Μωρέ… μήπως γίνομαι πολύ κακιά;…. Μήπως χολιάζω και κατηγορώ ωραία γαμήλια έθιμα και το όλο σκηνικό του παντρεύεσθαι άδικα;… Όχι, καλά τα λέω! Ποιά γαμήλια έθιμα μωρέ και κολοκύθια;;… Θα ξεχάσω εγώ τότε που πάντρευα τους κουμπάρους μου και έρχεται ο βιντεάς και μου λέει “να κοιτάς κατά δω και να μου χαμογελάς την ώρα που θα αλλάζεις τα δαχτυλίδια, κουμπάρα” και φυσικά τον πήρε ο γέρο-διάολος! Διότι γύρισα κι εγώ, κυρία, και του είπα με ύφος χιλίων καρδιναλίων “ακουσε να σου πω αγαπητέ μου, εγώ θα κάνω τη δουλειά μου σωστά και θα κοιτάω εκεί που πρέπει να κοιτάω και προτείνω να κάνεις κι εσύ τη δουλειά σου σωστά και να τραβήξεις όσο καλύτερα μπορείς χωρίς να μου ζητάς να ποζάρω σαν ηλίθια την ώρα που συμμετέχω και συντελώ στο μυστήριο”!!!
Πολλαπλά εγκεφαλικά κόντεψε να πάθει, δεν νομίζω οτι του είχε ποτέ μιλήσει κανείς άλλος έτσι! Ήταν και το ύφος μου ασφαλώς… Καλά να πάθει όμως ο χιτλερίσκος, ακούς εκεί, νομίζουν οτι είναι αρχηγοί ρε συ!! Και, λόγω παιδιών και εγγονιών που θα δούν το βίντεο (αυτά που λέγαμε πριν), κανείς δεν τους φέρνει αντίρρηση! “Ωραία γαμήλια έθιμα” σου λέει μετά…. Χα!! Ένα μάτσο βλακείες είναι και θα μπορούσα να πω κι άλλα αλλά βαριέμαι τώρα…
Ώρα είναι ν’αρχίσω να φτιάχνομαι… ένα μπανάκι θα με ξυπνήσει κιόλας, χάλια είμαι, δεν ανοίγει το μάτι μου… ο μεσημεριανός ύπνος με χαλάει γαμώτο, αλλά είναι τέτοιος κι ο καιρός που δεν είχα κέφι να κάνω τίποτα άλλο… μαυρίλα και σκοτεινιά αλλά βροχή, ευτυχώς, δεν πέφτει… μόνο που μας έχει ρίξει τελείως όλους το σκούρο γκρί.. και η Μαίρη τα ίδια είναι (και ο Κοσμάς ασφαλώς…), μου τα’πε πριν που την πήρα τηλέφωνο… Κι ούτε φυσάει, ούτε κρύο πολύ κάνει, μόνο που όλα είναι μουντά και μίζερα και εκτός από το ευτυχές ζεύγος, δε νομίζω ότι κανείς άλλος νιώθει ιδιαίτερα ευτυχισμένος σήμερα… εγώ σίγουρα όχι…
Μεγάλη περιέργεια έχω να δω πώς θα είναι η Σόφη απόψε… το νυφικό μας το έχει κρατήσει κρυφό, θέλει λέει να είναι έκπληξη για όσους περισσότερους γίνεται… Εγώ πάλι λέω, τι σημασία έχει; Η ζωή μας μια χαρά (έ, λέμε τώρα…) συνεχίζεται ανεξάρτητα απο το νυφικό της σχεδόν φιλενάδας μας! Έχουμε κι εμείς τις σκασίλες μας! Και στο κάτω κάτω, πολύ πιο σοβαρό είναι το να πηγαίνεις ως ασυνόδευτη τριαντάρα (και κάτι… και κάτι περισσότερο) στο γάμο της κολλητής σου, τη στιγμή που ποοοολύς κόσμος ξέρει οτι η συναισθηματική σου ζωή είναι ένα μπάχαλο και ο άντρας της ζωής σου δεν σε θελει (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων… οι έρευνες συνεχίζονται) στη ζωή του, από το να έχουν δεί το νυφικό σου πριν την “άφιξη”!!!
Όριστε, το είπα! Μπορεί ο συνειρμός να μη βγάζει ακριβώς νόημα και να μπέρδεψα λίγο άσχετα πράγματα αλλά πολύ καλύτερα νιώθω τώρα που το έβγαλα απο μέσα μου (και το άκουσε η μπανιέρα και η κουρτίνα με τα ψαράκια…)! Ναι, χάλια είναι να πρέπει να πάω στο γάμο μόνη και να δεχτώ τουλαχιστον τρεις ντουζίνες βλέματα συμπάθειας (ακριβώς τόσα όσα “και στα δικά σου” θ’ακούσω…) Και να σκέφτομαι όλο το βράδυ οτι η Σόφη τα κατάφερε να τα βρει τελικά με τον άχρηστο (ok, ποτέ δεν τον χώνεψα και δεν έχω σκοπό ν’αρχίσω να κρύβομαι κι απο τον εαυτό μου όπως κρύβομαι απο τη Σόφη τόσο καιρό...) και να φτάσουν και στο γάμο κι εγώ δεν καταφέρνω ούτε καν μια επικοινωνία της προκοπής να έχω με το Θέμη… παρόλου που υποτίθεται πως είμαστε μαζί! Και το ότι μιλάω μόνη μου χάλια είναι, να μην πω και ανησυχητικό, αλλά δεν θα το αναλύσω τώρα…
Πώς γίναμε έτσι… μετά απο τόσα χρόνια… Θέλει λέει χρόνο λέει να σκεφτεί… να δει τι θέλει… να βάλει τη ζωή του σε μια σειρά… μα, σε μια χαρά σειρά είναι η ζωή του, σε τράπεζα δουλεύει, το διαμέρισμα δικό του είναι (ας είναι καλά ο πατέρας του…) αλφαρομέο καινούρια πήρε πέρυσι, περισσότερη σειρά δεν ξέρω πώς θα μπορούσε να βάλει… Και με όλα αυτά γυριζει και μου λέει “να δούμε”!!!
Μα τί να δούμε αγάπη μου!!!;;; Τώρα θα δούμε;; Μετά απο μια χούντα χρόνια;;; Και δεν είναι οτι χωρίζουμε, όχι, μια χαρά με θέλει, προχθές μάλιστα το άκουσαν και οι Μιχαλακόπουλοι απο το διπλανό διαμέρισμα οτι με θέλει, τόσο πολύ “με ήθελε”… Αλλά στο γάμο απόψε δεν ήθελε να έρθει γιατί ήταν μεγάλο βήμα γι’αυτόν, λέει, στην παρούσα φάση και δεν ήθελε να δημιουργήσει τις λάθος εντυπώσεις…. Μη χέσω!!! Και, αναρωτιέμαι, “λάθος” για ποιόν θα ήταν οι εντυπώσεις;;; Για όλους όσους πιστεύουν πως είμαστε μαζί; Για μένα; Ανάθεμα τις μισές του τις κουβέντες και ανάθεμα και τη δική μου τη βλακεία που δεν ρωτάω τί εννοεί κάθε φορά και μετά κάθομαι και σκάω μόνη μου και προσπαθώ να γεμίσω τα κενά με υποθέσεις απο μυαλού μου…
Και φυσικά μόνο το τί θέλει αυτός φαίνεται να έχει σημασία! Το τί θέλω εγώ, πάντα, περνάει στα ψιλά γράμματα… Κι εγώ δεν έχω τρόπο να το υποστηρίξω, δεν ξέρω ακομα, τόσον χρονών που έφτασα, πώς… Κι έτσι απόψε θα πάω με τα παιδιά στο γάμο (και ευτυχώς δηλαδή…), θα ακούσω μόνη μου όλα τα “και στα δικά σου” (συν τα βλέματα συμπόνιας λόγω της μοναχικής παρουσίας μου) και θα πρέπει να βρω και δικαιολογία για την απουσία του γι’αυτούς που ξέρουν μεν οτι είμαστε μαζί αλλά δεν είναι και τόσο φίλοι που να ξέρουν τα τελευταία τερτίπια του… Λαμπρά!
(έχει κι άλλο...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου