Νιου Γιορκ, Νιου Γιοοοορκ...

Όνειρο το είχα να πάω απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου! Έβλεπα τις ταινίες και τις σειρές τις Αμερικάνικες και σε άλλο μέρος δεν ήθελα να πάω, μόνο εκεί! Τί εγκλήματα, τί δολοφόνους, τί μανιακούς, τί χαζοκομωδίες, τί σαχλαμάρες ρομαντικές έχω δεί μόνο και μόνο επειδή διαδραματιζόταν η ιστορία τους στη Νέα Υόρκη, δε λέγεται... απο τόση δα και να φαντάζομαι οτι ζω εκεί, χωρίς να έχω πατήσει το πόδι μου ποτέ... Χρόνια το μελετούσα να πάρω ένα εισιτήριο και να πάω... αλλά για χρόνια πολλά δεν είχα φράγκα ούτε για ταξιδιωτικό οδηγό, μετά είχα φράγκα αλλά μου την έδωσε όλη η ιστορία με τα μέτρα ασφαλείας τους, ε, πέσαν και τα αερόπλανα στους πύργους κι έγινε χειροτερότερο το πράγμα, σιχαίνομαι να βγάζω τα παπούτσια μου στ'αεροδρόμια, θέλανε και βίζα και μου την έδινε η γραφειοκρατεία, σου λέει γιατί να μπορούνε οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι να πάνε έτσι λίμπεροι και μπέλοι κι εμείς, στο πηγάδι κατουρήσαμε και πρέπει να περάσουμε των παθών μας τον τάραχο για να μας επιτραπεί η είσοδος στις Ενωμένες τις Πολιτείες, γιατί; ...κρίμα κι άδικο...

Τεσπά, αυτά σκεπτόμουν τόσο καιρό και δεν το έκανα το βήμα... Κι έστρεξε η ώρα, άλλαξαν και τα γραφειοκρατικά τους κι έτσι αγόρασα το εισητήριο φέτος! Είπα, θα πάω να γίνω 38 χρονών στο Μεγάλο Μήλο, τουτέστιν να περάσω την ημέρα των γενεθλίων μου εις Νέαν Υόρκην, όχι που θα είχε και μεγάλη σημασία για τα γενέθλια αυτά καθ'αυτά, εγώ 38 θα γινόμουν σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη, δεν είναι να πεις οτι θα πήγαινα εκεί και ξάφνου θα μου κοβόταν μια δεκαετία να γίνω 28, όχι, αυτό το είχα τσεκαρισμένο... Αλλά να, μου βγήκε όλη μου η ρομαντική φύση μαζεμένη κι είπα "έτσι θα το θυμάμαι για πάντα, θα είναι σπέσιαλ" και το κανόνισα. Στα ξεβγάλματα της άνοιξης τα γενέθλιά μου, Γενάρη μήνα αγόρασα τα εισιτήρια πουρνό πουρνό και έκλεισα και ξενοδοχείο να είναι σίγουρο, μπας και εξαντληθούν αεροπλάνα και κρεβάτια... έτσι είμαι εγώ, κανονίζω νωρίς να έχω να περιμένω μετά... Άρχισα και την έρευνά μου, πού να πάω, τί να δω, τί να αγοράσω, πού είναι το τάδε μαγαζί, πού είναι το δείνα θέατρο, τί καλό θα παίζουνε εκείνες τις μέρες, πού να πάω να φάω να φχαριστηθώ... για μήνες κάθε φορά που με έπιανε κατάθλιψη στη δουλειά, έμπαινα στον γκούγκουλα κι έψαχνα πράματα στη Νέα Υόρκη... κι όλο αυτό το πράγμα το χαιρόμουν απίστευτα αλλά, όπως είναι και το λογικό, πήρε και το όλο ταξίδι τεράστιες διαστάσεις, έγινε το γεγονός του 2012, το φούσκωσα τόσο πολύ μέσα στο κεφάλι μου που δεν υπήρχε άλλο ενδεχόμενο παρά να μου σκάσει στα μούτρα... ώπερ και εγένετω... σχεδόν...

Από το πρωί φάνηκη η κακή μέρα... 8 ώρες ταξίδεψα καθισμένη σε κατουρημένη θέση για να πάω! Όχι, δεν υπερβάλλω καθόλου, έζεχνε το τσίσο, και προσπαθούσα να πείσω τον ευατό μου ε, παιδάκι θα καθόταν πριν και έπαθε ατύχημα... δεν τα κατάφερα ούτε μέχρι τώρα να το πιστέψω, ακόμα φαντάζομαι τον παπού που του φύγανε στο κάθισμα πριν να κάτσω εγώ... ανάθεμα την Δέλτα, δε ξαναπετάω ποτέ μαζί τους! Ήρθε κι η τύπα εκεί με τη στολή, το μύρισε και του λόγου της, ναι λέει, μυρίζει... με δουλεύεις χριστιανή μου, τί, επιβεβαίωση θέλω, λύση θέλω... άντε λέει να κάτσεις απο κει, μέχρι να το πάρω απόφαση (είμαι κι εγώ αργή...) πήγε έκατσε ο μαντράχαλος στην άλλη τη θέση, κάτσε εσύ χαζή ξανθιά στο κάτουρα 8 ώρες να μάθεις να είσαι πιο σβέλτη! Όλο τον Ατλαντικό τον πέρασα σ'αυτά τα χάλια, μισοζαλισμένη απο τις αναθυμιάσεις... άλλη φορά δεν έχω χαρεί τόσο να βγω απο αεροπλάνο όσο αυτή! Μόνο που δεν φίλησα το χώμα σαν φτάσαμε... κι είχα ώρα για να το κάνω... κάπου μία και μισή όσο δηλαδή περίμεναμε το κανονισμένο (και πληρωμένο) το αυτόκίνητο να έρθει να μας πάρει απο το αεροδρόμιο! Δε βαριέσαι, είπα, ε, αυτά τα ευτράπελα είναι που κάνουν το ταξίδι πιό όμορφο, πήρα ένα χάπι για την ημικρανία που είχε κατσικωθεί στην κεφάλα μου και ξεκίνησα την περιήγηση... Όχι, δεν μπορώ να πω, όνειρο ήταν, και στην Πλατεία των Καιρών πήγα, και στα μουσεία, και στα θέατρα, και στα εστιατόρια, και στα μαγαζιά, για μέρες όλα τέλεια (ε, κι αν δεν ήταν και τέλεια, εγώ διαλέγω να τα θυμάμαι τέλεια και καθαρίζω, πιό καλά απο να κάθομαι να μιζεριάζω, ναι;...) και δε θα κάτσω να σας τα πω τώρα με λεπτομέρειες, ντρέπομαι, αλλά με δυό κουβέντες όλα μαγικά!

Μέχρι που πήγα στο Πάρκο το Κεντρικό... άραξα, ήπια ένα κρύο τσάι φρέσκο και δροσιστικό, απόλαυσα το θέαμα που σχεδόν ξεβράκωτοι τρέχουν οι Νεοϋορκέζοι στο πάρκο τις Κυριακές, θού Κύριε, και μετά έκανα και τη βολτίτσα μου και πήγα θέατρο λαϊκή απογευματινή να δω τους ροκάδες! Τέλεια η παράσταση, τραγούδησα και χειροκρότησα, χαμπάρι δεν πήρα οτι κάτι δεν πήγαινε καλά... αλλά μετά σαν φτάσαμε στο ξενοδοχείο, κάνω έτσι να βγάλω το τζιν, τί να δω, απο τον πισινό και κάτω ξεμάτη σπιθούρια κατακόκκινα! Το δεξί το πόδι χειρότερα αλλά κι η άλλη μεριά τα χάλια της... τεσπά λέω, ε, μπορεί κανας ψιλοερεθισμός, δεν θα είναι τίποτις, ζέστη έκανε, ιδρώτας, τα γνωστά, ας μην ανησυχήσω... Μέχρι το βράδυ είχα γίνει απο την μέση και κάτω σαν σαύρα με λέπια, Μισόσαυρος ο Χριστίνιος, και το δεξί το πόδι δεν άντεχε μέσα σε παπούτσι... Είπα, δε βαριέσαι, θα βάλω λίγη αλόη που έχω πάντα μαζί, απο τότε που είδε η μαμά μου τη Γωγώ Αντζολετάκη στην τηλεόραση και έπινε νερό στο όνομα της (της αλόης, όχι της μαμάς μου...) και θα περάσει... μπαρμπούτσαλα πέρασε! Καιγόμουν όλη νύχτα, θέση δεν έβρισκα να κοιμηθώ, και το πρωί που ξύπνησα ήμουν Ολόσαυρος ο Χριστίνιος (είχε επεκταθεί ολούθε το σπιθούρι...) και το δεξί μου πόδι ήταν σα το πόδι του ελέφαντα! Ολόσαυρος ο Χριστίνιος ο Ελεφαντόπους!!! Ε, δεν έπαιρνε άλλο, πανικοβλήθηκα! Είπα δε γίνεται, πρέπει να πάω σε γιατρό, τούτο δω δεν είναι καλό σημάδι... Μια και δυό στο γιατρό, στο μετρό τραγουδούσα το "δε χωράς πουθενά, δε χωράς πουθενά" του ποδιού, ε, άμα δε γνωρίσεις το ιατρικό σύστημα ενός τόπου, δε γνώρισες τον τόπο, πάει και τελείωσε... Όχι δηλαδή, οι άνθρωποι ευγενέστατοι, αμέσως να με δουν, επείγον το περιστατικό και ιδιωτικό το ιατρικό κέντρο, σιγά μην ήταν το ίδιο στο δημόσιο, σαν το σκυλί στ'αμπέλι θα είχα πάει, δεν έχουν ΕΣΥ εκεί... Με βάζουν στο ιατρείο, έρχεται ο βοηθός, κάνω να βγάλω το σπορτέξ (που ευτυχώς ήταν το μόνο πατούμενο που χωρούσε μέσα το ελεφαντόποδο...), πισωπατάει ο πιτσιρής αφήνοντας παράλληλα να του ξεφύγει ένα εξαιρετικά εύγλωττο "ουόοοοου"... καλό δεν το λές αυτό σκέφτηκα αλλά διατήρησα την ψυχραιμία μου, είπα μέσα μου, χαλαρά Χριστινάκι, τούτος δω είναι 12 χρονών, δε νογάει τίποτα, άσε να το δει ο γιατρός για να σου πει καλά... Η αισιοδοξία μου διαλύθηκε πολύ γρήγορα... το επιφώνημα του γιατρού ήταν "ίιιου"... επιστήμων άνθρωπος και να κάνει έτσι μπροστά σ'ένα ελεφαντόποδο, μη χειρότερα... "θα γίνει χειρότερα" ήταν οι πρώτες του λέξεις... στις οποίες εγώ συμπλήρωσα "πριν να γίνει καλύτερα γιατρέ μου, ναι;" αλλά δεν φάνηκε να συμμερίζεται τον ενθουσιασμό μου... αλλεργία λέει... εξ'επαφής λέει... πού πήγα, τί έκανα, τί έφαγα, αν είμαι αλλεργική... η απάντηση δε στο τελευταίο μάλλον προφανής νομίζω... Πήγα στο πάρκο... Έβγαλες τα παπούτσια σου; Όχι... Δεν έχει σημασία, στο πάρκο την άρπαξες... Και τώρα; Στεροειδή! Εγώ τα στεροειδή τα ξέρω απο τους Ολυμπιακούς που τα παίρνουν οι... τέλος πάντων όλοι, και απο τον "Χάους" στην τηλεόραση που τα δίνει άμα έχουν αυτοάνοσα! Χέστηκα απάνω μου με το συμπάθειο... Και αντιϊσταμινικά λέει για τη φαγούρα (α, ναι, με φαγούριαζε κιόλας, ξέχασα να σας πω... μια ομορφιά...) και όχι αλκοόλ λέει και ε, άμα δε περάσει σε 5 μέρες ξαναέλα... εεεεε... ξέρετε φεύγω μεθαύριο... Δε πειράζει, πάνε σε άλλο γιατρό, δε με μέλει... Μια και δυό στο φαρμακείο, αναμονή, φάρμακα, το πονεμένο το βλέμμα της φαρμακοποιού που αντικρύζει τον άρρωστο τουρίστα...

Έτσι ξημέρωσαν την επομένη τα 38α γενέθλιά μου... ο πόδης ο δεξής ελεφάντινος, να μη χωράει σε παπούτσι (είχα πάρει και τα καλά μου τα πέδηλα μαζί, πού να τα φορέσω...), να παίρνω χάπια ανά τακτά χρονικά διαστήματα, να μην μπορώ να πιώ και... να βρέχει! Με το τουλούμι! Όλη μέρα! Και το περίεργο, μα και απολύτως μα απολύτως ειλικρινές, είναι οτι ακόμα κι αν μου έλεγες οτι με πόδι πρησμένο και χάπια και βροχή θα ήταν πάλι, εγώ θα ξαναπήγαινα και του χρόνου στα 39 μου στη Νέα Υόρκη!!!! Τρεχάλα!!!  Νιού Γιόρκ, Νιού Γιόοοοοορκ.... νταμ, νταμ, νταραραμ...

ΥΓ. Το μπουκαλάκι απο τα χάπια το κράτησα για σουβενίρ... ε, αν δεν είναι αυτό σπέσιαλ, δε ξερω τί είναι!

ερωτική αρμονία...

Εγώ την επιστημονική πλευρά του έρωτα την έμαθα απο πολύ μικρή... ρώτησα τη μαμά μου απο πού έρχονται τα παιδιά κι έκατσε και μου τα εξήγησε χαρτί και καλαμάρι, είχα δεν είχα τρία χρόνια ζωής... όχι χαζομάρες για τα πουλιά και τα ζουζούνια, όχι, για τους ανθρώπους μου είπε η μαμά, τί για το ωάριο μου είπε, τί για τα μύρια τα σπερματοζωάρια που τρέχουν να το φτάσουν κι άμα τα καταφέρει ένα απο δαύτα τα κούτσικα τα πραγματάκια γίνονται ένα απο κει που ήσανε δύο, αβγό και σποράκι, κι αυτό το ένα μεγαλώνει και γίνεται παιδάκι μέσα στην κοιλιά, πράγματα θαυμαστά το δίχως άλλο! Και ρώτησα και γιατί η θειά μου η Βιβή δεν είχε παιδιά και πάλι επιστημονική απάντηση πήρα λίγο αργότερα, έμαθα για τα σωληνάκια στην κοιλιά των γυναικών κι ότι μπορεί να βουλώσουν και να μη κατεβαίνει το αβγό και γι'αυτό να μην μπορούν να κάνουν παιδιά, όλα ωραία και καλά. Τόσο μαγικά μου φαίνονταν δε όλα αυτά που πήγα και τα εξήγησα και στη θεία τη Βιβή, για να κάνω φιγούρα, δεν χάρηκε και πολύ που τα άκουσε, δεν κατάλαβα τότε γιατί, εμένα η εξήγησή μου μου είχε φανεί πληρέστατη και τρομερά ενδιαφέρουσα!
Ναι, στο επιστημονικό το κομμάτι εντρύφησα απο μια σταλίτσα... το πρακτικό όμως μου πήρε ποοοοοοοολύ καιρό για να το καταλάβω!!

Θυμάμαι ακόμα σαν να ήταν χθες, κι ας πάνε πάνω απο 25 χρόνια, που με διαφώτησε η Μυρτώ στα γαλλικά, φίλη αδερφική απο τότε και για πάντα, επειδή εκείνη πήγαινε σε πιό προχωρημένο δημοτικό κι ήταν στο μαθητικό συμβούλιο κι έκαναν λέει συνεδρίαση αλλά αντί να μιλάνε για κιμωλίες χρωματιστές (που πάντα λειψές ήταν) και το δάσκαλο που δεν τους καταλάβαινε, έπιασαν κουβέντα για... ξέρεις... Ναι, ναι, έτσι ακριβώς, ντρεπόνταν κι εκείνη να το πει, σεξ, ντρεπόμουν κι εγώ να το ακούσω! Αλλά η περιέργεια νίκησε και θυμάμαι που μου εξήγησε κι αυτή, όπως το είχε μάθει κι αυτή από τους άλλους που ... ξέρανε, ότι πάει λέει ο άνδρας κι έχει λέει κάτι μακρύ και το βάζει στη γυναίκα που έχει κάτι σαν τρύπα κι έτσι γίνονται τα παιδιά! Βέβαια το ανέκδοτο με τον τύπο που πήγε κι έχωσε το πόδι του στη λεκάνη της τουαλέτας ακολουθώντας παρόμοια περιγραφή της ερωτικής πράξης δεν το ήξερα τότε... μπορεί και να μην είχε κυκλοφορήσει...
Τότε εμένα αυτή η εξήγηση ήρθε κι απάντησε με μεγάλη πειστικότητα τα ερωτηματικά που ήδη είχαν αρχίσει να μου γενιούνται διότι, καλά όλα τα επιστημονικά, αλλά τα ρημάδια τα σπερματοζωάρια πώς πάνε και χώνονται στην κοιλιά που περιμένει το ωάριο, έ;;!! Και δε κοτούσα να ρωτήσω και τη μαμά, είχα απο τότε μια υποψία ότι δε τα ξέρει κι εκείνη καλά τα πράγματα, στο επιστημονικό καλά τα πήγαινε αλλά, όπως αποδείχτηκε και χρόνια αργότερα, στο πρακτικό κι αυτή σκράπα... Ναι, αυτό είναι, μπαίνει το μακρύ, δεν χρειαζόταν καν διευκρίνηση σ'αυτό διότι το είχα δει στο αδερφάκι μου το μακρύ (ε, μακρύ, λέμε τώρα, μια σταλιά μπέμπης ήταν...) που μέχρι πάνα του είχα αλλάξει παλιότερα, στο... κοντό, που δε μπορεί, θα το είχα κι εγώ και δε το είχα προσέξει,  είπα να το ξαναψάξω, άρα όλα πια ήταν ξεκάθαρα! Μοιράστηκα δε και τα επιστημονικά μου που τα ήξερα νεράκι με τη Μυρτώ, να μη μένει κι αυτή πίσω και να κάνει και φιγούρα στους συμμαθητές αν κι ερχόταν πάλι η κουβέντα, και τελείωσα το δημοτικό πανευτυχής που όλα τα ήξερα πια σ'αυτή τη ζωή...
Μμμμμ.... όχι ακριβώς...
Διότι στην πράξη, κουμπούρα παρέμενα... Και μάλιστα για πολλά χρόνια... Βλέπεις εκείνη την εποχή, τα κορίτσια που έκαναν πρακτική εξάσκηση στον έρωτα στην εφηβεία τα κακοχαρακτήριζε ο κόσμος κι εγώ ήμουν καλό κορίτσι... Χμμμ... όχι, καλό "καλό" δεν ήμουν αλλά ήμουν στραβόξυλο και πήγαινα κι ερωτευόμουν μη διαθέσιμους άντρες (κάτι που ακόμα δεν έχω καταφέρει να αλλάξω στις συνήθειες μου... μεγάλο κεφάλαιο αυτό, το αφήνω...) κι έτσι δε μου έκατσε και περίπτωση για να εξασκηθώ πρακτικά... Εκείνα λοιπόν τα χρόνια της εφηβείας, άσχετη παρέμεινα και με πολλά κενά στη μόρφωση μου τα οποία με ρυθμούς σαλίγκαρου κινούμενου σε πεζοδρόμιο μετά απο καλοκαιρινή βροχούλα τα γέμισα.

Πρώτα ανακάλυψα τα περιοδικά... τσόντες... τώρα πού και πώς τα ανακάλυψα δεν έχει μεγάλη σημασία, τα παιδιά είναι περίεργα κι εγώ ήμουν παιδί κανονικό. Το οπτικό υλικό ομολογουμένως μου ξεδιάλυνε πολλές απορίες. Και μου δημιούργησε άλλες τόσες! Πρώτα πρώτα ενώ όλοι οι παρεβρισκόμενοι δήλωναν (στα γραμματάκια απο κάτω απο τις φωτογραφίες) ότι πολύ του άρεσε ό,τι τελος πάντως γινόταν, στις φάτσες τους εγώ άλλα διάβαζα... σαν να τους σφράγιζαν δόντι χωρίς αναισθητικό μου μοιάζαν! Επίσης, στη μια φωτό του έβλεπες με τα ρούχα να περπατάνε σ'ένα πάρκο, στην άλλη ξεβράκωτους διότι στο μεταξύ αποφάσισαν να πάνε να το κάνουνε! Δηλαδή, έτσι δούλευε αυτό; Έτσι στα ξεκούδουνα; Κι όλα αυτά που εγώ είχα διαβάσει στα ρομαντικά τα βιβλία της μαμάς για θεληματικό πηγούνι και έρωτα βαθύ και πρόταση γάμου πριν το γεγονός, όλα αυτά σαχλαμάρες ήταν; Μπερδεύτηκα και δεν ήξερα πως να ξεμπερδευτώ! Άσε που οι εικόνες μπορεί να είναι πολύ διεγερτικές, δεν αμφιβάλλω, άμα και ξέρεις τί γίνεται και στο... βίντεο, εγώ που δεν το είχα δει, δεν μπορούσα να καταλάβω τί στο κομμάτια καλό είχε όλη αυτή η ιστορία... Χάος...
Βέβαια τα κείμενα στα εν λόγω περιοδικά ήταν λιγάκι πιο κατατοπιστικά, ε, άμα το διαβάσεις πρόζα το τελετουργικό του έρωτα όσο να πεις σου δίνει λίγο περισσότερη πληροφορία... αλλά κι αυτά ελλειπή τα έβρισκα διότι είχα και μυαλό μηχανικού απο τότε κι ήθελα λεπτομέρειες, εξήγηση πλήρη, αποδείξεις. Ευτυχώς, απάνω που είχα σχεδόν απελπιστεί οτι μετεξεταστέα θα έμενα στο μάθημα, αγοράσαμε βίντεο!!! Όχι, αυτό απο μόνο του δεν ήταν ικανό να μου λύσει εμένα τις απορίες αλλά, με το που αγοράσαμε βίντεο, έπεσε στα χέρια μου, με τον ίδιο τρόπο που είχαν πέσει στα χέρια μου και τα περοδικά (δηλαδή δεν έπεσε, το σκάλισα και το βρήκα, μη ρωτάτε λεπτομέρειες...) και μια βιντεοκασέττα! (το κασέττα γράφεται με δύο τ ή με δύο σ;;;... τεσπά)
Αυτό ήταν! Τώρα πια θα τα μάθαινα όλα! Δε κρατιόμουν! Αλλά, δεν ήταν και τόσο εύκολο... ένα βίντεο είχαμε, στο σαλόνι, και μία τηλεόραση, στο σαλόνι επίσης, ως όλα τα κανονικά σπίτι στη δεκαετία του '80. Και για να ολοκληρώσω εγώ τη μόρφωσή μου, έπρεπε να φύγουν όλοι απο το σπίτι, όχι μόνο οι γονείς αλλά κι ο μπόμπιρας ο αδερφός μου, πράγμα δύσκολο... πράγμα που πήρε χρόνο... πράγμα που τελικά έγινε! Κι όχι μόνο έγινε αλλά έγινε και με τις καλύτερες προοπτικές. Διότι αφενός θα έφευγαν Σαββάτο βράδυ και θα με άφηναν ελεύθερο πουλί κι αφετέρου είχα και άδεια να καλέσω τη Μυρτώ κι άλλη μια φιλενάδα τη Στέλλα να δούμε ταινία μαζί για παρέα!!! Ουρανοί! Αυτό ήταν. Όχι μόνο θα μαθαινα επιτέλους πώς παίζεται το παιχνίδι αλλά θα το έδειχνα και στη Μυρτώ να μάθει κι αυτή, που στο ίδιο καζάνι άγνοιας έβραζε! Και θα πουλούσα μούρη και στη Στέλλα, να δεί τί κουλ που είμαι.

Έτσι κι έγινε. Ήρθαν τα κορίτσια, φύγαν οι μεγάλοι κι ο μικρός, παραγγέιλαμε και πίτσα κερασμένη απο τον μπαμπά μου και μετά, αφού φάγαμε κι είδαμε και το Dirty Dancing, τους το σκάω το παραμύθι: έχω τσόντα! Αληθινή, οπτικοακουστική και σένια! Φυσικά, ούτε λόγος, η περιέργεια έφτασε στο ζενίθ! Να τη βάλουμε να τη δούμε, Αλεκάκι, λέει η Μυρτώ, μαζί με μια δόση ντροπής αλλά και ανυπομονησίας η χαρά στη φωνή της και φυσικά λέω και βέβαια να τη δούμε! Πάω, τη φέρνω, και τη χώνουμε στο βίντεο. Στην αρχή μας ξενέρωσε λίγο, ήταν λέει ένας που ήρθε να φτιάξει την τηλεόραση, μη χειρότερα, αλλά η κοπέλα είχε ανοίξει την πόρτα με το βρακί κι αυτό μας καθησύχασε για το μέλλον του σεναρίου. Κι όντως, δεν απογοητευθήκαμε! Βρε τί ακροβατικά ήταν αυτά, τί επιτέλους η παλινδρομική κίνηση (μυστήριο μέχρι τότε για τη χρησιμότητας της) αποκωδικοποιήθηκε, τί το ζήτημα του σφραγίσματος ξεκαθαρίστηκε, τόσα πολλά ούτε απο την εκπαιδευτική τηλεόραση δεν είχαμε μάθει και σε τόσο λίγο χρόνο! Κατακόκκινες σαν τα παντζάρια και οι τρείς ρουφούσαμε τη γνώση αχόρταγα! Κι εκεί απάνω που τη ρουφούσαμε, κόπηκε το ρεύμα!!!!

Εγώ πολλά για τα ηλεκτρονικά δεν ξέρω ούτε και τώρα αλλά οτι άμα δεν έχει ρεύμα δεν μπορείς να βγάλεις την κασέττα απο το βίντεο το ξέρω καλά και το έμαθα με το σκληρό τον τρόπο... Η χαρά της μάθησης αντικαταστάθηκε απο τον πανικό της κολλημένης μέσα στο βίντεο τσόντας σε χρόνο ρεκόρ... κι η ώρα περνούσε... και το ρεύμα δεν ερχόταν... και το κατσαβίδι που έχωσα στο μηχάνημα δεν βοήθησε να βγάλω την κασέττα... Τα υπόλοιπα είναι θολά στη μνήμη μου... θυμάμαι ότι το ρεύμα ήρθε κάποια στιγμή και θυμάμαι κι ότι αυτό έγινε σχεδόν ταυτόχρονα με το άκουσμα του κλειδιού των γονέων να γυρνάει στην κλειδαριά...
Πότε έβγαλα την κασέττα απο το βίντεο, πότε την πήγα στη θέση της, πότε επέστρεψα, όλα αυτά δεν τα θυμάμαι... Χαλάλι όμως... Διότι παρόλη την τρομάρα που πήραμε, ξεστραβωθήκαμε κιόλας μια στάλα... Ευτυχώς, στα χρόνια που ακολούθησαν, έκανα και πρακτική εξάσκηση μπόλικη και έμαθα κι ένα σωρό άλλα πράγματα αλλά τουλάχιστον η πρώτη φορά δε με βρήκε μπίτι σκράπα...
 

πάει, λέει, μια ξανθιά να αγοράσει λάστιχα...

"Γειά σας... Εεεμ... Ναι... εεε... Για χειμερινά λάστιχα ενδιαφέρομαι, θα μπορούσατε να με εξυπηρετήσετε;...."

Έτσι ακριβώς τα είπα... Απέναντι μου, πίσω απο τον πάγκο, ο Νώντας (όχι, δεν έλεγε έτσι το πλαστικό ταμπελάκι στη φόρμα του, αλλά επειδή το βόρειοευρωπαϊκό το όνομα που έγραφε είναι δύσκολο στην προφορά, ας τον πούμε Νώντα μεταξύ μας να ξεμπερδεύουμε), μεσόκοπος αλλά σε άρνηση για την ηλικία του, ηλιοψημένος τεχνητά, το μαλλί βαμένο σε αποχρώσεις του ξανθού διάφορες και διάσπαρτες, βαριεστημένος το δίχως άλλο, στο τσακ είχε προλάβει να κλείσει το ίντερνετ  που χάζευε μια ξεβράκωτη με το που μπήκα στο βουλκανιζατέρ (όχι όμως τόσο γρήγορα που να μην το δω...) να με κοιτάει λες και βλέπει τουλάχιστον τον Ε.Τ τον εξωγήινο... τόσο πολλή η έκπληξή του που κοιτάχτηκα κι εγώ να δω μπας κι είχα καμιά λίγδα, καμιά μύξα, κανένα μπάμπουρα να ξεκουράζεται πάνω στο πέτο μου, κανένα κουμπί ανοιχτό στο πουκάμισο... όχι... μια χαρά ήμουν (παρόλο που για τη μύξα δε παίρνω όρκο...), χάρμα οφθαλμών, με το μαύρο το κουστουμάκι μου, το μπλέ το πουκαμισάκι, τακουνάκι σεμνό και διακριτικό, τσάντα σε κόντρα χρώμα πορτοκαλί για να κάνει αντίθεση, ωραιοτάτη... Επαναλαμβάνω: "Ναι, για λάστιχα χειμερινά έλεγα..."

Να το πιάσω όμως απο την αρχή το πράγμα. Εμένα η σχέση μου με τα λάστιχα ήταν πάντα περιορισμένη... ok, δεν είναι οτι είμαι ανίδεη, ξέρω να ξεχωρίζω τα καλής ποιότητας που είναι κόκκινα στο γραφείο και να τα σουφρώνω επίσης (με μέτρο πάντα...) για να κλείνω τα σακουλάκια των πατατακίων για περίπου 45΄πριν να ανοίξω και πάλι το σακούλι και να αποτελειώσω τα εναπομείναντα (λιγοστά...) πατατάκια... επίσης ξέρω και ότι τα καλά τα λαστιχάκια για τα μαλλιά είναι αυτά που δεν έχουν το σιδεράκι στην ένωση αλλά είναι κολλημένα με θερμοκόλληση για να μην πιάνονται οι τρίχες... ξέρω επίσης οτι το λαστιχένιο το ποδάκι του τρίφτη για το τυρί δε το βάζουμε στο πλυντήριο πιάτων για να μη χαλάσει αλλά το βγάζουμε και το βάζουμε κάθε φορά που πλένουμε τον τρίφτη με αποτέλεσμα να μας σπάει τα νεύρα τελείως και να θέλουμε να το πετάξουμε, μαζί με το τρίφτη, απο το παράθυρο στο πεζοδρόμιο ανεξαρτήτως κινδύνου δια τους ανυποψίαστους περαστικους...
Ε, σε γενικές γραμμές, αυτά απο λάστιχα... Α, ναι... κι ότι τα βάζουμε και στα αυτοκίνητα... απαραιτήτως... Αλλά επειδή γενικά τα αυτοκίνητα όταν τα αγοράζουμε έρχονται πακετάκι με τα λάστιχα μαζί, κι επειδή δεν μου έχει τύχει ακόμα να πρέπει να αλλάξω λάστιχα χωρίς να αλλάξω αυτοκίνητο (ε, όχι οτι έχω αλλάξει αυτοκίνητο και πολλές φορές, μία μόνο και μαζί με τα λάστιχα το πούλησα το παλιό και μαζί με τα λάστιχά του αγόρασα το καινούριο...) η εμπειρία μου σ'αυτόν τον τομέα είναι μάλλλον περιορισμένη... Έλα μου όμως πολλά χιόνια πέσαν πέρυσι και πρόπερσι και το καημένο το μικράκι μου τρόμαξε να τσουλήσει, είπα να πάω να του βάνω χειμερινά λάστιχα, να το κάνω τσίλικο και στη βαρυχειμωνιά. Ρώτησα απο δω, ρώτησα απο κει, οι πληροφορίες που μάζεψα ήταν και λίγες και αντικρουόμενες... "όχι" να λέει ο ένας, δε τα χρειάζεσαι, σιγά να μη χιονίσει πάλι φέτος τόσο, "ναι" να λέει ο άλλος γιατί η ασφάλεια δε θα σε πληρώνει αμα και στουκάρεις κι είχε πάγο και δεν είχες κατάλληλα ελαστικά και ούτω καθεξίς, οι αρσενικοί που ερώτηξα δεν φαίνονταν να συμφωνούν μεταξύ τους... Κι άσε το κυρίως ερώτημα, να βάλω ή να μη βάλω, μετά είχα κι ένα σωρό δευτερεύοντα, σχετικά με το άν βάλω, ποιά να βάλω και πού να τα βάλω... σε ποιό βουλκανιζατέρ, όχι πού να τα βάλω στο αυτόκίνητο, δεν είμαι και τόοοοσο ξανθιά!!

Απελπίστηκα... Είπα, Φαίδρα δάρλινγκ, εσύ απο παπούτσια ξέρεις, απο λάστιχα έχεις μαύρα μεσάνυχτα, κάτι πρέπει να κάνουμε γι'αυτό... Κι επειδή είμαι μια γυναίκα ανεξάρτητη και δεν θέλω να έχω και κανέναν ανάγκη, έβαλα μπροστά τα μεγάλα μέσα: τον γκούγκουλα!! (αχ, δε θέλω χαζά τώρα τύπου ποιός είναι ο γκούγκουλας... ναι, το google εννοώ...)
Μπήκα λοιπόν στο ίντερνετ με φούρια κι άρχισα να ψάχω... αλλά φως δεν είδα... διότι φαίνεται ότι και οι ηλεκτρονικές πληροφορίες απο άνδρες για άνδρες ήταν μαζεμένες και όσο αντικρουόμενες ήταν οι προφορικές που ήδη είχα, άλλο τόσο ήταν κι οι ηλεκτρονικές... να διαβάζω στο ένα μέρος οτι είναι λέει εξαιρετικά τα τάδε, τρομερές επιδόσεις και δε ξερω γω τί, να διαβάζω απο το άλλο μέρος ότι χάλια είναι λέει κι ένας που τα έβαλε πήγε και τα έβγαλε σε δύο μέρες γιατί το αμάξι δεν τραβούσε με τίποτα λέμε, τέτοια σχιζοφρενικά! Αναστέναξα... Είπα πάλι, Φαίδρα δάρλινγκ, πρέπει να πας σε ειδικό... πρώτα για τα νεύρα σου, να σου δώσει ένα βάλιουμ ο άνθρωπος να καλμάρεις και μετά για τα λάστιχα. Κι έτσι βρέθηκα στου Νώντα... (πρώτα δηλαδή στου Παπαθεοδώρου δόκτορος για τα χάπια και μετά στου Νώντα...)

"Ναι, τα λάστιχα λέμε..." Σα να τον χτύπησε ρεύμα, αντινάχτηκε ο Νώντας και σταμάτησε επιτέλους να με κοιτάζει κάπου 30 πόντους πιό κάτω απο τα μάτια μου, ναι, εκεί που πήγε το μυαλό σας είχε καρφωθεί τόση ώρα εντελώς ξεδιάντροπα... Αλήθεια, οι άνδρες είναι χαζοί και νομίζουν οτι δε το βλέπουμε ότι μας κοιτάνε στα βυζιά κι όχι στα μάτια όταν μας μιλάνε ή το ξέρουν οτι το ξέρουμε κι απλώς δεν τους νοιάζει; Πάντα την είχα αυτή την απορία αλλά δεν έχω ρωτήσει και ποτέ κανέναν που το κάνει, εκεί απάνω που το κάνει,  να δούμε τί θα μου πει... Τεσπά, ξέφυγα... Επανέρχομαι στο Νώντα. Φόρεσε λοιπόν το καλό του χαμόγελο κι άρχισε την πώληση ο βουλκανιζατέρ... χαμπάρι δεν πήρα... τον έβλεπα που μιλούσε, καταλάβαινα ότι κάτι λέει αλλά πέραν τούτου ουδεμία πληροφορία δεν αποτυπωνόταν... εως που είπε το νούμερο: 1700 ευρώ!!! Κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό!! Κάτι λέει τα λάστιχα, κάτι οι ρόδες που πρέπει κι αυτές να αλλαχτούν, τρεις το λάδι τρεις το ξύδι, 1700 η σούμα κι εγώ με το στόμα να έχει ήδη στραβώσει! Είναι δυνατόν;; Άκουσα καλά;; Για παπούτσια του αυτοκινήτου;! Κράτησα την ψυχραιμία μου αλλά απο μέσα μου έβραζα, με τόσα λεφτά την κάνω για τις Μπαχάμες εκείνη τη συγκεκριμένη βδομάδα που θα χιονίσει και χέστηκα και για το αμάξι και για τα λάστιχα και το Νώντα (που τον παίρνει κι αυτόν η μπάλα μια κι αυτός μου πάσαρε το λογαριασμό)! Καλά, δεν υπάρχει άλλη λύση πιο οικονομική; ...το σκέφτηκα και το είπα...
"'Οχι, μανδάμ, διότι και το αμαξάκι είναι υψηλών επιδόσεων και δεν δύναμαι να του κόψω τη φόρα με λάστιχα δευτέρας κατηγορίας, αντιλαβού;" Και καλά τα λάστιχα, λέω, αλλά και ρόδες;;!! Μα γιατί;; Την εξήγηση που μου έδωσε δεν την πολυκατάλαβα, είναι λέει απο αυτά που πανε και σκασμένα και άμα βγουν απο τη ρόδα δεν ξαναμπαίνουν (τώρα εννοούσε δεν μπαίνουν καθόλου ή αυτός βαριέται να τα ξαναβάλει, δεν κατάλαβα η δόλια) δια τούτο και πρέπει να πάρει και ρόδες πακέτο η μανδάμ... Η μανδάμ ήταν έτοιμη να σωριαστεί κατάχαμα αλλά είδε τα γράσα και το ανέβαλε να μη λερώσει το κουστούμι... Και τώρα;! Τι κάνουν τώρα;! "Χμμμ... ναι... ωραία (τί ωραία δηλαδή, σκατά κι απόσκατα) αλλά πρέπει να το σκεφτώ λίγο, ε, είναι μεγάλο και το ποσό, θα σας πάρω τηλέφωνο μέσα στην εβδομάδα" ψέλλισα κι όπου φύγει φύγει!

Άπαπα, δεν είμαι εγώ για τέτοια, τόσα λεφτά, μη χειρότερα,ίδρωνα και ξείδρωνα επί μία εβδομάδα όταν το σκεφτόμουν. Αλλά είχα και το φόβο της κακοκαιρίας, είχα και την εμπειρία την περσινή που όλα παγώσαν και δεν κουνιώταν τίποτα και ούτε στη δουλειά δεν πήγα μια μέρα (όχι οτι αυτό με χάλασε και πολύ, έκατσα στα ζεστά με ταινία και τσάι, μούρλια...) αλλά δεν μπορείς να το κάνεις και κάθε τόσο αυτό, Φαίδρα δάρλινγκ, σκέφτηκα... Κι έτσι πήγα και τα έβαλα τα λάστιχα.  Όοοοοοχι, όχι στου Νώντα, αυτόν τον είχα καταραστεί ήδη και δε ματαγυρνούσα στον τόπο του εγκλήματος, όχι. Πήγα σε άλλο γκαραζ, ε, μου έκαναν και καλύτερη τιμή, γλύτωσα τελικά 130 ευρώ ολόκληρα, και τα έβαλα... τα λάστιχα.... Πόνεσε... δεν μπορώ να σας το περιγράψω πόσο πόνεσε... σαν απονεύρωση και βάλε... Κι όπως ήταν αναμενόμενο μια κι ο Μέρφυ το έχει πει στους νόμους του ξεκάθαρα, απο τη στιγμή που τα έβαλα κι έπειτα, ήρθε άνοιξη!! Χωρίς υπερβολή, η θερμοκρασία να μην κατεβαίνει απο τους 10 βαθμούς, χωρίς μπουφάν έβγαινα! Επι τρεις μήνες σχεδόν αυτή η δουλειά, και να βρίζω και να ξαναματαβρίζω διότι το ήξερα: αφού έκανα εγώ όλο το έξοδο, αυτό ήταν, εγγύηση οτι θα ήταν άχρηστο!
Μέχρι που επιτέλους, αυτή τη βδομάδα ήρθε κρύο!!! Πολύ κρύο!!! Και περιμένουμε και χιόνι!!! Κι ενώ όλος ο κόσμος έχει παγώσει και γκρινιάζει και δε ξεμυτάει με το ψοφόκρυο, εγώ είμαι μέσ'την τρελή χαρά και κόβω βόλτες με τ'αμάξι ασταμάτητα! Διότι, αγάπη μου, αφού τα έβαλα που τα έβαλα τα ρημάδια, τουλάχιστον τώρα πιάνουνε τόπο! Ok, μπορεί να μην έχω μία να πάω στις Μπαχάμες (ή οπουδήποτε αλλού για τα επόμενα τρία χρόνια...) αλλά δε βαριέσαι, τροπικό το κλίμα εκεί, θα βρέχει! Ενώ εδώ, με -6 βαθμούς κι εγώ μέσα στο γέλιο και το τραγούδι κάθε πρωί! Αλήθεια! Καλέ, μπορεί και να με είδατε κιόλας... ;)

ο Φραγκίσκος και το ποδήλατο...

Ο Φραγκίσκος είναι κοινώς αποδεκτά ο πιο ωραίος άνδρας του γραφείου!

ΟΚ, να το αναλύσω αυτό λιγάκι... το κεφάλι του, όπως πολύ σωστά πρώτος ο Κίμωνας παρατήρησε, είναι μεγάλο για τους ώμους του... μπορεί κι οι ώμοι του να είναι μικροί για το κεφάλι του, δεν έχει πολύ μεγάλη σημασία... και παρόλου που ο Κίμωνας το είδε πρώτος, όταν γενήθηκε ο Μιχαλάκης ο γιός του, του Φραγκίσκου ντε, ε, τότε το είδαμε κι όλοι οι υπόλοιποι οτι υπάρχει ένα ιστορικό μεγαλοκεφαλίας στην οικογένεια... πώς στο διάλο το έβγαλε αυτό το κεφάλι απο μέσα της η πρώην γυναίκα του (μη με χάνετε, του Φραγκίσκου η πρώην γυναίκα...) κανείς δε κατάλαβε... θαύμα θαύμα είπαμε και το αφήσαμε εκεί... Πλατιάζω... ναι... Λοιπόν ο Φραγκίσκος, με εξαίρεση το κεφάλι που προανέφερα είναι ποοοοοοολύ ωραίος άνδρας και για να μη μας παίρνουν χαμπάρι στη δουλειά όταν τον κουβεντιάζουμε με τον Κίμωνα τον έχουμε βγάλει Κλούνεϊ μια και του φέρνει κιόλας αρκετά... μαύρα μαλλιά, γκριζαρισμένα, μάτια τσίλικα, κορμοστασιά, δέρμα σταρένιο... ναι... ωραίος... πολύ ωραίος... αλλά τα θετικά σταματούν ακριβώς εκεί!

Διότι έτσι και το κάνεις το λάθος και τον μιλήσεις λίγο τον άνδρα αυτό, την επάτησες! Πάει η φαντασίωση όλη, σα τσιχλόφουσκα ροζ σκάει και σου κολλάει στα μούτρα ολούθε! Και θα εξηγηθώ...

Πρώτα πρώτα τον έχει πάρει κατά τα ενεργειακο/διαλογισμο/πνευματιστικά και με το που θα σου ανοίξει κουβέντα όπου σε πετύχει σε αρχίζει στα ωωωωωωωωωμ και στην ανάλυση της ύπαρξης σου (θε μου συχώρα με) παρέα με κατοίχηση προς τας Ανατολικάς θρησκείας ακόμα κι αν εσύ ήθελες μόνο να του ζητήσεις να σου περάσει την μπουκάλα με την Κόκα Κόλα που δε την έφτανες... όοοοοχι, εκείειειει, θα σε βάνει κάτω και θα σε αρχίσει με το σύμπαν και με την ενέργεια και το Βούδα κι όχι οτι εγώ έχω κανένα πρόβλημα μ'αυτά τα πράγματα, μη χειρότερα, εμένα ο Βούδας δε με πείραξε ποτέ και όλο γελάει κι έχει και μεγάλη κοιλιά που μου αρέσει στους άνδρες. Αλλά... μόνο τη ρημάδα την Κόκα Κόλα ήθελες, εγώ δηλαδή, άσε με ανθρωπέ μου να πιώ μια γουλιά και να αποτελειώσω τη μπριζόλα μου κι άμα κρυώσει το χοιρινό μια αηδία είναι! Κι όχι μόνο αυτό, άμα σε βρει και λίγο μπόσικο και δε του κόψεις την κουβέντα με τη μία, δε τα σώνει με τίποτα! Εκεί, θα ξημερώσει και ακόμα για την ενέργειά σου θ'ακούς, που δε θα σου έχει μείνει μια στάλα απο δαύτη μέρχι τότε!
Έπειτα, έχει και μια περίεργη άποψη για το τί, απο την προσωπική του ζωή, την πολύ προσωπική λέμε τώρα, πρέπει να μοιράζεται κανείς με τον φιλικό περίγυρο... δηλαδή να, εκεί που σου μιλάει στην παρέα και μάλιστα στο τραπέζι, και σου κάνει και μια ανάλυση, λέμε τώρα, μα πολιτική, μα κοινωνική, μα δε ξέρω κι εγώ τί, σου πετάει στα ξεκούδουνα: "Ναι, λοιπόν εγώ τώρα πρέπει να φύγω και να σας αφήσω διότι έχω μεγάλη όρεξη να χέσω" και μένεις άφωνος!!! Με το φαγητό στο στόμα... Το λιγότερο δηλαδή... ή το άλλο, σε ρωτάει τί κάνεις, του λές, ε, καλά είμαι, έχω λίγο πονοκέφαλο σήμερα και σου απαντά, καλό σημάδι αυτό, θα πει ότι έχεις κεφάλι!! Άκου τώρα! Λες και χρειάζομαι απόδειξη ότι έχω κεφάλι! Δε το βλέπω κάθε μέρα όταν χτενίζομαι;;; Μη χειρότερα...

Ναι... αυτός είναι ο Φραγκίσκος... και, θα την πω την κακία μου, τί να το κάνεις αγάπη μου να μοιάζεις με τον Κλούνεϊ άμα το ανοίγεις το ρημάδι και πετάς τις κοτσάνες που πετάς, νομίζω;;! Πιο καλά να φαντασιώνομαι με τον αληθινό! Στο κάτω κάτω ο αστέρας δε πρόκειται να μου τη χαλάσει ποτέ τη φαντασίωση, πού θα τον βρω εγώ τον Κλούνεϊ τον αληθινό να του πιάσω κουβέντα, ε;!!

Τεσπά, πήγε πριν απο μερικά χρόνια ο Φραγκισκος στην Κίνα. Λογικό, έτσι που του την έχει δώσει με το Βουδισμό και τα σχετικά, πήγε λέει να περάσει ένα μήνα σε ένα μοναστήρι, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων κοινόβιο, με νηστεία και προσευχή, στα περίχωρα του Πεκίνου (ή Μπεϊτζίνγκ ή όπως στο διάολο το λένε τώρα, σκασίλα μου, εγώ Γεωγραφία έμαθα στη δεκαετία του '80). Πήγε το λοιπόν αλλά είχε κι ένα διάλειμμα στη νηστεία και την προσευχή για δυό τρεις μέρες κι είπε να κάνει και λίγο τουρισμό (και να φάει και τίποτα, μια πάπια για παράδειγμα που την κάνουν καλά, μια και τον είχε θερίσει κι η πείνα τόσες μέρες...) να δει και την πρωτεύουσα. Και σπάει ο διάλος το ποδάρι του και το ίδιο ακριβώς διάστημα είναι κι ο Σταμάτης στο Πεκίνο για δουλειά. Τηλεφωνιούνται, συνάδελφοι ντε, και του λέει ο Σταμάτης, έλα βρε αδερφέ να μείνεις δύο μέρες μαζί μου στο ξενοδοχείο στο κέντρο να είσαι πιο βολικά... είπε να τον εξυπηρετήσει αλλά δε δάγκανε καλύτερα τη γλώσσα του;!!

Πρώτα πρώτα, ο Σταμάτης (η αλήθεια να λέγεται) είναι πολύ καθώς πρέπει και της πολυτέλειας και του τυπικού. Ήτανε και για δουλειά επίσημη στην Κίνα, τί με οδηγό τον είχανε εκεί, τι με επίσημα γεύματα, τί με διερμηνέα, άσε που τον είχανε και στο καλύτερο ξενοδοχείο στο κέντρο, το "Χερσόνησος" με το όνομα (κι όσοι δε το ξέρετε, να πάτε να το γκουγκλάρετε βρε άσχετοι...) μέσα στα λούσα! Μέχρι μπάτλερ του είχανε, μέχρι που όταν ήθελε να δει τον Ολυμπιακό που έπαιζε τσάμπιονς λιγκ γυρίσανε τη δορυφορική κατά τα μέρη μας για να πιάσει νόβα! Τέτοιες πολυτέλειες λέμε! Αφού εγώ όταν πήγα στο Πεκίνο, χρόνια αργότερα, και είχα ακούσει τα όσα απο το Σταμάτη, πήγα απο το ξενοδοχείο να το δω ντε και καλά, ίσα για να πιώ ένα νερό δηλαδή, πού να πιείς και τίποτα πιο ακριβό, να ξαποστάσω λίγο και να κάνω κι ένα τσίσο (που ζέχνανε γενικά στο κέντρο οι τουαλέτες έξω και άμα γυρνάς όλη μέρα τουρίστας, δε ξέρεις πού να κάνεις την ανάγκη σου) κι εκεί ντρεπόμουν να πατήσω! Τέτοια χλιδή δεν είχα ματαδεί! Ναι... Πλατιάζω πάλι...
Φτάνει λοιπόν ο Φραγκίσκος στο ξενοδοχείο που τον περίμενε ο Σαμάτης (κι είχε κάνει κι ένα σωρό διαβουλέψεις να τον αλλάξουνε σε δωμάτιο με δυό  κρεβάτια απο κει που είχε το διπλό για να μη μπερδεύουνε τις πατούσες τη νύχτα, μέχρι ο μπάτλερ του είχε μαζέψει και τα πράγματα για τη μετακόμιση...) και φτάνει καβάλα ο αθεόφοβος σε ένα ποδήλατο κατασάπιο, σκουριασμένο, λερό και τρισάθλιο, ποιός ξέρει πού στα κομμάτια το είχε κονομίσει, τουλάχιστον 3 ντουζίνες χρόνια παλιό και κουβαλώντας τα υπάρχοντα του σε μια πλαστική τσαντούλα! Σακουλίτσα (το "λι" Αργείτικο για όσους ξέρουν...)!! Απο αυτές του μπακάλη! Ξεκαβαλάει, αφήνει το ποδήλατο απ'έξω, μπαίνει μέσα αξούριστος και βρωμιάρης (ελαφρώς) το γκρούβαλο, με κάτι ρούχα πυτζαμοειδή κι αφού κανονίζουνε τα του δωματίου, ξαναβγαίνει έξω, τα συμπράγκαλα μαζί στο πλαστικό σακούλι, φέρνει το σαράβαλο το δίτροχο μέσα στο ξενοδοχείο (ναι, με τις λασπωμένες ρόδες πάνω στα χαλιά...) και ρωτάει τον ρεσεψιονίστα όλο φυσικότητα: "Έχετε παρακαλώ αποθήκη να βάλετε το ποδήλατο μου;"!!!!! Τί να του πει κι ο καψερός, ναι, πώς, βεβαίως, αφήστε το πάνω μου του είπε, και φώναξε τον... πώς τους λένε αυτούς που σε βοηθάνε με τα μπαγκάζια, αυτόν, και του ανέθεσε το έργο! Της αποθήκευσης του οχήματος του Φραγκίσκου!! Μαζί με όλη τη μούχλα και τη σκουριά και τις ενδεχόμενες ψείρες που κουβαλούσε!! Η φάτσα δε του κινέζου, κινέζος άνθρωπος ο φτωχός τώρα, δε περιγράφεται λέει! Στο τσακ ήταν να του πει, βρε παναθεμά σε, να σε δώκω εγώ δυο ένα ευρώ να το αγοράσω το θεοσαράβαλο σου ίσα ίσα για να πά να το πετάξω στα σκουπίδια μην έχω την έννοια του!!
Ο δε Σταμάτης ήθελε να ανοίξει η γη να τον καταπιεί!!! Τέτοια ντροπή, ποτέ!! Άσε και που ήταν βέβαιος ότι στο ξενοδοχείο όλοι θα είχαν βγάλει το συμπέρασμα ότι... ο ομορφάντρας με το όχημα ήταν ο καλός του!!!