Και για να ξαναγυρίσω στο φλέγον θέμα, να τον εκδικηθώ, ναι, αλλά πώς; Σκέφτηκα φυσικά να πάω απο την δουλειά του…. Εκεί δεν θα μπορεί να με αποφύγει, πού να πάει; Να του εμφανιστώ φάντης μπαστούνι και να του τα χώσω! Ακόμα και μπροστά σε κόσμο, μη σου πω ιδιαίτερα μπροστά σε κόσμο! Όσο απασχολημένος και να είναι, σίγουρα μπορώ να τον πετύχω… Αλλά δεν έχω το κουράγιο για κάτι τέτοιο… δεν είμαι εγώ της επίθεσης άνθρωπος… εδώ μόλις και μετά βίας λέμε να αμυνθώ όταν με χτυπάνε, δεν μπορώ να φτάσω τόσο μακρυά που να πάω εγώ να ξεκινήσω τον καβγά! Χώρια που… ξέρω πόσο αμείληκτος μπορεί να γίνει όταν απειλείται, να πει πράγματα που μπορεί να τα μετανιώσει την άλλη στιγμή αλλά που δεν θα διστάσει να τα πει έτσι κι αλλιώς… να με κάνει κομμάτια κι ας υποφέρει μετά αυτός πιο πολύ απο μένα… (λέμε τώρα διότι ασφαλώς δεν το έχω εξακριβωμένο οτι υποφέρει...). Και, το χειρότερο, να του επιβεβαιώσω το “όλες οι γυναίκες είναι τρελές” εμφανιζόμενη σα μαινάδα μπροστά του σούρνοντας του τα εξ’αμάξης, μπροστά σε κόσμο, με αφορμή κάτι τόοοοοσο ασήμαντο (αντικειμενικά…) όσο αυτό που έγινε χθες…
Μετά σκέφτηκα να βάλω σε εφαρμογή το κλασσικό: ζήλεια!!! Να τον χτυπήσω εκεί που πονάει, διότι, μπορεί να μην είμασταν ποτε ζευγάρι, μπορεί να μην είχαμε ποτέ δέσμευση, αλλά τις φορές που με είδε με άλλον έγινε πράσινος σαν σπανάκι και δεν μπορούσε καν να το κρύψει!!! Ναι, η ζήλεια είναι το τρωτό του και μια χαρά θα μπορούσα να το χρησιμοποιήσω εναντίον του!! Κι έτσι άρχισα να καταστρώνω το σχέδιο, να βρω ένα σούπερ γκόμενο, όμορφο και ψηλό και θεωρητικό και με καλό αμάξι και λεφτά και να του τον μοστράρω έτσι, για να τον δώ να παίρνει χρώμα απο σαλάτα ρόκα-παρμεζάνα-ξύδι μπαλσάμικο!!! Και να περάσω και καλά εγώ με το γκόμενο!! Αλλά… ποιον;;; Αν γνώριζα εγώ τέτοιον άντρα, ελεύθερο, θα κοιτούσα να σκοράρω σ’αυτόν και δεν θα έτρωγα τα νιάτα μου να περιμένω το Χάρη πότε θα αποφασίσει να αφήσει τον καλό του εαυτό να ξεπροβάλει!!! Ούτε καμιά φίλη μου έχει τέτοιον άντρα που να μπορώ να τον δανειστώ για λίγο, όσο να εφαρμόσω το σχέδιο… Τζίφος επομένως εκτός κι αν προσλάβω κανέναν “επαγγελματία”… δυστυχώς όμως τόσο ακομπλεξάριστη δεν είμαι…
Έτσι τί μου μένει;… Ο πειρασμός είναι μεγάλος πάλι να πάρω τα μπογαλάκια μου και να φύγω, να γλυτώσω το περαιτέρω πάτημα… να επιδοθώ στο γνωστό σπορ του γλείφειν τας πληγάς και να λουφάξω στη γωνιά μου… Και να προσπαθήσω τουλάχιστον την επόμενη φορά που θα με αναζητήσει, γιατί θα το κάνει σίγουρα, να μην ενδώσω! Να μην απαντήσω στα sms του, να μην σηκώσω το τηλέφωνο όταν είναι αυτός, να μη πάω κατά τα μέρη που συχνάζει, “τυχαία”, ούτε μια φορά ξανα… και όταν συναντώ τους φίλους του να χαμογελάω σαν να μην τρέχει τίποτα, να ρωτάω για τα νέα τους και όχι τα δικά του και να πορεύομαι έτσι… Ναι, αλλά αυτό δεν μου φτάνει!!!
Δεν είναι αρκετό αυτό, δεν μου είναι αρκετό αυτή τη φορά! Αυτή η λαχτάρα για εκδίκηση που μου έχει προκείψει απο χθές είναι τόσο δυνατή που δεν μπορώ να της αντισταθώ ούτε να την αγνοήσω μπορώ. Κι αυτή η λαχτάρα είναι που με κάνει και αντιστέκομαι στον πειρασμό να ακολουθήσω τη γνωστή τεχνική του λαγού που έχω, με τόση επιτυχία, εφαρμόσει στο παρελθόν... Δυσυχώς όμως, επειδή είμαι εντελώς ερασιτέχνης σε κάτι τέτοια, δεν μπορώ να σκεφτώ τί να κάνω για να τη χορτάσω τη λαχτάρα μου αυτή…
Να του βάλω βόμβα να τον ανατινάξω;! Δύσκολο…. Διότι κάτι που δεν ξέρω τίποτα απο βόμβες, κάτι που πολλή φυλακή με περιμένει έτσι και με πιάσουν (που μάλλον είναι αναμενόμενο μια και δεν ξέρω τίποτα απο βόμβες και σίγουρα θα δώσω στόχο… όλα παρακολουθούνται, τί τα θες, είναι δύσκολη εποχή για βομβιστές…) πολλά τα μείον του σχεδίου…
Πάει αυτο, άλλο… Να του ρίξω βιτριόλι;! Παραδοσιακό, απλό, γκλαμουράτο (μια και θα με βγάλουν σε όλα τα κανάλια, μεσημέρι-βράδυ, που έτσι κι αλλιώς όλα κάτι τέτοιες υστερικές σαβούρες δείχνουν, μεσημέρι-βράδυ), καλό ακούγεται! Έχει κι αυτό την αρνητική του πλευρά βέβαια μια και θα πρέπει, ιδανικά, να τον πλησιάσω για να τον μπουγελώσω και απο αυτή την απόσταση θα δω σε γκρό πλαν όλη την αηδιαστική συνέπεια του μπουγελώματος στα μουτρα του και… σιχαίνομαι!! Άπαπα, δεν είμαι εγώ για τέτοια, θα μου έρθει εμετός!!!
Αδιέξοδο… ή ίσως όχι….
-“’Ελα Μίνα μου, χαθήκαμε βρε κορίτσι, τί κάνεις;… Ναι, ξέρεις τί σε ήθελα;….”
Υ.Γ Καλές γιορτές σε όλους και μη ξεχνάτε να γελάtε! (ακόμα και με τα χάλια σας ;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου