Εγώ μπορεί να είμαι για τα πανηγύρια συχνά-πυκνά, κατά γενική ομολογία και χωρίς να με πειράζει κιόλας, αλλά σε αληθινά πανηγύρια έχω παρεβρεθεί πολύ λίγες φορές... σαν την κουτσομούρα εκτός θαλάσσης είμαι στας ιεράς πανήγυρεις (και μάλλον αυτό ανορθόγραφο είναι αλλά δε βαριέσαι...) και το έχω αποδείξει επανειλλημένα... Όχι ότι δεν περνάω καλά, τελικά, αλλά να, δεν ξέρω ποτέ πώς ακριβώς να φερθώ...Όπως τότε που πήγα στο πανηγύρι στην Κορακίτσα... όχι, το όνομα δεν είναι αληθινό, το αληθινό είναι πολύ πιο αστείο αλλά ντρέπομαι να το γράψω για να μην φωτογραφίσω την περιοχή... και τους κατοίκους της!!!
Πήγα λοιπόν στο πανηγύρι στην Κορακίτσα... Ιούλιος μήνας, ο τζίτζικας είχε ήδη σκάσει απο τη ζέστη και τον είχαν με θερμοπληξία στα επείγοντα, σε ράντζο, αλλά εμείς ακόμα ζωντανοί... περίπου... Τώρα θα μου πείτε, αφού δεν το σηκώνεις το άθλημα, γιατί βρε πουλάκι μου πήγες; Και θα απαντήσω "καλή ερώτηση" αλλά άλλη απάντηση δεν θα δώσω... διότι αφ'ενός θα κάνω δέκα ώρες να εξηγώ το γιατί και το πώς, και βαριέμαι, αφ'ετέρου στην ιστορία μας δεν κάνει καμιά διαφορά. Πήρα λοιπόν ένα ταξί και μια πρώην φιλενάδα παραμάσχαλα -επίσης δεν θα κάτσω να εξηγήσω τώρα γιατί και πώς η φιλενάδα έγινε "πρώην"- και πήγα... Φυσικά με το που φτάσαμε άρχισα να έχω τα συμπτώματα της άνωθεν αναφερθήσας κουτσομούρας... Διότι εγώ είχα φορέσει η καψερή ένα τζινάκι κι ένα μακουδάκι συνδυασμένα ωραιότατα με σπορτεξάκι και κακώς, πολύ κακώς, είχα πράξει!
Τί πούλιες, τι (ν)τουαλέτες, τί (ν)τακούνια, τί στολίδια στα μαλλιά κομμωτηρίου, τί βραδυνά τσαντάκια, τί (μ)πασμίνες (για την ψυχρούλα τη βραδυνή που... δεν έπιασε...) είδαν τα μάτια μου δεν περιγράφεται!!! Κι όλα αυτά τα εξαιρετικά, συνοδευόμενα απο κοστούμια!!! Λινά τα πιο πολλά!! Στο λόγο της τιμής μου, ενδυματικά, δεν έχω ξαναβρεθεί τόσο εκτός τόπου και χρόνου στη ζωή μου! Ποιός να μου το έλεγε οτι είναι τόσο επίσημο γεγονός το πανηγύρι του Αη Παντελεήμονα στην Κορακίτσα!!! Ούτε ο χορός του Προέδρου για τη Δημοκρατία να ήταν!! Κι ούτε σε κήπο προεδρικού μεγάρου ελάμβανε χώρα ούτε τίποτα... Στην κεντρική πλατεία της Κορακίτσας, μικρομεσαίου μεγέθους, είχαν βγάλει τραπέζια οι δύο ταβέρνες οι επί της εν λόγω πλατείας παρακείμενες, κι αυτό ήταν όλο... α, είχε και την εξέδρα απ'όπου θα παιάνιζαν οι οργανοπαίχται...
Πέσαν τα μούτρα μου και δεν είχα και πού να κρυφτώ... τί να έκανα, το κατάπια το ρεζιλίκι μου και την άραξα σε μια καρέκλα, είχε και τραπέζι από δίπλα, είχε και καλή θέα στην ορχήστρα (που δεν είχε αρχίσει να παίζει ακόμα...) και έπιασα να χαζεύω γύρω... Το πρώτο που παρατήρησα ήταν το αγκαζέ! Κάπου τον ένα τρίτο των παρεβρισκομένων επισήμων, ήταν πιασμένο αγκαζέ... αυτοί ήταν οι αρραβωνιασμένοι!!! Διότι έτσι είναι στην επαρχία, κι όπως θέλει ας με διαψεύσει: οι αρραβωνιασμένοι πάνε αγκαζέ και με τα καλά τους στα πανηγύρια και στην Ανάσταση! Α! και στις ονομαστικές εορτές, φίλων, (μελλοντικών) κουμπάρων και συγγενών (κι απο τα δύο σόγια)... Μια ομορφάδα!! Τέτοια περηφάνια να περιφέρουν τον μέλλοντα ή την μέλλουσα δεν είχα ξαναδεί... Οι υπόλοιποι ήταν χωρισμένοι σε δύο κατηγορίες. Οι παντρεμένοι που τους ξεχώριζες διότι κατά πλειονότητα κουβαλούσαν και τα κουτσούβελα μαζί, κι αυτά με τα καλά τους, και επιπλέον δεν μιλιούνταν και μεταξύ τους (εκτός κι αν ήταν να πούν "πιάσε μια μπύρα, Λίτσα", το "Λι" με προφορά νοτίως του αυλακιού...) και οι ελεύθεροι, που περιφέρονταν δυό-δυό (του ιδίου φύλου), κοζάροντας το πλήθος, μουρμουρίζοντας και χαζογελώντας μεταξύ τους... προφανώς σε αναζήτηση μελλοντικού αρραβωνιαστικού ή αρραβωνιαστικιάς... Παππούδες και γιαγιάδες παίζουν εκτός συναγωνισμού και δεν ασχολείται κανείς μαζί τους εκτός απο τους άλλους παππούδες και γιαγιάδες οπότε δεν θα προχωρήσω σε λεπτομέρειες...
Ε, δεν πέρασε και πολλή ώρα, εμφανίζεται γκαρσόνι έφηβο, προς το βρώμικο του και αναδύοντας μια.. ε, ευωδία δεν την έλεγες και με μια έκφραση λίγο... πώς να το πω... βλαμμένη! Στρώνει μια λαδόκολλα στο τραπέζι, απιθώνει και το αλατοπίπερο, χωρίς ούτε μια λέξη αυτά, και μετά γυρίζει και με κοιτάει σα να περιμένει κάτι... Επείδή έχω και πολύ υψηλό δείκτη νοημοσύνης, αμέσως μου έκοψε!! Παραγγελία θέλει!!! Μπορει να μη το είπε αλλά ήταν ξεκάθαρο!!! Του λέω λοιπόν όλο χάρη και ευγένεια "θα μας φέρεις δύο μπυρίτσες σε παρακαλώ και... τί έχετε για φαγητό;"...
Μια χαρά και κανονική ερώτηση μου φάινεται εμένα ακόμα και σήμερα... είμαι καθισμένη σε ταβέρνα, ρωτάω τί έχει για φαγητό! Πού είναι το περίεργο, ε;; Δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένη για την σκηνή που ακολούθησε... Γουρλώνει τις ματάρες ο παιδής, φανερά σοκαρισμένος απο την ερωτησή μου και έτοιμος να πάθει εγκεφαλικό!! Με μια μόνο λέξη, μου δείχνει, με κίνηση όμοια μ'αυτή του Κολοκοτρώνη απά στο άλογο απαθανατισμένη στον αδριάντα του στο Ναύπλιο, προς τη μεριά γυάλινης προθήκης που βρίσκεται πάνω σ' ένα πάγκο στην άκρη περίπου της πλατείας όπου είναι τα τραπέζια των συνδαιτημόνων... "Εκεί..." μου λέει... και τότε παίρνω χαμπάρι η άσχετη: γουρνοπούλα με το κιλό!!! Στον πάγκο και ουχί στην ταβέρνα!!! Ανεξάρτητος ο πωλητής του φαγητού ώστε να εξυπηρετηθούν, προφανώς, και οι δύο ταβέρνες! Τί ντροπή!!! Μα να μην ξέρω τί γίνεται στα πανηγύρια;;!! Μη χειρότερα!! Τόσο πια μαύρα τα μεσάνυχτα;;
Με αυτή την λακωνική δήλωση, αφήνοντας με κεραυνόπληκτη και ντροπιασμένη, αποχωρεί ο σερβιτόρος μας... γυρίζω στην (πρώην) φιλενάδα και της δηλώνω ότι εγώ, με το χαρακτήρα πού 'χω, δεν υπάρχει περίπτωση να πάω να ζητήσω γουρνοπούλα με το κιλό και να τη μεταφέρω με τη λαδόκολλα (όλο λαδόκολλες είναι τα πανηγύρια...) στο τραπέζι για να φάω... δεν είναι δυνατόν, ενδρέπομαι!!! Και φυσικά αναγνωρίζω πως είναι δικό μου το κόλλημα κι ο κόσμος έτσι κάνει χώρια που δεν υπάρχει κι επιλογή αν δεν θέλουμε να μείνουμε νηστικές αλλά... δεν πάω!! Σηκώνεται λοιπόν κι αυτή, τί να κάνει, και πάει και φέρνει μισό κιλό κρέας το οποίο τελικά αποδείχτηκε τουλάχιστον εξαιρετικόν και στανιάραμε κιόλας που είχαμε να φάμε απο το πρωί... βλεπεις με τη ζέστη, δε πήγαινε τίποτα κάτω εκτός απο φραπέδες, περιμέναμε να δροσίσει (λέμε τώρα... σας θυμίζω τον τζίτζικα...) για να βάλουμε κάτι στέρεο στο στομα μας...
Κι αφού φάγαμε, διότι το πρόγραμμα ήταν σε κάθε λεπτομέρεια σχεδιασμένο και προέβλεπε τα πάντα, αρχινάνε τα όργανα... Όχι, δεν υπάρχουν λόγια να περιγραφεί αυτό που ακολούθησε... ορχήστρα ήταν αλλά ακουγόταν σα να βαρούσε ο καθείς στο δικό του το σκοπό... ο κλαρινιτζής ήταν πρώτη μούρη, μεγάλο όνομα όπως έμαθα κατόπιν και πανακρίβου για να τον φέρεις σε πανηγύρι... όχι ότι παίζει και πουθενά αλλού αλλά τεσπά θέλει πολλά λεφτά για να βαρέσει το όργανο... ο τραγουδιστής επίσης διασημότατος στο χώρο (ναι, έχουν "χώρο" τα πανηγύρια, τί νομίζατε;;...) ο σκοπός ήταν ο ίδιος... για ώωωωωωωωρες... καταλάβαινες οτι άλλαζε το τραγούδι, αμυδρά, αλλά όλα το ίδιο στυλ.... γενικά απο τότε, το μόνο πράγμα που μου έχει μοιάσει λίγο με αυτή τη μουσική είναι οι βουβουζέλες στο μουντιάλ!!! Ο δε χορός που φυσικά άρχισε αμέσως αμα τη ενάρξη της μουσικής ήταν κι αυτός όλο το ίδιο και δώστου γύρο τρόγυρα κι άντε πάλι και μόνο που του έβλεπα ζαλιζόμουν... φυσικά για να σηκωθώ να πιαστώ κι εγώ, ούτε λόγος, ανέκαθεν και τα δύο μου ποδάρια γίνοντας αριστερά με το που άκουγα παραδοσιακή μουσική... και στο Λύκειο Ελληνίδων που είχα πάει ένα φεγγάρι, με έστελνε η μάνα μου για... μόρφωση, ρεζίλι είχα γίνει... άσχετη των ασχέτων!
Ώρες κράτησε το μαρτύριο... μουσικής και χορού... ταξί δεν υπήρχε ούτε για δείγμα κι εμείς κολλημένες στο πανηγύρι... Μετά όσο περνούσε οι ώρα κι όσο πιο πολύ τα πίνανε οι παρεβρισκόμενοι, αρχίσαν και οι παραγγελιές και η χαρτούρα (για όσους άσχετους δε το ξέρουν, χαρτούρα είναι που δίνουν, ή πετάνε ή κολλάνε στο κούτελο με φτύμα, λεφτά στους μουσικού για να τους παίξουν παραγγελιές...) κι εγώ, εντελώς πια ως κουτσομούρα στη στεριά, να μην ξέρω αν είναι για γέλια ή για κλάματα το θέαμα!!! Τελικά με τα πολλά βρήκαμε μέσο να φύγουμε, χάρη μας έκανε ένα παιδί απο την ορχήστρα, χεβυμεταλλάς απο φύση αλλά έπαιζε για τα φράγγα εκεί το παληκάρι, τί να κάνει, και να τον έχει ο μεγαλοδύναμος καλά διότι ακόμα εκεί θα ήμαστε... κι όχι, δεν ξαναπήγα σε πανηγύρι απο τότε διότι χώρια τα υπόλοιπα, δεν έχω και βραδυνή αμφίεση!!!....
Σα να βλεπω το χωριο μου....αυτο θα πει ''παραδοση'' ανευ ορων!
ΑπάντησηΔιαγραφή