4.2.11

έρως ανίκατε μάχαν....

Τέσσερα χρόνια ολόκληρα ήμουν ερωτευμένη με τον Πέτρο... και κάτι ψιλά δηλαδή μετά, που έλεγα οτι μου πέρασε αλλά μπαρμπούτσαλα μου είχε περάσει... κι όταν με ρώτησε η Λένα αν ακόμα "ενδιαφέρομαι" για κείνον, τον αρνήθηκα ωσάν άλλη Πέτρος απο τας γραφάς (εκτός κι αν ήτουνε κανας άλλος που τον αρνήθηκε τον μελλοθάνατο και τα μπερδεύω...) αλλά μετά η καρδούλα μου το ξέρει πόσο υπόφερα που τους έβλεπα μαζί όταν αυτή η σκρόφα πήγε και του τα ζήτησε κι αυτός της... τα'δωσε... Ναι, ακόμα τους θυμάμαι να μπαινουν μαζί στο μπαρ (τί ποιό μπαρ, "το" μπαρ που πηγαίναμε, στην υπόγα, σάματι είχε και πολλά;;...) και να μου έρχεται η συμφόρηση... και η μέθη, κατόπιν, μια και κατέβασα τη μπύρα μονορούφι... Ναι, ακόμα τα θυμάμαι αν και θα μου πεις, έχουν περάσει κι 20 χρόνια απο τότε... απο την πρώτη γυμνασίου μέχρι την πρώτη λυκείου κράτησε ο έρως... τα πιο τρυφερά μου χρόνια... ναι... Τι γλυκό παιδί που ήταν όμως... απο την πρώτη φορά που τον είχα δεί με άρεσε... φυσικά δεν του το είπα ποτέ, μη χειρότερα! Ήταν άλλα τα χρόνια εκείνα...δεν ήταν πρέπον να ανακοινώνει κανείς τα συναισθήματα του... κρυφά τα κρατούσαμε, τα λέγαμε σε καμιά φιλενάδα (αν τολμούσαμε δηλαδή, διότι οι ίδιες μας οι μανάδες μας μαθαίναν ότι μόνο προδοσία πρέπει να περιμένουμε απο δαύτες... τις φιλενάδες...) που κι αυτή τον ίδιο Γολγοθά ανέβαινε, ε, και πορευόμαστε... Άλλα χρόνια εκείνα... όλα κρυφά... στο σπίτι μας κρύβαμε μέχρι και τις σερβιέτες τότε διότι κατά πώς φαίνεται, η δυνατότητα αναπαραγωγής και η φυσιολογία των γυναικών ήταν μεγάλη ντροπή... ναι, τις κρύβαμε... η δε μάνα μου ήταν τόσο διεστραμένη που της παραέχωνε, στην κρεβατοκάμαρα της,  ανάμεσα στην ντουλάπα και στο κομοδίνο απο την μεριά που κοιμόταν ο πατέρας μου όμως! Κι έτσι κάθε μήνα τραβούσα το ίδιο μαρτύριο, να μπω στο δωμάτιο, να ψαχουλέψω στις σακούλες, να τον ξυπνήσω άμα τύχαινε και κοιμόταν με το χρούτσου-χρούτσου, να χώσω το ακατανόμαστο αντικείμενο-όνειδος κάτω απο τη μπλούζα μου και να τρέξω στο μπάνιο... ευτυχώς, κανείς δεν έπαιρνε χαμπάρι τίποτα!!!
Ναι... άλλα χρόνια εκείνα... όλα μυστικά... έτσι κι ο έρωτας μου... ποτέ δε του το είπα του Πέτρου ότι έλιωνα για χάρη του... και για να πω και την αλήθεια, τώρα, τόσα χρόνια μετά, που το σκέφτομαι, καμιά φορά έχω την εντύπωση οτι μπορεί κι εκείνος να... τεσπά... ποτέ τίποτα δεν είπε κι αυτός... Βλέπεις ήταν και το άλλο... ο Θάνος... διότι ο Θάνος με ηράσθει σφόδρα με το που με είδε στην πρώτη γυμνασίου... (τί ίντριγκα, θε μου... τι μοιραία γυναίκα που υπήρξα...) και φώναξε "τούκα πρό" στους υπολοίπους αρσενικούς της τάξης... "η Στέλλα είναι δική μου" κι έτσι, και να με ήθελε και κανείς άλλος, πού να έλεγε τίποτα, προδοσία σε φίλο δεν κάνει... προφανώς ήταν αλλιώς με τ'αγόρια...  Έτσι τα περάσαμε κείνα τα χρόνια... στα κρυφά... διότι εγώ δεν είπα τίποτα στον Πέτρο, ο Θάνος κατάφερε να ψελίσει πως μ'αγαπά στη δευτέρα λυκείου ίσα ίσα για να του ραγίσω την καρδιά η κακούργα (δε το έκανα επίτηδες, αλήθεια!!) και να μείνουμε όλοι με ένα σωρό απωθημένα... και με την παρανόηση ότι ζούσαμε έρωτα χωρίς ανταπόκριση... κολοκύθια! Διότι, αφού είχε μαύρα μεσάνυχτα ο άλλος ο άνθρωπος για τον έρωτα, πώς να ανταποκριθεί, ε;;!!

Έτσι πέρασαν τα χρόνια... αλλά όπως και να το κάνεις, η πρώτη φορά που χτυπάει η καρδούλα πάντα μένει στη μνήμη... Πριν κάμποσο καιρό, είμαι για διακοπές (διακοπές... λέμε τώρα...) στα πάτρια εδάφη... Και όπως έχουμε βγεί με τη Χαρά να πιούμε ένα ποτό, πέφτουμε πάνω σ'όλη την παλιοπαρέα που έχουν βγει για να τα πιούνε επειδή... ο Πέτρος παντρεύεται την επομένη! Κι όπως είμαστε όλοι και χαιρόμαστε κι άντε κι άλλο ένα ποτό, κι άντε και στην υγειά του γαμπρού, με παίρνει παράμερα ο Πέτρος και με ρωτάει το κορυφαίο "βρε Στέλλα, κάνω καλά που παντρεύομαι;!"
Άντε τώρα και πες μου εσύ τί να του πείς... Όχι δηλαδή οτι ακόμα ένιωθα το ίδιο, κύλλησε πολύ νερό στ'αυλάκι απο τότε αλλά να, ήταν και που έπαιρνε τη Σοφία τη χαζή... δαγκώθηκα... μια χαρά παιδί... καλόκαρδος κι έξυπνος και χιουμορίστας...  κι εκείνη με ένα νευρώνα και μοναδικό στον εγκέφαλο, που δουλεύει μόνο τα καλοκαίρια διότι το χειμώνα πέφτει σε χειμερία νάρκη για να... ξαποστάσει... (δική μου άποψη αυτή και μπορεί να είμαι και λιιιγάκι προκατειλημένη...) Τί να του πω; Τον κοίταξα στα μάτια και του είπα, χωρίς ίχνος ειλικρίνιας "φυσικά, Πέτρο μου, πήρες τη σωστή απόφαση!"
Τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια... διότι άντε και του έλεγα, όχι, είσαι ένα ούφο και μισό που παίρνεις το άλλο ούφο και που πετάς τη ζωή σου κι άμα ήσουν σίγουρος, δε θα με ρωτούσες τώρα εμένα που έχεις να με δεις μια ντουζίνα χρόνια... τί θα άλλαζε; Ίσα ίσα που θα έφτανε όχι μόνο μεθυσμένος στην εκκλησία αλλά και πικραμένος... αν δηλαδή το θυμόταν μέσα στη σούρα του... Τώρα βέβαια, για το ότι δεν του είπα ποτέ οτι ήταν ο έρωτας των παιδικών μου χρόνων, ε, γι'αυτό δεν έχω βρει εξήγηση... Κάτι φορές λέω στο εαυτό μου ότι, δεν μπορεί, κάτι θα είχε καταλάβει και απλώς επειδή εκείνος δεν ενδιαφερόταν για μένα, το άφηνε να περνάει απαρατήρητο... Απο την άλλη, το πόσο τυφλός μπορεί να είναι κανείς ηθελημένα, δεν έχει όριο... όπως στην περίπτωση του Θωμά...

Φίλος αδερφικός ο Θωμάς και κοντοσυνομήλικος,  κάπου δέκα χρόνια πριν στη δουλειά κάναμε γνωριμιά και αχώριστοι γίναμε... Ευτυχώς που είναι κι αυτός, λέω κάτι φορές, και λέμε καμιά σαχλαμάρα, κάνα σοβαρό, κάνα ασόβαρο στο διάλειμμα το μεσημεριανό και περνάει (ζμπρώχνοντας...) η εβδομάδα... γκέι ο Θωμάς, σε αγαπησιάρα σχέση και με ταλέντο και στη μαγειρική και στην διακόσμηση και, όπως αποδείχτηκε επανειλημένα βλέποντας "Sex and the city" στα κοκταίηλ κοσμοπόλιταν... άνθρωπος του νοιαξίματος και της συμπαράστασης της ουσιαστικής... Είμαστε λοιπόν τις προάλες και πίνουμε καφέ και πιάνουμε κουβεντούλα για τις πρώτες μας αγάπες... του λέω εγώ για τον Πέτρο, μου λέει κι αυτός για την... Δροσούλα!!
Του ζήτησε, λέει, στο γυμνάσιο, να τα φτιάξουνε και αυτός είπε ναι... παλιά λέμε, προ διερευνήσεως σεξουαλικού προσανατολισμού και φυσικά σε άλλα χρόνια... Και περάσαν, λέει, τρεις μήνες να στέλνουν ο ένας στον άλλον γράμματα ερωτικά, σε χαρτί επιστολογραφίας αρωματισμένο... έπαιρνε λέει ο Θωμάς το χαρτί, απο πακέτο σε παρακαλώ, αλληλογραφίας και το αρωμάτιζε με δειγματάκια απο αρώματα του Dior, ποιός ξέρει πού πήγε και τα βρήκε, ήταν και κομμάτι πολυκαιρισμένα και σάμπως ληγμένα αυτά, κοντολογίς χάλια αλλά μια φορά η δουλειά γινόταν... Και καλά, του λέω, βρε Θωμά μου, τόσα αρωματισμένα γράμματα έστειλες, ΔΕΝ της πέρασε καν απο το μυαλό της Δροσούλας πως, τέλος πάντων, άλλο ήταν το... target group σου;; Έλα ντε, μου απαντάει, γιατί, μήπως μου πέρασε εμένα απο το μυαλό;;!!
Έτσι ήταν εκείνα τα χρόνια, όλα κρυφά, όλα ακατανόμαστα... τί θέλαμε, τι σκεφτόμαστε, τι νιώθαμε... αν κοτούσα να μιλήσω εγώ στη μάνα μου εισέπρατα το "μή μου αντιμιλάς" και τη σφαλιάρα (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά...) και ποτέ δεν κατάλαβα πώς απο τη μιά μου μαθαίναν στο σχολείο και στο σπίτι την σημασία του διαλόγου κι από την άλλη κάθε φορά που προσπαθούσα να εφαρμόσω τις διδαχές και να κάνω διάλογο.... έπεφτε παντόφλα!! Έτσι, όλα κρυφά κι αμίλητα και κουκουλωμένα...
Και τώρα είμαστε όλοι αντάμα στην ψυχοθεραπεία για να μάθουμε να... ανοιγόμαστε!!! Να μάθουμε να μοιραζόμαστε τα συναισθήματα μας, τις σκέψεις μας, να μη φοβόμαστε, να μη κρυβόμαστε, να εξηγούμε αντί να παρεξηγούμε... κι ένας χριστιανός δε βρέθηκε να μας το πει τότε, κειν'τα χρόνια,  να το μάθουμε καλά και με το μέσα μυαλό για να μη το ξεχνάμε όπως κι όλα όσα μάθαμε τότε (διότι, τώρα πια... δε μαθαίνει ο εγκέφαλος τίποτις...) και να γλυτώσουμε και τις πίκρες τις τότε και τα λεφτά της ψυχοθεραπείας τα τωρινά!!!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου