- "ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑτσιούουουοου"....
Αχ... καλέ.... τι πόνος είναι αυτός; Μη χειρότερα... εγώ ίσα που φταρνίστηκα.... αχ αχ αχ... η μέση μου... άου... καλέ δε περνάει με τίποτα... Για να δώ, κουνιέμαι;... Μπά, καλύτερα να το αποφύγω... ωχ ωχ ωχ... Δε το πιστεύω αυτό που μου συμβαίνει... Είναι δυνατόν να πάθω λουμπάγκο απο φτάρνισμα στο γραφείο;;; Κι απ' όλες τις μέρες, ειδικά σήμερα;; Τι ώρα είναι; Παρά πέντε λεπτά... γαμώ την ατυχία μου, λες και δε μου έφτανε που η παρουσίαση έχει τα χάλια της και που δεν είχα χθες χρόνο να τη διορθώσω γιατί ο άχρηστος μου έφαγε το βράδυ πάλι καβγαδίζοντας (κι άμα τον πιάσω στα χέρια μου αυτόν που είπε ότι η σύγκρουση είναι καλό πράγμα και δεν πρέπει να την αποφεύγουμε και το πήρε σκοινί-κορδόνι κι ο δικός μου τώρα και μου το πετάει στα μούτρα κάθε φορά που έχει όρεξη να εκτονωθεί, τέσσερις θα τον πάρουν μετά!!!) και που το ούφο ο Νικολάου μου μου έδωσε (πάλι... ανάθεμα δηλαδή κι αν μου έχει δώσει και μια φορά αυτό που του ζήτησα...) μισά τα στοιχεία που χρειαζόμουν... άι στα κομμάτια πια, βαρέθηκα τη βλακεία του μιανού και του αλλουνού.... ωχ ωχ... αλλά βλέπει είναι κολλητός του κακούργου και τον έχωσε εδώ να μου κάνει εμένα τη ζωή δύσκολη και να το παίζει και σούπερ ντούπερ το βλήτο... άντρες...
Και τώρα ήρθα και πιάστηκα κι από πάνω, τι το ήθελα το φτάρνισμα;; Και του το έχω πει του κακούργου (του διευθυντή μου ντε...) οτι με αυτά τα κλιματιστικά όλοι θα αρωστήσουμε εδώ μέσα, σάμπως και νοιάζεται; Αυτός μόνο για να πουλάει φιγούρα με τη δουλειά που κάνω (κυρίως...) εγώ κι η Λιάνα νοιάζεται και δε μας λέει κι ένα "ευχαριστώ" ποτέ που κακόχρονο να'χει... ααααααχ.... ο κακούργος φταίει και για τούτο το χάλι το σημερινό... Τί θα κάνω;;;
Λοιπόν, πρέπει με ψυχραιμία να αξιολογήσω την κατάσταση... Το μήτινγκ είναι σε πέντε λεπτά, εγώ είμαι πιασμένη και με τρελούς πόνους στο γραφείο μου, η πόρτα είναι κλειστή, το τηλέφωνο δεν είναι σε απόσταση βολής... γενικά δηλαδή είναι και παρά είναι αλλά όχι την προκειμένη στιγμή που με το που σηκώνω το χέρι ο σφάχτης στη μέση μου μου κόβει την ανάσα σαν κατάνα γιαπωνέζικο απο το "Kill Bill"... άρα και το τηλέφωνο είναι εκτός συζήτησης... όχι οτι είναι και μεγάλη βοήθεια γενικά... υπερτιμημένη εφεύρεση... εχω ακούσει εγώ κακά νέα απο το τηλέφωνο.... τί χωρισμούς, τι πλημμύρες, τι θανάτους... άσ'τα, χάλια... αχ αχ ΑΑΑχ!! Τί το κούνησα το ρημάδι το κεφάλι για έμφαση;;!! Η έμφαση με μάρανε, που έχω γίνει σαν τρίο καρώ...
Αναθεωρούμε την κατάσταση... πόνος δυνατός, συνεχής και καταραμένος να είναι ανάθεμα την ώρα που φταρνίστηκα... Ώρα... ένα λεπτό αργότερα απο το φτάρνισμα και τεσσερα λεπτά πρίν απο τη παρουσίαση... Λαμπρά! και τώρα, Αγγέλα κορίτσι μου, τί κάνουμε;;; Να βάλω μια φωνή μπας και με ακούσει η Λιάνα απο δίπλα και έρθει να δώσει ένα χεράκι; Και θα μου πείς, πού να το δώσει και τί να κάνει το χεράκι της Λιάνας... διαφημήστρια είναι, δεν είναι χειροπρακτικός! Εδώ τα πράγματα είναι μαύρα κι άραχλα... αν κουνηθώ να ισιώσω λίγο άραγε;....
ΩΩΩΩΧ! Μπα.... καλά.... δε κουνιέμαι... θα μείνω εδώ να ρίξω ρίζες σα την ιτιά τη λελουδιασμένη και ας πάει στα τσακίδια και το μήτινγκ και η παρουσίαση και ο κακούργος και ο Παύλος που μου έφαγε τα καλύτερα μου χρόνια και τώρα πήγα και γέρασα και σκέβρωσα και ανύπαντρη είμαι ακόμα και έτσι που έγινα πότε θα γίνω εγώ μάνα, μου λές;;; Ωχ, ψυχή μου βασανισμένη και μέση μου πιασμένη, πώς διάολο θα βγώ απο τούτο δω το χάλι σήμερα; Που ούτε να γυρίσω το βλέμμα μου δεν μπορώ χωρίς να με ζώσει ο πόνος... μήπως να σταματήσω να αναπνέω (που με πονάει έτσι κι αλλιώς δηλαδή...) και να πεθάνω εδώ επι τόπου να γλυτώσω από τον άδικο τούτο κόσμο; Δύσκολο... πρώτα πρώτα δεν πολυθέλω και να πεθάνω... όσο είμαι αναπνέουσα, μπορεί και να τα καταφέρω να πείσω τον άχρηστο να με παντρευτεί και να κάνουμε επι τέλους κανένα παιδάκι όσο προλαβαίνουμε... πεθαμένη δε το βλέπω να τον πείθω... Απο την άλλη μου φαίνεται και κρίμα να τα κακαρώσω στο γραφείο... τόσα χρόνια εδώ μέσα, απο το πρωί μέχρι το βράδυ, τη μισή μου ζωή μου φάγανε (την άλλη μισή ο Παύλος...) και να τους αφήσω εδώ και την τελευταία μου πνοή;... παραπάει... Χώρια που τέλος πάντων η επιστήμη έχει προχωρήσει βρε αδερφέ, δε μπορεί, κάποια θεραπεία θα υπάρχει για το λουμπάγκο!!!
Αλλά πού 'ναι την τώρα που την χρειάζομαι, μου λες;; Αχ ΑΑΑΑΑΑχ... κουνήθηκα... πολύ κακώς, δεν έπρεπε και να μην επαναληφθεί... αργά ή γρήγορα κάποιος θα με βρει σ'αυτή την κατάσταση και μια συμπόνια θα δείξει... λέμε τώρα... διότι γραφείο είναι εδώ, διαφήμίσεις κάνουμε, δεν είναι και βέβαιο οτι διαθέτουμε συμπόνια... Λες να με κουβαλήσουνε σε κανένα νοσοκομέιο;;; Δεν τη γλυτώνω, αυτό είναι, θα με κουβαλήσουνε σε νοσοκομείο!! Κι άντε να τη βγάλω σε ράντζο σ'αυτή την κατάσταση! Λέμε τώρα δηλαδή, διότι έτσι που πονάω το μεγάλο ερώτημα είναι πώς θα τη βγάλω οπουδήποτε αλλού από αυτήν ακριβώς την θέση που βρίσκομαι ακίνητη εδώ και τέσσερα λεπτά... Τέσσερα;;!! Έκτακτα... όλοι πάνε στο μήτινγκ κι εγώ δεν παώ πουθενά διότι έτσι και πάω να κουνηθώ θα ουρλιάξω... τίποτα... εδώ θα μέινω... κι άμα με αναζητήσει κανείς βλέπουμε... δε μπορεί, απέξω θα με φωνάξουν;;! κάποιος θα ανοίξει τη ρημάδα την πόρτα να μου μιλήσει...
-"Αγγέεεεελα κουνήσου, αρχίζουμε..."
29.11.09
21.11.09
"Ααααααρχίζει το ματς... "
-"Τι ώρα είναι το ματς, Θάνο μου, απόψε;"...
... ναι, διότι η ώρα με μάρανε... μωρέ ό,τι ώρα και νά'ναι τί διαφορά μου κάνει εμένα;;; Το βράδυ μου κατεστραμένο είναι έτσι κι αλλιώς... ούτε κι εγώ ξέρω γιατί ρωτάω, έτσι, από συνήθεια... Σημασία καμία δεν έχει... θα γυρίσει απο το γραφείο κατά τις 6, θα παλουκωθεί μπροστά στον υπολογιστή να διαβάσει τα πρίν απο το ματς (διότι άμα δεν μάθει τί έχει πει ο αντίπαλος προαγωνιστικά δεν μπορεί να αξιολογήσει ό,τι πει ο αντίπαλος μεταγωνιστικά... κι επιπλέον πρέπει να υπάρχει πλήρης ενημερωση σχετικά με την κατάσταση της ομάδας, μη και στραμπούλιξε κάποιος μια τρίχα, μη φταρνίστηκε κανείς, μη και είναι κάποιος -θεός φυλάξοι- σε κακή ψυχολογική κατάσταση... όλα μετράνε...) και μετά να φάει τρεχάλα μπροστά στην τηλεόραση (κι ανάθεμα κι αν καταλαβαίνω γιατί βιάζεται αφού μπροστά στο ρημάδι το (επίπεδο το) κουτί είναι καθισμένος κι η φωνή της τηλεόρασης είναι τόσο δυνατά που κι οι Δημητρακόπουλοι από κάτω μια χαρά μπορούν να παρακολουθήσουν τον αγώνα ραδιοφωνικά...) πριν να αρχίσει το θέαμα...
Μούγκα στη στρούγκα φυσικά ο Θανάσης όλη αυτή την ώρα μια και το άγχος τον έχει πιάσει απο τη μύτη.... Και βάρδα μη ρωτήσω τίποτα η δόλια όπως "πώς πήγε το γραφείο σήμερα;" διότι θα με κατακεραυνώσει με αυτό το βλέμμα το αδυσώπητο που δεν αφήνει περιθώριο κανένα για καμιά αλλή κουβέντα εκτός κι αν είναι σχετική με το ματς... και σάματι ξέρω να ρωτήσω τίποτα για το ματς; και σάματι με νοιάζει να ρωτήσω τίποτα για το ματς; Όχι και για τις δύο ερωτήσεις... τρώμε λοιπόν στα αμίλητα κι όταν τελειώσει το μαρτύριο του κοινού δείπνου σε μέρα αγώνος, θρονιάζεται στον καναπέ κι αρχίζει τα τσιγάρα... κι όχι ότι καπνίζει πολύ τον άλλο καιρό, καπνιστή οι καπνιστές δεν τον λένε, αλλά με το ποδόσφαιρο, είναι τέτοια η αγωνία, τέτοιο το στρες που δεν αντέχει να μην είναι με ένα τσιγάρο στο χέρι... άσε που άμα δεν είναι το τσιγάρο στο χέρι θα είναι το χέρι στο στόμα και θα μασουλάει τα νύχια του... το γνωστό με το γκρεμό και το ρέμα...
Και μετά το ματς πρέπει να δεί και όοοοολες τις αθλητικές εκπομπές, ζαπάροντας απο τον ένα σταθμό στον άλλο με απίστευτη ταχύτητα, μη τύχει και χάσει λέξη απο τα σχόλια για την ομάδα, χάσει-κερδίσει, ανεξαρτήτου... κι αφού τελειώσουν αυτά (γιατί κάποια στιγμή ακόμα κι αυτοί που πληρώνονται για να σχολιάζουν τα ματς σταματούν... μόνο ο δικός μου έχει τον ασταμάτητο... και τσάμπα κιόλας...) να ξαναπάει στον υπολογιστή για να διαβάσει τα υπόλοιπα σχόλια, αυτών που δεν έχουν πρόσβαση στα κανάλια και μόνο γράφουν... κι όσα δεν τα προκάμει να τα διαβάσει μέχρι τις 2 το πρωί που θα είναι κολλημένος στο διαδίκτυο (κι εγώ θα είμαι ήδη μονάχη μου στον τρίτο ύπνο γιατί πόσο να αντέξω η φουκαριάρα μεσοβδόμαδα...), θα τα δεί την επομένη στο γραφείο... που πάλι θα είναι κολλημένος στο διαδίκτυο...
Δεν την εννοώ καθόλου αυτή τη συμπεριφορά... Και δεν είναι να πεις οτι δε μου αρέσει το ποδόσφαιρο... Το αντίθετο μάλιστα. Απο μικρό κοριτσάκι καθόμουν κι έβλεπα αγώνες με τον πατέρα μου και ήμουν μέσα στη χαρά όταν έφτανε το μουντιάλ... ακόμα και τώρα δηλαδή. Όχι, δεν είναι πως δε μου αρέσει. Και τους κανονισμούς ξέρω, και να ξεχωρίζω το οφσάιντ και το πέναλτυ μπορώ, και βρισιές μια χαρά εξαποντίζω και η μούντζα πάει σύννεφο... ό,τι πρέπει δηλαδή... Αλλά ρε γαμώτο δεν την παλεύω δύο και τρείς φορές την εβδομάδα αυτό το βιολί... και μου σπάει και τα νεύρα αυτό που εξαρτάται όλο μας το πρόγραμμα απο το πρόγραμμα της Α' εθνικής και του τσάμπιονς λιγκ... και κάθε φορά που προσπαθώ να κανονίσω κάτι, μα με τους φίλους μας μα μόνο για τους δυό μας, πρέπει να τσεκάρω πρώτα μην έχει μπάλα... διότι αν δεν τσεκάρω κι έχει θα την ακούσω κι απο πάνω... και θα ξεκανονιστεί και το κανονισμένο...
Χώρια που έτσι και χάσει η ομάδα... ωωωωωωωχ, μάνα μου... τα μούτρα του στο πάτωμα ριγμένα, όπως περίπου λέει και τραγούδι, ο πόνος βαθύς, η σιωπή μακράααααα, ο θυμός να βράζει... μια ομορφιά... Μια φορά πάνω σε τέτοια ώρα , τί το ήθελα η αφιλότιμη, τον ρώτησα αν μπορεί να κοιτάξει το τηλέφωνο μου (που και ένα σκασμό λεφτά μου κόστισε και ήταν δική του συμβουλή να το πάρω και όλες τις ρυθμίσεις του λόγου του τις έκανε με αποτέλεσμα να έχω μαύρα μεσάνυχτα για τη λειτουργία του...) γιατί αναβοσβήνει ένα φωτάκι και δεν ξέρω η άμοιρη τί είναι... το τί άκουσα δε λέγεται... με φωνή μπάσα, με λέξεις προσεχτικά διαλεγμένες και με σαράντα καντάρια σαρκασμό ούτε λίγο ούτε πολύ μου είπε πως κανένα φωτάκι δεν αναβοσβήνει, πως μόνο εγώ βλεπω προβλήματα στα ηλεκτρονικά μου άρα εγώ τα δημιουργώ (;!) και πως ούτε λίγο ούτε πολύ είμαι ένα ούφο και μισό... και να μην τολμήσω και τον ενοχλήσω ξανά για τέτοια θέματα (όταν έχει χάσει η ομάδα, λέω εγώ...) αν θέλω να τα πάμε καλά... Την επομένη βέβαια, που ο καημός είχε περάσει, και μια χαρά το κοίταξε το τηλέφωνο, και μια χαρά προβληματίστηκε και του λόγου του με το αναθεματισμένο το λαμπάκι και τελικά μια χαρά το έφτιαξε...
Τώρα βέβαια υπάρχει κι εκείνο το ιστορικό προηγούμενο όταν η ομάδα μου, σε κακό χάλι και χρεωκοπημένη, νίκησε τη δική του... και δεν κρατήθηκα η κακούργα, φώναξα "yessssssss" με το σφύριγμα της λήξης που μας βρήκε 1-0... και δε το φώναξα μόνο επειδή νικήσαμε, το φώναξα και επειδή επιτέλους είχε τελειώσει το πιο μαρτυρικό ματς που παρακολούθησα ποτέ στη ζωή μου!! Και ασφαλώς το πλήρωσα... ποικιλοτρόπως... Αλλά αυτό ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό που αποφασίστηκε να μην αναφερθεί ξανά ποτέ όσο είμαστε μαζί, κυρίως για να συνεχίσουμε να είμαστε... ως εκ τούτου είναι σαν να μην έγινε...
Αυτό όμως που αδιαμφισβήτητα γίνεται και μάλιστα ξανά και ξανά είναι να έχει αγώνα... Και τις προάλλες που είχε μεγάλη κακοτυχιά η ομάδα, τόσο που η μάνα μου θα την ξεμάτιαζε αν ήταν παρούσα αλλά εγώ η ακαμάτρα δεν ξέρω, και δεν μπορούσαν να βάλουν το γκόλ με τίποτα μέχρι το 90' και το χώσανε (επιτέλους) στις καθυστερήσεις, από το άγχος που τον είχε διαλύσει έβαλε μια κραυγή (δηλώνοντας τα προφανή μια και το γκόλ το είχα δεί, δεν τίθεται θέμα...), μα τί κραυγή ήταν αυτή, που έμεινα αποσβολωμένη!!! Όχι οι Δημητρακόπουλοι μας άκουσαν, αλλά κι όλο το τεράγωνο υποψιάζομαι... Και παρόλο που για το τετράγωνο δεν ξέρω με βεβαιότητα, την κυρία Ιουλία του Δημητρακόπουλου τη συνάντησα την επομένη στο ασανσερ και το ύφος της τα είπε σχεδόν όλα... κι όσα δεν είπε το ύφος της τα είπε η γλώσσα της...
- "Του αρέσει το ποδόσφαιρο του Θανάση, δεν είναι;..."¨!!!
... ναι, διότι η ώρα με μάρανε... μωρέ ό,τι ώρα και νά'ναι τί διαφορά μου κάνει εμένα;;; Το βράδυ μου κατεστραμένο είναι έτσι κι αλλιώς... ούτε κι εγώ ξέρω γιατί ρωτάω, έτσι, από συνήθεια... Σημασία καμία δεν έχει... θα γυρίσει απο το γραφείο κατά τις 6, θα παλουκωθεί μπροστά στον υπολογιστή να διαβάσει τα πρίν απο το ματς (διότι άμα δεν μάθει τί έχει πει ο αντίπαλος προαγωνιστικά δεν μπορεί να αξιολογήσει ό,τι πει ο αντίπαλος μεταγωνιστικά... κι επιπλέον πρέπει να υπάρχει πλήρης ενημερωση σχετικά με την κατάσταση της ομάδας, μη και στραμπούλιξε κάποιος μια τρίχα, μη φταρνίστηκε κανείς, μη και είναι κάποιος -θεός φυλάξοι- σε κακή ψυχολογική κατάσταση... όλα μετράνε...) και μετά να φάει τρεχάλα μπροστά στην τηλεόραση (κι ανάθεμα κι αν καταλαβαίνω γιατί βιάζεται αφού μπροστά στο ρημάδι το (επίπεδο το) κουτί είναι καθισμένος κι η φωνή της τηλεόρασης είναι τόσο δυνατά που κι οι Δημητρακόπουλοι από κάτω μια χαρά μπορούν να παρακολουθήσουν τον αγώνα ραδιοφωνικά...) πριν να αρχίσει το θέαμα...
Μούγκα στη στρούγκα φυσικά ο Θανάσης όλη αυτή την ώρα μια και το άγχος τον έχει πιάσει απο τη μύτη.... Και βάρδα μη ρωτήσω τίποτα η δόλια όπως "πώς πήγε το γραφείο σήμερα;" διότι θα με κατακεραυνώσει με αυτό το βλέμμα το αδυσώπητο που δεν αφήνει περιθώριο κανένα για καμιά αλλή κουβέντα εκτός κι αν είναι σχετική με το ματς... και σάματι ξέρω να ρωτήσω τίποτα για το ματς; και σάματι με νοιάζει να ρωτήσω τίποτα για το ματς; Όχι και για τις δύο ερωτήσεις... τρώμε λοιπόν στα αμίλητα κι όταν τελειώσει το μαρτύριο του κοινού δείπνου σε μέρα αγώνος, θρονιάζεται στον καναπέ κι αρχίζει τα τσιγάρα... κι όχι ότι καπνίζει πολύ τον άλλο καιρό, καπνιστή οι καπνιστές δεν τον λένε, αλλά με το ποδόσφαιρο, είναι τέτοια η αγωνία, τέτοιο το στρες που δεν αντέχει να μην είναι με ένα τσιγάρο στο χέρι... άσε που άμα δεν είναι το τσιγάρο στο χέρι θα είναι το χέρι στο στόμα και θα μασουλάει τα νύχια του... το γνωστό με το γκρεμό και το ρέμα...
Και μετά το ματς πρέπει να δεί και όοοοολες τις αθλητικές εκπομπές, ζαπάροντας απο τον ένα σταθμό στον άλλο με απίστευτη ταχύτητα, μη τύχει και χάσει λέξη απο τα σχόλια για την ομάδα, χάσει-κερδίσει, ανεξαρτήτου... κι αφού τελειώσουν αυτά (γιατί κάποια στιγμή ακόμα κι αυτοί που πληρώνονται για να σχολιάζουν τα ματς σταματούν... μόνο ο δικός μου έχει τον ασταμάτητο... και τσάμπα κιόλας...) να ξαναπάει στον υπολογιστή για να διαβάσει τα υπόλοιπα σχόλια, αυτών που δεν έχουν πρόσβαση στα κανάλια και μόνο γράφουν... κι όσα δεν τα προκάμει να τα διαβάσει μέχρι τις 2 το πρωί που θα είναι κολλημένος στο διαδίκτυο (κι εγώ θα είμαι ήδη μονάχη μου στον τρίτο ύπνο γιατί πόσο να αντέξω η φουκαριάρα μεσοβδόμαδα...), θα τα δεί την επομένη στο γραφείο... που πάλι θα είναι κολλημένος στο διαδίκτυο...
Δεν την εννοώ καθόλου αυτή τη συμπεριφορά... Και δεν είναι να πεις οτι δε μου αρέσει το ποδόσφαιρο... Το αντίθετο μάλιστα. Απο μικρό κοριτσάκι καθόμουν κι έβλεπα αγώνες με τον πατέρα μου και ήμουν μέσα στη χαρά όταν έφτανε το μουντιάλ... ακόμα και τώρα δηλαδή. Όχι, δεν είναι πως δε μου αρέσει. Και τους κανονισμούς ξέρω, και να ξεχωρίζω το οφσάιντ και το πέναλτυ μπορώ, και βρισιές μια χαρά εξαποντίζω και η μούντζα πάει σύννεφο... ό,τι πρέπει δηλαδή... Αλλά ρε γαμώτο δεν την παλεύω δύο και τρείς φορές την εβδομάδα αυτό το βιολί... και μου σπάει και τα νεύρα αυτό που εξαρτάται όλο μας το πρόγραμμα απο το πρόγραμμα της Α' εθνικής και του τσάμπιονς λιγκ... και κάθε φορά που προσπαθώ να κανονίσω κάτι, μα με τους φίλους μας μα μόνο για τους δυό μας, πρέπει να τσεκάρω πρώτα μην έχει μπάλα... διότι αν δεν τσεκάρω κι έχει θα την ακούσω κι απο πάνω... και θα ξεκανονιστεί και το κανονισμένο...
Χώρια που έτσι και χάσει η ομάδα... ωωωωωωωχ, μάνα μου... τα μούτρα του στο πάτωμα ριγμένα, όπως περίπου λέει και τραγούδι, ο πόνος βαθύς, η σιωπή μακράααααα, ο θυμός να βράζει... μια ομορφιά... Μια φορά πάνω σε τέτοια ώρα , τί το ήθελα η αφιλότιμη, τον ρώτησα αν μπορεί να κοιτάξει το τηλέφωνο μου (που και ένα σκασμό λεφτά μου κόστισε και ήταν δική του συμβουλή να το πάρω και όλες τις ρυθμίσεις του λόγου του τις έκανε με αποτέλεσμα να έχω μαύρα μεσάνυχτα για τη λειτουργία του...) γιατί αναβοσβήνει ένα φωτάκι και δεν ξέρω η άμοιρη τί είναι... το τί άκουσα δε λέγεται... με φωνή μπάσα, με λέξεις προσεχτικά διαλεγμένες και με σαράντα καντάρια σαρκασμό ούτε λίγο ούτε πολύ μου είπε πως κανένα φωτάκι δεν αναβοσβήνει, πως μόνο εγώ βλεπω προβλήματα στα ηλεκτρονικά μου άρα εγώ τα δημιουργώ (;!) και πως ούτε λίγο ούτε πολύ είμαι ένα ούφο και μισό... και να μην τολμήσω και τον ενοχλήσω ξανά για τέτοια θέματα (όταν έχει χάσει η ομάδα, λέω εγώ...) αν θέλω να τα πάμε καλά... Την επομένη βέβαια, που ο καημός είχε περάσει, και μια χαρά το κοίταξε το τηλέφωνο, και μια χαρά προβληματίστηκε και του λόγου του με το αναθεματισμένο το λαμπάκι και τελικά μια χαρά το έφτιαξε...
Τώρα βέβαια υπάρχει κι εκείνο το ιστορικό προηγούμενο όταν η ομάδα μου, σε κακό χάλι και χρεωκοπημένη, νίκησε τη δική του... και δεν κρατήθηκα η κακούργα, φώναξα "yessssssss" με το σφύριγμα της λήξης που μας βρήκε 1-0... και δε το φώναξα μόνο επειδή νικήσαμε, το φώναξα και επειδή επιτέλους είχε τελειώσει το πιο μαρτυρικό ματς που παρακολούθησα ποτέ στη ζωή μου!! Και ασφαλώς το πλήρωσα... ποικιλοτρόπως... Αλλά αυτό ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό που αποφασίστηκε να μην αναφερθεί ξανά ποτέ όσο είμαστε μαζί, κυρίως για να συνεχίσουμε να είμαστε... ως εκ τούτου είναι σαν να μην έγινε...
Αυτό όμως που αδιαμφισβήτητα γίνεται και μάλιστα ξανά και ξανά είναι να έχει αγώνα... Και τις προάλλες που είχε μεγάλη κακοτυχιά η ομάδα, τόσο που η μάνα μου θα την ξεμάτιαζε αν ήταν παρούσα αλλά εγώ η ακαμάτρα δεν ξέρω, και δεν μπορούσαν να βάλουν το γκόλ με τίποτα μέχρι το 90' και το χώσανε (επιτέλους) στις καθυστερήσεις, από το άγχος που τον είχε διαλύσει έβαλε μια κραυγή (δηλώνοντας τα προφανή μια και το γκόλ το είχα δεί, δεν τίθεται θέμα...), μα τί κραυγή ήταν αυτή, που έμεινα αποσβολωμένη!!! Όχι οι Δημητρακόπουλοι μας άκουσαν, αλλά κι όλο το τεράγωνο υποψιάζομαι... Και παρόλο που για το τετράγωνο δεν ξέρω με βεβαιότητα, την κυρία Ιουλία του Δημητρακόπουλου τη συνάντησα την επομένη στο ασανσερ και το ύφος της τα είπε σχεδόν όλα... κι όσα δεν είπε το ύφος της τα είπε η γλώσσα της...
- "Του αρέσει το ποδόσφαιρο του Θανάση, δεν είναι;..."¨!!!
18.11.09
Σκούρα τα πράγματα... (4)
Καλό έγινε το μάτι, μπράβο μου, δεδομένων τον συνθηκών… με τόσα που έχω στο μυαλό μου να πετυχαίνω το αιλάινερ δεν είναι λίγο πράγμα! Μια κούραση που έχω… Παρόλο που δεν έκανα ουσιαστικά τίποτα σήμερα, εκτός απο το σουπερμάρκετ και το καθαριστήριο που πήγα το πρωί, όλη την υπόλοιπη μέρα σέρνομαι απο κρεβάτι σε καναπέ και τούμπαλιν… τι τα θες, άμα η ψυχή του ανθρώπου είναι κουρασμένη το σώμα δεν ξεκουράζεται… Άραγε θα μου τηλεφωνήσει τουλάχιστον αργά απόψε να δει πώς τα πέρασα; Εγώ δεν θα το κάνω, δε μου βγαίνει να πάρω να του πω τα νεα, από την άλλη όμως θέλω να πάρει αυτός… θέλω να δείξει αυτός ένα ενδιαφέρον έστω… Αλλά σπάνια, πολύ σπάνια κάνει αυτό που θέλω! Κι εγώ δεν ξέρω πώς να το διεκδικήσω αυτό που θέλω… δεν ξέρω πώς να το πάρω… Εντάξει, από μακιγιάζ μια χαρά είμαι! Φτου σκόρδα, όλα καλά τα άπλωσα! Άντε τώρα να βρούμε και τί να φορέσουμε (πληθυντικός της μεγαλοπρέπειας ασφαλώς…) και θα έχουμε λύσει άλλο ένα πρόβλημα!
Χμμμμ… ναι… Το είχα ξεχάσει αυτό… έχασα τις μέρες η καψερή… Για να έρθει να δέσει η σημερινή μου ευδαιμονία έχω ΚΑΙ προεμμηνορροιακό!!! Και τί θα την κάνω τώρα αυτή την κοιλιά μου λές;;; Σε τί ρούχο θα τη χώσω;;; Δεν την πιστεύω αυτή τη γκαντεμιά πια!! Λες και αν μου πήγαινε κάτι καλά σήμερα θα χαλούσε η ισορροπία του σύμπαντος! Με ζώνη άραγε κρύβεται; Μπααα… παντελόνι αποκλείεται, το μαύρο το φόρεμα το ριχτό μοιάζει μια καλή λύση… μου φάινεται το μόνο που μπορεί να καλύψει αυτό που μοιάζει με μακρόστενο χοντρουλό άλιεν μέσα στην κοιλιά μου… Βρε τι έχω πάθει! Κι όλα αυτά επειδή η Σόφη αποφάσισε να ζήσει την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής της σήμερα ακριβώς!! Όλα αυτή τα φταίει και δεν θα της το συγχωρήσω ποτέ!!! Βέβαια σκασίλα της αλλά εγώ θα το ξέρω! Και όχι, δεν είναι πως τη ζηλεύω που παντρεύεται, στο κάτω κάτω ποιά γυναίκα στα λογικά της θα ήθελε να παντρευτεί τον Φίλιππο! … ναι, μετατόπιση ουσίας… Τον Φίλιππο λίγες γυναίκες θα τον ήθελαν αλλά το γάμο (με έναν “Θέμη” ας πούμε…) πολλές τον θέλουμε… Το πρόβλημα είναι οι Θέμηδες αυτού του κόσμου και οι ανασφάλειες που τους δέρνουν! Διότι σε ρωτάω: Τί άλλο θέλουν;;; Είμαστε τόσα χρόνια μαζί, ξέρουμε ο ένας τον άλλον, αγαπιώμαστε, καλά περνάμε παρέα, το σεξ μας είναι καλό και τρίκαλο, τί άλλο πιά θέλουν;;;
Δεν ξέρω… έχω πια σηκώσει τα χέρια ψηλά… και όχι μόνο για να φορέσω το φόρεμα… Για να δώ… καλό είναι και σαν να καμουφλάρει και την φουσκωμένη την κοιλιά μου… θα μπεί και το σακάκι απο πάνω, όσο να πεις κάτι θα κρύψει κι αυτό… θα προσπαθήσω να το κρατήσω και φορεμένο όσο περισσότερο μπορώ… το πολύ πολύ να σκάσω απο τη ζέστη στο τραπέζι…. Δε βαριέσαι, θα κάτσω στη γωνίτσα μου, ούτε που θα σηκωθώ και να χορέψω (δεν είμαι καμιά χορευταρού ούτε δα και τόοοοοσο χαρούμενη για την πιο ευτυχισμένη μέρα στη ζωή της Σόφης… καλά να είναι αλλά εμένα σκασίλα μου κιόλας…) και θα περάσει κι αυτό το βράδυ…
Τα υπόλοιπα να δούμε πώς θα περάσουνε… Μακάρι να μπορούσα να καταλάβω τί ακριβώς θέλει ο Θέμης! Δεν είναι πως δεν μ’αγαπάει, μ’αγαπάει και μου το λέει συνέχεια, πιο συχνά απ’ότι παλιά… Ούτε πως έχει βρει κάποια άλλη… σχεδόν πάντα ξέρω πού είναι και τί κάνει, με παίρνει τηλέφωνο όλη την ώρα, ειδικά αν είναι ν’αργήσει… μπααα, θα το είχα καταλάβει αν ήθελε κάποια άλλη! Άλλωστε τώρα τελευταία έχει ανάψει και στο κρεβάτι, απο κει που βαριόταν και δεν είχε κέφι, τώρα είναι μια χαρά τούρμπο! Τί στο καλό συμβαίνει άρα;;; Αυτά τα “να δούμε” που μου πέταξε προχθές εμένα καθόλου δε μου αρέσουν αλλά και τί να κάνω, ό,τι θέλει αυτός μόνο θα μου πει… όσο κι αν εγώ ζητάω παραπάνω εξηγήσεις δεν θα μου δώσει…
Σκουλαρίκια;… σήμερα επιβάλλονται, θα βάλω τούτα δω που είναι τεράστια και θα τραβάνε τα βλέματα μακριά από τους μαύρους κύκλους τους οποίους τελικά όσο σοβά κι αν έβαλα, όπως το βλέπω τώρα, δεν κατάφερα να τους κρύψω… Δε βαριέσαι, είπαμε, σήμερα δε σκάω και πολύ.. αρκεί να μην είμαι και τελείως χάλια για να μην δώσω λαβή για σχόλια στις φαρμακομύτες… ευτυχώς η χειρότερη απ’όλες είναι η Σόφη κι αυτή απόψε, ζώντας όπως προανέφερα την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής της, μάλλον (ελπίζω…) δεν θα έχει καιρό για πικρόχολα σχόλια…
Άραγε να του έκανα ένα τηλέφωνο τώρα;.. Ίσα-ίσα να του πω οτι θα πάω με τα παιδιά στο γάμο και να ρωτήσω τί κάνει και να του πω άμα θέλει να περάσει απο δω αργότερα…. Έφταξα και παστίτσιο, μη το φάω όλο μόνη μου… Αξιολύπητο;.. Εντελώς!!! Δηλαδή, με παρατάει μόνη μου να τα βγάλω πέρα στην πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής της Σόφης (τόσες φορές που το έχω πει μου έδωσε κι εμένα στα νεύρα…) κι απο πάνω να του δώσω κι εκείνου λίγη… “ευτυχία” μετά!! Και να τον ταΐσω κιόλας!!! Ε, όχι!! Δεν θα του κάτσω για τουλάχιστον μια βδομάδα!!!Και τα μαγειρέματα κομμένα! Άι στο διάολο, θα κρατήσω μούτρα για μια φορά!!! Το καλό που του θέλω να βρει κάτι πολύ καλό να μου πει μετά τα σημερινά γιατί θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα!! Χρειάζομαι επειγόντως στοργή και προδέρμ και καλά θα κάνει να μου τα δωσει απλόχερα για να τον συγχωρέσω για σήμερα!
Παπούτσια… νά’τα… το καλό που του θέλω του Κοσμά να βρει να παρκάρει κοντά στην εκκλησία διότι τούτα δω είναι παπούτσια για κάθισμα!!! Να τα βάζεις και να παλουκώνεσαι στη καρέκλα, ούτε βήμα δεν είναι να κάνεις! Θα μου πεις, τί τα θέλω και τ’αγοράζω αφου ούτε να περπατήσω μ’αυτά καλά-καλά δεν μπορώ…. Δεν έχω απάντηση σ’αυτό… μάλλον απο ένα μίγμα ματαιοδοξίας και βλακείας… ή απο υπερβολική αισοδοξία πως κάποτε τελικά θα μάθω κι εγώ να ισορροπώ πάνω στα δεκάποντα όπως τόσες και τόσες άλλες γυναίκες!
Ορίστε, έτοιμη! Για να με δω…. Χμμμ, καλή είμαι, δεν έχω παραπονο… η κοιλιά ψιλοκρύφτηκε, η φάτσα με τόσο μέικαπ δεν φωνάζει πια “είμαι μια δυστυχισμένη που ο καλός της δεν θέλησε να τη συνοδέψει απόψε”, το παπούτσι μου έδωσε μπόι και κατά συνέπεια κάμποση αυτοπεποίθηση, ε, ό,τι μπορούσε να γίνει έγινε… Άντε να δούμε πώς θα περάσει το αποψινό… Προσωπικά το υπολογίζω λιιιιγάκι καλύτερο απο τότε που με ειχε πιάσει πονόδοντος στην αριστερή μεριά, στο πάνω και στο κάτω δόντι ταυτόχρονα… Σίγουρα θα είναι δύσκολα και άβολα και μίζερα αλλά μια βραδυά είναι θα περάσει… εξάλλου δεν έχω και επιλογή, θα πάω και θα κοιτάξω να περάσω όσο το δυνατόν καλ…. Ωωωωχ, κουδούνι!!!!
“-Ναι, Μαιρούλα, κατεβαίνω…”…
Χμμμμ… ναι… Το είχα ξεχάσει αυτό… έχασα τις μέρες η καψερή… Για να έρθει να δέσει η σημερινή μου ευδαιμονία έχω ΚΑΙ προεμμηνορροιακό!!! Και τί θα την κάνω τώρα αυτή την κοιλιά μου λές;;; Σε τί ρούχο θα τη χώσω;;; Δεν την πιστεύω αυτή τη γκαντεμιά πια!! Λες και αν μου πήγαινε κάτι καλά σήμερα θα χαλούσε η ισορροπία του σύμπαντος! Με ζώνη άραγε κρύβεται; Μπααα… παντελόνι αποκλείεται, το μαύρο το φόρεμα το ριχτό μοιάζει μια καλή λύση… μου φάινεται το μόνο που μπορεί να καλύψει αυτό που μοιάζει με μακρόστενο χοντρουλό άλιεν μέσα στην κοιλιά μου… Βρε τι έχω πάθει! Κι όλα αυτά επειδή η Σόφη αποφάσισε να ζήσει την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής της σήμερα ακριβώς!! Όλα αυτή τα φταίει και δεν θα της το συγχωρήσω ποτέ!!! Βέβαια σκασίλα της αλλά εγώ θα το ξέρω! Και όχι, δεν είναι πως τη ζηλεύω που παντρεύεται, στο κάτω κάτω ποιά γυναίκα στα λογικά της θα ήθελε να παντρευτεί τον Φίλιππο! … ναι, μετατόπιση ουσίας… Τον Φίλιππο λίγες γυναίκες θα τον ήθελαν αλλά το γάμο (με έναν “Θέμη” ας πούμε…) πολλές τον θέλουμε… Το πρόβλημα είναι οι Θέμηδες αυτού του κόσμου και οι ανασφάλειες που τους δέρνουν! Διότι σε ρωτάω: Τί άλλο θέλουν;;; Είμαστε τόσα χρόνια μαζί, ξέρουμε ο ένας τον άλλον, αγαπιώμαστε, καλά περνάμε παρέα, το σεξ μας είναι καλό και τρίκαλο, τί άλλο πιά θέλουν;;;
Δεν ξέρω… έχω πια σηκώσει τα χέρια ψηλά… και όχι μόνο για να φορέσω το φόρεμα… Για να δώ… καλό είναι και σαν να καμουφλάρει και την φουσκωμένη την κοιλιά μου… θα μπεί και το σακάκι απο πάνω, όσο να πεις κάτι θα κρύψει κι αυτό… θα προσπαθήσω να το κρατήσω και φορεμένο όσο περισσότερο μπορώ… το πολύ πολύ να σκάσω απο τη ζέστη στο τραπέζι…. Δε βαριέσαι, θα κάτσω στη γωνίτσα μου, ούτε που θα σηκωθώ και να χορέψω (δεν είμαι καμιά χορευταρού ούτε δα και τόοοοοσο χαρούμενη για την πιο ευτυχισμένη μέρα στη ζωή της Σόφης… καλά να είναι αλλά εμένα σκασίλα μου κιόλας…) και θα περάσει κι αυτό το βράδυ…
Τα υπόλοιπα να δούμε πώς θα περάσουνε… Μακάρι να μπορούσα να καταλάβω τί ακριβώς θέλει ο Θέμης! Δεν είναι πως δεν μ’αγαπάει, μ’αγαπάει και μου το λέει συνέχεια, πιο συχνά απ’ότι παλιά… Ούτε πως έχει βρει κάποια άλλη… σχεδόν πάντα ξέρω πού είναι και τί κάνει, με παίρνει τηλέφωνο όλη την ώρα, ειδικά αν είναι ν’αργήσει… μπααα, θα το είχα καταλάβει αν ήθελε κάποια άλλη! Άλλωστε τώρα τελευταία έχει ανάψει και στο κρεβάτι, απο κει που βαριόταν και δεν είχε κέφι, τώρα είναι μια χαρά τούρμπο! Τί στο καλό συμβαίνει άρα;;; Αυτά τα “να δούμε” που μου πέταξε προχθές εμένα καθόλου δε μου αρέσουν αλλά και τί να κάνω, ό,τι θέλει αυτός μόνο θα μου πει… όσο κι αν εγώ ζητάω παραπάνω εξηγήσεις δεν θα μου δώσει…
Σκουλαρίκια;… σήμερα επιβάλλονται, θα βάλω τούτα δω που είναι τεράστια και θα τραβάνε τα βλέματα μακριά από τους μαύρους κύκλους τους οποίους τελικά όσο σοβά κι αν έβαλα, όπως το βλέπω τώρα, δεν κατάφερα να τους κρύψω… Δε βαριέσαι, είπαμε, σήμερα δε σκάω και πολύ.. αρκεί να μην είμαι και τελείως χάλια για να μην δώσω λαβή για σχόλια στις φαρμακομύτες… ευτυχώς η χειρότερη απ’όλες είναι η Σόφη κι αυτή απόψε, ζώντας όπως προανέφερα την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής της, μάλλον (ελπίζω…) δεν θα έχει καιρό για πικρόχολα σχόλια…
Άραγε να του έκανα ένα τηλέφωνο τώρα;.. Ίσα-ίσα να του πω οτι θα πάω με τα παιδιά στο γάμο και να ρωτήσω τί κάνει και να του πω άμα θέλει να περάσει απο δω αργότερα…. Έφταξα και παστίτσιο, μη το φάω όλο μόνη μου… Αξιολύπητο;.. Εντελώς!!! Δηλαδή, με παρατάει μόνη μου να τα βγάλω πέρα στην πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής της Σόφης (τόσες φορές που το έχω πει μου έδωσε κι εμένα στα νεύρα…) κι απο πάνω να του δώσω κι εκείνου λίγη… “ευτυχία” μετά!! Και να τον ταΐσω κιόλας!!! Ε, όχι!! Δεν θα του κάτσω για τουλάχιστον μια βδομάδα!!!Και τα μαγειρέματα κομμένα! Άι στο διάολο, θα κρατήσω μούτρα για μια φορά!!! Το καλό που του θέλω να βρει κάτι πολύ καλό να μου πει μετά τα σημερινά γιατί θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα!! Χρειάζομαι επειγόντως στοργή και προδέρμ και καλά θα κάνει να μου τα δωσει απλόχερα για να τον συγχωρέσω για σήμερα!
Παπούτσια… νά’τα… το καλό που του θέλω του Κοσμά να βρει να παρκάρει κοντά στην εκκλησία διότι τούτα δω είναι παπούτσια για κάθισμα!!! Να τα βάζεις και να παλουκώνεσαι στη καρέκλα, ούτε βήμα δεν είναι να κάνεις! Θα μου πεις, τί τα θέλω και τ’αγοράζω αφου ούτε να περπατήσω μ’αυτά καλά-καλά δεν μπορώ…. Δεν έχω απάντηση σ’αυτό… μάλλον απο ένα μίγμα ματαιοδοξίας και βλακείας… ή απο υπερβολική αισοδοξία πως κάποτε τελικά θα μάθω κι εγώ να ισορροπώ πάνω στα δεκάποντα όπως τόσες και τόσες άλλες γυναίκες!
Ορίστε, έτοιμη! Για να με δω…. Χμμμ, καλή είμαι, δεν έχω παραπονο… η κοιλιά ψιλοκρύφτηκε, η φάτσα με τόσο μέικαπ δεν φωνάζει πια “είμαι μια δυστυχισμένη που ο καλός της δεν θέλησε να τη συνοδέψει απόψε”, το παπούτσι μου έδωσε μπόι και κατά συνέπεια κάμποση αυτοπεποίθηση, ε, ό,τι μπορούσε να γίνει έγινε… Άντε να δούμε πώς θα περάσει το αποψινό… Προσωπικά το υπολογίζω λιιιιγάκι καλύτερο απο τότε που με ειχε πιάσει πονόδοντος στην αριστερή μεριά, στο πάνω και στο κάτω δόντι ταυτόχρονα… Σίγουρα θα είναι δύσκολα και άβολα και μίζερα αλλά μια βραδυά είναι θα περάσει… εξάλλου δεν έχω και επιλογή, θα πάω και θα κοιτάξω να περάσω όσο το δυνατόν καλ…. Ωωωωχ, κουδούνι!!!!
“-Ναι, Μαιρούλα, κατεβαίνω…”…
15.11.09
Σκούρα τα πράγματα... (3)
Πετσέτα βρεμένη!!! Τί διάολο, πάλι χαλασμένο είναι αυτό το καλοριφέρ, κάθε φορά τα ίδια μου κάνει και η πετσέτα μου δεν στεγνώνει και σηκώνεται η πέτσα μου σαν του κοτόπουλου όταν την ακουμπάω πάνω μου!! Δεν έχω χειρότερο!!... σύμφωνοι, υπερβάλλω… έχω και χειρότερα… Όπως αυτό το φιάσκο το σημερινό… Όχι, όχι ο γάμος, για τα δικά μου λέω… Τί θα πω λοιπόν σε όσους με ρωτούν που είναι ο Θέμης; χμμμ… “έχει αγώνα απόψε”… μπααα, στο κάτω κάτω δεν έχει αλλά ακόμα κι αν είχε, είναι γελοία δικαιολογία (είναι σίγουρα τα πουρνάρια που δεν συγκρίνονται με το γάμο…) χώρια που θα έκανε όλους τους υπόλοιπους αρσενικούς να φρουμάξουν διότι αυτοί το έχασαν το ματς για να συνοδέψουν τις κυρίες τους στο γάμο (ενώ ξεκάθαρα θα προτιμούσαν τα πουρνάρια)!!
Μήπως να πω οτι είναι άρρωστος;… και σαν τι να έχει πάθει; Πρέπει να είναι κάτι αρκετά σοβαρό για να τον κρατήσει κρεβατωμένο αλλά όχι και τόσο σοβαρό που να κινήσει ανησυχίες και να προκαλέσει τηλέφωνα ενδιαφέροντος αύριο… Κρύωμα; Δεν κυκλοφορεί κανένας ιός τελευταία… Κοιλιακά; Αηδία, είναι και γάμος, μην αρχίσουν όλοι να σκέφτονται τον Θέμη στον καμπινέ, θα χαλάσει το “μουντ” της εκδήλωσης…
Ημικρανία;… πολύ γυναικείο ίσως… Μα τί αρρώστια να του βάλω;;;!! Αι σιχτίρ… απάνω μου ΚΑΙ αυτό το πρόβλημα… Και γιατί παρακαλώ να πρέπει εγώ να βρίσκω πάντα τη λύση σε όλα;; Να πώ άραγε οτι λείπει σε ταξίδι; Μπα, αυτός βαριέται ως και διακοπές να πηγαίνει, αν δεν τον τραβούσα εγώ ούτε μέχρι το εξοχικό των δικών μου δεν θα πηγαίναμε, τρία τέταρτα με το αυτοκίνητο… Χώρια που επαγγελματικά ταξίδια δεν έχει, έψαξε πολύ για να βρει δουλειά που να “μην τον τρέχουνε” όπως λέει… Βρε, μήπως να λέω οτι είχε να πάει σε έναν άλλο γάμο ενός άλλου φίλου και έτσι “χωριστήκαμε” γι’απόψε; Ναι, αυτό είναι καλή δικαιολογία, μπράβο μου! Αμ, το ξέρει ο μπαγάσας οτι θα βρω τη λύση γι’αυτό μου τα πετάει τα προβλήματα… Μακάρι να μπορούσα να του τα πετάξω πίσω, απλώς να μην σηκώνω πιά τις ευθύνες του, να κοιτάζω μόνο τον εαυτό μου! Και να με προστατεύω και να με νταντεύω και να μη σκάω…
Αυτό το τσουλούφι δεν λέει να κάτσει εκεί που το βάζω τόση ώρα, τι στο διάολο, όση προσωπικότητα δεν έχω εγώ έχει το τσουλούφι!! Ωχ, ας πάει όπου θέλει… Δε με νοιάζει καθόλου… Όχι επειδή δεν θα είναι αυτός να με δει όμορφη… Απλώς νιώθω πολύ κουρασμένη σήμερα για να με νοιάζει…
Ναι, κουρασμένη και μπαϊλντισμένη ρε παιδί μου… Και να πεις οτι δεν του το είπα οτι, “βρε αγάπη μου, έλα μαζί μου απόψε, είναι ντροπή, μπορεί η Σόφη να είναι δική μου φίλη αλλά και συ με το Φίλιππο μια χαρά παρέα έχετε κάνει τόσες φορές…” Τίποτα! Ανένδοτος! Κι αφού δεν έπιασε αυτό, έριξα μούτρα και κράτησα τη γνωστή μου σιωπή για περίπου 17 λεπτά… τίποτα ούτε και μ’αυτό! Ούτε που ρώτησε τι έχω! Και μετά άρχισα τα καυστικά αστεία, ξέρεις, σαρκασμός και τα σχετικά… ούτε αυτό έφερε αποτέλεσμα. Όχι, δεν είπε τίποτα ούτε αυτή τη φορά… Ό,τι ήξερα να κάνω το έκανα, δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο θα μπορούσε να του αλλάξει γνώμη…
Μουλάρι είναι ώρες ώρες! Αλλά είναι το δικό μου μουλάρι και τον αγαπάω με όλα του τα στραβά… Και τώρα θα πω και ψέματα για πάρτη του, τί με βάζει και κάνω πια!!! Δε μπορώ ακόμα να σκεφτώ ποιός άλλος, φίλος μας κιόλας, είναι αυτός που παντρεύεται σήμερα, λέμε τώρα, θα πω “κάποιος συνάδελφος” και θα καθαρίσω… Αχ βρε Θέμη, τί θα κάνω με σένα; Και τι θα κάνω και μ’ αυτό το μαλλί που έχει τις κακές του και δεν λέει να σταθεί;;; Μπορεί να λέω οτι δεν με νοιάζει πώς θα είμαι σήμερα αλλά, ε, δεν είναι κι αλήθεια.. Και ασυνόδευτη και σαν κατσιβέλα, δεν λέει!!! Κάτσε να βρω λίγο τζελ να του βάλω μπας και πάρω τον έλεγχο… του τσουλουφιού τον έλεγχο εννοώ…. Τον έλεχγο της ζωής μου δεν βλέπω να τον παίρνω…
Μπορεί το γεγονός αυτό καθ’αυτό να μην είναι ίσως τόσο σοβαρό, το ότι ο Θέμης δεν έρχεται μαζι μου απόψε, μα είναι δυστυχώς ενδεικτικό! Ο Θέμης κάνει πάντα αυτό που θέλει, πάει όπου θέλει και μόνο με όποιον θέλει κι εγώ ακολουθώ… και όχι, τις περισσότερες φορές δεν με ενοχλεί, για να λέω και την αλήθεια περίπου τους ίδιους ανθρώπους κάνουμε κέφι και σχεδόν πάντα μου αρέσουν κι εμένα αυτά που κανονίζει εκείνος… Όχι, δεν με τραβάει μαζί, δεν υποφέρω, θέλω και πάω μαζί… Απλώς, να, έρχονται κάτι ώρες που ΕΓΩ θέλω να κάνουμε μαζί κάτι και ο Θέμης, τις πιο πολλές απο αυτές, ασκεί βέτο: εγώ δεν έρχομαι! Και μου δηλώνει με συγκατάβαση “εσύ μωρό μου να πας, δεν έχω αντίρρηση” λες και του ζήτησα την άδεια!! Μάταια προσπαθώ να του χώσω μέσα στο ξεροκέφαλο του οτι δεν ζητάω άδεια, συντροφιά ζητάω που στο κάτω κάτω την δικαιούμαι κιόλας μια και είμαστε ζευγάρι! Τίποτα αυτός… σαν να τα λέω σε τοίχο…
Για το σημερινό έφερε και όλα τα υπόλοιπα στη συζήτηση… αυτά για τη ζωή του και τη σειρά της… Και σαν να μη μου έφτανε που θα είμαι μόνη μου, θα έχω να σκέφτομαι και όλα όσα είπε και ένα όνειρο θα είναι η βραδυά για μένα! Αν ήξερε η Σόφη πόση αρνητική ενέργεια κουβαλάω σήμερα, σίγουρα θα μου απαγόρευε να πλησιάσω στα εκατό μέτρα το γάμο της! Όμως δεν το ξέρει και θα πάω και θα προσπαθήσω να περιορίσω και την καντίφλα μου αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα. Άμα δω τα σκούρα, θα πάρω ένα ταξί και θα εξαφανιστώ… θα’ρθω να κλειστώ στο σπιτάκι μου και να γίνω κουρέλι με την ησυχία μου… Σοκολατάκια έχω άραγε;;!! Ναι, έχω, τώρα θυμάμαι… προχθές μου τα έφερε ο ίδιος ο προκομένος μου… βρε, λες να ήταν προμελετημένο το έγκλημα;; Λες να μου τα έφερε για να έχω παρηγοριά στην πίκρα που μου φύλλαγε; Ικανό τον έχω… Δε βαριέσαι, τουλάχιστον έχω το βάλσαμο!
Ας βαφώ κιόλας απο τώρα και μετά ντύνομαι… Ούτε που έχω αποφασίσει καλά καλά τι θα βάλω… Τουλάχιστον έτσι που θα πάω με τα παιδιά μπορώ να βάλω τακούνια… ένα πρόβλημα λιγότερο… Χμμμ, μια χαρά κρατούν κι οι μαύροι κύκλοι, όλη τη βδομάδα σαν την τρελή έτρεχα, δεν κοιμήθηκα καλά ούτε ένα βράδυ, τι περιμένεις… Ευτυχώς που η κοσμετολογία παρέχει ένα σωρό μαγικά και ματζούνια και σοβάδες για να εξαφανίζουμε τα σημάδια της ζωής μας απο το πρόσωπο μας… όσο μίζερο κι αν είναι στ’αλήθεια αυτό… Καλά, μην αρχίσω τώρα τα φιλοσοφικά τα δικά μου γιατί κάηκα, με το βρακί θα με βρουν τα παιδιά όταν έρθουν!
Λοιπόν, βαρύ μακιγιάζ μια χαρά για το βράδυ, έτσι που ήταν και η μέρα σήμερα, με έχει εμπνεύσει να μουτζουρωθώ, μια μουτζούρα ήταν κι ο ουρανός και παρόλο που τώρα νύχτωσε, ακόμα το καταλαβαίνεις οτι είναι βαρύς και γεμάτος σύννεφα… περίεργο πράγμα… Και για να λέω την αλήθεια, αντί να τρέχω στην πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής της Σόφης, μια χαρά θα καθόμουν μέσα και θα έβλεπα τηλεόραση μέχρι να γίνουν τα μάτια μου τετράγωνα ή μέχρι ν’αποκοιμηθώ στην πολυθρόνα… όποιο ερχόταν πρώτο δηλαδή, δε θα μ’ένοιαζε… Αλλά για μια ακόμα φορά στη ζωή μου θα κάνω κάτι που δεν θέλω και θα πάω στον ρημάδη το γάμο και θα χαμογελάω και θα βρω και καμιά καλή ευχή να δώσω σε νεόνυμφους και συγγενολόι (ενώ αυτοί, είμαι σίγουρη, στο πατροπαράδοτο “και στα δικά σου” θα μείνουν… αν και όπως έχουν τα πράγματα καλύτερα να μου ευχηθούν το λόττο… )
(κι ακόμα λίγο...)
Μήπως να πω οτι είναι άρρωστος;… και σαν τι να έχει πάθει; Πρέπει να είναι κάτι αρκετά σοβαρό για να τον κρατήσει κρεβατωμένο αλλά όχι και τόσο σοβαρό που να κινήσει ανησυχίες και να προκαλέσει τηλέφωνα ενδιαφέροντος αύριο… Κρύωμα; Δεν κυκλοφορεί κανένας ιός τελευταία… Κοιλιακά; Αηδία, είναι και γάμος, μην αρχίσουν όλοι να σκέφτονται τον Θέμη στον καμπινέ, θα χαλάσει το “μουντ” της εκδήλωσης…
Ημικρανία;… πολύ γυναικείο ίσως… Μα τί αρρώστια να του βάλω;;;!! Αι σιχτίρ… απάνω μου ΚΑΙ αυτό το πρόβλημα… Και γιατί παρακαλώ να πρέπει εγώ να βρίσκω πάντα τη λύση σε όλα;; Να πώ άραγε οτι λείπει σε ταξίδι; Μπα, αυτός βαριέται ως και διακοπές να πηγαίνει, αν δεν τον τραβούσα εγώ ούτε μέχρι το εξοχικό των δικών μου δεν θα πηγαίναμε, τρία τέταρτα με το αυτοκίνητο… Χώρια που επαγγελματικά ταξίδια δεν έχει, έψαξε πολύ για να βρει δουλειά που να “μην τον τρέχουνε” όπως λέει… Βρε, μήπως να λέω οτι είχε να πάει σε έναν άλλο γάμο ενός άλλου φίλου και έτσι “χωριστήκαμε” γι’απόψε; Ναι, αυτό είναι καλή δικαιολογία, μπράβο μου! Αμ, το ξέρει ο μπαγάσας οτι θα βρω τη λύση γι’αυτό μου τα πετάει τα προβλήματα… Μακάρι να μπορούσα να του τα πετάξω πίσω, απλώς να μην σηκώνω πιά τις ευθύνες του, να κοιτάζω μόνο τον εαυτό μου! Και να με προστατεύω και να με νταντεύω και να μη σκάω…
Αυτό το τσουλούφι δεν λέει να κάτσει εκεί που το βάζω τόση ώρα, τι στο διάολο, όση προσωπικότητα δεν έχω εγώ έχει το τσουλούφι!! Ωχ, ας πάει όπου θέλει… Δε με νοιάζει καθόλου… Όχι επειδή δεν θα είναι αυτός να με δει όμορφη… Απλώς νιώθω πολύ κουρασμένη σήμερα για να με νοιάζει…
Ναι, κουρασμένη και μπαϊλντισμένη ρε παιδί μου… Και να πεις οτι δεν του το είπα οτι, “βρε αγάπη μου, έλα μαζί μου απόψε, είναι ντροπή, μπορεί η Σόφη να είναι δική μου φίλη αλλά και συ με το Φίλιππο μια χαρά παρέα έχετε κάνει τόσες φορές…” Τίποτα! Ανένδοτος! Κι αφού δεν έπιασε αυτό, έριξα μούτρα και κράτησα τη γνωστή μου σιωπή για περίπου 17 λεπτά… τίποτα ούτε και μ’αυτό! Ούτε που ρώτησε τι έχω! Και μετά άρχισα τα καυστικά αστεία, ξέρεις, σαρκασμός και τα σχετικά… ούτε αυτό έφερε αποτέλεσμα. Όχι, δεν είπε τίποτα ούτε αυτή τη φορά… Ό,τι ήξερα να κάνω το έκανα, δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο θα μπορούσε να του αλλάξει γνώμη…
Μουλάρι είναι ώρες ώρες! Αλλά είναι το δικό μου μουλάρι και τον αγαπάω με όλα του τα στραβά… Και τώρα θα πω και ψέματα για πάρτη του, τί με βάζει και κάνω πια!!! Δε μπορώ ακόμα να σκεφτώ ποιός άλλος, φίλος μας κιόλας, είναι αυτός που παντρεύεται σήμερα, λέμε τώρα, θα πω “κάποιος συνάδελφος” και θα καθαρίσω… Αχ βρε Θέμη, τί θα κάνω με σένα; Και τι θα κάνω και μ’ αυτό το μαλλί που έχει τις κακές του και δεν λέει να σταθεί;;; Μπορεί να λέω οτι δεν με νοιάζει πώς θα είμαι σήμερα αλλά, ε, δεν είναι κι αλήθεια.. Και ασυνόδευτη και σαν κατσιβέλα, δεν λέει!!! Κάτσε να βρω λίγο τζελ να του βάλω μπας και πάρω τον έλεγχο… του τσουλουφιού τον έλεγχο εννοώ…. Τον έλεχγο της ζωής μου δεν βλέπω να τον παίρνω…
Μπορεί το γεγονός αυτό καθ’αυτό να μην είναι ίσως τόσο σοβαρό, το ότι ο Θέμης δεν έρχεται μαζι μου απόψε, μα είναι δυστυχώς ενδεικτικό! Ο Θέμης κάνει πάντα αυτό που θέλει, πάει όπου θέλει και μόνο με όποιον θέλει κι εγώ ακολουθώ… και όχι, τις περισσότερες φορές δεν με ενοχλεί, για να λέω και την αλήθεια περίπου τους ίδιους ανθρώπους κάνουμε κέφι και σχεδόν πάντα μου αρέσουν κι εμένα αυτά που κανονίζει εκείνος… Όχι, δεν με τραβάει μαζί, δεν υποφέρω, θέλω και πάω μαζί… Απλώς, να, έρχονται κάτι ώρες που ΕΓΩ θέλω να κάνουμε μαζί κάτι και ο Θέμης, τις πιο πολλές απο αυτές, ασκεί βέτο: εγώ δεν έρχομαι! Και μου δηλώνει με συγκατάβαση “εσύ μωρό μου να πας, δεν έχω αντίρρηση” λες και του ζήτησα την άδεια!! Μάταια προσπαθώ να του χώσω μέσα στο ξεροκέφαλο του οτι δεν ζητάω άδεια, συντροφιά ζητάω που στο κάτω κάτω την δικαιούμαι κιόλας μια και είμαστε ζευγάρι! Τίποτα αυτός… σαν να τα λέω σε τοίχο…
Για το σημερινό έφερε και όλα τα υπόλοιπα στη συζήτηση… αυτά για τη ζωή του και τη σειρά της… Και σαν να μη μου έφτανε που θα είμαι μόνη μου, θα έχω να σκέφτομαι και όλα όσα είπε και ένα όνειρο θα είναι η βραδυά για μένα! Αν ήξερε η Σόφη πόση αρνητική ενέργεια κουβαλάω σήμερα, σίγουρα θα μου απαγόρευε να πλησιάσω στα εκατό μέτρα το γάμο της! Όμως δεν το ξέρει και θα πάω και θα προσπαθήσω να περιορίσω και την καντίφλα μου αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα. Άμα δω τα σκούρα, θα πάρω ένα ταξί και θα εξαφανιστώ… θα’ρθω να κλειστώ στο σπιτάκι μου και να γίνω κουρέλι με την ησυχία μου… Σοκολατάκια έχω άραγε;;!! Ναι, έχω, τώρα θυμάμαι… προχθές μου τα έφερε ο ίδιος ο προκομένος μου… βρε, λες να ήταν προμελετημένο το έγκλημα;; Λες να μου τα έφερε για να έχω παρηγοριά στην πίκρα που μου φύλλαγε; Ικανό τον έχω… Δε βαριέσαι, τουλάχιστον έχω το βάλσαμο!
Ας βαφώ κιόλας απο τώρα και μετά ντύνομαι… Ούτε που έχω αποφασίσει καλά καλά τι θα βάλω… Τουλάχιστον έτσι που θα πάω με τα παιδιά μπορώ να βάλω τακούνια… ένα πρόβλημα λιγότερο… Χμμμ, μια χαρά κρατούν κι οι μαύροι κύκλοι, όλη τη βδομάδα σαν την τρελή έτρεχα, δεν κοιμήθηκα καλά ούτε ένα βράδυ, τι περιμένεις… Ευτυχώς που η κοσμετολογία παρέχει ένα σωρό μαγικά και ματζούνια και σοβάδες για να εξαφανίζουμε τα σημάδια της ζωής μας απο το πρόσωπο μας… όσο μίζερο κι αν είναι στ’αλήθεια αυτό… Καλά, μην αρχίσω τώρα τα φιλοσοφικά τα δικά μου γιατί κάηκα, με το βρακί θα με βρουν τα παιδιά όταν έρθουν!
Λοιπόν, βαρύ μακιγιάζ μια χαρά για το βράδυ, έτσι που ήταν και η μέρα σήμερα, με έχει εμπνεύσει να μουτζουρωθώ, μια μουτζούρα ήταν κι ο ουρανός και παρόλο που τώρα νύχτωσε, ακόμα το καταλαβαίνεις οτι είναι βαρύς και γεμάτος σύννεφα… περίεργο πράγμα… Και για να λέω την αλήθεια, αντί να τρέχω στην πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής της Σόφης, μια χαρά θα καθόμουν μέσα και θα έβλεπα τηλεόραση μέχρι να γίνουν τα μάτια μου τετράγωνα ή μέχρι ν’αποκοιμηθώ στην πολυθρόνα… όποιο ερχόταν πρώτο δηλαδή, δε θα μ’ένοιαζε… Αλλά για μια ακόμα φορά στη ζωή μου θα κάνω κάτι που δεν θέλω και θα πάω στον ρημάδη το γάμο και θα χαμογελάω και θα βρω και καμιά καλή ευχή να δώσω σε νεόνυμφους και συγγενολόι (ενώ αυτοί, είμαι σίγουρη, στο πατροπαράδοτο “και στα δικά σου” θα μείνουν… αν και όπως έχουν τα πράγματα καλύτερα να μου ευχηθούν το λόττο… )
(κι ακόμα λίγο...)
6.11.09
Σκούρα τα πράγματα (2)
Μωρέ… μήπως γίνομαι πολύ κακιά;…. Μήπως χολιάζω και κατηγορώ ωραία γαμήλια έθιμα και το όλο σκηνικό του παντρεύεσθαι άδικα;… Όχι, καλά τα λέω! Ποιά γαμήλια έθιμα μωρέ και κολοκύθια;;… Θα ξεχάσω εγώ τότε που πάντρευα τους κουμπάρους μου και έρχεται ο βιντεάς και μου λέει “να κοιτάς κατά δω και να μου χαμογελάς την ώρα που θα αλλάζεις τα δαχτυλίδια, κουμπάρα” και φυσικά τον πήρε ο γέρο-διάολος! Διότι γύρισα κι εγώ, κυρία, και του είπα με ύφος χιλίων καρδιναλίων “ακουσε να σου πω αγαπητέ μου, εγώ θα κάνω τη δουλειά μου σωστά και θα κοιτάω εκεί που πρέπει να κοιτάω και προτείνω να κάνεις κι εσύ τη δουλειά σου σωστά και να τραβήξεις όσο καλύτερα μπορείς χωρίς να μου ζητάς να ποζάρω σαν ηλίθια την ώρα που συμμετέχω και συντελώ στο μυστήριο”!!!
Πολλαπλά εγκεφαλικά κόντεψε να πάθει, δεν νομίζω οτι του είχε ποτέ μιλήσει κανείς άλλος έτσι! Ήταν και το ύφος μου ασφαλώς… Καλά να πάθει όμως ο χιτλερίσκος, ακούς εκεί, νομίζουν οτι είναι αρχηγοί ρε συ!! Και, λόγω παιδιών και εγγονιών που θα δούν το βίντεο (αυτά που λέγαμε πριν), κανείς δεν τους φέρνει αντίρρηση! “Ωραία γαμήλια έθιμα” σου λέει μετά…. Χα!! Ένα μάτσο βλακείες είναι και θα μπορούσα να πω κι άλλα αλλά βαριέμαι τώρα…
Ώρα είναι ν’αρχίσω να φτιάχνομαι… ένα μπανάκι θα με ξυπνήσει κιόλας, χάλια είμαι, δεν ανοίγει το μάτι μου… ο μεσημεριανός ύπνος με χαλάει γαμώτο, αλλά είναι τέτοιος κι ο καιρός που δεν είχα κέφι να κάνω τίποτα άλλο… μαυρίλα και σκοτεινιά αλλά βροχή, ευτυχώς, δεν πέφτει… μόνο που μας έχει ρίξει τελείως όλους το σκούρο γκρί.. και η Μαίρη τα ίδια είναι (και ο Κοσμάς ασφαλώς…), μου τα’πε πριν που την πήρα τηλέφωνο… Κι ούτε φυσάει, ούτε κρύο πολύ κάνει, μόνο που όλα είναι μουντά και μίζερα και εκτός από το ευτυχές ζεύγος, δε νομίζω ότι κανείς άλλος νιώθει ιδιαίτερα ευτυχισμένος σήμερα… εγώ σίγουρα όχι…
Μεγάλη περιέργεια έχω να δω πώς θα είναι η Σόφη απόψε… το νυφικό μας το έχει κρατήσει κρυφό, θέλει λέει να είναι έκπληξη για όσους περισσότερους γίνεται… Εγώ πάλι λέω, τι σημασία έχει; Η ζωή μας μια χαρά (έ, λέμε τώρα…) συνεχίζεται ανεξάρτητα απο το νυφικό της σχεδόν φιλενάδας μας! Έχουμε κι εμείς τις σκασίλες μας! Και στο κάτω κάτω, πολύ πιο σοβαρό είναι το να πηγαίνεις ως ασυνόδευτη τριαντάρα (και κάτι… και κάτι περισσότερο) στο γάμο της κολλητής σου, τη στιγμή που ποοοολύς κόσμος ξέρει οτι η συναισθηματική σου ζωή είναι ένα μπάχαλο και ο άντρας της ζωής σου δεν σε θελει (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων… οι έρευνες συνεχίζονται) στη ζωή του, από το να έχουν δεί το νυφικό σου πριν την “άφιξη”!!!
Όριστε, το είπα! Μπορεί ο συνειρμός να μη βγάζει ακριβώς νόημα και να μπέρδεψα λίγο άσχετα πράγματα αλλά πολύ καλύτερα νιώθω τώρα που το έβγαλα απο μέσα μου (και το άκουσε η μπανιέρα και η κουρτίνα με τα ψαράκια…)! Ναι, χάλια είναι να πρέπει να πάω στο γάμο μόνη και να δεχτώ τουλαχιστον τρεις ντουζίνες βλέματα συμπάθειας (ακριβώς τόσα όσα “και στα δικά σου” θ’ακούσω…) Και να σκέφτομαι όλο το βράδυ οτι η Σόφη τα κατάφερε να τα βρει τελικά με τον άχρηστο (ok, ποτέ δεν τον χώνεψα και δεν έχω σκοπό ν’αρχίσω να κρύβομαι κι απο τον εαυτό μου όπως κρύβομαι απο τη Σόφη τόσο καιρό...) και να φτάσουν και στο γάμο κι εγώ δεν καταφέρνω ούτε καν μια επικοινωνία της προκοπής να έχω με το Θέμη… παρόλου που υποτίθεται πως είμαστε μαζί! Και το ότι μιλάω μόνη μου χάλια είναι, να μην πω και ανησυχητικό, αλλά δεν θα το αναλύσω τώρα…
Πώς γίναμε έτσι… μετά απο τόσα χρόνια… Θέλει λέει χρόνο λέει να σκεφτεί… να δει τι θέλει… να βάλει τη ζωή του σε μια σειρά… μα, σε μια χαρά σειρά είναι η ζωή του, σε τράπεζα δουλεύει, το διαμέρισμα δικό του είναι (ας είναι καλά ο πατέρας του…) αλφαρομέο καινούρια πήρε πέρυσι, περισσότερη σειρά δεν ξέρω πώς θα μπορούσε να βάλει… Και με όλα αυτά γυριζει και μου λέει “να δούμε”!!!
Μα τί να δούμε αγάπη μου!!!;;; Τώρα θα δούμε;; Μετά απο μια χούντα χρόνια;;; Και δεν είναι οτι χωρίζουμε, όχι, μια χαρά με θέλει, προχθές μάλιστα το άκουσαν και οι Μιχαλακόπουλοι απο το διπλανό διαμέρισμα οτι με θέλει, τόσο πολύ “με ήθελε”… Αλλά στο γάμο απόψε δεν ήθελε να έρθει γιατί ήταν μεγάλο βήμα γι’αυτόν, λέει, στην παρούσα φάση και δεν ήθελε να δημιουργήσει τις λάθος εντυπώσεις…. Μη χέσω!!! Και, αναρωτιέμαι, “λάθος” για ποιόν θα ήταν οι εντυπώσεις;;; Για όλους όσους πιστεύουν πως είμαστε μαζί; Για μένα; Ανάθεμα τις μισές του τις κουβέντες και ανάθεμα και τη δική μου τη βλακεία που δεν ρωτάω τί εννοεί κάθε φορά και μετά κάθομαι και σκάω μόνη μου και προσπαθώ να γεμίσω τα κενά με υποθέσεις απο μυαλού μου…
Και φυσικά μόνο το τί θέλει αυτός φαίνεται να έχει σημασία! Το τί θέλω εγώ, πάντα, περνάει στα ψιλά γράμματα… Κι εγώ δεν έχω τρόπο να το υποστηρίξω, δεν ξέρω ακομα, τόσον χρονών που έφτασα, πώς… Κι έτσι απόψε θα πάω με τα παιδιά στο γάμο (και ευτυχώς δηλαδή…), θα ακούσω μόνη μου όλα τα “και στα δικά σου” (συν τα βλέματα συμπόνιας λόγω της μοναχικής παρουσίας μου) και θα πρέπει να βρω και δικαιολογία για την απουσία του γι’αυτούς που ξέρουν μεν οτι είμαστε μαζί αλλά δεν είναι και τόσο φίλοι που να ξέρουν τα τελευταία τερτίπια του… Λαμπρά!
(έχει κι άλλο...)
Πολλαπλά εγκεφαλικά κόντεψε να πάθει, δεν νομίζω οτι του είχε ποτέ μιλήσει κανείς άλλος έτσι! Ήταν και το ύφος μου ασφαλώς… Καλά να πάθει όμως ο χιτλερίσκος, ακούς εκεί, νομίζουν οτι είναι αρχηγοί ρε συ!! Και, λόγω παιδιών και εγγονιών που θα δούν το βίντεο (αυτά που λέγαμε πριν), κανείς δεν τους φέρνει αντίρρηση! “Ωραία γαμήλια έθιμα” σου λέει μετά…. Χα!! Ένα μάτσο βλακείες είναι και θα μπορούσα να πω κι άλλα αλλά βαριέμαι τώρα…
Ώρα είναι ν’αρχίσω να φτιάχνομαι… ένα μπανάκι θα με ξυπνήσει κιόλας, χάλια είμαι, δεν ανοίγει το μάτι μου… ο μεσημεριανός ύπνος με χαλάει γαμώτο, αλλά είναι τέτοιος κι ο καιρός που δεν είχα κέφι να κάνω τίποτα άλλο… μαυρίλα και σκοτεινιά αλλά βροχή, ευτυχώς, δεν πέφτει… μόνο που μας έχει ρίξει τελείως όλους το σκούρο γκρί.. και η Μαίρη τα ίδια είναι (και ο Κοσμάς ασφαλώς…), μου τα’πε πριν που την πήρα τηλέφωνο… Κι ούτε φυσάει, ούτε κρύο πολύ κάνει, μόνο που όλα είναι μουντά και μίζερα και εκτός από το ευτυχές ζεύγος, δε νομίζω ότι κανείς άλλος νιώθει ιδιαίτερα ευτυχισμένος σήμερα… εγώ σίγουρα όχι…
Μεγάλη περιέργεια έχω να δω πώς θα είναι η Σόφη απόψε… το νυφικό μας το έχει κρατήσει κρυφό, θέλει λέει να είναι έκπληξη για όσους περισσότερους γίνεται… Εγώ πάλι λέω, τι σημασία έχει; Η ζωή μας μια χαρά (έ, λέμε τώρα…) συνεχίζεται ανεξάρτητα απο το νυφικό της σχεδόν φιλενάδας μας! Έχουμε κι εμείς τις σκασίλες μας! Και στο κάτω κάτω, πολύ πιο σοβαρό είναι το να πηγαίνεις ως ασυνόδευτη τριαντάρα (και κάτι… και κάτι περισσότερο) στο γάμο της κολλητής σου, τη στιγμή που ποοοολύς κόσμος ξέρει οτι η συναισθηματική σου ζωή είναι ένα μπάχαλο και ο άντρας της ζωής σου δεν σε θελει (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων… οι έρευνες συνεχίζονται) στη ζωή του, από το να έχουν δεί το νυφικό σου πριν την “άφιξη”!!!
Όριστε, το είπα! Μπορεί ο συνειρμός να μη βγάζει ακριβώς νόημα και να μπέρδεψα λίγο άσχετα πράγματα αλλά πολύ καλύτερα νιώθω τώρα που το έβγαλα απο μέσα μου (και το άκουσε η μπανιέρα και η κουρτίνα με τα ψαράκια…)! Ναι, χάλια είναι να πρέπει να πάω στο γάμο μόνη και να δεχτώ τουλαχιστον τρεις ντουζίνες βλέματα συμπάθειας (ακριβώς τόσα όσα “και στα δικά σου” θ’ακούσω…) Και να σκέφτομαι όλο το βράδυ οτι η Σόφη τα κατάφερε να τα βρει τελικά με τον άχρηστο (ok, ποτέ δεν τον χώνεψα και δεν έχω σκοπό ν’αρχίσω να κρύβομαι κι απο τον εαυτό μου όπως κρύβομαι απο τη Σόφη τόσο καιρό...) και να φτάσουν και στο γάμο κι εγώ δεν καταφέρνω ούτε καν μια επικοινωνία της προκοπής να έχω με το Θέμη… παρόλου που υποτίθεται πως είμαστε μαζί! Και το ότι μιλάω μόνη μου χάλια είναι, να μην πω και ανησυχητικό, αλλά δεν θα το αναλύσω τώρα…
Πώς γίναμε έτσι… μετά απο τόσα χρόνια… Θέλει λέει χρόνο λέει να σκεφτεί… να δει τι θέλει… να βάλει τη ζωή του σε μια σειρά… μα, σε μια χαρά σειρά είναι η ζωή του, σε τράπεζα δουλεύει, το διαμέρισμα δικό του είναι (ας είναι καλά ο πατέρας του…) αλφαρομέο καινούρια πήρε πέρυσι, περισσότερη σειρά δεν ξέρω πώς θα μπορούσε να βάλει… Και με όλα αυτά γυριζει και μου λέει “να δούμε”!!!
Μα τί να δούμε αγάπη μου!!!;;; Τώρα θα δούμε;; Μετά απο μια χούντα χρόνια;;; Και δεν είναι οτι χωρίζουμε, όχι, μια χαρά με θέλει, προχθές μάλιστα το άκουσαν και οι Μιχαλακόπουλοι απο το διπλανό διαμέρισμα οτι με θέλει, τόσο πολύ “με ήθελε”… Αλλά στο γάμο απόψε δεν ήθελε να έρθει γιατί ήταν μεγάλο βήμα γι’αυτόν, λέει, στην παρούσα φάση και δεν ήθελε να δημιουργήσει τις λάθος εντυπώσεις…. Μη χέσω!!! Και, αναρωτιέμαι, “λάθος” για ποιόν θα ήταν οι εντυπώσεις;;; Για όλους όσους πιστεύουν πως είμαστε μαζί; Για μένα; Ανάθεμα τις μισές του τις κουβέντες και ανάθεμα και τη δική μου τη βλακεία που δεν ρωτάω τί εννοεί κάθε φορά και μετά κάθομαι και σκάω μόνη μου και προσπαθώ να γεμίσω τα κενά με υποθέσεις απο μυαλού μου…
Και φυσικά μόνο το τί θέλει αυτός φαίνεται να έχει σημασία! Το τί θέλω εγώ, πάντα, περνάει στα ψιλά γράμματα… Κι εγώ δεν έχω τρόπο να το υποστηρίξω, δεν ξέρω ακομα, τόσον χρονών που έφτασα, πώς… Κι έτσι απόψε θα πάω με τα παιδιά στο γάμο (και ευτυχώς δηλαδή…), θα ακούσω μόνη μου όλα τα “και στα δικά σου” (συν τα βλέματα συμπόνιας λόγω της μοναχικής παρουσίας μου) και θα πρέπει να βρω και δικαιολογία για την απουσία του γι’αυτούς που ξέρουν μεν οτι είμαστε μαζί αλλά δεν είναι και τόσο φίλοι που να ξέρουν τα τελευταία τερτίπια του… Λαμπρά!
(έχει κι άλλο...)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)