Ωχ, σαν να έπεσε η απλώστρα μου φάνηκε… τί να σου κάνει κι αυτή, πέντε σχοινιά και τέσσαρα ποδάρια, που να αντισταθεί στον αέρα το σημερινό… να ενδιαφερθώ άραγε;.., μήπως να βγω να τη σηκώσω;… απάντηση αρνητική και στα δύο, έχω πολύ πιο σοβαρά ζητήματα να αναλύσω τώρα απο το να μαζεύω απλώστρες!
Πόσες φορές δεν έφυγε και ήρθε ξανα και εγώ ήμουν εκει… όχι ακριβώς οτι τον περίμενα σαν την Πηνελόπη με υφαντά και υπηρέτριες και μνηστήρες να ξερογλύφονται για την πάρτη μου και εγώ να μην ενδίδω… ενέδιδα μια χαρά!!! Και καλά τα περνούσα, μέχρι και σχέσεις, τρόπον τινά, έκανα στα διαστήματα που είμασταν χώρια… μέχρι που σχεδόν ερωτεύτηκα κιόλας… όχι ακριβώς δηλαδή αλλά ακόμα τον θυμάμαι τον Στέλιο, μια χαρά παιδί, κούκλος… εντάξει, το γεγονός οτι μου έριξε μια γλυκύτατη χυλόπιτα καθόρισε κάπως τα πράγματα, δηλαδή το παιδί ευγενέστατο, απλώς που με έβλεπε μόνο σαν φίλη… ώριμα όμως και πολιτισμένα! Ναι, στην περίπτωση του Στέλιου ήμουν πολύ κοντά στο να ερωτευθώ κάποιον άλλον (τον Στέλιο…) αλλά τί τα θες όμως, όταν πιστεύεις στο βαθός του μυαλού σου οτι αυτός, ο ένας (ο Χάρης δηλαδή) είναι το άλλο σου μισό, ε, αυτός παίζει εκτός συναγωνισμού…. Έτσι, ότι και να συνέβαινε στη ζωή μου, αρκούσε ένα του μήνυμα, ένα τηλεφώνημα και πάλι μαζί του ήμουν… και το ήξερε, μπορούσε πάντα να βασίζεται σ’αυτό… στο οτι θα είμαι εκεί όταν αυτός αποφάσιζε να περάσει!
Διότι πάντα περαστικός ήταν, όσο κι αν φαινόταν να το χαίρεται όταν ήταν “εδώ”, πάντα ήθελε να φεύγει… συνήθως όταν έφτανε να περνάει πολύ καλά μαζί μου, ακριβώς τότε, σαν κάτι να έκανε κλικ μέσα του και ήθελε να τα χαλάει όλα και να φεύγει!! Σαν ένας αυτόματος εσωτερικός μηχανισμός προγραμματισμένος να αποτρέπει ενδεχόμενη ευτυχία!!! Τους μεγαλύτερους καβγάδες μας του κάναμε ακριβώς μετά απο ωραίες, πολύ ωραίες στιγμές!! Σαν να έπεφτε το ρελέ του και αρπαζόταν, στο κρεβάτι μετά απο υπέρ-καλό σεξ, μετά απο ημερήσια εκδρομή (στα βουνά πάλι…) που είχαμε περάσει όνειρο ή όταν με έβλεπε χαρούμενη, άρχιζε ν’αραδιάζει κακίες, να κλείνεται στη μαυρίλα του, να με πληγώνει…
Συνεχίζοντας την ανάλυση της κατάστασης λοιπόν, και προσπαθώντας πάντα να πείσω τον εαυτό μου οτι εγώ φταίω για τα τωρινά, μετά με κατηγόρησα για την βλακεία μου, που δεν είδα το κακό να έρχεται, ακόμα κι όταν ήρθε ξανά και ξανά δεν το είδα δηλαδή… Και μου το είχε πει τόσες φορές ο ίδιος πόσο σκάρτος είναι αλλά αυτό ακριβώς είναι που κάνει η αγάπη, βλέπουμε τους άλλους πολύ καλύτερους απ’ότι πραγματικά είναι!! Περιμένουμε απο αυτούς να νικήσουν τον κακό τους εαυτό, να τον ξεπεράσουν και να γίνουν αυτοί που “δυνάμει” είναι! Τρίχες!!! Κατσαρές ενίοτε... Οι άνθρωποι είναι αυτοί που είναι και δυστυχώς η αγάπη είναι σαν τον καταράχτη στους γέρους, τυφλώνει και δεν τους βλέπουμε (αυτούς που αγαπάμε, όχι τους γέρους…)! Κι εγώ θεότυφλη δεν πίστεψα ούτε για μια στιγμή ότι είναι καθίκι… Κι ας μου το έλεγαν όλοι, όλους τρελούς τους έβγαζα και σε όλους έλεγα, τι κλισέ θεέ μου, “δεν τον ξέρετε εσείς όπως τον ξέρω εγώ”!!! Ναι, πολύ σωστά, βλέπεις όλοι οι άλλοι τον έβλεπαν, τον ήξεραν, δεν είχαν τη δική μου τη γκαβομάρα!!
Και να πεις οτι δεν με προειδοποίησαν… ο Πέτρος έφτασε στο σημείο να μου ζητήσει να μην του λέω τίποτα πια γι’αυτή την ιστορία ακριβώς επειδή δεν άντεχε να δει αυτό που ερχόταν… Και ξέρω πόσο πολύ τον πόνεσε αυτό, πρώτη φορά που δεν μοιραζόμαστε τα πάντα… και της Μάρθας η γλώσσα μάλλιασε να μου λέει οτι “δεν τραβάει” το πράγμα χρόνια τώρα…. Τίποτα εγώ, ανένδοτη! Εγώ βλέπεις “ήξερα” καλύτερα τρομάρα μου!! Ήξερα τα καλά του, λέμε τώρα, και περίμενα οτι αυτά τα καλά θα νικήσουν τα μύρια κακά του, θα θριαμβεύσουν και θα βγουν ελεύθερα στην επιφάνεια σαν την αναδυομένη Αφροδίτη και τότε θα έβλεπαν όλοι τι καλός που ήταν ο “καλός μου” και θα ζούσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα!!
Η Αφροδίτη όμως δεν αναδύθηκε, το πολύ πολύ να βγήκε η Κίρκη στον αφρό και ο κακός του ο χαρακτήρας που δεν έκρυβε καλά στοιχεία επειδή ακριβώς δεν είχε! Τί να κρύψεις άμα δεν έχεις;; Χειρότερος γινόταν κι εγώ πιο τυφλή κι ενώ σε κάθε ευκαιρία αυτός μου έδειχνε ποιός είναι εγώ άρπαζα ακριβώς αυτή την κάθε ευκαιρία για να ζητάω ελεημοσύνη μουρμουρίζοντας “αόοοοματος”…
Πάντως, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες μου, δεν κατάφερα ούτε έτσι να με βρω ένοχη, ok, δεν τον είδα στ’αλήθεια, τυφλωμένη απο την αγάπη μου και τη λαχτάρα μου να πιστέψω στο καλό, αλλά στο κάτω κάτω φταίει το θύμα που δεν είδε το δολοφόνο;;; Ο δολοφόνος φταίει που το ξέκανε το έρμο το θύμα!! Δεν άκουσα ποτέ δικαστήριο να καταδικάζει τον πεθαμένο επειδή “δεν είδε το κακό να’ρχεται”!! Δεν αρνούμαι οτι έχω κάποιο μερίδιο της ευθύνης αλλά είναι μικρό… χώρια που συχνά, σε στιγμές που σχεδόν πειθόμουν οτι είναι κάθαρμα, έκανε κάτι εξαιρετικά καλό και πάλι έχανα τη μπάλα!
(κι άλλο, κι άλλο...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου