"Γειά σας... Εεεμ... Ναι... εεε... Για χειμερινά λάστιχα ενδιαφέρομαι, θα μπορούσατε να με εξυπηρετήσετε;...."
Έτσι ακριβώς τα είπα... Απέναντι μου, πίσω απο τον πάγκο, ο Νώντας (όχι, δεν έλεγε έτσι το πλαστικό ταμπελάκι στη φόρμα του, αλλά επειδή το βόρειοευρωπαϊκό το όνομα που έγραφε είναι δύσκολο στην προφορά, ας τον πούμε Νώντα μεταξύ μας να ξεμπερδεύουμε), μεσόκοπος αλλά σε άρνηση για την ηλικία του, ηλιοψημένος τεχνητά, το μαλλί βαμένο σε αποχρώσεις του ξανθού διάφορες και διάσπαρτες, βαριεστημένος το δίχως άλλο, στο τσακ είχε προλάβει να κλείσει το ίντερνετ που χάζευε μια ξεβράκωτη με το που μπήκα στο βουλκανιζατέρ (όχι όμως τόσο γρήγορα που να μην το δω...) να με κοιτάει λες και βλέπει τουλάχιστον τον Ε.Τ τον εξωγήινο... τόσο πολλή η έκπληξή του που κοιτάχτηκα κι εγώ να δω μπας κι είχα καμιά λίγδα, καμιά μύξα, κανένα μπάμπουρα να ξεκουράζεται πάνω στο πέτο μου, κανένα κουμπί ανοιχτό στο πουκάμισο... όχι... μια χαρά ήμουν (παρόλο που για τη μύξα δε παίρνω όρκο...), χάρμα οφθαλμών, με το μαύρο το κουστουμάκι μου, το μπλέ το πουκαμισάκι, τακουνάκι σεμνό και διακριτικό, τσάντα σε κόντρα χρώμα πορτοκαλί για να κάνει αντίθεση, ωραιοτάτη... Επαναλαμβάνω: "Ναι, για λάστιχα χειμερινά έλεγα..."
Να το πιάσω όμως απο την αρχή το πράγμα. Εμένα η σχέση μου με τα λάστιχα ήταν πάντα περιορισμένη... ok, δεν είναι οτι είμαι ανίδεη, ξέρω να ξεχωρίζω τα καλής ποιότητας που είναι κόκκινα στο γραφείο και να τα σουφρώνω επίσης (με μέτρο πάντα...) για να κλείνω τα σακουλάκια των πατατακίων για περίπου 45΄πριν να ανοίξω και πάλι το σακούλι και να αποτελειώσω τα εναπομείναντα (λιγοστά...) πατατάκια... επίσης ξέρω και ότι τα καλά τα λαστιχάκια για τα μαλλιά είναι αυτά που δεν έχουν το σιδεράκι στην ένωση αλλά είναι κολλημένα με θερμοκόλληση για να μην πιάνονται οι τρίχες... ξέρω επίσης οτι το λαστιχένιο το ποδάκι του τρίφτη για το τυρί δε το βάζουμε στο πλυντήριο πιάτων για να μη χαλάσει αλλά το βγάζουμε και το βάζουμε κάθε φορά που πλένουμε τον τρίφτη με αποτέλεσμα να μας σπάει τα νεύρα τελείως και να θέλουμε να το πετάξουμε, μαζί με το τρίφτη, απο το παράθυρο στο πεζοδρόμιο ανεξαρτήτως κινδύνου δια τους ανυποψίαστους περαστικους...
Ε, σε γενικές γραμμές, αυτά απο λάστιχα... Α, ναι... κι ότι τα βάζουμε και στα αυτοκίνητα... απαραιτήτως... Αλλά επειδή γενικά τα αυτοκίνητα όταν τα αγοράζουμε έρχονται πακετάκι με τα λάστιχα μαζί, κι επειδή δεν μου έχει τύχει ακόμα να πρέπει να αλλάξω λάστιχα χωρίς να αλλάξω αυτοκίνητο (ε, όχι οτι έχω αλλάξει αυτοκίνητο και πολλές φορές, μία μόνο και μαζί με τα λάστιχα το πούλησα το παλιό και μαζί με τα λάστιχά του αγόρασα το καινούριο...) η εμπειρία μου σ'αυτόν τον τομέα είναι μάλλλον περιορισμένη... Έλα μου όμως πολλά χιόνια πέσαν πέρυσι και πρόπερσι και το καημένο το μικράκι μου τρόμαξε να τσουλήσει, είπα να πάω να του βάνω χειμερινά λάστιχα, να το κάνω τσίλικο και στη βαρυχειμωνιά. Ρώτησα απο δω, ρώτησα απο κει, οι πληροφορίες που μάζεψα ήταν και λίγες και αντικρουόμενες... "όχι" να λέει ο ένας, δε τα χρειάζεσαι, σιγά να μη χιονίσει πάλι φέτος τόσο, "ναι" να λέει ο άλλος γιατί η ασφάλεια δε θα σε πληρώνει αμα και στουκάρεις κι είχε πάγο και δεν είχες κατάλληλα ελαστικά και ούτω καθεξίς, οι αρσενικοί που ερώτηξα δεν φαίνονταν να συμφωνούν μεταξύ τους... Κι άσε το κυρίως ερώτημα, να βάλω ή να μη βάλω, μετά είχα κι ένα σωρό δευτερεύοντα, σχετικά με το άν βάλω, ποιά να βάλω και πού να τα βάλω... σε ποιό βουλκανιζατέρ, όχι πού να τα βάλω στο αυτόκίνητο, δεν είμαι και τόοοοσο ξανθιά!!
Απελπίστηκα... Είπα, Φαίδρα δάρλινγκ, εσύ απο παπούτσια ξέρεις, απο λάστιχα έχεις μαύρα μεσάνυχτα, κάτι πρέπει να κάνουμε γι'αυτό... Κι επειδή είμαι μια γυναίκα ανεξάρτητη και δεν θέλω να έχω και κανέναν ανάγκη, έβαλα μπροστά τα μεγάλα μέσα: τον γκούγκουλα!! (αχ, δε θέλω χαζά τώρα τύπου ποιός είναι ο γκούγκουλας... ναι, το google εννοώ...)
Μπήκα λοιπόν στο ίντερνετ με φούρια κι άρχισα να ψάχω... αλλά φως δεν είδα... διότι φαίνεται ότι και οι ηλεκτρονικές πληροφορίες απο άνδρες για άνδρες ήταν μαζεμένες και όσο αντικρουόμενες ήταν οι προφορικές που ήδη είχα, άλλο τόσο ήταν κι οι ηλεκτρονικές... να διαβάζω στο ένα μέρος οτι είναι λέει εξαιρετικά τα τάδε, τρομερές επιδόσεις και δε ξερω γω τί, να διαβάζω απο το άλλο μέρος ότι χάλια είναι λέει κι ένας που τα έβαλε πήγε και τα έβγαλε σε δύο μέρες γιατί το αμάξι δεν τραβούσε με τίποτα λέμε, τέτοια σχιζοφρενικά! Αναστέναξα... Είπα πάλι, Φαίδρα δάρλινγκ, πρέπει να πας σε ειδικό... πρώτα για τα νεύρα σου, να σου δώσει ένα βάλιουμ ο άνθρωπος να καλμάρεις και μετά για τα λάστιχα. Κι έτσι βρέθηκα στου Νώντα... (πρώτα δηλαδή στου Παπαθεοδώρου δόκτορος για τα χάπια και μετά στου Νώντα...)
"Ναι, τα λάστιχα λέμε..." Σα να τον χτύπησε ρεύμα, αντινάχτηκε ο Νώντας και σταμάτησε επιτέλους να με κοιτάζει κάπου 30 πόντους πιό κάτω απο τα μάτια μου, ναι, εκεί που πήγε το μυαλό σας είχε καρφωθεί τόση ώρα εντελώς ξεδιάντροπα... Αλήθεια, οι άνδρες είναι χαζοί και νομίζουν οτι δε το βλέπουμε ότι μας κοιτάνε στα βυζιά κι όχι στα μάτια όταν μας μιλάνε ή το ξέρουν οτι το ξέρουμε κι απλώς δεν τους νοιάζει; Πάντα την είχα αυτή την απορία αλλά δεν έχω ρωτήσει και ποτέ κανέναν που το κάνει, εκεί απάνω που το κάνει, να δούμε τί θα μου πει... Τεσπά, ξέφυγα... Επανέρχομαι στο Νώντα. Φόρεσε λοιπόν το καλό του χαμόγελο κι άρχισε την πώληση ο βουλκανιζατέρ... χαμπάρι δεν πήρα... τον έβλεπα που μιλούσε, καταλάβαινα ότι κάτι λέει αλλά πέραν τούτου ουδεμία πληροφορία δεν αποτυπωνόταν... εως που είπε το νούμερο: 1700 ευρώ!!! Κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό!! Κάτι λέει τα λάστιχα, κάτι οι ρόδες που πρέπει κι αυτές να αλλαχτούν, τρεις το λάδι τρεις το ξύδι, 1700 η σούμα κι εγώ με το στόμα να έχει ήδη στραβώσει! Είναι δυνατόν;; Άκουσα καλά;; Για παπούτσια του αυτοκινήτου;! Κράτησα την ψυχραιμία μου αλλά απο μέσα μου έβραζα, με τόσα λεφτά την κάνω για τις Μπαχάμες εκείνη τη συγκεκριμένη βδομάδα που θα χιονίσει και χέστηκα και για το αμάξι και για τα λάστιχα και το Νώντα (που τον παίρνει κι αυτόν η μπάλα μια κι αυτός μου πάσαρε το λογαριασμό)! Καλά, δεν υπάρχει άλλη λύση πιο οικονομική; ...το σκέφτηκα και το είπα...
"'Οχι, μανδάμ, διότι και το αμαξάκι είναι υψηλών επιδόσεων και δεν δύναμαι να του κόψω τη φόρα με λάστιχα δευτέρας κατηγορίας, αντιλαβού;" Και καλά τα λάστιχα, λέω, αλλά και ρόδες;;!! Μα γιατί;; Την εξήγηση που μου έδωσε δεν την πολυκατάλαβα, είναι λέει απο αυτά που πανε και σκασμένα και άμα βγουν απο τη ρόδα δεν ξαναμπαίνουν (τώρα εννοούσε δεν μπαίνουν καθόλου ή αυτός βαριέται να τα ξαναβάλει, δεν κατάλαβα η δόλια) δια τούτο και πρέπει να πάρει και ρόδες πακέτο η μανδάμ... Η μανδάμ ήταν έτοιμη να σωριαστεί κατάχαμα αλλά είδε τα γράσα και το ανέβαλε να μη λερώσει το κουστούμι... Και τώρα;! Τι κάνουν τώρα;! "Χμμμ... ναι... ωραία (τί ωραία δηλαδή, σκατά κι απόσκατα) αλλά πρέπει να το σκεφτώ λίγο, ε, είναι μεγάλο και το ποσό, θα σας πάρω τηλέφωνο μέσα στην εβδομάδα" ψέλλισα κι όπου φύγει φύγει!
Άπαπα, δεν είμαι εγώ για τέτοια, τόσα λεφτά, μη χειρότερα,ίδρωνα και ξείδρωνα επί μία εβδομάδα όταν το σκεφτόμουν. Αλλά είχα και το φόβο της κακοκαιρίας, είχα και την εμπειρία την περσινή που όλα παγώσαν και δεν κουνιώταν τίποτα και ούτε στη δουλειά δεν πήγα μια μέρα (όχι οτι αυτό με χάλασε και πολύ, έκατσα στα ζεστά με ταινία και τσάι, μούρλια...) αλλά δεν μπορείς να το κάνεις και κάθε τόσο αυτό, Φαίδρα δάρλινγκ, σκέφτηκα... Κι έτσι πήγα και τα έβαλα τα λάστιχα. Όοοοοοχι, όχι στου Νώντα, αυτόν τον είχα καταραστεί ήδη και δε ματαγυρνούσα στον τόπο του εγκλήματος, όχι. Πήγα σε άλλο γκαραζ, ε, μου έκαναν και καλύτερη τιμή, γλύτωσα τελικά 130 ευρώ ολόκληρα, και τα έβαλα... τα λάστιχα.... Πόνεσε... δεν μπορώ να σας το περιγράψω πόσο πόνεσε... σαν απονεύρωση και βάλε... Κι όπως ήταν αναμενόμενο μια κι ο Μέρφυ το έχει πει στους νόμους του ξεκάθαρα, απο τη στιγμή που τα έβαλα κι έπειτα, ήρθε άνοιξη!! Χωρίς υπερβολή, η θερμοκρασία να μην κατεβαίνει απο τους 10 βαθμούς, χωρίς μπουφάν έβγαινα! Επι τρεις μήνες σχεδόν αυτή η δουλειά, και να βρίζω και να ξαναματαβρίζω διότι το ήξερα: αφού έκανα εγώ όλο το έξοδο, αυτό ήταν, εγγύηση οτι θα ήταν άχρηστο!
Μέχρι που επιτέλους, αυτή τη βδομάδα ήρθε κρύο!!! Πολύ κρύο!!! Και περιμένουμε και χιόνι!!! Κι ενώ όλος ο κόσμος έχει παγώσει και γκρινιάζει και δε ξεμυτάει με το ψοφόκρυο, εγώ είμαι μέσ'την τρελή χαρά και κόβω βόλτες με τ'αμάξι ασταμάτητα! Διότι, αγάπη μου, αφού τα έβαλα που τα έβαλα τα ρημάδια, τουλάχιστον τώρα πιάνουνε τόπο! Ok, μπορεί να μην έχω μία να πάω στις Μπαχάμες (ή οπουδήποτε αλλού για τα επόμενα τρία χρόνια...) αλλά δε βαριέσαι, τροπικό το κλίμα εκεί, θα βρέχει! Ενώ εδώ, με -6 βαθμούς κι εγώ μέσα στο γέλιο και το τραγούδι κάθε πρωί! Αλήθεια! Καλέ, μπορεί και να με είδατε κιόλας... ;)
Έτσι ακριβώς τα είπα... Απέναντι μου, πίσω απο τον πάγκο, ο Νώντας (όχι, δεν έλεγε έτσι το πλαστικό ταμπελάκι στη φόρμα του, αλλά επειδή το βόρειοευρωπαϊκό το όνομα που έγραφε είναι δύσκολο στην προφορά, ας τον πούμε Νώντα μεταξύ μας να ξεμπερδεύουμε), μεσόκοπος αλλά σε άρνηση για την ηλικία του, ηλιοψημένος τεχνητά, το μαλλί βαμένο σε αποχρώσεις του ξανθού διάφορες και διάσπαρτες, βαριεστημένος το δίχως άλλο, στο τσακ είχε προλάβει να κλείσει το ίντερνετ που χάζευε μια ξεβράκωτη με το που μπήκα στο βουλκανιζατέρ (όχι όμως τόσο γρήγορα που να μην το δω...) να με κοιτάει λες και βλέπει τουλάχιστον τον Ε.Τ τον εξωγήινο... τόσο πολλή η έκπληξή του που κοιτάχτηκα κι εγώ να δω μπας κι είχα καμιά λίγδα, καμιά μύξα, κανένα μπάμπουρα να ξεκουράζεται πάνω στο πέτο μου, κανένα κουμπί ανοιχτό στο πουκάμισο... όχι... μια χαρά ήμουν (παρόλο που για τη μύξα δε παίρνω όρκο...), χάρμα οφθαλμών, με το μαύρο το κουστουμάκι μου, το μπλέ το πουκαμισάκι, τακουνάκι σεμνό και διακριτικό, τσάντα σε κόντρα χρώμα πορτοκαλί για να κάνει αντίθεση, ωραιοτάτη... Επαναλαμβάνω: "Ναι, για λάστιχα χειμερινά έλεγα..."
Να το πιάσω όμως απο την αρχή το πράγμα. Εμένα η σχέση μου με τα λάστιχα ήταν πάντα περιορισμένη... ok, δεν είναι οτι είμαι ανίδεη, ξέρω να ξεχωρίζω τα καλής ποιότητας που είναι κόκκινα στο γραφείο και να τα σουφρώνω επίσης (με μέτρο πάντα...) για να κλείνω τα σακουλάκια των πατατακίων για περίπου 45΄πριν να ανοίξω και πάλι το σακούλι και να αποτελειώσω τα εναπομείναντα (λιγοστά...) πατατάκια... επίσης ξέρω και ότι τα καλά τα λαστιχάκια για τα μαλλιά είναι αυτά που δεν έχουν το σιδεράκι στην ένωση αλλά είναι κολλημένα με θερμοκόλληση για να μην πιάνονται οι τρίχες... ξέρω επίσης οτι το λαστιχένιο το ποδάκι του τρίφτη για το τυρί δε το βάζουμε στο πλυντήριο πιάτων για να μη χαλάσει αλλά το βγάζουμε και το βάζουμε κάθε φορά που πλένουμε τον τρίφτη με αποτέλεσμα να μας σπάει τα νεύρα τελείως και να θέλουμε να το πετάξουμε, μαζί με το τρίφτη, απο το παράθυρο στο πεζοδρόμιο ανεξαρτήτως κινδύνου δια τους ανυποψίαστους περαστικους...
Ε, σε γενικές γραμμές, αυτά απο λάστιχα... Α, ναι... κι ότι τα βάζουμε και στα αυτοκίνητα... απαραιτήτως... Αλλά επειδή γενικά τα αυτοκίνητα όταν τα αγοράζουμε έρχονται πακετάκι με τα λάστιχα μαζί, κι επειδή δεν μου έχει τύχει ακόμα να πρέπει να αλλάξω λάστιχα χωρίς να αλλάξω αυτοκίνητο (ε, όχι οτι έχω αλλάξει αυτοκίνητο και πολλές φορές, μία μόνο και μαζί με τα λάστιχα το πούλησα το παλιό και μαζί με τα λάστιχά του αγόρασα το καινούριο...) η εμπειρία μου σ'αυτόν τον τομέα είναι μάλλλον περιορισμένη... Έλα μου όμως πολλά χιόνια πέσαν πέρυσι και πρόπερσι και το καημένο το μικράκι μου τρόμαξε να τσουλήσει, είπα να πάω να του βάνω χειμερινά λάστιχα, να το κάνω τσίλικο και στη βαρυχειμωνιά. Ρώτησα απο δω, ρώτησα απο κει, οι πληροφορίες που μάζεψα ήταν και λίγες και αντικρουόμενες... "όχι" να λέει ο ένας, δε τα χρειάζεσαι, σιγά να μη χιονίσει πάλι φέτος τόσο, "ναι" να λέει ο άλλος γιατί η ασφάλεια δε θα σε πληρώνει αμα και στουκάρεις κι είχε πάγο και δεν είχες κατάλληλα ελαστικά και ούτω καθεξίς, οι αρσενικοί που ερώτηξα δεν φαίνονταν να συμφωνούν μεταξύ τους... Κι άσε το κυρίως ερώτημα, να βάλω ή να μη βάλω, μετά είχα κι ένα σωρό δευτερεύοντα, σχετικά με το άν βάλω, ποιά να βάλω και πού να τα βάλω... σε ποιό βουλκανιζατέρ, όχι πού να τα βάλω στο αυτόκίνητο, δεν είμαι και τόοοοσο ξανθιά!!
Απελπίστηκα... Είπα, Φαίδρα δάρλινγκ, εσύ απο παπούτσια ξέρεις, απο λάστιχα έχεις μαύρα μεσάνυχτα, κάτι πρέπει να κάνουμε γι'αυτό... Κι επειδή είμαι μια γυναίκα ανεξάρτητη και δεν θέλω να έχω και κανέναν ανάγκη, έβαλα μπροστά τα μεγάλα μέσα: τον γκούγκουλα!! (αχ, δε θέλω χαζά τώρα τύπου ποιός είναι ο γκούγκουλας... ναι, το google εννοώ...)
Μπήκα λοιπόν στο ίντερνετ με φούρια κι άρχισα να ψάχω... αλλά φως δεν είδα... διότι φαίνεται ότι και οι ηλεκτρονικές πληροφορίες απο άνδρες για άνδρες ήταν μαζεμένες και όσο αντικρουόμενες ήταν οι προφορικές που ήδη είχα, άλλο τόσο ήταν κι οι ηλεκτρονικές... να διαβάζω στο ένα μέρος οτι είναι λέει εξαιρετικά τα τάδε, τρομερές επιδόσεις και δε ξερω γω τί, να διαβάζω απο το άλλο μέρος ότι χάλια είναι λέει κι ένας που τα έβαλε πήγε και τα έβγαλε σε δύο μέρες γιατί το αμάξι δεν τραβούσε με τίποτα λέμε, τέτοια σχιζοφρενικά! Αναστέναξα... Είπα πάλι, Φαίδρα δάρλινγκ, πρέπει να πας σε ειδικό... πρώτα για τα νεύρα σου, να σου δώσει ένα βάλιουμ ο άνθρωπος να καλμάρεις και μετά για τα λάστιχα. Κι έτσι βρέθηκα στου Νώντα... (πρώτα δηλαδή στου Παπαθεοδώρου δόκτορος για τα χάπια και μετά στου Νώντα...)
"Ναι, τα λάστιχα λέμε..." Σα να τον χτύπησε ρεύμα, αντινάχτηκε ο Νώντας και σταμάτησε επιτέλους να με κοιτάζει κάπου 30 πόντους πιό κάτω απο τα μάτια μου, ναι, εκεί που πήγε το μυαλό σας είχε καρφωθεί τόση ώρα εντελώς ξεδιάντροπα... Αλήθεια, οι άνδρες είναι χαζοί και νομίζουν οτι δε το βλέπουμε ότι μας κοιτάνε στα βυζιά κι όχι στα μάτια όταν μας μιλάνε ή το ξέρουν οτι το ξέρουμε κι απλώς δεν τους νοιάζει; Πάντα την είχα αυτή την απορία αλλά δεν έχω ρωτήσει και ποτέ κανέναν που το κάνει, εκεί απάνω που το κάνει, να δούμε τί θα μου πει... Τεσπά, ξέφυγα... Επανέρχομαι στο Νώντα. Φόρεσε λοιπόν το καλό του χαμόγελο κι άρχισε την πώληση ο βουλκανιζατέρ... χαμπάρι δεν πήρα... τον έβλεπα που μιλούσε, καταλάβαινα ότι κάτι λέει αλλά πέραν τούτου ουδεμία πληροφορία δεν αποτυπωνόταν... εως που είπε το νούμερο: 1700 ευρώ!!! Κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό!! Κάτι λέει τα λάστιχα, κάτι οι ρόδες που πρέπει κι αυτές να αλλαχτούν, τρεις το λάδι τρεις το ξύδι, 1700 η σούμα κι εγώ με το στόμα να έχει ήδη στραβώσει! Είναι δυνατόν;; Άκουσα καλά;; Για παπούτσια του αυτοκινήτου;! Κράτησα την ψυχραιμία μου αλλά απο μέσα μου έβραζα, με τόσα λεφτά την κάνω για τις Μπαχάμες εκείνη τη συγκεκριμένη βδομάδα που θα χιονίσει και χέστηκα και για το αμάξι και για τα λάστιχα και το Νώντα (που τον παίρνει κι αυτόν η μπάλα μια κι αυτός μου πάσαρε το λογαριασμό)! Καλά, δεν υπάρχει άλλη λύση πιο οικονομική; ...το σκέφτηκα και το είπα...
"'Οχι, μανδάμ, διότι και το αμαξάκι είναι υψηλών επιδόσεων και δεν δύναμαι να του κόψω τη φόρα με λάστιχα δευτέρας κατηγορίας, αντιλαβού;" Και καλά τα λάστιχα, λέω, αλλά και ρόδες;;!! Μα γιατί;; Την εξήγηση που μου έδωσε δεν την πολυκατάλαβα, είναι λέει απο αυτά που πανε και σκασμένα και άμα βγουν απο τη ρόδα δεν ξαναμπαίνουν (τώρα εννοούσε δεν μπαίνουν καθόλου ή αυτός βαριέται να τα ξαναβάλει, δεν κατάλαβα η δόλια) δια τούτο και πρέπει να πάρει και ρόδες πακέτο η μανδάμ... Η μανδάμ ήταν έτοιμη να σωριαστεί κατάχαμα αλλά είδε τα γράσα και το ανέβαλε να μη λερώσει το κουστούμι... Και τώρα;! Τι κάνουν τώρα;! "Χμμμ... ναι... ωραία (τί ωραία δηλαδή, σκατά κι απόσκατα) αλλά πρέπει να το σκεφτώ λίγο, ε, είναι μεγάλο και το ποσό, θα σας πάρω τηλέφωνο μέσα στην εβδομάδα" ψέλλισα κι όπου φύγει φύγει!
Άπαπα, δεν είμαι εγώ για τέτοια, τόσα λεφτά, μη χειρότερα,ίδρωνα και ξείδρωνα επί μία εβδομάδα όταν το σκεφτόμουν. Αλλά είχα και το φόβο της κακοκαιρίας, είχα και την εμπειρία την περσινή που όλα παγώσαν και δεν κουνιώταν τίποτα και ούτε στη δουλειά δεν πήγα μια μέρα (όχι οτι αυτό με χάλασε και πολύ, έκατσα στα ζεστά με ταινία και τσάι, μούρλια...) αλλά δεν μπορείς να το κάνεις και κάθε τόσο αυτό, Φαίδρα δάρλινγκ, σκέφτηκα... Κι έτσι πήγα και τα έβαλα τα λάστιχα. Όοοοοοχι, όχι στου Νώντα, αυτόν τον είχα καταραστεί ήδη και δε ματαγυρνούσα στον τόπο του εγκλήματος, όχι. Πήγα σε άλλο γκαραζ, ε, μου έκαναν και καλύτερη τιμή, γλύτωσα τελικά 130 ευρώ ολόκληρα, και τα έβαλα... τα λάστιχα.... Πόνεσε... δεν μπορώ να σας το περιγράψω πόσο πόνεσε... σαν απονεύρωση και βάλε... Κι όπως ήταν αναμενόμενο μια κι ο Μέρφυ το έχει πει στους νόμους του ξεκάθαρα, απο τη στιγμή που τα έβαλα κι έπειτα, ήρθε άνοιξη!! Χωρίς υπερβολή, η θερμοκρασία να μην κατεβαίνει απο τους 10 βαθμούς, χωρίς μπουφάν έβγαινα! Επι τρεις μήνες σχεδόν αυτή η δουλειά, και να βρίζω και να ξαναματαβρίζω διότι το ήξερα: αφού έκανα εγώ όλο το έξοδο, αυτό ήταν, εγγύηση οτι θα ήταν άχρηστο!
Μέχρι που επιτέλους, αυτή τη βδομάδα ήρθε κρύο!!! Πολύ κρύο!!! Και περιμένουμε και χιόνι!!! Κι ενώ όλος ο κόσμος έχει παγώσει και γκρινιάζει και δε ξεμυτάει με το ψοφόκρυο, εγώ είμαι μέσ'την τρελή χαρά και κόβω βόλτες με τ'αμάξι ασταμάτητα! Διότι, αγάπη μου, αφού τα έβαλα που τα έβαλα τα ρημάδια, τουλάχιστον τώρα πιάνουνε τόπο! Ok, μπορεί να μην έχω μία να πάω στις Μπαχάμες (ή οπουδήποτε αλλού για τα επόμενα τρία χρόνια...) αλλά δε βαριέσαι, τροπικό το κλίμα εκεί, θα βρέχει! Ενώ εδώ, με -6 βαθμούς κι εγώ μέσα στο γέλιο και το τραγούδι κάθε πρωί! Αλήθεια! Καλέ, μπορεί και να με είδατε κιόλας... ;)
Φαίδρα δάρλινγκ είσαι υπέροχη!!
ΑπάντησηΔιαγραφήσκέτη απόλαυση!
καλημέρα, φιλιά.
καλημέρα και νά'σαι καλά!
Διαγραφήφιλιά, δάρλινγκ ;)