Μούσκεμα... (1)

…μμμ…. καλά, ακόμα να ξημερώσει;… τι ώρα να είναι άραγε;… ναι, το κινητό γράφει πάνω τι ώρα είναι,  κάτσε να το φτάσω… ωχ, όχι, λάθος, αυτά είναι τα χαρτομάντηλα… δεύτερη προσπάθεια, εδώ είμαστε… κουμπί, ν’ανάψει…
    Αμάν!! Συμφορά και κόλαση! Πότε πήγε 8 η ώρα;;!! Γιατί δεν με ξύπνησε κανείς;; (εεε, μάλλον διότι δεν είναι κανείς άλλος εδώ για να με ξυπνήσει βρε… ναι, αυτό θά’ναι… τι καλά που το ξεκαθάρισα!!! Πολύ μου αρέσει όταν τα ξεκαθαρίζω έτσι τα πράγματα, μακάρι να ξεκαθάριζα και τα υπόλοιπα έτσι…  )
    Πρέπει να τρέξω, να σηκωθώ πρώτα και μετά να τρέξω! Ναι, αυτή είναι η σωστή σειρά… διότι τ’ανάποδο, να τρέξω ξαπλωμένη δηλαδή, παρουσιάζει εξαιρετική δυσκολία… Καλά, τι σκοτεινιά είναι αυτή σήμερα; Γι’αυτό δεν άνοιξα τα ματάκια μου νωρίτερα φαίνεται… εκτός αν… Λέεες;;; Όχι, μη μου πεις οτι βρέχει, όχι,  αυτό δεν θα το αντέξω!! Παράθυρο, γρήγορα!!… ωχ, θα σκοτωθώ… κουρτίνες, ν’ανοίξω… αι στα κομμάτια, μη πω τίποτα για τους μηχανισμούς τους περίεργους, ένα σκασμό λεφτά έδωσα για κουρτίνες και δεν μπορώ να τις ανοίξω… πού είναι το το σχοινί… Επιτέλους!
    Αριστούργημα!! Βρέχει!! Ανακεφαλαιώνω λοιπόν, είναι Δευτέρα (…νομίζω δηλαδή διότι μ’αυτά και μ’αυτά έχω χάσει και τις μέρες η ταλαίπωρη…), έχω ήδη αργήσει, η παρουσίαση η σημερινή δεν είναι ακόμη έτοιμη (και αυτή τη φορά δεν νομίζω πως θα τη σκαπουλάρω χωρίς, τουλάχιστον, μια περιποιημένη κατσάδα, όσα χαμόγελα colgate και να σκάσω στο μπος…), οι σουέντ μπότες μου, που είναι τόοοοσο άνετες και μου δίνουν και λίγο μπόι (άρα κάνουν καλό στην ψυχολογία μου τέτοιες δύσκολες ώρες) δεν είναι πια επιλογή (που να το πας το σουέντ στις λάσπες…) και…. υποψιάζομαι οτι δεν έχω καλσόν ανευ τρύπας!!!      “Καλημέρα και καλή εβδομάδα”!!!

    Η ζωή, καθ’αυτό, είναι δύσκολη, όπως πολύ σωστά το έχει τοποθετήσει ένας φίλος γερμανός (όχι οτι η εθνικότητα έχει σημασία δηλαδή, έτσι, απλά το ανέφερα)… ok, αλλά είναι ανάγκη να είναι τόοοοσο δύσκολη Δευτεριάτικα; Και τελος πάντων, αν είναι να είναι κάποιου η ζωή δύσκολη Δευτεριάτικα, πρέπει να είναι η δική μου ντε και καλά;;;
    Καφέ… Άντε να πιώ μια γουλιά ν’ανοίξει το μάτι μου, με ανοιχτά μάτια όλα καλύτερα τα βλέπεις… πρωινές φιλοσοφίες, τρομάρα μου… Στα πρακτικά τώρα, κούπες καθαρές έχω;;  έστω μια δηλαδή… μπααα… ε, καλά, θα βάλω να πιω στη χθεσινή, δε χάθηκε ο κόσμος… μια χαρά κούπα είναι, ελαφρώς μεταχειρισμένη, γράφει και “να τα εκατοστήσεις” επάνω… άραγε ποιός μου την είχε δωρήσει αυτη την κουπίτσα και σε ποιά γενέθλια; Σιγά να μη θυμηθώ τώρα, πού μυαλό;… Λίγο κέικ έκανα όρεξη τώρα έτσι μαζί με τον καφέ… δύσκολο…. Μια φετούλα ψωμί άραγε υπάρχει; όχι…  μια φρυγανία, κάτι… ίσως… άμα πάω και σουπερμάρκετ καμιά φορά, θα υπάρχουν και τρόφιμα… η άλλη επιλογή βέβαια ειναι να σταματήσω να τρώω!! Χμμμμμ, βολικό… μπορεί και να  το δοκιμάσω… Καλά, ντροπή μου πρωί πρωί!! Επιλέγω την ασιτεία από λίγη οργάνωση!! Αίσχος!!
    Η ζωή λοιπόν έλεγα, είναι δύσκολη…. Βέβαια όπως πολύ σωστά το έθεσε κάποτε ο Αλέκος (που έχει βάλει υποψηφιότητα για φιλόσοφος εδώ και καιρό), “είναι καλύτερη από την εναλλακτική πρόταση”!!

    Η ζωή ΜΟΥ τώρα τελευταία, από χθες το βράδυ πιο συγκεκριμένα, εεεε, πώς να το πω τώρα... έχει περάσει σ’αυτό που είναι “πέρα” απο το δύσκολο… όχι, όχι προς τη μεριά του εύκολου, απο την άλλη μεριά εννοώ!! Και επειδή δεν βρίσκω τώρα πως το λένε αυτό το μέρος, χωρίς να χρησιμοποιήσω λέξεις που θα έκαναν τη μάνα μου να πει “ωραίο λεξιλόγιο για δεσποινίς” (τονίζοντας το “δεσποινίς” λίιιιγο περισσότερο απ’όσο τα νεύρα μου συνήθως αντέχουν) το αφήνω στην ακρη αυτό το θέμα…
    Ααααχ, καφεδάκι!! Και μόνο με τη μυρωδιά του πήρα τ’απάνω μου η γυναίκα! Κάτσε να κρυώσει να πιώ και μια γουλιά να’ρθω στα συγκαλά μου… νά’χα και κανένα βουτηματάκι… πού το πήγα πού το γύρισα, πάλι στην ακαματοσύνη μου το έφερα.. είναι που δεν με μαστίγωσα αρκετά πριν βλέπεις…
    Και μιλώντας για σωματικό πόνο, να έρθω σε ένα αλλο, “πονεμένο” θέμα… Τι φοράνε σήμερα, μου λες;; (το αιώνιο προβλημα… και η παράκρουση βέβαια, ποιός να σου απαντήσει καλή μου;; είπαμε, μόνη σου μένεις!! Βρε μυστήριο πράμα…)     Ναι, το δέχομαι, υπάρχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα στην ανθρωπότητα από το τί θα φορέσω εγώ σήμερα (ή αύριο δηλαδή, το πρόβλημα είναι επαναλαμβανόμενο…) Προβλήματα όπως πέινα, φτώχεια, αδικία, πολιτική καταπίεση πόλεμοι, τσουνάμια (καπως πρόστυχο ακούγεται αυτό, θε μου συχγώρα με!!) και μερικά απο αυτά συμβαίνουν και πολύ κοντά μας… ευτυχώς όχι τα τσουνάμια!! Μα στο κάτω κάτω του καθενός το πρόβλημα του είναι το μεγαλύτερο… Όσο για το δικό μου το μεγάλο πρόβλημα…
    Οοοοοόχι, όχι τα ρουχα… το άλλο…. Να λοιπόν που φτάσαμε και στον Λάμπρο… με υπερηφάνια και εξαιρετική συγκίνηση μπορώ να πω οτι κατάφερα να μην τον σκεφτώ για περίπου 7 λεπτά απο την ώρα που άνοιξα τα ματάκια μου… κάνοντας νέο παγκόσμιο ρεκόρ!!


(ασφαλώς συνεχίζεται... :)