7.12.09

Όσα παίρνει ο άνεμος... (2)

Παρόλο λοιπόν οτι το υποψιαζόμουν εξ’αρχής οτι ο Χάρης είναι ο ένοχος, ακολουθώντας τη γνωστή κι αγαπημένη τακτική μου, πρώτα πρώτα με κατηγόρησα για τον τρόπο που τον αγαπάω… Που δεν του έπαιξα ποτέ κανένα παιχνίδι, που τον προσέγγισα με την αλήθεια μου και τη χαρά μου και δεν προσποιήθηκα… Και που με το να τα δίνω όλα, ουσιαστικά του τα ζήτησα κι όλα… και τον μπλοκάρησα!!! Του μπέρδεψα το σύστημα!! Όμως όχι, δεν φταίω γι’αυτό, δεν ξέρω πώς ν’αγαπάω αλλιώς, δεν ξέρω πώς να κρατάω “πισινές” (πόσες φορές δε με “προειδοποίησε” να το κάνω, ξέροντας καλά πως δεν θα μπορούσα αφού μια χαρά με ξέρει… αυτός όμως έτσι πάλι καλύφθηκε…)  και όλο αυτά τα χρόνια έλεγα πως δεν πρέπει κανείς να πατάει φρένο όταν αγαπάει, έλεγα πως έτσι πρέπει να είναι, απόλυτα!! Κι ούτε με ένοιαζε που μόνο εγώ έδινα, δεν τα μετρούσα ποτέ…

    Θέλει ο Χάρης μου ιμάμ μπαϊλντί; Να πάρω δυο τσελεμεντέδες (για να συγκρίνω συνταγές, μια και τη μαγειρική την προσσεγίζω ως μηχανικός...) συν τη μαμά μου σε συνεχή τηλεφωνική επικοινωνία και να χτυπιέμαι μιάμιση μέρα στην κουζίνα να το πετύχω “όπως η μαμά του” και καλύτερα! Κι ας μην έχω ιδέα απο παραδοσιακή κουζίνα και λαδερά του φούρνου και μου κάνουν και οι μελιτζάνες αλλεργία στη γλώσσα με αποτέλεσμα ούτε που να μπορώ να το 'φχαριστηθώ το αριστούργημα μου… (διότι τέτοιο ήταν, χωρίς υπερβολή!!!)
    Θέλει ο Χάρης μου διακοπές στο βουνό; Να τρέξω ν’αγοράσω ορειβατικά παπούτσια (και ειδικές κάλτσες για τα παπούτσια τα ορειβατικά...) και βιβλία να μου ανοίξουν τα μάτια στην τέχνη του σκαρφαλώματος! Κι ας σιχαίνομαι τα βουνά και τους λόγγους, κι ας είναι αυτή η βδομαδούλα οι μόνες διακοπές που μπορώ να πάρω όλο το καλοκαίρι κι ήθελα να τις περάσω στην παραλία αραχτή με τη φραπεδιά μου κι ας πονάει στην ανηφόρα και το γόνατο μου απο το παλιό το τραύμα που (απο μόνο του… παρόλο που το παρακάλεσα επανειλημένα) δεν έγειανε ποτέ…
    Θέλει ο Χάρης μου να μακρύνω τα μαλλιά μου; Να τα λούζω κάθε μέρα και να τα τραβάω κιόλας κρυφά το βράδυ για να γίνω σαν τη Ραπουνζέλ! Κι ας με κάνουν σαν χάλια τα μακρυά μαλλια και χάνω τον τύπο μου και ας περνάω κι εκείνη την άχαρη περίοδο που ούτε κοντά ούτε μακρυά είναι τα άτιμα και είμαι σαν την κατσιβέλα και ας μου βγαίνει και η πίστη δέκα ώρες στην περιποίηση (όταν τελικά μακρύνουν) κάθε φορά που λούζομαι… τενοντίτιδα έπαθα απο τη βούρτσα πια!!

     Ίσως να ήταν υπολογιστική η συμπεριφορά μου αυτή… στο βάθος πίστευα οτι το καλό που κάνεις σου επιστρέφεται διπλό και τρίδιπλο απο το σύμπαν και η αγάπη που δίνεις θα γυρίσει σε σένα… πάντως μια φορά από το Χάρη, δεν ήρθε!!  Ή που κοιμάται το σύμπαν μια πενταετία τώρα (κοιμούνται τα σύμπαντα;...) ή που εγώ, αφηρημένη, δεν παρατήρησα το καλό που μου επιστράφηκε... Ούτε καν να πεις οτι “τά’χαμε” ποτέ, όχι! Ποτέ δεν καταφέραμε να γίνουμε ζευγάρι, κανονικό, με κοινούς φίλους, κοινή ζωή… κάτι φορές φτάσαμε κοντά… κοντά, δηλαδή λέγοντας, πήγαμε διακοπές (στα όρη τ’άγρια βουνά… και στραμπούληξα και το πόδι μου διότι κατά πως φαίνεται η εκπαίδευση μου ήταν ελλειπής στο σπορ και είμαι κι ατσούμπαλη εκ του φυσικού μου η φουκαριάρα…), περάσαμε κανα τρίμηνο, όχι παραπάνω,  που στέλναμε μηνύματα με τα κινητά μέσα στη νύχτα, με σεξογλυκόλογα συνήθως (ή με παράπονα απο μεριάς του κάθε φορά που έβαζε να σηκώσει οχτακόσια κιλά στο γυμναστήριο και, τι περίεργο, σακατευόταν και μετά μου κλαιγόταν ασφαλώς μόνο και μόνο για να τονίσει τα οχτακόσια κιλά…), κρατηθήκαμε και χεράκι χεράκι ένα διήμερο… αυτά… τόοοοσο πολύ δεθήκαμε… α, έφαγε και το ιμάμ μπαϊλντί και είπε "καααααλό είναι"!!!
    Και παρόλο που είχαμε μόνο αυτή την κουτσή, στραβή κι ανάποδη σχέση, εγώ ένιωθα πως σε αυτή τη φάση της ζωής μας εγώ ήμουν η δυνατή, εγώ είχα να δωσω και άρα θα το έκανα κι εκείνος θα μου στεκόταν κάπου παρακάτω… κατά προτίμηση, όταν θα είχαμε επιτέλους κανονική σχέση! Γιατί το πίστευα, όλα αυτά τα χρόνια δεν έπαψα να το πιστεύω πως είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον… Αλλά όχι! Ούτε σχέση κάναμε, ούτε αυτός έχει, ή θέλει, να μου δώσει τίποτα απολύτως!!! Κι αν είμαι εγώ φτιαγμένη γι’αυτόν, μη τον πιάσω στα χέρια μου αυτόν που μ’έφτιαξε, τέσσερις θα τον πάρουν απο τα χέρια μου σε κουτί!!! Ούτε να μου πει οτι οι μελιτζάνες μου ήταν καλές δεν κατάφερε!!! Που μακάρι να έχει κολλήσει την αλλεργία μου και να του γίνει η γλώσσα χάλια την επόμενη φορά που θα του τις φτιάξει η μανούλα του!!!
    Όπως και να’χει όμως, επανερχόμενη στην ουσία, ακόμα κι αν μπορεί κανείς να κάνει μια επικοδομητική κριτική στη μέχρι τώρα στάση μου, τελικά δεν “φταίω” για τη συμεριφορά μου αυτή, αν δεν του άρεσε ο τρόπος που αγαπάω, είχε ένα σωρό ευκαιρίες να μου το πει, να το δείξει, να φύγει μακρυά ακόμα αν αυτό ήθελε… Δεν το έκανε όμως επειδή ακριβώς αυτό είναι που του αρέσει σε μένα, το οτι είμαι γενναιόδωρη και ανοιχτή και αισιόδοξη και ειλικρινής… και που μπορούσε πάντα να βασίζεται στο οτι απο μένα έχει να πάρει! Ο αχόρταγος!!!

(συνεχίζεται κι άλλο...)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου