’το που τον καλομελέτησα! Ok, το “μου” ήταν κάπως υπερβολικό, το παραδέχομαι… Μα στο κάτω κάτω όποιος αγαπάμε, δικός μας δεν είναι κατά κάποιο τρόπο; Είναι δυνατόν να αγαπάς κάποιον και να σου είναι ξένος; Όταν αγαπάς κάποιον, νομίζω εγώ, σου ανήκει με έναν άλλον τρόπο, μαγικό… σαν να σε δένει η αγάπη μαζί του, σαν να φτιάχνει ένα νήμα και να το κρατάς εσύ απο τη μια και ‘κείνος από την άλλη… Ακόμα κι αν δεν το ξέρει οτι το κρατάει το νήμα, ακόμα κι αν δεν ξέρει οτι τον αγαπάς… και δεν χρειάζομαι καθρέφτη τώρα για να ξέρω ότι έχω φορέσει ένα χαμόγελο λίγο βλαμμένο, έτσι γίνεται κάθε φορά που τον σκέφτομαι, μου το λένε όλοι, χαζοχαμογελάω!!
    Ναι, όταν αγαπάς κάποιον έχεις κάθε δικαίωμα σε κτητικά επίθετα… επίθετα δεν τα λένε αυτά;;; Πού να ξέρω, η γραμματική δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου… Τεσπά. Έλεγα λοιπόν ότι μπορείς μια χαρά να λες “ο καλός μου” ακόμα κι αν “τεχνικά”, που λένε και οι εγγλέζοι, δεν είναι ακριβώς “δικος σου”… με την έννοια της γενικώς εννοούμενης σχέσης δηλαδή… Δικαιολογείται λοιπόν μια χαρά το “μου” κατά τη γνώμη μου για πολλούς λόγους…
    Κατ’ αρχήν θέλεις να τον κάνεις δικός σου πάρα πολύ!! Ε, το λές απο πριν λοιπόν για να γίνει, σαν έκφραση ευσεβούς πόθου δηλαδή, σα για γούρι! Κλασσική περίπτωση “καλομελέτα κι έρχεται”!!

    Αχ, κάτσε να γυρίσω λίγο τα μπρούμητα, άρχισαν να καίγονται τα γόνατα μου… έεετσι, μια χαρούλα… λες να βάλω και αντηλιακό;… μπα, έβαλα πριν να βγω στον ήλιο, όπως ακριβώς λένε οι ειδικοί… νωρίς είναι για να ξαναβάλω. Τώρα βέβαια θα μου πεις, πού ξέρω οτι είναι νωρίς αφού δεν έχω ιδέα τί ώρα είναι;;;…. Ε, με το μάτι!!!
    Στο θέμα μας, είναι λοιπόν κάτι φάσεις που έχει ανάγκη κανείς όλο το γούρι που μπορεί να βρει… ναι, και για τον εαυτό μου λέω βέβαια… ομολογουμένως τα πράγματα με τον Μάνο θα μπορούσαν να είναι και καλύτερα… ασφαλώς, αν ήξερε πόσο ερωτευμένη είμαι μαζί του και αν ήταν κι εκείνος ερωτευμένος μαζί μου και αν ήμαστε και ζευγάρι και αν κάναμε και πολύ πολύ σεξ… ναι, ποοοολύ καλύτερα θα ήταν τα πράγματα!

(η συνέχεια στο επόμενο...)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου