Γύρισμα απαραιτήτως!! Σα μπριζόλα στο γκριλ νιώθω… μπρός τα κάλλη βέβαια… Ας όψεται που όλα μου τα ρούχα είναι ανοιχτόχρωμα και δείχνουν σαφώς καλύτερα με το μαύρισμα… και, μεταξύ μας, μαυρισμένη δείχνει και η κυτταρίτιδα λιγότερη… όχι που έχω δηλαδή, προληπτικά το κάνω το μαύρισμα….
Τί να κάνει άραγε τώρα; Από την ημέρα που γνωριστήκαμε δεν περνάει εικοσιτετράωρο που να μην αναρωτηθώ… ανάλογα με τη διάθεση μου, φαντάζομαι και τις πιθανές απαντήσεις… Όταν είμαι σε καλή διάθεση, τον φαντάζομαι να με σκέφτεται, ίσως και να κρατάει το τηλέφωνο έτοιμος να μου τηλεφωνήσει (και να δειλιάζει ίσα ίσα την τελευταία στιγμή…), ή ακόμα και να ρωτάει το Νικολάου για μένα… αυτοί οι δύο κολλήσανε τελικά, νομίζω οτι κάνουν αρκετή παρέα… Ναι, ναι, δίοτι και τις προάλες μιλούσαν για κείνη την ταινία, πώς την είπανε δεν θυμάμαι τώρα, που πήγαν και είδαν μαζί… και στο γιαπωνέζικο μαζί μου φαίνεται είχαν πάει… Ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία, κολλητοί πρέπει να έχουν γίνει γιατί και στο φωτοτυπικό αρκετές φορές τους έχω πετύχει να σιγοκουβεντιάζουν… Τι να λένε άραγε;
Άν όμως είμαι στις κακές μου, τότε τον φαντάζομαι να τά’χει με μια δίμετρη κουκλάρα, μορφωμένη, πανέξυπνη, απο πλούσια οικογένεια και με λουσάτο αμάξι (και χωρίς ίχνος κυτταρίτιδας… σαν εμένα δηλαδή σ’αυτό….) και να μην θυμάται καν το όνομα μου… Στατιστικά, οι κακές μου μέρες ειναι πολύ περισσότερες από της καλές μου κι έτσι πάρα πολλές φορές τον έχω “δει” με την κουκλάρα… Τί να την κάνω τέτοια φαντασίωση μου λές;!!
Όχι, δεν μπορεί να πάει άλλο αυτή η κατάσταση! Με το που θα γυρίσω στο γραφείο πρέπει να πάρω τα πόδια μου και να κάνω τίποτα πιο ουσιαστικό από το να πω “Ωραίο σακάκι, Μάνο” (τον ερχόμενο Μάρτιο, στις 22…)!! Πρέπει να δραστηριοποιηθώ! Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να πάω γυρεύοντας για χυλόπιτα… Στο κάτω κάτω ίσως αν με απορρίψει να σταματήσω να είμαι ερωτευμένη μαζί του… όχι ότι δούλεψε αυτό στο παρελθόν…. Μια χαρά παρέμεινα ερωτευμένη ακόμα και μετά απο χωρισμό και μετά απο χυλόπιτα και μετά απο προδοσία… Η Όλγα λέει οτι ο έρωτας είναι αυτόνομος, ότι έρχεται και φεύγει μόνο όταν “εκείνος” θέλει, ότι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι αν του δείχνουμε τον απόλυτο σεβασμό μας και να ευχόμαστε να μας αποχαιρετά όταν μας αποχαιρετά και ο “περί ου ο λόγος” διότι αλλιώς πονάει βρε παιδί μου πολύ…
Στην περίπτωση του Μάνου, βέβαια, πρέπει πρώτα, να προσπαθήσω να τον κερδίσω και να μην σκάω για τα υπόλοιπα…
Κάηκα!!! Εντελώς!!! Άντε σιγά σιγά να μαζεύομαι, δεν πιστεύω ότι ψημένη θα είμαι ιδιαίτερα γοητευτική… και τα ρούχα μου που είναι ανοιχτόχρωμα και πάνε σε ηλιοψημένο δέρμα, σε καμμένο δέρμα δεν νομίζω οτι πάνε καθόλου!!!
Τί να κάνει άραγε τώρα; Να είναι κι αυτός ξαπλωμένος σε καμιά παραλία; Φαντάσου λέει να είναι κι αυτός εδώ!!! Μπορεί και να τον είχαμε δεί, μπορεί και όχι… Φαντάσου, εκεί που είμαι αραχτή στην ξαπλωτούρα ν’ακούσω τη φωνή του… “επ, γειά, τί κάνεις;”!!! Τι όμορφα που θα ήταν! Και θα μου έβαζε και λίγη αντηλιακή στην πλάτη που δεν φτάνω!! Και φυσικά, λέει, να ήταν μόνος του εδώ, το πολύ πολύ με ένα φιλικό του ζευγάρι παρέα και να μην έμεναν μακρυά απο δω και να ήθελαν να βρεθούμε το βράδυ! Ουάου! Τί θα φορούσα άραγε αν ήταν να βγούμε;;!! Το γαλάζιο το φόρεμα, οπωσδήποτε! Άραγε να του αρέσει το γαλάζιο; Σίγουρα! Το μπλέ είναι το χρώμα του! Και λέει να μετά το φαγητό να πηγαίναμε και για ποτό, ίσως να χορέψουμε και λίγο…ήρεμα πράγματα, όχι σε τίποτα σκυλάδικα, κυριλέ… Αχ, τί ωραία! Τέλεια θα ήταν!! Και λέει να τα φτιάχναμε ακριβώς απόψε!
Μετά από χρόνια θα μπορούσαμε να θυμόμαστε τη βραδυά αυτή σαν την πρώτη μας μαζί! Και έχει και φεγγάρι σήμερα! Μμμμ, πόσο όμορφα και πόσο ρομαντικά θα ήταν να με φιλούσε στο φεγγαρόφωτο καθώς αυτό θα φτιάχνει το δρόμο του πάνω στη σκοτεινή θάλασσα... Τα χείλια του ζεστά και τα χέρια του να με κρατούν δυνατά σα να μη θέλει να με αφήσει ποτέ απο κοντά του… και να μου ψυθίριζε ότι ήθελε να με φιλήσει από την πρώτη στιγμή που με είδε αλλά δεν τολμούσε να με πλησιάσει… δε τολμούσε γιατί έτρεμε την απόρριψη, την ώρα που θα του έλεγα πως ανήκω σε άλλον... Και καθώς το χέρι του θα ταξίδευε στην ηλιοψημένη (και ουχί καμμένη) πλάτη μου, όλο και πιο χαμηλά, να με φιλούσε πάλι και πάλι και…
-“Κυρία, θα με πληρώσεις τώρα για την ομπρέλα;”…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου